Sanchez Torres ziet niet om in wrok
reg Lemond
leen tweede
I Cric Heiden
ZATERDAG 10 SEPTEMBER 1983
I
!N HAAG De 22-jarige
merikaan Greg Lemond is
m et alleen de eerste Ameri-
an in de regenboogtrui van
beroepsrenners, de jongste
Ier wereldkampioenen
Iaarschijnlijk ook de eerste,
e na de huldiging de beurs
i de knip heeft gehouden,
ij hoefde afgelopen zondag
emand te betalen voor be-
ezen diensten. De Australiër
lil Anderson, de enige die
nd- en spandiensten voor
>m verrichtte, deed dat on-
zijn wereldtitel is Lemond
irgedrongen tot de top van de
ernationale wielerwereld. Hij
ed dat op een leeftijd, dat de
este coureurs in de wereld nog
lateur zijn en bij successen voor-
'itig de overstap naar het prof-
ieu wagen. Lemond is al een er-
ren prof, die als jongen al precies
st wat hij wilde. In februari '80
hij achttien en liep hij aan het
ndje van zijn fietsenmaker in
lerika in Maastricht op Peter
af. De invloedrijke ploegleider
le in Limburg de nieuwe Ra-
i-ploeg met Joop Zoetemelk
Dit is Greg Lemond", zei de
nmaker tegen Post. wijzend
le blonde jongen met lichtblau-
'fgen-en puistjes in zijn gezicht,
's achttien en wil beroepsren-
orden". „Sorry", was het ant-
rd van Post, „ik heb nu geen
ik ga met vakantie, mijn vlieg-
wacht".
{Maastricht stond misschien wel
[rootste kampioen van de jaren
itig voor Post en hij had niet
roor hem over dan een hand-
Al snel bleek Lemond een
it talent te zijn. Een van de wei-
[n die kan sprinten, tijdrijden
•venal klimmen. Een renner
bovendien een niet te stuiten
ndrang. Post zag het later wel
'pijt had hij nog steeds niet.
it moest ik nou met een ventje
achttien jaar beginnen. leder-
zou me voor gek hebben ver-
Lemond vond Posts reactie
ijpelijk. Hij was tevoren over-
;d afgescheept te worden. „Ik
niet bedelen voor een con-
Jetje. Mijn vriend, Michael Fatka,
ïl jdei
g ïior
die in Amerika ook een Raleigh-
-ploegje begeleidt, meende dat ik
een kans had. Hij betaalde de over
tocht. Zonde van het geld".
Min of meer door toeval rolde Le
mond in de wielersport. In de ber
gen van de Sierra Nevada was hij
skiër met olympische dromen toen
een winter nauwelijks sneeuw met
zich bracht. Fietsen was een alter
natief, dat hem aanstond. Twee jaar
later was hij in Buenos Aires we
reldkampioen der junioren en vijf
tien maanden later beroepsrenner
naast Bernard Hinault. Hij is een
echte na-oorlogse Amerikaan, die
eerst de wereld rondreist alvorens
een plaats in de maatschappij te
zoeken. Als junior sjouwde Lemond
zijn racefiets mee in plaats van een
knapzak en begon er hard mee te
fietsen. Hij ontdekte snel dat het
echte wielrennen in Europa te
doen was. De Belgische sprinter
Noel de Jonckheere werd zijn
vriend en adviseur. Hij raadde de
Amerikaan aan alleen bij een zeer
goede ploeg (Guimard of Post) een
profcontract te tekenen.
Gecharmeerd
De Breton Cyrille Guimard was di
rect van Lemond gecharmeerd
toen hij hem in zijn enige seizoen
bij de amateurs het Circuit de la
Sarthe de complete Oosteuropese
top zag afdrogen. Met zijn negen
tien jaar was Lemond één der jong
ste beroepsrenners. „Ik kreeg van
Guimard alle gelegenheid om te le
ren. Prestaties werden van mij niet
verwacht. Bernard Hinault ver
diende het geld voor de ploeg wel.
Als amateur fietste ik 30.000 dollar
(80.000 gulden) bij elkaar. Als eer-
ste-jaarsprof was mijn salaris aan
zienlijk minder'. Ik durfde best wat
risico te nemen. Ik kon altijd nog
teruggaan en weer amateur wor
den". Met Guimard, die inmiddels
de slag met Hinault heeft gewon
nen en als ploegleider aanblijft, als
raadgever volgde Greg Lemond de
zelfde weg als Hinault. Stapje voor
stapje naar de top. Geen Tour de
France de eerste jaren, weinig wed
strijden en veel rust. Had hij een
dag geen zin om te koersen, dan
was dat altijd goed. „Ik heb drie
seizoenen lang nooit druk op de
schouders gevoeld van moeten
presteren. Bij andere ploegen had
ik vanaf het begin van elk seizoen
op jacht moeten gaan naar over
winningen om brood voor de rest
van de ploeg te verdienen. De
Jonckheere waarschuwde me daar
voor. In de ^meeste andere ploegen
was ik beslist kapot gegaan". Le
mond heeft in alle rust naar de top
kunnen toewerken. Het bracht
hem de wereldtitel. Hij zou nu de
verantwoordelijkheid over een hele
ploeg aan moeten kunnen. „Mis
schien is dat wel zo. Toch wil ik
liever nog wat wachten. Ik zou het
in elk geval zeer betreuren als Hi
nault bij ons weggaat. Dat zet mij
en Fignon te veel op de voorgrond.
We zijn immers nog jong".
Geen Frans
Amerikanen spreken over het alge
meen geen Frans en Fransen geen
Engels. Om hem niet te laten ver
eenzamen contracteerde Guimard
voor Lemonds eerste prof jaar de al
enkele jaren in Europa rondtoeren
de Amerikaan Jonathan Boyer. Ze
kenden elkaar niet, maar ze kon
den elkaar tenminste verstaan. In
woorden alleen, want binnen een
paar weken groeiden ze uit tot ge
zworen vijanden. „We gingen el
kaar haten. Mijn eerste seizoen was
net begonnen. We fietsten in de
Ronde van Corsica. In één van de
ritten raakte ik tien minuten ach
ter. Na de finish stond Boyer onder
de douche te zingen, dat ik tien mi
nuten verloren had. Hij vond dat
kennelijk leuk. Hij strooide ook het
praatje rond dat ik last had van
heimwee. Zijn vrouw zei tegen de
mijne dat alle beroepsrenners met
doping fietsten. Hij is gek, geloof
ik. In het wereldkampioenschap in
Praag stelde hij voor, dat wij twee
ën voor de Amerikaanse titel zou
den rijden".
Na afloop van het eerste seizoen
werd Boyer ontslagen door de
sponsor. Lemond had geen Ameri
kanen meer nodig om een weg te
vinden. „In Amerika heeft nie
mand verstand van wielrennen.
Als ik naar de Amerikanen geluis
terd had, zou ik nooit meer dan
honderd kilometer trainen en reed
ik nu nog bij de amateurs". Met
Boyer rekende Lemond negen
maanden later tijdens het WK in
Goodwood ook persoonlijk af. Tij
dens de laatste kilometers ontsnap
te Boyer uit een selecte kopgroep,
waarin de gevestigde orde elkaar
beloerde. Lemond sleurde de groep
naar zijn landgenoot toe en won
zilver achter de Italiaanse sprinter
Saronni. De toekijkende wereld
nam hem zijn landverraad kwalijk,
zonder te weten wat de achter
grond was. Lemond investeerde
vijfduizend gulden in dat wereld
kampioenschap, dat hij individueel
reed. „Voor de tweede plaats had
ik dat geld over. Niet voor iemand,
die mij alleen maar dwars heeft ge
zeten". i
Lemond trok zich van de critici
niets aan. De besten zijn vaak de
moeilijksten. Lemond voelde zich
niet geroepen een uitzondering op
die regel te zijn. Hij is overigens
prettig in de omgang, behalve als
geld in het geding is. Hij is prof om
te innen, het liefst zoveel mogelijk
en als het even kan in dollars, niet
om af te schuiven. Dit jaar sukkel
de hij wat met zijn gezondheid. Hij
debuteerde in de Ronde van Spanje
en had voortdurend zware benen.
Pas in de Dauphiné Liberé kwam
de vorm. Hij won drie etappes en
weken later ook het eindklasse
ment toen Pascal Simon door do
ping werd gedeklasseerd. In de
Ronde van Zwitserland (derde)
reed hij ook goed. Hij weigerde
echter een start in de Tour na het
afhaken van Hinault. Dat recht
had hij. Ook het recht van vakan
tie. Zo bouwde hij krachten op voor
het wereldkampioenschap. Lemond
deed interval-training in de Neder
landse criteriums, maakte lange oe
fentochten en voelde in de Ronde
van Nederland de vorm terugke
ren. In Altenrhein kon Lemond zo
veel dat hij alleen beter was dan
gebundelde krachten. Hetgeen alles
zegt over zijn klasse.
Opkrikken
Is het toeval dat een Amerikaan
aan de wielertop plaatsneemt juist
als in Amerika dollars in de wieler
sport geïnvesteerd worden? Vol
gens Lemond wel. Hij heeft niets te
maken met de mensen, die bezig
zijn de wielersport in de Verenigde
Staten op te krikken. Van de eerste
Ronde van Amerika bleef hij weg.
De organisatoren weigerden hem,
en alle anderen, startgeld te beta
len. Lemond: „Ze wilden alles voor
niets. Zelfs als mijn manager optre
den. Ik heb er feestelijk voor be
dankt".
Trots
Lemond is trots op zijn land. Zijn
activiteiten in de wielersport zijn
puur voor hemzelf. Als de ijveraars
in zijn land daar automatisch van
meeprofiteren is het hem best. Wil
len zij iets van hem gedaan krijgen,
dan moet er geld op tafel komen.
„Ik vraag mij af of ik het wielren
nen wel groot zou kunnen maken",
zegt de wereldkampioen. „Voor de
Olympische Spelen wist haast geen
enkele Amerikaan wat hardrijden
op de schaats was. Toen kwam Eric
Heiden. Hij won gouden medailles.
Een schitterend succes, maar het
schaatsen had er niets aan. Bij het
afscheid van Heiden viel die sport
terug naar het oude niveau van
nul. Ik bedoel maar. Wielrennen
heeft misschien meer kans, omdat
het niet zo afhankelijk is van een
piste en op elk stukje weg beoefend
kan worden. Ik weet niet of deze
titel wat helpt. Het is ook mijn zorg
niet".
o|NEKAMP Drie maanden
één dag nadat hij naar zijn
om] te overtuiging in Bentheim zijn
vaal tste (vriendschappelijke) wed-
noe ijd voor FC Twente had ge-,
uni eld, trok Manuel Sanchez Tor-
;t vorige week toch weer het shirt
„A i de Enschedese club over de
ouders. De 23-jarige Spanjaard,
zich al een aardige voorstelling
it hebben gemaakt van wed
en in het kolossale Bernabeu-
Real Madrid, vierde
j op I rentree tegen een decor dat
wat bescheidener was. Drie-
liderd toeschouwers hadden zich
góe moeite getroost de terugkeer
end i de rechterspits bij de naar de
i w 6te divisie verbannen Ensche-
geb rs, persoonlijk gade te slaan. In
o\f tweede elftal van FC Twente
te verstaan, want oefenmeester
lz Korbach heeft besloten, de
r o ivaller eerst wedstrijdritme te
n opdoen bij de reserves, alvo-
hem weer in zijn A-selectie op
ie t kernen. In het overtuigend ge-
2lbe men duel met FC Den Haag
zo >kte Sanchez Torres afgelopen
au dag zijn rentree, zij het als in-
d vi Ier en op een moment dat zijn
:n Eg al een riante voorsprong had.
ialb
ergor Manuel Sanchez Torres kon
moment, waarop hij weer deel
maakte van de hoofdmacht van
Enschedeërs, niet snel genoeg
breken. Zeker nadat zijn zaak-
irnemer Albert Löwik met de
ing van FC Twente na enkele
moeizaam onderhandelen,
akkoord had bereikt over een
J uw éénjarig contract, met daarin
cn clausule dat hij tussentijds en
r een gelimiteerd transferbe-
aar( g mag vertrekken, indien zich
)roJ serieuze belangstellende meldt.
:el 7
bn ilgelukkig
ben dolgelukkig dat ik weer
?gge1 sPelen". aldus een ondanks al-
opgewekte Manuel Sanchez
lYfjl tes. „Want op een gegeven mo-
„Mijn
toekomst
ligt
toch
in
Spanje"
Manuel Sanchez Torres maakte afgelopen weekeinde zijn rentree bij FC Twente in de voor de Twentenaren
succesvol verlopen wedstrijd tegen FC Den Haag. Rechts Marco de Vroedt.
ment gaat het echt eentonig wor
den. Je zoekt weliswaar steeds
weer wat anders om een beetje in
conditie te blijven, maar ideaal is
het allemaal niet. Je loopt dan eens
vijftien kilometer, de volgende
keer pak je ergens zeven rondjes en
dan weer zoek je het bos op. Maar
het wordt een keer geestdodend. Ik
schopte alleen tegen een bal als
m'n vriend langs kwam, maar die
moest op een gegeven moment
weer naar school en dan sta je weer
te kijken. Natuurlijk, ik mis wed
strijdritme, so what. Als ik een
beetje steun krijg van mijn mede
spelers, moet ik snel weer een eind
kunnen komen".
Sanchez Torres is ook niet bang
voor gezichtsverlies nu hij is terug
gekomen op eerder gedane uitlatin
gen, nooit meer voor FC Twente te
zullen uitkomen. Uitspraken, die
hij nu toeschrijft aan de mentaliteit
van de modale Spanjaard, per defi
nitie emotioneel. „Real was bereid
een miljoen voor me neer te tellen
en Twente vond het niet genoeg,
daar ben ik toen verschrikkelijk
kwaad om geweest. Ik dacht dat
Twente me wilde blokkeren. Ach
teraf komt dan die onzekerheid en,
ook typisch Spaans, steeds de op
merking vanuit Madrid dat ik me
toch vooral niet ongerust moest
maken, dat alles wel goed kwam en
ik vertrouwen in een goede afloop
moest houden. Maar het kwam dus
niet goed. En ik had dan wel kun
nen teruggaan naar mijn oude club
PH Almelo, maar dan zou ik nog
veel verder weg zijn geweest van
de publiciteit die je eigenlijk nodig
hebt om je in de kijker te kunnen
spelen. In de eerste divisie kun je
in elk geval alsnog bewijzen dat je
in die afdeling eigenlijk niet thuis
hoort".
Laten gaan
Hij vindt trouwens nog steeds dat
FC Twente hem had moeten laten
gaan, toen de „koninklijke" een
miljoen wenste neer te tellen om
hem te kunnen inlijven, hoewel hij
ook enig begrip kan opbrengen
voor het standpunt van de club en
om die reden ook niet wenst te
worden afgeschilderd als dat zielige
jongetje dat z'n droomwens in rook
zag opgaan. „Om je de waarheid te
zeggen hebben mijn vader en ik die
dag in Amsterdam zelfs krom gele
gen in de auto. Die Spanjaarden
wilden toen gewoon een beetje on
derhandelen, maar Twente kwam
om 450.000 dollar op te halen, zoals
men dacht dat afgesproken was.
Toen Real niet verder wilde gaan
dan 350.000 dollar, konden de he
ren de koffers pakken en naar huis
gaan. Het was eigenlijk echt lach
wekkend allemaal. Maar beide
clubs hebben natuurlijk schuld. Als
één van beide had toegegeven, had
ik nu bij Real gezeten en het is
maar de vraag of ik zo'n kans ooit
weer krijg".
Dat Spanje voor hem blijft trekken,
staat vast. Het weekje sfeer proe
ven in mei bij de zesvoudige Euro
pa-Cupwinnaar voor landskampi
oenen heeft Sanchez Torres im
mers, nog meer dan voorheen al
het geval was, de overtuiging gege
ven dat de terugkeer naar zijn ge
boorteland niet snel genoeg gestalte
kan krijgen. „Spanje is me altijd
blijven lokken en omdat ik toeval
lig profvoetballer ben, zou het na
tuurlijk het mooist zijn om bij een
Spaanse club te kunnen spelen. En
wat dat betreft is Real natuurlijk
het einde. Weet je dat ik nooit ge
weten heb wat een echte topclub
was? Dat weet ik inmiddels dus
wel. Als je die organisatie daar ziet,
van medische staf tot de schoen
poetser toe. dat houdt je niet voor
mogelijk. Bij Real zeggen ze: „Is bij
je thuis een kraan kapot, ga er dan
niet zelf aan knoeien, want je kunt
je bezeren". Het enige, dat je zelf
moet doen is voetballen, dat is voor
die mensen genoeg. Daar zou je er
ook nooit een beroep naast kunnen
hebben. En weet je wat ik ook zo
grandioos vind? Spelers die daar
gezeten hebben, komen altijd goed
terecht in de maatschappij, je hebt
er meteen zekerheid voor later, nog
afgezien van al dat geld dat je er al
tijdens je carrière kunt verdienen.
Die zekerheid was me een hoop
waard geweest. Een studiehoofd
ben ik namelijk nooit geweest, ik
heb geen beroep geleerd. Ach, stu
deren ging me redelijk gemakke
lijk af, ik heb mijn mavo-4 ook wel
gehaald, maar daarmee kom je te
genwoordig ook al niet ver meer".
Ambiance
„En dan die ambiance daar, hè, die
is natuurlijk niet te vergelijken met
hier. In januari heb ik Barcelona
tegen Las Palmas zien spelen. Een
bar slechte wedstrijd, maai" de
mensen maakten er iets moois van
door constant te blijven klappen en
zingen. Hier merk je het direct. Als
er niet best gevoetbald wordt, is het
doodstil op de tribunes. Vergeet
daarnaast niet, dat er in Spanje
meestal wel tien keer zoveel toe
schouwers op de tribunes zitten als
in Nederland. Ik denk dat iedere
voetballer dat heerlijk zou vinden.
Maar ook als ik dat voetballen bui
ten beschouwing laat, zeg ik: mijn
toekomst ligt in Spanje".
Voorlopig zal Manuel Sanchez Tor
res zich echter moeten behelpen in
de eerste divisie. In de huidige situ
atie wil hij FC Twente echter niet
slechts als springplank beschouwen
naar de door hem begeerde top en
wenst hij evenmin om te zien in
wrok. „In het belang van alle par
tijen is dit onder de gegeven om
standigheden de beste oplossing.
Natuurlijk, ik wil bij een topclub
terecht komen. Maar ik kan alleen
weg als een club interesse heeft en
die belangstelling kan ik alleen
maar wekken door goed te preste
ren. Om goed te draaien heb ik de
ploeg nodig en op mijn beurt hoop
ik voor de jongens een versterking
te zijn. Samen moeten we zien
weer uit die eerste divisie te ko
men. Het collectief belang staat
voorop".
WILLEM PFEIFFER
Flessen en tillen
is niet nieuw
Onlangs bereikte mij de hartekreet
van de penningmeester van een
Limburgs sportclubje. De goede
man klaagde zijn nood over de zijns
inziens te eenvoudige mogelijkheid
van frauderen. „Als je wilt", zo
luidde de kern van zijn betoog,
kun je de zaak van alle kanten
flessen", 's Mans gemoed werd
door dit probleem zodanig zwaar
belast, dat hij zelfs de geringste be
koring voor altijd en eeuwig het
hoofd wilde bieden. In een onge
twijfeld bewogen bestuursvergade-
rihg kreeg de pecunia-bewaarder
het voor elkaar dat voor elke trans
actie in het vervolg ook de handte
keningen nodig waren van zijn
voorzitter en zijn secretaris.
Lof, hulde en waardering voor
deze bewonderenswaardige be
stuurder, van wie het nu als een
paal boven water staat dat hij in
elk geval boven alle verdenking is
verheven. Tenzij deze brave borst
nog slimmer is dan u en ik samen
en onder de dekmantel van drie
handtekeningen zijn zaakjes zo ge
raffineerd en geroutineerd voor el
kaar heeft dat hij toch nog alle
kanten uit kan.
Want als het op slimmigheidjes,
sluwigheidjes en slordigheidjes aan
komt staat de Nederlander zijn
mannetje. Niet voor niets is het
enige dat ontbreekt aan de meest
populaire volkssport „fiscus tillen"
een al of niet open Nederlands
kampioenschap. Toegegeven: er is
weinig lichamelijke soepelheid
voor nodig, een naarmate de om
vang van de bewuste til-discipline
toeneemt groter wordende geeste
lijke souplesse is daarentegen wel
buitengewoon handig. Zelfs aan te
bevelen.
Waar het ministerie van financiën
geregeld het bezwaarde hart lucht
en weer wat nieuwe belastingmaat
regelen aankondigt om enige ma
zen in de wet te dichten zal het
kwaad nooit in de kiem te smoren
zijn. Die illusie schijnt overigens
ook niemand op het Binnenhof te
hebben. Het is tenslotte een bekend
verhaal, dat zwart geld bijna net zo
nuttig is voor 's lands economie als
een legale rooie rug of een fiscaal
belast geeltje. Maar dit terzijde.
Even terug naar het begin, naar de
Limburgse penningmeester. Van
wie ik voor het gemak aanneem,
dat hij geheel te goeder trouw is en
bij wie daarom naar mijn smaak
onverwijld de hoogste in den lande
voorhanden zijnde onderscheiding
dient te worden opgespeld. Een ko
ninklijke voor mijn part.
Dat brengt mij meteen terug in de
sportwereld, waar ook regelmatig
affaires opduiken die vodr de nodi
ge opschudding zorgen. Voor het
gemak ga ik voorbij aan FC
Utrecht. Daarover heeft de rechter
inmiddels geoordeeld. Ik wil ook
niet meer die zaak bij de judobond
oprakelen, waar enige bestuursle
den hadden geknoeid. Ook de ge
vulde enveloppes, die enige jaren
geleden in Joegoslavië onder de
hotelkamerdeur van spelers van
het Nederlands elftal werden ge
schoven laat ik buiten beschou
wing. Evenmin wil ik nu nog veel
woorden vuil maken aan de ge
ruchtmakende escapades van Dé
Stoop, die zelfs enige weken in het
gevang belandde omdat hij de staat
de nodige duizendjes lichter zou
hebben gemaakt. De bij MVV re
centelijk onder geheimzinnige om
standigheden verdwenen boekhou
ding laat ik ook links liggen. De di
verse pogingen van (ex-)sporters
om een verzekeringsmaatschappij
om de tuin te leiden eveneens.
Nee, waar het me ditmaal om gaat
is de badmintonbond, de NBB.
Daar zijn ze er in geslaagd om in
kort tijdsbestek het niet kinderach
tige bedrag van 1,3 miljoen te ver
donkeremanen. Een lichtend voor
beeld derhalve van hoe het niet
moet. Maar veroorzaakt naar ver
luidt door een wat al te lichtvaar
dig met bondsgeld omgaande en
zwaar aan eigen belang tillende
functionaris. Die er geen been in
schijnt te hebben gezien een aantal
functies zodanig met elkaar te com
bineren dat allerhande revenuen
ontstonden, die vooral in zijn rich
ting stroomden.
Het is overigens niet nieuw voor de
NBB. een organisatie die jarenlang
alleen van zich deed spreken door
het uitblijven van resultaten op
enig niveau maar een desondanks
gestaag wassend ledenbestand. Een
kleine tien jaar geleden dook er in
deze bond. waarin een kleine stro
ming, in een hardnekkige poging
om de voertaal Nederlands te ma
ken, sprak van pluimpjes in plaats
van shuttles, óók een aantal duiste
re figuren op. Die niet als voor
naamste oogmerk hadden zich te
laten voorzien van een pluim op de
hoed doch veeleer van een flapje in
de portefeuille. Lang leek het daar
na goed te gaan met de NBB Tót
een oplettende accountant de boe
ken wat beter bekeek en een frau
deur in spé daadwerkelijk leek te
hebben toegeslagen. Het draait alle
maal om een bondsgebouw in Nieu-
wegein. Voor mij is er echter niets
nieuws onder zon. Het is gewoon
een oud geintje. De boven vermel
de penningmeester in het Limburg
se weet er alles van.
BUYS
