anos Bekef fy:
Karei Jansen
en de strijd van de VVCS
"eren, wat is het u waard?
ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1983
Als afsluiting van de reeks artikelen die betrekking
hadden op de dit weekeinde beginnende competitie in het
betaalde voetbal aandacht voor een apart fenomeen in het
métier, de bemiddelaar. Van de spelersvakbond (de VVCS,
vereniging van contractspelers), die zich in alle opzichten
inzet voor de belangen van de voetballers, waaronder het
bemiddelen bij het onderhandelen over een contract,
komt secretaris Karei Jansen aan het woord; namens de
makelaars vertelt JanosBekeffy het een en ander over zijn
werk.
SEL In de voetbal-
l®ld lijken ze onuitroei-
reeel vaa^ moeilijk te defi-
figuren, die steevast
t vakken wanneer transacties
remten worden afgesloten,
dt afstellen ze zich voor als de
°du.tygenwoordigers van clubs
li5eFe*ers' eroP moeten
som|en dat hun cliënt zo voor-
i daif mogelijk de besprekin-
lat eikan afronden. De enige,
eaanjvie ze werkelijk het beste
/hebben, zijn zijzelf. Spe-
J egJJen verenigingen hebben
iratedBvenwel vaak pas door,
s helder ze beseffen voor een
zaorlijk bedrag in de boot
t^jmen te zijn.
de echt grote klussen komen
kantalrijke beunhazen echter
hrj minder toe. Vooral topclubs
zaakjes bij voorkeur op-
stul^,en door een man, die te boek
n als erkend voetbalmanager.
Hei|EFA. de Europese voetbal-
ij kent er ruim 25. Eén van hen
aans60S Bekeffy. Hoewel hij sinds
ie d^oorai actief is met het organi-
't ge-, van belangrijke toernooien,
mafihij inmiddels de hand gehad
deinl vaak grote transfers,
komjitroductie: Janos Bekeffy was
kt opan de ongeveer 200.000 Hon-
ag l die in 1956 hun land ont-
treetjtten nadat op 23 oktober de
jropstand tegen het commu-
rechj;he Russische regime was uk
ken.
Zijn aardig voetballende
Beres en Todor kwam
^^^fy, die later ook nog voor
in Amersfoort en het hoofd-
aakj^g Blauw Wit zou uitkomen,
staalt bij SC Enschede, dat het
(1 met graagte contracteerde,
(fy: „Het probleem was alleen
toen een jaar lang niet
1 mafen spelen. Daardoor waren
een gegeven moment meer
'uiktinachtclub dan op het voetbal-
fraaie vinden. Je kwam uit een
?rame wereld, kende de waarde
heeriet geld niet en de grote vrij-
■r geleek niet goed voor ons".
ui|
ik,
,^1 moeilijk
fdéeldoorn, waar jonge Honga-
venWesteuropese talen konden
m, leerde Bekeffy de landge-
:ennen, die anno 1983 met
r meien vier kinderen een gezin
aal „Toen hebben we het heel
vastfijk gehad", herinnert Bekeffy
hdiu, tegen de achtergrond van
ooMeisel-stadion en het Atomium
itossel. „Toen we trouwden was
iet zitien en een half jaar en zaten
issereiden op de filmacademie. Ik
ngen een studiebeurs, zij een hal-
i hef die tijd hebben we meer frie-
stolfcgeten dan twee Nederlandse
:elfdtgenissen bij elkaar. We leef-
mdero een zolderkamertje, ons eer-
netejind ging met ons mee naar
m: i|, die kleine stond dan in de
e opjin de kamer van de directrice.
hejristen ook dat we nooit op ie-
tje a konden rekenen. Ondanks
•landwas het toch een mooie tijd,
stofijheid was het waard, die be
lt heel veel voor mij".
hiaal a*gestuc*eerd, als filmre-
nejr, vond hij even werk, bij de
wenF. „Niet voor lang, want het
vTjJde erg slecht. Mijn vrouw
v -kjende op een dag als fotomodel
meer dan ik in een maand. Ik ben
later ook nog model geweest, maar
dat vond ik niet leuk".
Bij toeval rolde hij in Brussel de
voetballerij weer binnen. „We
kwamen daar door het werk van
mijn vrouw en het beviel ons daar
zo goed dat we er gebleven zijn. In
Brussel leerde ik ene Molenaar
kennen, ooit trainer van Willem II
en Besiktas in Turkije en inmiddels
bejaard. Als zestigjarige kwam hij
hier en vroeg mij voor hem als tolk
op te treden. Ik had toen nog hele
maal, niet in mijn hoofd om mana
ger te worden. Tot we bij een club
kwamen, die zei geen trainer, maar
spelers nodig te hebben. We heb
ben toen twee Turken gestuurd en
één ervan was zo goed, dat hij ge
plaatst kon worden. Zo is het in
1969 allemaal begonnen. Ik zag al
gauw in dat er met dit werk geld te
verdienen viel. maar dan moet je
wel met grote namen werken. Die
brengen minder het gevaar mee,
dat ze later kunnen zeggen dat je
een club iets slechts hebt aange
smeerd".
Dankbaar
Janos Bekeffy erkent grif, dat hij
dankbaar geprofiteerd heeft van
wat hij noemt „de grote Hollandse
tijd". Hij had bijvoorbeeld een be
langrijk aandeel in de transfer van
Wim Suurbier naar Schalke '04,
van Johnny Dusbaba, Ruud Geels
en Arie Haan naar het Brusselse
Anderlecht, een van de grote clubs
die dankbaar van zijn diensten ge
bruik maakt en van Gerrie Miih-
ren (Sevilla), Johnny Rep (Valen
cia) en Johnny Metgod (Real Ma
drid) naar Spanje.
Bekeffy meldt desgevraagd nog
nooit zijn hand te hebben opgehou
den voor zijn bemiddeling. „Ik doe
alles in opdracht van de club, nooit
voor een speler, want die is van na
ture ondankbaar. De opdrachtgever
weet of ik een goede zaak kan doen
en wat het hem waard is als mijn
missiè slaagt. Als het op afrekenen
aankomt, stel ik daarom altijd de
zelfde vraag: „Heren, wat is het u
waard"? Dat heeft nog nooit pro
blemen gegeven. Je moet altijd met
beide benen op de grond blijven
staan, mag nooit een zakkenvuller
zijn. De manager moet zichzelf nut
tig maken, bewijzen dat de club
met hem verdient. Na elke zaak
moet je kunnen vertellen, dat het
weer is gelukt. Voor mij is dat iets
gemakkelijker dan voor vele ande
ren, natuurlijk, omdat ze mij ken
nen. Maar niet voor niets proberen
elk jaar tientallen mensen vergeefs
als manager te gaan werken. Spe
lers verkopen is gemakkelijk, maar
het vertrouwen krijgen van een
club, daar gaat het om. Daarom
moet je eerlijk zijn, steeds met iets
nieuws komen, verschrikkelijk
goed weten wat er gaande is, er
precies van op de hoogte zijn welk
type speler bij zo'n club past. Dat
kost heel veel tijd en moeite. Daar
om vind ik ook elke transfer weer
een wonder".
Voldoening
„Bij mijzelf voel ik een zekere vol
doening als een speler, die ik heb
aanbevolen, inderdaad voldoet. En
die is zeer groot als hij zeer goed is.
Want een voetballer is voor mij in
de eerste plaats een mens, die fami
lie heeft. Daarom was ik heel blij
dat Arie Haan destijds bij Ander
lecht slaagde. Hij was op zijn vijf en
twintigste afgeschreven door Hans
Kraay, die het ook niet in Johnny
Rep en Gerrie Mühren zag zitten".
Hetgeen de Hongaar tot de pittige
uitspraak verleidt: „Niet de mana
gers, die zo vaak met een scheef
oog worden aangekeken, zijn een
noodzakelijk kwaad in de voetbal
lerij, maar de trainers. Met goed
materiaal kan iedereen werken".
Aldus de man, die onlangs Frank
Arnesen bij Anderlecht onder
bracht, nadat Ajax de getalenteerde
Deen niet meer wenste in te lijven,
hoewel Bekeffy aanvankelijk op
dracht had hem vanuit Valencia te
rug naar Amsterdam te brengen.
„Jammer voor Ajax", stelt hij
nuchter vast, „dat het geen risico
aandurfde, omdat Frank gebles
seerd is geweest. Ajax, dat zijn
kwaliteiten toch het best kent,
durfde niet, Anderlecht wel omdat
het weet dat hij een goede voetbal
ler is. Medisch gezien is er geen
probleem- Met Arnesen kun je
trouwens overal aankomen, want
hij is gewoon een grote".
Ook vergist
Janos Bekeffy, vijftig inmiddels,
geeft grif toe zich ook wel eens in
bepaalde spelers vergist te hebben.
Zoals in Attila Ladinsky, toen de
Hongaar naar Anderlecht verhuis
de. „Niet zo zeer vanwege' zijn
voetbalcapaciteiten, maar om de
mens. Hij was een zeerover, die
niet wist wat de club in ruil voor
veel geld van hem mocht verwach
ten". Of in Jesper Olsen, de bij
Ajax tot een vedette uitgegroeide
vlo. „Toen we hem als jeugdspeler
bekeken, was hij technisch fantas
tisch, maar in onze ogen niet snel
genoeg. We hebben toen echter
niet de Olsen gezien, die ons gean
nonceerd was en die hij nu is. Een
kanjer".
De zaak die hem recentelijk de
meest forse kater bezorgde, was
echter de kolderieke vertoning tus
sen Real Madrid en FC Twente, die
erin slaagden door het onderlinge
touwtrekken over de prijs de Span
jaard Manuel Sanchez Torres tot op
de dag van vandaag van de voet
balvelden te weren.
Janos Bekeffy: „Dat was een enor
me teleurstelling. Vooral van de
kant van Real, maar toch ook van
Twente. Blijkbaar vergeten de
mensen, als het eenmaal zover is,
waar het werkelijk om gaat. Dat is
in de eerste plaats het individu. Die
Spaanse familie had voor altijd ge
lukkig kunnen zijn, wanneer de
transfer was doorgegaan. Ze had
den de zaak kunnen afsluiten op
350.000 dollar, maar dat vond me
neer Fransen (voorzitter van FC
Twente; red.) niet genoeg. En dat,
terwijl de speler zelf de club nooit
geld heeft gekost. Daarom ben ik
ook voorstander van maximum
prijzen voor spelers, voor wie de
club zelf geen transferbedrag heeft
betaald. Weken later is Fransen
weliswaar akkoord gegaan met de
300.000 die Real aanvankelijk al
wilde betalen, maar dat is onbe
langrijk. Ik ben geen groot zaken
man, maar heb in de loop der jaren
bepaalde dingen wel geleerd. Vaak
terugkomen op een zaak is heel on
verstandig".
WILLEM PFEIFFER,
DEN HAAG Bij het af
scheid kan Karei Jansen het
toch niet laten. „Zorg je er
voor dat er een beetje aardige
foto bij het verhaal komt", op
pert hij voorzichtig, terwijl hij
met de linkerhand een grijze
lok in het haar terugduwt. Op
de opmerking dat hij toch wel
wat ijdel is knikt de topman
van de VVCS bevestigend.
„Ja", geeft hij toe, „dat denk
ik ook wel. Maar het is zó
vaak gebeurd dat er een heel
slechte foto van mij bij een
stuk stond. Vandaar".
De ijdelheid van Karei Jansen ging
zelfs ooit eens zó ver dat hij sport
redacties van de nodige periodie
ken een hoogst persoonlijk door
hoffotograaf Max Koot vervaardigd
conterfeitsel toezond met het ver
zoek alle in het archief aanwezig
fotomateriaal te vernietigen en
voortaan het door hem toegestuur
de portret bij publikaties te gebrui
ken. „Ja", geeft Jansen nu toe. „dat
ging misschien wat ver".
Karei Jansen (57 inmiddels) is on
danks zijn net iets te ver gaande
hang naar uiterlijkheid een inne
mende figuur, die zijn tevreden
heid over wat hij maatschappelijk
heeft bereikt niet onder stoelen of
banken steekt. In het vele uren
vergende vraaggesprek komt hij te
vens naar voren als iemand die
weliswaar de barricaden niet
schuwt, maar zich ook nogal eens
gekrenkt voelt door al of niet ver
meende onterechte oppositie.
Zo laat hij bijvoorbeeld weten dat
het hem de afgelopen 22 jaar ver
scheidene keren behoorlijk pijn
heeft gedaan als de door hem opge
richte spelersvakbond VVCS weer
eens werd afgeschilderd als een iet
wat dubieus familiebedrijf. Dat
naast pogingen om de doelstellin
gen na te streven tevens moest
functioneren als podium waarop
Karei Jansen zelf naar persoonlijke
triomfen moest worden geleid, met
als oogmerk de landelijke bekend
heid van de voetbalvoorman te
vergroten. De gekrenktheid blijkt
ook uit de wijze waarop Jansen zijn
publieke optreden in het nieuwe
sectiebestuur betaald voetbal er
vaart. Als hij zittend achter de be
stuurstafel, vertelt hij, de zaal in
kijkt constateert hij geregeld een
naar zijn gevoel bijna openlijke af
keer van in de zaal zittende clubbe
stuurderen.
Karei Jansen noemt de wereld,
waarin hij zich als vakbondsman
nu al ruim twintig jaar beweegt
een jungle, waarin de zakkenvul
lers legio zijn. Maar waar je van
een voorvechter voor de belangen
van de spelers een door de wol ge
verfde, zijn gevoelens volledig mas
kerende bestuurder zou verwach
ten blijken er in het pantser van de
Hagenaar nogal wat zwakke plek
ken te zitten. Wellicht heeft dat
iets te maken met het feit dat hij
zich als autodidact heeft opgewerkt
van captain van het toentertijd in
de subtop van het Nederlandse
voetbal acterende VIOS tot aan
voerder van de voetbal vakbond.
En dat heeft, zo geeft Jansen grif
toe wel de nodige tijd gekost. „We
zijn in 1961 tot de oprichting van
de VVCS overgegaan", diept hij op
uit zijn geheugen. „Maar je vond in
het begin specialisten, op juridisch
en sociaal gebied, tegenover je. Om
je met hen enigzins op voet van ge
lijkheid te kunnen bewegen diende
er wel de nodige studie te worden
verricht en een spreekvaardig-
heidscursus te worden gevold. Voor
ik me helemaal thuis voelde in het
métier duurde het toch wel een
jaar of tien".
Klein stapje
Dat wil zeggen nog tot na zijn defi
nitieve keuze voor de VVCS in
1968, waarvan hij secretaris werd,
in plaats van een dagtaak te heb
ben als werknemer van Philips in
Den Haag op de afdeling planning
en organisatie en een job als voet
baltrainer bij het Pijswijkse RVC
in combinatie mét in de avonduren
het vakbondswerk. „Dat bleek sa
men niet meer te doen", vertelt de
na tien jaar bij RVC gestopte Jan
sen, die er aan toevoegt dat hij de
toch ietwat onzekere stap durfde te
maken op grond van een bepaald
financieel verwachtingspatroon en
een voor toen klein stapje vooruit.
„Maar die prognose bleek wat te
optimistisch, er is nooit voldoende
geld beschikbaar gekomen om dit
kantoor uit te breiden met enige
krachten van buiten. Sterker nog,
we hebben zelfs in de loop der ja
ren bepaalde taken, die we aanvan
kelijk graag er bij hadden geno
men, moeten afstoten. Daarom ook
is de VVCS nooit verder gekomen
dan te werken met de mensen die
er nu zitten".
Waarmee Karei Jansen zichzelf,
zijn sedert de oprichting van de
VVCS met de boekhouding belaste
echtgenote en zijn sinds kort inge
schakelde zoon Rob bedoelt. Van
wie de laatste is voorbestemd om te
zijner tijd zijn positie van betaalde
secretaris van de VVCS over te ne
men en die inmiddels al een jaar
doende is zich in te werken in de
materie. Het is die naar zeggen van
Jansen om puur financiële redenen
noodzakelijke familie-organisatie,
die bij tegenstanders in de .jungle"
nog wel eens kritiek opriep. Kri
tiek die vaak was gericht op de fi
nanciële huishouding van de spe
lersvakbond.
Winstoogmerk
Wanneer dat thema ter sprake
komt verheft de tot dan rustig pra
tende Karei Jansen toch enigszins
zijn stem. „De VVCS heeft zich tot
doel gesteld een zo goed mogelijke
service aan zijn leden te geven zon
der winstoogmerk. De voetballers
betalen contributies die uiteenlopen
van minimaal 150 gulden tot maxi
maal 350 gulden. Daar verlenen wij
bemiddeling voor zonder ook maar
iets in rekening te brengen. In te
genstelling tot de zakkenvullers,
die er bij zijn gebaat dat er omzet,
dus veel transfers, zijn. Wij streven
geen omzet na. Juist die zakken
vullers probeerden ons vaak in dis
krediet te brengen. Na enkele van
die verdachtmakingen werd er in
het gezin over gepraat en wel eens
gesproken over de mogelijkheid
het bijltje er bij neer te gooien.
Maar zo ver is het nooit gekomen,
vooral niet omdat we dan precies
zouden hebben gedaan wat die du
bieuze figuren wilden. Ik heb in
middels al honderden spelers bege
leid en er nooit een gulden aan
verdiend. Zal ik ook nooit doen,
want dat richt zich later als een
boemerang tegen je. De organisatie
graad is nu 95 procent, toch geen
slecht aantal".
„De enige gevallen waarin we wor
den betaald zijn die. waarbij spelers
worden bijgestaan die onderhande
len met een buitenlandse club en er
reizen naar andere landen moeten
worden gemaakt. Zoals bijvoor
beeld met Johnnie Metgod en Real
Madrid en Arnold Mühren en Ips
wich Town. Verder krijgen we af
en toe wel eens een donatie, maar
die is nooit groter geweest dan
1.000 gulden. Hans van Breukelen
heeft na onze bemiddeling bij zijn
overgang naar Nottingham Forest
vijfhonderd gulden als donatie
overgemaakt".
Geen vetpot
Het is volgens Karei Jansen dus
geen vetpot bij de VVCS en dat is
mede een gevolg van het feit dat de
overheid ondanks de teruggelopen
economie en het door de vakbonds
man verfoeide (bezuinigings)beleid
nog steeds behoorlijke subsidiebe
dragen aan andere organisaties
geeft, maar de VVCS wordt gepas
seerd. „Daarom hebben we bijvoor
beeld onze activiteiten voor de
paardesport moeten staken. We
hadden er geen mankracht voor.
Ook onze betrokkenheid bij de
profwielrennerij zal op korte ter
mijn daardoor waarschijnlijk ten
einde lopen. Maar het kan niet an
ders. Er is hier voldoende werk (en
Jansen wijst op een forse stapel
rapporten in het VVCS-kantoor,
waar zijn vrouw en zoon Rob vrij
wel voortdurend met de telefoon in
de weer zijn) om zeker vijf arbeids
plaatsen te scheppen. Maar als er
geen geld voor is houdt het op. De
overheid zou creatiever moeten
zijn in zijn werkgelegenheidsbeleid.
Wat er nu gebeurt, alleen maar be
zuinigen, daar kan ik me niet zo
erg in vinden".
Bofkont
Karei Jansen, die vertelt dat hij
zich aanvankelijk maatschappelijk
v
had willen ontplooien in de auto
mobielbranche en daarna gespeeld
heeft met de gedachte technisch te
kenen als broodwinning te kiezen,
noemt zichzelf een bofkont. „Wat
ik heb is een uniek vak. Ik had
vroeger graag advocaat willen wor
den. Daar is niets van gekomen.
Maar wat ik nu doe geeft me ook
veel voldoening. Je moet als vak
bondsman bepaalde ideële uit
gangspunten hebben, anders is dit
niet vol te houden. Daarom kan ik
er op zich geen bezwaar tegen heb
ben als ze de VVCS een familiebe
drijf noemen. Maar vaak werd het
met een negatieve ondertoon ge
zegd. Dat stak wel eens. Maar ei
genlijk spreekt alles vóór zo'n con
structie, want nergens anders dan
in een familiezaak bestaat een gro
tere bereidheid om tegen een rela
tief magere vergoeding zo veel
uren in het werk te steken. Dat is
een groot voordeel, zeker in deze
tijd, want er is niemand die voor zó
weinig geld zó veel werk wil
doen".
Sectiebestuur
Anderhalf jaar geleden maakte Ka-
rel Jansen zijn opwachting in het
sectiebestuur betaald voetbal, toen
nog onder leiding van de enige
maanden geleden door zwart-geld-
geruchten in opspraak geraakte
Eric Vilé. Die stap heeft menigeen
nogal bevreemd. Jansen weet dat,
maar heeft een verklaring voor zijn
beslissing. „Het was bepaald niet
mijn ambitie, maar pure noodzaak.
Als vakbeweging opereer je, om
het in voetbaltermen te zeggen, al
tijd vanuit de achterste vier, waar
door je slechts zeer weinig moge
lijkheden krijgt om te scoren. Als je
een keer succes hebt moet je on
middellijk terug. Door zitting te ne
men in het sectiebestuur, wat ik al
leen heb gedaan onder de conditie
dat de VVCS er niet onder zou mo
gen lijden, zijn we in staat in de
voorste rij mee te doen".
Waarop Jansen met klem ontkent
dar het gaan zitten in het sectiebe
stuur ook maar iets heeft te maken
met glamour, attractie van buiten
landse tripjes, publiciteit en derge
lijke. „Het is een hondebaan", zegt
Jansen zelfs. „Er is veel tegenwer
king, vooral in het menselijke ver
keer. Dat komt mede doordat er in
het bestuur sprake is van vijf
FBO'ers (vertegenwoordigers van
clubs; red.) en twee vakbondsrepre
sentanten. Als je het vanuit een po
sitieve gedachte benadert zijn we
partners - zo zouden de FBO'ers
dat ook eens moeten gaan zien.
Maar het is zoals Van der Louw het
heeft gezegd: we zijn tot elkaar
veroordeeld. Ik blijf in dat bestuur
zitten zo lang ik het gevoel heb
goed te kunnen functioneren. Maar
tot dusver is er onvoldoende res
pect voor elkaar. Je hoort mij dus
niet zeggen dat dit bestuur het be
ter doet dan het vorige".
Moeilijke positie
In de algemene vergadering be
taald voetbal van afgelopen maan
dag (15 augustus) bleek overigens
de moeilijke positie van Karei Jan
sen in het sectiebestuur. Terwijl
spelers onder leiding van Spartaan
Van Gaal een nog verder gaande
humanisering bepleitten van het
transfersysteem en Jansens zoon
Rob als souffleur optrad voor de
voetballers conformeerde Jansen
zelf zich achter de bestuurstafel
met de voorstellen van het bestuur.
Dat, zo liet voorzitter Van der
Louw weten, was unaniem in zijn
standpunt dat een zo ver gaande
wijziging van het transfersysteem
de continuïteit van het betaalde
voetbal in gevaar zou brengen.
„Het functioneren in dat bestuur is
moeilijk, erg moeilijk", herhaalt
Karei Jansen „Het is een honde
baan. De FBO'ers in het bestuur
zouden ons eindelijk eens niet meer
als tegenpartij moeten zien".
Jansen ontzenuwt nogmaals de ge
ruchten als 'zou hij mede door gla
mour gedreven in het KNVB-colle-
ge zijn gaan zitten door te zeggen
dat hij vanaf zijn aantreden slechts
een drietal trips heeft meegemaakt, 1
Londen, Sevilla en Wales. Onlangs
is hij in het sectiebestuur belast met
de technische kant van vrijwel alle
vertegenwoordigende elftallen, een
klus waarmee hij samen met vice-
voorzitter Hogewoning is belast.
„Ik zit niet zo op die reisjes te
wachten", vertelt Jansen. „Ande
ren, zoals Van der Kroft, Kruijs-
veldt en Van Praag waren er tuk
op, maar voor mij hoeft het niet zo
nodig. Ik probeer mijn werk hier
zo goed mogelijk te doen. Dat is
voor mij belangrijk".
„Vorig jaar heb ik een koninklijke
onderscheiding gekregen. Dan hoor
je anderen zeggen op grond waar
van zoiets je wordt uitgereikt, wat
ie allemaal hebt gedaan. En dan be
kruipt je toch een gevoel van grote
voldoening. En het is natuurlijk
ook niet niets wat we hebben be
reikt: de meest vergaande inspraak
ter wereld van voetballers in het
beleid van de bond en de voor later
unieke belastingregeling voor spe
lers tijdens hun carrière (een fonds
waarin nu al tegen de dertig mil
joen gulden zit), kortom we hebben
wel iets gepresteerd in ruim twin
tig jaar. Maar de strijd gaat door".
FRANK WERKMAN
