Margaret Thatchei
bekommert zich
niet om
eieren
en
meel-
bommen
Een
dag op
stap met
Britse
premier
ZATERDAG 26 FEBRUARI II
Verf
Premier Lubbers en minister
Van den Broek van
Buitenlandse Zaken brengen
volgende week woensdag een
werkbezoek aan Londen. Dit
gebeurt op uitnodiging van de
Britse premier Thatcher, die
in mei vier jaar aan het
bewind is en nog twaalf
maanden de tijd heeft om
nieuwe parlementaire
verkiezingen uit te schrijven.
Sommige politieke
waarnemers voorspellen, dat
Thatcher haar volk in juni
naar de stembus zal roepen;
anderen geloven dat ze dit pas
in oktober zal doen. De Britse
premier zelf schijnt geen haast
te hebben. Uit recente opinie
onderzoeken is gebleken, dat
de populariteit van haar
bewind nog gestadig
toeneemt. Dit ondanks het
feit, dat Groot-Brittannië
nagenoeg vier miljoen
werklozen telt.
Premier Thatcher wacht
geduldig het moment af dat
haar de grootste zekerheid
van een nieuwe overwinning
geeft. Maar het resultaat van
opinie-onderzoeken wordt
vaak slecht geïnterpreteerd.
Om er achter te komen hoe
geliefd Europa's enige
vrouwelijke regerings- en
Ondertussen is het Thatcher-kon-
vooi zonder verdere incidenten
verdwenen om de hoek van de
straat. Brullen heeft nu geen zin
meer. De betogers trekken met hun
protestborden onder de arm weer
naar huis.
Voor het gebouw waarin premier
Thatcher een gedenkplaat onthuld
heeft, wordt een handvol meel bij
elkaar geveegd. Een deel van die
„bom" (het was gewoon een zakje
meel uit de naburige supermarkt)
heeft zich verspreid over het nette
pak van een nijvere „party-wor-
ker". Deze plichtsgetrouwe vrijwil
liger van de conservatieve partij,
die het vege lijf gereed had gehou
den om zijn premier te bescher
men, ziet er nu een beetje als een
wit bestoven molenaar uit. Hij
lacht een tikkeltje zuur en klopt
mopperend de bloem van zijn jasje.
Het Thatcher-konvooi negeert de
snelheidsbeperkingen en haast zich
naar de vlieghaven van het naburi
ge Manchester. Daar gaan de pre
mier en haar entourage aan boord
van een RAF-vliegtuig dat hen
naar Northolt bij Londen brengt.
Margaret Thatcher heeft een gron
dige hekel aan de Britse Spoorwe
gen. Zij houdt niet van treinreizen,
■waaraan trouwens voor haar nog
meer veiligheidsproblemen verbon
den zijn dan aan verplaatsingen
door de lucht.
Onder hetzelfde dak
Na Thatchers vertrek verklaren
drie conservatieve Lagerhuisleden
van het Noordwesten, dat het eer
ste bezoek van de premier aan de
armere helft van Groot-Brittannië
„erg aanmoedigend" is geweest.
Noord- en Zuid-Engeland worden
van elkaar gescheiden door wat
men hier „the Great Divide" (de
grote scheidingslijn) noemt. Marga
ret Thatcher en haar medewerkers
en echtgenoot Denis hadden die
grens de avond tevoren overschre
den. Onder grote geheimhouding
Het hotelpersoneel dat zich niet be
paald vereerd voelde met That
chers bezoek, had 's middags in
een paar kamers een bijeenkomst
op touw gezet. De dames en heren
wilden bij handopsteken beslissen
of ze hun extreem-rechtse premier
op een korte, maar gedenkwaardi
ge actie zouden vergasten. Hoewel
het stakingsplan bij betrekkelijke
meerderheid van stemmen in de
grond was geboord, had na de ver
gadering niemand er nog aan ge
dacht de voor de bijeenkomst ge
bruikte kamers weer op te ruimen.
Toen wij ons 's avonds wilden in
stalleren in numero 101, het ver
trek dat de receptie ons toegewezen
had, stond deze kamer nog vol kop
pen met kliekjes koude koffie en
torenhoog gevulde asbakjes. Het
bed was net een hondenest.
Als je onder hetzelfde dak slaapt
als premier Thatcher krijg je van
die toestanden. Het hotelpersoneel
had zich kennelijk laten inspireren
door de ontevreden arbeiders van
een naburige fabriek, die oorspron
kelijk als numero 2 uitgekozen was
voor het uitgebreide programma
van bezoeken, dat Maggie Thatcher
de volgende dag zou afwerken. Tij
dens de Falklandoorlog werden in
dat bedrijfje de metalen koppel
slangen gemaakt, waarmee bom
menwerpers en transportvliegtui
gen van de RAF in volle vlucht
kunnen tanken.
De produktie ervan is een zeer ge
specialiseerd werk, dat vanzelf
sprekend tijd vraagt. De meeste fa
brieken van het Britse rijk genie
ten een bijzonder slechte faam in
zake het nakomen van leverings
voorwaarden, maar omdat dit een
spoedorder was van het departe
ment van defensie, werd er driftig
doorgewerkt. Het personeel maakte
wat graag overuren om meer geld
te kunnen verdienen.
Premier Thatcher wilde dit bedrijf
speciaal bezoeken om zijn arbeiders
persoonlijk te kunnen danken voor
De tijd die vrij kwam doordat het
bezoek aan de fabriek geen door
gang kon vinden, werd op het laat
ste moment toegezegd aan een wel
varend Brits-Japans bedrijf, dat in
dustriële robots produceert. In het
industriepark van Bamber Bridge
staat het pal tegenover de fabriek
waarvan geen enkele arbeider de
conservatieve regeringsleidster wil
de verwelkomen. Op het zorgvul
dig uitgewerkte programma van de
premier prijkten die dag niet min
der dan zeven bezoeken aan sterk
verschillende bedrijven en instel
lingen. Deze propaganda-tournee
begon 's morgens om half negen en
eindigde omstreeks half vijf in de
middag.
Dia's kijken
Het Brits-Japanse bedrijfje kwam
pas als numero 2 aan de beurt. De
Thatcher-karavaan begaf zich eerst
naar het hoofdkwartier van een or
ganisatie die zorgt voor de ontwik
keling van centraal Lancashire.
Margaret, in een donkerpaars man
telpak, en Denis, in een ouderwets
donkergrijs kostuum, mochten daar
naar kleurendia's kijken, gewijd
aan opmerkelijke resultaten op het
terrein van verbouwing en moder
nisering van verlaten woningen en
fabrieken. Het echtpaar Thatcher
zat op twee stoelen geboeid naar
het scherm te kijken, de rest van
het gezelschap bleef op de achter
grond.
Enige tijd later flitste het licht
weer aan. Maggie en Denis spron
gen tevreden recht, maar president
Sir Frank Pearson, die deze verto
ning op touw gezet had, sprak ge
streng: „Er komen nog meer plaat
jes op het scherm!". De premier en
haar echtgenoot gingen beteuterd
weer zitten.
In het industriepark van Bamber
Bridge was ondertussen uit Liver
pool en Manchester een groep van
minstens tweehonderd strijdlustige
betogers aangekomen. Het waren
partijleider bij het volk
werkelijk is en bovendien om
de „IJzeren Lady" van nabij
te leren kennen, ging onze
correspondent, Roger Simons,
afgelopen week een volle dag
met haar op stap in het
grauwe Noordwest-Engeland,
waar één op de zes inwoners
geen baan heeft.
Samen met „Maggie" en haar
man Denis trotseerde hij
(verse) eieren, verf- en
meel„bommen" en
oorverdovend gejouw. Maar er
was ook veel hoera-geroep.
Negen personen, onder wie
een vrouw en drie jongelui,
werden gearresteerd.
sterk anti-Thatcher gezinde arbei
ders van de platgelegde drinkwa
terbedrijven en van een Leyland-
fabriek. Een rij pezige Bobby's had
zich voor hen opgesteld, met het
gezicht naar de betogers gekeerd.
Thatchers aankomst veroorzaakte
onder de demonstranten een ru
moer alsof er een revolutie losge
barsten was. Je moest stokdoof zijn
om niet duidelijk te horen, dat de
betogers Magaret Thatcher wilden
opknopen. Ze deden vergeefse po
gingen om het politiecordon te
doorbreken. De premier en haar
gevolg verdwenen trouwens als de
gesmeerde bliksem in het Brits-Ja
panse bedrijf, waarin een serie ro
bots demonstreerde dat handenar
beid vroeg of laat tot het grijze ver
leden zou kunnen behoren.
Premier Thatcher en haar man
vonden alles geweldig boeiend en
een belofte voor de toekomst. Toen
zij zich twintig minuten later weer
in het openbaar vertoonden om
tweehonderd meter te lopen naar
een naburige fabriek die sta-cara-
vans bouwt (numero 3 op het offi
ciële programma) barstte de herrie
opnieuw los.
Het „Maggie, out"-geroep hield niet
op en het eerste ei van de dag miste
zijn doel. De politie slaagde er
slechts met grote moeite in de beto
gers op afstand te houden. Premier
Thatcher negeerde hen volkomen.
In het volle besef, dat deze arbei
ders haar wat graag wat hadden
willen aandoen, snelde ze om
ringd door detectives, die de aan
wezigheid van vuurwapens onder
hun jasje niet konden verbergen
doodgemoedereerd, maar met drif
tige pasjes, naar de caravan-fa-
Denis Thatcher (68), die altijd net
jes in het kielzog van zijn echtgeno
te blijft, is ondertussen aan de te
genovergestelde zijde in de auto ge
stapt. Voorafgegaan en gevolgd
door witte politiewagens en agen
ten per motorfiets, probeert de mi
nisteriële slee er een vliegende
start van te maken. Maar ze rijdt
net niet snel genoeg weg. Een ei
spat op de achterruit uit elkaar.
„Maggie, Maggie, Maggie, out, out,
out!", brullen de betogers, die dol
dreigen te worden. Telkens wan
neer dit woeste mannen- en vrou
wenkoor even stilvalt, kraait een
jongetje van nauwelijks tien jaar zo
hard hij kan: „Maggie, eruit!". Voor
hem is die inspanning kennelijk de
grote gebeurtenis van zijn jeugdige
leven, vooral omdat zijn voorbeeld
aanstekelijk werkt. „Eruit, eruit,
eruit!", tieren andere knapen, die
al wat baard in de keel hebben, nu
ook.
De betogers van het gore stadje
Rawtenstall in Noordwest-Lancas-
hire zijn opvallend jong. Op hun
protestborden staat te lezen, dat ze
werk in plaats van steun eisen. Er
wordt ook gedemonstreerd tegen
Maggies kernwapenpolitiek. Het
extreemste protestbord spoort in
vuurrode letters ie
dereen aan: „Maak
een einde aan het
Britse twee-partij
ensysteem; knoop
alle Tory's op".
„Tory" is de bij
naam van om het
even welk lid van
de Britse conserva
tieve regeringspar
tij. Hij heeft een
historische beteke
nis en wordt niet
als scheldnaam ge
bruikt. Maar de zin
van die slogan
dringt wel tot ie
dereen door. Twee
grijze dames, die
naast ons op het
trottoir staan te ril
len van de kou,
vertrouwen elkaar
hoofdschuddend
toe, dat ze in hun
lange leven nog
nooit zoveel onzin
gezien en gehoord
hebben.
waren ze toen van Londen naar
Blackpool gevlogen, om vandaar
per auto naar een hotel in Barton
bij Preston te rijden. Preston ligt
bijna 340 km verwijderd van Lon
den.
Die nacht sliepen wij onder hetzelf
de dak als de Britse premier. Dat
was een privilege waaraan meer
na- dan voordelen verbonden wa
ren, want de politie zat de hele tijd
op onze vingers te kijken. In de ij
zige winternacht liepen onafgebro
ken halfbevroren agenten met
grommende speurhonden rond het
hotel.
Maggie en Co hielden heel de eer
ste etage van het gebouw bezet.
Alle andere hotelgasten werden
naar ver afgelegen kamers ge
stuurd. Een nachtelijke wandeling
naar haar particuliere suite, om de
premier en Denis op de rand van
hun bed te interviewen, zat er niet
in. Deze versterkte burcht herin
nerde trouwens maar op één ma
nier aan Buckingham Palace: alle
kelners droegen spierwitte hand
schoenen. Dat was een luxe, die
hun maar één avond werd gegund.
Uiterlijk ging in het hotel alles zijn
gewone gang, maar achter de
schermen stond de boel op stelten.
wat zij noemt de „Falklands-spirit"
(de bereidheid zich extra hard in te
spannen terwille van het Falkland-
conflict) waarvan zij afgelopen zo
mer blijk hadden gegeven. Maar de
oorlog is allang voorbij en in het
bewuste bedrijf werken nog maar
40 arbeiders. Het lijdt nu ernstig
gebrek aan dringende orders en
kan zijn personeel nog maar vier
dagen per week bezighouden.
De premier zou afgelopen vrijdag
langs komen, maar vrijdags ligt het
bedrijf stil. Wegens de grote eer die
aan een dergelijk bezoek verbon
den heet te zijn, verzocht de direc
tie haar arbeiders bij uitzondering
die dag toch te komen werken,
premier Thatcher een plezier te
doen. Tegelijk werd aangekondigd,
dat wegens het grote gebrek aan
bestellingen, weer acht leden van
het personeel de straat op moesten.
Toen zij dit hoorden, besloten de
overblijvende arbeiders hun direc
tie feestelijk te bedanken voor de
invitatie om tijdens Thatchers v"
te te komen doen alsof er nog werk
genoeg was.
Het bezoek werd afgelast en pre
mier Thatcher nam zich voor het
potje van de Falkland-spirits voor
taan gedekt te laten. Ze begint ein
delijk te beseffen,
dat het verkie
zingsprofijt van de
Falklandoorlog al
geruime tijd uitge
put is. Bij veel Brit
ten heeft de oor
spronkelijke eer
bied en bewonde
ring voor Maggies
vastberadenheid en
vechtlust trouwens
een gevoelige knak
gekregen toen zij
vernamen, dat
der van de 1800 in
woners van de bar
re en overigens
voor Groot-Brit-
tannië volkomen
nutteloze Falk-
land-eilanden nog
geruime tijd een a
twee miljoen pond
sterling per jaar zal
kosten.
De Britse premier, die nooit onder stoelen of banken steekt dat
ze van eenvoudige komaf is, kan bij terloopse contacten tijdens
bedrijfsbezoeken heel aardig zijn.
1
In haar vier jaar als premier heeft mevrouw Thatcher geleerd het hoofd
koel te houden en zich door niemand te laten intimideren. Protestde
monstraties schrikken haar geenszins af. Terwijl veiligheidsagenten
trachten haar letterlijk een hand boven het hoofd te houden bekommert
zij zich niet in het minst om projectielen als eieren en meel-„bommen".
LONDEN In de staalblauwe
ogen van premier Margaret That
cher (58) staat duidelijk te lezen,
dat vijandige demonstraties haar
langs de koude kleren afglijden.
,,We zijn dat rumoer wel gewend",
vertrouwt ze ons toe. „Mijn vak
brengt dit soms met zich mee, maar
ik maak me er niet druk over".
Een van haar persoonlijke detecti
ves opent bliksemsnel het achter-
portier van de donkerblauwe li
mousine, die precies op tijd voorge
reden wordt. De Britse premier
stapt vliegensvlug in. Wel drie poli
tiemannen in burger en nog een
van haar luitenants, afkomstig van
het conservatieve partij-hoofd
kwartier in Noordwest-Engeland,
houden haar letterlijk de hand „en
de voorarm" boven het hoofd. Zo
beschutten deze heren hun hoge
beschermelinge bij het instappen
tegen mogelijke projectielen, die
niet alleen onzacht maar ook bij
zonder vies zouden kunnen aanko-
Tijdens haar bezoeken aan bedrijven en winkelcentra ontmoet premier
Thatcher uiteraard ook tal van landgenoten, die haar enthousiast be
groeten en het een eer vinden haar de hand te mogen drukken. „In le
vende lijve ziet ze er heef wat aardiger uit dan op de tv", aldus een
vrouw uit het publiek.
Achter de ramen van de kantoren
van dat bedrijf verschenen enkele
dames die de Britse premier harte
lijk toewuifden. Binnen nam Mag
gie trouwens bloemen in ontvangst.
Haar belangstelling voor sta-cara-
vans bleek onuitputtelijk. Denis
Thatcher, die een gewezen zaken
man is, sjokte met een ander lid
van de directie achter haar aan.
Ook hij wilde er alles van weten.
Ze maakten praatjes met sommige
personeelsleden, die overwegend
conservatief gezind bleken. De 81
arbeiders van die fabriek werken
elke week dertig luxueuze sta-cara-
vans af. Een groot deel ervan
wordt geëxporteerd naar België,
Nederland, Frankrijk en Spanje.
Ongeveer tien procent gaat naar
Zuideuropese vakantie-oorden.
„We hebben geen last van concur
rentie", zei een bedrijfsdirecteur.
Het viel niet mee om uit het indus
triepark van Bamber Bridge weg te
komen zonder door betogers uitge
scholden te worden. Potige kerels
timmerden op het dak en de ruiten
van onze auto en gluurden met
verhitte gezichten naar binnen, ter
wijl ze hele repertoires scheldwoor
den en betekenisvolle gebaren de
biteerden. Uit hun ogen straalden
haatgevoelens, die gevaarlijk wa
ren voor de gezondheid van om het
even welk lid van de Thatcher-ka
ravaan.
Numero 4 op Maggies programma
was de nieuwe showroom te Salter-
forth van tien fabrieken die elke
week 20.000 bedden en 1.400 luxe
bankstellen produceren. Een deel
ervan wordt onder meer geëxpor
teerd naar Nederland, Kenia en het
Verre Oosten. De fabrikanten voe
ren uit Nederland stoffen in voor
de bekleding van sommige bank
stellen.
Het duurde ruim een half uur om
van Bamber Bridge naar Salter-
forth te rijden. Onderweg weken
we even van de rechte weg af om
dat de politie het windscherm van
Thatchers wagen moest schoonma
ken. Er kleefde tamelijk veel ei
Hoewel Margaret Thatcher zich in
Salterforth op bevriend grondge
bied bevond, stond bij haar aan
komst toch een betoger gereed om
haar een pot verf naar het hoofd te
slingeren. Een paar agenten grepen
hem vast. Hij spartelde hardnekkig
je hoofd ondersteunen". Op de leu
ningen legt ze speciale kleedjes, die
de stof beschermen tegen vroege
slijtage. „Dan gaat zo'n fauteuil
veel langer mee", zei de zuinige
premier.
Ze sprak haar oordeel uit over be
paalde stoffen en kleurschakerin
gen en verkondigde dat haar al
leenwonende dochter Caroline (28)
graag onder een duvet (dekbed)
slaapt, maar dat zijzelf ouderwetse
lakens prefereert „omdat je die ge
makkelijk kunt wassen en strij-
„In levende lijve ziet ze er heel wat
aardiger uit dan op de tv", zei een
van de aanwezige dames. „Je zou
haast geloven dat ze een bed kan
opmaken", antwoordde haar vrien
din.
Na het bezoek aan het meubelpara
dijs reden we pijlsnel naar het stad
je Accrington. Maggie en* Denis
werden daar in de Conservatieve
Club verwacht. Hun partijgenoten
boden hun een drankje en een bor
relhapje aan. Voor het gebouw be
toogden een vijftigtal mannen,
vrouwen en kinderen, die door
twintig politiemensen in bedwang
gehouden werden. Enkele slecht
gemikte eieren spatten op het trot
toir uit elkaar. Een paar betogers
werden opgebracht.
De conservatieven van Accrington
kregen van hun leidster te horen,
dat zij niet mochten versagen en
dat de toekomst er beter uitzag dan
het verleden. „Ik kan u nog niet
verklappen op welke datum ik de
nieuwe verkiezingen zal uitschrij
ven", zei Margaret Thatcher, „maar
wat ik vroeger al zo vaak gezegd
heb herhaal ik nu: ik heb twee
ambtsperiodes van vijf jaar nodig
om van Groot-Brittannië weer een
welvarend land te maken". Ze
werd enthousiast toegejuicht.
Na dit gezellige onderonsje moesten
de echtgenoten Thatcher nog een
plastic-fabriek bezoeken in het na
burige Bacup, een groezelige buurt
waar weinig vreugde te beleven
valt. Ook daar werd de Thatcher-
karavaan ondanks het vriesweer
opgewacht door een handvol jonge
betogers en een dertigtal mannen,
vrouwen en kinderen, die de pre
mier wel gunstig gezind waren.
Margaret Thatcher liet het „out,
out, out"-geroep weer onverschillig
langs zich afglijden en ging praten
met haar supporters, onder wie een
oud vrouwtje dat haar doodgeluk-
kig de hand drukte. „Ik heb ook al
de koningin een hand gegeven",
vertelde het mensje trots.
Schooljuffrouw
De betoging in Rawtenstall (de
laatste halte op haar tournee) was
niet alleen de grootste, maar ook de
In levende lijve aardiger
Minzame Denis wilde weten of er
meer twee- dan eenpersoons bed
den verkocht werden. Het ant
woord luidde: „Ongeveer evenveel
van elke soort". Ondertussen was
zijn vrouw in drukke gesprekken
gewikkeld met dames en heren
van de showroom, die haar alles
wilden tonen. De premier liet ho
ren, dat ze houdt van harde ma
trassen. Ook geeft ze de voorkeur
aan fauteuils met hoge ruggen, „die
gevaarlijkste van Thatchers 1 'elle
dag in Noordwest-Engeland. Iiplarj
stadje werd door de Britse
een kosteloos adviesbureau
handel en de industrie officieepebk
opend. Margaret en Denis
den er het eenvoudige gastf
en stapten onder zware
scherming terug in hun
Tijdens deze officiële
Noordwest-Engeland is vi 'eefi
Thatchers onverstoorbaarheidjjaar
gevallen. In haar vier jaar
mier heeft Maggie
hoofd koel te houden
niemand te laten
lijkt onvermoeibaar en haar
geluid is veel minder schril
de beginperiode van haar
Die verbetering valt
wanneer de Britse premier
ken houdt. De speciale
ching" waaraan zij zich
derworpen lessen in
het-openbaar, waarbij bijzonde aan
let wordt op het bedwingen va en
nuwen en onder controle ho ustp
van de ademhaling heeft
geholpen.
Premier Margaret Thatcher
ker geen katje om zonder
schoenen aan te vatten. Majoor
kan ook erg aardig zijn en he( *it c
woon doen, vooral wanneer h'e h
op aan komt een prettige indr tede
maken op de gewone man. M ct ti
Thatcher-Roberts is de dochtei^me
een gewone kruidenier in G 'fost
ham. En ze vertelt erg graag, d 'inm
in het huis van haar ouders n ei
badkamer was. Elke vrijdaga terk
werd de gegalvaniseerde ba<
uit het berghok gehaald en i >ake
keuken voor de kachel gezet. »eth
ondergingen de kinderen Ro ïrwi
hun wekelijkse wasbeurt. tree
De minst aantrekkelijke kara sntr
trek van premier Thatcher is 'ng
neiging om zich bijna onafgebi tegei
in discussies te begeven. Vaa entr
draagt ze zich als een bazige sc oerd
juffrouw, die denkt dat ze alle erce
beste weet. Dan praat ze maar echt:
en is er geen speld tussen te
gen. Kon ze zich op dat terrc-i
beetje intomen, dan zouden
schien wat minder Britten haa
meest gehate vrouw van C
Brittannië ten noorden van de
mes" noemen.
Politieke waarnemers schijnen irT>st<
ter te verwachten, dat de Brit ^ce
geringsleidster met de dag lees
autoritair zal worden. Thatn op
grootste vijanden zien in haai
toekomstige rechtse dictator. 1 'j'
houden hun hart vast voor de ®arjo
gelijke gevolgen van een ni nac
conservatieve regeringsove anlo<
ning. Want als Maggie Tha foev
een tweede ambtsperiode vaifer
jaar mag uitdienen, is er ka
Europa's enige vrouwelijke
mier letterlijk onuits
£Wordt.
ROGER SI
Daari
tegen en brulde hard, maar werd
zonder pardon opgebracht.
Voor de ingang van de nieuwe
showroom stonden kleine school
kinderen en huisvrouwen, gewa
pend met Britse vlaggetjes, om de
premier toe te juichen en haar een
tuiltje sneeuwklokjes te overhandi
gen. Margaret Thatcher stapte uit
met een blij gezicht. Ze voelde zich
weer gelukkig en in haar element.
De premier drukte veel handen en
handjes en onderhield zich met een
groot deel van de aanwezigen over
de meest onbenullige dingen die
men zich kan voorstellen. Slechts
één betoger, versierd met het ken
teken van de Britse vredesbewe
ging, riep Thatcher toe, dat ze wat
hem betrof mocht ophoepelen.
Margaret en Denis Thatcher ver
dwenen in de reusachtige show
room, die 750.000 pond sterling ge
kost heeft en door de premier offi
cieel opengesteld werd voor het pu
bliek. Daarna maakte zé met haar
man een rondgang.
