Mijn ideaal blijft
het rijden van de enige
echte Elfstedentocht"
„Leidse" veldrijders
kansrijk bij
nationale titelstrijd
fieidóeSou/icmt
LENIE VAN DER HOORN VOOR ZEVENDE KEER
NAAR ALTERNATIEVE ELFSTEDENTOCHT MAAR:
T>!>
SPORT
ZATERDAG 29 JANUARI 1983 PAG]
TER AAR De meeste
mensen worden alleen bij
het dénken aan een
schaatstocht over 200 kilo
meter al moe. Eén keer
per jaar, als de omstandig
heden dat tenminste toe
laten, een plassentocht,
dat gaat nog wel. Maar
tweehonderd kilometer,
nee. In het geval van Ter
Aarse Lenie van der
Hoorn ligt dat heel an
ders. De 34-jarige tuin
dersvrouw is een uitge-,
sproken liefhebster van
het lange afstandswerk op
de gladde ijzers. Zo één,
die steeds weer droomt
van een echte Elfsteden
tocht en bij het uitblijven
van een strenge winter
uitwijkt naar koudere oor
den om daar net te doen
alsof er van Leeuwarden
naar Leeuwarden wordt
gereden. Al zesmaal nam
zij deel aan zo'n alterna
tieve elfstedentocht. Ook
dit jaar, als de colonne
schaatsfanatici naar Ame
rika overvliegt, is zij van
de partij om op het Memp-
hremagog Meer 200 kilo
meter lang af te zien. Van
New Port tot Quebec. Ook
al had zij zich al eens
voorgenomen niet meer te
gaan. „Maar ja, als het
winter wordt en gaat trai
nen krijg je weer zo'n
zin".
Die voorliefde voor het lange-
afstandsschaatsen heeft de op
20-jarige leeftijd serieus met
schaatsen begonnen (op maat
41, terwijl ze 36 heeft) Lenie
van der Hoorn-Langelaan's ei
genlijk altijd wel gehad. Ook
toen ze als 24-jarige op de
„geijkte onderdelen" kam
pioen van Zuid Holland werd.
Bovendien werd haar keuze
vereenvoudigd, doordat de
toenmalige coach, Jan de
Vries, haar de weg naar de
baanselectie versperde. „De
Vries vond mij te oud. Ik was
getrouwd, had een kind, dus
dat kon nooit wat worden, zal
hij gedacht hebben. Het eigen
aardige is alleen, dat diezelfde
Jan de Vries nu trainer is van
Ineke Kooiman, die negenen
twintig is en in de kernploeg
zit. Het kan dus toch. -Maar
denk niet dat ik er ooit spijt
van gehad heb hoor. Ik had
toen al meer belangstelling
voor het lange-afstandswerk",
zegt Lenie, terwijl haar echt
genoot Jan, eveneens fanatiek
marathonschaatser (B-rijder)
de kamer binnenkomt en zich
al spoedig in het gesprek
mengt. Hij heeft ook zo zijn vi
sie op het schaatsgebeuren en
die blijkt doorgaans afwijkend
van die van zijn vrouw. Bo
vendien heeft hij van dat
vrouwenschaatsen niet zo'n
hoge pet op, al legt hij zijn ega
niets in de weg om haar sport
te bedrijven. „Op het moment
train ik vrij veel. Zo'n vier
keer in de week, drie keer per
week schaatsen en een keer
fietsen. En daarnaast nog vaak
Lenie van der Hoorn, reist medio februari af naar Ame
rika om voor de zevende keer aan de alternatieve Elfs
tedentocht deel te nemen.
in de schuur, waar een
schaatsplank en een fiets-rol-
lenbank staan. Allemaal voor
de alternatieve Elfsteden
tocht".
Marathon
Afgezien daarvan traint Lenie
van der Hoorn voor de baan-
wedstrijden, want zij draait
mee in het marathoncircuit.
Met nog zo'n vijf wedstrijden
voor de boeg („zes of zeven",
meent haar man) staat ze vier
de op de ranglijst. „Winnen zal
ik het wel nooit. Daar ben ik
te makkelijk voor. Ik kan niet,
zoals de anderen in de laatste
ronde wel doen, trekken en
duwen om in een betere posi
tie te komen. En ik kan ook
niets verrassends ondernemen
tijdens een wedstrijd, een de
marrage plaatsen of zo. Daar
voor mis ik basissnelheid. Ik
ben nou eenmaal niet zo'n
snelheidswonder. Lang en ver
dat wel, maar sprinten, nee
hoor („maar je schaatst wel be
ter", meent hij). Afgelopen
weekeinde tijdens de Neder
landse Kampioenschappen in
Alkmaar bleek dat weer eens.
Kom ik in een groepje van
vier op de meet aan en dan
moet ik het afleggen. Elfde ge
worden, terwijl er een zevende
plaats had ingezeten. Volgens
mij komt dat omdat ik kracht
tekort kom („nee hoor", zegt
hij). Nou heb ik weieens
krachttraining gedaan, maar
dat is 'me helemaal niet beval
len. Als ik thuis was, zat ik
nog na te trillen en tijdens het
schaatsen zat ik een vast, voel
de me niet soepel genoeg".
Fanaat
Ook al noemt Lenie Van der
Hoorn zich geen winnaar, er
staan de nodige trofeëen in
haar woning. Eén daarvan
herinnert aan het wereld-uur
record, dat zij vier jaar lang in
haar bezit had en inmiddels op
naam staat van Ineke Kooi
man, de rijdster die aanvanke
lijk ook naar Amerika zou
gaan om de tiende alternatieve
Elfstedentocht te rijden. Maar
Kooiman gaat niet, omdat ze
inmiddels deel uitmaakt van
de kernploeg. Van der Hoorn
wel, omdat ze nu eenmaal fa
naat is. In 1973 nam ze voor
het eerst deel aan de tocht, die
toen nog in het Noorse Lille-
hammer werd gehouden.
Daarna reisde ze nog twee
maal naar Noorwegen. Eén
keer leek ze voor niets naar
Scandinavië te zijn gegaan. De
organisatie durfde het niet aan
om de rijders van start te laten
gaan en annuleerde de mon
sterwedstrijd. Gelukkig voor
Lenie van der Hoorn waren er
anderen, die de verantwoorde
lijkheid wel aandurfden. Ook
al waren de omstandigheden
niet ideaal. In Finland, waar
Lenie van der Hoorn ook drie
maal voor een alternatieve
Elfstedentocht was, was dat ei
genlijk ook nooit het geval.
Maar koude, wind en sneeuw
weerhielden haar er niet van
de tocht uit te rijden. In 1980
en 1982 (in '81 moest zij ver
stek laten gaan omdat ze net
een kindje had gekregen) fi
nishte zij zelfs als eerste vrou
welijk deelnemer. „Ik vond
dat een hele prestatie, vooral
als je nagaat dat ik vrijwel de
hele tocht alleen heb afgelegd.
Maar geloof maar niet dat ik
er iets van op televisie heb te
ruggezien. De AVRO filmde
alleen de eerst aankomende
heren en deelnemers met een
fraaie ijsbaard".
„Ik weet niet hoelang ik nog
blijf schaatsen of hoe veel keer
ik nog aan zo'n alternatieve
Elfstedentocht blijf meedoen.
Na iedere tocht denk ik: Nog
één keer en dan stop ik („Ja,
ja"). Nou ja, ik sta nu voor m'n
zevende, dus dat klopt niet he
lemaal. Bovendien, Atje Keu
len-Deelstra was veertig toen
ze nog reed, ik ben nu 34 dus
wat dat betreft... Trouwens
zonder sport kan ik niet. Als
ik zomers veertien dagen ach
tereen niets heb gedaan, moet
er uit, even fietsen. Anderhalf
uur of zo. Nee, zonder sport
kan ik niet", zegt Lenie van
der Hoorn beslist en zelfs haar
man is het deze keer met haar
eens.
MAARTEN NOOTER
Kees van de Wereld mag van de veldrijders uit de Leidse regio de grootste kans
een ereplaats tijdens de Nederlandse kampioenschappen worden toegedacht. Od00
amateur John Kuyvenhoven, junioren Martin Overdevest en veteraan Cock van d|
Hulst zijn morgen evenwel zeker niet bij voorbaat kansloos. [00
c25
LEIDEN Als morgen
om tien uur 's ochtends op
de Wissengracht in Huls
berg (Zuid-Limburg) voor
de eerste maal het start
schot klinkt voor één van
de zes nationale titels vel
drijden, is een ongemeen
spannend dagje veldrijden
over een zwaar, heuvel
achtig löss-parcours van
start gegaan. Zelden leken
de verschillen tussen de
diverse kanshebbers in de
zes categorieën zó klein.
Ook uit Leiden en omstre
ken hopen verschillende
veldrijders op een goede
klassering, een médaille
en misschien wel de titel.
Eigenlijk bevinden zich alleen
bij de liefhebbers met zeker
heid geen kandidaten die zich
wellicht naar het erepodium
zouden kunnen rijden. De eer
ste man die daarvoor wél in
aanmerking komt is de voor
zitter van Swift, Cock van der
Hulst. De Zoeterwoudse aan
nemer, die men zo'n beetje als
de nestor van het Nederlandse
veldrijden mag beschouwen,
reed dit jaar nauwelijks open
koersen, en trainde in vergelij
king met zijn naaste concur
renten weinig. Toen hij twee
weken geleden bovendien een
spiertje in zijn rechter boven
been scheurde, leken zijn kan
sen verkeken. Hij bleek vorige
week echter alweer hersteld,
en hoopt met zijn ervaring
nogmaals toe te kunnen slaan.
Katwijker Eddy Kouiss (De
Kampioen) en Swiftrenners
René Guyt en Hans Kolen
brander zijn allen talentvolle
nieuwelingen. Vooral Kouiss
reed dit seizoen erg sterk,
maar hij werd de laatste we
ken geplaagd door ziekte. Mis
schien komt hij op het podium.
De twee anderen lukt dat wel
licht als zij een bijzonder goede
dag kennen, en de concurren
ten een mindere.
Dat laatste geldt ook voor Lei-
denaar Martin Overdevest. De
in zijn nieuwelingenperiode
als een pijl omhoog geschoten
junior blonk dit seizoen veel
minder uit, wat echter ook zijn
voordelen kan hebben. Om
mee te mogen naar het WK in
Birmingham zal hij alles op al
les moeten zetten voor een
goede notering op dit kampi
oenschap.
Als laatsten vertrekken om
half drie de amateurs en profs.
Bij de amateurs is een nogal
grote groep gelijkwaardige
renners, met Hermans (Dru-
nen) en Snoeyink als koplo
pers. Dicht achter beide favo
rieten bevinden zich ook Lei-
denaar John Kuyvenhoven
(22) en de uit Noordwijkerhout
afkomstige Hans Steekers (1
De eerste stelt zich voorzien
op, en "zou wel willen teken
voor een vijfde plaats", ml
denkt aan de andere ka[
„Als ik een superdag hj
word ik misschien wel tw
de". De tien jaar oudere St
kers, schijnbaar onverslijtba^o
schat zichzelf in tussen de v
de en achtste positie.
Tenslotte de profs. Hierom1
bevindt zich wellicht de gre
ste kanshebber van allem;
Kees van de Wereld uit 2C
phen a/d Rijn. Terwijl ied
een zijn ogen uitkeek naar qj
in het oog vallende presta
van Stamsnijder en Groen g
daal, heeft hij zich gede| 40
voorbereid in zware Belgis<45
veldritten, waarin hij vierm
als eerste de meet passeei
Momenteel is zijn vorm i
ook optimaal, en hij ho
evenals in 1980 als derde h< 31
het been te kunnen grijpen
de twee genoemde favorie g|
in het verwachte topduel n g
schien wel laten liggen. In
genstelling tot de meeste an
re favorieten maakt hij
vandaag de lange autorit m
het zuiden. >Elf voorgaa
kampioenschappen heb
hem geleerd dat dat lang
noeg van tevoren is. Misscb
dat die lange ervaring hem
nieuw de titel bezorgt, als rc
net als in 1980 weer vriestL
PIETER EVELtfH
Kanaries
Valken '68-8 - Oegstgeest
11, Oegstgeest 11 n.o.
Een simpele mededeling in
de afdelingsuitslagen van
afgelopen weekeinde. Geen
enkele reden voor de redac
tie van deze rubriek dieper
op de materie in te gaan.
Dus gingen we juist op
jacht.
In eerste instantie, zo leer
den wij van Hutspo(r)t al
snel, was er geen sprake
van niet opkomen. Ak
koord, het elfde team van
Oegstgeest bleek zaterdag
in Valkenburg verre van
compleet. Maar het aantal
van acht geelzwarten dat
wel acte de précense gaf,
zou officieel wel voldoende
zijn geweest. Het werd na
tuurlijk allemaal wat min
ÜF
Emill Hagens: praatjes.
der op het moment dat
twee spelers van dat achttal
besloten maar te vertrek
ken, „dat was immers geen
voetballen meer". Inder
daad: met z'n zessen kan je
het ook officieel vergeten,
dat had dat tweetal heel
knap bekeken.
Kanaries (2)
Desondanks werd er nog
gevoetbald, daar in Valken
burg. De Valken zelf wil
den graag een balletje trap
pen, de zes dappere Oegst-
geestenaren eveneens. Dus
werden er vier vogels ge
strikt en kon de partij - tien
tegen tien - alsnog plaats
vinden. Nu, de vier overge
vlogen Valken die zich in
een geel shirt hadden gehe
sen, weerden zich alsof er
echt nog wat op het spel
stond. En aangezien de he
ren van Oegstgeest 11 zich
zelf stuk voor stuk over
troffen, kwam er een ge-
lijkopgaande strijd, die uit
eindelijk door Oegstgeest
met 3-4 werd gewonnen.
Eén treffer kwam op naam
van een heuse Oegstgeeste-
naar, de overige drie wer
den door tijdelijk kanarie
geworden valken gescoord.
De moraal?
Beter vier Valken in het
veld dan vijf Kanaries in
Oegstgeest.
A ch thonderdtien
Wij van Hutspo(r)t hebben
zo de indruk dat Woubrug-
ge met een probleem
kampt. De gehele voetbal
vereniging Woubrugge, om
precies te zijn. Want hoewel
het gegeven in feite slechts
het eerste elftal raakt (het
in de zaterdagse vierde
klasse varende vlaggeschip)
denken wij de plank niet
ver mis.te slaan met de stel
ling dat de gehele Wou-
brugse voetbalgemeenschap
er ernstig onder lijdt.
Het betreft hier - insiders
zullen dit al hebben ver
moed, het betreft hier het
spitsenprobleem. Een pro
bleem dat zich, we geven
het onmiddellijk toe, beslist
niet alleen in Woubrugge
voordoet. Maar de mate
waarin het gegeven op dit
moment in het Woubrugse
speelt, de snelheid waarmee
de haren in deze kleine,
vroeger zo vrolijke gemeen
schap vergrijzen, dat is - ze
ker in onze regio - toch be
slist uniek te noemen.
Achthonderdtien (2)
Inderdaad, we spreken hier
over een droevig, ja intriest
record. Want, het ploegje
van trainer Ab Kolkman
mag dan zo aardig zijn be
gonnen dit seizoen (2-2 ge
lijk tegen Jodan Boys, 3-0
winst op Hazerswoudse
Boys, Leo van der Laar met
drie treffers even topscorer
van de Rijn- en Veen-
streek), daarna was de doel-
puntenkoek toch wel mooi
op, daar in het Woubrugse.
Negen keer nog, verscheen
de hoofdmacht van Wou
brugge na die flitsende start
in het veld, 810 (achthon
derdtien) minuten - zonder
de blessuretijd te hebben
meegerekend - kreeg Wou
brugge één nog de kans
treffers aan het totaal van
vijf toe te voegen. En negen
keer ook, faalde de groen
witte vierdeklasser, negen
maal bleef de teller op nul
steken. U begrijpt dat het
feit dat er tegen Zevenho
ven nog wel een keertje ge
lijk werd gespeeld (nul-nul,
juist) de zo droevige ge
meenschap beslist niet in
Plet Buter: topscorer.
Achthonderdtien (3)
De schuldigen, de diepere
oorzaken achter het pro
bleem? De technische staf
van Woubrugge is er nog
niet in geslaagd ze te ach
terhalen. Natuurlijk, de op
lossing is simpel: die bal
moet er immers gewoon in-
geschopt worden, dan is er
niets aan de hand. Maar als
een ploeg niet draait, pech
en het houtwerk treffers in
de weg staan, die bal er dus
gewoon niet in wil, wat
dan? Met de Woubrugse
staf stonden ook Wij van
Hutspo(r)t met de handen
in het haar. Totdat de sup
portersvereniging van
Woubrugge (verenigd on
der de naam „F-side", maar
merk waardig genoeg gar an t
staand voor zéér gezellige
feestavonden) dé oplossing
aandroeg. Na van de spits-
spelers te hebben vernomen
dat het niet hun schuld was
- „Wij houden de nul wel
vast, alleen achterin ver
draaien ze het" - is trainer
Ab Kolkman de suggestie
gedaan beide linies maar te
verwisselen. „De nul achter
staat dan bij voorbaat vast
en met zo'n achterhoede
komen doelpunten vóór
vanzelf".
Het zou ook ons, met de
brainstormers binnen de
„F-side", verbazen als deze
oplossing niet zou functio
neren.
Het tot op dit moment be
grijpelijk vol zelfvertrou
wen naar de wedstrijd te
gen Woubrugge toelevende
Rohda '76 is derhalve ge
waarschuwd.
Beloning
Trainer Piet Buter vertrekt
bij Noordwijk, de ruim
twee jaar terug al afgevuur
de kogel is dan eindelijk
door de kerk.
Over het waarom blijft Bu
ter een beetje vaag. Maar
bekend mag worden veron
dersteld dat de verstand
houding tussen Noordwijk
en Piet Buter in de afgelo
pen tweeëneenhalf jaar niet
altijd optimaal, misschien
zelfs wel nooit optimaal is
geweest. Ook al omdat Bu
ter vanaf het eerste mo
ment aan de erfenis van
zijn succesvolle voorganger
John Eelman is gaan knut
selen, konden interne wrij
vingen niet uitblijven. Zoals
Buter daarbij ook van de
regionale pers regelmatig,
al dan niet geschreven, kri
tische opmerkingen naar
het geplaagde hoofd kreeg.
Desondanks, zullen wij van
Hutspo(r)t hem missen in
het Noordwijkse. Niet al
leen omdat hij bij Noord
wijk, blijkbaar terecht, te
gen alle stromingen in
zwemmend die tot nu toe zo
succesvolle verjonging
heeft doorgevoerd, maar
vooral omdat hij die twee
keer dat hij meespeelde in
het traditionele treffen tus
sen Leidse sportpers en
voetbaltrainers, zo'n sterke
indruk maakte. En zich nu
zelfs topscorer mag noemen
van dat selecte team.
Daarom, bij deze reeds onze
beloning: De eerstkomende
drie jaar mag-ie nog ge
woon meedoen...
Discussie
Wij van Hutspo(r)t bevon
den ons maandagavond
even in de Vijf MeihalJ
Even kijken naar de trai\
ning van Elm ex Leiden j
Om bij te blijven. Maar nog,
voor we echt in de zaat
stonden kregen we al een
vreemd gevoel over onsjt
Het was namelijk doodstil*
in de Vijf Meihal, geen stui
terende ballen, geen aan
wijzingen schreeuwende
Kinsbergen, niets. Om uit
lachen te voorkomen ever
het zaalrooster van de Vijl
Meihal nagegaan. Gelukkig
deelde dat onze mening
maandagavond van kwa,
over zes tot kwart voor ach\
training Elmex Leiden ei
omdat het pas kwart ovel
zeven was, konden wij vo\
zelfvertrouwen de zaal bin
nenstappen.
Eenmaal binnen toch weel,
die twijfel. Goed, er stom
een basket opgesteld en el,
liepen drie spelers in sport-
kledij, maar om nou re
spreken van een training
nee. Coach Kinsbergen ei
zijn assistent Kroppf discus
sierden met de in burgerg;
kleding gehulde aanvoerde
Emill Hagens, Jan Ooster
huis en Roland van dei
Bergh wisselden op eei
bank langs de kant wa
woorden, Wilson Washing
ton was al vertrokken ei
Mike Wiley liep tussen bei
de groepjes heen en weei
En dat allemaal omdat ei
twee dagen eerder was ver
loren van hekkesluiter Am
sterdam. Alsof dat geen re\
den zou zijn om er hard te<
genaan te gaan, een vol'
waardige training af
werken.
Juist de LTBC immers, zoi
beter moeten weten. Ho
was het ook al weer
„Praatjes vullen geen gaat
jës?"
K(I)apstuk
Kees: „Fusie tussen VN/,
Leidse Boys en Oranj
Groen: zijn die clubs d
nieuwe competitie-opze
dan nu al zat?"
