I
ie
VILLAGRONDEN
TE KOOP"
TH. POOT
De Belg is een
schuw en
ondoorgrondelijk
wezen
KOOP
POOT
ZATERDAG 18 DECEMBER 1982
correspondent Marc
loninck die ruim drie
heeft vertoefd onder
zuiderburen en met
ng van het komend
zijn werk in Was-
ton zal voortzetten,
eert in zijn laatste
age in het hart van
lelgen te kijken. Hoe
(lijk dat is, beschrijft
lier. Ook al zijn wij
ars buur, de Belgi-
mentaliteit ligt mij
mer van ons af. Over
Hadselachtigheid van
eigen.
3SEL Na drie jaar
der maanden van
sponderen vanuit
iel wordt dit de laat-
rief. Waar moet hij
i gaan? Hij mag over
gaan. Over grote en
zaken. Hij mag
van alles overslaan,
detail kan model
voor het geheel.
kien worden gelicht terwijl
inden Boeynants moord en
oept. „Moeten de gemeente-
•rkiezingen in de hoofdstad
uropa overnieuw vanwege
isen en 60 kilo appelspijs?".
fen van zijn partij, de Frans
Frans) sprekende katholie-
adden in Brusselse bejaar-
ïes bloedworsten en compö-
edeeld ten bewijze dat de
eeftijd het beste af zou zijn
inden Boeynants (alias Vé-
lias Paul Saucis) als burge-
r. Reden voor de bestendi-
leputatie om de stembusuit-
uwse,geldig te verklaren
I dacht zich reeds verzekerd
et burgervaderschap, nadat
socialistische aartsvijanden
k ^schepencollege had gelokt,
n harJaren viJfti6 was al wet"
wa 6eweest van Brussel. Hij
ar niltoen' °P de 8rote Markt na,
l0gen|se binnenstad ten behoeve
dozÜn Manhattan-torens,
in vandaag de dag er nog al-
aar drie verrezen zijn en
K»r de onteigeningsvergoe-
len bouwvergunningen naar
jendje Freddy de Pauw gin-
n var|et vermindert zijn kansen
ip het hoogste stadhuisambt
'is. Evenmin doet dat het
ïlijk onderzoek tegen deze
van staat (en daarom spe-
idgever van koning Boude-
fregens veronderstelde mil-
ontduiking van belastingen,
swaarjet de worstleveranties van
Jaaèesfabriek aan alle Belgische
D^g waar0ver Paul Saucis als
s5"eP^r van Landsverdediging de
cneid, Zwaaide, noch het verlenen
lt order voor duizend pantser-
tjgen aan zijn intimUS Frans
de bindingen met fascis-
Qen "tormtroepen die Germaanse
s h>karnpen houden in de Ar-
a's [en maken zich druk om dat
et levend monument van de
riSeitie rommelarij, die lepe jon-
het volk wiens Frans even
blinkt als omgekeerd, wil
afsluiten als burge-
J van Brussel. Als iemand
I pystems-schandaal
niet
1 tkl^komSt. veertig maanden ge-
te w! was er het Eurosystem-
e b^ai_ Onder bescherming van
bische regering waren luxe
- °°®even" Saoedische prinsen
'nê erleiden tot de aankoop van
..Wicpr België te bouwen zieken-
het brandend Arabisch
ther (Hoofd public-relations van
ijlchöjstructiebedrijf Eurosystems
t ovfioogverblindende hoerenma-
Van het aangevatte onder
waar de verantwoordelijken
at hij omkoperij (een vleesaffaire
ke k| Védébé niet betrokken
nau| geweest) is nooit meer iets
vanhen. Er naar informeren bij
jde instanties ontmoedigt
h afdoende. Het dossier is,
380, k ai die andere corruptiebun-
in veilige dikte aangegroeid,
xertej beschuldigt alleman, opdat
>n vrijuit gaat. Het is een
Pee'fe iedere Belg eerbiedigt om-
at d^er zelf, op zijn eigen niveau,
ezinlns profijt van trekt. Hoe lou-
l hoge piet, hoe meer hij zich
mag weten van de klei-
beji.
aaneen Voor noorderlingen exo-
Pei1ngesteldheid aan ten grond-
h o^e overheid is een vreemde
e 8% die de onderdanen knecht
theriuigt. Sabotage is dus burger-
haal Alleen die wetten die het
e fi eigendom veiligstellen, ver-
ook achting. Voorschriften ter
/oorring van het algemeen be
et aioals milieunormen en lan-
"ett-itingsregels, vormen hooguit
aaftgwikkeld kaartspel voor va-
°er%lievende ambtenaren en
cbt jrgerverzetslieden, maar heb-
W|ojt de bedoeling welk parti-
initiatief dan ook in de weg
volk.
1 bejen Hollander in België went
rl|oit. Hij blijft stijfkoppig de
fat 'paden hoe onbegaanbaar
vod betreden naar alle vergun-
en naar de fiscus. In de ver-
0f de verontwaardiging van
ïodi jtenaren, die hij op die ei-
ïige tochten tegenkomt, ver-
lelt hij het bewijs van
id der Belgen. Maar hij be-
uet d2t de ondergrondse zo
de is, dat de smokkelroutes tot
§et?gen zijn uitgebouwd en hij
lt niet over zijn morele stan-
«n zeker niet over zijn porte
t er
efoik
Brussel, eens een
gemoedelijke stad,
is na de oorlog
ontsierd door
inplanting op grote
schaal van
moderne
flatgebouwen.
NA 40 MAANDEN WEG UIT BELGIË
SOMS ZAL ER,
ONDANKS ALLES, HEIMWEE ZIJN.
Het ideale Belgische huisgezin, maar soms is de werkelijkheid daarachter minder fraai.
monnee verkrijgen om de dienaren
van PTT, van Huisvesting en van
de kentekenbewijzen lapjes van
duizend boterzachte franken toe te
steken als dank voor hun inzet
voor de illegaliteit.
De zeldzame Nederlanders die het
geheim van het eeuwige Belgische
compromis denken te kennen, ge
dragen zich in dit land even bizar
als de blanke die meent voldoende
van Afrika te houden om voor ne
ger te kunnen doorgaan. Zij vallen
dan vroeg of laat, maar meestal
heel vroeg, door de mand. Zij den
ken dat er een moment komt om
de Belgische handlanger in stami
nee of restaurant ferm op de schou
der te slaan ter bezegeling van de
samenzwering. Maar zij verwonden
hem daarbij. Zij geloven verkeer
delijk dat met Belgen alles te ritse
len valt, kennen de grillige loop
niet van de waterscheidingen met
hun onverzettelijkheden en onder
schatten de ernst van hun schik
kingsrituelen. Afrika blijft een
mysterie en Afrika begint in Ant
werpen.
Sahel
Wat een taai leven heeft in Neder
land de misvatting dat Belgen ge
zellige of een ander Hollands
gruwelwoord zalige mensen zijn.
De Belg is een schuw en ondoor
grondelijk wezen, ongeacht of hij
een nomade van de Vlaamse steppe
of een Ardeens bergbewoner is. Al
verstaan zij elkaar slecht, beiden
behoren tot hetzelfde buffervolk
welks eigenschappen omgekeerd
evenredig zijn aan de poeha waar
mee de Franse en de Nederlandse
buren het omsingelen. Anders dan
wij zijn de Belgen geen schreeuwle
lijkerds. Voor hen is een mening
niet iets om prijs te geven maar om
stil je plan mee te trekken. Dat
stelt ook geen overdreven eisen
aan een opvatting en verplicht niet
tot al te overeenstemmend gedrag.
Een volwassen Belgische meneer,
die man en vrouw gelijk acht, loopt
daarom nog niet in een tuinpak
achter de kinderwagen.
Nederlanders die, moe van de dic
tatoriale nieuwlichterijen in eigen
land, worden aangetrokken door
het traditioneler levenskader in
België, moeten zich echter niet ver
gissen. België is een sociale Sahel,
die afzichtelijke slachtingen aan
richt. De collectieve rebellie tegen
de Staat ontbeert elke solidariteit
en richt zich bij alle individuen op
een en hetzelfde oogmerkt: zo snel
mogelijk een zo potsierlijk mogelijk
eigen huis optrekken rond mijn zo
vroeg mogelijk te stichten keurig
net gezin.
Opvoeding staat gelijk aan onder
werping van het nageslacht aan
hetzelfde armzalige ideaal. De
straat is taboe voor de kinderen.
Ontsnappen tussen ouderlijke
woonstee en padvinderij (in de Bel
gische bossen wemelt het struweel
nog altijd van de veelal reeds opge
schoten groene broekemannen) is
niet mogelijk.
Vooroorlogs
Er zijn hersepannen waaronder het
bij die onontkoombare ontferming
vreemd kan gaan spoken. Het
jachtgeweer, de fameuze long rifle,
dat in de meeste woningen altijd
ter verdediging van de stoffelijke
verworvenheden gereed ligt, wordt
in de meeste gevallen dan ook ter
hand genomen door een gefolterde
ziel die zich dwars door een of
meer familiaire kwelgeesten een
weg naar buiten probeert te schie
ten. De Belgische familiedrama's
zijn vaak van een afschuwelijkheid
die elke beschrijving tart. De da
ders gaan van dreumessen tot
hoogbejaarden en hun methoden
van het scalpeermes tot de levend-
vleesverbranding.
Zo'n slachtpartij beleeft steevast
een openbare „wedersamenstel-
ling" onder regie van de procureur
des konings. De dader kunnen dan
hartstochtelijke toejuichingen of
joelende verguizingen te beurt val
len vanwege het toegestroomde pu
bliek.
Het is een gebruik dat geenszins in
discussie is. Er is weinig in discus
sie in België. Het vooroorlogse top
pen waarbij elke werkloze zich
elke dag op een ander tijdstip bij
het arbeidsbureau moet melden
wordt komend jaar misschien afge
schaft, maar niet omdat mensen er
tegen in opstand zouden zijn geko
men, doch dankzij een toevallig
verlicht politicus.
Ach, de politiek in België. Ze be
staat niet. Althans, de parlementai
re democratie bestaat niet. De vijf
de regering-Martens, het vallen
beu, heeft dit jaar met „volmach
ten" kunnen regeren dankzij een
parlement dat met liefde afstand
deed van zijn al te vermoeiende
plicht om de economische herstel
maatregelen van het kabinet op
hun rechtvaardigheid te beoorde
len. Wat in Nederland tot volksop
stand zou leiden en barrels journa-
listeninkt zou doen vloeien, is in
België met enkele politiek-weten-
schappelijke beschouwingen in de
pers afgedaan.
Pamflet
De Belgische mediawereld weer
spiegelt het troebele corporatisti
sche samenlevingsmodel, waarin de
belangen niet worden uitgevochten
op het open parlementair toneel
maar verdedigd vanuit de bastions
der vakbondskantoren, patroonsor
ganisaties en partijbureaus. Elke
krant is financieel aan een van die
burchten vastgeketend, daarom
kritiekloos tegenover de eigen
strekking en derhalve een ergerlijk
propagadapamflet. Een partijkaart
(lidmaatschap) is voor een journa
list eerste voorwaarde om aan de
slag of hogerop te komen. Ook bij
de BRT-staatsomroep, waar de lei
dinggevende Raad van Beheer
rechtstreeks door de politieke par
tijen wordt verkozen en zelfs de
Journaal-redactie nauwgezet vol
gens de landelijke politieke
krachtsverhouding is samengesteld.
Als de ene avond CVP'er Leo Tin-
demans in beeld is geweest, mag de
volgende avond de socialist Willy
Claes (ook al heeft die niets te ver
tellen) waarna de liberaal Willy de
Clercq aan de telefoon hangt om
zijn komst naar de studio aan te
kondigen. Journalisten riskeren
hun betrekking als ze onderwerpen
waarover geen enkele politicus het
in België graag heeft abortus,
collaboratie in de Tweede Wereld
oorlog willen aansnijden.
De politieke partijen hebben zich
vertakt tot in alle sociale voorzie
ningen, zodat men voor zijn zieken
TE^NDEBLO^^/^
VEftPSESIWG
geld of werkloosheidsvergoeding of
op het liberale of op het socialisti
sche of het christelijke kantoor
moet zijn. Zoals ministers'en Ka
merleden doorlopend voor instruc
ties bij hun partijvoorzitters moeten
zijn.
Dobberen
Daarom, oh Nederland, let op uw
zaak. Neig nooit naar zulk een par-
ticratie. Houd uw zelf- en de recht
streeks gekozen Tweede Kamer als
nationaal vrijworstelstadion in ere!
Vermoord de partijvoorzitters die
geen genoegen nemen met de lede
nadministratie, maar die volksver
tegenwoordigers en bewindslieden
tijdens hun rit de route willen
voorschrijven.
Het corporatisme is de dood voor
een interessante samenleving. Het
laat alles wat boven het primaire
groepsegoïsme uitstijgt, onbespro
ken. Daarom zijn in België nooit
woorden vuil gemaakt aan de acht
kerncentrales (of worden het er
tien?), die duistere figuren ef in
planten; daarom zijn de kruisraket
ten geruisloos in aantocht. „Wat
doen wij in België metis een
on-Belgische vraag.
De enige nationaal-chauvinistische
reflexen zijn de achtereenvolgens
Vlaamse en Waalse. Maar al zou de
natie ooit op de taalgrens uiteen
vallen, de wereld zou geen Belg
minder tellen. Zowel de godsvruch
tige monarchie Vlaanderen als de
rode republiek Wallonië zouden
stuurloos als tevoren blijven dobbe
ren op de golven van de internatio
nale conjunctuur. Als voorspel
schalt in de intussen tot stand ge
komen deel regeringen en deelpar-
lementen de rethoriek. Dezer da
gen over de verwoeste Waalse
staalreus Cockerill Sambre, waar
thans twee miljoen gulden per dag
overheidssteun in verdwijnt om
dat eens temeer „wij in België"
geen idee hebben hoe we de indus
trie vernieuwen. „Geen Vlaams be
lastinggeld meer in de bodemloze
Waalse staalput", roepen de flamin
ganten van de Volksunie. „De
Vlaamse steenkoolmijnen slokken
evenveel van de nationale schatkist
op", antwoorden de francofonen in
hun deelparlement. Zodat ze elkaar
niet horen.
Klasse
Heeft het Vlaams-nationalisme toe
komst? Dat de meest gedrevenen
van zijn aanhangers aansluiting be
geren bij Nederland onder het huis
van Oranje, is niet veelbelovend.
Er mankeert iets aan een volk met
een eigen zij het raadselachtige
cultuur, dat ter uitdrukking van
zijn identiteit wenst te versmelten
met een noordelijk buurvolk dat
beter de zeden en gewoonten der
Pygmeeën begrijpt dan de uitheem
se geplogenheden van de aanklop
pende Vlaamse stam. Er mankeert
trots aan.
Is er dan geen spoor van spijt dat
België wordt verlaten? Toch wel.
Er zal zelfs, later, soms heimwee
zijn. Iemand die onvermeld wil
blijven zegt: zodra je in België
woont (in een villa, want iets an
ders is moeilijk te vinden) brengen
de Belgen je tot wanhoop en de Ne
derlanders je tot woede. Wat lopen
ze inderdaad lawaaierig over de
Grand Place, de Nederlanders. Met
argusogen, klaar voor de aanval, de
terrassen afspeurend naar een vrij
komend tafeltje. Wie ze 's avonds
wil ontlopen, gaat gewoon om ne
gen uur dineren, want de Neder
landers hebben om zes uur d.e res
taurants al bezocht. Bezorgd dat de
keuken dicht zou gaan, angstvallig
de subtielere gerechten overslaand
en bang voor de rekening.
Ja, er zal soms heimwee zijn naar
weer even een beetje Belgische
vormelijkheid. Naar timide mensen
met hun ingetogen klasse. Naar je
visite aanmelden, een handje ge
ven, een cadeautje meenemen,
zachtjes praten, vrijblijvende on
derwerpen, brave kinderen en het
beste op tafel gebracht weten. Naar
een deftig glas bier, dampende wa
terzooi, platte kaas en een dodelijk
lekkere bonbon. En naar de weten
schap dat de long rifle altijd binnen
handbereik ligt, voor wie het in
België allemaal teveel van het goe
de is geworden.
MARC DE KONINCK
Het
verlangen
naar een
eigen huis,
liefst een
villa, is alles
over
heersend bij
de Belgen.
S.-
