male
£eidóc0otucmt
„ZOLANG IK LEEF BEN IK AL EEN OPEN BOEK"
Willeke
Alberti:
„Als artiest
kun je
niks
beginnen
tegen
de zachte
terreur
der disc-
jockeys"
ZATERDAG 11 DECEMBER 198?:
Alberti, de „zingende tuinkabouter", maakte al schoffelend voor
enige op 3 februari 1945 geboren dochter Willy Albertlna het pad
de roem op hoogst bekwame wijze egaal. Vader en dochter druk
voor een tv-optreden van Willeke In 1960.
Na haar triomfen In „De kleine waarheid" excelleerde Willeke In ver
schillende films, zoals ir^,,Rooie Slen".
„Begrl|p |e nu waarom Ik me zo lekker voel?". Een vraag die zowel door Willeke (kapsel Intussen
veranderd) als door de poes gesteld kan worden.
SSUM Op het leitje naast haar kleedkamer is met hanige krijtletters ge
reven: „WILLEKE". „Meer is niet nodig", zal de toneelknecht van het Bus-
dose Spant Theater gedacht hebben. En vervolgens heeft hij zich wijselijk de
eite bespaard om er een achternaam aan toe te voegen. Dit in de veilige
tenschap, dat hij daarmee alleen op hinderlijke wijze een open deur zou in-
ppen. Het kan ook eigenlijk niet missen. In de vaderlandse showbizz, dat
feuze reservaat, waar de muze haar pappenheimers het gras voor eikaars
iten laat wegvreten, heeft in de laatste kwart eeuw immers slechts één Wil
le haar mond wagenwijd open gedaan: het blonde zondagskind van de pseu-
iNapolitaanse mini-bard Willy Alberti. Deze meer dan volle neef van de
rme smartlappenbakker Johnny Jordaan, die van zijn fans indertijd als
)snaam „de zingende tuinkabouter" heeft gekregen, maakte al schoffelend
ir zijn enige, op 3 februari 1945 geboren dochter Willy Albertina het pad
ir de roem op hoogst bekwame wijze keurig egaal. En daarmee bereikte hij,
ze reeds op 11-jarige leeftijd haar eerste troetelschijf met verfrissend blaat-
rk mocht vol zingen en drie jaar later haar televisiedebuut kon maken in
i show van Corrie Brokken.
Dat ben ik
„Ik leid nu een vrij truttig, maar
gezond en gelukkig leven", laat ze
nierbij aantekenen, „en gelukkig is
daar voor persmuskieten geen eer
aan te behalen. Als ik zeg: ik zwem
veel, drink niet en lig elke dag
vóór twaalven in bed, is dat voor
Henk van der Meyden te weinig
om er een lekker, smeuitg verhaal
van te bakken. Je wordt voor hem
pas interessant, als je je eigen doch
ter verstoot of elke nacht bont en
blauw wordt geslagen door ie
vriend. Het is spiitig voor Henk.
Maar dat zit er toen echt niet in".
Wat er wél in zat en er ook prompt
uitkwam is haar nieuwe elpee
„WILLEKE ALBERTI. DAT BEN
IK", waarmee ze haar zilveren ju
bileum als zangeres een feestelijk
klankdécor heeft gegeven. Tussen
deze puntgave langspeelplaat en
haar voorlaatste gaapt een kloof
van zeven jaar: het werk van haar
vorige platenmaatschappij Phono
gram, die in het midden van de ja
ren zeventig van oordeel was, dat
Willeke Alberti te weinig talenten
in huis had om een elpee succesvol
te vullen.
Zachte terreur
„Philips", constateert ze met lichte
wrevel, „wenste op een gegeven
moment niet meer in mij te inves
teren en bracht alleen nog oud re
pertoire van me op de markt. En
een paar singeltjes, waaronder „Ca-
rolien". Omdat ik op dat moment
privé te veel problemen had, heb
ik helaas verzuimd om terug te
vechten en keiharde eisen bij de
heren op tafel te leggen. Maar eer
lijk gezegd was ik af lang blij, dat
ik na jaren weer eens in de scha
duw mocht leven. Ik kon de schijn
werpers van de publiciteit opeens
niet goed meer verdragen".
Met „WILLEKE ALBERTI. DAT
BEN IK" is ze nu weer terug aan
de top van het Nederlandse amuse
ment. „Het is alleen spijtig", zegt
ze, „dat de discjockeys weigeren om
nummers van mijn nieuwe elpee in
hun programma's te draaien. Het is
een zachte terreur, waar je als ari-
tiest niets tegen kunt doen. Als een
discjockey roept: „Ik vind jou niet
interessant genoeg" of toevallig
niet van Ajax houdt, kun je de goe
de verkoopresultaten van je plaat
verder wel vergeten. De pest is na
melijk, dat je die heren nodig hebt
om in de tipparade te komen. Mijn
elpee is in één week vier keer ge
draaid op Hilversum 3. En dat is te
weinig om op de play-list te komen'.
En als je niet op de play-list staat,
kom je automatisch ook niet in de
tipparade. Zo simpel werkt dat in
de platenindustrie
„Jan Rietman van de NCRV is tot
nog toe de enige discjockey ge
weest, die nummers van mijn nieu
we langspeelplaat heeft gedraaid.
De rest heeft me stelselmatig ge
boycot- En dat ondanks het feit, dat
ik op mijn nieuwe elpee beter zing
dan ooit tevoren. Dat is geen wijs-
neuzerige opmerking van mij, maar
het oordeel van mensen die ver
stand hebben van muziek. Die we
ten wat zingen is".
„Vervelend?. Uiteraard. Frustreert
het me? Integendeel. Ik weet on
derhand echt wel, wat ik kan en
niet kan. En dat is voor mij vol
doende. Ik weet bijvoorbeeld, dat
ik geen artieste ben, die met een
veer in d'r achterste van een
showtrap moet komen. Daar ben ik
namelijk het type niet voor. Ik am
bieer ook geen one woman-show.
Want ook daar heb ik net te weinig
artistieke bagage voor".
„Maar zingen kan ik wel. En dat
probeer ik te bewijzen op mijn jubi
leum-elpee, die zonder de hulp van
discjockeys nu toch op de 17e plaats
staat Als de heren me een handje
hadden geholpen, stond ie nu mis
schien al op 10. Of nog hoger".
„Het zij zo. Ik heb de discjockeys
niet nodig om gelukkig te zijn.
Daar ben ik ondertussen achterge
komen. En neem van mij aan, dat
het een hele opluchting is. Ik zing
voor mijn publiek. Niet voor een
handjevol over het paard getilde
blaaskaken in Hilversum".
„En als puntje bij paaltje kwam
heeft het publiek me nooit in de
steek gelaten".
„Begrijp je nu, waarom ik me zo
lekker voel?".
LEO THURING.
|)70 plaatste ze tussentijds de
ende kanttekening bij haar on-
broken reeks van overdonde-
ie successen: „Ik ben wel
voor mezelf. Het gaat me alle-
I te gesmeerd. Ik ben al vanaf
geboorte dat kleine, gelukkige
je. Ik heb nooit tegenslagen
enige betekenis gehad. Weet je,
rijding Fets doodenS is- Als 6oed
s steeds bereikt, wat je
ga je vanzelf uitkijken naar
J moment, dat er klappen val-
irdaad kende in die tijd haar
geen grenzen. De schnabbel-
jeres van grijsgedraaide toppers
„Spiegelbeeld", „Hé, niet zoe-
op het zebrapad" en „Morgen
ik de bruid", was inmiddels
regisseur Willy van Hemert
^undig opgebouwd tot Marleen
irgaren en spuide schijnbaar
iteloos in de televisieserie „De
J ie waarheid" de volkse wijshe
id die de schrijver Jan Mens haar
e mond had gelegd. Van de 26
zendtijd, die de NCRV daar-
a raison van twee miljoen gul-
vulde, was ze 25 uur in beeld
im in die zee van tijd niet met
mond vol tanden te staan had
pvenjonderd dichtbedrukte pa-
s tekst uit haar hoofd geleerd,
ferie scoorde een kijkdichtheid
n 68 procent en kreeg een waar-
,n pgscijfer van 81. Voorwaar een
a :e binnenkomer voor een gras-
n ne debutante, die, niet gehin-
I door enige toneelopleiding,
van de lever opereerde tussen
loor fijnmazige theaterwol ge-
de giganten.
en Van Hemert me vroeg voor
s [hoofdrol in „De kleine waar-
I", herinnert ze zich, „was
psbang, dat de echte acteurs r
zouden accepteren. Later hoor-
jk pas, dat de acteurs diezelfde
|caan tegen mij hadden. Die
nt bten, dat ik een kapsonesmeid
L die van verwaandheid buiten
t schoenen liep",
pteraf is het gelukkig allemaal
[gevallen. De sfeer was vanaf
irste opnamedag geweldig. En
3 name Van Hemert sloofde zich
m uit om van mij een echte
te maken. Guus Oster had
trouwens al gezegd: „Willeke
een hele bruikbare actrice
den, als ze zich maar laat coa-
door een goede regisseur".
weet ik, dat er over Van He-
t in de loop der jaren heel wat
felende dingen zijn gezegd.
Ir ik ga voor die man nog steeds
r het vuur. Het succes van „De
lll'.Q ne waarheid" is ook duidelijk
I" een groot deel aan hem te
|sen geweest. Die man is grieze-
'embef,reat'e* en heeft daarbij ook nog
engelengeduld. En dat is voor
beginnende actrice een zegen".
haar triomfen in „De kleine
Leidstrheid", waarvoor ze in 1971 met
bereijTelevizier-ring werd onder-
behajj(jent kreeg ze in verblijdend
tsen q tempo belangrijke rollen in de
Tol erjjdvuliende publiekstrekkers
9' Jipers", „Twee op de wip" en
èbelei". Ook excelleerde ze in
televisieproduktie „Kiss me
i je" en in de films „Oom Ferdi-
jd" en „Rooie Sien". Tevens
I 20 I ze als razend actieve klusjes-
i 31 iiw op naast Seth Gaaikema in
ïs cabaretprogramma „Tien
ERQ joen geboden".
'ookjescarrière
die komeetachtige sprookjes-
IJ,<ière kwam in het midden van
Om zichzelf en haar dierbaren te
beschermen houdt ze nu de journa
listen en fotografen verre van haar
riante huis met zwembad en ten
nisbaan in het Gooise Huizen. Die
ondoordringbare privacy vindt ze
een absolute noodzaak voor zich
zelf, haar kinderen Daniëlle en
John Carel en haar vriend, de
Deense knoertenkoning Soren Ler-
by, die ze elk weekend vanaf een
tribune luide aanmoedigt als hij
voor ziin club Ajax weer ziin geraf
fineerde drietrapsraketten lanceert.
Regisseur Willy van Hemert bouwde
de zangeres van grijsgedraaide top
pers als „Spiegelbeeld" en „Mor
gen ben ik de bruid" vakkundig om
tot Marleen Spaargaren, In Jan
Mens „De kleine waarheid", waarin
de grasgroene debutante, niet ge
hinderd door enige toneelopleiding,
fris van de lever opereerde tussen
door de wol geverfde theatergigan
ten. Voor haar rol kreeg Willeke In
1971 de gouden Televizierring.
de jaren zeventig om onnaspeurlij
ke redenen een vrij abrupt einde.
Er kwamen opeens geen aanbiedin
gen meer. En voor de kersverse
Nederlandse toneelster leek daar
mee het doek voortijdig te zijn ge
vallen.
„Ik kan ook alleen maar gissen
naar de redenen daarvan", bekent
ze blijmoedig in haar kleedkamer,
die ze eerlijk deelt met een ver
vaarlijke, helblauwe weekendtas,
tot aan de randen gevuld met geva
rieerd schoeisel. Tussen foto's met
handtekening, die ze altijd bij zich
heeft om opdringende fans mild te
stemmen, liggen goudkleurige laar
zen naast zwarte pumps met super
hoge hakken. Hierdoor krijgt de
bezoeker al gauw het bange ver
moeden, dat de zangeres uit geld
nood in de voorgaande uren nog
even gauw als winkeldievegge een
geslaagde ronde langs de Bussumse
schoennenmagazijnen heeft ge
maakt.
„Weet je wat het is", veronderstel'
ze, „ik ben nooit een streber ge
weest. En als je in mijn vak de top
wilt bereiken, moet je dat juist wél
zijn. Dat is zelfs een eerste vereis
te".
„Ik heb daar geen zin in. Ik wacht
liever totdat het succes me komt
aanwaaien. En tot nog toe is dat
nog steeds gebeurd. Ik weet onder
tussen dondersgoed, dat er met ge
mak honderd meiden in dit land te
vinden zijn, die een betere stem
hebben en beter toneel spelen dan
ik. Maar het gaat toevallig ook nog
een keer om de persoonlijkheid. Je
moet een podium kunnen vullen.
En dat is de reden, waarom het pu
bliek dingen van mij accepteert, die
ze van een echte zangeres en een
echte actrice niet pikken".
Theaterkluiven
Ze noemt ook nog een tweede re
den, waarom ze in de afgelopen ja
ren niet ademloos op de vette thea
terkluiven heeft geaasd. „Na mijn
mislukte huwelijken met Joop
Oonk en John de Mol jr. wilde ik
eerst in mijn eigen leven orde op
zaken stellen. Het is afschuwelijk
als je twee keer tot de ontdekking
komt, dat je niet verder kunt leven
met de man van wie je eens hebt
gehouden. De wereld, waarin je ge
lukkig was en waarin je je veilig
waande, stort dan reddeloos in el
kaar. En helaas heb ik te weinig
eelt op mijn ziel om achteloos aan
zulke rampen voorbij te gaan".
„Ik ben in de afgelopen jaren door
een diep dal gegaan. Daar maak ik
geen geheim van. Ik zou het trou
wens niet kunnen. Want zolang ik
leef ben ik al een open boek. En al
les wat ik tot nog toe gedaan heb, is
gebeurd met hart en ziel. Ik wés
dat meisje uit het dagboek, waaro
ver ik zong. Ik was ook de gelukki
ge bruid. En omdat ik weiger om te
huichelen, net te doen alsof, was ik
een te gemakkelijke prooi voor de
roddelbladen".
„De storm is nu weer wat geluwd.
Maar wat er ooit over mij is ge
schreven in Privé en in Story is
voor mij een langdurige nachtmer
rie geweest. Ik las daarin leugens
die het publiek voor zoete koek
slikte. Ik zou een keiharde carriè
revrouw zijn, die mensen manipu
leerde en als oud vuil weggooide op
het moment, dat ik ze niet meer
nodig had. Je leest zulke teksten en
denkt: waarom doen ze dat nou?
Privacy
Waarom probeerden die bladen een
wig te drijven tussen mijn vader en
mij? Er werd gesuggereerd, dat we
slaande ruzie hadden, dat we el
kaar constant ontweken. En dat,
terwiil ik alles wat ik in mijn leven
bereikt heb, mede aan hem te dan
ken heb. Mijn vader en moeder zijn
tot op de dag van vandaag gouden
mensen, die ik koester. Dat is de
enige waarheid".
