Omwegen
e economisch bezegelden
dansten in Stadsgehoorzaal
een gala aaneen
Tien jaar dierenhulp is geen kattepis
1
ROVER wil buslijn
over Witte Singel
Lorentzprijs voor
Franse hoogleraar
a£IDEN
LEIDSE COURANT
DINSDAG 30 NOVEMBER 198
12 PAGINA S
1
TUSSEN NA TJES EN DROOGJES DOOR:
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
i J3SL
B
door Ton Pieters
;i( Toen het dansorkest van
■nj de Marinierskapel der
iet Kon. Marine zondagmor-
tjegen 's nachts om twee
ieluur ..Auf Wiedersehn"
inzette, was het Gala-bal
zo goed als bekeken. Af-
et lopend naar de nieuwe
,e week. Mijn middelen
waren uitgeput, en de
krant had verder geen
krediet meer gegeven,
en ik had bovendien een
schele hoofdpijn rechts.
Het strijkje was al eerder
uitgestreken en de meis
jes van levendige Else
Joosten, die in Leider
dorp aan haar ballet
school vele gediscipli-
"J neerde perspectieven
geeft, lagen waarschijn
lijk al uitgeput op één
;l| oor, nadat ze in de zaal
op het spits hadden afgebe-
n« ten met hun ontwape-
n nende jonge ontwikke
lingen op can-can-ge-
bied. Nog tè jong om
ee meteen al discreet oh la
la te fluisteren (laat
staan te scanderen), maar
en al in het bezit van heel
dit wat belichaamde belof-
Di ten voor de persoonlijke
toekomst en in school-
rd' verband, en goed voor
bravo- en zelfs bis-ge-
roep.
Daarna een aantal rond-
v' jes verder verscheen, in
„gebroken bruin" glittercol
bertje en met een tic van de
witte rechter heuppartij,
Joe Bourne: de donkere,
groot-ogige Amerikaanse
Leidenaar, die zich eens
King of Soft Soul noemde,
en daar ook zijn welluiden
de stem naar inrichtte.
Maar gecontracteerde Joe
was, bij het scheiden van de
gala-markt, ook al in geen
velden of wegen meer te
bekennen na zijn optreden
met twee hoeden en een
microfoon waaraan een
ontzettend lang loopsnoer
zat. Bourne had bij z'n op
treden op het jaarlijks Gala
bal in de Leidse Stadsge
hoorzaal wel veel succes ge
had bij het redelijk stemmig
volkje in uitgaanstenu. Hij
gaf, uit een oogpunt van
klantenbinding (in dit ge
zelschap een vertrouwd ge
geven) ook veel handjes,
maar geen kusjes, zingend
langs de tafeltjes. Nu moet
je een microfoon wel bij je
mond houden wanneer je
geluid produceert, maar Joe
at 'm bijna op, en zodoende
kwam de tekst alleen in
harde klinkers, door mede
klinkers aaneengeregen,
zonder verstaanbare bete
kenis aangaande „You are
my all en nog wat" over.
Dat ging ongestraft, want
men was gaandeweg te zeer
bezig met de show die
Bourne en de galagangers
onderling aan het uitwisse
len waren. Vandaar vond
men bij hem een steunpunt:
„We want more!", riep
men, ingevolge de mode
van de business rond het
entertainment; en ook „bis"
werd spontaan hoewel
tóen nog met enige reserve
geschreeuwd, als men
niet helemaal op de hoogte
was van de gedragingen bij
een sophisticated anglo-
Amerikaanse performance.
Hoogtepunten te over. Lei-
dens hoogsteigen represen
tatieve orkest, K&G toe
komstig „ere-burger"?; het
gezelschap zou het verdie
nen had op de balkons,
met de secties in een uitge
kiende formatie, al eerder
de show gestolen met mar
sen, die de in Den Haag ze
telende secretaris-generaal
van Binnenlandse Zaken en
Leids oud-burgemeester te
vens, dr. Adriaan Vis, kou
de aangename rillingen van
plezier bezorgden: „Dit
hoor je zelden..."
Geen wonder, met zo'n per
fecte sound of music, waar
bij zelfs de aanvoer van bij
champagne en de Beaujolais
Primeur (al snel uitver
kocht) passende snacks
stagneerde. Ongeveer die
tijd was er iemand die toen
al tegen me zei: „Ik ga even
de gastheer begroeten: An-
dré van DuinMaar op
weg naar de eerste zaallinie
(met een samenballing van
Leids vernuft), werd al
lengs meer en meer duide
lijk, dat het André de Jong
was. Na tweeën had men
keurig naar huis moeten
gaan, maar in verschillende
sectoren werden nog fles
sen champagne aangekocht
en nonchalant leeggeschon
ken in lage brede glazen die
overbruisten en niet alle
maal even recht meer wer
den gehouden.
Men bleef briefjes van hon
derd plukken uit stevige
portefeuilles, ook al gingen
alle zaallichten aan. Na het
zwijgen van de muziek
klonken de individuele
stemmen des te duidelijker
vanuit kliekjes in avond
kleding die nog lang niet
vervangen werd door een
nachtkostuum. Hier en daar
was men luidruchtig aan
het worden, maar ons ken
de ons en daarom viel nie
mand uit de toon. Geen
spoor van verwondering bij
de honderden stijlfiguren
(geslaagde snelle jongens
met uitgekiende kapsels,
vergezeld van hun bijpas
sende dames in heerlijke,
nu en dan ravissante toilet
ten, die soms een zekere
mate van ontbloting te zien
gaven).
Een nauwelijks realiseerba
re dwarsdoorsnede van de
aanzittende en dansgrage
jet-setters a la ballroom:
„links" ontbrak, uiteraard,
maar aan de andere kant
kon het niveau van een
smetteloos gala van een
„Habsburgse" allure ook
niet gehaald worden door al
die toonaangevende city
slickers. Zo'n plaatselijk
gala, met aan- en afvoer via
in tijdnood rakende taxibe
drijven, is toch een aange
kleed ontmoetingspunt van,
wat in de volksmond heet,
grootgrutters, superdrogis
ten, bouw- en breek-varia-
belen, huis- en tuinmeubi-
listen, fietskoningen en er-
folgreiche disconto-bedrij
ven. Specialisten in hun
vak en, bijgevolg, ook Hut-
spotters in buitenmodel-uit
voering. Maar gezellig en
familiair, zolang je er niet
tussen kan komen.
Incognito
Ruwe Henkie kent me wel,
maar hij encanailleert zich
niet met een in, quasi gala,
donkerblauw gecamoufleer
de kranteman. En zo moet
dat ook, vind ik. Als hij wil
oprispen, dient er geen
waarnemer op z'n lippen te
zitten. Dat is voorzeker
geen incognito (want Ruwe
maar ook Gulle Henkie is
erg veel waard voor bepaal
de groepen in de Leidse ge
meenschap, die hij na snelle
rekensommen nooit om
hoog zal laten zitten), maar
hij wil ook z'n eigen leven
lijden.
Ik neem nu, voor de zoveel
ste keer, Ruwe Henkie.
Maar ik heb nog steeds de
indruk dat hij een hart van
een soort goud heeft. Als
Ijet ergens mistig is, komt
hij met een klare door
braak. Niet op het Gala van
de glorende zondagmorgen.
Maar eenmaal tot zinnen
gebracht, is hij niet meer te
stuiten. Waarom per se
Henkie?, en steeds maar
weer Henkie? Nou, Henkie
doet me nu eenmaal wat; en
er bestaan veel „ruweren"
dan hij. Daarom mocht hij
voor mij best, na twee uur
in de ochtend, de juiste
richting niet meer vinden,
na enig zoeken.
Uiteindelijk waren er ook
de zwierende beleidskrin-
gen, in zwart en in het lang,
op het Gala der Stadsge
hoorzaal. Veel leed was ge
leden, intussen. Een paar
raadsleden die geen kwaad
konden doen; ze waren te
tellen. Des te prikkelender
was de aanwezigheid van
de „vaste prik": de wethou
ders der VVD mevrouw Jos
Fase-Dubbelboer en Piet
Hein Schoüte, die naar
beloofd met elkander on
bezorgd, en buiten bezwaar
van beider echtgenoten,
zwierden en zwaaiden op
een maat die niets met poli
tiek te maken had. Daaraan
had je niets kunnen aflei
den. Maar Jos Fase, als
meisje Dubbelboer, danste
niet met André de Jong, di
recteur van Stadsgehoor
zaal, een Waagje, en Groe-
noordhallen. Op de avond
van de mislukte zwarte
snuffelmarkt in de Groe-
noordhallen hadden beiden,
tussen de gala-bedrijven
door, enkele gesprekken
met elkaar. Misschien ver
helderend, maar niet geheel
bevredigend.
Zo danste men met el
kaar een nieuwe week
tegemoet. Bij kaarslicht
en klinkende munt, over
en weer. Op eigen krach
ten werd een ,,gala" ge
maakt: ongebonden in
gebondenheid, en de zor
gen aan de kant. De
kranten kunnen nu wel
elke dag schrijven over
inleveren, maar de
Stadsgehoorzaal leverde
in elk geval weer iets op,
met al die vlinderdasjes
„and things"....
LEIDEN De Vereniging Reizigers Openbaar Ver
voer (ROVER) heeft het gemeentebestuur gevraagd er
voor te zorgen, dat er over de Witte Singel weer een
bus gaat rijden.
ROVER wijst er op dat met de gereedkoming van het Witte
Singel Doelencomplex een grote concentratie van werkgele
genheid is geschapen. Een busverbinding mag op deze plaats
niet ontbreken, meent ROVER. De Vereniging vindt boven
dien dat Vreewijk al te lang verstoken is geweest van open
baar vervoer. Rover pleit ervoor de NZH-lijn 43 (Station-
Langegracht-Hooigracht-Levendaal) om te klappen en via de
Witte Singel naar het Levendaal te laten rijden. Mocht blij
ken dat deze lijn voldoende reizigers trekt, wil Rover bij het
rijk ervoor pleiten geld beschikbaar te stellen voor een nieu
we lijn 17 over de Witte Singel.
LEIDEN/AMSTERDAM De Koninklijke Neder
landse Akademie van Wetenschappen in Amsterdam
heeft1 de dertiende Lorentz medaille toegekend aan
professor A. Abragam van het Centre d'Etudes Nu
cleates in Saclay, tevens hoogleraar aan het College de
France in Parijs.
Deze onderscheiding, in 1925 ingesteld ter ere van het vijftig
jarig doctoraat van de bekende Leidse fysicus H. Lorentz,
wordt om de vier jaar toegekend. Het is de hoogste onder
scheiding die de natuurkunde in ons land kent. Abragam, die
in Rusland werd geboren, studeerde in Frankrijk en promo
veerde vervolgens in 1950 aan de universiteit van Oxford.
Hij heeft baanbrekend werk verricht op het gebied van de
magnetische resonantie. Hij schreef drie standaardwerken
over magnetisme. Een van de ontdekkingen van de Franse
hoogleraar betreft de dynamische polarisatie van kernspins
in de vaste stof. Deze methode maakt het mogelijk atoomker
nen, die slechts een heel zwak magnetisch moment hebben,
te richten in een uitwendig magneetveld. Onder normale
omstandigheden is dit tengevolge van de temperatuurbewe-
ging onmogelijk. Professor Abragam was tijdelijk als Lorentz
hoogleraar aan de Rijksuniversiteit van Leiden verbonden.
Geen krant ontvangen? Bel tussen 18.00 en 19.00 uur. zaterdags
tusen 14.00 en 15.00 uur, nummer 071-122248 en uw krant
wordt nog dezelfde avond nabezorgd.
2 DECEMBER GROOTS FEEST IN HOLIDAY INN
vele dieren en dan niet alleen
vogels, honden en katten,
maar ook geiten, schapen, ko
nijnen, paarden, varkens en
zelfs slangen. In 1980 werd het
echtpaar Raymaekers tijdens
Beestenspul uitgeroepen tot
dierenvriend van het jaar en
dit jaar kregen zij de jaarorde
van carnavalsvereniging De
Hutspotten uitgereikt.
Feest
Zondag 12 december worden
Hans en Carla Raymakers
eens in het zonnetje gezet. Er
is dan een groot feest in de
overdekte tuin van Holiday
Inn. De dierenhulpdienst
wordt die dag door anderen
waargenomen. Het feest begint
om 10.00 uur en duurt tot 16.00
uur. Er is voor elk wat wils en
is gratis toegankelijk. De Ray
maekers hopen maar dat er
veel mensen komen. Voor ge
ringe bedragen kan men mee
doen met loterijen, waarvoor
de Leidse middenstand prijzen
beschikbaar heeft gesteld, er is
een rad van avontuur, een
haarstylingshow, een mode
show, een kinderballet, wed
strijden op hometrainers, Jazz
on Sunday blaast een partijtje
mee, de Hutspotten komen, er
wordt een film gedraaid van
de dierenhulpdienst, de beken
de voetballer Willem Rijsber-
gen zal aanwezig zijn en zan
ger Joe Bourne zal zingen. Ie
dereen doet gratis mee en
helpt hiermee de Dierenhulp
dienst. Met de opbrengst van
loterij en rad van avontuur en
mischien doet men nog iets in
de collectebussen, hopen de
Raymaekers de dierenhulp
dienst weer gezond te kunnen
maken en eindelijk die ambu
lance te kunnen betalen. „De
mensen kunnen ook beter
geen bloemstukken sturen. Ik
hou erg van bloemen hoor,
maar we kunnen het geld veel
beter gebruiken. Tien bloem-
stukjes van 25 gulden is toch
weer 250 gulden" zegt Carla
Raymaekers. Het gironummer
is 1936486, ten name van de
Dierenhulp en Ambulance
dienst Leiden en omstreken.
EIDEN Carla Raymaekers
m de Dierenhulpdienst staat
de stoep van de Anna Pau
wnas traat en geeft haar
lurjongen Ed instructies over.
bestelauto. Haar man Hans'
er met de echte dierenam-
ilance vandoor naar een
>oedgeval en daarom moet
lurjongen Ed maar even
sar het zielige hondje met dat
•kke pootje gaan kijken. Dus
iat buurjongen Ed, die al
rids zijn vroegste jeugd de fa-
ilie Raymaekers helpt en net
jn rijbewijs heeft gehaald,
x>p uit. Even later, in de ge-
llige kamer gezeten waar
Ti hond, drie poezen, een pa
sgaai en een valkparkiet de
enst uitmaken, komt de stem
an Ed over de mobilofoon
eer de kamer in. De hond is
'vonden en hij gaat er maar
en mee naar dierenarts Hel-
e Dierenhulp-en Ambulan-
dienst Leiden en Omstreken
erkt samen met de dieren-
tsen Muurling, Helder en
oest. Alle diensten die deze
tsen voor de dierenhulp-
iensf verrichten, zijn gratis,
chalve als de baas van de ge-
'onde hond of kat gevonden
'ordt. Dan gaat de rekening
aar hem. Is er geen eigenaar
an hoeft de dierenhulpdienst
iets te betalen. „Daar zijn we
eel gelukkig mee", zegt Carla
aymaekers. „Als we dat wel
joesten betalen, dan waren
e binnen de kortste keren
Wiet Het is zo al moeilijk
enoeg om de eindjes aan el-
aar te knopen. De laatste am-
ulance hebben we nog steeds
iet kunnen betalen".
kindjes
1 tien jaar worden die eindjes
an elkaar geknoopt. Hans en
aria Raymaekers maakten
an hun hobby een beroep. De
obby werd een dagtaak en
et was kiezen of delen. Of er
lee ophouden of je werk er
an maken. Ze kozen voor het
tste. Er werd een vereni
De lege portemonnee van Carla en Hans Raymaekers bij de nieuwe ambulance, symbolisch voor de financië
le nood van de dierenhulpdienst.
ging opgericht en de leden en
donateurs maakten het moge
lijk het geheel financieel
draaiende te houden. Op die
manier kon de dierenhulp
dienst gratis hulp bieden aan
noodruftige dieren. In den be
ginne werd alles per Lelijk
Eendje gedaan, maar toen de
vraag naar hulp groter werd
en ook de hulpverlening inge
wikkelder, werd er een heuse
ambulance aangeschaft. Dag
en nacht zijn de Raymaekers
in touw voor die viervoeters of
gevederde vrienden. Als het
aan de dieren lag, kregen de
Raymaekers een standbeeld
dat is duidelijk. Maar het ligt
niet aan de dieren. Het ligt aan
de dierenliefhebber die mis
schien donateur wil worden
van de Dierenhulpdienst. De
teruglopende economie heeft
echter ook gevolgen voor de
vrijgevigheid van de dieren
liefhebber en het aantal dona
teurs loopt langzaam terug.
„Veel mensen denken dat we
geld van de gemeente krijgen
of van de politie, maar dat is
niet zo. Op het gemeentehuis
weten ze amper wie wij zijn.
Geld beschikbaar stellen voor
de dierenambulance is er dan
ook niet bij. Ja, één keertje
kregen we vijfhonderd gulden.
Dat was in de strenge winter
van 1979. Toen hebben we het
abnormaal druk gehad met al
lemaal half dode, verkleumde
vogels. Het geld was op en we
konden de benzine voor de
ambulance niet meer betalen.
Bij het overhandigen van die
5QQ gulden werd er duidelijk
bij gezegd dat het geld echt
maar voor één keer was. Toch
verlenen we de gemeente in
zekere zin wel diensten. Ik
denk dat we in die 10 jaar mis
schien wel zo'n 10.000 klusjes
hebben gedaan, die anders
door politie, brandweer of an
dere instellingen verricht had
den moeten worden", aldus
Carla Raymaekers.
Tien jaar dierenhulp is geen
kattepis. Dat bliikt wel uit de
twee grote multomappen vol
kranteknipsels en foto's. Van
het eerste Lelijke Eendje en de
eerste hokken in de tuin, waar
zieke vogels worden opge
kweekt tot ze gezond zijn en
dan weer los gelaten, tot de
laatste dierenambulance uitge
rust met moderne apparatuur
die het leven van een aangere
den dier kunnen redden. Eén
van die apparaten is een zuur
stofapparaat. Dit ding werd in
1978 door de, toenmalige
PvdA-wethouder Van Aken
aan de dierenhulpdienst aan
geboden. Deze wethouder had
1000 gulden gekregen van de
een of andere instelling en
mocht dit bedrag schenken
aan een goed doel. Wethouder
Van Aken, die al jaren dona
teur is van de dierenhulp
dienst gaf het geld uit aan een
zuurstofapparaa t.
Uit de vele foliovelletjes met
kranteknipsels blijkt een be
wogen leven in dienst van
