reus van
Hollywood
QeidteQowuvnt
de
kleine
atisjy
30rleman
èT'iaar)
as
"Arnold"
Sxle
en
t een
thuinier
ZATERDAG 25 SEPTEMBER 1982
groei
Silvermann, die zijn nieuwe, opko
mende ster liet schitteren van kust
tot kust. Op zijn tournee deed Gary
menigeen versteld staan met uit
spraken als: „De wereld zou er be
ter opstaan als iedereen een warme
maaltijd en een teddybeer had".
Zijn klaterend optreden in de veel
en gretig bekeken ToNight Show
van Johnny Carson bracht hem
zelfs op de omslag van Newsweek.
Dit spraakmakende opinieblad affi
cheerde de rakker uit de 31e Street
van Zion als „NBC's Littlest Big
Man".
Verbannen
Naar beproefd gebruik in de show
business bezit Gary Coleman in
middels een eigen produktiemaat-
schappij: Zephyr Productions. Niet
zo n vreemde firmanaam als men
weet dat Gary verslaafd is aan trei
nen. Zephyr herinnert aan de Bur
lington Zephyr en de Denver Zep
hyr, twee beroemde treinen uit de
glorietijd van de nu verkommerde
spoorwegen van Amerika.
Met Zephyr Productions is armoe
voorgoed verbannen uit het leven
van de Colemans. Gezondheid en
lengte zijn echter niet te koop. Ook
niet voor de schatrijke nierpatiënt
Gary. Om echter aan te tonen dat
nierpatiënten wel degeliik toe
komst hebben, laat hij zich graag
als mascotte gebruiken voor de Na
tional Kidney Foundation, de Ame
rikaanse Nierstichting.
Lijfwacht
Bij vlagen raakt Gary wat van slag
door zijn stagnerende groei. „Het is
allesbehalve leuk om de wereld te
aanschouwen door andermans be
nen" moppert hij dan. Maar zijn
ouders beuren hem op met verwij
zing naar andere lotgenoten en
even kleine grootheden zoals Mic
key Rooney en Dudley Moore.
Toch wordt het nu vier jaar in
groei achterop geraakte 14-jarige
tv-idool sinds kort beschermd door
Victor Stringer, een afgestudeerde
broodkast van ruim 100 kilo. Tij
dens het van het lijf houden van al
te opdringerige Arnold-fans is
Stringer een hulpmiddel ten
strengste verboden. Want daar
voelt de kleine reus zich net iets te
groot voor.
HANS TOONEN
(Voor dit exclusieve portret
werd gebruik gemaakt van het
nog alleen in Engeland en Ame
rika uitgegeven 'boek, getiteld
„Gary Coleman: Medical Mira
cle" van Coward McCann Ge*
oghegan, New York)
Super-
intelligent
maar door
ziekte
gehandicapt
in zijn
had die belhamel op mijn gemoed
ingepraat".
Gary kreeg zijn eerste contract
voor een hoofdrol in de her-verfil
ming van „Little Rascals". De nieu
we serie sloeg niet aan. Met als ge
volg dat Gary niet op de televisie
verscheen, maar wel meteen muur
vast zat onder een zogeheten „hol
ding contract". Victor Perillo, Ga
ry's nieuwe agent, wist zijn spran
kelende bron van inkomsten los te
peuteren voor gastrollen in concur
rerende tv-series zoals „The Jeffer-
sons". Maar achter zijn kleine rug
om trokken de hoge heren van
Hollywood om een definitief con
tract.
Juni 1978 won NBC dit gevecht.
Gary Coleman werd opnieuw gebo
ren als Arnold, de bejubelde don
dersteen in „Diff'rent Strokes".
Gary was toen tien en goed voor
1600 dollar per aflevering.
Pillen
Natuurlijk waren zijn ouders dolblij
met zoonliefs roem en rijkdom.
Maar het succes steeg de in armoe
getogen en zonder wasmachine ge
trouwde Colemans niet naar het
hoofd. Willie bleef gewoon werker
bij Abbott Laboratories, waar hij op
eigen kracht was opgeklommen tot
inkoopbeheerder. Sue moest haar
verpleegstersbaan wel opgeven nu
Gary steeds vaker heen en weer
vloog tussen Zion en de jungle van
Hollywood.
Sue: „Gary moet nu eenmaal op
tijd zijn pillen innemen. Daar ben
ik heel streng in. Zelfs als hij straks
vijftig is, zal ik waarschijnlijk nog
vragen: heb je je pillen geslikt
Overigens krijgen zijn ouders niet
de volledige beschikking over Ga
ry's groeiende bankrekening. Vol
gens de zogeheten Coogan Law,
speciaal ingesteld om kindsterren
voor uitbuiting te behoeden, moet
een kwart van zijn verdiensten in
een fonds worden gedeponeerd,
waar de filmster pas na zijn 2lè
verjaardag aan mag komen. Boven
dien verbiedt deze wet dat kinde
ren langer dan vier uur per dag
voor de camera staan. En verplicht
ze dagelijks tot minimaal drie uur
onderwijs.
Schitteren
Intussen werd NBC aangevoerd
door de bij ABC weggekochte Fred
Gary Coleman ernstig ziek. Hoge
koorts, rochelende hoest. De huis
arts vreesde een zware longontste
king en verwees door naar het
plaatselijke Victory Memorial zie
kenhuis. Pas na tientallen onder
zoeken werd uroloog dr. Richard
son erbij gehaald. Op de röntgenfo
to's zagen Gary's nieren eruit als
spaghetti. In allerijl werd de dood
zieke peuter overgebracht naar het
eerder genoemde kinderziekenhuis
in Chicago, de „windy city" van Il
linois. Na vier uur opereren was
Gary's jonge leven op het nippertje
gered. Zij kaduke rechternier was
verwijderd, zijn afgetakelde linker
„zuiveringsinstallatie" werkte nog
maar voor 40 procent. Pas als Gary
wat ouder en 'sterker zou zijn,
kwam hij in aanmerking voor
niertransplantatie.
Armoe
Hoe ga je ineens om met een geluk
kig weer springlevend jochie,
wiens toekomst echter wankelt tus
sen een halve nier en de hoop op
een donor? Willie Coleman ver
diende toen als ongeschoolde mede
werker bij Abbott Laboratories Inc.
zelf te weinig voor de aanschaf van
een wasmachine, nodig voor het
spoelen van tientallen luiers die
zijn zoon via een kunstmatige ope
ning dagelijks nat plaste. Veel meer
dan doorzetten en bidden konden
Gary's ouders niet opbrengen.
Vooral doorzetten bleek hun sterk
ste eigenschap, meegekregen uit
een generatie van zwoegende ne
ger-arbeiders die na de Tweede
Wereldoorlog vanuit het armoedi
ge, racistische zuiden van Amerika
was neergestreken in Lima, Ohio.
In deze door Ford Motors beheers
te, zogeheten „blue collar"-stad
groeiden Willie Coleman en de
vanuit Alabama aan komen waaien
Sue Lovelace in trotse armoede op.
Na hun huwelijk stroopte het jonge
•echtpaar de mouwen op in Zion,
waar Sue aan de slag ging als ver
pleegster, een beroep dat haar uit
stekend van pas kwam bij de ver
zorging van hun enig kind Gary.
Want ondanks haar zorgen takelde
na de operatie de al op halve
kracht zuiverende nier onstuitbaar
af. Oktober 1973 raakte het li
chaam van de toen 5-jarige kleuter
zo door urine vergiftigd dat niet
langer gewacht kon worden met de
dialysemachine voor het schoon-
spoelen van het vuile bloed. Maar
„dank zij" het tragische ongeluk
van een zekere Adam kreeg Gary
zijn langverwachte ruilnier. Sinds
die transplantatie is Gary jaarlijks
twee keer feestvarken: op zijn ver
jaardag in februari en op 18 decem
ber, zijn nieuwe nierdag.
Geniaal
Zeker de eerste twee nierverjaar
dagen zijn ten huize van Coleman
uitbundig gevierd. Want juist in die
periode was de kans op afstoting
niet gering. Aangezien Gary voor
de rest gezond in elkaar geschroefd
was, maakten de specialisten zich
geen al te grote zorgen over de do
nornier. „Uw zoontje zal echter wel
klein van stuk blijven. Door trans
plantatie is zijn hormonenstelsel
enigszins uit evenwicht gebracht",
voorspelden de doktoren. Sue
kreeg tevens te horen, daar haar
zoon in elk geval geestelijk een
reus zou worden. Gary's IQ schom
melt rond de 135, ofwel tussen
hoogbegaafd en geniaal. Voor zijn
ambitieuze vader was deze onthul
ling een extra duwtje om via
avondcursussen promotie te maken
bij Abbott Laboratories. Voor Ga
ry's moeder betekende het echter
een zorg extra. Wat moest er straks
van haar zoon worden? Hij zal te
klein blijven om overeind te blij
ven in een land, waar menigeen
zijn buurman omver loopt in de
wedloop naar (nog) meer welvaart.
Daarentegen is Gary te briljant om
zich aan te passen aan de grijze
middelmaat.
Debuut
Gary Colemans glittercarrière be
gon letterlijk met vallen en op-
Foto boven: Drie
zwarte sterren:
Gary Coleman, zijn
filmbroertje Arnold
Jackson en Mu-
hammed Ali him
self.
no,
Vergiftigd
Dat Gary Wayne Coleman vanaf
zijn geboorte (8 febuari 1968) lang
zaam werd vergiftigd door een ka
potte rechter- en lekkende linker
nier, bleef bijna twee jaar onopge
merkt. Sue, zijn moeder, herinnert
zich: „Achteraf geredeneerd had ik
toch meer aandacht moeten beste
den aan Gary's manier om mij dui
delijk te maken dat er echt iets mis
was. Vooral toen hij woedend zijn
flesje melk in de vuilnisemmer
smeet, had ik beter moeten weten.
Maar zijn afkeer van melk alar
meerde ons allerminst".
„Gary is gewoon allergisch voor
melk, zeideh we schouderophalend.
Vergeet niet, dat hij zich ontpopte
als een bijzonder levendige vroeg
wijze baby. Nog vóór zijn eerste
verjaardag kon onze zoon lopen en
praten. Alleen zijn nagenoeg onles
bare dorst verontrustte ons. Mis
schien heeft hij suikerMaar
bloedproeven wezen helemaal niet
in die richting".
Vlak voor Kerstmis 1969 ^erd
Tranen
Norman Lear, producent van „All
in the Family" en andere kassuc
cessen, was in het strikken van
Gary Coleman eer. dag eerder dan
ABC-topman Fred Silvermann.
Lear herinnert zich zijn eerste ken
nismaking met de dreumes uit Zion
maar al te goed. „Gary was nauwe
lijks binnen of hij wilde van mij
een foto maken. Toch een niet alle
daagse entree bij iemand die je wel
licht beroemd en rijk zal maken.
We waren alleen op mijn kantoor,
waar ik hem wilde testen op emo
ties, op karakter. Ik speelde zijn
oudere broer, aan wie hij een strop
das cadeau had gedaan. Als ik dan
zonder die stropdas naar een be
langrijk feest ga, moet hij me atten
deren op zijn gekwetste gevoelens.
Geloof me. aan het einde van dit
sketchje was ik ^cht in tranën, zo
je<
bij <de
Tierikaanse
,lad Newsweek
!e hem ooit als de
st Big Man". Maar
■jjrt ïn die de Belgische
j ontvangen, kent
P^itussen als Arnold,
hamel uit de -
ire televisieserie
«ent Strokes".
Ed" wordt
:j^et door Gary
IArn' een 14-jarige
met het uiterlijk
n negen jaar jong
pat „Arnold" zo
irdrijlefan stuk is, komt
iard elnsplantatie.
zes kreeg de
mnd rns hoogbegaafde
|eDelen gezonde nier.
-«M'ks zijn roem en
tl blijft het nog zo
rEN'even'van dit
ÜVI filmsterretje
van die ene
gin deze zomer
de
even.
is Gary
weer op de
met een
door met het
van anderen,
met tragedie en
doorweven
dit
portret van
wiens
begon bij
nij nogere kijk- en
waarderingscijfers
dan de concurre
rende serie „Char
lie's Angels".
staan. Tijdens zijn debuut in een
kindermodeshow van Montgomery
Ward, een keten van wat burgerlij
ke kledingzaken over geheel Ame
rika, incluis Zion, draaide de don
kere dressman net iets te vaak
rond. Zijn wervelend optreden
werd echter met applaus bekroond.
Enige tijd later bleek Gary's bruta
le, maar onweerstaanbare smoeltje
ook aantrekkelijk genoeg voor A-
Plus Talent Agency in Chicago. Op
zijn tweede nierverjaardag debu
teerde Coleman jr. op de lokale tv
in een reclamespot van McDonald.
De eerste veertig „showbusiness-
dollars" waren binnen. Gary was
toen krap zeven. Tussen de mode
shows door was zijn ruilnier be
laagd door een te veel aan witte
bloedlichaampjes. Dank zij bestra
ling bleef het orgaan voor afstoting
behoed. Na deze redding verander
de zijn loopbaan in een achtbaan.
Vooral toen hij in een tv-reclame-
boodschap van de Harris Trust
Savings Bank werd bedolven onder
een lawine van pluche leeuwtjes,
wist Chicago wie Gary Coleman
was. Zelfs in Hollywood rook men
dit nieuwe talent.
Eerst even terug naar 7 december
1973, een besneeuwde ochtend in
zomaar een stadje in het noorden
van Indiana, Amerika. In de voor
tuin van zijn ouderlijk huis rolt
Adam een sneeuwpop bij elkaar.
Aan de overkant van de straat
zeult zijn opa met boodschappen.
De 6-jarige knul schiet te hulp.
Plotseling vult de straat zich met
het schurende geluid van blokke
rende remmen, dan een dof-meta
len dreun. Acht dagen later sterft
het jongetje in het Children's Me
morial Hospital van Chicago zon
der ook maar even te zijn bijgeko
men.
Nog dezelfde dag rinkelt de tele
foon in de 31e Street in Zion, vlak
bij Chicago. Sue Coleman neemt
op. En verstijft heel even als dr.
Casimir Firlit haar dringend ver
zoekt onmiddellijk met haar 5-jari-
ge zoontje Gary naar het zieken
huis te rkomen. „Want wij hebben
een nier gekregen van een zojuist
overleden jongen".
