Kees van der Ven
ook crossvedette
LE
r%
IK
ïerre van de Akker had willen doorgaan
Cruijffen de
sluitlipjes
ZATERDAG 28 AUGUSTUS 1982
®8a&.
!IST Veel liefhebbers
het Nederlands voetbal-
jtal zullen zich Pierre van
Akker van de tv-beelden
herinneren; gespannen in
dug-out naast de onver-
orbare Rinus Michels als
eskens vlak voor zijn neus
jut wordt geschopt door de
iziliaan Perreira. Minuten
:r schreeuwend en sprin-
id voor de dug-out, dan de
juichende Rinus Michels
de armen vallend. Beelden
ens en na de WK-wedstrijd
izilië-Nederland, 1974 in
rtmund. Oranje in de fina-
„Wat gingen we tekeer in
dug-out. Ongelooflijk, zo
ik het nog nooit meege-
akt. Bij het minste of ge-
gste sprongen zelfs de wis-
ipelers van de bank. Dat
3 tekenend voor de sfeer in
dagen". Aan het woord is
irre van de Akker, dertig
r verzorger bij de KNVB,
ar voor de aanstaande in
land van woensdag tegen
land niet meer aanwezig op
bank.
Rinus Michels, Cor van der Hart. de inmiddels overleden
langs zette Van de Akker bij het
eiken van de 65-jarige leeftijd er
punt achter. Noodgedwongen,
it: „Ik ben nog gezond. Ik had
t door willen gaan. Snappen doe
iet niet, dat ik moet stoppen. Als
iuder bent, worden je beslissin-
en handelingen tenslotte doel-
'uster. Ruim zeventienhonderd
irnationale wedstrijden met
inje en allerlei jeugdteams heb
neegemaakt. Dat heeft niemand
ers gepresteerd. Dat is toch een
k ervaring".
1 Nederland zich toch geplaatst
r het wereldkampioenschap in
nje, dan was Pierre van de Ak
in elk geval nog meegegaan,
verzorger". Oranje was echter
jrote afwezige na tweemaal fi
st te zijn geweest. Pierre van de
eer kan zich de beslissende
Istrijd tegen Frankrijk in Parijs
opperbest herinneren. „Het is
naderhand net alsof je failliet
jt gegaan. Alles ineens afgelo-
j, geen wereldkampioenschap,
'er realiseerde ik me pas, dat
8 echt m'n laatste WK was ge
est". En doelend op de treffer
de vrije trap van Platini op die
jremberavond, die mogelijk te
ten was aan een misverstand in
efensie: „Achteraf zijn er geen
rijten gemaakt",
ir zijn samenwerking met grote
lers als Michels, Happel en Rij-
(Van de Akker: „Als ik met
Imensen werk, zijn er nooit pro
blemen") is de verzorger ook tac
tisch aardig geschoold. „Het valt
me op. dat trainers er niet meer in
slagen in de pauze hun concept te
veranderen. Dat zag je bijvoorbeeld
al in de openingswedstrijd van het
WK. De Belgen speelden vanuit
een gegroepeerde defensie, maar
Maradona en Kempes bleven vol
harden in solo's door het centrum.
Als Meootti een goede trainer ge
weest was had-ie in de rust moeten
zeggen, dat de spelers het spel bre
der moesten maken. Hetzelfde zag
je bij Duitsland tegen Algerije. Die
Duitsers bleven ook maar volhar
den in hetzelfde speltype. Maar ik
ben natuurlijk geen trainer".
Adviezen
Hij pakt de draad op bij Michels,
een andere trainer. „Michels gaf al
tijd goede adviezen in de rust. Hij
stipte vier of vijf belangrijke pun
ten aan". En dan over de histori
sche finale tegen de Westduitsers:
„Schön was ook een goeie. Die had
dat buitenspel zetten van ons goed
door. Hij liet steeds een man jagen.
Ik blijf trouwens volhouden dat
scheidsrechter Taylor ons toen op
het middenveld heeft kapotgeflo-
ten. In de tweede helft waren de
jongens natuurlijk wel behoorlijk
aan het schaven, maar het was niet
te hard".
„Ja, we hadden toen heel West-
Duitsland tegen op de tribunes. Ik
herinner me nog wat Herman
Kuiphof na die tweede Duitse goal
zei: daar tuinen we er toch nog in.
Veel van de spelers zijn er heel
lang kapot van geweest. En nou
nog. Die beelden van die wedstrijd
wil ik nooit meer zien. Dat zou ik
niet kunnen verwerken".
„Toch hebben we het gemaakt, die
WK. De band onderling was fan
tastisch en dat was heel belangrijk,
"foen die jongens na een wedstrijd
in het hotel een pintje gingen drin
ken, ging Michels naar bed. Dan
zei-ie tegen mij: zorg jij dat ze er
om half twee in liggen. En als ik
dan om half twee zei: hé jongens,
opstappen, dan gingen ze ook stuk
voor stuk. Ze wilden mij niet in
moeilijkheden brengen. Dat was
weer zo'n slimme zet van Michels.
Die onderlinge band, hè".
Dollen
„In Argentinië was de sfeer net zo
goed als in West-Duitsland. Bijna
dezelfde spelers waren er toen. Het
was alleen jammer dat Willem van
Hanegem toen niet mee ging. Hij is
nog steeds een van mijn beste
vrienden. Altijd aan het dollen.
Willem kon net als Suurbier, vlak
voor een belangrijke wedstrijd, in
de kleedkamer nog een mop vertel
len. Anderen zaten dan met hun
hoofd in hun handen. Ik kan me
nog herinneren, dat Jan van Beve-
ren voor de wedstrijd altijd lijk
bleek werd. Ik weet ook nog goed
dat ik in de tijd van Kessler als
bondscoach, naast Van Hanegem op
de bank zat. Kessler zat aan de an
dere kant. Willem wist dat ik Pali
Mali-sigaretten rookte, en dan zat-
ie stiekem te paffen. Kessler dacht
dan dat ik rookte".
Van de Akker gaat verder over de
wereldkampioenschappen. „In Ar
gentinië was de ploeg natuurlijk
minder dan in '74. Vandaar dat ik
van die verloren finale ook lang
niet zo kapot ben geweest. Nee, in
West-Duitsland was het echte we
reldklasse. Daar hadden we dan
ook de trainer op Het veld lopen;
Cruijff. De beste wedstrijd voor mij
op dat wereldkampioenschap in '74
blijft die tegen de Zweden, die in 0-
0 eindigde. Dat was de wedstrijd
voor Willem Rijsbergen. Na die be
renpartij kwamen we in ons hotel,
Hiltrup. Alle spelers heel somber,
omdat we gelijkgespeeld hadden.
Maar het was een fantastische wed
strijd geweest, dus ik zei, hé, kom
nou jongens, we zitten hier niet bij
een begrafenis. Michels liet toen
wijn aanrukken".
In orde
„Wij hadden de beste verzorging
van de wereld", zegt Pierre van de
Akker. „Als je eens wist wat voor
apparatuur we meenamen. Niet dat
dat zo'n kunst is, maar het was bij
ons prima in orde". Het was hard
werken geblazen voor Pierre en
zijn collega's in die Oranje WK-da-
gen. „Op zo'n WK werk je dag en
nacht, vooral vlak voor een wed
strijd. Michels heeft me wel eens
naar bed moeten schoppen. Als je
op die bank zit en je ziet een van
de jongens onderuit geschopt wor
den, dan denk je meteen: heb ik 'm
over vier dagen weer klaar? In al
die jaren is het voetbal trouwens
niet gemener geworden. Kijk, er
moet natuurlijk ook niet preuts
worden gespeeld. Michels zei altijd:
er wordt niet geschopt, maar we
pakken ze wel aan. Een speler die
bang is, krijgt meestal meer blessu
res".
En dan over het verschijnsel Nees-
kens. ,(Nees kreeg altijd zwaardere
blessures dan de anderen, omdat ie
zich bij elke sliding helemaal gaf.
Als hij ging, dan deed-ie het be
wust. Hij wilde die bal echt te pak
ken krijgen of wegkoppen. Na een
blessure-behandeling wilde-ie er
altijd weer in. Wel medisch verant
woord, hoewel je op moest passen,
dat ie er niet in bleef met een te
zware blessure".
Gips
Zowel de finale in 1974 als in 1978
speelde een blessuregeval Oranje
parten. In West-Duitsland moest
Rensenbrink vlak voor de finale
nog worden klaargestoomd, terwijl
de in gips verpakte hand van René
van de Kerkhof in Argentinië een
bron van consternatie was. Pierre
van de Akker: „Met Rensenbrink
zijn we de ochtend voor de finale
vanaf half acht bezig geweest. We
hebben hem helemaal uitgetest. Hij
kon alles. Maar toch was-ie niet
echt fit. Koppie, koppie hè. Geeste
lijk bleef die genezen blessure
hem parten spelen".
„Vlak voor die finale in Argentinië
begonnen de Argentijnen bij de
scheidsrechter te zeuren over de
hand van René. Hij was te hard,
vonden ze. Er werd een hoop heen
en weer gekletst. Dat duurde wel
een kwartier. Toen heb ik een stuk
schuimrubber er omheen gedaan
en het kon weer".
Pierre van de Akker heeft inmid
dels zo'n vijf of zes voetbalgenera
ties als verzorger bij Oranje meege
maakt. „Ik heb het hoogste gehaald
en ben er dertig jaar gebleven. Van
m'n hobby m'n werk gemaakt. Ik
weet alleen niet, welke hobby ik
nu moet gaan doen. Daarom had ik
best door willen gaan". Velen zou
den Pierre van de Akker nog wel
een wereldkampioenschap hebben
gegund.
1ST VAN KÖVY
4MERBY Zelden zal
i Nederlandse motorcrosser
j zijn toegejuicht als Kees
der.Ven onlangs na zijn
^•winning in de Grand Prix
de Verenigde Staten. In
ladilla Valley hadden dui-
kden motorsportliefhebbers
minutenlange ovatie in
5 voor de verbaasde Neder-
jder. Van der Ven (24), in
perland al jarenlang een
(olute topper in de 250 cc-
schaarde zich mede
£>r die prestatie én zijn man-
)-zege van afgelopen vveek-
ide in het Finse Hyvin-
rS23ae definitief bij de absolu-
crosstop. Van die top zal de
kerikaan Danny Laporte
irgen in het Deense Vim-
^Jrby de wereltitél waar-
zeker stellen in de
tste Grand Prix van het
toen. Van der Ven is derde
iter de Belg Jobe en heeft
achterstand van 23 punten
Laporte en acht op Jobe,
lat de tweede plaats in het
flklassement er nog in zit.
I zijn prestatie in de Verenigde
len werd Van der Ven een
^^svedette. De nationale titel pro-
jeerde hij al drie keer en ook
irnationaal werd hij gerekend
de rijders die hun beroep ver-
In, maar een echte grootheid
hij tot voor kort nog niet. In
reed Van der Ven zijn eerste
jnd Prix en hij sprokkelde een
r puntjes bij elkaar. De jaren
- Jod werden dat er steeds meer,
'n 19*75) als vijfde te zijn ge-
K**pigd in de strijd om het wereld
kampioenschap, behaalde hij het
daarop zowaar een tweede
lts. Zijn prestaties werden daar-
-natuurlijk nauwlettend gevolgd,
en ach*t iedereen hoopte dat de vrien-
i. ind#jke Noordbrabander zich daad-
rker erkelijk zou gaan mengen in de
om je wereldtitel. Het jaar
Vaklui werc* echter afgesloten met
ideaa derde plaats in de eindrang-
jkking, wat voor menig buiten-
^xgtider betekende dat Kees van
beneden de verwachtin-
*9^ had gepresteerd.
^^Bts is minder waar", merkt Van
Ven op. „Op papier mag dat
zo lijken, maar wie weet met
problemen ik te kampen heb
i Jd, moet wel toegeven dat ik
een goed seizoen heb gedraaid.
ÜlISe eerste plaats begon ik vorig
atie dus. Bovendien waren er nog
enorm veel kinderziekten te over
meesteren en dat alles gaat natuur
lijk ten koste van de prestatie". Het
vorig jaar moet dan ook als een
aanloop gezien worden voor dit sei
zoen, dat inderdaad succesvol
blijkt. Van der Ven: „Natuurlijk
blijven veranderingen steeds nood
zaak en zo heb ik onlangs voor de
races in Zwitserland de beschik
king gehad over een nieuw motor
blok, maar je hebt weinig tijd het
uit te proberen. Bij de Japanners
gaat dat heel anders. Daar wordt
het materiaal eerst in eigen land
zwaar aan de tand gevoeld en bij
gebleken geschiktheid krijgen de
fabrieksrijders het. En zelfs dan
maken ze nog wel eens brokken.
Maar over het geheel genomen
hebben ze qua organisatie natuur
lijk wel een voorsprong op ons".
Straatlengte
Kees van der Ven: ..Ik ben niet zo
gecharmeerd van de 500 cc-klas-
seizoen bij een nieuwe sponsor. De
Oostenrijkse motorfabrikant KTM
wilde zich beter gaan manifesteren
in het crossgebeuren en daarvoor
werden Gerard Rond. voor de 500
cc klasse, en ik aangetrokken. In
Oostenrijk waren ze enorm fana
tiek, maar er moest erg veel gebeu
ren wilden ze het niveau van de
Japanse merken bereiken. Gevolg
was dat we steeds weer met nieuw
materiaal moesten werken. Het
hele seizoen hebben we onderdelen
getest. Zo had ik eens voor een
Grand Prix drie blokken tot mijn
beschikking. En dan moet je even
op de zaterdag voor de races uitzoe
ken welk blok voor het betreffende
circuit geschikt is. Geen ideale situ-
Dat voordeel kwam in het vorige
seizoen duidelijk tot uiting. We
reldkampioen Neil Hudson uit En
geland (op Yamaha) en nummer
twee Georges Jobe uit België (op
concurrent Suzuki) hadden een
straatlengte voorsprong op Kees
van der Ven. Het verschil bedroeg
75 punten. Van der Ven op zijn
beurt had met zijn 159 punten weer
ruim 50 punten voorsprong op
nummer vier, de Westduitser Rolf
Dieffenbach. Wereldkampioen
Hudson kreeg van de fabriek de
kans om zijn kwaliteiten dit seizoen
uit te proberen in de 500 cc klasse,
dus op papier zou Van der Ven in
staat moeten zijn nu minimaal
tweede te worden.
„Het lijkt allemaal simpel", aldus
de crosser uit Bakel, „maar vergeet
niet dat de top in de 250 cc klasse
veel breder is dan in de 500 cc. In
die klasse zijn er steeds pak-weg
vier. vijf rijders die helemaal voor
aan zitten. Bij ons rijden elke wed
strijd weer andere mensen voorin.
Over het hele seizoen genomen wa
ren Hudson en Jobe inderdaad de
uitblinkers. De concurrentie daar
achter is erg groot. De mensen die
nu dachten dat ik meer kansen zou
hebben voor het wereldkampioen
schap omdat Hudson er niet meer
bij is, kan ik zeggen, dat die titel
niet voor het oprapen ligt. Dat
blijkt ook wel uit de stand. Een
makkie is het beslist niet".
Met redelijk groot gemak manifes
teerde Kees van der Ven zich, zoals
gebruikelijk, wel in het voorseizoen
in eigen land. Samen met andere
grootheden heeft hij diverse wed
strijden in de 500 cc klasse achter
de rug en steeds met uitstekende
resultaten. De vraag ligt dan ook
voor de hand, waarom Van der
Ven niet overstapt naar de ko
ningsklasse, gezien het gemak
waarmee hij daarin toch rondrijdt.
„Je moet niet vergeten dat dit de
echte zandwedstrijden zijn. Op de
harde banen in het buitenland zul
len die uitslagen van mij beslist wat
minder zijn. Bovendien ben ik he
lemaal niet zo gecharmeerd van de
500 cc klasse. Ja. ik kom er wel
veel in uit, maar dat is alleen voor
het publiek. Zelf geef ik echt de
voorkeur aan de kwartliterklasse.
Die ligt me gewoon veel beter. Bo
vendien heb je voor de 500 cc een
zwaarder postuur nodig en zo fors
ben ik niet. Ach, de 500 cc wordt
toch al in alles voorgetrokken. Laat
mij* maar bij de 250 cc blijven, dan
komt die ook nog een beetje in de
publiciteit".
Knieblessure
Toch had Kees van der Ven wel in
de strijd om de nationale titel in de
halve-literklasse willen meedoen.
Die mogelijkheid was echter niet
aanwezig, omdat twee Grand Prix
in de 250 cc samenvielen met de
kampioenswedstrijden in de andere
categorie. Zodoende zou Van der
Ven dan vier manches missen, ter
wijl de rijders er normaliter van uit
gaan dat ze maximaal in één man
che de eindstreep niet kunnen ha
len. De volledige concentratie van
Van der Ven was daardoor weer op
de 250 cc klasse gevestigd. Te meer
daar hij geen last meer ondervond
van een knieblessure.
„Tijdens een kampioensrit, afgelo
pen seizoen, verdraaid^ ik mijn
Op deze wijze was Kees van der Ven dit seizoen in actie te zien op de
internationale pistes.
knie, waardoor ik de Grote Prijs
van de Sovjet-Unie niet kon rijden
en voor de Grand Prix van Neder
land net op tijd een beetje hersteld
was. Na de races had ik steeds last
van een dikke knie, waardoor ik
daags na de wedstrijd niet in staat
was iets te doen. Langzaam maar
zeker is die vochtophoping in de
knie steeds minder geworden. Ik
moet er alleen voor zorgen dat ik
de knie niet weer verdraai".
Morgen start Kees van der Ven
voor zijn laatste twee manches in
de wereldtitelstrijd in het Zweedse
Vimmerby. Doel: toch nog tweede
worden in het klassement en zich
dus weer een plaats verbeteren ten
opzichte van vorig seizoen.
HENNIE BOEVINK
Ik zet het televisietoestel er niet
speciaal voor aan, maar is het ap
paraat toch ingeschakeld dan mag
ik gaarne kennis nemen van de
hersenspinsels van onze vader
landse reclamejongens. Het is dan
elke keer weer een teleurstelling
als ik die zelfde reeks overbeken
de beelden aan mij zie voorbij
trekken, van hondebrokken
waarmee je moet rammelen om ze
Hector lekker te laten vinden,
van die boenwas die ïichzelf op
de keukenkastjes aanbrengt en
die spiegels in huis overbodig
maakt en van dat chocolade
snoepwerk waardoor je je ver
plicht voelt in korte broek op een
racefiets te gaan zitten om de door
die vette waar aangelegde ring
van welbehagen rond de heupen
weg te trimmen.
Die geestesprodukten van de als
snelle jongens te boek staande re-
clameurs vermogen mijn verbijs
tering over de geringe inventivi
teit van die branche nog niet tot
zo'n grote hoogte op te stuwen als
bij wat wordt gepresteerd op het
gebied van de wasmiddelen. In
deze categorie wordt bijna een
strijd op leven en dood geleverd
over de vraag wie de linnenkast
„witter dan wit" maakt. En dat
dan bovendien nog door een reeks
van produkten die uit dezelfde fa
briek stromen. Het is mij nog
steeds een raadsel waarom de
Rooie Vrouwen en de vereniging
Man-Vrouw-Maatschappij, en wat
er zoal nog meer aan organisaties
voorhanden is om de „onderdruk
te" vrouw in onze maatschappij
gelijk te schakelen, zich niet dik
ker maken om het uiterst stupide
beeld van de huisvrouw die een
kreetje van verrukking slaakt als
zij haar witte was na een zestig
graden-beurt vetvrij uit de oven
haalt.
Maar zo af en toe komt een was
middelenfabrikant toch nog wel
eens met wat aardigs, althans af
wijkends. Zoals bijvoorbeeld het
bekende merk Tuut de tweede u
is bewust aangebracht in de naam
van het prod uk t, want anders zou
de aanduiding van hoe een recla
mejongen over een huisvrouw
denkt wel érg nadrukkelijk aan
het licht treden. Tuut heeft Johan
Cruijff voor het karretje gespan
nen en dan zit je natuurlijk al
gauw goed. Cruijff is altijd goed
voor een portie extra attentie-
waarde en als de niet van com
mercieel instinct gespeende voet
baller er zelf ook flink wat wijzer
van kan worden is het pact snel
gesloten.
Wat nu is de bedoelingTuut fa
briceert de komende tijd pakken
wasmiddel waaraan een sluitlipje
zit en om dat sluitlipje zo roept
Cruijff ons vanuit een mij dezer
dagen onder ogen gekomen folder
toe gaat het. Want dat sluitlipje
is geld waard. Twee gulden om
precies te zijn. Maar dat is nog
niet alles. En daar komt het com
merciële instinct van Cruijff om
de hoek kijken. Want honderd
sluitlipjes zijn een trainingspak
waard van het merk, waarvoor de
Ajacied sinds zijn rentree bij zijn
huidige club zo nadrukkelijk re
clame maakt. Het is de beloning
voor het clublid dat het meest ac
tief op pad gaat om sluitlipjes te
verzamelen. Als u dus één dezer
dagen uit uw door de met het con
currerende merk Ultra gewassen
lakens bedekte bed wordt gebeld
en er staat een jongetje van zeven
voor de deur die vraagt of u mis
schien nog een sluitlipje voor hem
hebt, bent u tenminste op de
hoogte.
Tuut is dus bepaald geen ho, eer
der hoera. Ieder lid van een sport
club dringt er vanaf nu bij zijn
vrouw of moeder nadrukkelijk op
aan om Tuut te gebruiken, want
elk sluitlipje levert twee gulden
op. Stel club X heeft duizend le
den, komend uit 600 gezinnen.
Dat betekent 600 pakken Tuut in
de maand. De actie duurt tot 1 ja
nuari 1983, dus er kunnen in club
X nog 2400 sluitlipjes worden ver
zameld. Kassa: 4800 gulden. Maar
sommige leden zijn niet kinder
achtig, ze kopen rustig vier, vijl
pakken extra. Kassa: weer 1200
gulden. Maar nu komt het, even
belangrijk voor erg grote clubs in
ons sportbestel. Er mogen per ver
eniging niet meer dan 5000 sluit
lipjes worden ingestuurd, dus een
maximaal bedrag van 10.000 gul
den.
Een mooi bedrag daar niet van,
maar waar speculeert Tuut nu op:
Op een grote binding van een
sporter bij zijn club.' Maar is die
nu wel zo grootIk denk het niet
Ik denk dat Tuut het veel slim
mer zou hebben aangepakt als
van elke verdiende gulden pak
weg een kwartje naar de verza
melaar zou gaan. Niets werkt na
melijk zo stimulerend als je voor
je eigen portemonnee bezig bent.
Het is natuurlijk leuk als je club
de kantine van een vers verfje
voorziet, maar daar gaat de bier-
pomp niet van open en het fri
tuurvet niet van aan. Bovendien
slechts één trainingspak met het
vignet Cruijff er op per club
maakt de kans op zo n outfit ook
niet zo bijster groot. Maar ja, zo 'n
pak kost toch (volgens de folder)
maximaal 129 gulden. En Cruijff
wil best meewerken aan deze ac
tie. Hoe meer van zijn trainings
pakken er circuleren in de vader
landse sportwereld hoe aangena
mer hem dat is. En Tuut betaalt,
dus dat is geen probleem. Ik ben
benieuwd hoe de schappen met
Tuut bij de supermarkten er de
komende maanden uitzien. En
hoeveel Cruijff- trai n ingspakken
straks opduiken. Eén ding weet ik
zeker: ik heb al een trainingspak
TINUS L. BUYS
