j)rie denderende dagen
SEA JAZZ:
ben je
gebleven!
Tesswaar
LEIDSE COURANT
MAANDAG 19 JULI 1982 PAGINA 9
DEN HAAG „Tess, waar
ben je gebleven en Christi
neik ben hier om tien uur
weer terug". Kreten met een
ondertoon van wanhoop op
een schoolbord in de hal van
het Haagse Congresgebouw.
Verdoolden tussen de tegen
de 35.000 bezoekers (een
nieuw record) op het zeven
de North Sea Jazz Festival.
Ze kwamen, behalve uit Ne
derland, van heinde en ver:
Amerika, Duitsland, Noor
wegen, Engeland en Frank
rijk.
De bewoners van het Staten
kwartier hebben wel ge
merkt dat er een jazzfestival
in het Nederlands Congres
gebouw werd gehouden. De
straten stonden vol met
vreemde" auto's en de wind
verspreidde tot zondagoch
tend vier uur tot jazzklanken
ver in de wijk. De muziek
hield mensen echter niet al
leen uit hun slaap, maar was
ook een inspiratiebron voor
een kunstenares, die zondag
ochtend onder de luifel van
het gebouw op een gigantisch
zwart-plastic doek wat jazz-
figuren schilderde en het
daarna een paar uur tentoon
stelde.
Lezen in lift
Met de komst van de mu
ziek-lief hebbers bood het
koele Nederlands Congresge
bouw een kleurrijk spekta
kel. Af en toe kwam even de
gedachten op of de (vooral
vrouwelijke) bezoekers mis
schien waren gekomen om
bekeken te worden inplaats
van zelf te kijken. De kle
ding varieerde van spijker
broeken met T-shirts tot
prachtige avondjurken, hoe
wel zomerkleding overheer
ste. De North Sea Jazz Festi
val-T-shirts gingen overigens
net als de tassen als warme
broodjes over de toonbank.
Heel wat mensen leken geïn
teresseerd in een blijvende
herinnering aan deze zeven
de aflevering van het festijn.
Vermoeiend was het ook.
Drie dagen lang door het Ne
derlands Congresgebouw
slenteren van de Carrousel-
zaal naar het dak-terras en
van de Toneelzaal naar Stu
dio 2000 gaat je niet in de
koude kleren zitten. Laat in
de nacht trof je dan ook heel
bezoekers uitgeput en
amechtig op de trappen van
het gebouw of slapend op de
banken. Wie er geen last van
had, was een liftbediende,
die op een stoeltje rustig een
boek lezend, de mensen om
hoog expedieerde.
Eetfestijn
Dat jazz-muziek de eetlust
opwekt, is misschien wat
overdreven, toch liegen de
cijfers er niet om. Volgens
chef-kok Jan-Willem Pal-
senberg werden er 7.000 ha
ringen, 15.000 saté's, 50.000
broodjes, 1200 glazen whis
key, 1500 frisse zomerscho-
tels en 3000 hamburgers ver
kocht en werden er 120 va
ten bier aangeslagen. De vele
standjes hadden het druk,
soms heel erg druk. Een
standhoudster 's nachts om
twaalf uur:„Meneer, ik zou
wel eens even willen zitten,
ik heb geen voeten meer
over".
Een opruimdienst zorgde
voor de resten saté, stukken
brood met hafing en andere
etenswaren en lege drank
flesjes zodat het Congresge
bouw niet binnen de kortste
keren één groot vuilnisvat
werd. Toch leek het onver
mijdelijk dat zaterdagnacht
de trappen een wat onver
zorgde indruk maakten, toen
er koffie en andere drank
overheen waren gegaan van
naar we mogen aannemen
zéér vermoeide festival-gan
gers en het kunstwerk op de
overloop tussen de PW A-zaal
en de Toneelzaal volledig
was ingebouwd door lege
flesjes en andere rommel. De
volgende dag was alles ech
ter weer brandschoon.
De schoonmaakdienst maak
te deel uit van de meer dan
zeshonderd mensen, belast
met het geluid, de bewaking
en andere zaken. Tussen de
sjouwers en regelaars viel
ook nog jazz te genieten. Zo
liep John Clayton nog laat
met zijn eigen instrument te
zeulen. Hoewel een bas sjou
wen geen sinecure is, bleef
Clayton lachen. Mét al die
anderen op North Sea Jazz
numero zeven.
HANS PIËT
Quartet: „We remember Paul" Het publiek: Moe maar tevreden
Recordaantal
van tegen de
35.000 bezoekers
HAAG Waar te
nen? Bij het smette-
f,vitte pak van Benny
man, die fantastische
'i lo van geweldenaar
'Carter, bij de gedis-
erde uitsmijter-op-
rjd Machito en zijn
3 orkest, of bij de
in craquelé van 83-
Sippie Wallace? Met
sigalm van drie den
ude dagen North Sea
Festival nog in de
heb je even moeite
lanken weer even in
'erbale gareel te zet-
dagen en vele kilo-
s jazz, wandelend
de zalen van het
jiresgebouw waar je
hden aflegt die meni-
immer je zou benij-
?}jwaar je een overdaad
Pjrgaat die alsmaar niet
e! schaden. Waar de
■>lete geschiedenis van
^azz even onderdak
gekregen, waar je
~k ve ontdekkingen
waar je Monumenten
Muziek kan zien en
je die kan zien wan-
l. Een festival waar-
i'ieder met een eigen
'p tepunt thuis komt.
confererend over je
in wee met mede-be-
ïrs kom je .tot de ont-
jk ing dat zij een héél
Jr festival hebben ge-
dan jij.
0 incert van het Superstar
et maakt je zelfs in de
uurtjes van de maandag-
nse herinnering nog al
arm. Een combinatie van
talenten uit de jazz. De
ienale techniek van
ettist Freddie Hubbard,
"^nist Joe Henderson, pia-
.enny Barron, de kleine
ner Tony Williams, die
n en voeten op een mi-
u?e manier aan het
houdt in zijn drumsolo,
t vette basgeluid van de
Ron Carter. Zijn solo is
lenemend muzikaal:
;le, driedubbele noten,
l hij zelfs met zijn lin-
nd de snaren aan het
krijgt. Het quintet
zulke knappe arrange-
in en sluit zo hecht rond
's aaneen dat je onmid-
op zoek gaat naar een
van dit vijftal in een van
atenzaken in het Con-
bouw. Helaas is die er
niet. We moeten het nog
met de dubbelelpee die
ird in 1980 in Scheve-
i opnam.
Gilberto: De frêle Bra
ise is goed voor een volle
•zaal, zelfs als de tot
Big Band uitgegroeide
asters van Tony Nolte
haar staan. Niet dat
,slechte muzikanten in
zitten, maar een trek-
nee dat niet. Des te
vaardiger, want ook Gil-
is eigenlijk helemaal
superstar. Uitstraling
ze nauwelijks en haar
is technisch ook geen
t. Zodra ze een sprong
vijf noten hoger moet
heeft ze moeite zuiver
ven. Ze is voor het pu-
tiog altijd de Astrud die
jd op de golf van bossa
gestuwd door ex-echt-
Joaquin Gilberto en de
)n van Stan Getz een
publiek voor de jazz
Met dat uitgestreken
letje van volmaakte on-
I toen een meisje om in
kken. Opwindend is ze
P het podium van het
esgebouw, veel minder,
kestleider Tony Noltes
voor de openingsnum-
(Smoke gets in your
83-jarige Sippie Wallace: Blues in craquelé
Foto's: MILAN KONVALINKA
composities van weleer: „We
take five". Prima werk.
En daartussen ligt nog veel
meer: De merkwaardige com
binatie van trompettist Lester
Bowie met een aantal gospel
zangers. Bowie, nog altijd ge
huld in zijn witte doktersjas,
werd bekend als avantgardist,
is dat ook nu, maar is even la
ter terug in zijn begindagen als
rhythm en blues-muzikant.
Zijn vrouw en schoonzuster
zingen net als weleer mee, en
ze krijgen steun van een enor
me vleesberg onder de naam
David Peaston. Peaston pro
beert de Pavarötti van de soul
te zijn, maar in zijn enthou
siasme (elke uithaal wordt met
gejuich begroet) kan hij zijn
hoge noten niet altijd hoog ge
noeg optrekken. Het hindert
niets, want grappenmaker Bo
wie lijmt alles aan elkaar.
Daartusseridoor ontdek je pri
ma jazz van de enthousiaste
neo-boppende Joegoslaven
Markovic en Gut, sta je ver
steld van de belangstelling
voor onze eigen Barrelhouse
Blues Band, maak je nog even
een stukje Sun Ra mee: De
merkwaardige band-leider
met zijn eigen mythologie die
zegt dat de zwarte Amerika
nen aan een ruimtereis bezig
zijn en maar voor even op aar
de geland zijn. Het nummer
dat ik zie heet „Halloween" en
is dan ook een muzikaal stukje
bangmakerij met veel grieze
leffecten.
Het kan niet op tijdens het
North Sea Festival. Of: het
kón niet op. Want het is weer
voorbij. De storm is óver. En
hopelijk steekt hij volgend jaar
weer op. Er zullen wel weer
subsidieproblemen opdoemen,
maar een ding is zeker: Paul
Acket verdient alle steun.
Want Den Haag zonder North
Sea Jazz, dat kan toch eigen
lijk al niet meer?
BERT JANSMA
Bennie Goodman: Een tukje voor de King of Swing
eyes) helpt nauwelijks. Geluk
kig komt trompettist Dizzy
Gillespie metzijn onnavolg
baar bolle wangen de boel op
peppen. Opvallend is overi
gens dat Nolte een jongedame
acher de conga's heeft. Op een
festival waarin de vrouwen
toch al een stevige' rol meebla-
zen. Rosa King liet zich al ver
gezellen van een aantal vrou
welijke blazers, de big band
van Mulligan telde er vrijdags
ook al een. Emancipatie, ook
in de jazz.
Heintje Davids
.Sippie's Nog een vrouw. Ze is
83 jaar oud, zingt de blues en
heet Sippie Wallace. Een
Heintje Davids van de jazz,
met een stem waarin de tijd
uiteraard stevig meekraakt. Ze
moet het podium op geholpen
worden, ze zou eigenlijk hele
maal niet meer moeten zingen,
maar wat een ontroering
maakt ze dos. In haar bor
deaux-rode jurk met een pas
send hoedje op, is ze niet van
het podium te krijgen en ze
brengt de stampvolle zaal tot
enorm enthousiasme met haar
simpele blueswerk: Oma die
zingt van vrouwen die het al
lemaal in hun eentje moeten
opknappen, van mannen die
het op een vrolijke manier
moeilijk hebben met het leven.
Portretjes in craquelé, levende
historie, begeleid door een
band (met o.a. Doc Cheatham,
Dick Hyman en Major Holley)
die zich aanpast en dok klinkt
als van rond de eeuwwisseling.
Tukje van Benny
Wat een verschil als je dan'
Benny Goodman ziet optre
den. Hij is tien jaar jonger en
staat twee concerten lang op
het podium van de uitver
kochte Prins Willem Alexan-
der-zaal. Hoewel, staan is een
groot woord, want Goodman
brengt het grootste deel van
zijn optreden zittend door. En
geeft met gulle hand beurten
aan zijn begeleiders, Scott Ha
milton op sax en Warren Va-
ché op trompet. Zij spelen de
boel vol, terwijl Benny Good
man zich in de schaduw terug
trekt. Wanneer bassist Phil
Flanagan een solonummer
speelt, legt Goodman zijn oog
verblindend gepoetste schoe
nen op een stoel, maar dan
Soul-jazz van zangeres Martha Reeves
Salsa-ritmes van de vorige
avond nog in de oren. Want
het orkest van de New Yorkse
„Latijnse" Amerikaan Ray
Barretto is zaterdags de ideale
uismijter geweest. Maraces,
claves, conga's en timbales:
Opzwepende ritmes waarbij
niemand stil kan blijven.
Prima Brubeck
Acket heeft voor de zondags
een dergelijke uitsmijter: Het
salsa-orkest van Machito. Ge
boren als Frank Raul Grillo,
zoon van een Cubéanse siga
renmaker, is Machito eigenlijk
de eerste man in de salsa-tra
ditie. In en na de oorlog toen
de salsa nog geen salsa heette,
maar je sprak van de Afro-Cu-
ban Sound had hij in New
York al eigen orkesten en
anno nu ishij een inmiddels
gedistingeerde orkestleider die
alleen nog de touwtjes en een
stel rumba-ballen in handen
houdt. Het ritmische werk
komt van zijn zoon, Mario
Grillo op de timbales. Het
maakt niet uit. Mario houdt de
traditie hoog genoeg. Daarvoor
heeft Dave Brubeck twee con
certen gegeven. Grijs en ma
ger, is hij nog altijd een muzi
kant van grote klasse. Met
zoon Chris op de basgitaar,
Randy Jones op drums en Bill
Smith op klarinet (met veel
echowerk) geeft hij een heer
lijk ontspannen concert zonder
show maar met des te meer
muziek. Hoogtepunt een num
mer getiteld „We remember
Paul". Uiteraard gewijd aan de
nagedachtenis van wijlen
saxofonist Paul Desmond. Bru-
becks hoekige stijl, zijn aanpak
tussen bijna klassiek en swing
in, is altijd origineel. Zijn zoon
komt met een heerlijk num
mer op de bastrombone en sa
men met Smith spelen ze een
nummer uit de serie populaire
Ray Barretto: Salsa-uitsmijter
Modern werk van CarlasBley,
speelt Flanagan nèt z'n slotak
koord. Je ziet Goodman wat
teleurgesteld achterom kijken.
Hij zegt iets als: Knul, kan je
niet nóg een nummertje spe
len? Jawel baas, zegt Flana
gan. Hij zet zich weer aan de
bas, en Goodman legt zijn an
dere been ook op de stoel en
gaat achterover geleund tegen
de vleugel verder in retraite.
De schijnwerper gaat boven
hem uit, hij doet zijn ogen
dicht en het murmelende,
tweeduizendman sterke pu-
i van de vele jazz-vrouwen
bliek denkt even hetzelfde:
Zal de King of Swing een tuk
je gaan doen? Het komt er net
niet van.
Uitsmijter
Wie nu naar Benny Goodman
kijkt, kijkt tegelijkertijd naar
het verleden: Hetzelfde nostal
gische effect als waarmee Hol-
lywoodbazen oude showster
ren nog even de benen laten
heffen. Je weet dat het niet
perfect is, maar dwars door
zo'n optreden heen, schijnt de
naglans van hoe het geweest
is. Moet je dan teleurgesteld
zijn? Ja en nee. Benny Good
man speelt een handvol solo's,
even licht de dansende klari-
nettoon van weleer op, in
„Sing, sing, sing" doet drum
mer Mel Lewis de solo van
Gene Krupa dunnetjes over en
Goodman is weer even de
Goodman vain toen. Dat is zon
dag, voor een verlaggever de
moeizaamste dag van het festi
val. Je hebt een ,jetlag"-effect
van de vorige nacht als het
zeer laat is geworden en je
vanuit je bed rechtstreeks fes-
tivalwaarts moet omdat het
zondags nu eenmaal al 's mid
dags begint. De beroepskijkers
zijn die dag dan ook al vanuit
de verte te herkennen: Wallen
onder de ogen en een wat
sjokkende gang. Zelf word ik
die ochtend wakker met de
