Wervelende show Diana Ross
streelt enthousiast publiek
Franse werken in een Franse sfeer
t
Muziektheater over de schuilhoeken van het menselijk hart
Uniek recital met pianostuk dat bijna vier uur duurt
1
Prometeo: Italiaan
marionettentheatef
als curiositeit
KUNST
LE1DSE COURANT
MAANDAG 14IUNI1982 PAGD jj
Regelmatig concerteert
Richard Ram als gast van
het Haags Orgel Kontakt
en aan deze mededeling
kan worden toegevoegd:
terecht. Op even overtui
gende als boeiende wijze
heeft hij steeds blijk gege
ven van zijn aangeboren
kwaliteiten als musicus,
waaraan vorm en inhoud
is gegeven door Wim van
Beek op het orgelterrein
en door Frans Moonen op
het gebied van de koordi
rectie. Zijn professie gaat
dan ook in beide richtin
gen: als dirigent/organist
is hij verbonden aan de r.-
k. kerk Martelaren van
Gorcum en hij is dirigent
van het mannenkoor Orp
heus en van het Edith
Stein meisjeskoor.
Vrijdagavond concerteerde Ri
chard Ram op het orgel van de
oudste parochiekerk van Den
Haag, de St. Jacobuskerk
waarvan de geschiedenis te
ruggaat tot 1276. Op zijn pro
gramma drie belangwekkende
Franse componisten: Duruflé,
Langlais en Vierne. Bij het
oeuvre van de in 1902 geboren
Duruflé gaat kwaliteit boven
kwantiteit, het aantal werken
is beperkt. Dat valt te betreu
ren, want hij is een voortreffe
lijk componist. Daarvan ge
tuigt ook zijn opus 5, een suite,
prachtig van harmonisatie en
rijk aan melodiek. Elementen
die door Ram met veel gevoel
voor sfeer werden onder
streept. Langlais heeft in zijn
leven meer aan de weg getim
merd dan Duruflé, als concert
gever was hij talloze malen in
ons land. Hij heeft de grote
Franse traditie voortgezet en
met de vier Chants uit „Neuf
Pièces", kleurrijk en karakter
vol door de concertgever gety
peerd, leverde hij in 1945 an
dermaal een bewijs van zijn
kunnen.
Met uitzondering van Feike
Asma wagen niet zoveel orga
nisten zich aan een complete
Vierne-symfonie. Ram echter
Orgelconcert onder auspiciën van
het Haags Orgel Kontakt door Ri
chard Ram op het orgel van de St.
Jacobuskerk.
zette symfonie nr. I op de les
senaar. En ook deze interpre
tatie leerde, dat, al heeft Ram
niet in Frankrijk gestudeerd,
zijn spel door en door Frans
van karakter, sfeer en geest is.
ADR. HAGER
Diana Ross, Sportpaleis Ahoy' Rot-
tordam. Herhaling 26 an 27 juni in
dezefde sporthal.
ROTTERDAM Veel
moeite heeft de Ameri
kaanse zangeres Diana
Ross tijdens haar eerste
van vier Nederlandse con
certen niet hoeven doen
om het publiek voor zich
te winnen. Nog voor ze
één noot had gezongen,
was de menigte al laaiend
enthousiast. De fans in het
uitverkochte Ahoy' Sport
paleis kwamen zaterdag
avond om zich te verma
ken. En dat deden.
Bij opkomst van het orkest,
ging er een applaus op, dat
deed vermoeden dat de ster
zelf was gearriveerd. Doordat
het aanhield ging de muzikale
introduktie totaal verloren.
Slechts heel even kwamen wat
tonen van de „Theme from
Mahogany" boven het lawaai
uit. De souvenierverkopers be
leefden gouden tijden. De pro
grammaboekje, posters, t- en
sweat-shirts gingen als warme
broodjes. Een minder goede
dag hadden echter de zwart
handelaren. Ze raakten hun
kaartjes aan de straatstenen
niet kwijt.
Het publiek, waarvan het
grootste deel de vijfentwintig
gepasseerd was, wachtte vol
ongeduld op miss Ross. De
vechtpartijen om een kaartje,
waren vergeten. Ze waren
binnen en straks zou Diana in
levenden lijve verschijnen.
Daarmee zou een droom ein
delijk werkelijkheid worden.
De opkomst van de ster is
groots, het applaus en gejuich
overweldigend. De belegeraars
van Jericho zouden er dank
baar gebruik van hebben ge
maakt. De eerste tonen van
miss Ross gaan verloren in het
enthousiasme van het publiek.
Op het podium, dat midden in
de zaal is geplaatst, wordt het
woord „Diana" zichbaar, ter
wijl de bewegende schijnwer
pers er een gekleurd spektakel
van maken. Ain't No Moun
tain High Enough zingt Diana,
terwijl ze ondersteund wordt
door haar orkest. De tonen
van de musici zijn echter nau
welijks hoorbaar, ze verdwij
nen reddeloos in de grote hal,
Diana is goed hoorbaar, al
klinkt het wat hol. Met haar
flexibele stem zingt ze zacht,
maar ook indringend. „Ik wil
dat jullie je vermaken", zegt ze
op een sensuele toon met haar
wat kinderlijk, hoog stemmetje
en als ze wat mannen op de
eerste rij ondekt. „Oh, hello
guys". In haar lange glitter
jurk werkt ze een driekwar
tier durende programma af,
dat perfect is opgebouwd.
Langzame nummers wisselen
wat snellere songs af; It's My
Turn, Touch Me In The Mor
ning, No One Gets The Prize.
Diana is een vakvrouw tot in
haar tenen. Ze zegt de juiste
dingen op het iuiste moment,
geeft het publiek het gevoel er
bij te horen. Als de zaallichten
worden ontstoken roept ze:
„Oh, ik wist niet dat jullie met
zovelen gekomen zijn". Draagt
een nummer op aan alle
„knappe" mannen in de zaal,
beweegt met haar heupen en
toont al dansend haar slanke
benen TT~t publiek vindt het
prac tig. h dan komt het mo
ment waa >p iedereen heeft
gewacht Reach Out And
Touch wordt door het orkest
ingezet en de zaallichten gaan
opnieuw aan Dat betekent dat
Diana de zaal ingaat, zoals we
dat al eerder op de televisie
zagen gebeuren. Maar Diana
Ross is bang. Er klinkt onze
kerheid in haar stem als ze
vraagt: „Blijf alsjeblieft zitten.
Ik kom naar jullie toe, jullie
hoeven niet naar mij te ko
men. Als je het toch doet wor
den de bewakers nerveus en
dat willen we toch hé". De
massa applaudiseert. Diana
daalt het podium af, terwijl
het publiek met de handen in
de lucht van links naar rechts
meezwaait op de tonen van de
muziek. Het is een pracht ge
zicht Een paar kleine meisjes,
die Diana een bos rozen mo
gen aanbieden, hebben de dag
van hun leven, net als de al
wat grijzende heer, die de mi
crofoon van miss Ross krijgt
om te laten horen dat hij niet
kan zingen. „You're beauti
ful", laat de zangeres weten,
en geeft het publiek, dat aan
haar lippen hangt, weer iets
om op te reageren. Als de zaal
lichten uit zijn, komt de goede
oude tijd terug met Reflections
en Stop In The Name Of Love.
De eerste drie kwartier zijn
omgevlogen.
Na de pauze komen nieuwere
nummers aan bod. Na twaalf
minuten verlaat ze alweer het
podium. Diana komt nog een
paar keer terug (in andere kle
ding) voor Work That Body en
Why Do Fools Fall In Love.
Er zitten lange pauze tussen de
nummers waarbij de ster het
publiek om meer laat smeken.
Het lijkt alsof ze wil weten hoe
loyaal de menigte is. Wordt er
hard genoeg geklapt, dan kom
ik nog 'n keer terug, anders
niet. Het publiek blijkt die
avond heel aanhankelijk. Aan
de ovatie om meer lijkt geen
einde te komen. Tevergeefs
overigens want na anderhalf
uur is het echt afgelopen.
HANS PIËT
Diana Ross: een vakvrouw tot in haar tenen.
DEN HAAG Wie volgt wat
de podiumkunsten zoal onder
nemen, merkt dat er veel be
hoefte bestaat aan klein en
kort muziektheater, ook bij
het publiek. Daarbij moet dan
gebruik worden gemaakt van
alle middelen, waarover het
toneel vandaag de dag be
schikt. Multimedia is immers
het slagwoord. Het is intussen
óók duidelijk, dat de schep
pende en de uitvoerende kuns
tenaars hiervoor nog niet de
juiste formules hebben gevon
den. Het zegt immers genoeg,
dat bijvoorbeeld Louis An-
driessen en Otto Ketting zulk
muziektheater wilden maken,
maar dat de „Matthetis Passie"»
en „De Tijd" van eerstge
noemde en de Oud-Egyptische
liefdesliederen van de laatste
wel heel goede muziek ople
verden, maar muziek die pas
tot volle gelding komt in con-
certvorm, dus zonder het ken
nelijk overbodige en storende
toneel.
Twee jaar geleden hebben de
Nederlandse Operastichting,
Gaudeamus, het Utrechts Or
kest en het daar gevestigde
Muziekcentrum met het Hol
land Festival de handen ineen
geslagen om toch aan goed,
klein muziektheater te komen.
Er werd op bescheiden wijze
een internationale wedstrijd
uitgeschreven. Nadat in de af
gelopen winter één bekroonde
inzending op een minder ge
lukkige wijze was gepresen
teerd, is dit stuk, nu gecombi
neerd met een ander bekroond
werkje, opnieuw en met beter
resultaat uitgebracht. Zowel
het Amerikaanse als het En
gelse stuk brengen de toe
schouwer-luisteraar naar de
schuilhoeken van de menselij
ke geest en het menselijk hart
en dat is vaak treffend, maar
ook heel dikwijls verwarrend.
Het duidelijkst en het meest
direkt werkt „het verraderlij
ke hart" naar de gelijknamige
vertelling van Poe. De aan
kondiging spreekt van een
„thriller voor tenor en orkest".
Maar dat lijkt mij geen toepas
selijke karakteristiek. Een
psychiatrische patiënt beleeft
opnieuw de door hem gepleeg
de moord op de man met wie
hij samenwoont, als hij de dok
ter moet vertellen wat er is ge
beurd. De Finse operazanger
Matti Juhani maakt er een
aangrijpende creatie van. Zijn
gesproken en geacteerde ver
haal, dat ondersteund wordt
door een ensemble van zo'n
vijftien musici, onderbreekt hij
voor vier aria's, die telkens
een lyrische uitbreiding zijn
van iets wat hij net heeft ver
teld. Tweemaal volgt het or
kest de zanger, maar tweemaal
„verslindt" het hem als het
ware in een roes van verbaal
en instrumentaal geluid. Deze
verbeelding is, zoals het nu
werd gepresenteerd, klein mu
ziektheater op zijn best. Het
zal wel de bedoeling zijn ge
weest dat de electrische ver
sterking van het relaas van de
patiënt, diens verwarring be
klemtoonde, maar het vermin
derde helaas ook de verstaan
baarheid.
Veel gecompliceerder en in
zijn compacte vorm ook scè-
nisch te overdading om snel te,
kunnen bevatten, zijn de
„Spiegels van de waarheid",
tussen 1973 en 1976 gemaakt
door twee toenmalige studen
ten van het Londense College
of Music. Ze hebben het zich
zelf en hun publiek niet ge
makkelijk gemaakt.
Een meisje is verliefd op een
jonge kunstenaar, die hier
wordt voorgesteld als pop
idool. Deze jongeman echter is
op zijn beurt verliefd op een
andere jongen, een sportheld.
Allen verkeren aan het eind
van hun puberteit-in een chao
tische periode. Het meisje pre
senteert zich aan haar geliefde
superstar als coloratuur-so
praan, als jazz-zangeres en als
ballerina, drie gedaanten van
één en dezelfde persoon. Haar
aangebedene belaagt zij met
minnebrieven en -liederen,
waarin zij zijn tragische le
vensloop denkt te kunnen
voorspellen. Een denkbeeldige
loutering van de beminde mis
lukt, en in een herrijzenis-scè-
ne geeft de jazz-zangeres ui
ting aan haar afkeer van de ri
vaal. Was het meisje in haar
onmogeliike liefde oprecht of
zouden haar fantasieën een
substituut voor liefde kunnen
betekenen, zo vragen de dich
teres en de componist zich af.
Dit alles wordt niet alleen
zichtbaar gemaakt met aktie
en dans, soms van symbolische
aard, altijd in groteske kos
tuums en met acquisieten in
een tunnel met duistere gewel
ven en verder ook door mid
del van film en fotografie. Het
Circle Ensemble speelt daarbij
muziek in het avant-garde-idi-
oom uit de jaren zestig en ze
ventig, afgewisseld met halve
en hele jazz en aangevuld met
een tape via twee kanalen. Het
pakt de toeschouwer-luisteraar
allemaal wel, maar het is_ voor
Klein Muziektheater van de Noder-
landae Operastichting. The Telltale
Heart naar de nouvelle van Edgar
Allarv Poe. Muziek van Daniël Kes-
•ner. Muzikale leiding: Corneliu
Dumbraveanu. Loden van het
Utrechts Symfonie Orkest. Zanger
en verteller: Matti Juhanit.
Mirrors of the Truth naar gedichten
van Claire van Kampen. Muziek van
Ian McQueen. Muzikale leiding: Jo-»
chem Slothouwer. Circle Ensemblo.
The girls (Deborah Goody, Norma
Winstone, Belinda Willemse), the
superstar (Boudewijn Pleinea), his
lover (Jan Peter Sonneveld). Chore
ografie: Jan Linkens.
Beide stukken in de regie van Jan
Bouws en in de scenografische ont
werpen van Barry Kay. HOT-Thea-
ter, Den Haag. Volgende opvoerin
gen in Amsterdam, Tent op Fran-
kendael: 17, 18, 20, 23 en 25 juni.
ruim een half uur te veel om
te overzien, op te nemen en te
verwerken. Dat doet afbreuk
aan de uitwerking.
Beide stukken zijn de moeite
waard, maar vooral de „Mir
rors" zouden winnen bij een
eenvoudiger uitvoering van
het gegeven en een beperking
van de toegepaste middelen.
JOHN KASANDER
Geoffrey Douglas Madge speelt
Opus Clavicembalisticum, een bijna
vier uur durend werk voor pianosolo
van Kaikhosru Shapiurji Sorabji.
Muziekcentrum Vredenburg,
Utrecht.
UTRECHT Geoffrey Mad
ge, de 41-jarige Australiër, die
al meer dan tien jaar aan het
Haagse Conservatorium het
hedendaagse pianorepertoire
doceert, heeft dit weekeinde
zijn reputatie van modernis
tisch alleskunner dubbel en
dwars bevestigd. Met radio
luisteraars via Hilversum 4, en
na elven via Hilversum II, zijn
een verrassend groot aantal,
merendeels jonge toehoorders
in het Muziekcentrum Vre
denburg getuige geweest van
een waarlijk uniek pianoreci
tal. Het duurde van 's avonds
20 minuten over 8 tot kwart
voor 1 in de nacht, slechts on
derbroken door twee niet eens.
zo lange pauzes. Het ging om
een enkel pianowerk in drie
delen en twaalf onderdelen
waarvan het spelen bijna vier
uur in beslag bleek te nemen.
Rond het Opus Clavicembalis
ticum van Sorabji heerst al
lang een waas van geheimzin
nigheid zoals trouwens rond
de hele figuur van deze com
ponist, die als een kluizenaar
in Zuid-Engeland leeft en
slechts zelden toestemming
geeft om een van zijn werken
in het openbaar tot klinken te
brengen. Uit onvrede met de
uitvoeringspraktijk en het
concertbedrijf geeft hij soms
ook nog moedwillig verkeerde
informaties. Hij kan zich dat
allemaal veroorloven want hij
is de zoon van een rijke indus
trieel, een zogenaamde Parsi,
een volgeling van de Perzische
leer van Zoroaster die in het
Indiase Bombay werd geboren
en die de Engelse nationaliteit
bezat Zijn moeder was een
Spaans-Siciliaanse operasop
raan en van haar heeft de.
componist goeddeels zijn talent
en ook zijn eerste muziekles
sen geschreven. Toen de jon
gen, die aanvankelijk Leon
Dudley heette, overging tot
het vaderlijke Parsi-geloof,
kreeg hij zijn huidige voorna
men en de achternaam van
zijn vader.
Sorabji die enige symfonieën
voor groot orkest en koor, et
telijke pianoconcerten en pia
nosonates en ook liederen en
kamermuziek heeft geschre
ven en verder twee boeken
met heel intelligente opstellen
over muziek op zijn naam
heeft staan, hield zijn nu inte
graal vertolkte Opus Clave-
cembalisticum in 1930 zelf in
Glasgow ten doop. Daarna is
van het kolossale werk geen
enkele uitvoering gegeven tot
vrijdag j.l. toe.
Het werk knoopt aan bij de
Fantasia contrapuntistica van
de eigenzinnige Duitse Italiaan
Ferriccio Busoni, die de jonge
componist na de Eerste We
reldoorlog aanmoedigde. Deze
deed alleen wat professionele
harmonie- en contrapunt-stu
dies maar bleef grotendeels
autodidact. Hij schoolde zich
zelf aan de meesters van de
romantische nabloei zoals hij
die bewonderde: Skrjabin en
Rachmaninow, Reger en Ri
chard Strauss, Debussy en
Szymanowski, en ook Schön-
berg. Telkens is dat ook in zijn
Opus Clavicembalisticum ze
ker te horen. Maar de muziek,
geschreven op ten minste drie
maar soms ook op zeven no
tenbalken, heeft ook wel iets
eigens, niet alleen doordat het
hele bereik van de concert
vleugel van bas over midden-
register tot hoge diskant veel
vaker dan normaal gelijktijdig
wordt gebruikt, maar ook
doordat er minder sprake is
van thematische ontwikkeling
dan wel van gestage uitbrei
ding van het melodische en
andere basismateriaal. Dit
geldt voor de uitgesproken
contrapuntische gedeelten
maar ook voor de vrije gedeel
ten zoals de series van 81 en 49
thema-variaties.
De geschetste componeertrant
stelt niet alleen aan de uit
voerder maar ook aan de luis
teraar extreem hoge eisen. Het
valt niet mee zo lang zoveel
concentratie op te brengen dat
je enigermate volgt wat er zich
in de notenlawine voltrekt.
Een definitief oordeel over het
geheel is na een enkele keer
horen uiteraard onmogelijk,
maar ik zou moeilijk kunnen
beweren dat er in dit werk
geen noot te veel staat en ik
kan ook niet volhouden dat ik
van het begin tot het eind
werd meegesleept.
Dit laatste betreft ook de uit
voering. Ik ervaar de vertol
kingen van Madge altijd als
nogal maniakaal, als kramp
achtig, natuurlijk niet perma
nent maar toch veelal. In het
algemeen is zijn spel, bij voort
durend pedaalgebruik, sterk
zwart-wit, bijna exclusief
zacht of hard. Dat de missla
gen in het derde deel talrijker
werden dan in het begin, kan
niemand hem in redelijkheid
kwalijk nemen. Dit alles
neemt niet weg dat groot res
pect past voor deze krachttoer
die de pianist dan ook in de
kleine uurtjes een welverdien
de ovatie opleverde. Uitvoe
ringen in Londen en volgend
jaar in Chicago schijnen vast
te staan, evenals een plaatop
name.
JOHN KASANDER
R.-k. Technische school
„Don Bosco"
Leiden: Edwin den Dopper; Marcel Gallert;
Marcel van Glezen; Rlcardo Hoesenie; Peter
Kupers; Alfred Ruitenbeek; Huseyin Ugur;
Michael v.d. Bogaard; Peter van Dam; Philip
Holawllder; Frans Kleer; Erwin Laanen; John
Snik; John Baartwijk; Ronald Hollebeek;
Wim Langezaal; Eric Mantel; Wilco Spek;
Rik Chaudron; Ronald Groen; Wim Groen;
Joep Teske; Hugo-Tom Koek; Mark Schol
ten; Eddie Verhoosel; Peter Blok; Ronald
van Velzen; Michel Boon; Paul Borst; Edwin
Broekhulsen; René Langezaal; Kees Prins;
Lucas Riethoven; Wlllom Slingerland; Wim
Togelaar; Richard van Veen; Marcel Vonk.
Noordwijk: Hans Hiep; Peter Hiep; Adriaan
Kriek; Gerard Scheurwater.
Voorechoten: Wim Rotleveel; Robert Spa
don; Martin v.d. Ham; Richard RijsdIJk; Ed
die van Meerkerk; Victor Janssen.
Rijpwetering: Roy v.d. Wereld; Kees van
Benten; Coen Hoogeveen; Rob Kraan.
Lagere Agrarische Scli
(Oegstgeest)
A-nlveau: Den Haag: Richard
Noordwijkerhout: Nico v.d. Bi
Smit; Lelden: Arle Buurman.
Klauw. Nicky Kooreman. Karei K
wijk: Carolien Diepenhorst: Sasse
derick van Gisteren, Irene Zonnevel:
Ron Heyne; Diever; Henk Holeni
schendam: Anton Hooymans
Ceos van Klaveren; Nieuw-V«
Lafeber; Noordwijk: Jaco Plug; Waj
Johan Remmerswaal. Roelofare»
Rob Rotteveel; Waddinxveen: Pets
land; Voorschoten: Renè Zonnevele
B-niveau: Leiden. Anita v. Houten, A
John Vermeulen. Michèle We
helm: Linda Pouw; Zoeterw
Bakker; Rijnsburg: Frans Brussee;
geest: Francien Burgerhout. Els va
pen. Lies Opdam. Gerard Postma;
dorp; Monique Burken. Henk Kanbie nlf
Slikker; Noordwijk: Jacky van Duin,( F1
Meyerink. Eric Steenvoorden; Oer al
Wim Cantarella; Rijpwetering: Leon
vöorden; Wassenaar: Marian v.d
Tom Wijfjes; Valkenburg (ZH): Ger por,
Mey; Voorschoten: Esther Praag. 'cc
C-niveau: Anita Alkemade. Diana A bël
Jurgen v.d. Mark. Antolne Offi
Platteel, Pieter Slewe. Wim v
Katwijk: Gerrit-Jan Bothot. Wim Kale
v. Paridon; Sassenhelm: Egbert
Noordwijk: Johan v. Duijn; Warmoi [tl3
il
he
Egmond. Rino v. Schie; Lisa
van ae Hoorn, Roel Jong; Llsserbroe 1
ny Kamp; Leiderdorp: José de Lana
line de Tombe; Oud-Ade: Jan v.4 'p
Oegstgeest: Kees v. Rijn; Wassena» flZ3
co Souman; Den Haag: Erik V*
R.K. Pedagogische
Academie „Mariahoevi
Volledig bevoegd onderwijzer: Tor
kom te Wassenaar; Wilma Blokland
schendam; Ellen Boere te Alphen s
Rijn; Marian Bos te 's-Gravenhagjt
Bos te "s-Gravenhage; Tonny Bouw I
"s-Gravenhage; Hanno van Dam te I I
Peter Dolen te Leidschendam; Linda J
i Eeden te Was
Caroline van Geenen te Delft; I
veld te Delft; Hetty Heemskerk te
v.d. Heyden te Dellt;
Noordwijkerhout: Kees Vo. wij*.
Oegetgeeet: Fred Hoogervorst; Jeroen
Kamsteeg; Khalid Boumlal; Theo v.d. Maat;
Koos Stikkelorum; Mare v. Wijk; Adriaan
v.d. Luyt; Hendrik v. Polanen.
Roelofarendsveen: Marlijn v.d. Heijden;
Henri Loos; Ferry Meulenhoff.
Wetteneer: Sake Teeling; Peter Visser;
Harry v. Wijk; Rob de Groot; Pieter Altorf.
Leiderdorp: Waldo Voesenek; Dewanchand
Mahadew; Rob Koster.
Settenheim: André van Bladel.
Hoogmade:
Pierre Hoogenboom; Peter Oudshoorn.
Leidschendam: Tom van Marwijk.
Rijntburg: Kees de Mooy.
De Koperwiek -
Roelofarendsveen
Ellne Akerboom; Yvonne Balkenende; Carta
Borst; Miranda Bouwmeester; Rosalien v.d.
Geest; Carola Hoek; Colinda Hoogenboom;
Jolanda de Koning; Annelies Kuipers; Laura
Nederstigt; Marjon Nuyten; Barry v.d. Pouw-
Kraan; llonka Roos; Jolanda Straathof; Sim
la Straathof; Marlötte Vaneman; Ellen van
Veen; Marja v.d. Voorn; Joyce Vrage; Corl-
,d. Werf; Annette Wubben; Angelique
Anita Daleman; Anita Faay; Jolanda Hoog
enboom; Caroline Houtman; Corrle Hunte-
lerslag; Berna de Jong; Mirjam Leuering;
Mar|an Link; Els Los; Colinda Ludlage; The-
ra v.d. Meer; Ottille Olyerhoek; Monique
Schouten; Linda Schijff; Annette van Segge-
len; Antoinette Siegers; Mary Termeulen;
Lydia Turk; Miranda van Veen; Nelly Wes
terwaal; Joke v.d. Zwet; Sandra v.d. Zwet.
De beste resultaten werden bereikt door
Yvonne Balkenende. Marjon Nuyten en Ma
rietta Vaneman. Zij slaagden op het hoogste
nlvo met een gemiddeld aantal punten van
burg te Wassenaar; Christlm
Den Haag; Rob Kuipers te Den I
v.d. Laar te Leiderdorp; Manel
Waddinxveen; Heieen Looma
woude, Jacinta Luiten te Wi
v.d. Meer te Roelofarendsvei
kerk te Den Haag; Inge Nei
Haag: Wouter Neerlngs te Den H;
iburg te
pel i
Padder
Schimmel te Delft, Lex Sedee ti
Roodenrijs; Jelmer Siersema te i
Stef van Soest te Leidschendam;~|
Stolwijk te Hazerswoude; Pau
Leidschendam: Bernadette van
schendam; Ingrid Voermans ti
dam; Anneke Vrijmoed te Delft: tl
Katwijkse
schipper
verdronken
ROTTERDAM/KATWIjf
De 38-jarige stuurman 1
Duin uit Katwijk aan 1
zaterdag in de Rotterd
Waalhaven om het levffl
komen. De man werdjj
aangetroffen in het
dok. Hij was op bezof
weest op een ander bij
schip. De politie vermoetT
de binnenschipper opl
naar zijn boot zijn evenf
heeft verloren.
Lees ik hier dat 'n Rus
zijn koningin kwijt is.
Hoe kan dat nou?
De Compagnio Carlo Colla e
Figli is een vertegenwoordiger
van het Italiaanse marionet
tentheater. Het familiebedrijf
past in een bizondere theatert
raditie die stamt uit de zeven
tiende eeuw, toen de gegoede
burgerij zich dit spektakulaire
poppenspel als huisvermaak
liet voorschotelen. Via dit ge
zelschap wordt die traditie nu
met behulp van overheids
steun in stand gehouden.
„Prometeo" is een rekonstruk-
tie van een voorstelling uit
1819, die ondermeer in samen
werking met het Holland Fes
tival tot stand kwam. Het is
een mythologisch spel, dat het
verhaal vertelt van Promet-
heus, ofwel „De Wedergeboor
te van het Menselijk Ras".
Het is heel indrukwekkend
om de groep aan het werk te
zien: meer dan driehonderd
schitterende poppen aan touw
tjes in een miniatuurschouw
burg die is opgebouwd op het
toneel van de Koninklijke. De
lijst van twee bij drie meter en
daarachter een rij coulissen
veroorzaken een dermate ster
ke perspektivische verteke
ning dat de poppen, die een
hoogte hebben van zo'n tachtig
centimeter, die indruk wek
ken levensgroot te zijn. Ook in
de veelheid aan effekten
wordt geprobeerd de illusie
door te zetten. Onweer, een
sterrenhemel, zwermen vogels
over het toneel, niets is onmo
gelijk. Als de cyclopen bij Vul-
Prometeo door de Compagnii
rionetti8tica Carlo Colli o Figli J(j
ziek door Utrechtse studenten, 11
ken o.a. van Beethoven, Haydn, end
eini, Mozart. Koninklijke Sch n-
burg. Herhaling vanavond en
genavond.
In
coi
canus een ketting smedei|^uj
de ketting waarmee Proi Dui
heus aan de Kaukasus gek fi
ken wordt vliegen de
ken letterlijk van het
beeld af.
Het was dit spektaku
waar de voorstelling het
moest hebben: de effektei
verbijsterende techniek v
mee de poppen bespeeld
den, de schitterend beschil
de dekors. Het stuk zelf
veel minder interessant
mythe interesseert ons
lijks meer, van enige dr<
sche spanning was geen
ke. De kijkgewoonte van
publiek uit het begin va:g
vorige eeuw moet heel an
geweest zijn, in ieder i -
minder gericht op snelhei W
spanning. Dit was meer
aaneenschakeling van m
beelden, als een plaatjesb en'
een curiositeit uit het tor
De muziek bij de voorst! EOni
werd verzorgd door een k t
ciaal door het Holland Fes [ran
samengesteld orkest.
Utrechtse studenten waren
laas niet in staat om voldö
kwaliteit op te brengen,
geen behoorlijk stoorde.Iu
VAN DE LANGKK r
vei
»teri
uu
