Tovenaarsleerling
Eric Slabbers met
naald en draad
voor u paraat
L\
Mokumer
wekte Bella
de Beer en
Ome Joop
tot leven
LEIDSE COURANT
#5
ZATERDAG 15 MEI 1982 PAGINA 21
„Roept u maar. Ik maak het per omgaande".
in een kapel aan de Amsterdamse
Hoogte Kadijk, waar eens zeelieden
met berijmde psalmen en massieve
samenzang Gods milde zegen af
smeekten over hun activiteiten
buitengaats. Sinds zij echter de be
schikking hebben over radar en
echolood en daardoor in de veron
derstelling leven, dat hemelse
voorspraak bij hun maritieme ma
noeuvres een overbodige luxe is
wordt dit godshuis nog slechts voor
profane doeleinden gebruikt. De
kansel en de kerkbanken zijn ver
dwenen en alleen de gotische ra
men herinneren de bezoeker vaag
aan de dagen van weleer, toen de
Heer hier nog een pied a terre had.
Slabbers zelf blijkt een vriendelij
ke, zacht murmelende Amsterdam
mer te zijn, die pal achter de deur
van de voormalige consistorieka
mer een sober bureau bemant.
Daarmee wekt hij de indruk, dat
hij naast zijn zakelijke beslomme
ringen als directeur-eigenaar van
Fantasy Factory ook nog een zak
centje verdient als beheerder van
de retirade verderop in de gang.
Handig bekeken, dat moet hem
worden nagegeven.
„Ik heb die tic van mijn vader",
veronderstelt hij blijmoedig, „die
heeft in zijn leven ook uitsluitend
dingen gedaan, die hij aangenaam
vond. Hij was fotojournalist bij het
Vrije Volk. Maar daarnaast schreef
hij ook kinderboeken, die hij zelf
illustreerde. Die man was een ver
rukkelijke fantast, die van elke dag
een feestje probeerde te maken".
„Van hem heb ik geleerd, dat je
vooral moet doen wat je niet laten
kunt. En daar ben ik hem eeuwig
dankbaar voor. Bij ons thuis werd
naar hartelust gekleid, geplakt, ge
scheurd en geprutst. En lang voor
dat de zfnvolle bezigheidstherapie
vap staatswege werd gepropageerd
en gesubsidieerd hadden wij hem al
ontdekt. Daar hadden we de hulp
van vrijgestelden met baarden en
geitewollen sokken echt niet voor
nodig".
„Het zal je dan ook niet verbazen,
dat ik scholen nooit heb zien zitten.
Wat zijn scholen trouwens: broei
kassen, waarin 30 pubers kwalijk
zitten te dampen en luisteren naar
leraren, die drie kwart van de tijd
niet te verstaan zijn. Wil je gelo
ven, dat ik er tot op de dag van
vandaag de pest in heb, dat ik zo
veel mooie uren van mijn korte le
ven op die manier verknoeid heb.
Al die nutteloze feitjes, die je in je
kop moest stampen. Al die jaartal
len en veenkolonies en koningshui
zen, waar je in de maatschappij
niks aan hebt. Doodzonde. Terwijl
er toen toch ook al computers wa
ren, die het vuile werk voor je
konden doen. Eén compact-disc af
luisteren en je weet precies even
veel als na twee jaar mulo. Ik kan
daar nog hels over worden".
Grenzeloos
„Gelukkig dachten mijn ouders er
ook zo over. Die hebben zich nooit
zorgen gemaakt over de toekomst
van hun kinderen en wilden al
leen, dat we optimaal en grenzeloos
bezig waren met de dingen, die wij
fijn vonden. Een prima standpunt,
dat mij in elk geval de ruimte gaf
om mijn dagen naar eigen inzicht
te vullen. Onder de boekhoudles
was ik dus bezig met het ontwer
pen van een zeepkist. Want dat
vond ik belangrijker. Het ging er
om, dat ik de mooiste zeepkist van
de buurt bouwde. En zó dachten
mijn ouders er ook over".
„Ik was ook niet tevreden over de
kleren, die er te koop waren. Dus
maakte ik ze zelf met een vriend,
die thuis de trapnaaimachine van
zijn moeder mocht gebruiken. Hoe
oud waren we: amper zestien. Maar
binnen de kortste keren waren we
toch volleerde couturiers. Eerst
naar de markt om voor een tientje
een lekkere lap stof te kopen en
daarna thuis bij het afpassen tot de
ontdekking komen, dat een voor
pand altijd iets kleiner moet zijn
dan het achterpand. Maar daar
kom je pas achter als het een paar
keer mis is gegaan. Een mariniers
sluiting: natuurlijk had ik er van
gehoord. Maar pas na uren prutsen
hadden we door, hoe zo'n ding
werkte. En dan praat ik kiesheids
halve maar niet over de broeken,
die om onverklaarbare redenen
een kruis kregen, waar je met ge
mak een mud bintjes in kon leeg-
storten".
„Ik weet dat het maf klinkt. Jij
denkt nu waarschijnlijk: Aan die
Slabbers zit een knap steekje los.
Maar de tranen schoten wél in mijn
ogen toen ik op Sinterklaasavond
een zigzag-naaimachine kreeg. En
dat voor een jongen van zestien. Te
gek voor woorden, ik ben het met
je eens. Maar kleren maken is nu
i on,
Wl?RDAM Mocht u
iJn aanvechting krijgen
leringhe ende ver
in de huid van een
kruipen dan verdient
aanbeveling om
op te nemen met
Eric Slabbers,
vaderlander
«i (imelijk al jaren met het
riimue-uijiije cn kent
j^els alle geheimen van
a>e|e verdwijntruc.
sprekende voorbeelden
Slabbers heeft verzonnen
se jals Calimero, Ti Ta Tove-
ndejPaulus de Boskabouter met
r aé1 draad en ellen polyester,
i a7stoen en schuimrubber tot
•t iénsionaal leven gewekt. Hij
r ahe man, die op verzoek van
af/ejte Amsterdamse v>arenhui-
uggpeus met een lengte van ze
de j meter kortstondig op de
'^/ertdelijke Dam parkeerde. De
»f V#g was, dat ie 25 meter bo-
steentjes zou uitste-
dat onzalig plan heb ik
de bijtijds kunnen verijdelen.
[s van zes meter was trou-
tmi meer dan voldoende ge-
was 'e beslist beter uit
nd jgekomen. Want als je met
.-els&ote maten gaat werken,
joor te maken met gigantische
5&P< die het bouwsel uit zijn
i eri rukken".
bré trouwens weinig lol aan
jlc <j beleefd. Er zijn welgeteld
fagen op hem gepleegd met
er jrandbommen en molotov-
s. En toen puntje bij paal-
wafjm weigerden de opdracht-
?lm£en deel van de kosten te
me]j Al met al ben ik er voor 40
Nee- <>ver die
/jjuisjongens boef je me niks
•id le vertellen. Boeven zijn
balk
al fiüjk coulanter werd hij be-
/l/nj door de TROS, die hem
urt. |t om een beer te creëren
Showbizz-quiz van Ron
ijk ieder. Hij fabriceerde a rai-
7000 gulden een rijkelijk
jaJs |e lappendeken, waarin op
Aoo/ijden een ranke dame van
oflëanse komaf plaats neemt,
onder de roepnaam
Cijfer het podium van de Gro-
ojo^Iartinihal waggelt. Dat de
iiet(deelnemers aan deze show
datis in zijn fabriek uit piep-
wat zÜn opgjetrokken wordt
,n jffm overigens met klem te-
és efroken.
nten stelt hij tevreden vast,
/jogprima verzorgd. En dat doet
ted. iigd. De dame, die er in
0 CBaat altijd tevoren uitvoerig
tegle douche en als ik die beer
cht pvisie krijg hoef ik aan het
£^erk nagenoeg niks op te
Wah- Dan is het hooguit een
?r wf van wat haar bijplanten en
ndeA corrigeren".
heet gebeurt dat niet met al
yfenfaties. Ik kan je een batterij
t aaien, die ik als een vod heb
ooi/kregen. Daar waren ze
a/g^oedereerd met zakken pe-
ingekropen. En
je hè bem demonteerde kon ik
fonaise er mooi met een le-
ren fheppen".
vin?ge de ingewikkelde con-
ld g heeft die batterij wel 15.000
die I gekost. En je mocht dus
f/da/hten, dat de heren van Phi-
conifi met liefde en respect zou-
sfoe/tandelen. Nou, vergeet het
hech\'
et pl
3<s 'oor mekaar
kluif hebben Slabbers
veJl medewerkers ook gehad
^levensgrote poppen voor de
moc!°r Mekaar Show van André
e ..Toen ik die opdracht
zegd. bekent hij, „had ik nog
veJjan Ome Joop gehoord. Ter-
mel toch al vijf jaar elke zater-
1 ofldag zijn ongein in een ra-
t eljramma van de NCRV stond
£fopen. Ome Joop was dus al
tocA1 breed een nationale figuur,
zweer je: voor mij was-ie
/s/Tijieuw".
chterstand heb ik overigens
zó'ijjte tijd weggewerkt. Want
fschP poppen klaar waren heb ik
x>rtóT lang persoonlijk de ogen
n w#0n rekening genomen. Dat
Ciif eerst met behulp van ka-
jriglater draadloos met signa-
,p /j[p die manier liet ik Ome
sa/vpk zijn wenkbrauwen fron-
antit met zijn flaporen klappe-
ise Jl
i sail
in ht
nooitfl 6n
jmtasy Factory is gevestigd
met de in Fantasy Factory vervaardigde Bella Beer.
ook een goeie produktie met hand
poppen kunt maken. Kom maar
eens mee".
Hij snelt vooruit naar de kapel en
doet een greep in een rek. Be
smuikt frommelt hij zijn rechter
hand in een levenloos poppelijf en
laat hij met zijn vingertoppen de
hoogronde plastic konen zacht vi
breren.
„Dit is Mary Bacterie", zegt hij bij
na verontschuldigend, „ze speelt
een belangrijke rol in mijn Gekke
Bekken Show. We gaan daarin
voorlichting geven over gebitsver
zorging. Maar dan wél op een spe
ciale, ludieke manier. De Engelse
titel hebben we ook al: Say Cheese.
Hoe vind je die?"
Namens de meester knikt Mary
Bacterie instemmend. Gelijktijdig
trekt ze een provocerende scheve
lip. Tekstschrijver Ruppert van
Woerkom heeft haar inmiddels op
gezadeld met een onverzadigbare
honger en zolang dokter Tanden
stoker niet ingrijpt is zij voor geen
gaatje gevangen. In haar verlangen
naar een steeds grotere behuizing
wordt zij con amore gesteund door
de dikbuikige Meneer Zoet van de
Suikerverwerkende Industrie en
luide toegejuicht door de duivels
groen uitgemonsterde microben.
„Ik geloof heilig in deze produk
tie", roept Slabbers bezwerend,
„maar het probleem is alleen: hoe
krijgen we de financiering rond?.
De hele grap kost anderhalf mil
joen en dat breng ik in mijn eentje
niet op. Ik heb er al voor tiendui
zenden in geïnvesteerd. Maar nu is
het wachten op andere geldschie
ters. Belangstelling genoeg hoor, ze
vinden het allemaal geweldig.
Maar de eerste moet nog over de
brug komen".
Even niet goed
eenmaal mijn lust en mijn leven. Ik 1
werkte voor allerlei boetiekjes in
Amsterdam en kleedde de ene
beatband na de andere aan. Satij
nen vesten, fluwelen broeken, zij
den blouses met lubben en ruches:
je kunt het zo gek niet bedenken of
Slabbers maakte het. En dat wist
de incrowd binnen de kortste ke
ren. Als je je fijn wilt voelen in
mooie kleren, vertelden ze elkaar,
kun je alleen bij Slabbers terecht".
Swingen
„Om nu achteraf te zeggen, dat het
de mooiste jaren van mijn leven
zijn geweest is overdreven. Maar
een dolle tijd was het in elk geval.
Amsterdam swingde de pan uit en
Slabbers danste naar hartelust mee.
Met een kapitaaltje van 5000 gul
den begon ik een boetiek in Fanta-
sio aan de Prins Hendrikkade. Dat
was in die dagen de tempel van de
„sien", gitzwart geschilderd en ver
geven van de rook van „stikkies".
En tussen de blauwe slierten door
liepen al die Dada-achtige figuren
in de meest fantastische pakken".
„Dat sfeertje komt waarschijnlijk
nooit terug. Even had je het gevoel:
We hebben onze droomwereld
gebouwd: we zijn eindelijk ontsnapt
aan die verrotte maatschappij. Je
liet je meevoeren op de stroom van
undergroundmuziek en stapte rond
in ruige jassen, die een zeeman
voor ons in Afghanistan kocht.
Elke keer nam hij er vier in zijn
bordkartonnen koffertje mee en
om die buit werd gevochten".
„Op het laatst trilde Fantasio dag
en nacht van de kelder tot aan het
dak. We draaiden keiharde muziek
van Pink Floyd en projecteerden
daarbij vloeistofdia's met de projec
tor; die ik van mijn vader geleend
had. „Wees er voorzichtig mee",
hoor ik nog zeggen. Wist hij veel,
dat voor die dia's zeepsop en ecoli-
ne-inkt werden gebruikt en dat
zijn projector na vijf seances al vol
ledig vernield was. Hij heeft er
trouwens nooit meer om gevraagd.
En eerlijk gezegd had ik niks an
ders van hem verwacht".
Lange neuzen
Aan die kortstondige periode van
grote gelukzaligheid lange neu
zen trekken tegen de boze wereld
en verder doen alsof kwam een
abrupt einde tijdens een oudejaars
avond. Terwijl Slabbers zich stond
te vergapen aan een vuurwerk, dat
op de Amstel werd afgestoken,
werd achter zijn rug Fantasio zorg
vuldig geplunderd en vernield. De
zeepbel was uit elkaar gespat en
Slabbers vluchtte met 1500 gulden
op zak naar Turkije in de ijdele
hoop, dat hij daar opnieuw de ma
gische stof voor een mooi alterna
tief leven maar voor het afknippen
had.
Zijn overhaaste terugkeer als ont
goochelde spijtoptant viel samen'
met de eerste successen van de Fa
beltjeskrant op de televisie. „Ik
keek naar dat programma", herin
nert hij zich, „en dacht gelijk: Dat
is het helemaal. Met handpoppen
kun je alle kanten uit. Die hebben
de toekomst".
Om snel aan de bak te komen bood
hij zich wederom aan als hippe
couturier, die het dolend voetvolk
gaarne voor een civiele prijs in de
glinsterende kleren van de keizer
hees. En hij had meteen goed beet.
Zijn eerste klant was de organisator
van het diepgevroren spektakel
Holiday on Ice, die hem de op
dracht gaf kostuums voor de vol
gende show te maken. „Kun je je
dat voorstellen. Geen luis om dood
te drukken. En dan van de ene dag
op de andere een deal van 60 mille
aan je broek krijgen. En de hele
dag interlokale gesprekken: „Hello
London, this is Amsterdam spea
king". Dat soort Engels spreek je
nou eenmaal, als je je op school al
leen met zeepkisten hebt bezig ge
houden".
„Ik had net -zes beeldschone kos
tuums af toen de heren kwamen
kijken. „Niets dan lof", riepen ze,
„maar ze zijn voor onze show totaal
ongeschikt. Want als je er een dub
bele Rietberger in maakt scheur je
uit het kruis". Toch weer dat kruis
dus, dat niet deugde. Ik kon alles
weer lostornen en van voren af aan
beginnen".
Naald en draad
Niettemin kreeg Slabbers dank zij
de ruim bemeten kostuums, die hij
voor Holiday on Ice maakte een
waterdichte faam als tovenaars
leerling, die de wildste fantasieën
van zijn medemensen overtuigend
tot leven kon wekken. Een ver
koopcampagne van de Fabeltjes-
krant-produkten werd mede een
gouden business door de poppen,
die hij voor Thijs Chanowski
maakte. Juffrouw Ooievaar, me
neer de Uil en alle andere bewo
ners van het Grote Dierenbos naai
de hij vaardig een oor en overige
ledematen aan en stuurde hij op sa
fari naar winkels en warenhuizen.
Zijn omzet verdubbelde jaarlijks en
geen opdracht, hoe krankzinnig
ook, ging hij uit de weg.
„Roept U maar. Ik maak het per
omgaande", is ook nu nog steeds
zijn strijdkreet. Fors uit de kluiten
gewassen robots voor de woest be
haarde piggelmee Chriet Titulaer,
volvette schapen voor de Wolfede
ratie, een schoen van vijf meter
voor een fabriek, die van leer wil
trekken, een gifgroen snuffeldier
voor C A, een droombromfiets en
zes onstuimig uitgedijde sinaasap
pelen voor de wereldkampioen
schappen voetbal in Spanje gaven
in zijn kraamkamer met verstikte
en gelijmde stemmen hun eerste le
vensteken. In deze gewijde ruimte,
waar predikanten ooit hun ge
meente de verzekering gaven, dat
het woord vlees is geworden, vindt
nu aan de lopende band de opstan
ding van geleedpotigen en halluci
nerende gnomen plaats.
„Poppen mogen veel meer dan
mensen", stelt Slabbers glimla
chend vast, „ze zijn brutaler, snel
ler en eigenwijzer. En dat wordt
van hen gepikt. Daarom is het ook
zo zalig werken met poppen. Ver
gelijk dat eens met de door compu
ters gestuurde tekenfilms uit Ja
pan, waar de televisie de laatste ja
ren bol van staat. Dat is één brok
ellende zonder enige artistieke in
breng. In Tokio gaat iemand ge
blinddoekt voor een boekenkast
staan en die haalt er dan de zoveel
ste bestseller uit: Alleen op de we
reld, Robinson Crusoë. Het komt
allemaal op hetzelfde neer, want de
computer maakt er toch een een
heidsworst van".
„Draai zo'n grauwe tekenfilm nou
eens na de Muppetshow. Dan zie je
het verschil. De tekenfilm zit op
dood spoor. Terwijl de handpop fu
rore maakt".
„Op dat gebied heeft Amerika een
voorsprong van generaties. Ik heb
in New York de studio bezocht,
waar Sesamstraat wordt gemaakt.
Voor iemand, die zelf zijn ziel en
zaligheid verkocht heeft aan de
handpop is zo'n bezoek een zéér
ontmoedigende confrontatie. Je
praat daar met de artistieke direc
teur, een man van dik in de zeven
tig met een witte baard. Een schat
van een zonderling, die 's nachts
onder zijn werkbank slaapt. Als je
dan thuis komt denk je: Ik heb de
zelfde bezetenheid als hij, maar ik
heb helaas niet dezelfde mogelijk
heden".
Say Cheese
„Toch blijf ik het proberen. Ik wil
bewijzen, dat je in dit weggooiland
„Ik wil
bewijzen dat
je in dit
weggooiland
ook een goeie
produktie met
handpoppen
kunt maken".
Terug in de consistoriekamer wil
hij nog graag even een bekentenis
kwijt. „Die uitzending van de Mup
petshow is voor mij het moeilijkste
moment van de week. Elke keer
opnieuw word ik dan spontaan
even niet goed".
„En toch moet ik het zien. Want
wat daarin vertoond wordt is de
absolute top van mijn vak. In de
Muppetshow wordt op een fabel-
achtgie manier met handpoppen
gewerkt. Zelfs ik vergeet steeds,
dat het mensenhanden zijn, die de
bewegingen sturen".
„Neem alleen zo'n Kermitt de kik
ker. Die is ontworpen rondom een
hand. En daarom is hij zo waanzin
nig flexibel en echt. Kun je je dat
voorstellen: 150 gram groene stof.
Meer is het echt niet. En dat levert
al jaren miljoenen op".
„Mag ik dan asjeblieft de pest in
hebben als ik naar hem zit te kij
ken?"
LEO THURING
Foto's: CEES VERKERK
