Jethro Tuil... tot in de perfectie
Goede voorui
voor Reve 's
film Vierde man
Marion Herbst ontwerpt met
een glimlach en een knipoog
Paus dankt Amerikaanse
katholieken met bruikleen
van Vaticaanse kunst
Z.H.-Operakoor is op de goede weg
Een
kontrastrijk
trio
-KUNST
LEIDSE COURANT
WOENSDAG 12 MEI 1982 PAG
"Organist Piet
4van Egmond
-overleden
D£N HELDER Organist
Piet van Egmond is gisteren ib
een verpleeghuis in Den Hel
der op 70-jarige leeftijd overle
den. Van Egmond gaf op 15-ja-
^j-ige leeftijd zijn eerste officiële
poneert. Toen hij 20 was werd
c"*hij benoemd tot organist van
hét Concertgebouw te Amster-
"'dam. Grote bekendheid kreeg
hij door zijn radio-concerten
voor AVRO en NCRV en door
dè Amsterdamse uitvoeringen
van de Matthëus Passion on
der zijn leiding. De organist
f'ging in 1980 fnet pensioen
Hoewel de muziek van Jethro
Tuil door de jaren niet echt
aan stevige veranderingen on
derhevig is geweest, waardoor
ie een nieuwe elpee best 'n
ceer kan overslaan, is het zon
de om de jaarlijkse show van
het gezelschap te missen. De
Britse band weet nu al vele ja
ren een boeiend festijn op het
podium te zetten dat oog en
oor streelt. Zo ook gisteravond
in het Ahoy' Sportpaleis in
Rotterdam, waarbij Jethro
Tuil onder leiding van Ian
Anderson voor een goed ge
vulde zaal, tot het uiterste
ging. De bijna twee uur duren-
Eenmallg concert van Jethro Tuil in
het Ahoy Sportpaleis in Rotterdam.
De groep beataat uit zanger/fluitiat
Ian Anderson, gitarist Martin Barre,
bassist David Pegg, toetsenbespeler
Peter-John Vettese en drummer
Gerry Conway.
de nonstop muziekshow was
perfect in muzikaal, vocaal en
visueel opzicht.
Centraal stond de nieuwe el
pee „Broadsword and The
Beast", waarvan de nummers
door de vijf muzikanten op
imposante wijze werden uitge
voerd. Anderson fungeerde
daarbij zoals al jaren het ge
val is als de dirigent van
„zijn orkest". Zijn bewegingen
(het erotisch handelen met zijn
dwarsfluit, de arm- vinger- en
folk en stevige rock mede ge
stalte te geven. Anderson, die
goed bij stem was, zorgde o.a.
voor de visuele aankleding
polsbeweginkjes en zijn ballet- Van de show door tijdens het
achtige danspasjes) zijn inmid
dels karakteristiek voor de
concerten. Anderson speelt te
genwoordig wat minder
dwarsfluit, waardoor muzikaal
de schijnwerpers wat meer op
solo-gitarist Martin Barre en
toetsenbespeler Peter-John
Vettese zijn gericht. Beiden
staan hun mannetje, waarbij
vooral Martin Barre gistera
vond heel mooi zijn snaren be
roerde om de mengeling van
nummer „Broadsword" met
een gigantisch zwaard over
het podium te lopen. Voor
„Beastie" had hij een lelijke
dwergfiguur met lichtjes in
zijn ogen op zijn schouders ge
zet. De enige kanttekening die
gemaakt moet worden over de
show zijn de solo-uitstapjes
van de diverse leden, die door
hun nietszeggendheid beter
geschrapt kunnen worden.
HANS PIËT
Toneelschrijver Peter Weiss overleden
FRANKFORT/STOCKHOLM De schrijver Peter tl
maandag op 65-jarige leeftijd overleden. Weiss maakte
naam met zijn toneelstuk „De vervolging van en de m0j
Jean Paul Marat". Een jaar later verscheen: „Het ond
een stuk over uitspraken van getuigen, beklaagden en A<
in de tussen 1963 en 1965 in de Bondsrepubliek gevoerd
hwitz-processen. Andere stukken van zijn hand zijn: „V
verhandeling", waarin de Amerikaanse rol in VietnanN
veroordeeld, en „Trotsky in Ballingschap". Weiss, een j<we
van Duitse afkomst. In 1934 vertrok hij uit Duitsland,
verbijf in Tsjechoslowakije en Zwitserland, vestigde hij
1939 in Zweden. Voor hij zich in 1948 geheel aan het s<^f
wijdde, schilderde hij en maakte hij experimentele fi^t
doorbraak voor de in het Duits schrijvende Weiss kwam |e
Marat/De Sade-stuk. Weiss stierf enkele dagen vóór ha^i
cieel de Georg Büchnerprijs toegekend zou worden. Deye
Academie voor Taal en Poëzie in Darmstadt deelde dit L|
mee. Volgens een woordvoerder had de jury de prijs v|p
week aan Weiss toegekend. De schrijver was hiervan
hoogte gesteld.
(Door onze correspondent
Cees Manders)
ROME De paus heeft erin
toegestemd: de Vaticaanse
kunstschatten mogen vertrek
ken. Vanaf januari 1983 tot
maart 1984 zullen tweehon
derd van de beroemdste stuk
ken van de Vaticaanse Mu
sea" in Amerika tentoonge
steld worden. Eerst in het Me
tropolitan Art Museum van
New York, dan in het Chica
go Art Institute, en tenslotte
in het De Young Memorial
Museum te San Francisco.
Paus Johannes Paulus II, die
voortdurend reist en trekt om
andere landen zijn religieuze
boodschap te brengen, wil
niet dat de culturele bood
schap van de kerk hierbij
achterblijft. Zoals het Vati-
caan met betrekking tot de
Amerikaanse exposities op
merkt is het ook de plicht van
de kerk om zoveel mogelijk
mensen van haar kunstbezit
te laten genieten, door de
kunst naar hen toe te bren
gen. „Men gaat er ten onrech
te van uit dat het Vaticaan
rijk is vanwege de onmetelij
ke kunstschat die het bezit.
Maar deze schatten zijn niet
van de kerk; ze behoren tot
het menselijk erfdeel en zijn
dus van iedereen. De kerk
heeft zich alleen maar tot
taak gesteld om dat alles zo
goed mogelijk te beheren, in
het belang van de gehele
mensheid."
Cadeautje
Officieel volgt de Amerikaan
se reis van de Vaticaanse
kunst op een verzoek daartoe
dat de Amerikaanse kardinaal
Terence Cooke deed aan de
paus, toen deze enkele jaren
geleden in Amerika op be
zoek was. Maar er is meer.
Een uitgebreide toelichting op
het waarom, van deze zeldza
me Vaticaanse expositie in de
VS, zegt het Vaticaan dat een
en ander voortvloeit uit het
besluit om Vaticaanse kunst
toegankelijk te maken voor
een groter publiek „dan dat
de reis naar Rome aankan."
Bovendien wordt Amerika
bedankt voor de geweldige
ontvangst die het de paus op
zijn reis heeft bereid, en met
name de Amerikaanse katho
lieken mogen de exposities als
een cadeautje beschouwen
„voor hun grote inzet voor de
Derde Wereld..."
De Amerikaanse exposities
heten „Vaticaanse collecties:
de pausen en de kunst", en
om dit thema te dienen zijn
meer dan tweehonderd kunst
werken, schilderijen, beeld
houwwerken, handschriften
enz. uitgezocht. Pausen heb
ben altijd al belangstelling
voor kunst gehad omdat zij de
kunst beschouwden als uiting
van het zoeken van de mens
naar God. Maar de paus die
de eerste echte kunstverzame
laar mag worden genoemd is
paus Julius II die in 1503 de
befaamde Apollo van Belve
dere in zijn paleistuin neer
zette, en wellicht met dit ge
baar de Vaticaanse musea
stichtte. Juist omdat deze
Apollo de eerste was gaat hij
mee naar de VS, in het gezel
schap van een van de laatste
aanwinsten van de Vaticaanse
Musea, een werk van de
Franse schilder Rouault.
Andere werken die van de
Amerikaanse exposities deel
zullen uitmaken zijn de be
roemde Torso van Belvedere,
een beeld van Sofocles, schil
derijen van de grote Italiaan
se meesters, als Raffael, Mi
chelangelo, Da Vinei, Maratta,
werken van Bernini (de man
die de zuilengalerij rond het
St. Pietersplein ontwierp) en
andere werken, ook van
Egyptische en Amerikaanse
oorsprong.
De werken zijn gerangschikt
naar de vijf periodes waarin
de houding van het pausdom
ten opzichte van de kunst is te
verdelen. Daarbij is niet de
vraag gesteld of het betreffen
de werk een beroemd mees
terwerk is, maar wel of het il
lustratief was en is voor de
pauselijke houding ten op
zichte van de kunst in de be
wuste periode.
Amerika betaalt
Het selecteren van de werken
is niet zo moeilijk geweest als
de voorbereiding van het ver
voer en het organiseren van
de exposities nog steeds is.
Nog nooit zijn zoveel kostbare
kunstwerken over zo grote af
stand getransporteerd en het
kostte enige studie om te kij
ken of het wel kon, en vooral
of de kunstvoowerpen tegen
het vervoer bestand waren.
Juist met het oog op dit trans
port zijn alle stukken geres
taureerd, met als „chef d'oeu-
vre" van restauratiekust of
-kunde de Apollo van Belve
dere die een van buiten on
zichtbaar „frame" kreeg in
gebouwd. De kosten van deze
reparatiewerkzaamheden zul
len worden opgebracht door
de Amerikaanse exposities en
door inkomsten uit reclame
en andere activiteiten die het
optreden van de Vaticaanse
kunst in Amerika zullen be
geleiden. Uitganspunt voor
het Vaticaan is dat de hele
„show" de kerk geen cent
mag kosten. Alle rekeningen
worden betaald door Ameri
kanen. terwijl het Metropoli
tan Art Museum juridisch
verantwoordelijk is voor alles
wat er met de tweehonderd
kunstwerken vanaf het ver
trek uit de Vaticaanse Musea
gebeurt. Het New Yorkse mu
seum heeft de prijsloze stuk
ken uiteraard verzekerd,
maar de waarde waarvoor
wordt om veiligheidsredenen
geheim gehouden.
Risico's
De risico's van het vervoer
ziin zoveel mogelijk ver
kleind: alles gaat per vlieg
tuig, omdat een bootreis de
stukken te lange tijd zou
blootstellen aan andere om
standigheden. Tijdens het ge
hele Amerikaanse verblijf
(van ongeveer dertien tot
veertien maanden) zullen des
kundigen van de Vaticaanse
Musea en verpakkingsexperts
De Torso van Belvedere
(eerste eeuw vóór Chris
tus).
nauwelijks van de zijde van
de kunstschatten wijken.
Het Vaticaan vertrouwt erop
dat alle kunstwerken behou
den in Rome zullen terugke
ren. Volgens de directeur van
de Vaticaanse Musea loopt
kunst overal gevaar, ook op
de plek waar ze zich normaal
bevindt. „Kijk maar naar de
Piëta die in de St. Pieter zelf
werd beschadigd, en de
Nachtwacht van Rembrandt
die datzelfde in haar Amster
dams museum overkwam."
In elk geval zal de Ameri
kaanse reis voor het Vaticaan
en alle andere museumdirec
ties een leerzame ervaring
zijn, want de ervaringen die
nu worden opgedaan kunnen
bij andere gelegenheden ge
bruikt worden. Voor het Vati
caan zullen die andere gele
genheden zich vaker voor
doen nu de paus de intentie
heeft zijn kunst de wereld in
te zenden. Amerika is niet het
enige land dat de Vaticaanse
kunst enige tijd wil hebben,
andere steden en musea heb
ben ook al discreet bij het Va
ticaan geinformeerd.
Maar voorlopig staat vast dat
de collecties terugkeren naar
de plek waar ze vandaan ko
men, temeer ook omdat het
Vaticaan het niet juist vindt
de bezoekers van zijn musea
al te lange tijd de belangrijke
kunstwerken te onthouden.
Veertien maanden is al erg
lang, maar de directie van de
musea in het Vaticaan betwij
felt of er veel mensen zullen
zijn die de tweehonderd wer
kelijk zullen missen. Liefheb
bers van sculpturen zullen al
helemaal niets in de gaten
hebben, want zij zullen met
waarheidsgetrouwe replica's
tevreden gesteld worden.
Ongeveer een jaar geleden
nam Coen Ruivenkamp jr. de
leiding over van het Zuid-Hol
lands Operakoor. De eerste
V* verkenningen tussen dirigent
en koor zijn achter de rug, op
basis van wederzijds vertrou
wen en goede wil gaat het
koor op weg naar het twintig
jarig bestaan in 1984.
Die samenwerking moet nog
verder uitgebouwd worden en
kan nog verder uitgebouwd
worden, maar dat men op de
goede weg is heeft het Zuid-
Hollands Operakoor gistera
vond willen bewijzen in een
veelzijdig programma op het
Opera- en operetteconcert door het
Zuid-Hollandae Operakoor o.l.v.
Coen Ruivenkamp jr. Solistische
medewerking door Ronice de Graaf,
Arjan Liesker en Lodewijk Meeuw
een. Begeleiding door Thea Roos.
Diligentia, Den Haag.
gebied van opera en operette,
dat bij het publiek in goede
smaak viel en werd beloond
met veel applaus.
Tien componisten leverden
het materiaal voor deze pre
sentatie van ruim zestig zan
gers en zangeressen, die aan
vrienden en bekenden willen
laten horen wat het resultaat
was van de wekelijkse repeti
ties. Het gebodene werd ge
kenmerkt door wisselend re
sultaat. Een ritmisch minder
sterk onderdeel als een koor
uit Donizetti's „Lucia di Lam-
mermoor" werd volledig goed
gemaakt door overtuigende
onderdelen als uit Bellini's
„La Sonnambula" en de Faust
van Gounod. Spontaan en on
bevangen leverde het koor
meeslepende presentaties in
het operette-aandeel. En bij
dat alles was 't de onvermoei
bare Thea Roos die aan de pia
no het geheel van een klin
kende ondergrond voorzag.
Coen Ruivenkamp jr. heeft
voor de naaste toekomst met
dit koor nog grootse plannen
en daarvan kan men veel ver
wachten.
Van de solisten was 't Lode
wijk Meeuwsen die op de
grootste ervaring kan bogen,
zijn medewerking droeg een
zeer professioneel karakter.
Arjan Liesker zoekt als bari
ton nog zijn weg op het podi
um en Ronice de Graaf over
schatte haar prille kwaliteiten
in de Juwelenaria van Gou
nod. Het publiek wist de pres
taties naar waarde te schatten.
ADR. HAGER
Het trio Kontrasten speelde Mozart.
Bartok, Bruch. Chatsjaturian en Mil-
haud In Hofwijck.
In het Voorburgse „Hofwijck"
concerteerde gisteravond het
Trio Kontrasten, bestaande uit
de violiste-altiste Claire
Huydts, klarinettist Pierre
Woudenberg en pianist Jan
Sprij. Het programma toonde
aan waarom het trio voor deze
naam heeft gekozen.
De drie instrumenten hebben
een onderling enigszins con
trasterend karakter en de mu
ziek in de vorm van Mozarts
Kegelstaat-trio en de wellui
dende laatromantiek van Max
Bruch kontrasteerden onder
ling en tesamen de meer uit
bundige en folkloristische
trio's van Bartok, Chatsjatu
rian en Milhaud.
Juist in deze bruisende mu
ziekstukken voelden de drie
musici zich het meest in hun
element en speelden met een
elan, een veel grotere zaal
waardig. Tenslotte zit men in
het kleine zaaltje van Hof
wijck, respektievelijk twee en
vier rijen dik met zijn neus op
de musici, waardoor weinig
keukengeheimen verborgen
blijven. Weliswaar zou ook
met wat meer afstand het Mo-
zart-trio, waarmee de musici
openden, geen succes gewor
den zijn, omdat iedere verfij
ning en afwerking aan dit stuk
ontbrak.
Dit openbaarde zich vooral in
het niet altijd zuivere en ook
qua toon toch weinig fraaie
spel van de altiste. Gelukkig
revancheerde zij zich wat dit
betreft in de vier stukken voor
deze combinatie, op 83 van
Bruch ook al was deze middel
matige compositie wel wat erg
langdurig. Vol spanning en
kleur waren het trio Kontras
ten van Bartok, waar het en
semble zijn naam aan ontleent,
het meeslepende trio uit 1932
van Chatsjaturian en de pittige
suite uit 1936 van Milhaud.
Dans, spel en kleur liggen deze
drie musici duidelijk goed en
maken dat zij, ook zonder de
contrastwerking met oudere
meer statische muziek, hun
publiek gemakkelijk meesle
pen.
BESIER
99
AMSTERDAM De ver
filming van Gerard Reve's
-roman „De vierde man"
betekent meer dan de he
reniging van producent
Rob Houwer met regis
seur Paul Verhoeven
„Wat zien ik", „Turks
fruit", „Keetje Tippel" en
„Soldaat van Oranje"
scenarioschrijver Gerard
Soeteman en de uit Ame
rika gehaalde cameraman
Jan de Bont.
Gisteren op een persconferen
tie, nog voor er een paar meter
„geschoten" was, afgezien van
een aantal proefopnamen, was
het enthousiasme en de eens
gezindheid van de potentiële
makers opmerkelijk.
Het leek wel een zeer goed ge
coachte voetbalploeg. Regis
seur Paul Verhoeven gaf met
een bij de eerste vraag een
gave voorzet naar auteur Ge
rard Reve, die verklaarde dat
het verfilmen van zijn werk
zijn métier niet was, dat je ei
genlijk eerst de film moest
zien om die op zijn merites te
beoordelen. Als ik schrijf dat
de hoofdfiguur in de erker bij
zijn ouders een kopje koffie
drinkt, heeft iedereen daar
zijn eigen voorstelling van.
Voor de een is het een nostal
gische herinnering, voor de
ander is het een hel. Een fil
mer moet dat in beelden vast
leggen en dan geeft hij zijn
beeld van de situatie." Vervol
gens schoof hij de bal toe naar
scenarioschrijver Gerard Soe
teman, die verklaarde een
groot bewonderaar van Ge
rard Reve als auteur te zijn
Maar tot nog toe moest je van
zijn boeken afblijven. Ze zijn
te autonoom literair. Dit keer,
toen Paul Verhoeven me het
onder de neus schoof, zag ik
een verfilming helemaal zit
ten." Gerard Reve wilde over
het thema niet meer kwijt dan
dat het hoopvol begint, maar
bijna tragisch eindigt. Soete
man wilde iets meer kwijt
over de intrige, maar Renee
Soutendijk, die de rol van de
rijke schoonheidsspecialiste
Christine speelt, verklaarde
We hadden afgesproken zo
min mogelijk over het gegeven
te vertellen" terwijl Jeroen
Krabbé, die de ik-figuur van
het boek moet spelen het wat
moeilijker had. Ik ben een
groot gewonderaar van Gerard
was zelfs zijn buurjongen
zonder dat hij dat zelf wist
en om deze figuur uit te beel
den, is wel de zwaarste opgave
waar ik tot nog toe voor heb
gestaan. Ik heb het scenario
vele malen doorgelezen, zijn
romans nog een keer herlezen
en bepaalde passages aange
streept om de figuur van Ge
rard beter te begrijpen. Voor
mij is het een sprong in het
diepe, maar dan wel met zijn
boeken onder mijn arm. Ik
hoop het er met Paul's hulp
goed van af te brengen."
Waarbij hij de bal weer naar
Paul Verhoeven speelde, die
verklaarde dat voor 1
roen Krabbé en Renee
dijk al van het begin
voor Nederland ber
ideale rolbezetting
weest. „Alleen omdat
niet beschikbaar was,
zij met Nouchka van
aan het filmen was, 1«
even scheef te lopen".
Hoewel het verhaal
Vlissingen afspeelt, zu
slechts twee dagen van
weken aldaar worden
„De hoofdfiguur is a
eind van zijn Latijn, a
gen is het eind van zijg
reld. Daarna is er alle j
maar België en de ze
Gerard Reve en pr<
Rob Houwer springt d
middellijk op in door te
„We hebben uiteinde!
geschikte lokatie gevor g
Noordwijk. Een lee| I
huis aan het eind van
levard. Dit soort lokat
valsingen wordt in A
regelmatig gepleegd e t
mand zal daar al te zw; q
tillen." Waarop Paul A j
ven weer invalt We
ook een kerkhof nodig
ideale lokatie vonden 5
Muiden."
Wat de kosten van de f
treft, zegt Rob Houweir
zichtig We moeten a e
een stapje terug doen e
je vroeger politie-assiste
maar kon aanvragen, p<
teren ze je tegenwwodb
rekenig plus BTW. fih
echt noodzakelijk is,
we wel wat over ons
heen gaan, maar dit woi
vrij intieme, in verl
ook niet zo'n dure fif«
gaan we dan eind van
in première met vijfffl
pieën. Het moet een so<
pense-thriller worden,
„Rosemary's baby", mal
een genre film dat
nooit in Nederland
proberen te maken."
OTTO MILO
WINNARES FRANCOISE VAN DEN BOSCHPRIJS 82
99
APELDOORN Het is
geen geschiedsvervalsing
als gezegd wordt dat in
ons land in '73 het ge
vecht om de herwaarde
ring van het sieraad in
alle hevigheid losbarstte.
In dat jaar richtten vier
edelsmeden, Frangoise
van den Bosch, Marion
Herbst, Onno Boekhoudt
en Karei Niehorster, als
mede de beeldhouwer
Berend Peter, de bond
van oproerige edelsme
den op, kortweg de BOE-
groep genoemd. „Wij wil
len proberen een beter
begrip te kweken voor
het eigentijdse sieraad",
schreven zij in een brief
aan hun collega's.
„De vorm, maar ook de funk-
tie van het sieraad is de afge
lopen jaren sterk veranderd.
De funktie van het sieraad is
niet alleen draagbaarheid;
door de vorm heeft het ook
een zelfstandigheid gekregen.
Een object dus, dat naar keuze
wel of niet gedragen kan wor
den, maar door deze verande
ring is er een zekere verwar
ring bij het grote publiek ont
staan; men is aan de hoeda
nigheid van de moderne edel
smid gaan twijfelen", aldus
het vijftal. Marion Herbst zou
in datzelfde jaar in de catalo
gus bij een expositie in de
Amsterdamse galerie Sieraad
op de vraag wat voor haar de
funktie van een sieraad is
antwoorden: „Als er een her
kenning bij de koper ontstaat
stel ik niet voorop dat hij het
dan ook moet dragen, hij mag
het van mij ook ergens neer
leggen".
Marion Herbst, in 1944 in
Linden a.d. Ems in Duitsland
geboren, heeft een belangrijke
rol gespeeld in het gevecht
meer aandacht te krijgen voor
de nieuwe ideeën over het
sieraad. Niet alleen was ze
mede-oprichtster van de
BOE-groep, ze was ook be
trokken bij de oprichting van
de Vereniging van Edelsme
den en Sieradenontwerpers
(VES).
Alleen die aktiviteiten zouden
al genoeg hebben moeten zijn
Marion Herbst de Frangoise
van den Boschprijs 1982 toe te
kennen, de tweejaarlijkse
prijs van de Stichting Fran-
<;oise van den Bosch ge
noemd naar de in '77 overle
den ontwerpster die de
ontwikkeling van en de
belangstelling voor het sie
raad wil stimuleren. Marion
Herbst heeft niet anders ge
daan en doet niets anders. Dat
blijkt ook uit de overzicht
stentoonstelling die ter gele
genheid van haar onderschei
ding met de Fran^oise van
den Boschprijs gemaakt is en
tot 23 mei in het Apeldoornse
Van Reekummuseum te zien
is. In die tentoonstelling, die
dit en volgend jaar in nog tal
van andere musea gastvrij
heid gaat genieten, is de
„bourgondische" ontwikke
ling, de term is van de Am
sterdamse binnenhuisarchi
tect Benno Prensela, van Ma
rion Herbst sinds '69 goed te
volgen.
De ontwerpster, die van '62
tot '68 de Amsterdamse Riet
veldacademie volgde, waar
aan ze momenteel als docente
verbonden is, werkt vanuit
het materiaal, niet zelden een
weinig voor de hand liggend
materiaal, althans voor het
maken van een sieraad. Zo
ontwierp ze een halsband van
paperclips en touwtjes, ze
maakte armbaden van dou
cheslangen en broches van
papier. Ze heeft door dat on
conventionele gebruik van
die ongebruikelijke materia-
Armband van Marion Herbst
len het imago gekregen, ver- stentoonstglling wordt
anderlijk te zijn en van ver- werkwijze van Marion Hi
anderingen te houden. De ti- verduidelijkt, ook in de pi
tel van de in '74 in Londen katie die de expositie b
gehouden expositie waaraan leidt wordt geprobeerd
ook zij deelnam, „Revolte in oeuvre toegankelijk te ma
jewellery", zal haar uit het Dat gebeurt in de vorm
hart gegrepen zijn. En niet kranten- en tijdschriftarl
voor niets heeft ze een keer len, expositie-aankondi
geschreven dat het maken gen, correspondentie, tc
van een sieraad vaak een ningen en souveniers. Het
reactie op mensen is, een pro- cumentaire karakter m
vocatie. Bij haar, zoals bij tal het niet louter mogelijk
van hedendaagse ontwerpers, rion Herbst te volgen in I
is het sieraad als kunstuiting vormgevingsaktiviteiten,
het resultaat van het vormge- maar draagt ook bij tot
ven van een idee. Maar bij vormen van een beeld va
haar heeft dat idee weinig te verandering in het der
maken met de Mondriaanse over het sieraad. De önt
strengheid die uit veel andere keling van toegepaste tot
sieraden blijkt, zoals uit de kunst heeft van het ve
door hun strakke geometri- rend sieraad een object
sche vormen welhaast monu- maakt dat ook draagbaa
mentale ontwerpen van Fran- Zou Marion Herbst in die
Qoise van den Bosch. Marion wikkeling ook zo'n belan
Herbst werkt met „een glim- ke rol gespeeld kunnen
lach en een knipoog", relati- ben omdat ze haar artist
veert en staat dichter bij de loopbaan begonnen is
Engelse sieradenontwerpers, beeldhouwster? Noem ze
die de pop-art gretig in zich genlijk allemaal maar be
opgenomen hebben dan bij houwers, de eigentijdse si
haar vaderlandse collega's, die denontwerpers. En sp
zich nogal eens calvinistisch- niet meer over sieraad n
dogmatisch vastbijten op een over object. De verwar
beeldend idee. zou er wat minder door
Niet alleen in de overzicht- den. THOM STRO
