LHet Oude Raedvan
Woubrugge in het daglicht
van gisteren en vandaag
leidooi voor
deer begeleiding
an studenten
no
ïlpende
tid berooft
"jaarde
Uitbreiding Kannerschool in gebruik
LEIDSE COURANT
DINSDAG 27 APRIL 1982 PAGINA 5
fcliV5 VAN DER WERELD SCHOOT WEER EENS UIT ZN OUDE SLOF
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
mm
JCN „Eindelijk
de universiteit eens
(en goed studenten-
I komen. De tweefa-
Uctuur staat voor de
Jn dat betekent een
verzwaring voor de
iten. De universiteit
daar in haar beleid
onvoldoende reke-
mee gehouden en
ibonifl Een 70-jarige
is gistermiddag op het
gedupeerd door een
in zorgzame heer. Uit
moest de vrouw het
dat haar naar haar
toestemming in Portu-
brengen laten gaan. De
1 dame stapte om half
de trein naar Schiphol,
i daarbij geholpen door
{►or haar wildvreemde
(ie de vrouw naar haar
in de trein hielp. Op
bl bleek, dat een porte-
uit haar handtas was
^en- 1° de tas zat haar
tt, een paar honderd
tien girobetaalkaarten
i paar honderd gulden,
tóne op Schiphol stuur-
Jrrouw terug. De porte-
jwerd om half vier in
y^|in in Rotterdam terug-
ien. Alleen het paspoort
toen nog in.
gaat in tegendeel zelfs be
zuinigen op de studenten
voorzieningen. Wat ons
betreft is de maat vol".
Aldus Dick Koelega, stu
dentlid in de universiteits
raad voor de progressieve
partij.
Deze raad besloot gisteren een
commissie in te stellen die een
poging voor verbetering van
de positie van de student gaat
wagen. De commissie moet ko
men tot een zogeheten inte
graal studentenbeleid. Het in
stellen van een dergelijke
werkgroep is ten dele een
reactie op een rapport dat vo
rige maand is verschenen en
handelt over studentenbegelei
ding. Daarin wordt ondermeer
gesteld dat de studentenartsen,
-psychologen, en de studen
tenpsychiater wel kunnen ver
dwijnen. De makers van het
rapport vinden dat de studen
ten deze voorzieningen ook in
de „burgermaatschappij" kun
nen vinden. Ook zeggen zij dat
er te weinig studenten gebruik
maken van deze (gratis) medi
sche en geestelijke verzorging
aan de universiteit. Dick Koe
lega van de universiteitsraad:
„Deze argumenten gaan niet
op. De cijfers in het rapport
over het aantal consulten
kloppen niet en ook de bewe
ring dat de studenten voor de
zelfde voorzieningen elders te
recht kunnen gaan niet op.
Deze hulpverlening is voor de
meeste studenten te duur".
een beleid voor studenten op
tafel te komen. In september
beginnen de eerstejaars voor
het eerst met een programma
volgens de tweefasenstructuur.
Dat houdt in dat men maxi
maal zes jaar over de studie
mag doen, hetgeen in de mees
te gevallen een studieverzwa
ring betekent. Dick: „In de
praktijk zal dit minder tijd
voor ontspanning betekenen
en ook worden er strengere ei
sen aan het van halen van ten
tamens worden gesteld. Dan
moet ook zeker rekening wor
den gehouden met psychische
Eiroblemen van de student. He-
aas is de aanstelling van een
professionele studiebegeleider
op de faculteiten nog steeds
onderwerp van discussie. De
financiën om zo een geschoold
iemand aan te stellen ontbre
ken, maar deze mensen zijn
hard nodig. Op het ogenblik
functioneert er bijvoorbeeld
nog maar één begeleider voor
een rechtenfaculteit, die zo'n
5000 studenten telt. Vaak ook
doen docenten de begeleiding
„er even bij", een halve dag
per week of zo".
Dick Koelega vindt verder dat
de belangen van de student
veel beter dan tot nog toe
moeten worden behartigd.
„We moeten de vinger aan de
pols blijven houden en als stu
denten zelf met initiatieven
komen. Excessen kunnen met
de tweefasenstructuur gemak
kelijk optreden. Zo is het mo
gelijk gebleken dat de studie
richting pedagogie dit studie
jaar al begonnen is met een
verkapte tweefasencursus, en
dat terwijl de wet pas in au
gustus van kracht wordt".
t lijkt een leuk, onbe-
mmerd zitje, onder de
lopende geknotte bo-
Vijc^n langs de Woudwete-
oon1g. Is natuurlijk ook
;*eJi aardig zitje; zo in of
de wind, daar vóór
elle$ uitspanning in Wou-
ugge. Maar de meeste
m degenen die hier
jerstrijken (aanleggen
boten verboden,
ir om „in te nemen"
er naar de smaak
de directie niet ge
worden „aange-
/jouid"), zo goed als alle
hekt-dorpelingen die hier
ir een rustig verzetje
weten nauwe-
:s dat het verleden da-
heeft huisgehouden
fjej, „Het Oude Raedt-
v na\
erdi
i de stenen konden spre-
1», zouden ze de dolste ver-
ien kunnen vertellen. Ook
is niet helemaal waar,
pt de meeste stenen aan
j,uJ eerbiedwaardige gebouw
ifer/i van een Iatere (restaura-
riaarl datum- Maar toch! Of-
>ld iP?n etablissement in-
nieflijk en van buiten zich
-Spe\ bet heden en de toe-
tekebst heeft aangepast, ademt
jjuzj nog de sfeer van een ver
#0jwijderd weleer. En omdat
irdaad de stenen, noch de
lig geknotte bomen en de
len aanlegsteiger goed
tun woorden zitten, laten
hier het spreken maar
r aan iemand die z'n
id toch niet kan houden
»lke gelegenheid aangrijpt
jZijn kennis op schrift te
■J}en: Hans van der Wereld,
Rijnlandse archivarische
"!aabmeen, die WOUBRUG-
m eD als specifieke leerstoel
waar vanaf hij doceert,
Jyijl hij in zijn geestelijke
"u{gel de oudheden op zich
n"a4iet komen.
ns is een doordouwer, op
brutale af. Bezield is hij
L Doordrenkt van de lief-
voor zijn domein. Zowat
don: blanco vel papier voorziet
e D"|
Het Oude Raedthuys aan de Woudwetering.
hij van teksten die zijn oude
heerlijkheid van nog niet
vergane en op nieuw leven
gerichte glorie kunnen voor
zien. Ik mag die Hans wel; en
ik hoop dat die gevoelens we
derkerig zijn. Een enkele
keer kom ik hem hier of
daar tegen en telkens weer
staan zijn blauwe, vorsende
ogen op oneindig. Ze kijken
bijna door je, en toch ook
langs je, heen. In het teken
van het verleden, dat bij hem
een toekomst heeft. „Colle
ga", zeggen we dan tegen el
kaar. „Kan ik wat bij je
kwijt?", vroeg hij onlangs.
„Jij wel. Hans, vanzelfspre
kend; je spui-t maar", gaf ik
toe; „Het is zeker weer over
WOUBRUGGE hè, ouwe
reus?" „Krek zei Hans, en
hij gaf me de vijf, toen hij
aanlegde op de partij die ik
mocht beleven bij m'n zilve
ren journalististenjubileum.
Wereldje apart
Maar genoeg nu, over die
kleine, bijkomstige onderlin
ge contacten. Van der We
reld, een Woubrugs wereldje
apart, heeft een bijzonder on
derhoudende brochure het
licht doen zien. Onder auspi
ciën van de plaatselijke His
torische Vereniging „Otto
Cornelis van Hemessen", die
de voorbije Woubrugse dagen
koestert als haar oogappel.
„Je schrijft maar, jongen", zei
de vereniging, en Hans liet
het er niet bij zitten. Het gaat
hier om alweer deel zeven in
de reeks „Historische Publi
n di
voorde, die met het nalopen
en be-rentmeesteren van zijn
bezittingen en lenen hele da
gen maakte, gaf opdracht tot
de bouw. Waar u en ik nu
zitten te eteft, vorstelijk be
diend, zaten in die dagen de
baljuw en de „welgeboren
mannen" te doen wat ze niet
laten konden. De rakkers
hadden daar geen boodschap
aan. Die „veldwachters" pik
ten slechts op. Daar kon Otto
van Hemessen, als vroeg-
20ste eeuwse rakker van
meepraten, moet je maar
denken.
Maar er werd te pas en te on
pas recht gesproken. Ruim
100 jaar geleden zat er zelfs
een „Kantongerecht"; ook
Zevenhoven, Alkemade en
Nieuw veen en nog meer
plaatsen vielen daaronder.
De gemeenteraad zat er tot
1887 beslissingen te nemen,
met een consumptie in de
hand. Maar de Drankwet
kwam ontnuchterend tussen
beide: óf de vergunning prijs
geven, óf de zaak als ge
meentehuis opgeven. Men
koos toen vóór de drank, en
er werd een nieuw raadhuis
aan de overkant gebouwd,
met het natje onder handbe
reik. De raad en B en W zit
ten sinds 1977 alweer in een
nieuw gebouw. Maar het ver
leden was gestreng en streng.
In de rechtkamer van het
rechthuis vonden ook lotin
gen voor de nationale militie
Milizia, als tussenvorm
van leger en politie plaats.
Voor het eerst in 1811. Ook
Woubrugge was net een jaar
tje onderdeel van het Franse
keizerrijk en de burgemees
ter, „maire", Cornelis Kem
penaar deelde er de lakens
uit, in naam van Napoleon,
de empereur. Er werd geloot
(ook zo'n machtige bonapar-
tistische vinding): 24 Wou
brugse jongelieden werden
naar de slachtvelden van
Duit'.land en Rusland ge
stuurd, en twee van hen
keerden terug. Zelfs het nazi
bewind heeft in Woubrugge
niet zo'n slachting gehouden.
Nee, Napoleon kon er de pot
op. En die maire Kempenaar
werd niet uitgezuiverd, maar
hij was de eerste om, na de
bevrijding in 1813, plechtig te
verkondigen, dat „ieder amb
tenaar ontslagen was van de
eed, aan de keizer gezwo
ren".
Oranjeklant
Daar was toen ook een oude
Oranjeklant, tevens schout.
Aart Schilderop geheten, die
plotseling van de toren zijn
geliefd oranje dundoek zag
wapperen en van ontroering
ter plekke doodbleef. In de
buurt van het rechthuis.
Hans van der Wereld: „We
bevinden ons dus op histori
sche grond!"
Aan Hans' hand gaan we rus
teloos verder. We passeren
de aloude gevangenis, met de
dikke muren en de sombere
kille cellen, die alle ellende
des levens in zich borgen.
Het tehuis van misdadigers,
maar ook het tijdelijk onder
komen van de „gijzelaars",
die hun schulden niet op tijd
hadden betaald. Daar zou je
nu om moeten komen; bij
PTT en energiebedrijf, bij
voorbeeld. Waanzinnig groot
zou zo'n onderkomen moeten
zijn; misschien wel het groot
ste detentie-park van Euro
pa; als je consequent was.
Maar natuurlijk zijn we niet
consequent. Kom nou. En de
schuldeisers, einde 20ste
eeuw, hebben zich ook aan
die opvatting aangepast.
Terug naar Woubrugge, in
korte samenhang. Het recht
huis heeft zoveel naars en
heerlijks in zijn omgeving ge
kend, tot en met een lusthuis
van de ambachtsheer, com
pleet met gracht en „speel
jacht" daarin. Plunderingen,
afbraak en een kolfbaan
de voorloper van het geïm-
porteerds bowlen en bran
den en welke andere ramp
spoed ook.
Duitsers
In de (vorige) wereldoorlog
zaten Duitsers in „Het Oude
Raedthuys" te spelen met ex
plosieven; in 1942. Experi
menteren met de (te laat)
ontwikkelde „pantservuist".
Een ruïne was het resultaat.
Maar in de kortste keren was
de schade hersteld, want de
„Führung" mocht er niets
van weten. Verder ging „Het
Oude Raedthuys" van hand
tot hand, terwijl de Woudwe
tering onverstoord voortkab
belde. Op een gegeven mo
ment komt Hans ertoe, een
opsomming te geven van de
complete inventaris van het
roerend goed: dat begint bij
de zeven ballen van het bil
jart, maar gaat door via de
rotan terrastafelties, vriesma-
chine, chocoladekastjes, hon
derden stoeltjes, de keuken-
accessoires, de voorraad glas-
en aardewerk. Onvoorstel
baar, maar geen waterkaraf
is aan de aandacht van Hans
ontsnapt, laat staan likeurle
peltjes of een doos stampers,
een fietsenrek, damasten
dekservettes en een orgel
met krukje en bankje en
kansel van de Ned. Pro
testantenbond afd. Woubrug
ge; want die hield daar ook
huis.
„Thans ademt deze histori
sche omgeving weer rust en
vrede", zegt Hans van der
Wereld, in al z'n onschuld en
hoopvol. Alsof Woubrugge en
het Oude Raedthuys op hun
uitvaart lagen te wachten.
Maar Hans weet wel beter,
en „Het Oude Raedthuys"
ook, met z'n gezellige gelag
kamer, waar een eventuele
„underdog" moet betalen, als
de rest de boventoon viert.
Het „gelag" betalen: het ma
nagement dat elkeen van
harte weikon heet, buiten dit
boekje om is daar geheel
en al op ingesteld. Behalve
op maandag en dinsdag. Nou,
dat is niet al te uitnodigend,
maar die van „Het Oude
Raedthuys" hebben er wel
een lekker weekend aan; als
voor het overige de boekin
gen en aanleggingen tot vre
de stemmen, en Hans van
der Wereld zijn biezen heeft
gepakt. Want Hans is een
reuzen-promotor van alles
dat Woubrugge heet, maar
hij moet niet op je lip blijven
zitten. Dat heb je met die
promotoren: je kunt er dood
moe van worden.
„Mare" wordt
ook in de
toekomst gratis
verspreid
LEIDEN De gratis toezen
ding van het universitaire
weekblad Mare aan studenten
is weer voor geruime tijd ver
zekerd. De universiteitsraad
besloot gisteravond om 50.000
gulden extra uit te trekken om
verzending voor 1982 te garan
deren.
caties" van de vereniging.
Oplage: 200 exemplaren.
Nou, dat is niet zo erg veel,
en dan mag je best de pers
erbij inschakelen.
Plaats van beschreven han
deling: „Het Oude Raedt
huys" dus. Eigenaar Slag
boom en kelner Muller kun
nen er ook desgewenst een
boekje over opendoen. Het is
„engbinnen. Want er zijn
nog oude cellen, waar van
daag de flessen gerijpte wijn
op ontkurking liggen te
wachten. Maar eens zaten
daar boosdoeners of wat'voor
delinquenten ook op verlos
sing te wachten. „Het Oude
Raedthuys", waar vandaag,
tot veler genoegen uitlo
pend in recommandatie
gegeten en gedronken wordt
was namelijk eens het recht
Stut en steun
Enfin, de vestiging van het
huis werd beleefd in 1652.
Esselijkerwoude had daar als
ambachtsheerlijkheid (waar
over een Heer was aange
steld) een stut en steun die
het volkje binnen de geoor
loofde perken trachtte te
houden en ze anderszins op
hun falie gaf bij 't niet nako
men van de wetten. Jacob
van Wassenaar van Duiven
De nieuwe lokalen werden gistermiddag door ouders en andere belangstellenden bezichtigd.
OEGSTGEEST De uitbrei
ding van de Leo Kanner
school, school voor zeer moei
lijk opvoedbare kinderen
(ZMOK) aan de Endegeester-
straatweg werd gistermiddag
zonder veel ceremonieel ver
toon officieel in gebruik geno
men. De Leo Kannerschool
heeft er nu drie schoollokalen
en wat nevenruimtes bij die
los van het hoofdgebouw
staan. Hier wordt het voortge
zet buitengewoon onderwijs
(VBO) gegeven aan 30 oudere
kinderen, zo ongeveer de leef
tijdsgroep van 12 tot 16 jaar.
Dit voortgezet onderwijs om
vat onder meer huishoudelijke
onderricht, MAVO en de
brugklas voor het lager be
roepsonderwijs.
De Leo Kannerschool had
dringend behoefte aan deze
uitbreiding aangezien de
school spoedig na de nieuw
bouw in 1979 al uit het jasje
was gegroeid. Momenteel zit
ten er 105 kinderen op de
school en 33 man personeel.
De Leo Kannerschool ontstond
12 jaar geleden vanuit de sa
menwerking met het psychia
trisch kinderziekenhuis Curi
um, dat een aantal kinderen
onder de hoede had die te
moeilijk waren om naar de ge
wone school te sturen. Aan
vankelijk klein opgezet in een
pand aan de Geversstraat
groeide de school al spoedig uit
tot een zelfstandig apparaat
met verschillende afdelingen,
waaronder een kleuter-afde
ling. Er is nu nog steeds spra
ke van doorstroming vanuit de
buurman Curium, maar 90
procent van de leerlingen
komt van buitenaf. De school
heeft een regionale functie, de
leerlingen komen vooral uit
Zuid-Holland, maar ook wel
uit Noord-Holland. De school
heeft geen wachtlijst, de kin
deren worden er direct op ge
plaatst omdat het gaat om acu
te hulpverlening. „Het is geen
kleinigheid om hier te wer
ken. Het is vooral een kwestie
van weinig praten en veel
doen. Aangezien het school
verzuim opvallend gering is en
de kinderen zich hier thuis lij
ken te voelen mag ik aanne
men dat we op de goede weg
zijn", stelde directeur Van der
Vorst gisteren op de receptie.
Hiermee werd net voorstel
van het college van bestuur
om verzending helemaal stop
te zetten met ingang van au
gustus aanstaande afgewezen
Ook het idee om in Leiden
wonende studenten Mare te la
ten afhalen op verschillende
punten in de stad kreeg geen
meerderheid in de raad. Be
langrijkste argument vóór
handhaving van versturen is
dat het op tijd lezen van mede
delingen over bijvoorbeeld
tentamendata en roosterwijzi-
gingen van groot belang zijn
voor de studenten. Vorig jaar
werd ook een plan van het
college van bestuur om te be
zuinigen op portokosten van
Mare door de raad verworpen
De universiteitsraad besloot
gisteren tevens een werkgroep
in te stellen die moet onder
zoeken welke extra problemen
gehandicapten tijdens hun
verblijf op de universiteit zoal
kunnen tegenkomen. Een mo
tie hierover van studentlid
Theo Brinkel werd breed on
dersteund. Hij vond dat een al
gemene lijn inzake gehandi
captenbeleid aan de universi
teit nog ontbreekt en stelde
voor om een centraal punt in
te stellen waar gehandicapten
terecht kunnen met klachten
over bijvoorbeeld toeganke
lijkheid van gebouwen, stu
dentenhuisvesting, vervoer en
studiebegeleiding. Ook denkt
hij daarbij aan personeelsbe
leid en mentaliteitsverande
ring omdat nogal eens (onbe
wuste discriminatie van ge
handicapten voorkomt. In ze
ven andere universiteiten
wordt ook geprobeerd een
werkgroep voor probleem-in
ventarisaties in te stellen.
huis van de ambachtsheer
lijkheid Esselijkerwoude. Ja
wel; die prachtige naam sier
de een paar eeuwen geleden
nog de gemeenschap die ten-
egenwoordig Woubrugge
heet. Verandering hoeft niet
altijd verbetering te zijn.
