'SV en FC Den Haag
edijveren in onmacht
riesekoopregeert
;aas krijgt zijn zin
Haalt FC Den Haag 1984?
IINDHOVEN - Dat onbeta-
elijk slecht voetbal In ie-
jer geval de lachspieren In
/veging kan brengen,
jsbben PSV en FC Den
[aag zaterdagavond be
lezen. Hoewel er tussen
bide ploegen, de ene tot
prige week titelkandidaat
ji de andere de avond zelf
bgradant, een gat op de
inglijst gaapte van vijftien
jaatsen, wedijverden bei-
tot de laatste snik om
prijs van de meest
[achteloze ploeg van het
Jlzoen.
«fe Den Haag kreeg die zwarte
tet tenslotte toegespeeld, om
it PSV de nauwelijks te be-
fhrijven onmacht één keer
in zich afschudde. Het bete-
knde, zes minuten voor het
hde, de winnende treffer
Ink zij Jurrie Koolhof, die
th tot dan had kunnen laten
pnen tot kansenmisser van
het jaar. Voor FC Den Haag
restte naast de wetenschap
dat de degradatie daarmee de
finitief was de teleursteling de
na 84 minuten met moed, wan
hoop en - het dient toegegeven
- een enorme portie werklust
verdedigde 0-0 toch nog te
hebben moeten prijs geven.
Cor van der Hart gewaagde na
afloop van een door hem ge
signaleerde teruggekeerde
voetbalsfeer en enthousiasme
in zijn ploeg, nota bene op de
dag dat teruggang naar de
eerste divisie een feit werd. De
oefenmeester zag zelfs enige
perspectieven voor het volgen
de seizoen. Hij zal daarmee de
enige zijn geweest in het met
15.000 mensen bezette PSV-
stadion, want FC Den Haag
mocht dan hartverwarmend
hebben geknokt, het was wel
gebeurd vanuit de absolute
egelstelling: één aanvaller, veel
middenvelders en nog meer
verdedigers. Waarmee het tob
bende PSV, dat kennelijk de
kater van de uitschakeling
voor de landstitel een week
eerder tegen Ajax nog niet had
verwerkt en bovendien Willy
van de Kerkhof en Ernie
Brandts door blessures miste,
was veranderd in een bloede
loos spelend team, dat naar
mate de pogingen om een bres
te slaan In de Haagse afweer
steeds meer mislukten zelfs de
lachtlust van het eigen trouwe
publiek opwekte.
Zoals gezegd kon FC Den
Haag zich tot zes minuten voor
het einde koesteren in de on
gekende weelde van een remi
sestand, maar de manier waar
op de pupillen van Van der
Hart dit realiseerden vermocht
weinig perspectief te bieden.
De enige eigenschap die be
wondering verdiende was hef
keiharde zwoegen van de Ha
genaars, bij wie slechts René
van Delft individueel tot aan
vaardbaar spel in staat was.
Voor het overige was de speel
stijl afgestemd op afbraak,
hoewel er zelfs nog wat kans
jes kwamen om te scoren. Le
lieveld kort voor de pauze,
Rontberg kort er na, later Pur
vis en invaller Prevo ontbeer
den echter precisie. Het zou al
lemaal nog veel lachwekkender
zijn geweest als FC Den Haag
nog zou hebben gescoord in
Eindhoven, dat ondanks de
starheid van trainer Libregts
(die glashard weigerde om het
gebrek aan creativiteit In zijn
team wat te ondervangen door
bijvoorbeeld Valke en/of Koe
man in te zetten), de winst toch
nog zou aanschouwen. Uit een
om dubieuze redenen toege
kende vrije trap plaatste René
van de Kerkhof de bal in het
doelgebied, waar Koolhof ein
delijk raak knikte. Het be
spaarde PSV en Libregts de
totale ontluistering en FC Den
Haag een „historisch", want
wellicht laatste in de eredivisie
behaald, puntje.
FRANK WERKMAN
Scoreverloop: 84. Koolhof 1-0.
Scheidsrechten Severeln; toeschou
wers: 15.000. Gele kaart: Renooy (FC
MAANDAG 26 APRIL 1982 PAGINA 11
Den Haaq). FC 0en Haafl: Havenaar. Van der
PSV: Doesburg; Stevens, Landsber- Zwan. Van Vliet, Treling. Groen; Pur-
gen. Van 'Krlay. Wildschut; Huh, vis. Renooy. Lelieveld (Van Bergenhe-
Poortvllet, Thoresen; Koolhol. Geels, negouwenl. Van Deltt, Keloglu; Ront-
R.v.d.Kerhhof. berg <Prev°>-
IEDAPEST Met het
tje in de hand en een in-
liespuit in haar broek-
heeft Bettine Vriese-
ip dit weekeinde in
dapest het vrouwenta-
tennis geregeerd. Met ij-
'en zelfdiscipline ver-
irde de zwaar gebles-
rde speelster twee
iden en een zilveren
(daille. Met de zege in
enkelspel op Jill Ham-
jrsley werd gistermiddag
imj jacht op goud in de Eu-
pde^ese kampioenschappen
lesloten. De avond er-
had het gemengd-
ibel met de Pool An-
zj Grubba al het waar-
olste eremetaal opge
ld. Na twee plakken
bkte Vriesekoop met
p van pijn vertrokken
ffcht en door emoties
rmand de strijd. Zon-
te spelen nam zij en
idra de Kruiff genoegen
t zilver in het dames-
ibel.
islotte had de 20-jarige
^isekoop haar doel bereikt
de zwaarbevochten over-
JEning (21—16, 8—21, 21—
ILE2 21—23 en 21—16) op
[srivale Jill Hammersley in
"inale van het enkelspel en
haar droom en die van
:h Gerard Bakker met het
van het Europese
pioenschap in vervulling
lan. Zij hadden gespot met
traditie, dat de winnares
de top-twaalf er nimmer in
|gt de Europese titel te be-
;htigen. Vriesekoop werd in
Europese tafeltennis de
;te vrouw die dit kunststuk-
ithaalde. Ook de even oude
Mikhael Appelgren
eef eveneens beide evene
ten op zijn naam. In de fi-
versloeg hij zijn vier jaar
lere landgenoot Jan-Ove
Iner In vijf spektakulaire
3S.
irdat Vriesekoop en coach
Bakker het rendement konden
plukken van jarenlange inves
teringen, leek een onbenullige
bloeduitstorting voor grote
problemen te gaan zorgen. De
blessure, die zich halverwege
deze week openbaarde, bleek
ernstiger dan aanvankelijk
werd vermoed. Het botvlies
van de hiel was door de zwel
ling geïrriteerd en Vriesekoop
kon zich uitsluitend strompe
lend voortbewegen. Vrijdag
bracht fysiotherapeut Peter
van Schie een extra steunzool
in de schoen aan, maar de ver
lichting bleek van korte duur.
Voor de avondwedstrijd ging
de voet langdurig in het ijs,
maar ook die behandeling
bleek van kortstondige aard.
Zaterdag werd besloten medi
sche bijstand in te roepen. Na
overleg met NSF-sportarts Leo
Heere trok men In alle vroegte
naar de universiteitskliniek in
Boedapest. Daar wilde men
operatief aan de slag, hetgeen
onherroepelijk het einde van
Vriesekoops deelneming had
betekend. Van Schie kon de
ingreep nóg net voorkomen en
teneinde raad wendde hij zich
tot dokter Martos, de arts van
de Hongaarse bond.
Juiste medicamenten
Sportarts Martos bleek over
de juiste medicamenten te be
schikken om Vriesekoop in de
laatste en belangrijkste fase
van het toernooi op de been te
houden. Voor de eerste wed
strijd op zaterdagmiddag, de
kwartfinales in het damesdub-
bel, diende hij Vriesekoop een
injectie toe met celestone. Een
anabole steroide, die in andere
takken van sport op de lijst
van verboden middelen staat,
maar waarnaar Martos vrijelijk
kon grijpen omdat in het tafel
tennis geen dopingsreglement
bestaat. Het spierversterkende
middel, dat bij reglematig ge
bruik nadelige gevolgen heeft
voor de weefselvorming, vond
de Hongaar medisch verant
woord om de zwelling tegen te
gaan. Daarna gaf Martos Vrie
sekoop kort voor elk duel een
spuitje met lidocaine, een pijn-
Bettine Vriesekoop kan haar
gen.
stiller met de werkingsduur
van ongeveer anderhalf uur.
De beweegreden voor Vriese
koop om zo driftig de injecties
puit te hanteren lag op het
menselijke vlak. Twee jaar ge
leden in Bern kwam zij door
een zware griepaanval in de
halve finales kracht tekort om
de Europese titel te bemachti
gen. In de Zwitserse hoofdstad
zwoer zij de dure eed, dat het
de volgende jaargang, in Boe
dapest, wel zou lukken. Met
dat doel constant voor ogen
heeft het duo Vriesekoop/Bak-
ker zich vele opofferingen ge
troost. Nu het eindelijk zover
was, wilde Vriesekoop tegen
elke prijs doorgaan. „Ik ga
door, totdat ik er bij neerval",
verkondigde ze.
De onverzettelijkheid en het
tranen niet meer bedwin-
paardemiddel loodsten Vriese
koop ongeschonden door het
barbaars zware programma
met zes wedstrijden op zater
dag en vier op zondag. Na de
grillige aanloop in het landen-
toernooi met drie nederlagen
(Hellman, Hammersley en Po-
pova), die het ergste deden
vrezen, wapende de Hazers-
woudse speelster zich in de in
dividuele strijd met een uitzon
derlijk sterke wedstrijdmentali
teit. In vrijwel elke partij was
een inzinking bespeurbaar,
maar altijd bezat ze dat extra
beetje wilskracht dat haar uit
het dal haalde en de partij in
haar voordeel deed uitvallen.
Dat was het geval in het enkel
spel, waarin zij op weg naar de
finale zware inspanningen
moest leveren om de Zweedse
Marie Lindblad (32). de Rus
sin Narine Antonjan (31) en
de Westduitse Ursula Kamlzu-
ru (31) onder de duim te
houden. In de eindstrijd stond
zij tegenover Jill Hammersley.
De Britse verdedigster had alle
aanvallen op haar tweede posi
tie op de plaatsingslijst achter
Vriesekoop met uitstekend
spel afgeslagen en was er als
enige speelster In geslaagd in
het landentoernooi ongeslagen
te blijven.
Die wetenschap had nauwelijks
effect op Vriesekoop. Zij teer
de op haar grandioze overwin
ning in de adembenemende fi
nale van de top-twaalf in Nan
tes. Met die ruggesteun ver
trok ze opvallend koelbloedig
en zeer zelfverzekerd won ze
de eerste game met 2116. In
de tweede waren de rollen om
gekeerd. Hammersley verde
digde zich als een leeuwin en
bracht de hardste en mooiste
klappen van Vriesekoop op ta
fel terug. Met 821 lag het
duel weer volledig open. Na
winst In de derde game (21
18) kwam Vriesekoop In de
vierde heel dicht in de buurt
van de zege. In de slotfase
maakte zij op heel fraaie wijze
een achterstand van 1520
ongedaan. Hammersley was
duidelijk aangeslagen, maar
een kantbal redde haar.
Dit dramatische verlies bracht
Vriesekoops vertrouwen op de
goede afloop niet aan het wan
kelen. In de vijfde en beslis
sende game liep ze vlot van
stapel en bij de wissel van
speelhelft lag ze in gewonnen
positie: 105. Het venijn zat
echter in de staart. De 31-jari
ge Hammersley, die in 1976 in
Praag Europees kampioene
werd, vocht uitstekend terug
eh kroop punt voor punt na
derbij. Op 1615 leek nog van
alles mogelijk. Het fortuin was
Vriesekoop goed gezind, met
een randbal ontsnapte ze aan
de gelijkmaker en voordat de
Britse zich van de schok had
hersteld, was de marge al weer
drie punten: 1815. Die stand
vormde de solide basis voor
het Europese kampioenschap.
Vriesekoop liet haar emoties
de vrije loop en kromp Ineen
van de pijn, nu de werking van
de successenreeks achter de
rug was. Met een door span
ningen zwaar getekend ge
zicht, en strompelend bereikte
zij op één been het ereschavot.
De bijna 80-jarige secretaresse
van de ETTU, Nancy Evans,
moest haar daarop helpen. Tij
dens de ceremonie protocolai-
re vloeiden de tranen aan een
stuk door. Even pijnlijk was
daarna het besluit de finale
van het damesdubbel zonder
spelen prijs te geven. Peter
van Schie vond het onverant
woord nog langer op dezelfde
manier door te gaan. Sandra
de Kruif en Bettine Vriesekoop
namen eendrachtig de moeilij
ke beslissing. Dat was vooral
voor Sandra de Kruiff bijzon
der sneu. De 25-jarige speel
ster van Scylla was in de
kwart- en halve eindstrijd bij
zonder goed op dreef geweest.
Vooral in de halve eindstrijd
tegen de als eerste geplaatste
Hongaren Magos en Szabo
verraste zij met taktisch zeer
sterk spel. Tot verbazing van
de vierduizend Hongaarse toe
schouwers werden Magos en
Szabo genadeloos uit het toer
nooi gemept. In de finale had
het duo met redelijke vooruit
zichten op succes moeten op
boksen tegen de jeugdige en
onervaren Russinnen Boelato-
va en Kovalenko.
Een soortgelijk succes had
Vriesekoop zaterdagavond al
gesmaakt in het gemengddub-
bel. Met de Pool Andrezj
Grubba vormt zij de laatste ja
ren een vast dubbel, dat op de
Europese toernooien de gele
genheid neemt samen te trai
nen. In Boedapest had het
tweetal alleen problemen In de
kwartfinales. Daarin stonden zij
tegenover de gelegenheids
combinatie Kalinic en Ferenzci.
Pas na vijf zware games leg
den de Joegoslaaf en de Roe
meense het loodje. De eind
strijd tegen Surbek en Batinic
was niet echt moeilijk. Batinic
was te zwak om goed partij te
kunnen geven.
RSSEN Hoe snel
kan veranderen in de
sport heeft Jan
bewezen. Tien da-
i geleden viel hij nog
prooi aan twijfel. Na
i knie-misère van vo-
ar en daarom nage-
i krachttraining in de
wist hij dat zijn
nt minder scherp was
n. Hij werd ook
keer ziek, waardoor
kilo te licht werd.
i of meer wanhopig
ibeerde Raas met do-
I gebak aan zijn vorm-
3wicht te komen. En
binnen een week tijd
n hij voor het eerst
[ijs-Roubaix en voor
vijfde keer de Goldra-
Jan Raas werd zo-
mde van peperdure fi-
lant de onbetaalbare
blinker van het in
èrssen afgesloten
irjaar. Zijn eerste
lea
plaats in het superpresti-
ge-klassement is daar
van de illustratie.
Eigenlijk hoefde Jan Raas na
zijn succes in de hel van het
Noorden niet zo nodig meer.
Daar had hij zeven jaar naar
gestreefd en vooral pijn gele
den. Tussen Heerlen en Meers-
sen mochten anderen van de
ploeg een klassiek succes na
jagen. Van der Velde, Knete-
mann, Lubberding en vooral
Ad Wijnands. De jonge Lim
burger was in vorm en bevond
zich bovendien op zijn trai
ningsparkoers te midden van
zijn tienduizenden supporters.
Niettemin kreeg ook Raas een
beschermde positie in de
ploeg. Immers, hij had al vier
keer gewonnen, de Goldrace
was gewoon zijn koers. Die
voorzorgsmaatregel heeft de
ploeg van Peter Post gered.
Raas bleef als enige groot
meesterlijk overeind. Omdat hij
sterk en boos, maar vooral
slim was.
In de kopgroep was hij welbe
schouwd de underdog. Braun,
de Westduitser, was eenvoudig
sterker. Kuiper fietste in de fi
nale eveneens krachtiger,
maar hij moest zijn extra's ge
bruiken voor een overigens
fantastische achtervolging na
een lekke voorband. Roche en
Anderson waren ook sterker,
zij reden immers voor dezelfde
ploeg en konden het beulswerk
verdelen. Tenslotte was daar
Kelly. De Parijs-Nice-winnaar
zou zeker de sprint winnen als
het om de eerste plaats ging.
Hoog tempo
.De demarrages volgden elkaar
In hoog tempo op, zodat het
tweede deel van de wedstrijd
een groot offensief was ge
weest. In de kopgroep van zes
tussen de Cauberg en de eind
streep In Meerssen moest
Raas meestal de vluchters tot
de orde roepen. De winnaar
van Parijs-Roubaix werd uitge
daagd. Terecht, dat gaf hij la
ter ook toe. Raas werd er wel
boos over. „Uit venijn ben ik
toen gedemarreerd, ik was
verschrikkelijk kwaad". De
Zeeuw sloeg toe op taktisch
gezien het geschiktste mo
ment. Hij keek Braun even
diep in de ogen en sloop toen
naar voren om plotseling te
versnellen. Braun moest van te
ver komen om nog aan te kun
nen pikken, Kelly was al te veel
met de sprint bezig, Kuiper
was te moe na zijn schitteren
de achtervolging en Anderson
van zijn pas beëindigde ont
snapping. Roche moest dan
maar zien aan te sluiten. Als
het hem lukte was hij winnaar,
want Raas was totaal kapot.
Dat was te zien aan zijn „bijna
val" bij het bereiken van de
eindstreep. De jonge Ier bleef
op tien meter hangen en moest
zich tevreden stellen met de
tweede plaats.
Het was jammer, dat de uiterst
boeiende koers een dramati
sche ontknoping kreeg met
Kuipers lekke band. Dat ont
krachtte de finale een beetje.
Kuiper: „Wat ik voor een de
marrage over had, moest ik in
de achtervolging na die lekke
band investeren". Kuipers
kansen waren verkeken, de
kansen van Raas waren klein.
Raas: „Alles was een gok. In
de sprint leek Kelly mij sneller
toe. Als ik wegsprong en er tik
te iemand aan, was ik ook ge
klopt. Ik moest dus zo lang
mogelijk wachten en waarach
tig, het lukte ook nog". Raas
had zijn zin. Hij had ook de kri
tiek van een Franse krant die
I LK -Lui "SS
Jan Raas op kop van het peloton. Naast hem wereld
kampioen Freddy Maertens.
zijn overwinning in Parijs-Rou
baix uiterst kritisch had nabe-
schouwd en zelfs het woord
„fraude" in een vette kop had
staan, weggevaagd met een
tweede klassieke overwinning
binnen een week.
Wat voor iedereen zo'n twee maanden geleden als bij
na onomstotelijk kwam vast te staan, hadden insiders
al vóór dit seizoen bepaald: FC Den Haag zou gaan
degraderen. Afgelopen zaterdag, vier ronden voor het
einde van het seizoen, was het zo ver. De derde stad
van Nederland heeft vanaf volgend seizoen slechts
een eerste-divisieclub als hoogst spelende voetbalfor
matie. Een beeld dat in schrille tegenstelling staat tot
wat tien jaar geleden werd uitgeroepen na het ont
staan van de fusieclub. Toen werd ambitieus ver
klaard dat gestreefd werd naar Europees voetbal, de
realiteit van nu is wel wat anders.
Maar de degradatie van FC Den Haag dit seizoen staat
niet op zich, de afkalving van het Haagse profvoetbal
is al enige jaren gaande. Steeds slaagde de club er
net in het vege lijf te redden en ook financieel werden
steeds de eindjes aan elkaar geknoopt door spelers te
verkopen. En daarbij kon het eerste euvel worden ge
constateerd: er kwamen - in tegenstelling tot bijvoor
beeld Sparta dat de blik richtte op Engeland (Loggie)
geen remplacanten die binnen redelijke tijd het
team in ieder geval op hetzelfde niveau konden hou
den. Hetgeen duidt op een gebrekkige scouting, nota
bene ooit (Berg, Hestad) een sterk punt in het Zuider-
Maar I
niet alleen het opsporen van talent of bruikbare
krachten raakte bij FC Den Haag in het slop. Tal van
andere oorzaken droegen hun steentje bij tot de dan
nu ontstane degradatie. Waarbij vooral het bestuur
van de Haagse profclub zich de situatie van nu mag
aantrekken. De basis voor een hopeloos seizoen legde
het bestuur van FC Den Haag al bijna een jaar gele
den. Onder druk van de gemeente om een zo gezond
mogelijke club te creëren moest een aantal routiniers
worden afgevoerd. Vervolgens wenste de gemeente
dat het bestuur van FC Den Haag afstand zou doen
van de Noorse wildebras Roger Albertsen, die naar
het oordeel van de lokale overheid de club en de stad
te veel in diskrediet zou hebben gebracht. Dat Albert
sen tegelijkertijd wel degene was die als enige in
staat geacht kon worden de mentale malaise bij het
team te doorbreken, daar gingen alle betrokkenen wel
wat erg gemakkelijk aan voorbij. En juist de mentale
instelling van alle formaties, waarmee FC Den Haag
zich dit seizoen heeft gepresenteerd, liet bijna alles te
wensen over. Het bestuur van FC Den Haag ging op
beide verzoeken van de gemeente in, maar realiseer
de zich te weinig dat daarmee de basis voor een po
tentiële degradatie was gelegd.
Die ingeslagen koers, hoe begrijpelijk en hoe zeer te
billijken wellicht op dét ogenblik, leidde inderdaad tot
een reeks sportieve dieptepunten. En op het moment
dat bleek dat het behoud van de positie in de eredivi
sie een zeer hachelijke zaak zou worden had het be
stuur van FC Den Haag moeten ingrijpen. Het deed
het ook, maar slechts door de ene trainer te vervan
gen door een andere. Het gehoopte shock-effect bleef
uit, FC Den Haag bleef slecht presteren. Wat het be
stuur van FC Den Haag had moeten doen was op an
dere manier opportunistisch te werk gaan, namelijk
door waar vandaan dan ook een of meer spelers aan
te trekken die de doodgelopen ploeg wellicht uit het
moeras hadden kunnen trekken.
Zo'n beslissing zou allerminst de garantie in zich heb
ben geborgen dat het eredivisieschap dan wel zou
zijn behouden. Zeker niet. Maar er zou iets zijn ge
daan en ook dit bestuur van FC Den Haag had op zijn
minst kunnen veronderstellen dat van de kant van de
gemeente, die tenslotte tien jaar geleden de initiatief
nemer was geweest voor de fusie, niet bij voorbaat af
wijzend zou hebben gereageerd op een reddingsope
ratie. De gemeente waardeerde en stimuleerde welis
waar een zo gezond mogelijke huishouding van de lo
kale club, maar ook daar daar zou wellicht begrip
kunnen zijn gekweekt voor een poging tot lijfsbehoud.
Want wat moet de gemeente nu met een eerste-divi
sieclub? Is het nog langer aan de gemeenschap te
verkopen dat aan een betaald voetbalorganisatie op
dat niveau het subsidiepeil kan worden gehandhaafd?
Enige twijfel aan die houding is op zijn plaats.
Maar terug naar het onvoldoende inspelen van het be
stuur van FC Den Haag op de ontwikkelingen. Eind
vorig jaar kon al worden voorzien dat het een zeer
moeilijke zaak zou worden om de club in de eredivisie
te houden. Er had toen iets moeten gebeuren; er ge
beurde niets, de terugkeer van Aad Mansveld dank zij
de steun van enige sponsors even buiten beschou
wing gelaten. Het vervolg is bekend: Mansveld speel
de een paar wedstrijden en kreeg vervolgens te horen
dat er op hem als één van de ouderen geen beroep
meer zou worden gedaan. Een verkeerde beslissing
dus van het bestuur van FC Den Haag. Het geld van
die paar sponsors voor Mansveld had beter kunnen
worden aangewend, vooropgesteld dat die daartoe
bereid geweest zouden zijn.
Het aantrekken van „vreemd geld" is een ander euvel
gebleken van FC Den Haag de laatste jaren. Ooit le
verde de stichting Betaald Voetbal 's Gravenhage nog
wat extra geld op om mee te investeren. Die bron is
inmiddels volledig opgedroogd en dit bestuur van FC
Den Haag is er ook niet in geslaagd nieuwe aan te bo
ren. Waardoor de afhankelijkheid van de gemeente al
leen maar groter werd, vooral doordat dit bestuur zijn
oren te veel liet hangen naar die gemeente, te weinig
tegengas gaf bij daar levende ideeën en terugschrok
voor impopulaire stappen.
Andere zaken waarmee het bestuur van FC Den Haag,
over wiens werkijver en inzet niets ten nadele zij ge
zegd, zich negatief heeft onderscheiden dit seizoen
waren de problemen rond de van West Ham United
geleende Nicky Morgan (die vrijwel van het ene op het
andere moment niet meer beschikbaar was doordat
administratief de transactie niet goed was geregeld)
en de vervanging van Van Vianen door Van der Hart
en de daaropvolgende opstelling van laatstgenoemde.
Het geld dat was gemoeid met de trainerswissel - Van
Vianen diende wel tot het einde van dit seizoen te
worden betaald - en de transactie-Morgan (die even
eens tot het eind van dit seizoen moet worden be
taald) had beter kunnen worden besteed.
Het bestuur van FC Den Haag besliste anders, liet de
deadline van 6 maart om nog spelers aan te trekken
passeren en gaf zijn fiat aan Van der Hart om al vast
maar te gaan werken aan het volgende seizoen. En
>lijk worden genoemd. Want
acht wedstrijden voor het
einde van de competitie al het hoofd in de schoot ge
legd, het verschafte Van der Hart tevens toegang tot
nóg een seizoen in het Zuiderpark. Je kunt tenslotte
niet een trainer toestemming geven zich al lang en
breed bezig te houden met het volgende seizoen en
hem vervolgens aan het eind van het lopende compe
titiejaar aan de kant zetten. Slim van Van der Hart, on
verstandig en onbegrijpelijk van het bestuur van FC
i Haag, dat waarschijnlijk
torie is die al
Den I
dat waarschijnlijk de eerste club in de his-
lang voor het eind van het seizoen de
pijp aan Maarten gaf. Zoiets is ook aan de hoe ver dan
ook geslonken aanhang van de club niet to verkopen.
Hoe moet het nu verder met FC Den Haag? Sinds de
door Van der Hart ingevoerde verjonging is in ieder
geval al gebleken dat het huidige potentieel zelfs on
voldoende zal zijn om in de eerste divisie in de hoog
ste regionen te acteren. Er zal hoe dan ook nu moeten
worden geïnvesteerd, waarbij de vraag dan weer rijst
of dat dan niet eerder had kunnen gebeuren, op een
moment met nog enigszins een kans op eredivisiebe-
houd. Als die investering uitblijft en FC Den Haag
daardoor geen kans ziet om in één seizoen terug te
keren op het hoogste niveau van het vaderlandse
voetbal lijkt de club ten dode opgeschreven. Twee of
drie jaar in de eerste divisie optreden leidt onvermij
delijk tot nog verdere afkalving van de aanhang en in
1984 moet de gemeentelijke subsidie volgens een ge
meenteraadsbesluit worden herzien. De volgende
vraag is dan ook opnieuw gerechtigd: haalt FC Den
Haag 1984? De onzekerheid is groot.
FRANK WERKMAN
