xra
if AN REES
!en gala-avond met
linatra zou nu
aijn faillissement
letekenen"
ZATERDAG 27 MAART 1982
IEN Na 1690 con-
die drie en een half
bezoekers trokken en
aan artiestengages al
ailjoen gulden op
houdt superorganisa-
van Rees het hartelijk
;ien. De vergoedingen,
vedettes van hem eis-
gden allang de pan
laarbij kwam als recen-
onder de gordel ook
J verhoging van de btw
-leegelden van vier naar
fi procent. Daarmee
jor hem de maat over
ig één keer omdat hij
Ji niet kan laten zal
/„Lichte Muze" tijdens
'lüzikale monstermara-
16,17 en 18 april in de
ïden Hal laten opdra-
laarna „En dat is
Graatje voor de vaak",
Jrt hij dreigend zet
jnitief een punt achter
rks artistieke vuurwer-
,jie hij sinds 1950 met
aef en vakmanschap in
'tod heeft ontstoken.
geweest en komt wat mij
ftiet meer terug", voorspelt
1 grote beslistheid, „ik zie
ps meer om internationale
in voor een gala te en gage-
de dames en heren vra-
laag de dag astronomische
ik met de beste wil van
I niet meer kan doorbere-
de entreeprijzen: Het Ne-
publiek is namelijk niet
ereid om honderdvijftig
n meer voor een avondje
te tellen. Dat kun je rustig
>en me pas nog gevraagd of
ourneetje voor Diana Ross
ganiseren. En daar had ik
in, want ze is een geweldi-
res met een kolossale uit-
Maar mevrouw vraagt an-
niljoen voor een handjevol
-n. En dat is niet op te
-1» ander voorbeeld. Sammy
and laatst in Carré in Am-
Toch ook een artiest van
irmaat. Dat zul je moeten
l Een jaar of wat geleden
em ook naar Nederland ge-
ie enorme zaal was toen tot
ok gevuld met mensen, die
„WhI je, wat de peet ie in dit land? Dat de impresario's eikaar het licht in de ogen niet gunnen
grif honderd en tweehonderd gul
den voor een plaats hadden neerge
teld".
„Nu was datzelfde Carré amper
voor drie kwart gevuld. Ik geef je
dan ook de verzekering, dat die
grap de organisatoren tien- en tien
duizenden guldens verlies heeft op
geleverd. Want toevallig heb ik ook
leren rekenen en weet ik tot op de
gulden nauwkeurig, wat je moet
vangen om alleen maar uit de kos
ten te komen".
„Sammy Davis was me trouwens
deze keer ook aangeboden. Maar ik
heb geweigerd. En dat blijf ik voor
taan doen. En geloof me: ik zal er
geen uur minder dóór slapen. Als
er morgen een telefoontje uit Ame
rika komt en Frank Sinatra wordt
me op een presenteerblaadje geof
freerd, zal ik antwoorden: „Frank
blijft voor mij de grootste entertai
ner. Dat staat buiten- kijf. Maar ik
peins er niet over om hem over te
laten komen". Want een gala
avond met hem zou mijn faillisse
ment betekenen. Daar durf ik ver
gif op in te nemen".
Zonnekanon
Lou van Rees, vakkundig gebla
kerd door een zonnekanon en ge
stoken in modieuze outfit, die zijn
leeftijdloze tors hevig opwaardeert,
denkt er overigens niet aan om
volledig af te haken en stil te gaan
leven in zijn Vinkeveense wel-
vaartsstulp. Zijn organisatiebureau
in Amsterdam blijft op afroep wel
doortimmerde feesten bouwen voor
bedrijven, die wat te vieren heb
ben. En ook de spraakmakende
muzikale minicruises vanuit Am
sterdam vinden onverminderd
voortgang. Begin april zal Van
Rees in "zijn glansrol als Neptunus
alweer met 150 potverterende va
derlanders van wal steken om op
volle zee drie dagen lang het 40-ja-
rig jubileum van Appie Molenaars
swingende formatie De Millers te
vieren.
Kroontjespen
Bij het opruimen van zijn werkka
mer vond hij gisteren nog bij toeval
twee vergeelde, penetrant naar vol
tooid verleden geurende schriftên,
waarin hij eens met een kroontjes
pen zijn eerste successen als organi
sator heeft gekapitaliseerd. Met zijn
eigen orkest trok deze onderne
mende zoon van de kapelmeester
van het Haagse Scala Theater tij
dens de Tweede Wereldoorlog volle
feestzalen. Na afloop van die con
certen noteerde hij nauwgezet in
komsten en uitgaven: entreegelden
224 maal 75 cent, drukwerk 8,76,
fooien en diversen 12 cent, huur
drumstel 1,50, belasting 21,96, hono
rarium trompettist Cor van Lier
11,75, honorarium saxofonist Piet
van Dijk 20 gulden („Maar dat was
dan ook een wereldblazer", seint
van Rees terzijde), honorarium
overige musici samen 60 gulden.
Batig sal'do 40-gulden.
„Terecht heb ik dat dik onder
streept", zegt hij, „want voor dat
bedrag kon ik royaal een tweede
hands auto kopen. Een Adler, als ik
me goed herinner. Ik werkte in die
tijd bij het ministerie van sociale
zaken en verdiende daar het koste
lijke maandsalaris van 91,72. Maar
's morgens kwamen de referenda
rissen en administrateurs op de
fiets en deze ambtelijke krullenjon
gen arriveerde in zijn eigen auto.
En dat werd mij door de topambte
naren niet in dank afgenomen".
Na deze eerste vingeroefeningen
begon in de jaren vijftig de onstuit
bare opmars van Lou van Rees. De
eerste buitenlandse groep, die hij
vol trots aan het Nederlandse pu
bliek presenteerde was Deep Pur
ple. Daarna volgden in ijltempo on
der anderen Shirley Bassey, Tom
Jones, José Feliciano, Sammy Da-
vis jr, Danny Kaye, Diana Ross,
Johnny Cash, Count Basie, Stan
Kenton, de Glenn Miller Band,
Dionne Warwick, Peggy Lee, Cliff
Richard, de Pointer Sisters, Lionel
Hampton, de Moody Blues, Black
Sabbath, Tina Turner, Don
Mcclean, Gilbert Bécaud, Charles
Aznavour en tientallen andere gaaf
Alle activiteiten, die dit benijdens
waardige zondagskind wél onder
nam, resulteerden overigens in een
snel, eclatant succes. Nauwelijks
een dag, nadat zijn beroemd gewor
den zwart-wit-affiches met de na
men der optredende coryfeeën op
blinde muren en aanplakzuilen wa
ren opgedoken, verdrongen duizen
den Nederlanders zich al bij de
fcassa van het theater, waar Lou's
volgende spektakel zou plaatsvin
den. Lou was de tovenaar met de
gouden handjes, die van zijn dro
men spijkerharde, commerciële
stunts maakte.
„Judy Garland", herinnert hij zich,
„trad op 10 december 1960 in Ne
derland op. Voor dat concert vroeg
ik entreeprijzen, die varieerden
van één vijftig tot twee gulden. En
daar werd in die tijd volop schande
van gesproken. Achttien jaar later
haalde ik haar dochter Liza Minelli
naar Nederland en zonder met
npjn ogen te knipperen vroeg ik
300 gulden voor een toegangsbe
wijs. En de zaal zat vol. Over infla
tie gesproken".
Ontclekking
„Ik heb de cijfers eens op een rij
gezet en kwam daarbij tot een
merkwaardige ontdekking. Tot
1975 was de gemiddelde entreeprijs
17,50. Daarna werd ik gedwongen
om elk jaar meer te vragen, zodat
de gemiddelde entreeprijs tenslotte
132,50 was. Maar zolang we met
zijn allen in de welvaartstrein za
ten, pikte het publiek dat en draai
de ik met winst".
„In 1977 moest je 400 gulden beta
len voor een beetje behoorlijke
plaats bij het concert van Sinatra in
het Amsterdamse Concertgebouw.
Een krankzinnig bedrag. Ik geef
het volmondig toe. Maar de zaal
was wél binnen een kwartier uit-
„Ik weet, dat er die avond tiental
len mensen in de zaal hebben geze
ten, die daarna weken krom heb
ben gelegen. Die aten niet meer en
gingen niet uit. Maar ze hadden het
er blijkbaar voor over. Er waren
ook Nederlandse artiesten, die bij
hun bank een persoonlijke lening
afsloten om die vierhonderd piek
te kunnen betalen".
„Dat is allemaal voorbij. En als des
ondanks organisatoren door blijven
gaan met die peperdure concerten,
kan ik alleen maar denken: Zij lie
ver dan ik. Ik wacht rustig op hun
faillissement".
„Weet je, wat de pest is in dit land?
Dat de impresario's elkaar het licht
in de ogen niet gunnen. Vroeger
kwam je met een manager een ho
norarium overeen en daar werd
niet aan getornd. Zo'n man kende
je persoonlijk. En die vond het
prettig om met jóu zaken te doen.
Nu is het organiseren van een con
cert een openbare aanbesteding ge
worden. Het verschil met de aanbe
steding van een brug is alleen, dat
niet de laagstbiedende de klus
krijgt, maar de ijdeltuit, die omwil
le van de vermeende glorie en het
applaus de collega's met een onver
antwoord bod de markt uitprijst. Ik
geef je de verzekering, dat door die
praktijken op korte termijn koppen
gaan rollen".
„De mijne zal daar dus niet bij zijn.
Want ik blijf op zeker spelen. Dat
heb ik mijn leven lang gedaan. En
dat is prima bevallen. Niemand
krijgt een cent van me. En dat is
een heerlijk gevoel".
„Laat mij voortaan maar rustig wat
leuke feestjes bouwen en als ta
lentscout fungeren voor de TROS.
Ik kijk thuis vrijwel elke avond
naar tien televisieprogramma's te
gelijk. En op die manier spaar ik
voor de TROS een hoop reiskosten
uit. Iedere artiest, die iets bijzon
ders presteert, of het nu, in Duits
land is of in Engeland of Frankrijk,
verschijnt vroeg of laat op één van
mijn monitoren. En daarna is het
een kwestie van één simpel belletje
om die man te contracteren".
„Louis Armstrong heeft eens tegen
me gezegd: „Ik blijf net zolang op
mijn trompet blazen, totdat de dood
er op volgt. En daarna neem ik de
hoorn van Gabriël over". Het zit er
dus dik in, dat ik straks daar boven
nog goeie zaken met Louis ga
doen".
„Want ik ben van plan om na mijn
dood een reeks fijne concerten voor
de engeltjes te organiseren".
LEO THURING
Foto's: CEES VERKERK
r^»fT-Tj, 11.,js=^=q
EES* i
r-";.;,"-«scra
Nog één keer laat Lou van Rees de „Lichte Muze" tijdens een muzikale
monstermarathon opdraven.
PAULACKET:
ou van Rees
blijft gek op
oweffecten"
„Ik heb ook vernomen, dat
Lou van Rees stopt met het
organiseren van grote concer
ten met internationale ster
ren", zegt de Haagse organisa
tor Paul Acket. Deze geestelij
ke vader van het terecht reeds
legendarische North Sea Jazz
Festival, dat elk jaar geduren
de één weekend van het
Haagse Congresgebouw een.
kolkende heksenketel maakt,
voegt daar glimlachend aan
toe: „Het heeft me nauwelijks
verbaasd. Want Van Rees
heeft in de afgelopen jaren ze
ker zes, zeven keer het ge
rucht verspreid, dat hij er mee
zou kappen. Dat is nu eenmaal
zijn stijl van werken en leven.
Hij is dol op showeffecten. En
als hij iets organiseerde, moest
je dan ook verduveld goed op
letten. Want anders wist je
niet, wie nu de artiest was: hij
of de man of de vrouw, die op
de affiches stond aangekon
digd".
„Je mag je trouwens afvragen,
waar Van Rees eigenlijk mee op
houdt. Want hij heeft de laatste
drie jaar vrijwel niks opmerkelijks
meer georganiseerd. In feite veran
dert er dus maar bitter weinig".
„Ik ben er overigens van over
tuigd, dat hij zijn afscheid van de
grote showbussiness spontaan ver
geet, als het hem zou lukken Bar
bara Streisand naar Nederland te
halen. Ik zeg er gelijk bij: „Dat ge
beurt niet". Want Streisand barst
van de plankenkoorts en weigert
live op te treden. Dat kun je dus
rustig vergeten".
„Dat weet Van Rees ook donders
goed. Dus weet hij ook, dat hij geen
buil kan vallen, als hij regelmatig
rondbazuint, dat de onderhandelin
gen met Streisand in een beslissend
stadium zijn gekomen. Daarna
wordt het weer doodstil om hem
heen".
„Maar mocht er alsnog éen wonder
gebeuren en geneest Streisand van
haar plankenkoorts, dan is Lou ge
garandeerd de eerste, daar ben ik
van overtuigd, die zich kandidaat
stelt om haar tournee te organise
ren. En als hij door haar honorariu-
meisen gedwongen wordt vijfhon
derd gulden voor een plaats te vra
gen, zal hij dat zonder aarzelen
doen. Want hij is vakman genoeg
om te weten, dat er in dit land lief
hebbers genoeg zijn, die zich zo'n
extreme financiële aderlating kun
nen permitteren. En als hij zich
mocht terugtrekken, dan neem ik
zijn taak maar al te graag over".
Acket, die sinds twee jaar geen
popconcerten meer organiseert
„Ik heb dat besluit toen in stilte ge
nomen. Ik ga dat niet aan de grote
klok hangen" concentreert zich
nu het grootste deel van het jaar op
de organisatie van zijn Jazz Festi
val. „De entreeprijzen moeten dit
jaar eigenlijk met tenminste vijf
tien procent omhoog", meent hij,
„maar ik doe het niet, want ik wil
het leuk houden".
Vanwege de vreugde, die hij er zelf
aan hoopt te beleven, organiseert
hij ook twee concerten met Miles
Davis (28 april in het Congresge
bouw in Den Haag, 30 april in het
Amsterdamse Concertgebouw).
Voor die avonden variëren de en
treeprijzen van 60 tot 90 gulden.
„Dat is zeker niet overdreven",
vindt hij, „want Davis is een insti
tuut. En de echte jazzkenner heeft
datgeld er voor over. Als beide
voorstellingen uitverkocht raken,"
sleep ik er een kleine winst uit".
„Had ik Davis nu in de Jaap Eden
Hal in Amsterdam of in de Rotter
damse Ahoy gezet en van zijn
manager mocht het dan zou ik
een financiële klapper met die man
kunnen maken. Maar ik wens niet
het odium van een gewetenloze or
ganisator op me te laden. Zo'n
enorme artiest gooi je niet in een
kale hal voor de zwijnen".
