Koopman
Sjaak Siere
is en blijft
een man
van de klok
sightseeing door een stuk van
de glazen stad zal zeker een
van de attractieve
hoogtepunten van dit
evenement worden.
„Kom in de kas" is de
jaarlijkse wapenschouw van
de Nederlandse tuinders, die
op 87.190 hectaren groenten en
sierteeltprodukten kweken (in
de verhouding 50-50), die in
1980 een produktiewaarde
vertegenwoordigden- van 3,8
miljard gulden. In dat jaar
\yerd aan
glastuinbouwprodukten voor
3,4 miljard gulden
geëxporteerd.
In het Westland sinds jaar
en dag de tuin van Europa
legde men zich aanvankelijk
toe op het telen van groenten
en druiven. Nadat in 1965 de
teeltvergunning voor bloemen
was opgeheven, bekende het
Westland massaal kleur en
begonnen de daar wonende
en werkende tuinders op
grote schaal met het telen van
bloemen.
De Westlandse
Bloemenveiling CCWS
groeide dan ook voorspoedig:
de omzet steeg van 100 miljoen
gulden in 1974 tot 800 miljoen
gulden in 1981. Na de veiling
in Aalsmeer is de CCWS
momenteel de op één na
grootste bloemenveiling van
de wereld.
Anno 1982 zijn er in het
Westland 3500
glastuinbouwbedrijven met
een gemiddelde oppervlakte
van 10.000 vierkante meter
per bedrijf. Op de helft
daarvan wordt groente
geteeld, op de andere helft
snijbloemen en kamerplanten.
Gedwongen door de almaar
stijgende gasprijzen blijven de
tuinders ondertussen alert en
inventief zoeken naar
energiebesparende methoden
om hun produkten te telen.
Een voorbeeld: een
chrysantenteler gebruikte in
1975 tachtig kubieke meter gas
per vierkante meter kas per
jaar. Door het aanbrengen van
energiedoek, dubbele gevels,
rookgas-condensatoren en
door een optimale
klimaatregeling met behulp
van een microcompressor, is
dit verbruik tot de helft 13
teruggebracht. p
.Daarnaast is door verfdelii^
van rassen en door een
toenemend gebruik van
opkweek-plantenmateriaal J
mislukking van een teelt
vrijwel uitgesloten. Ook d
produktie per vierkante m
neemt nog jaarlijks toe. Ql
Steeds belangrijker is de t j
op zogenaamde substraten
een vorm van hydrocultui -i
waarbij de plantewortels z H
vertakken in onder meer
steenwol. Door dit systeen
dat reeds op 300 hectaren
wordt toegepast, kan de p
op een uitgebalanceerde jnz
manier gevoed worden en\M
heeft de tuinder minder l%id
van bodemziektes, die zijn ig
cultuur kunnen aantasten, he
Verslaggever Leo Thuringge
nam een kijkje in de n.
bloemenveiling van n
Honselersdijk en sprak er i
koopman Sjaak Siere, die es
vanaf zijn zitplaats met jet
beproefde adelaarsblik twjn'
veilingklokken tegelijk irifcle
gaten kan houden.
Op zaterdag 3 april houdt de
Nederlandse glastuinbouw
onder het motto „Kom in de
kas" weer een open dag.
Bloemen-, planten- en
groentekwekers zullen dan,
evenals in de voorgaande vier
jaren, in alle belangrijke
tuinbouwgebieden van
Nederland de deuren van hun
bedrijven wagenwijd open
zetten voor belangstellende
vaderlanders.
In Zuid-Holland kan men op
die dag tussen 10 uur
's morgens en vijf uur
's middags terecht bij de
Veiling Flora aan de Laan van
Verhof 3 in Rijnsburg, bij de
Veiling Westland-Noord en bij
hèt bedrijf van tuinder Koop
aan de Middendorpweg in het
Rijswijkse Sion.
Op zaterdag 3 april vindt
eveneens een wandelmars
plaats in en rond Den Haag,
waaraan meer dan 10.000
mensen zullen deelnemen. De
route die zij volgen zal in
Madestein door twee kassen
voeren, waarin respectievelijk
anjers en tomaten gekweekt
worden. Deze ingelaste unieke
De FC Den Haag zou dik tevreden zijn met zo'n aanhang
Met zorgvuldig passen en meten heeft Siere zich tussen de rugleuning en het tafelblad weten te frommelen
santen, las hij op het bord in haL
één, 350 karren met rozen. Op elke
kar 20 dozen met daarin'16 bossen.
Vijf takken per bos. Wat hem be
treft kan het spel van vraag en
aanbod beginnen.
Om half zeven is het zover. De tri
bune zit stampvol met mannen, die
de wijsvinger alert bij de knoppen
houden. De formatie Drukwerk in
volle bezetting. Marktkooplui in
glimmend leer gebonden naast ex
porteurs uit Nederland en Duits
land. „Een zootje ongeregeld", vol
gens de voorzichtige schatting van
Siere, „maar het is wél lachen ge
blazen. Om de haverklap smeren
ze je telefoonhoorn in met mosterd.
Heb je gelijk een groen oor". FC
Den Haag zou dik tevreden zijn
met zo'n aanhang.
Vaste stek
Siere heeft bank 238. Zijn vaste
stek, die de beperkte omvang heeft
van een kinderstoel. Met zorgvul
dig passen en meten heeft hij ook
ditmaal zijn tot volle tevredenheid
gerezen lichaam tussen de rugleu
ning en het tafelblad weten te
frommelen. Omdat de overige zit
plaatsen al even benepen zijn uitge
vallen, lijkt het alsof oud-leerlin
gen van een fröbelschool op deze
ochtend een reünie hebben en
zojuist op verzoek van de juffrouw
nog één keer in de banken hebben
plaatsgènomen, waar ze eens hun
matjes hebben gevlochten.
Bank 238 is overigens een prima
uitkijkpost. Van daaruit kan Siere
met zijn beproefde adelaarsblik
twee klokken tegelijk in de gaten
houden en op die manier beurte-
HONSELERSDIJK Vijf
weken geleden heeft koop
man Sjaak Siere bij de Honse-
lersdijkse CCWS zijn oude vei
lingnummer teruggekregen.
Zesendertig om precies te
zijn. „Mijn geluksgetal", stelt
hij zielstevredën vast, „ik ben
ook nog eens 36 jaar geleden
in Leiden geboren. Jazeker,
hier zit een originele Leidse
glibber, die met hutspot is op
gegroeid. Zesendertig is een
getal, dat bij me past. Hoe ik
dat weet? Dat voel je instinc
tief. Het is net als met het pas
sen van een pak. In het ene
hang je, daar voel je je dood
ongelukkig in. En opeens
komt er een pak, waarvan je
denkt: dat zit me als gegoten.
Dat heb ik duidelijk met ze
sendertig. Als ik dat getal op
de klok zie verschijnen, denk
ik: dat is Sjaak ten voeten
uit".
Zenuwen
Pas is Siere nog naar de westkust
van Amerika gereisd om klanten te
zoeken voor de tulips, roses en an
dere siergewassen from Honselers
dijk en Aalsmeer. „Ik heb een
bloedhekel aan vliegen", bekent hij
vol afgrijzen, „ik heb veertien uur
zitten sterven van dezenuwen'.
Maar ik zal me er toch overheen
moeten zetten. Want handel is han
del. En je moet toch aan de toe
komst denken".
Hij zet momenteel in zijn dooie
eentje voor tonnen per jaar om. En
het verzadigingspunt is nog steeds
niet bereikt. Nog steeds stijgt de
omzet met sprongen. „Ik merk ook
geën fluit van de recessie", zegt hij,
„ik weet, dat ie er is. Ik lees er
over in de krant en vang het een
en ander via de televisie op. Maar
elk jaar worden er meer bloemen
aangevoerd en meer bloemen ver
kocht. En daarom ben je wel ver
plicht om nieuwe afzetgebieden te
zoeken".
Sinds oktober 1981 worden er door
zijn firma, G. W. van Delft, duizen
den bloemen per week naar Los
Angeles geëxporteerd. Siere koopt
ze dinsdags, verpakt ze ijlings met
een vracht ijsblokjes in kartonnen
dozen en laat ze door een vrachtrij
der via de keurmeesters van de
Plantenkundige Dienst naar Sohip-
hol brengen. Vandaar beginnen ze
's woensdags aan boord van een
KLM-Jumbo aan hun oversteek
naar de Nieuwe Wereld, waar ze
vrijdags in de winkel liggen.
„Ik heb een schitterend vak", zegt
Siere op het moment, dat beneden
de eerste partij amaryllis voorbij
schuift. Hij wil daarna best uitleg
gen, waarom hij die mening is toe
gedaan. Maar voorlopig moet hij
zich volledig concentreren op zijn
race tegen de klok. Vinger op de
knop. Hebbes. Nummer 36 gloeit
even op.
„Heb je het gezien?", vraagt hij,
„net gingen ze nog voor 46 cent
weg. Maar ik heb ze toch mooi voor
26 cent per bloem. Als er vier bloe
men op een steel zitten, scheelt dat
80 cent per tak. Kassa".
Weer slaat Siere genadeloos toe en
opnieuw kan hij een regel van zijn
boodschappenlijstje doorstrepen.
„Het is een kwestie van routine",
vindt hij, „je moet je nooit en te
nimmer op stang laten jagen. Ik
heb een prijs in mijn kop en daar
wijk ik niet van af. Ook geen cent.
Als ik een kwartje wil bieden druk
ik dus niet in op 26. Dat vertik ik".
„Gelukkig ben ik een binnenvetter
en trek ik me niks aan van die ze
nuwetroep om me heen. Hoe druk
ker het is, des te jofeler voel ik me.
Het is die spanning: „Ben ik deze
keer wat 'vlugger dan de concur
rentie", dat geeft je een zalig ge
voel. En als ik miskleun en dat
overkomt mij ook, ik wil je niks
wijs maken denk ik alleen: pech
gehad, volgende keer beter".
„Ga je nog effe met me mee naar
de gerbera's?".
Défilé
Even later drukt hij zijn elektro
nisch paspoort in de bank, die voor
hem is gereserveerd bij veilingklok
vier. Het défilé der violieren
„die noemen wij kooplui „de stin
kers" is zojuist beëindigd en de
eerste gerbera's maken reeds hun
opwachting. Het lijkt net of het
vrije kwartiertje is aangebroken op
een kostschool voor nuffige meis
jes. De luidspreker kondigt achter
eenvolgens de komst aan van Lara,
Annette, Claudia, Yvonne, Rianne,
Verona en Clementine,
j Siere kijkt gespannen toe en blijft
I voortdurend druk uitoefenen op de
stijve, hevig blozende muurbloe-
men, die hun hart massaal aan hem
verliezen. De klok verslikt zie
nuten lang in het cijfer 36. Va
hoger gelegen bank wordt eet
gelanceerd, die het hoofd van
op een millimeter mist. Het
wraak van de concurrentie o
machtsvertoon. Even later zei J
sen de blauwe wolkenslierte
door tientallen zware shaggii
de weduwe geproduceerd w
een vliegtuigje, gevouwen v£
krantepagina. Het toestel
een geslaagde noodlanding
hoofd van de keurmeester.
Even over elven heeft Sier
boodschappenlijstje afgewerk
doet zijn blocnote dicht, stoj
geweten in een binnenzak en
door de immense hallen na;
box, waar de bloeiende bui
vandaag met een waarde
mille al grotendeels ve
klaar is gemaakt door zijn c
nen Kees Heemskerk en Fra
nabruggen. Dat mag ook wel
over een half uur vertrekk'
vrachtwagens richting Duitsl
De reis zal ook worden r
maakt door Claudia, die ne
veert op het moment, waarof
vertelt, dat hij vanmiddag
schijnlijk in zoet water een h
tje gaat uitgooien. „Dat is het
deel van mijn baan. Je begi
tieglijk vroeg. Maar om één
uur ben je vrij en kun je
j hobbies beginnen".
Claudia blijkt achteraf eer
hautaine gerbera te zijn, d
hersteld lijkt van een kwaac
J ge aanval van geelzucht.
„Als je het mij vraagt is die
er achteraf opgespoten", ver
stelt Siere hoofdschuddend,
I toch zijn die Duitsers er stap
joche op".
LEO THl
I Foto's: CEES VER
Gewoontegetrouw is hij vanmorgen
om vijf uur opgestaan. IJle mist
hing nog boven de glazen stad als
het dons op de bovenlip van een
puber. Vroeg uit de veren is overi
gens voor hem geen punt. Dat doet-
ie al twintig jaar, vijf dagen per
week. En het bevalt hem opper
best. In de keuken dronk hij gauw
gauw een glas melk: de gebruikelij
ke staande receptie voor één haas
tige heer alleen. Want Jantien lag
nog gestrekt in de kuise etui.
Daarna vol gas naar de feestelijke
handel: 740 karren jaarrond chry-
mimiek, waarmee hij de indruk
wekt, dat hij zijn eerstgeboren zoon
aan de beulsknechten overlevert.
„Het is beslist geen top", meent
Siere .van verre, „dat is alleen
bruikbaar voor de markt en de
straathandel. Ik heb niks aan twee
de keus spullen, want mijn klanten
vragen om kwaliteit".
Uiterste prijs
■Zijn beste klanten heeft hij in het
Ruhrgebied in Duitsland. Grote af
nemers, zoals Günther Langer, die
zo safe is als de bank van Dresden.
„Günther weet, dat ik hem niet be
donder. Wij hebben een vertrou
wensrelatie. Ik beschouw hem als
mijn vriend. En dat wei kt' verdu
veld plezierig".
Elke morgen rond half zeven belt
Siere met zijn king-size-afnemers
en neemt hij met hen het bood
schappenlijstje door. Hij noemt het
soort bloemen, dat geveild zal
worden en geeft een voorlopige
prijs door. In ruil voor die waarde
volle inlichtingen krijgt hij dan
doorgaans forse bestellingen.
„Zulke gesprekken", zegt hij, „du
ren nooit lang, want de vragen en
antwoorden zijn aan beide kanten
van de lijn overbekend. Ik heb
vandaag nog een bestelling van 35
soorten gerbera's gehad. Je kunt
niet even met je gedachten ergens
anders zijn of er is weer een nieu
we soort. Persoonlijk vind ik het
trouwens een waardeloze bloem.
Het is een stijve haik, waar geen
lol aan te beleven valt. Nee, geef
mij maar een freesia. Of een knap
pe roos. Die vervelen nooit".
„Maar gelukkig valt er over smaak
niet te twisten'. En daarom vind ik
het best, dat de Duitsers gek zijn op
diezelfde gerbera's. En er nog dik
voor willen betalen ook. Zij zijn
mijn klanten en kunnen krijgen
wat ze hebben willen".
3 APRIL
lings op de chrysanten en de
amaryllis bieden.
Het is telkens een kwestie van
tienden van seconden. Cijfers flit
sen aan en doven weer pijlsnel. En
daartussen moet het gebeuren.
„Bingo", gromt Siere om 7 uur 34,
maar de klok wijst niet hem als
overwinnaar aan, maar nummer
234. „Jammer, want het was een
gave partij", zegt hij 'gelaten, „vol
gende keer beter".
In de diepte pakt de keurmeester
een geopende doos van de volgende
kar en met gestrekte armen toont
hij zijn buit aan de tribune. Hij pro
duceert daarbij een aangrijpende
.'-riJeEL'
