Timmerman (90): een
gepijnigd lichaam, dat
wonderlijk piano blijft spelen ÏJ
Ministerie laatste hoop
actiegroep Allergologie
UJDE OCHTENDGYMNASTIEK VOOR BLIJE 65-PLUSSERS
brieuen
Lintje voor hoofd personeel gemeente
mm
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Brieven graag kort en
duidelijk geschreven De
redactie behoudt zich
het recht voor ingezon
den stukken te bekorten.
'en Noord (2)
as eind 1970 een landelijk
ek uitgangspunt van de
voor Huurders en Wo
lkenden (BHW). Strijd
de huurharmonisatie
Schut en niet Udink). Er
•ok eind 1970 een geschil
de GWS, de Gemeente-
Woningstichting (voorlo-
an de LWS) en de huur-
Van een complex wonin-
>ver achterstallig onder
en een optrekken van
■stallige huurverhogin-
lij de eerste deur in het
huis werd de huur al
"okken. Dit had niets
luurharmonisatie te ma-
De tweede actie werd
de BHW zodanig onder-
ikt gemaakt aan hun po-
i streven, dat er in lengte
aren niets aan de zaak
eze mensen zou gebeu-
^ia het refrein „Dit zijn
anden van de buurt, daar
we niet meer mee,"
alle mogelijk contact
aden om via overleg uit
oblemen te komen. De
IIDEN LEIDSE COURANT WOENSDAG 17 MAART 1982 PAGINA 5
Ze kon 't lonken niet
iten rinkelring, rin-
elring, rinkelring ze
inkte de he-hele dag;
ets boem". Het lijkt of
itsluitend Ben Timmer-
ïan daar aardigheid in
;eft. Hij speelt Sonne-
elds fameuze deun in
rikt gym-tempo en be
eft er, met gestrekte
men, een ingehouden
[ezier aan. De negen da
les en één heer op hun
oelen verspreid als
ind-examenkandidaten,
ïaar die ruimte hebben
nu een keer nodig
ebben slechts aandacht
jor hun ballen; wat wil
iggen, dat ze die rond-
n zich heen op de
;ond laten stuiteren,
herapieballen; voor de
ugd vervaardigd en in
e ouderdom nog steeds
ruikbaar en gewaar
werd. En ze gaan van de
ie naar de andere hand
i terug. Er worden
aar weinig ballen ge-
ist, en die toch over de
oer wegrollen worden
}or degene die ze han-
erde weer opgehaald,
oort, gaat het dan op-
ieuw. Ben Timmerman
leeft daar nauwelijks'
og voor en beschouwt,,
I spelend aan de piano,
it plafond, of kijkt door
geweldige ramen naar
liten, waar eenden in
i vaart langszij doelloos
n hét flotillevaren zijn
waggelend het
roogdok" in het mage-
gras opklimmen. Daar
dert ook, onaange-
lan, een zwaan, hoog-
irtig, met de veren
inken opgetrokken en
imweg menend een
iegdekschip te wezen.
?ijn", denkt Timmer-
an; „fijn, zo'n zwaan,
et is weer een prachti-
dag". En een glas
ijn, straks bij de warme
nch, is ook. niet zo gek.
dames en heer beschrij-
n inmiddels bogen, met
in armen en de ballen,
eer Timmerman is dan
ergegaan op „Was ik maar
>oit getrouwd, dan had het
e nooit berouwd". Hij zou
lar later, parafraserend, op
rugkomen. Twee keer ge-
Duwd geweest; in een ge-
kkig, goddelijk leven.
'agjc-uit
n zaaltje van de Vredes-
rk, Professorenwijk, Lei-
n. Elke dinsdagochtend
imen er twee ploegen van
-plussers om er de spieren
s te maken. De tweede
ploeg vandaag is dunnetjes,
om wat voor reden ook.
Doorgaans zijn het er een
stuk of twintig. Ditmaal dus
negen dames en een heer, en
een vóór-balster annex in-
structrice. Dat is mevrouw E.
Meijer-Bosma, die 14 jaar ge
leden voor het overkoepelen
de en tot de bodem van de
gemene zaak gaande Inter-
kruis deze ochtendgymnas
tiek voor gevorderden begon,
en sindsdien ook elders in de
stad in ploegen aan 's ander
mans goede conditie werkt.
Het gaat erom het uithou
dingsvermogen te stimuleren,
te voorkomen dat de spieren
stijf worden.
Op 14 mei gaat de club een
dagje uit. Mevrouw Meijer
verduidelijkt het programma
van die dag, tussen de ballen
en de gymbedrijven door.
Kosten: 58 gulden, all in,
zoals koffie met gebak en een
koffiemaaltijd, een diner met
koffie toe en nog veel meer.
Geen enkel bezwaar: „doen
toch!" „Natuurlijk", vindt ie
dereen. Men is niet meer zo
piep, maar de animo voor
een uitje is groot.
Tempo
Ben Timmerman geeft al
weer het tempo aan. Als een
„andere" Arie Snoek of Jac
ques Schutte of Lo van der
Werf. Een bedaagde bar-pia-
nist, een entertainer in een
„betere gelegenheid". Zich
zelf wegcijferend. Er alleen
maar zijn voor die jongelui
van rond de zeventig. En
maar genieten, over de toet
sen heen, omdat dit allemaal
nog kan. „Wonderful, won
derful Copenhagen", en iets
Napolitaans dat op „Twee
ogen zo blauw" uitloopt. De
ballen gaan vóór de buiken
langs en achter de ruggen en
rugleuningen van de stoelen
om. „Am weissen Rössl am
Wolfgangsee". Sommige da
mes beginnen hu mee te neu
riën. Het is een vrolijk gezel
schapje en vol goede moed,
op de dinsdagochtenden, on
danks sommige moeilijke
„spelletjes". Maar mevrouw
Meijer geeft geen gelegen
heid tot verslappen.
Door de opstelling van de
piano in de zaal kan Ben
Timmerman maar weinig
van het aanstekelijke toneel
tje zien. Maar dat geeft niet.
Hij zit er slechts om te steu
nen en begeleiden, om de
zaak ritmisch in de hand te
houden. Dat kan ook, met
„Zo heerlijk rustig" en „O
Grote Beer" van het (oude)
Cocktail Trio. „Nu een mars
je", verzoekt mevrouw
Meijer zachtjes, en na het
marsje komt een galop, want
de armen en benen moeten
los. „She's my lady love; she's
the lilly of my heart", bij het
zwenken, duwen en reiken
der negen dames en één
heer. En dan in een over
gang is Meneer de Baron
niet thuis; „hij is al weken
lang van huis", op expeditie
naar het Noordpoolijs. Dan
Ben Timmerman: piano, pianissimo voor de „jeugd"; op de eeuwigheid aan.
hebben die eenden buiten het
maar een stuk beter.
Repertoire
Ben Timmerman: wie doet
het hem na, op die leeftijd?
Een paar maanden geleden
negentig geworden. Zijn re
pertoire is schier onuitputte
lijk. Bijna 200 „titels" staan
er voor zijn neus op een stuk
of vijf kartonnen bordjes, als
geheugensteuntjes, die hij bij-
elkaar klapt als het gebeurd
is. Maar heer Timmerman
beschikt over minstens 500
melodieën. Veel Ierse zijn
daar bij. Want de moeder
van zijn eerste (Engelse)
vrouw was een Ierse, en St.
Patrick is hem lief. Vandaag
is het trouwens Saint Pa
trick's Day. „The shamrock",
het groene, beproefde klaver
blaadje, van de Ierse „Haben-
nichts", staat ook op z'n Irish
Coffee-glas, waar nu een
Franse rode wijn in ligt te
fonkelen.
En zo soepel als het uit z'n
dikke vingers komt. Hele-
maal geen pianistenvingers,
maar ze halen de muziek
eruit als was de piano een
hoorn des overvloeds. Nie
mand heeft'enige notie van
de tijd. Maar dan is het toch
opeens kwart over elf, en
dan zit de gym er op. Een
half uur die de deelneemsters
en de spaarzame mannen
(„Er moeten veel meer bijko
men; wilt u dat verzoek
doorgeven vraagt heer
Timmerman later) niet meer
zouden willen missen.
Het zit erop, voor deze week.
Ben Timmerman geeft, om
mij te plezieren, nog een paar
toontjes aan, en daar ver
schijnt Griegs Solvegs Lied,
en Timmerman haalt er ook
nog herkenningsmelodieën
van teevee-series bij. Moeite
loos. Zoals u wenst: driek
wartsmaat of vierkwarts
maat, marsen, elegieën en
andere dromen; ping ping en
de operette, de aria's en ariët-
tes. Veel werk van vóór de
tweede wereldoorlog. Comme
vous voulez; as you wish.
Ben Timmerman kan het nu
nog doen. Morgen kan het af
gelopen zijn, „maar dan heb
ik er toch van genoten. Wat
ik hier doe, schijnt èen gave
te zijn. Van de hersens tot in'
de vingertoppen. Hoor
maar". En daar gaat oom Ben
weer. Met de slagersvingers,
die alleen maar zachte stof
fen gewend zijn geweest. Van
het hele gewrichtenstelsel
klopt geen sier meer, maar
die vingers zijn een verleng
stuk van zijn gezonde ziel en
geest. „Zonder op de toetsen
te kijken hoor, anders zou
het misgaan, weet u". De ak
koorden blijven rollen; de
harmonieën kloppen uitste
kend. „Op mijn gevoel. Ik
zou niet weten hoe het an
ders zou komen. En op het
conservatorium moet je er
apart op studeren, op die har
monieleer".
Oom Ben
Bernard Joseph Timmerman
werd in december 1891 aan
de Botermérkt geboren. Zag
Willemientje gekroond, al
thans ingehuldigd, worden.
Was later wel bij de kroning
van Georges V, zijne Britse
majesteit, en daarna keizer
van Indië tevens. Vader Tim
merman stichtte in 1905 de
herenmodezaak hoek Maars-
mansteeg-Breestraat en Ben
(„die mij goed kennen noe
men me oom Ben" en dus
niet ome) nam de zaak in
1923 over. Deed HBS, voor
dien, stond 50 jaar achter de
toonbank en bleef tot z'n
86ste administratief werk
zaam. Toen was het mooi ge
weest.
Anderhalf jaar woonde hij in
Londen; van 1910 tot 1911.
Was volontair in een zaak in
een Londense voorstad. „En
pension" in de buurt van
Trafalgar Square. „Elke
week moest ik naar de city
om bij de groothandelaren
sokken, dassen en ondergoed
op te halen. Een grote voor
raad hield men toen nog niet
bij. Overhemden werden op
maat gesneden, genaaid en in
de was gedaan. Een over
hemd was nog een stuk pri
vé, niet zo met spelden „op
geprikt" als in onze magazij
nen van vandaag. Ik sprak
ook nog een woordje Spaans,
destijds, en een keer ver
kocht ik aan een Zuidameri
kaan twaalf boorden en zes
paar handschoenen. „Tim",
zei m'n chef toen, tevreden,
and by the way; „Tim old
boy, come along and have a
drink.."
In Londen leerde „Tim" zijn
eerste, en vrouw voor het le
ven, kennen. Daar is hij 47
jaar, tweetalig en één van
hart, getrouwd mee geweest,
totdat zij een jaar of 15 gele
den overleed. Verhevigde
pijn. „Hulpen in de huishou
ding kon ik genoeg krijgen,
maar op m'n 75-ste ben ik
weer getrouwd. Mijn tweede
vrouw was toen 60. Ik heb
met haar ruim drie jaar ge
lukkig geleefd. Maar ook zij
is me ontvallen".
„Toen ik 62 was begon in
mijn linkerheup de verkom
mering van het kraakbeen.
Nu is .dat verschijnsel tot in
bijna al m'n gewrichten door
gedrongen. Daar moet je mee
leren leven en toch blijven
lachen. Ik protesteer niet. Ik
heb een gelukkig, tevreden
leven achter de rug. Als ik
nu zou vallen, zou ik niet
meer op de been kunnen ko
men, zonder hulp. Maar m'n
bloeddruk is prachtig, de mo
tor houdt het nog steeds vol
en mijn eetlust is fantastisch.
Per dag rook ik twee pijpen
en 's avonds nog een sigaar.
En elke avond een flink glas
whisky. Een Engels over
blijfsel. Mijn halve leven heb
ik Engels gesproken, thuis,
en ik correspondeer nog
steeds in het Engels met mijn
dochter in Australië. Niet
omdat dat zou moeten, maar
omdat het onze gewoonte is".
Een jonkie
Ben Timmerman leert thuis
nog elke week een meneer,
die lang in Amerika heeft ge
woond, goed Engels te spre
ken, en houdt zich ook op
met Anglicaanse geestelijken
die de High Church en het
celibaat zijn toegedaan. In
derdaad: zijn Engels komt uit
z'n mond met de ware, tref
zekere nonchalance die lief
hebbers in vervoering kan
brengen. En negentig jaar hè:
geestelijk een jonkie, vriend
en raadsman van velen, en
kinderen komen graag bij
hem qmdat hij niet echt een
oude man is. In het knoops
gat van zijn revers het lintje
van Pro Ecclesia: 30 jaar lang
Vincentiaan en een „koper
en" president van de Domi-
nicus-conferentie van de
Hartebrugparochie.
Nogmaals: een excellente
„bar-pianist" van 90. Pianist
vanaf zijn jeugd. „Dertien
jaar geleden ontdekte ik, dat
ik praktisch elke melodie
kon spelen, als het maar me
lodieus was. Via een wijkzus
ter, die mijn benen moest
zwachtelen, kwam ik in aan
raking met Interkruis. Ze
hoorde me spelen en zei: u
zou best iemand zijn om onze
ochtendgymnastiek te bege
leiden, bij mevrouw Meijer.
Ik zei meteen: ja, dat doe ik.
En zo is het dus gekomen. U
moet nu zo zoetjesaan weg,
want het eten staat op me te
wachten. Het werden walsen,
marsen en op de passen let
ten. En niet op de toetsen kij
ken hè. Te weinig heren;
schrijft u dat maar".
Elke dag
„Elke dag zowat zit ik thuis
achter de piano. Elke dag
ontdek ik weer iets nieuws.
Alleen, het tempo wordt la
ger. Ik loop nu met dat rekje,
maar het omhoogkomen
vergt veel tijd. Alles .gaat
heel langzaam, en de tijd
vliegt. Zo gaat de dag voorbij:
naar het toilet gaan kost ze
ker tien minuten, vice versa.
Elke beweging in huis, daar
gaat veel tijd in zitten. Maar
ik sta iedere dag om 7 uur op,
en dan denk ik: geweldig,
wat heerlijk, alweer een dag.
Een dag die God me weer ge
geven heeft. Ziét u: gelukkig
zijn hangt vaak van jezelf af,
van je eigen instelling, dacht
ik. Het kraakbeen is verkom
merd, maar ikzelf leef nog
opperbest. En daar zijn nog
zo veel mensen om me heen,
de beste vrienden die gere
geld bij me komen. Ik heb
verder niets meer te wensen.
Het is allemaal extra, dat me
gegund wordt. De hele dag
voortdurend pijn, over m'n
helé lichaam ongeveer. Ik ac
cepteer het. Het kan me niet
meer schelen, als ik morgen
dood zou gaan. Ik ben bereid.
Daar heb ik de leeftijd voor.
Jonge mensen kunnen ster
ven, oude mensen moeten
sterven. Dat ligt in onze na
tuur besloten. Maar tot nog
toe komen er elke dag nieu
we melodieën bij..."
directie van de GWS, het be
stuur van de GWS, het college
van B en W, gemeenteraadsle
den, zij werden allen volgens
het refrein „Vijanden van de
buurt" gebombardeerd. Toen
het refrein ook gezongen werd
bij voorstellen om met journa
listen van pers, radio en tv te
f>raten, gingen de ogen van de
eden van de bewonerscom
missie open. De BHW wilde'
geen oplossing van de plaatse
lijke problemen. Eén van de
buurtbewoners plaatste toer
een stuk in de Leidse dagbla
den en de bewonerscommissie
nam zelf het heft in handen.
Binnen twee maanden kwam
er toen een oplossing uit de
bus na enkele felle gesprekken
met B en W en het bestuur
van de GWS. De toen gevon
den oplossing werkt nog steeds
door in de huidige huren van
het complex. De vermenging
van landelijk (meestal politie
ke) acties met plaatselijke pro
blemen is een sport, die som
mige politici nu nog bedrijven.
Het resultaat is altijd dat beide
zaken vertroebeld worden en
daardoor niet effectief worden
opgelost. De bewoners van de
Van Hoogendorpstraat e.o.
hebben dat eind 1970 goed on
derkend. Plan Noord vermijdt
het nog steeds om niet parallel
lopende zaken met elkaar te
vermengen. Dit heeft tot nog
toe goede resultaten opgele
verd. Het verhaaltje van de
BHW in de L.C. van vorige
week woensdag toont dat zij 12
jaar^ nog steeds niets geleerd
J. Vervoorn
Leiden
likliniek over ruim twee
maanden zal zijn gesloten.
Volgens de directie van het
AZL is dit nodig gezien het
vertrek van het hoofd van
de afdeling, de allergoloog P.
Widjaja per 22 maart. Deze
weigerde zijn contract met
het AZL met een half jaar te
verlengen. De allergoloog
stelde zich op het standpunt
dat hij niet wenst mee te
werken aan de opheffing
van de kliniek. De laatste
acht weken zal een longarts
de kliniek onder zijn hoede
nemen. Oorspronkelijk was
het bedoeling dat de kliniek
pas over een half jaar dicht
zou gaan. Het AZL wil de
polikliniek sluiten, omdat dit
beter voor het onderwijs en
het wetenschappelijk onder
zoek zou zijn. De directie is
van mening dat de patiënten
niet door één allergoloog be
handeld dienen te worden
maar door gespecialiseerde
arsten zoals longartsen en
keel,- neus- en oorartsen. De
leden van de actiegroep
daarentegen willen juist dat
zij onder de hoede blijven
van een allergoloog.
Omdat het AZL er niet in
slaagde een allergoloog aan
te trekken, die het laatste
half jaar als vervanger van
de heer Widjaja wilde optre
den, wordt een snellere af
bouw van de kliniek door de
directie noodzakelijk geacht
Volgens de actiegroep heeft
de directie van het AZL ern
stig tekort geschoten. De ac
tiegroep stelt zich op het
standpunt dat het AZL voor
uit loopt op een beslissing
van de faculteitsraad van de
Medische Faculteit Deze
praat 30 maart over het
voorstel de kliniek op te hef
fen. „De directie wist dat het
contract van de heer Widjaja
afliep en heeft ddar veel te
laat op ingespeeld. Nu kan
de directie zeggen dat zij 'he
laas' niet in staat was een op
volger voor de allergoloog te
vinden," legt één van de le
den van de actiegroep de me
ning van de groep over gang
van zaken uit
De heer F.H. van de Velde
heeft gistermiddag ter ge
legenheid van zijn pensio
nering een koninklijke on
derscheiding gekregen.
Burgemeester C. Goekoop
speldde hem de bij de on
derscheiding behorende
versierselen op. De heer
Van de Velde werd be
noemd tot officier In de
orde van Oranje Nassau.
Van der Velde was sinds
1967 hoofd van de afdeling
personeel bij de gemeen
te.
Van 1946 tot 1967
werkte hij bij de gemeente
Haarlem en daarvoor bij
de gemeente Vlaardingen.
LEIDEN De actiegroep
tot behoud van de polikli
niek Allergologie in het
Academisch Ziekenhuis
(AZL) heeft in een laatste
poging de polikliniek te
behouden een brandbrief
aan de ministers van
volksgezondheid en on
derwijs gestuurd. Ge
vraagd wordt alles in het
werk te stellen om de kli
niek open te houden.
De minister van volksge
zondheid heeft de genees
kundig hoofdinspecteur voor
de volksgezondheid vorige
maand al gevraagd uit te
zoeken op welke manier de
belangen van de allergologie-
patiënten in het AZL het
best behartigd kunnen wor
den.
De leden van de actiegroep
hebben de brief aan de beide
ministers geschreven na een
gesprek met de directie van
het AZL. De directie liet in
dat gesprek weten, dat de po-
