1
Israël
twijfelt aan
voortzetting
van proces
Camp-David
LtensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnen
LtensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnenhofbuitensteBinnen
ilENLAND/BUITENLAND LEIDSE COURANT ZATERDAG 6 FEBRUARI 1982 PAGINA 9
tsverhoudingen in het Midden-Oosten zijn, sinds presi-
it in november 1977 Jeruzalem bezocht, aan sterke wij-
onderhevig. Na moeizaam onderhandelen kwam onder
van de Amerikaanse regering in september 1978 het
vidakkoord tot stand, dat de basis legde voor de Israë-
ptische vrede. Deze vrede heeft verdeeldheid gezaaid
abische wereld.
rtijd voltrok zich in Iran een ingrijpend revolutionair
Iet de verdrijving van de sjah verloren de Verenigde
et alleen een betrouwbare bondgenoot, maar ook de di-
trole over het olierijke Golfgebied.
ïtige uitstraling van de islamitische revolutie heeft de
ntalistische gevoelens enorm verhit en vormt voor de
regeringen een grote bron van zorg. Islam-fundamen-
herpten de maatschappelijke tegenstellingen in Egypte
ermoordden in oktober vorig jaar president Sadat. Ziin
ft de Camp-Davidakkoorden nog onzekerder gemaakt
op een Israëlisch-Arabische oorlog vergroot,
april moet Israël de in 1967 veroverde Sinaï-woestijn
>te hebben teruggegeven. Daarmee zal dan het eerste
van het Camp-Davidakkoord zijn uitgevoerd. Uitvoe-
het tweede gedeelte, de autonomieregeling voor de Pa
in de bezette gebieden, is voor 25 april uitgesloten. De
ie kwestie is een te groot probleem gebleken, dat niet
e enge marges van het Camp-Davidakkoord kan wor-
lost. Als een breder platform voor een vredesregeling
rredesplan van de Saoedische kroonprins Fahd kunnen
laar behalve dat over dit plan in de Arabische wereld
overeenstemming bestaat, verwerpt Israël zulk een al-
omdat het dan afstand moet doen van het in 1967 ver-
rabische grondgebied.
vraag is wat Israël in de komende weken zal gaan
de regering-Begin, nu zij nog een deel van de Sinaï
de verdeeldheid in de Arabische wereld hoogtij viert,
s grijpen en een aanval op Libanon ondernemen om
'LO uit te schakelen Of zal Israël, onder druk van de
e Staten, kiezen voor de lange weg van onderhande-
uiteindelijk tot een Israëlische-Arabische vrede moet
ÏAG „De Israëlische leiders twijfelen geen moment
militaire superioriteit en achten een nieuwe oorlog
jnlijk. Israël is in staat deze oorlog binnen vijf tot zeven
winnen, zelfs als het alleen komt te staan tegenover de
leerde Arabische legers". Dit is de belangrijkste conclu-
e New York Times trok uit een diepgaand onderzoek
toestand in het Midden-Oosten, dat dit blad onlangs
rricht.
catie begin vorige week van het New York Times-rap-
samen met speculaties die de Israëlische media hielden
militaire strategie welke Jeruzalem zou volgen in het
i een oorlog. Deze speculaties werden gevoed door een
praken van enkele Israëlische leiders, waarin de moge-
■r^an een militaire actie in Libanon niet werd uitgesloten,
ee tfrklaringen, die generaal Eytan (stafchef van het Israë-
hek jer), Shamir (minister van Buitenlandse Zaken) en Sha-
l wa ister van Defensie) onlangs aflegden, kan worden afge-
n Israël met de mogelijkheid rekening wordt gehouden
lanningen in het Midden-Oosten de komende weken
- zesden toenemen en dat deze weieens zouden kunnen cul-
ertig in een nieuwe Israëlisch-Arabische oorlog.
>r d< en Israëlische leiders in het verleden wel vaker harde
eten ïn gedaan zonder dat daar militaire consequenties aan
>ofdi verbonden. Maar een nieuw element in de jongste oor-
ecielaringen is, dat een beperkte actie van Palestijnse zijde
als een onmiddellijke aanleiding tot oorlog kan worden
„Israël zal heel snel en anders reageren dan in juli vo-
een bestand maakte toen een einde aan de Israëlische-
rvolJse gevechten - R.K.), als het tot nieuwe beschietingen
iten 1-Israël komt", zo liet Sharon onlangs weten. In de Is-
pers werd deze opmerking algemeen uitgelegd als een
verüging van een Israëlische aanval in Libanon in het ge-
alestijnen de vijandelijkheden tegen Israël zouden her-
Een nieuwe oorlog in het
Midden-Oosten in het verschiet
werd vorige maand een sym
posium gewijd aan de Univer
siteit van Tel Aviv. Professor
Saki, ex-onderminister van
onderwijs, verbijsterde de aan
wezigen met uitspraken van
jongeren uit kibboetsim. „Dit
land is kapot. Je kunt op nie
mand in het leger of in de re
gering meer vertrouwen. Ik
twijfel aan ons recht op dit
land", zo citeerde hij een jonge
Israëli. Ter gelegenheid van
het symposium had het minis
terie van onderwijs een opi
nieonderzoek uitgevoerd on
der middelbare scholieren. Dit
onderzoek wees uit, dat het
„ontbreken van joodse en zio
nistische identiteit de belang
rijkste reden is die tot emigra
tie aanzet".
Maar al te vaak komt het voor
dat regeringsleiders, gecon
fronteerd met nijpende bin
nenlandse problemen, de aan
dacht van hun volk trachten
af te leiden op een „succes" in
de buitenlandse politiek. Israël
verkeert in een crisis en dit
zou voor de Israëlische rege
ring een argument kunnen
zijn om nu de aandacht van de
Israëli's te concentreren op de
buitenlandse vijand: de Ara
bieren. Het is niet denkbeeldig
dat de haviken in Israël het
idee koesteren van een militai
re aanval op Libanon, waarbij
de PLO wordt uitgeschakeld
en de Syriërs worden terugge
drongen en die het gevoel van
veiligheid en het vertrouwen
in de Israëlische leiding kan
teruggeven.
Autonomie
Overeenkomstig de akkoorden
van Camp David moet Israël
voor 25 april de in 1967 ver
overde Sinai-woestijn aan
Egypte hebben teruggegeven.
Als alles volgens plan verloopt
en daar ziet het nu wel naar
uit dan zal binnenkort het
eerste gedeelte van het Camp
Davidakkoord ten uitvoer zijn
gebracht. Het tweede gedeelte
eist dat eveneens voor 25
april een regeling getroffen
wordt voor zelfbestuur van de
Palestijnen op de bezette wes
telijke Jordaanoever en in de
lie
bel
lucj ikkelingen gedurende
kuni°Pen jaren in Israël
zonder meer drama-
oemd worden. De Is-
economie verkeert,
van een florerende
iustrie, in een diepe
perspectief op een
ierstel is er niet. Mede
g van een ontoelaat-
buitenlandse schuld
hol geslagen inflatie,
zo'n 180 procent be
de levensstandaard
meeste Israëli's hard
gegaan. Volgens een
gepubliceerd officieel
rapport is de kloof
en arm weer even
tien jaar geleden.
leidt het rapport dat
Israëli's, dat bene
bestaansminimum
de laatste drie jaar
irdubbeld tot ruim
in leven bijna 300.000
ip de rand van de ar
ms. Dit kunnen ont-
6 cijfers genoemd voor
dat nog geen vier
inwoners telt.
r> Jn[ daarom geen opzien
- fct in dit Israël, waar
sn de oorlogstoestand
danfe emigratie hand over
ron-eneemt. Vorig jaar al-
vertrokken 20.000 Is-
foaar het buitenland,
ir vrijwel geen immi-
lap-jnaar Israël zijn toege-
Een Israëlische
vrouw en haar
kind hebben
zojuist een
bezoek gebracht
aan hun huis in
Hebron dat door
Palestijnse
werknemers
verder wordt
afgebouwd.
Hebron ligt op de,
bezette
westelijke
Jordaanoever en
omt'Hoewel emigratie zo de aanwezigheid
l-A-jaan een ingeburgerd vaB Israëli's in
/erf geworden in de Is- die stad heeft
"er"6 samenleving, doet herhaaldelijk tot
de» nieuwe verschijnsel botsingen met de
k iï steeds meer jonge Is- Palestijnse
ookfün land willen veria- bevolking geleid,
er deze problematiek
Gaza-strook. Uitvoering van
dit tweede gedeelte voor 25
april is niet haalbaar, omdat
Egypte en Israël geen over
eenstemming hebben kunnen
bereiken over de autonomie-
kwestie.
Hoewel Sadats opvolger Moe
barak slecht enkele maanden
in Egypte de scepter zwaait en
daarom over zijn beleid nog
niets met zekerheid gezegd
kan worden, heeft hij toch de
indruk gewekt de politieke
koers van Egypte te willen
wijzigen. Door geleidelijk de
door Sadat gearresteerde
Egyptenaren vrii te laten, de
corruptie in zijn land te willen
uitbannen en door meer aan
dacht te schenken aan de so
ciale en economische noden
van zijn volk, creëert Moeba
rak het nodige vertrouwen om
een verzoening tot stand te
brengen tussen islam-funda-
mentalisten, kopten en de
linkse kritici van Sadat. In zijn
streven om tot een nationale
overeenstemming te komen
heeft president Moebarak al
laten weten dat hij Egypte
minder afhankelijk wil maken
van lucratieve westerse inves
teringen en grotere aandacht
wil besteden aan de opbouw
van de Egyptische economie,
die tijdens de Sadat-periode
danig in het slop is geraakt.
Ten aanzien van zijn buiten-
landse beleid zijn er tekenen,
dat Moebarak een politiek van
„niet-gebondenheid" zou wil
len volgen. Het feit dat on
langs weer Russische advi
seurs zijn toegelaten in Egypte,
is een bewijs dat president
Moebarak enige distantie zou
willen betrachten ten opzichte
van de VS en zich onafhanke
lijker van de twee grootmach
ten wil opstellen. Tevens zijn
er aanwijzingen (hervatting
van het Egyptisch-Libische
grensverkeer), dat Moebarak
Egypte graag uit het Arabische
isolement wil halen. Niet ge
hinderd door de zware psycho
logische druk, die Sadat op
zijn schouders laadde nadat hij
in 1977 het besluit nam naar
Jeruzalem te gaan, is te ver
dachten dat de Egyptisch-
Arabische banden zullen wor
den aangehaald, als de Sinai
eenmaal is teruggeven.
Het is nog maar de vraag hoe
de Israëlische regering op een
eventuele Egyptische koers
wijziging zal reageren. Wel be
staat er net gevaar voor Israël
dat, wanneer het zich onver
zoenlijk blijft opstellen ten op
zichte van de Palestijnse rech
ten, president Moebarak in de
armen van het Arabische
kamp wordt gedreven. Israël
komt in dat geval weer alleen
te staan in de Arabische we
reld en de situatie, zoals die
bestond voor het bezoek van
Sadat aan Jeruzalem, heeft
zich dan hersteld. Met dit ver
schil echter dat de Sinaï aan
Egypte is afgestaan.
Tijdens zijn twee bezoeken aan
Israël en Egypte heeft de
Amerikaanse minister van
buitenlandse zaken, Haig, vo
rige maand vergeefs gepro
beerd het autonomie-overleg
nieuw leven in te blazen. Om
dat alleen de VS Israël onder
druk kunnen zetten, is het van
groot belang of de regering-
Reagan erin zal slagen het au
tonomie-overleg weer op gang
te krijgen. Dit zal niet gemak
kelijk zijn omdat een verzoe
ning tussen Kairo en Tel Aviv
op basis van het Camp Davi
dakkoord uitgesloten lijkt.
Het nieuwe Egyptische stand
punt met betrekking tot Pales
tijnse autonomie werd heel
duidelijk geformuleerd, toen
het semi-officiciële dagblad Al
Ahram vorige maand presi
dent Moebarak citeerde: „Ik
kan in naam van Egypte geen
concessies doen inzake de
rechten van de Arabieren (in
de bezette gebieden R.K.).
Ik kan niet toestaan dat Egyp
te bloot komt te staan aan
Arabische en internationale
beschuldigingen, zeker niet als
het gaat om andermans rech
ten, toekomst en lot". Moeba
rak gaf hiermee onomwonden
te kennen dat de Palestijnse
bevolking in de bezette gebie
den bij onderhandelingen over
autonomie betrokken diende
te worden. President Sadat
was altijd duidelijk minder na
drukkelijk in die eis.
Als mogelijk vervolg van het
Camp-Davidproces ziet presi
dent Moebarak wel wat in het
vredesplan van de Saoedische
kroonprins Fahd. Weliswaar is
het plan-Fahd op de Arabische
topconferentie van Fez (okto
ber '81) verworpen, toch wordt
in de Arabische landen daaro
ver steeds meer over gespro
ken als het enige alternatief
om tot een vreedzame oplos
sing van het Israëlisch-Ara-
bisch conflict te komen. Het
Saoedische vredesplan, waarin
impliciet Israël en de PLO als
gelijkwaardige onderhande
lingspartners genoemd wor
den, wordt echter door de hui
dige Israëlische regering on
voorwaardelijk afgewezen als
een directe bedreiging voor de
staat Israël.
Bevrijde gebieden
Sinds premier Begin in 1977
aan de macht kwam, is het
zonneklaar wat de Israëlische
plannen behelzen ten aanzien
van de in 1967 veroverde Ara-
.bische gebieden (de Sinaï uit
gezonderd). In zijn eerste ver
klaring direct na de verkiezin
gen in mei '77 sprak Begin
niet van bezette, maar bevrijde
gebieden. Met een sindsdien
sterk opgevoerd nederzettin-
genbeleid werd de basis ver
stevigd voor de beoogde inlij
ving van de westelijke Jor
daanoever, de Gaza-strook en
de Golanhoogte.
Nog geen jaar nadat Begin het
ambt van premier had uitgeoe
fend, werd een eerste massale
aanval op de PLO uitgevoerd.
Mede uit vergelding voor een
door de Palestijnen aangericht
bloedbad bij Haifa, waarbij 37
Israëlische burgers gedood
werden, viel in maart 1978 een
zwaar bewapend leger van
dertigduizend man Libanon
binnen en drong de PLO-stel-
lingen een aantal kilometers
terug.
In het voorjaar van 1980 raken
een drietal Palestijnse burge
meesters op de westelijke Jor
daanoever zwaar gewond bij
een serie aanslagen, die als
wraakactie bedoeld zou zijn
voor een Palestijnse actie in
Hebron. Hoewel het nog steeds
niet duidelijk is wie verant
woordelijk is voor de serie
aanslagen, wordt wel alge
meen aangenomen dat het een
serieuze Israëlische poging be
trof vooraanstaande Palestijn
se leiders op de westelijke Jor
daanoever uit te schakelen om
daarmee het verzet in de be
zette gebieden te verlammen.
De afgelopen maanden is de
Israëlische regering, wat be
treft haar annexatie-politiek,
rigoureuzer te werk gegaan.
Eind juli '81 werd in de Knes-
seth een wet aangenomen, die
geheel Jeruzalem tot hoofd
stad van Israël verklaart. Nog
geen twee maanden geleden
joeg de regering-Begin een
wetsvoorstel door het parle
ment, waarmee de Golanhoog
te bij Israël werd ingelijfd. De
volgende stap lijkt annexatie
van de westelijke Jordaanoe
ver en de Gaza-strook te zijn.
Maar voordat de Israëlische
leiders hiertoe zouden kunnen
besluiten, zou eerst het Pales
tijnse verzet in de bezette ge
bieden en in Libanon ver
zwakt moeten worden.
Twee benen
Omdat de Israël militair en
economisch sterk afhankelijk
is van de VS kunnen plannen
voor een mogelijke invasie al
leen door de Amerikaanse re
gering verijdeld worden. En
daar de Amerikaanse belangen
voor een groot deel in Arabi
sche wereld liggen, is het zeer
de vraag of de Israëlische lei
ders Washington ervan kun
nen overtuigen dat daar het
licht voor een invasie in Liba
non op groen gezet moet wor
den.
Al jarenlang hinkt de Ameri
kaanse Midden-Oostenpolitiek
op een Israëlisch en een Ara
bisch been. Het in de pas laten
lopen van deze twee benen is
sinds de Oktoberoorlogvan
1973 duidelijk door de Ameri
kaanse regering nagestreefd.
De toenmalige Amerikaanse
minister van buitenlandse za-
Israëllsche
gevechts
vliegtuigen
oefenden in
juli vorig jaar
zware
bombarde
menten uit op
de Libanese
hoofdstad
Beiroet in een
poging de
PLO-hoofd-
kwartieren in
die stad te
vernietigen.
Het was de
eerste
openlijke
aanval van
Israël in
Libanon sinds
de Israëlische
invasie van
maart 1978 in
dat land. Foto:
een bulldozer
is bezig met
het ruimen van
puin in het
zuidoostelijke
gedeelte van
Beiroet.
ken, Kissinger, ontwikkelde
hiervoor zijn omslachtige stap-
voor-stap diplomatie en hij
slaagde erin Israël en Egypte
nader tot elkaar te brengen.
President Carter wist deze toe
nadering uit te bouwen tot een
Egyptisch-Israëlisch vredes
verdrag. Dit verdrag werd
door de meeste Arabische lan
den, waaronder de pro-Ameri
kaanse koningshuizen van Sa-
oedi-Arabië en Jordanië, ver
worpen. De stap die de VS nu
zouden willen doen is deze
beide landen bij het Camp-Da-
vidvredesproces te betrekken.
Het feit dat president Reagan
in oktober vorig jaar de Ame
rikaanse joodse lobby trotseer
de en in de Senaat het besluit
tot levering van Awacs-radar-
vliegtuigen aan Saoedi-Arabië
er door drukte, duidt erop dat
hij het Camp-Davidproces een
vervolg wil geven.
Bij een eventuele uitbreiding
van het Egyptisch-Israëlisch
vredesoverleg, moet de Ameri
kaanse regering met een voor
stel komen dat voorziet in een
vreedzame oplossing van de
Palestijnse kwestie en aanstu
ren op een dialoog met de
PLO. Tegelijkertijd zal Was
hington president Begin onder
druk moeten zetten naar een
diplomatieke regeling van het
Midden-Oosten conflict te
streven. Hier is de nodige
creativiteit en visie voor nodig
en het Amerikaanse buiten
landse beleid laat sinds Reagan
president is wat dit betreft
nogal wat te wensen over.
Maar hij zal heel goed beseffen
dat een Israëlische militaire o-
peratie in Libanon de onge
loofwaardigheid van de VS in
de Arabische wereld' vergroot
en daarmee de Amerikaanse
belangen op het spel zet. Het
feit dat de Amerikaanse rege
ring in juli vorig jaar geen es
calatie toestond van de Israëli-
sche-Palestijnse gevechten aan
de Libanese grens en Israël
een bestand afdwong met de
PLO, is een hoopvol teken dat
een uitbarsting van geweld
voorkomen wordt.
De komende weken zullen
duidelijk maken of het
Camp-Davidakkoord een
voldoende basis-heeft om na
25 april het vredesproces
voort te zetten, of dat het zal
leiden tot een Israëlische in
vasie in Libanon, die het ge
vaar in zich draagt van een
nieuwe oorlog in het Mid
den-Oosten. Gezien de Arabi
sche verdeeldheid en de Is
raëlische militaire superiori
teit, ligt het initiatief voor
een verdere gang van zaken
nu in Israël. Het Midden-
Oosten gaat een spannende
tijd tegemoet, omdat de Is
raëlische leiders nu een keu
ze moeten doen uit confron
tatie met de PLO of een
voortzetting van het Camp-
David vredesproces.
RICK KERSJES
Ti
ministeries te verge-
iren met auto's, zou
rternent van buiten-
ken de Rolls Royce
wagenpark zijn. Dit
inisterie, waar diplo-
algebruik troef is en
sfeer van dubbele
nen, dure whisky en
ene banketten door
i waart, viel de afge-
>k echter even uit z'n
zoals het departe-
Van der Stoel in de
wandeling wordt ge
buurde namelijk op
papier, ondertekend
minister, een serie
gen de wereld in. De
yce leek voor korte
nderd te zijn in een
ren met clowns. Het
Ie keurige, stijve „li-
it één van de vroege-
van Toon Hermans,
een galadiner plot-
z'n slof schoot en uit-
neer die bal!",
ieter van het ministe-
veneens met een di
aken. Het begon alle-
In Washington
Amerikaanse en Ne-
diplomaten en hoog
waardigheidsbekleders op 15
januari aangezeten aan een
banket ter gelegenheid van
het feit dat Nederland al twee
honderd jaar diplomatieke be
trekkingen met de Verenigde
Staten onderhoudt. In 1782
was Nederland het eerste land
ter wereld geweest dat de Ver
enigde Staten, voorheen een
Britse kolonie, erkende als
zelfstandige natie. Daar moest
op gedronken worden. En ge
geten natuurlijk. En wat stond
er op het menu? Een echte In
dische rijsttafel. Adoe seg!
SNERT 2
Tweede bedrijf. Het VVD-
Tweede Kamerlid Theo Joe-
kes, in zijn vrije tijd schrijver
van detectiveboeken, bezit een
fijnzinnig gevoel voor humor,
waar hij in de Kamer somtijds
lustig mee strooit. Toen hem
het verhaal van de rijsttafel
ter ore kwam, werd hij weer
eens besprongen door een on
weerstaanbare drang tot
schertsen. Een subtiele grap
rijpte in zijn bovenkamer en
het gevolg daarvan was, dat
minister Van der Stoel een
dag later van Joekes een aan
tal schriftelijke vragen ont
ving met de volgende strek
king: Vindt u ook niet dat een
rijsttafel hèt symbool is van <?/VFf?T 7
het Nederlandse koloniale ver-
leden? Beseft u niet, dat de
Verenigde Staten hierdoor op
betreurenswaardige wijze wer
den herinnerd aan hun verle
den als kolonie van Groot-
Brittannië? Wilt u stappen on
dernemen om te zorgen dat
iets dergelijks in het jaar 2082
niet meer voorkomt?
De vragen van Joekes bleven
uiteraard niet onopgemerkt.
Het Kamerlid mocht zijn grap
zelfs bij Sonja Barend aan het
Nederlandse volk komen uit
leggen. Intussen groeide in het
Haagse politieke wereldje de
nieuwsgierigheid naar het ant
woord dat Van der Stoel aan
Joekes zou geven. Of liever
gezegd: hoe zouden de ambte
naren van Van der Stoels mi
nisterie de zaak opvatten?
Schriftelijke vragen van ka
merleden worden immers zel
den of nooit door een minister
of staatssecretaris zélf beant
woord, maar door het ambte
narenapparaat De bewind
spersonen hoeven alleen maar
hun handtekening onder de
antwoorden te zetten, alvorens
Afgelopen woensdag werd het
stilzwijgen van Buitenlandse
Zaken verbroken en daarmee
werd tevens veler hoop be
waarheid, want Van der Stoel
bleek Joekes met gelijke munt
te hebben terugbetaald. Kort
om, B.Z. had ook kwink gesla
gen.
Is een rijsttafel het symbool
van ons koloniale verleden?
„Neen. Geenszins", luidde het
antwoord. „Het grote aantal
restaurants in Nederland,
waar rijsttafel het voornaam
ste menu is en de frequentie
waarmee deze door Nederlan
ders van velerlei pluimage
worden bezocht, wijzen uit dat
de rijsttafel zich in de loop der
tijden een vaste plaats heeft
verworven in de rij der ty
pisch Nederlandse gerechten
en zich fier weet te handha
ven naast boerenkool met
worst".
En hoe denken de Amerika
nen dan over een rijsttafel?
Zien die daar iets koloniaals
in? Welnee, meent men op
Buitenlandse Zaken. En men
voegt daar aan toe: „Proefon
dervindelijk is gebleken dat
Amerikaanse gasten zich een
hun aangeboden rijsttafel
mits van voldoende culinair
niveau bijzonder goed laten
smaken
Laatste vraag: wat te doen bij
toekomstige jubilea van de Ne
derlands-Amerikaanse betrek
kingen? Antwoord: „Overwo
gen is om in 2032, wanneer het
250-jarig bestaan van de be
trekkingen zal worden her
dacht, snert te serveren en in
2082 hete bliksem op het menu
te plaatsen".
SNERT 4
„Subliem. Echt subliem. Hele
maal in de geest van mijn vra
gen reageerde Joekes opgeto
gen toen wij hem benaderden
voor een commentaar op de
gegeven antwoorden. „En bo
vendien", zo liet hij erop vol
gen, „vind ik dat het menu
voor het jaar 2032 een uitste
kende typering is voor het ka
binet-Van Agt in de huidige
samenstelling. Snert dus".
Op het ministerie van buiten
landse zaken is men inmiddels
weer tot de diplomatieke reali
teit teruggekeerd. Een tele
foontje naar de afdeling voor
lichting brengt ons in contact
met een secretaresse. Waar
gaat het over?", informeert zij,
als wij een voorlichter te spre
ken vragen. „Eh, tja, het gaat
over die rijsttafel toestand".
Aan de andere kant van de
lijn klinkt een onderdrukt ge
lach. „Over ons koloniale ver
leden dus", zegt ze drc
„Een ogenblikje graag".
De voorlichtingsambtenaar die
ons vervolgens te woord staat,
komt nauwelijks meer uit de
plooi. „Die rijsttafelvragen?
Die zijn beantwoord door onze
afdeling culturele zaken. Of de
minister het leuk vond? Ja, hij
vond het ongetwijfeld aardig,
anders had hij zijn handteke
ning er niet onder gezet",
klinkt het afgemeten. „Er is
zeker heel wat over afgela-
chen proberen wij nog. Even
is het stil. Dan zegt hij lang
zaam, alsof hij moeite heeft de
juiste formulering te vinden:
„Ach ja, we hebben ons er wel
enigszins mee geamuseerd".
SPORTIEF
Het PvdA-Tweede Kamerlid
Schel to Patijn is een sportief
man. Hij brengt deze eigen
schap niet alleen op fysiek ge
bied tot uitdrukking (hij hoc
keyt graag) maar eveneens in
geestelijk opzicht. In de poli
tiek geldt sportiviteit als één
der mooiste eigenschappen die
een politicus kan hebben.
(Tussen haakjes: een andere
mooie eigenschap is eerlijk
heid en ook die is op Schelto
van toepassing, waarvoor hul
de).
Schelto Patijn was samen met
Bram Peper, de vice-voorzitter
van het PvdA-partijbestuur,
kandidaat voor het burge
meesterschap van Rotterdam.
De baan ging naar Bram, zoals
we sinds vorige week weten.
Is Schelto daar erg verdrietig
om?„Welnee", vertelde hij ons
eergisteren. „Uiteraard heb ik
wel even een gevoel van .jam
mer" gehad, maar verderwat
zal ik klagen?" Ik wist trou
wens al op 19 januari, dat ik
het niet zou worden. Ik kreeg
toen een telefoontje van Ed
van Thijn (minister van bin
nenlandse zaken) en die zei:
„Sorry Schelto, maar ik heb
Bram voorgedragen aan het
kabinet". Ja, zo gaat dat. Ach,
ik had mijn kansen toch altijd
al minder hoog geschat dan
die van Bram. Ik heb daar met
Bram ook diverse malen over
gepraat, onder het genot van
veel pils, je kent dat wel. Leuk
was natuurlijk wel, dat Maar
ten Vrolijk, de Commissaris
van de Koningin in Zuid-Hol
land, mij als eerste aan het ka
binet had aanbevolen. Maar ja,
het kabinet kan van zo'n aan
beveling afwijken, dat zie je.
Toch is hiermee bewezen, dat
men Bram en mij als gelijk
waardige kandidaten zag. Het
was overigens wel een vrij
unieke toestand, dat er twee
officiële kandidaten waren
voor Rotterdam. Meestal is er
voor grote steden maar één,
die door de Commisaris wordt
voorgedragen en die het kabi
net dan automatisch over
neemt".
Wat deed Schelto, toen hij
hoorde dat hij het niet zou
worden? „Ik heb onmiddellijk
Bram gebeld en hem gefelici
teerd. We hebben toen gelijk
een afspraak gemaakt voor
een etentje met onze vrouwen,
om het te vieren. Ja hoor, we
zijn even goeie vrienden ge
bleven".
DICK VAN RIETSCHOTEN
