Robert de Niro als
ambitieuze priester
trinity-duo herenigd als schatgravers
René Ver hoeff: „Men zal paf
van ons staan in de Hartebrug"
UIT DE CONSUMENTENGIDS
NOVEMBER 1901=
Undré van Duin's
sprong naar de speelfilm
IAAL HET BIJ DE GOEDKOOPSTE!
KERSTCONCERTEN RIJGEN'ZICH AANEEN EN
WORDEN STEEDS MAAR DUURDER
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt'u mij telefonisch vertel
len wie u'graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
mmm
fflD/REGIO LEIDSECOURANT VRIIDAG 18DECEMBER 1981 PAGINA5
Robert de Niro is een van de
meest veelzijdige filmacteurs
van deze tijd. Of hij nu een
halve onderwereldfiguur moet
spelen in een van Martin Scor-
cese's films, dan wel een dolle
bokser als in „Raging bull" of
een ambitieuze priester zoals
nu in Ulu Grosbard's „True
confessions", je gelooft in hem.
Met Robert Duvall ligt het iets
anders. Jarenlang een be
trouwbare bijna onopvallende
figuur op het tweede plan
zoals in „M.A.S.H." en „The
godfather", zo ingehouden dat
het je bijna zou ontgaan hoe
goed hij was. Maar in „True
confessions" krijgt hij gelijke
kansen en zonder regisseur
Grosbard iets te kort te doen,
mag je wel constateren dat de
twee Roberts de film maken.
In „True confessions" spelen
zij twee broers. De oudste,
Tom, is een politieman, die de
vuile karweitjes mag opknap
pen zoals het zoeken naar de
dader van een op gruwelijke
wijze vermoord meisje, dat in
pornofilms optrad. De jongste,
Desmond, is priester en lang
zamerhand een soort rechter
hand van de kardinaal (Cyril
Cussack) geworden door zijn
vaardigheid gelden voor de
kerk los te krijgen van parti
culieren, waarbij hij nog wel
eens door de vingers wil zien
waar dat geld vandaan komt.
De twee broers hebben ieder
een geheel eigen loopbaan en
de film speelt zich dan ook af
wisselend in twee milieus af,
totdat blijkt dat enkele van
Desmond's relaties het ver
moorde meisje goed hebben
gekend. Zij eisen van de pries
ter, dat hij zijn broer zal dwin
gen de zaak te laten rusten. Zo
niet, dan zullen zij ook Des-
mond in het schandaal, dat bo
ven hun hoofd hangt, mees
leuren.
Inmiddels heeft Tom de ware
toedracht van de moord ont
dekt, maar is van plan om de
gehate aannemer Jack Am
sterdam (Charles Durning)
niet vrijuit te laten gaan...
De Niro als de eens idealisti
sche priester, die langzamer
hand steeds commerciëler
moest gaan denken en niet
voor een lichte chantage te
rugdeinst en Robert Duvall,
als de zich driftig in de jacht
STUDIO True Confessions
Met Robert de Niro en Ro
bert Duvall. Regie: Ulu Gros-
bard (16 jaar).
op de moordenaar vastbijtende
politieman, vormen een prach
tig duo. Een genot om naar te
kijken.
Grosbard weet met en door dit
tweetal de aandacht gemakke
lijk gevangen te houden, al
zijn in het begin de manipula
ties waarmee de priester op
een society bruiloft of tijdens
een spelletje golf het geld
bijeenkrijgt voor de kerk, niet
altijd even duidelijk. Tom's
milieu is overzichtelijker. We
kennen het uit vele politie
films maar Robert Duvall
maakt van de cynische, soms
opvliegende politieman iets
heel aparts.
VERGELIJKING PRIJSPEIL LEVENSMIDDELENZAKEN 1)
goedkoopst
goedkoopste
zaken
b„ DIRKSON
/6ïrk v.d. Broek/
l- Bes v.d. Heyden/
Jee. Hermans Prrjsslag
/oirkv.d Broek
Bas v.d. Heyden/
M a i is Tref center Berko
Profimarkt (Zuid-Holland)
Fred v.d. Werf»
5 a 10%
duurder
Albert Heijn, De Boer.
Profimarkt (Groenwoudt).
Co-op. Nieuwe Weme.
Profimarkt (Groenwoudt).
Simon. Spar super. Végé.
Vendet. Vivo. V&D.
4.6
10 a 15%
duurder
A O 2000
15 a 20%
duurder
Profimarkt (Zuid Holland)
20 a 25%
duurder
Nieuwe Weme. Vendet.
V&D
meer dan
25% duurder
A O 2000. Centra. Co-op.
Spar-super.Végé.Vrvo.
4.6
onvoldoende
artikelen
aanwezig
11 de volgorde binnen de vekk
en is alfabetisch
>dst
fen het publiek een beetje
'gekeken was op de rauwe
J(| 'oghetti-western, kwam een
n E. B. Clucher noemende
[isseur met een vondst, die
een bom insloeg het Tri-
'ty-duo. Een tweetal, dat als
n'g wapen een paar mokers
vuisten gebruikte en als
soort Laurel en Hardy van
ilde westen te keer ging,
dat verschil dat de dunne
ce Hill de slimmerik was
de kolos Bud Spencer
s voor het vuile werk liet
LUXOR De vier vuisten heb
ben de tropenkolder
met Terence Hill en Bud
Spencer. Regie Sergio Cor-
bucci.
opdraaien.
Na de eerste „vier vuisten"-
films, zagen we Hill en Spen
cer ook nog op dezelfde wijze
als piraten opereren of als
Amerikaanse motoragent.
Spoedig daarna ging het twee
tal uiteen. Hill om in Amerika
de Supercop te spelen, terwijl
Spencer „thuisbleef" om af
wisselend de Napolitaanse po
litieman Platvoet en de sheriff
met het knulletje uit de ruimte
te spelen.
Maar nu heeft Sergio Corbucci
ze voor zijn „De vier vuisten
hebben de tropenkolder" weer
samengebracht en er is niets
veranderd in hun optreden.
De slimme Hill op de vlucht
voor gangsters verbergt
zich op de zeilboot, waarmee
de lobbes Spencer net een door
een marmelade-fabrikant ge-
sponcorde wereldreis zal ma
ken. Hill weet Spencer in de
richting van een Zuidzee-ei-
land te loodsen, waar een
schat verborgen moet zijn.
Wat zij daar aantreffen zijn
vreemd brabbelende inboor
lingen, die zij redden uit de
handen van slavenhandelaren,
een schietgrage Japanner die
nog niet weet dat de Tweede
Wereldoorlog is afgelopen én
tenslotte voor miljoenen aan
dollarbiljetten, die vals zouden
zijn.
Aan het eind arriveren de op
Hill jagende gangsters samen
met de slavenhandelaren ook
op het eiland en dan kunnen
de „vier vuisten" weer eens
ouderwets van leer trekken.
Een film van het bekende Tri-
nity-recept met veel vaart en
enkele hele gekke grappen in
elkaar gezet.
MILO
Handel, het Gloria uit de
Boheemse herdersmis van
de Tsjech Ryba, tijdgenoot
van Mozart. Voorts is Bach
vertegenwoordigd en
worden er Engelse carols
gezongen op een
ongetwijfeld heel mooie
maar on-Engelse manier.
Enfin, Louis en Liselore
zijn de vrij kostbare
hoofdmoten van dit
Hartebrugse neusje van de
kerstzalm, die Verhoeff
namens het
kerstplaat '82. „En radio hè,
concerten; ja wat wil je, als
uitvoerend musicus. Zou er
treurig uitzien als dat niet
zo was. Verbeeld je, dat je
als journalist op 2 januari
niets meer te schrijven had.
Ook in mijn geval moet de
directie doorgaan, het
maatwerk moet
doorstromen, het stokje
dient geheven te blijven,
auf Flüglen des Gesanges
moeten mijn ensembles
weer een nieuw jaar door
zien te komen, 't Liefst
gesponsord. Door
oliebaronnen,
bollenmarkiezen,
snijbloemprinsen,
bierbrouwers. Het geeft niet
wie iets wil steken in de
muziek. Maar de dagen van
het onbekommerd, vrijuit
zingen en zorgeloos
kwinkeleren zijn voorbij.
Het zijn de pegels die
concerten op niveau in
stand moeten houden".
René Verhoeff vertrok
spoorslags naar z'n
kerstconcert in de Haagse
Jacobuskerk. Gedecideerd
dirigent op hoop van zegen.
Maar als je de muziek hoort
die hij teweeg brengt, zoals
zondag in de Leidse
Hartebrug, dan zeg je
algauw: „verrekte mooi
aigenlijk. Crimineel. Dat
zouden ze meer moeten
doen". Dan is een Verhoeff
al snel op uw pad te vinden,
met in zijn kielzog een
jitgelezen rij van
executanten, grote en
kleine, die met z'n allen
glans willen verlenen aan
elk feest dat de muziek kan
oieden. Voorlopig aan het
Kerstfeest, dat weer in
sneltreinvaart op til is.
Toonkunstorkest onder
contract heeft. Een concert
met enigszins dure „jongens
en meisjes", en zoiets
vereist wel een volle
kerkzaal die openstaat voor
„heel Leiden". Geen Gloria
of zalig wegdromen, geen
cantique of lullabye, geen
romantiek van Louis of
Lies, wier voordracht
tranen zal doen opwellen in
menig oog, geen Kindje, ach
Kindje, of er moet geld voor
op tafel worden gelegd. Ook
Kerstmis wordt alom
vertoond in een zakelijke
setting.
Dat is iets, dat René tot
schreiens toe bewogen
heeft. Waarvoor hij graag
desnoods uitglijdt, onder de
gevelsteen waarop St. Frans
aan de wolf een poot,
pardon een hand geeft. „Als
die kerk maar volkomt,
zondagmiddag. Please, help
me, en moge het Kerstkind
je zegenen". Och, alles is
mogelijk; ook Scrooge werd
bekeerd en liet de grootste
en vetste gans bij zijn
behoeftige boekhouder Bob
Cratchit bezorgen, waarvan
„tiny Tim" dan weer kon
profiteren. Dat is Kerstmis.
Ook in de Hartebrug.
Zondagmiddag. Kaarten,
die recht geven op dit
menu, zijn verkrijgbaar bij
de VVV Leiden,
Stationsplein, bij K&O, en
vóór de aanvang van het
concert in de kerk, vanaf
half drie.
Overigens kijkt Verhoeff al
weer over Kerstmis '81
heen. Hij ziet aankomen,
dat ie in januari t.v.-
opnamen moet maken in
verband met de verjaardag
der koningin. En een
IDO 1 Ik ben Joep Meloen
)gt ,l.) met André van Duin en
iten orrie van Gorp. Regie Guus
erstraete jr.
a de „André van Duin-pret-
'oo lm", eigenlijk niet meer dan
m n opgeblazen video-registra-
nti van de hoogtepunten uit
n shows, heeft Nederlands
>pulairste komiek van dit
«ment de sprong naar de
hte speelfilm gewaagd met
eefi in doorlopend verhaal.
e schreven deze week reeds
t met „Ik ben Joep Meloen"
?i:nin uiterst overwogen sprong
gemaakt. Meer karakter,
inder karikatuur, maar toch
stuntelige show-figuur met
,jj,l et ziekenfondsbrilletje nog
et helemaal loslatend. Dat
ordt het duidelijkst in de dia
gen, geen opeenvolging van
ose-ups, maar André van
uin met gesprekspartner
last elkaar voor een statische
fan jtnera. Waarschijnlijk een
ijs besluit, want in de mono-
vn igen bijvoorbeeld voor de
0f tegen de papegaai
in zijn terzijdes is Van Duin
ïeigd te overdrijven en te
tel bekketrekkend op de ca-
era en dus rechtstreeks op
Pt publiek te spelen. Maar dat
eeft hij bij een volgende film-
dt °ging en die komt er zeker
wel afgeleerd. We hebben
aall snslotte in Nederland nog
iet veel ervaring met het ma-
en van filmkomedies.
MILO
Onder de mensen die rond
Kerstmis nauwelijks aan
ademhalen toekomen
bevinden zich hele groepen
muzikanten. Mensen van
het hoogste lied en andere
looggestemde uitvoeringen.
Zangers, solisten,
- instrumentalisten en
dirigenten werken zich deze
dagen naar een bepaald niet
gezegende instorting toe. Ze
laten zich gelden, en „the
blessed virgin and her
offspring" zal hen een zorg
zijn, althans in hun uitingen
„naar binnen toe". Gisteren
rei iiep ik even te niksen in de
Haarlemmerstraat, ter
hoogte van de franciscaanse
pastorie, toen ik een
de gefloten, verbonden
H akkoord van consonanten
ij hoorde, plotseling uitlopend
fa in een schrille dissonant.
j)f Een gebroken akkoord, had
je kunnen zeggen. De
voortbrenger van dit alles
hield er bijna een gebroken
been aan over, want hij was
over een ijzig heuveltje op
het wegdek uitgegleden. Hij
herkende me en zei meteen
met een, mij welbekende,
grijns: „Dit uitglijden kan ik
r<' me zondagmiddag, en
trouwens vanavond in Den
Haag ook niet, beslist niet
veroorloven. Ik bedoel dan:
tijdens de directie niet hè.
Toch leuk, dat ik je zie,
want je kunt wat voor mij
sa en de mijnen doen. Het
"aai moet wel gratis, want het
ee geld is op". Toen wist ik al
genoeg en pakte m'n
blocnootje.
Het was René Verhoeff, de
onvermoeide, niet onscherp
getekende koor- en
orkestdirigent, die thuis in
Noordwijk eet, drinkt,
slaapt en mint, maar verder
overal in het land de noten
van zijn métier rondstrooit.
De man van Haagse, niet
eens bluf, en Rotterdamse
koren, van het
Toonkunstorkest Leiden, de
il* robuste leider die nimmer
i -
Liselore Gerritsen, die in de Hartebrugkerk, Lei
den, haar Janna komt voorlezen.
aarzelt als hij in mijn
kolommen kan kruipen.
René Verhoeff, die onder
aan de toonladder roept: „je
moet maar weer eens een
stukkie over me schrijven".
Niet dat Verhoeff vandaag
als een veelgeplaagd man
wil overkomen, maar de
Kersttijd ziet hij anders dan
Charles Dickens deed. De
heilige tijd is voor hem
weliswaar een bewogen tijd,
maar ook een periode van
aanpoten. Geen pilsje
drinken, want avond aan
avond is het kerstconcerten
geblazen. René kent rust
noch duur en hij zal zeker
niet te vinden zijn bij de
herders die zich intussen
opmaken om naar de stal
van Bethlehem te trekken
zogauw het koor der
engelen hen daartoe met
schalmeien opwekt.
Nee, Verhoeff kent het
stalletje slechts van buiten.
want zijn gehonoreerde
taak is het, met spel en
snaren de Geboorte van het
Kind op te luisteren en
gelovigen en ongelovigen te
stichten, met de stille hoop
dat de laatste toch nog
gelovig zullen worden. Toch
is dit niet op de eerste plaats
zijn pakkie an. „Ik heb dit
jaar dertien kerstconcerten
te verzorgen, en dat gaat je
niet in je kouwe kleren
zitten. Volle bak overal,
hoor, maar je moet
behoorlijk aan de weg
timmeren wil je het publiek
naar de kerken krijgen om
de mensen een wijding en
betrokkenheid aan te spelen
en aan te zingen. Nee, over
gebrek aan belangstelling
heb ik niet te klagen. Wat
niet weg neemt dat je best
wel weer eens een
opwekking zou mogen
plaatsen".
Welnu, zondagmiddag
aanstaande, 20 december,
wordt om drie uur de
Hartebrugkerk gevuld met
een glorieus en veelzijdig
kerstconcert. De organisatie
(Leids Toonkunstorkest)
heeft daartoe een
uitgebreide „cast"
samengesteld. Onder de
medewerkers bevinden zich
Louis van Dijk, die
kerstmatig improviseert op
de vleugel („uniek", noemt
Verhoeff dat), Liselore
Gerritsen, uit de Gelderse
Achterhoek, maar van
Leidsen universiteitsbloede,
zal een eigen kerstverhaal
voorlezen („in Den Haag
kwam dat heel
geëmotioneerd over, heb ik
gemerkt", aldus Verhoeff,
die het zelf niet gehoord
heeft omdat hij alweer in de
partituren was gedoken,
„maar ik heb veel reacties
gehoord"), daar zijn ook
Anja van Wijk, mezzo,
Hubert Waber, bas, een
slaggroep en koperblazers
van het Residentie Orkest,
Jan Schmitz gaat op zijn
schitterend gerestaureerde
orgel op de Franse kersttoer
en laat het Noël de kast
uitgalmen. Dit alles
omspeelt de zang van het
gemengd koor Hagacantare,
het knapenkoor van het
Haagse Aloysiuscollege, het
optreden ook van het
Toonkunstorkest. Alles
ferm en artistiek in de hand
te houden door René
Verhoeff, esquire.
Uit te voeren composities:
o.a. de Christmas Cycle, met
internationale
kerstliederen, van Marius
Monnikendam Verhoeff;
„drie uur vóór zijn
overlijden, vier jaar
geleden, nog aan mij
opgedragen" een deel
uit The Messiah van
René Verhoeff, de veelgeplaagde; dirigent tevens.
gevlucht In „Ik ben Joep Meloen".
