>rdt de PPR een permanente splinter?
p,
Een
inhaalmanoeuvre
tegen de
wapen wedloop
met weinig kans
van slagen
IRISTEN-RADICALENENHUN IDENTITEITSCRISIS
ËNLAND LEIDSE COURANT ZATERDAG 28 NOVEMBER 1981 PAGINA
lilHHIIilWiliW'il WHBMWM1
IBPPPHPCiPMPffPKWHillgPW
nol d
üft>
ofb
bezoek 1
Kamer krijgt vol-
If twee dagen achter
oog Bezoek. Op
j december zal Sin-
bet parlementsge-
opwachting maken,
wordt een traditie
die in 1978 plotse-
fgebroken. Een ka-
weten al wie, maar
ppen we nog niet)
ds in bisschoppelijk
yr de Wandelgangen
n vervolgens in één
fitting houden ten-
\antal personen uit
7 bij zich op het
Iepen. Vol verwach-
ons hart. Komende
b deze plaats meer
chting kloppen aan
en, Vthof ook de harten
aUtoruitzicht van het
aan:p& dat zich een dag
rbaa\sdag dus, zal aan-
ukk» automatische deu-
d eihoofdingang zullen
s kij open gaan voor
alsjj'nder dan koningin
Me prins Claus.
toep 1964 is het Neder-
ten \atshoofd voor het
mitfe Tweede Kamer
ede De toenmalige ko-
ana woonde toen de
or
viering bij van het 500-jarig
bestaan van de Kamer. Nu,
bijna achttien jaar later, komt
haar opvolgster met eigen
ogen bezien hoe de volksverte
genwoordiging met het ganse
raderwerk eromheen functio
neert. Een uitzonderlijke ge
beurtenis derhalve, die echter
ook uitzonderlijk moet blijven,
want volgens ons staatsrecht
hoort een regerend vorst(in)
helemaal niet in het parlement
thuis. In het parlement wordt
politiek bedreven en zoals be
kend staat de koningin „boven
de partijen". Zij zal dit tijdens
haar bezoek ook letterlijk in
praktijk brengen, door slechts
vanuit een hoge loge bovenin
de vergaderzaal op het kamer-
gebeuren neer te blikken. De
zaal zelf mag ze niet betreden.
hoog bezoek 2
Het aanstaande koninklijke
bezoek heeft zijn schaduwen al
wekenlang vooruitgeworpen.
Koortsachtig is er gewerkt aan
het fatsoeneren van de inge
wanden van het kamerge
bouw. Je kon niet door een
gang lopen zonder te struike
len over schoonmakers, schil
ders, timmerlieden of stuca-
doors. Alle plekjes waar de ko
ningin dinsdag langs zal ko
men, moesten in ordentelijke
staat worden gebracht. Ramen
werden gezeemd, vloeren ex
tra geboend, schilderijen afge
stoft, het interieur van tele
fooncellen opgekalefaterd, ko
zijnen gerepareerd, scheuren
in plafonds weggewerkt en
muren van een nieuwe laag
verf voorzien. De witte torna
do gierde door de wandelgan
gen. Een personeelslid merkte
deze week met ingehouden
lach op: „Als je wilt weten,
hoe de koningin door het ge
bouw zal wandelen, moet je
met ie vingers langs de muren
strijken. Waar de verf nog nat
is, daar komt ze langs".
De operatie-„Beatrix" leverde
ook nog een aardig voorbeeld
van tijd- en geldverspilling op.
In een gang, ergens in het hart
van het kamergebouw, waren
nijvere ambachtslieden twee
weken geleden begonnen met
het aanbrengen van een nieu
we tussendeur, ter vergroting
van de brandveiligheid. Oude
plinten werden weggebroken
en een deel van het stucwerk
werd weggehakt. Een slordig
gezicht. Tot overmaat van
ramp bleek echter al spoedig
dat het karwei niet vóór het
koninklijk bezoek geklaard
zou kunnen worden. Wat te
doen De oplossing was even
simpel als deernis- en lach
wekkend. Besloten werd, de
branddeur voorlopig nog maar
niet aan te brengen en alles
weer in de oude toestand te
herstellen. En zo werd het ka-
potgehakte stucwerk opnieuw
gepleisterd, de oude plinten
werden weer aangebracht en
netjes gelakt en deze week zag
je er al geen barst meer van,
dat op die plek ooit een aan
vang was gemaakt met het
aanbrengen van een nieuwe
tussendeur. Hoeveel zou zo'n
truc nou hebben gekost
hoog bezoek 3
Overigens werd afgelopen
woensdag in de Kamer een
brief van de griffier verspreid,
gericht aan „allen die in de
Tweede Kamer werkzaam
zijn". De brief, die geheel ge
wijd was aan het bezoek van
koningin en prins, bevatte on
der meer de volgende passage,
die wij u niet willen onthou
den. „Op u allen wordt een
dringend beroep gedaan, wan
delgangen, trappenhuizen e.d.
te ontruimen zodra een ka
merbode of beveiligings
beambte zulks verzoekt. Het is
de bedoeling, dat Hare Majes
teit en prins Claus een indruk
krijgen van het kamerbedrijf.
zoals dit normaal reilt en zeilt,
maar in onze nauwe gangen
en trappen zullen de bezoekers
en hun begeleiders vlot moe
ten kunnen passeren om het
krappe tijdschema te kunnen
aanhouden
Twee vraagjes onzerzijds: Als
de koninklijke gasten uitslui
tend door verlaten gangen en
over lege trappen lopen, krij
gen ze toch allesbehalve een
indruk van het normale reilen
en zeilen van het kamerbe
drijf Zou het daarom niet be
ter zijn, tijdens de komende
rondwandeling gewoon eerlijk
tegen het Paar te zeggen: „Zo
ziet de Kamer er ongeveer tij
dens een recesperiode uit"?
zwembaden
Net als discussies in drinkgele-
genheden waar alcohol wordt
verstrekt hebben ook kamer
debatten de eigenschap, vaak
te verzanden in opmerkingen
die nauwelijks of niets meer
met het oorspronkelijke on
derwerp van gesprek te ma
ken hebben. Neem nou de ge-
dachtenwisseling die woens
dagavond werd gehouden over
het wetsontwerp ter verhoging
van de „hygiëne en veiligheid
in zweminrichtingen". Alle
zwembaden in ons land moe
ten binnenkort aan strenge re
gels voldoen, vooral waar het
de schoonheid varifjjhet zwem
water betreft. De VVD-afge-
vaardigde Erica Verkerk-
Terpstra die in de zestiger ja
ren, toen zij nog gewoon Erica
Terpstra heette, een prijzen-
kast vol medailles en bekers
bijelkaar zwom, voerde na
mens haar partij het woord.
„Ik constateer", zo zei Erica
(tussen haakjes, de Kamer
constateerde onlangs dtit de
nogal fors uitgevallen Erica
tijdens het zomerreces maar
liefst 20 kilo was afgeslankt;
maar dit terzijde) „dat deze
wet niet voor privé-zwemba-
den geldt. Als men privé wil
zwemmen in een eigen bad,
gevuld met bier, dan heeft de
overheid daar niets mee te
makenEn gniffelend de zaal
rondkijkend liet zij erop vol
gen: „Hooguit met het oog op
de accijns".
De heer Van der Vlies, een
nieuweling in.de SGP-fractie,
voerde in het zwembad-debat-
je eveneens het woord. Ook hij
dwaalde af van het eigenlijke
onderwerp, want 'hij deelde
staatssecretaris Ineke Lam-
bers-Hacquebard (Volksge
zondheid) die het wetje verde
digde, het volgende mee: „Wij
bezien dit wetsontwerp met
gemengde gevoelens, omdat er
nogal wat zwembaden op zon
dag, de dag des Heren, open
zijn gesteld en omdat er zwem-
gelegenheden zijn, waar men
in toenemende mate oneerbaar
gekleed of, beter gezegd, ont
kleed gebruik van maakt.
Déar moet de overheid net zo
goed tegen optreden als tegen
de verontreiniging van zwem
water".
sinaasappels
Nog een exemplaar in deze se
rie. De kamercommissie voor
economische zaken vergader
de deze week met staatssecre
taris Van Zeil (inderdaad, ook
van Economische Zaken) over
de problemen in het midden-
en kleinbedrijf. Daar valt van
alles en nog wat onder: win
kels, kléine fabriekjes, garages,
fietsenmakers, agrarische be
drijven, noem maar op. Hal
verwege de vergadering
kwam het gesprek op boeren
die eigen produkten, zoals
melk of eieren, aan particulie
ren verkopen. Je ziet wel eens
van die bordjes langs de weg
staan met „Hier eerste kwali
teit aardappelen of zoiets. Dat
mag allemaal, verklaarde Van
Zeil, zolang het maar om din
gen gaat die op het eigen be
drijf groeien of worden gepro
duceerd.
Zegt de CDA'er Van Muiden
opeens: „Ik heb gehoord, dat,
er op het platteland tegen
woordig in toenemende mate
sinaasappelen groeienVra
gende gezichten alom. Bedoel
de Van Muiden te zeggen, dat
er steeds meer boeren zijn die
sinaasappelen verkopen In
derdaad. Dat wilde hij even
kwijt.
„Tja", zei de staatssecretaris
peinzend. „Ik ben geen minis
ter van landbouw geweest en
ik ben het ook nu niet, maar
voor zover ik het Nederlandse
klimaat ken, groeien hier geen
sinaasappelen. Als deze toch
op boerderijen worden ver
kocht, moeten zij dus ergens
anders vandaan komen
Waarna PvdA-commissielid
Nora Salomons uitriep: „Die
komen natuurlijk allemaal
met die illegale gastarbeiders
mee". Haar impulsieve „grap"
werd nauwelijks gewaardeerd.
Nora had er kennelijk later
ook spijt van, want we vonden
haar uitroep niet in het steno
grafisch verslag terug. Had ze
zeker laten schrappen.
dick Van rietschoten
aa
oals I
is gé
g\GAanstaan-
viag is het dan
J J°ver* Nadat de
1 ™jgen in Genève
hejaar lang hebben
als direct ge-
de machtswisse-
kmerika, wordt
»g tussen de bei
nachten over de
van jge-afstandswa-
ngeri>g hervat,
ng
ip3'genoeg ontbreken
meest betrokkenen
srleg: de Westeuro-
'|0A wie nota bene in
Jrzoek tot plaatsing
Gj7apens is uitgegaan
ejniets liever willen
besluit daartoe als-
hoeft te worden
als de Russen ten-
iortgelijke stappen
inwezig aan de on-
ngstafel, de Europe-
'ven en met name de
van;bben de onderhan-
cen.ties van de beide
n wel beïnvloed.
anle Westduitsers be-
jènaamde nul-optie
Amerikaanse
de Russen hun SS-
terugtrekken) is
de onderhandelin-
len. De Russen van
hebben afgelopen
het eerst te kennen
it zij eventueel be
lt aantal SS-20 ra-
irlagen.
wantrouwen
«raiMTwwfifttii
agaBriMï
höfb
hofb
ONDERHANDELINGEN IN GENEVE:
President Reagen tijdens zijn rede van verleden
week, waarin hij pleitt£ voor de zogenaamde nul-op
tie. Op de kaart gaf hij aan dat het terugtrekken van
de SS-20 achter de Oeral niet voldoende is, omdat
deze raketten dan alsnog West-Europa bedreigen.
\ll hebben de Russen
itua?ver Schmidt bereid
n jeerlijk en serieus te
rucelen, het wantrou-
en je Russen jegens de
erfn is en blijft le-
oalsl Onvoorstelbaar is
en |inst. Ongetwijfeld
is/eel waars in de op-
Ie jan Breznevs woord-
zejamjatin deze week
vollat de Sovjets nog
en £rd zijn aangevallen
norperikanen als onder
r af aan is het beleid
Regeringsploeg van
nmers gekenmerkt
Jor 'een revanchisti-
ing. Wie Reagan of
ers hoorde spreken,
JTEAde jaren vijftig op-
^5rkelijkheid zouden
O'S L
worden. Steeds maakte Rea
gan duidelijk dat hij de Ameri
kaanse superioriteit op wapen-
gebied opnieuw zou herstellen.
Maatregelen in die richting
zijn de reeds aangekondigde
aanmaak van het neutronen
wapen, de nieuwe MX-raket-
ten, de ontwikkeling van nieu
we bommenwerpers, en ande
re systemen, waarvan de ef
fectiviteit vanuit strategisch
oogpunt door deskundigen
twijfelachtig wordt genoemd.
Het verbaasde vorige week
dan ook niet weinig dat de
Amerikaanse regering bereid
was de nul-optie als uitgangs
punt voor de onderhandelin
gen in Geneve te aanvaarden,
omdat dit zo inging tegen het
beleid dat de Amerikanen tot
nu toe hebben gevoerd.
Nu zij zich bekeerd hebben tot
het nul-optie-standpunt, bete
kent dit dan ook allerminst
dat zij hun streven naar een
heroveren van de superioriteit
op wapengebied hebben opge
geven. De Amerikanen van
het type Reagan spreken in
dat verband liever niet van su
perioriteit maar van de nood
zakelijke veiligheidsmarge die
nodig is om zich veilig te kun
nen voelen, zelfs al lijkt het
einde van de middelen waar
mee dit nog bereikt kan wor
den, in zicht. Te streven naar
een bewapeningsevenwicht in
Europa staat dan ook haaks op
de vele malen geuite Ameri
kaanse bedoelingen op dit ter
rein.
Gezien het huidige beleid van
de conservatieve Amerikaanse
regering en de benarde positie
waarin de Russen zich bevin
den als gevolg van hun optre
den in Afghanistan en de cri
sis -rond Polen, lijkt de conclu
sie dan ook gewettigd dat de
tijd op zijn zachtst gezegd niet
erg gunstig voor zelfs maar
een bescheiden inhaalmanoeu
vre via onderhandelingen op
de kernwapenwedloop. De tijd
dat Nixon en Brezjnev over
eenstemming wisten te berei
ken over een beperking van
het intercontinentale raketten,
die resulteerde in het eerste
SALT-overleg, lijkt al onmete
lijk ver weg.
Technologie
De inhaalmanoeuvres door
middel van overleg worden
naarmate de tijd verstrijkt
zelfs steeds moeilijker. Geen
wonder dan ook dat er velen
zijn die radicaal de nu gevolg
de weg willen verlaten, ook al
biedt die andere weg („de
kernwapens de wereld uit, te
beginnen uit Nederland") bit
ter weinig aansluiting op de
realiteit van de machtsverhou
dingen en perspectief op meer
veiligheid. Bij onstentenis van
het wapenoverleg ontwikke
len de Amerikanen nieuwe
wapensystemen zoals de MX-
raket en nieuwe bommenwer
pers en zijn de Russen driftig
bezig nieuwe korte middellan-
ge-afstandswapens te ontwik
kelen, zoals de SS-22.
Een van de gevolgen- van deze
enorme proliferatie en geva
rieerdheid van het kernwa
pentuig is dat de nieuwe wa
pens zich niet genWtkelijk in
een aantal simpel^fcategoriën
laten onderbrengen. Toch is
categorisering absoluut nood
zakelijk voordat er überhaupt
succesvol kan worden onder
handeld. De totstandkoming
van het eerste SALT-akkoord,
waarin de beide supermachten
zich vastlegden op een maxi
mum aantal intercontinentale,
de oceaanoverbruggende, ra
ketten, was relatief eenvoudig
in vergelijking met de proble
matiek waarvoor de groot
machten nu staan. De zoge
naamde grijze-zonewapens
waartoe de middellange af
standsraketten behoren, vor
men namelijk een uiterst com
plex geheel. Deze wapens vor
men in hun totaliteit qua ge
vechtsmogelijkheden een
vloeiende overgang tussen
enerzijds de (strategische) in
tercontinentale raketten en de
(tactische) kernwapens voor
gebruik op het slagveld, waar
toe het neutronenwapen be
hoort.
De categorisering van de grijze
zonewapens wordt uiterst be
moeilijkt door gevechtskracht
mogelijkheden en overwegin
gen van strategische aard die
daarmee verbonden zijn.
Een van de grootste struikel
blokken in dat verband zijn de
wapens van de zogenaamde
Forward Based Systems, een
volgens velen al weer verou
derd onderdeel van de grijze-
zonewapens. De Russen willen
per se dat zij bij het overleg
over de middellange-afstands-
wapens worden betrokken.
Het gaat hier globaal gespro
ken om atoomwapens die de
NAVO heeft geïnstalleerd op
schepen en (voornamelijk in
Engeland gestationeerde vlieg
tuigen van het type F-lll en
de Vulcanbommenwerpers.
Deze wapens zijn door de in
stallatie van de Russische SS-
20 -raketten uiterst kwetsbaar
geworden en daarom geen vol
waardige tegenhanger meer
van de Russische raketten.
Met name de F-lll vliegtuigen
kunnen hun kernladingen niet
meer door het afweergeschut
van de Warschau Pactlanden
heen sturen. Technisch ge
sproken ligt hier dan ook de
belangrijkste reden waarom de
NAVO wil overgaan tot de in
stallatie van 572 nieuwe kruisr
raketten en Pershings-II in
West-Europa. De nieuwe ra
ketten kunnen immers niet
meer worden uitgeschakeld
door het luchtafweergeschut
van de landen van het War
schau Pact en zouden daarmee
het gewenste afschrikkingse-
venwicht op zijn minst her
stellen.
Hoe groot overigens ook de
technische problematiek is
waarvoor de wapenonderhan
delaars staan, de vergevorder
de technologie van de kernwa
pens is en blijft in de eerste
plaats de uitdrukking van een
levensgroot politiek wantrou
wen tussen de beide super
machten.
Een uitweg uit deze politieke
impasse lijkt misschien alleen
gegeven te kunnen worden
door een vastberaden eensge
zinde Europese houding jegens
de onderhandelende groot
machten. Daarbij zou gelijk
waardige en gelijktijdige ont
wapening het hoofddoel moe
ten zijn.
PAUL VAN VELTHOVEN
«flh|AG De af-
voorzitter van de
lan Verbeek, pro-
prige week op het
ïgres van zijn partij
:NZrst omzichtige be-
riïTj?n te verbloemen
Klldléen toch al wist: in
heerst grote ver-
Zijn oproep tot in-
iroedering en een-
>ij voorbaat zinloos.
irende woorden in
'an „wij moeten er
len tegenaan" kon
8. M maanden voortsle-
in de partij
worden be-
meningsverschil
te volgen politieke
zaak van de twees-
Rich al te diep vast-
de beleidsvoorstel-
het partijbestuur
ie rgeefs getracht bei-
jngen te verenigen
iradoxale uitspraak:
SS iiest voor een eigen
•aal! st$: hardnekkig
n h vriendelijk vast-
dag moest het con-
lanzien van de poli-
a. wmaanae;
lOnflict in
Jr fr meer
'"let menii
tieke koers van de partij kie
zen tussen twee mogelijkhe
den: we gaan door op dezelfde
lijn en we versterken de actie-
gerichtheid; óf we gaan ons
wat milder, vriendelijker op
stellen en werven zodoende
weer kiezers in het politieke
midden, waardoor we kunnen
groeien tot een partij die weer
meetelt in het parlement. Het
congres koos met grote meer
derheid voor het eerste: de lijn
van het eigen partijbestuur.
Daar stond overigens niemand
verbaasd over. Ook niet de
groep „dissidente" PPR-leden
onder aanvoering van oud
staatssecretaris Michel van
Huiten. „Het valt ons nog heel
erg mee, dat tien procent het
wèl met ons eens is", zo stelde
deze optimistisch vast.
Ironie
De ironie van alles is dat deze
groep, die als „nieuwlichters"
binnen de PPR bekend staat,
voor een belangrijk deel be
staat uit het oude kader, PPR-
leden van het eerste uur. Twee
die de partij in 19G8
mede hebben opgericht, Mi
chel van Huiten en NOS-voor-
zitter Eric Jurgens, ontpoppen
zich anno 1981 tot voorvech
ters van een andere koers dan
de partijtop voorstaat. Voor
„andere" koers mag in dit ge
val ook gelezen worden „oude
re" of „oorspronkelijke" koers;
deze groep PPR-dissidenten
wil immers in feite weer te
rugkeren naar de succesfor
mule van begin jaren zeventig:
een Tweede-Kamerfractie van
zeven zetels, de PPR weer in
de regering (het kabinet-Den
Uyl) en de PPR als partij die
vele progressief getinte kiezers
uit het CDA wist weg te trek
ken. Het grote streven blijft
uiteraard gericht op verwezen
lijking van een progressieve
meerderheid.
Dat laatste is overigens ook
geen punt van discussie tussen
beide stromingen, alleen over
het middel om dat doel te be
reiken is men het volstrekt
oneens. De PPR-getrouwen
willen dit bereiken door zich
te scharen aan de zijde van
CPN en PSP, de dissidenten
willen dat door samenwerking
met PvdA en D'66.
De disSidentengroep, in de
wandeling aangeduid als „de
Godebaldgroep" (genoemd
naar de Utrechtse zaal waar de
club regelmatig vergaderde),
werd nog eens met de neus op
de feiten gedrukt: de PPR van
vandaag is heel iets anders
dan de groeji christen-radica
len, die in '68 uit de KVP stap
te. Om dat te verklaren moe
ten we weer even in de recen
te historie duiken.
Sinds het vertrek van Bas de
Gaay Fortman uit de Tweede-
Kamerfractie en de terugval
van de PPR van zeven naar
drie zetels in 1977 is dé aanpak
van de partij veranderd. Zij
verloor het elan van lastige,
maar loyale coalitiepartner
(„de luis in de pels van de
PvdA") en ging zich meer en
meer richten op PSP en CPN.
Als gevolg van een verande
rend kiezersbestand trad een
duidelijke verlinksing op. De
PPR transformeerde zich tot
een meer actiegerichte partij
en ging zich ook minder
vriendelijk opstellen jegens
haar ex-coalitiepartnër en gro
te broer, de PvdA.
Gesprekken over samenwer
king met nieuwe afsplitsingen
uit het CDA (de groep-Goud-
zwaard, Niet Bij Brood Alleen,
de EVP) liepen alle op niets
uit. Bovendien gingen sommi
ge groepen binnen de PPR
zich welhaast vijandig opstel
len tegen kerk en geloof, zodat
de christelijke radicalen van
het eerste uur zich in hun par
tij minder op hun gemak be
gonnen te voelen. Een recente
uitspraak van oud-vicevoorzit-
ter Egbert Boeker tekent wat
dat betreft de de sfeer binnen
de partij: „Je bent in de PPR
verdacht als je, zoals ik, iedere
zondag haar de kerk gaat".
Roer
Het wordt dus hoog tijd dat
het roer in de partij wordt om
gegooid, vindt de Godebald
groep. De PPR moet opnieuw
een partij worden die plaats
biedt aan gematigd progressie
ven in het politieke centrum
en zelfs rechts daarvan. „Zo
niet, dan kan de PPR zich
maar beter opheffen, want dan
ligt het bereiken van een pro
gressieve meerderheid niet in
onze handen", zo zei Van Hui
ten onlangs. Het resultaat van
de afgelopen Tweede-Kamer
verkiezingen levert hem een
argument dat vóór die bewe
ring pleit, want de nieuwe
stemmen die de PPR verwierf,
gingen voornamelijk ten koste
van de PvdA.
Als de winst van de ene pro
gressieve partij verlies voor de
andere progressieve 'partij tot
gevolg heeft, bereik je inder
daad nooit het doel van een
progressieve meerderheid in
ons land. Zoals de zaken er nu
voorstaan, zijn er een half mil
joen kiezers extra nodig om
die meerderheid te realiseren.
En waar moet je die vandaan
halen Uit het CDA en de
partijen rechts daarvan, zo
luidt in het kort de niet van
logica gespeende theorie van
Van Huiten c.s.
Men kan er rustig vanuit gaan
dat de PvdA die progressieve
meerderheid in ons land nooit
in haar eentje kan bereiken.
Als kleine linkse partij zal de
PPR de ambitieuze plannen
die zij heeft op het gebied van
bijvoorbeeld inkomensherver
deling, milieu en energievoor
ziening niet waar kunnen ma
ken. De rechtvaardiging van
haar bestaan zou dus kunnen
zijn: meer mensen te bekeren
tot het progressieve kamp. Al
leen dan zou een progressieve
meerderheid gerealiseerd kun
nen worden..
Secte
De PPR is langzaam maar ze
ker bezig een sekte te worden,
zo schreef het weekblad De
Tijd vorige week. Binnen de
PPR viel de volgende woord
speling te horen: de PPR is
aan het ont-Aarden. Ex-ka
merlid Aarden, nu lid van de
Raad van State, was een van
degenen die aan de wieg ston
den van de PPR-geboorte.
Kortom: het zit allemaal niet
zo lekker binnetVfde gelederen
van de Politieke Partij Radica
len.
De Godebaldgroep heeft afge
lopen vrijdag alleen voorlopig
het onderspit moeten delven
tegenover het partijbestuur,
want de discussie over de toe
komst van de partij is zeer ze
ker nog niet afgesloten. Tij
dens het congres werden bui
ten de officiële discussies tus
sen katheder, bestuurstafel en
interruptiemicrofoon om, heel
wat onderlinge gesprekken ge
voerd. Met een half oor mee
luisterend kon je daar geheel
andere geluiden opvangen.
Heel wat meer PPR-leden lij
ken de zorg van het oude ka
der wel te delen, maar zij vin
den het nog te vroeg om nu al
de zaak op stelten te zetten.
Dat is dan vooral met het oog
op de komende provinciale en
gemeenteraadsverkiezingen
volgend voorjaar. Tot die tijd
wilde men deze kwestie het
liefst nog even opzouten. De
Godebaldgroep was dan ook al
vóór het partijcongres van vo
rige week benaderd met het
verzoek om pas op het voor
jaarscongres in '82 met haar
voorstellen te komen.
De knuppel is desondanks met
een fiere zwaai in het PPR-
hoenderhok gegooid. Van Hul-
ten en Jurgens kan een gebrek
aan moed niet worden verwe
ten, want sinds vorige week
vrijdag gelden zij officieel als
ketters. Wellicht is er nog een
bedroevend verkiezingsresul
taat nodig om duidelijk te ma
ken dat de Godebaldgroep ten
minste een deel van het gelijk
aan haar zijde heeft.
FRANS WEERT*
