Kees Kist
gaat
doelbewust
verder
Klaas Molenaar?
Bijna mijn
vader. Ziet
mij als
een zeldzame
postzegel
Zijn al/e
Italianen
dieven?
5 Kist blaast uit in het stukje
erland dat hij lief heeft en dat ligt
«trekt rond zijn geboortestad
nwijk. Daar, in de merengebieden
Noordwest-Overijssel en Friesland,
hij de accu op om na de
erstop wraak te kunnen nemen
een uitermate teleurstellend
oen. Juist toen AZ'67 de macht
p in de nationale voetbalwereld
ween Kist, bezig aan zijn negende
oen in Alkmaar, uit de
jnwerpers. De trieste terugval van
man, die in 1979 nog werd
oond tot Europees topscorer en
de afgelopen maanden erg vaak
gegen moest nemen met een plaats
e dug-out.
«IJK De twee In-
lekkende bouviers
n naar de keuken
zen. Het witte dwerg-
Itje mag blijven en
izich op het klassie
ren bankstel. Naast
(ees Kist, gebruind
ogenschijnlijk vol-
ontspannen. „Klaas
aar? Bijna m'n va-
liet mij als een zeld-
postzegel. En die
op je niet. Ik kom dus
neg bij AZ. Ook niet
n contract over twee
loopt. Je kunt er wel
litgaan dat ik voor
aar bijteken",
voorspelling steekt
af bij alle verhalen
Ie blonde spits die de
pen maanden de
hebben gedaan,
liet zo lang geleden
lij zelf het hoofd te
1. „Het beste is dat
irdwijn", klonk het
Inmiddels weet hij
„Blijft Kessler met
spitsen spelen, dan
•f Welzl óf Tol óf ik
cht moeten worden.
Molenaar kijkt niet
naar het voetbal,
mercieel gezien ben ik
,hem interessant. Hij
11 me ook als reclame-
s j. Dat ik de laatste
negatieve publici-
fjjjnk deert hem niet. Hij
n hTs er maar over i®
P "Jken en geschreven
-odl!lk ben daar niet al-
felukkig mee. Denk
is: neem maar een
'och kan m'n vriend-
met Molenaar niet
Ik heb in die negen
AZ overal tegenaan
pt. Misschien als ik
een dreun ver-
eiA anders kom ik niet
prH Alkmaar".
10 nkt berusting in zijn
l.g De ellende die hij het
in5ipen seizoen in het
glbedrijf AZ moest
aan heeft hem niet
it het veld geslagen.
0WS Europese topscorer
]eS79, de international
°[°ia een oogoperatie,
a,P jenbreuk en een lies-
re rechtstreeks
jrwezen naar een
1 PH op de reservebank,
niet alleen. De spe-
lep (Kristen Nygaard
>nderd) liet hem
ggen en Kist voelde
v lotsklaps die meeuw
boek van Jonathan
dtl®ptone die de drang
om z'n blik te ver
en vervolgens uit
oep werd gestoten.
ha;h genoeg las Kist
oek aan de voor
van zijn „kroning"
pscorer van Europa
Parijse Lido. In een
0 Ie dus waarin hij als
?e1 de vedette door het
"U ging. De terugval
hem in elk geval één
duidelijk gemaakt: de
9®r schouderklopjes uit
ette" AZ-jaren vorm-
1 clichés en bezitten
1 J Ive geen enkele
a|9 e.
0nsf iroosi
as Ted Troost die
n9 laar herhaalde malen
net leeft gewezen. Ted
t. De naam loopt als
ing ode draad door het
Hieven van de Steen-
J „Die man fascineert
P lorm", zegt hij over
KI iprezen en verguisde
eg Werapeut en hij komt
an kiit zijn stoel om in
s èn beeld duidelijk te
tot welke „verbluf-
verrichtingen" deze
ran st in staat is.
itgreb jongens op kruk-
't 9 ijn kamer binnen zien
M3 Na een uur gooiden
de 5 dingen in de hoek,
v< irstelbaar. Hij heeft
'°9f Onlang heel intensief
eid en toen hij z'n
t o' en van mij af trok,
nonfhet mis. Het is net als
n kind aan een riem,
oet je bijsturen. Zo is
i m'j ook. Troost
:ettj me bij. Toen ik het
tisci pen seizoen in de
teil" imen kwam en hulp
n v chtte van de mensen
hariie heen, heeft hij me
tieuvd aangepakt. „Je
M' van anderen niets
Ma chten", brulde hij en
nnefme toen zelfs gesla-
Jk heb dat geaccep-
enjf Hij had gelijk",
alofjs Kist teleurgesteld
medespelers, in Jan
s bijvoorbeeld. Kist:
„Ik heb het eens voor Pe
ters opgenomen. Hij maak
te tijdens de training Kess
ler uit voor mof. Werd hij
later ter verantwoording
geroepen. Ik was getuige:
„Nee trainer, hij had het
niet tegen u". Aan dergelij
ke ogenblikken denk Je
toch wel even terug als ze
je massaal laten vallen".
„Maar aan de andere kant
Het klinkt haast als
een bekentenis. „Mijn ge
dragspatroon is ook van
dien aard dat ik niets még
verwachten. Ik irriteer veel
mensen, dat weet ik. Mijn
naam wordt onmiddellijk
verbonden met geld en
een grote mond. Het is een
harde wereld, de voetbal
lerij, daar ben ik wel ach
tergekomen".
Op verhaal
Hij heeft enkele weken de
tijd om weer op verhaal te
komen. („Er is de afgelo
pen maanden wel tegen
me gezegd ga er maar
twee weken tussenuit,
maar ik laat me niet door
een clubarts op vakantie
sturen") en heeft de Friese
meren en de meren van
Noordwest-Overijssel als
reisdoel uitgekozen. Deze
morgen kan van recreëren-
op-het-water-om-de-hoek
geen sprake zijn. Regen
water druipt van het beeld
in de schitterende tuin
voor Kists woning. Een pri
ma gelegenheid derhalve
om hem verder onge
stoord aan het woord te
laten over tien jaar betaald
voetbal.
Kist werd geboren aan de
Verlaatseweg, maar groei
de op in, wat in Steenwijk
genoemd wordt,, „Het
Dal". Dat „dal" heeft hij
vrij snel verlaten om ver
volgens gouden bergen te
beklimmen. Een carrière
die in feite gebaseerd is op
twee benijdenswaardige
eigenschappen: karakter
en scoringsdrift. Kees
moest en zou naar de top.
Dat had hij al in z'n hoofd
toen hij als zevenjarig jo
chie en als aanvoerder van
het gelegenheidsclubje
EMM (Eendracht Maakt
Macht) tijdens het jaarlijk
se toernooi van de Steen-
wijker politie voor buurtelf-
tallen in één week 73 doel
punten maakte.
Deze druilerige morgen in
juni is neef en naamgenoot
Kees Kist gast des huizes.
Ook hij heeft betaald voet
bal gespeeld (bij Heeren
veen), kon aanzienlijk meer
met een bal dan „jonge
Kees", maar miste de juis
te instelling om echt door
te breken en slijt nu zijn
nadagen in de voetballerij
als middenvelder van de
hoofdklasser Steenwijk.
Een tegenpool van de AZ-
centrumspits dus.
Neven beter!
Kees Kist: „M'n neven
Kees en Teun, die nu weer
een contract hebben gete
kend bij Heerenveen, heb
ben altijd beter kunnen
voetballen dan ik. Wat mij
fascineerde was dat doel.
Als het net bewoog kreeg
ik een voldaan gevoel. Ik
heb toen al bewust een lijn
uitgezet die ik in dit leven
wilde volgen. Alles moest
wijken voor het voetbal.
Het sloeg misschien ner
gens op, maar ik wilde
doorzetten".
„In Zwolle merkte ik voor
het eerst dat deze wereld
keihard is. Als spits van
Steenwijk, toén derdeklas
ser, werd ik geselecteerd
voor een profwedstrijd bij
PEC. Ik scoorde driemaal
en werd uitgenodigd om in
een motel over een con
tract te komen praten.
Kwam ik daar, zat Pim van
der Meent, toen trainer
van PEC,. me hooghartig
aan te kijken. Voor zich
een tafel vol met eten. Ik
barstte van de honger,
maar moest het doen met
een kopje koffie. „Dót en
dót zijn de voorwaarden",
zei Van der Meent, „je
kunt het accepteren en an
ders donder je maar weer
op". Ben ik met m'n vader
onmiddellijk in de auto ge
stapt en naar Steenwijk te
ruggereden. PEC onder
die voorwaarden? Bekijk
het maar. Ik ben door die
affaire wel geïnspireerd,
maar niet op de manier die
Kees Kist op de surfplank: „Bijkomen op de meren van Noordwest-Overijssel".
Van der Meent klaarblijke
lijk voor ogen had. Ik ben
vooral gevoelsmens. Als je
dat niet bent is het een kil
le bedoening. Pas als je
met gevoel bezig bent kom
je tot uiting".
„Dat gebeurde bij Heeren
veen. Om daar gratis het
stadion binnen te komen
droeg ik de tassen van m'n
neven, ik was dus geen on
bekende. Overigens kreeg
ik pas na een jaar een con
tract. Aan de vooravond
van de derby tegen Cam-
buur. Lacroix was gebles
seerd en ze kwamen me
thuis opzoeken om me
over te halen. De premie,
200 gulden, gooiden ze al
vast op de schoorsteen
mantel. Maar m'n vader
bleef weigeren. Hij wilde 'n
contract zien. Dat kwam er
ook, 50.000 gulden, wat
een bedrag hè? Ik scoorde
ook nog, zonder dat ik het
zelf goed in de gaten had.
Kreeg de bal achter op
m'n hoofd, zeilde zo de
kruising in. Onverklaar
baar. Dat heb ik ook als ik
naar videobeelden van AZ-
wedstrijden zit te kijken.
Zie ik mezelf een bepaalde
kant oplopen en even later
is de bal daar óók. Dan
denk ik: waarom doe je
dat nou? Het gaat bij mij
automatisch. Dat wil zeg
gen: als ik fit ben. Zo niet
dan ga ik zoeken en is het
gevoel weg".
Geprogrammeerd
„In toevalligheden geloof
ik niet. Alles is volgens mij
geprogrammeerd. In mijn
geval tenminste wel. Alles
is gelopen zoals ik dat al
tijd voor ogen heb gehad.
Of ik veel waarde hecht
aan de materiële winst?
Nee! Ik weet het, nu wordt
er onmiddellijk weer ge
roepen: „Kan hij makkelijk
zeggen, met z'n sportzaak,
z'n huis, z'n auto en z'n
boot. Maar ik meen het: al
les is betrekkelijk en bezit
vooral. Kijk maar naar
Kees Molenaar. Draaide
met Wastora een omzet
van vele miljoenen, maar
stierf voordat hij ervan kon
profiteren".
„Ik ben negen jaar geleden
naar AZ gegaan, omdat ik
per se in de eredivisie wil
de voetballen. Toen ik
kwam sukkelde ik met een
gebroken middenvoets
beentje. Heb ik nog gepro
beerd te spelen, met spe
ciaal schoeisel. Hard voor
mèzelf? Ja. Ik zie jongens
om me heen met een lage
pijngrens. Met zulke figu
ren win je geen Europa
Cup. Ik vind dat je in deze
sport ver moet kunnen
gaan. Maar spuiten, daar
wil ik niets van weten. Lie
ver stap ik naar Ted
Troost. M'n eerste kennis
making met Troost was in
Denemarken, tijdens een
trainingsweek. Ik was
zwaar geblesseerd, maar
na een behandeling van
tien minuten kon ik alles
weer. Later heeft hij me
geleerd hoe ik mezelf van
m'n blessures kan afhel
pen. Hij doorziet mensen,
heeft overwicht op ze. Mij
heeft Troost wel eens erg
grof benaderd. Heb ik
agressief op gereageerd
en dat was juist zijn be
doeling. Hij wilde contact.
Sinds de eerste kennisma
king met Troost ben ik
nauwelijks echt gebles
seerd geweest. Ik had wel
vaak iets, maar kon mezelf
helpen".
Gloriedagen
„Hoogtepunt is en blijft
voor mij de huldiging tot
Europees topscorer in het
Parijse Lido. We waren
vertraagd, kwamen te laat
aan. Alles was donker in
dat theater. Dan doe je de
deur open, zijn plotsklaps
tientallen schijnwerpers op
je gericht. Je moet in deze
wereld kunnen relativeren,
maar op zo'n moment valt
dat niet mee. Toch heb ik
juist In die gloriedagen in
gezien dat voetbal niet za
ligmakend is. „Er is meer
dan alleen dat stomme
balletje", zei Troost en hij
had gelijk. Hoe betrekke
lijk vooral succes is, bleek
tijdens het EK in Italië en
het mini-WK in Uruguay.
„Daar heb alleen IK slecht
gevöetbald. Hoge bomen
vangen veel wind, moet je
maar denken".
„Uruguay was een toer
nooi om Zwartkruis van de
baan te vegen, dat was
vooraf bekend. In zo'n
sfeer kan ik absoluut niet
spelen. Daar kwam nog bij
dat Zwartkruis geen ver
trouwen in me had, vertel
de hij me ronduit. Heb ik
gezegd: laat me dan thuis.
Maar daar wilde hij niets
van weten. „Bij je club
scoor je toch ook", zei hij
dan. Na z'n ontslag kwam
hij bij me: „Kees, nu weet
ik wat je hebt bedoeld".
Maar ja, toen stond hij wel
al aan de kant. Het gekke
is dat Kessler wel verirou-
wen in me heeft en ik in
hem. Maar ik kan niet met
'm praten, krijg geen con
tact. Ik raakte zelfs zo geï
soleerd dat ik móést pra
ten. Het gevolg was een in
terview met Kees Jansma
in Voetbal International,
waarvan Kessler, ongelo
gen, drie dagen van de
kaart is geweest. PSV zat
op zo'n uitbarsting te
wachten, hoopte dat de
breuk met AZ nu definitief
zou zijn. Zover kwam het
dus niet. De eerste wed
strijd na dat interview be
gon het Alkmaarse publiek
al na een kwartier om me
te roepen. Later, een kwar
tier voor het einde, iViocht
ik opdraven. Heb ik ge
zegd: hier heb je m'n voet
balschoenen, doe 't zelf
maar. Echt kwaad heb ik
me in Eindhoven gemaakt.
Wonnen we met 3-0 van
PSV, was nog nooit voor
gekomen. Stapt Kessler
onmiddellijk na afloop op
Welzl af, hij zat op de
bank, en zegt: jij speelt
volgende week op de
plaats van Kist. Dat hoorde
ik later van Kurt Welzl zelf.
want wij kunnen het rede
lijk met elkaar vinden (ik
ga zelfs naar zijn trouwerij
in Oostenrijk). Kijk, dón
word ik kwaad, als ze niet
eerlijk tegen me zijn".
„Ik denk nog zo'n vijf jaar
betaald voetbal te spelen.
Daarna wil ik een „dup
pie" uit deze buurt gaan
trainen en me verder con
centreren op m'n sport
zaak. En ik hoop natuurlijk
nog een tijdje voor Steen
wijk te kunnen voetballen.
Want dat is gek, hè, je ziet
het ook aan m'n neven, we
komen toch allemaal weer
in Steenwijk terug".
BERT DIJKSTRA
ROME Zijn alle Italia
nen dieven? Ach, zo erg
is het nu ook weer niet.
Wat wel opvalt is dat
vele Italianen iets met
diefstal, roof, inbraken
enzovoorts uitstaande
hebben, in actieve of
passieve zin.
De verzekeringsagent
meet eerst met een
duimstok de voordeur:
hoogte, breedte en voor
al dikte. En hangt met
zijn lijf half over de rai
ling van het balkon.
„Dieven hebben nooit
hoogtevrees", zegt hij
wijs. Hij werpt een wan
trouwende blik op de
rolluiken: „Deze gaan
toch wel elke avond naar
beneden, he? De verze
kering betaalt niet uit,
als 's nachts de luiken
niet omlaag waren". De
premie die hij voor een
hier normale Inbraakver
zekering dus alleen in
braak) rekent bedraagt
350, vele keren hoger
dan in Nederland. „Vind
je het gek", vraagt de
verzekeringsman.
Op de etages hierboven
hebben ze vorige week
juist de voordeuren ver
vangen door waarach
tige brandkastdeuren:
staal op staal, en de
sleutel moet je vijf keer
omdraaien voordat je
naar binnen of buiten
mag. De inbraakangst is
groot. Elke avond hoor
je in de hele wijk het ge
ratel van de rolluiken die
omlaag worden gedaan.
De Italianen barricade
ren zich tegen de nacht.
Mijn huisbaas heeft me
al haarfijn uitgelegd hoe
je een rolluik repareert.
Kinderspel, inderdaad,
en de onderdelen haal je
bij de Italiaanse Hema,
de UPIM. Toch wordt de
nachtrust herhaaldelijk
verstoord. Door sirenes
die beginnen te loeien.
Van die kleine si reentjes.
En de Italiaan weet dan
dat buiten iemand aan
zijn of aan 'n auto mor
relt. En als je een auto
beneden op straat hebt
staan, zou ik toch maar
even zeer snel gaan kij
ken. De auto's hebben
de gekste beveiligings
mechanismen. Van fiets-
kettingen, grote in ge
kleurd plastic verpakte
kettingen waarmee je
schepen vastlegt, om
stuurwiel en voorstoel
gevlochten, stuurstangen
die de gaspedaal vast
maakt aan het stuur (of
omgekeerd), mechanis
men die de versnellings
bak onbruikbaar maken
enzovoort. Er zijn hier
automobilisten die wel
vier beveiligingsmecha
nismen moeten uitscha
kelen voordat ze kunnen
wegrijden.
Op de diefstal van de
autoradio hebben ze
toch iets gevonden. In
winkel of café zie je re
gelmatig mensen bin
nenkomen met zo'n au
toradio onder de arm.
Dit ding Is namelijk uit-
neembaar. De radio is zo
gemaakt dat als je haar
in het daarvoor bestem
de vak op het dashboard
laat zakken, ze direct
contact maakt. En de
autoantenne idem. Dit
ding draai je met een
simpele handbeweging
op of van haar plaats.
Hetzelfde geldt voor de
buitenspiegel. Iets voor
de Nederlandse uitvin
ders?
De Italiaanse vrouwen
hebben ook iets gevon
den op die wijdverbreide
plaag van handtasjes
diefstallen. Het valt di
rect op dat ze hier het
tasje nooit alleen over de
schouder dragen, maar
altijd over schouder èn
hals. Niet opzij maar op
de buik, en als het even
kan de hand er stevig
boven op geklemd. Een
Franse toeriste was van
dit Italiaanse gebruik
niet op de hoogte. Vol
gens een bericht in de
krant vorige week, Hep
ze te wandelen op de Via
Antica Appia. Onder de
ene arm haar vriendin en
onder de andere haar
handtas. Vanachter na
derde behoedzaam een
auto (een Fiat, zegt de
krant) het raam van het
rechterachterportier om
laag. Een hand komt
eruit wanneer de auto op
hoogte is van de vrou-
w(en), en sluit zich her
metisch om de riem van
haar handtas. De auto
vertrekt, maar op het
zelfde moment, in een
reflex, klampt de Fran-
paise zich aan haar bezit
vast, en wordt met vrien
din, die ook niet losliet
(haar dan) wel vijftig me
ter meegesleurd. De Fiat
verdwijnt toch met de
tas, en de Francaise
moet nog wel een week
in het ziekenhuis bijko
men van alle schaafwon
den. Had de tas niet zo
uitdagend aan haar zij
gebengeld, dan zou de
„Fiat" geen poging ge
waagd hebben zich
daaraan te vergrijpen.
Dus, ook als vele Italia
nen dieven zijn, dan nog
kunnen we van hen leren
niet hun slachtoffer te
worden.
CEES MANDERS
