3
Winkeliers De Camp klagen hun nood
\ian Kooij schenkt de
koningin een Sancerre
en ziet daarna wel verder
:ourty Four Degrees Groepen handhaven zich aan de top
1LANGENVERENIGING OPGERICHT
GIN
.D/REGIO
LEIDSE COURANT
WOENSDAG 3 JUNI 1981 PAGINA 5
KOETSHUIS: HELDERE PAREL BINNEN
GERESTAUREERD LEIDS BURCHTCOMPLEX
aa*
d al,
kooi
nifoA
7 aan-
ierin e gemeente Leiden gooide
ivoor >rig jaar geïnteresseerd
men aasje uit en ving, na
lag 2 »g vijven en zessen, Kooij.
ooij nu, Jan Kooij, pachtte
et vrouw Jolande, een
insumptief onderdeel van
et in alle pracht en bijna
raai herstelde
5 urchtcomplex in het hartje
an de Leidse city;
igeveer bij de plek waar
don een ei8en stilstaand
r ven leidende Oude en
vinieuwe ^Ün bij elkaar
j-^^en op weg naar het
algewater. Het pachtend
nln btPaar Kooij bestiert
jans sinds enkele weken
1 reugdevol 't Koetshuis,
rzijde van het
erenlogement, vanouds
>or heren, maar nu het
jkans wit opgevoegde
I Be Drstelijke onderkomen van
't geje openbare bibliotheek en
>7 af eszaal aan de Nieuwstraat
erer ostelijk en uitzonderlijk
l H, ukje herboren Leidse
it on edepracht, met de rijzige
e ne ancraskerk op het Hoge
and samengevoegd tot een
onumentenrij. Volgende
eek donderdag 11 juni
omt koningin Beatrix
vai zant zo belangrijk en
n '6. «rijpend deze
rma adsvemieuwing ook wel)
tejjat Burchtcomplex officieel
yvujbenen. De zalen van de
jJoormalige Kleine Burcht
i/7F5>jn dan nog niet geheel aan
lant, maar van buiten zal
vorstin daar niets van
innen merken,
litendien zou ze daar de
ook niet voor hebben,
glas moet straks
ven worden en Jan
•ij, tevens restaurateur
het leeszaal-café, wil
zo vriendelijk zijn daar
irg voor te dragen,
fan en Jolande Kooij,
jetsluiks beginnende
an£fiertigers, zaten gisteren
•ven bij te komen van de
itilte in een stenen hoek
fan 't Koetshuis. „Toch is
iet wel mooi, hè, zo hier
[innen?", vroeg Jan me
ïllenderwijs. Nou en of,
•nd ik, van alles in me
'nemend. Buiten de
bouwing lag Leidens
•ruit mooiste terras in de
'n, aan de voet van de
rchtheuvel: Hoog-
mm
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
\mmt\
Leiden. Twee
opgekalefaterde, waakzame
zandstenen leeuwen, met
het matglimmende
zwartgelakte toegangshek
tussen zich in, stonden op
het punt om hun nauwelijks
venijnige tanden in
opgeschilderde
wapenschilden te zetten.
Eén daarvan was het Leidse
Sleutelswapen en het
andere vertoonde een
dubbelkoppige adelaar; en
dan moet je uitkijken, want
ook de dubbelmonarchie
van de laatste Habsburgers
hadden die naar twee
kanten uitkijkende arenden
in hun blazoen; maar het
kan ook eem imposante
uitdrukking van Rijnland
zijn geweest.
Wandelaars schuifelden
aan, argeloos of welbewust,
door het pas geopende
nauwe Van der Sterrepad,
een ongedacht gave entree
van het complex en
vernoemd naar de een paar
jaar geleden gestorven
Leiderdorpse architect Piet
van der Sterre, die van de
restauratie der Hooglandse"
kerk en het Herenlogement
cum annexis zijn
levenswerk had gemaakt.
Als de koningin volgende
week even aankomt, zal het
duidelijk zijn dat Leiden,
een stad in herstel, hier iets
werkelijk groots heeft
verricht. Het schijnt bekend
te zijn althans Jan Kooij
wist ervan dat de jonge
majesteit graag een glas
witte wijn vat bij
gelegenheid. Kooij had het
er al met burgemeester Cees
Goekoop over en vroeg
hem in vertrouwen: „maar,
o vader, welke wijn Heeft
u verhoopt een advies?" Nu
is meester Goekoop thuis in
Huizen, Chateau's en in
andere Spirituele Opstallen
en de burgervader
antwoordde dan ook: „beste
jongen, geen nood: een
Sancerre, zonder meer. Doe
dat nou maar". Dus schenkt
Jan Kooij ,op 11 juni een
meer dan redelijke
Sancerre: „dat is een goeie
Loire-wijn, hoewel je er ook
minder goeie onder hebt.
De koningin is uiteraard
welkom hier. De straat' is
geveegd en gezogen".
Hij doelde daarbij op de
interne klinkerbestrating
van 't Koetshuis die bijna
om een zandlaagje smeekt
rond de centrale enorme
plantenbak en de grote
eiken eiland-bar die te
pronk staat als een eerbied
afdwingende burcht; een
sarcofaag met gedraaide
kolommen, waarbij je een
gehouwen, in gebed
verzonken, grafelijke figuur
node mist. 't Koetshuis,
café-restaurant, is volgens
eigen Kooijse ideeën
ingericht. Dat was eens de
stalling van koetsen en
paarden. Vandaag glansrijk
omgetoverd. Waar vroeger
de voerbakken stonden, eet
men nu la carte, en de
botjes komen op een bordje.
Jan en Jolande Kooij, als
twee p.k., kwaliteitbewust
onder de hanebalken van
het koetshuis. Ontsnapt aan
een onzekere
horecatoekomst op
airbornegrond in
Oosterbeek, bij Arnhem.
Daar draaide vader Kooij
een hotelbed rijf, Vreewijk
genaamd. Bijna net zo Leids
aandoende naam als die van
de eerste eigenaar van de
oude Oosterbeekse villa,
een zekere meneer
Reuvens. Jan en Jolande
kwamen erbij, maar het
leek beter om te gaan
verkassen, vanwege te
kostbare investeringen.
Leiden riep, en de Kooijs
beginnen nu wat te
wennen. Jan: „er zijn wat
kleine probleempjes
geweest. Men klaagde nu en
laiHit
Zo mooi Is 't Koetshuis nu van bulten: alsof het gisteren pas gebouwd was.
dan over de zachte koekjes
bij de koffie, inplaats van
de harde krokante. Maar
die werden buiten in de zon
op het terras zacht Ik ben
blij, dat we dit nu weten.
Ook waren er mensen die
het hier te sjiek vonden,
omdat het hele complex
nogal „duur" aan doet. Een
wat statige omgeving. Maar
we hebben hier een
middenklassebedrijf dat
openstaat voor een breed
publiek. Het is geen luxe en
ook geen kroeg".
Buiten, aan het pleintje,
heeft 't Koetshuis een
uitbouw gekregen: een
erker, waar eens een 18e
eeuwse voliëre stond. Van
binnen is die erker een
vreemd zaakje, want
vanwege de drank- en
horecawet mag hier niets
geschonken en opgediend
worden. Omdat de ruimte
te klein is. Bij calamiteiten
kun je daar waarschijnlijk
niet gauw genoeg met bord
en glas uit de voeten. En
dan zegt de wet: stop. Daar
wordt niet gedronken en
ook wordt er geen voedsel
verstrekt. Dat mag Jan niet.
En als hij een gast zou zien
die in de erker met een
consumptie in het zonnetje
wilde gaan zitten, zou hij in
geweten, voor de drommel,
verplicht zijn om te roepen:
meneer, wilt u daar NIET
met uw glas heen gaan,
alstublieft. Je mag er wel
zitten lezen of staren.
Aan de witte wanden knap
amateurwerk met Leidse
„gezichten", stadsbeelden,
van de hand van de
schilderende Leidse
tapijtlegger M. Keiizer.
Voorlopig in bruikleen en
eventueel te koop. Eigenlijk
is een dergelijk
etablissement voor een
zoekend kunstenaar een
uitstekend verkooppunt,
want men raakt er licht
bewogen. En boven op
zolder, volgens Jan Kooij,
een fantastische ruimte
onder de steile kap, met
prachtig uitzicht Dat is nog
toekomstmuziek. Maar er is
al plaats voor een trap naar
die verdieping. Dan is er
uiteindelijk de kaart, waar
alles om draait en waar je
alle kanten mee uit kan. 't
Begint met een kopje koffie
en allengs verheffen de
warme dranken zich tot de
sfeer van Irish en French
coffee, die nagenoeg
dezelfde uitwerking hebben
als je er een paar van
neemt. Het warme
appelgebak, met slagroom.
Laten we voorbijgaan aan
de frisdranken, het
gedistilleerd (nou ja,
voorbijgaan), de wijnen en
apéritiefs, want het
substantiële wenkt. Iets
gezelligs bij de borrel, zoals,
behalve de bitterballen en
kroketten, een eveneens
onderhoudende oriëntaal
spies en een uitvoerig en
geselecteerd Hollands
kaasplateautje met
knapperend stokbrood. De
kaart loopt onschuldig uit in
een smakelijk scala van
„bescheiden, gangbare
dingen". Daarnaast denkt
Jan aan een .jaargetijden-
kaart", en die kan wild
zijn...
„Niet te hoog van de toren
blazen, anders kun je diep
vallen. Niet die enorme
waslijst, maar het eerlijk
houden. Vleesschotels met
twee soorten groenten en
aardappelen. Asperges?
„Wil men asperges, dan zijn
er asperges. Daar wordt
voor gezorgd. We denken
op langere termijn aan
dagschotels en
toeristenmenu's. Voorlopig
spelen we op zeker". Voor
de hap tekent Jolande, die
in de keuken continu van
12 uur tot 8 uur 's avonds
als chef-kok de vuren
brandende houdt. „Ze kan
gewoon lekker koken",
aldus Jan, die zelf allround
kok is maar verder met een
scherp oog op de kleintjes in
de zaak moet letten.
„Die Hollandse biefstuk „de
Burcht"? Ja, dat is nou zo
wat hè. Een samengestelde
aardigheid. Dat is biefstuk
met twee schijven ananas,
en dat lijkt meteen al op
een burcht. Maar dan
vullen we de compositie nog
wel op met een
overkoepelende
schaslicksaus. Het smaakt
wel weer even anders dan
naturel", 't Koetshuis
binnen het Burchtcomplex,
dat met vernieuwde kracht
van argumenten geestelijk
en lichamelijk voedsel
opdient, staat klaar om een
groeiende belangstelling op
te vangen. Het is een
spannende business die
enthousiasme oproept, maar
in het geval van Jan en
Jolande Kooij wordt
geschraagd door ervaring
en flexabiliteit. Daar is
tegenwoordig moed voor
nodig, want nu al houdt Jan
Kooij z'n hart soms vast en
zegt hij, dat hij het niet kan
opnemen tegen allerlei
samengestelde opzetten en
prijzenslagers. Het kraakt
als ijs van één nacht onder
de voeten van van wal
stekende ondernemers.
„Het enige dat wij. met z'n
tweeën weten is, dat er het
beste wordt opgediend;
waar we voor honderd
procent achter kunnen
staan".
Niemand zal ooit in 't
Koetshuis tegen z'n
tafelgenoten kunnen
zeggen: zit nou eens stil, zit
niet te wiebelen, want je
beweegt de tafel. Geen tafel
die zich daar laat bewegen,
want ze lijkt als uit beton
gegoten en er is geen stoel
die staat te hobbelen onder
een weerbarstig kind.
Eiken. De oeros onder de
gebruikelijke houtsoorten.
Maar dat alles zal aan onze
geëerbiedigde vorstin
voorbijgaan, tenzij 't
Koetshuis haar warm wordt
aanbevolen. Intussen houdt
Jan Kooij zich aan een
principe: „eerst een
instrument dat op orde is.
Daarna zien we wel weer
verder".
)E „MIDDENKLASSE" GAA T STOUTMOEDIG OP JERSEY DE SHOW STELEN
is weer nieuws van het
tegrees-front. De Degrees
lijn, zoals u weet, een heel
Itel vrolijke Leidse
|ongedames met
ihowtalenten die doorgaans
tot uiting komen in been-
i armgebruik en bij het
anteren van de batons in
!en goede stokvoering. Het
s bovendien een ploeg
tebleken met
Groeimogelijkheden. Een
ar of vijf, zes geleden was
laar de stam, onder de
am „Fourty Four
•egrees" wat eigenlijk
olgens de regelen der
Engelse) spraakkunst Forty
four had moeten zijn. Een
(ruchtbare stam, want
hmiddels hebben
'erschillende loten samen
fen boeket gevormd dat
iFourty Four Degrees
proepen" heet. Allemaal
vrouwelijke inbreng wat de
Klok slaat, met uitzondering
van enige stoere knapen die
inet banieren een soort
vaandelwacht in stand
houden. Welnu, dè
majoretten-pelotons en
„twirlende" Pom Pom Girls
van „Little, Midi en Fourty
Four Degrees" hebben zich
weer van hun beste zijde
laten zien, en dat kan in dit
showverband zowel de
voor- als de achterzijde zijn.
Op Hemelvaart namen de
Leidse groepen, in een met
sterke concurrentie bezet
veld, deel aan het „Drum
Gold Cup Festival" in het
Westfriese Medemblik.
Tussen de meer dan veertig
groepen handhaafden de
Degrees zich uitmuntend
met eerste prijzen en eerste
plaatsen. In het
totaalklassement
veroverden de Little
Degrees een vijfde, de Midi
Degrees een vierde en de
Fourty Four Degrees een
tweede plaats, vlak voor de
heel beste Rainbows uit
Roosendaal. Van de vijf
Miss-Majorette-prijzen
gingen er ook nog drie (met
Sonja Eradus, Ellis van
Evert en Anne van
Egmond) mee naar Leiden.
De trotse Degrees-
organisatie vermeldt met
een lichte kleur van
opwinding enkele
opmerkingen uit de jury
rapporten: „goede vondsten
als kijkspel, zeer goede
presentatie, goede twirl-
technieken, solisten doen
prima werk en groepen
werken zeer
zelfverzekerd".
Wie nu zou denken, dat de
Degrees Groepen voorlopig
op hun behaalde lauweren
zouden gaan rusten, komt
bedrogen uit. Zaterdag 13
juni alweer werpt de groep
Fourty Four Degrees zich
met veel omlijstend elan in
het voetbalgewoel als in
Dordrecht de eerste divisie-
willen op Jersey de show gaan stelen.
nacompetitiewedstrijd
DS'79 versus FC Den Bosch
gespeeld wordt. Dordrecht
blijft trekken, want een
week later gaan de Little en
Midi Degrees in die stad
meewerken aan een show-
parade. Op zondag 5 juli
gaan de meiskes in Midi-
verband voor het eerst de
grens over, want dan is er
een grote show en optocht
in de Noordfranse stad Lille
ofwel Rijssel. Op datzelfde
ogenblik zijn hun
medezusters van Fourty
Four Degrees in
Haaksbergen bezig om te
trachten de Leidse naam
hoog te houden in een
middag-taptoe.
En dan het Kanaal in.
Vorig jaar maakte Fourty
Four Degrees vijf dagen
furore op het Britse
Kanaaleiland Jersey, dit
jaar gaat Midi Degrees het
dunnetjes over doen. Ook
met een toernee van vijf
dagen. Op 11 augustus de
oversteek met een
bonkende
„draagvleugelboot" vanaf
St. Malo. Op Jersey zal de
bijbehorende muziek
verzorgd worden door de
Rotterdamse Excelsior-
band, bekend onder meer
van minivoetbalshows en
veel taptoes in binnen- en
buitenland. Twee tot drie
optredens per dag en slapen
in een eerste klas hotel. Op
13 augustus is er op Jersey
het klapstuk: The Battle of
Flowers, een bloemenslag
in de vorm van een groots
bloemencorso dat telkenjare
honderdduizenden Britse en
continentale toeristen naar
Jersey trekt. Voorwaar een
vijfdaags subtropisch
genoegen voor de Midden-
Degrees, want ze gaan er
ook nog op z'n midi's
stappen, in hun vrije
uurtjes. U bent nu in elk
geval weer op de hoogte; de
Degrees kunnen nu
eenmaal niet stilzitten.
vi- DEN Dc winkeliers uit de wijk De
in P (en omgeving) hebben gisteravond aan
-<>. kouder C. Waal duidelijk proberen te ma
re- dat de steeds verder gaande afneming van
\ct Ukeergelegenheid in de wijk een ware be-
n, Ing begint te vormen. De winkeliers en de
:te ouder bleken op een aantal belangrijke
m en met elkaar van mening te verschillen,
trd gisteravond geen enkele toezegging ge-
Wel werd tijdens de bijeenkomst een
"ers-be langen vereniging voor De Camp
t. Het nut van een dergelijke bunde-
van krachten werd door iedereen onder
en. Zeker, nadat geconstateerd werd, dat
verleden verzuimd was slagvaardig te-
eentelijke plannen op te treden.
ens werd de bijeenkomst in 'Wienerwald'
verrassend goed bezocht. De grote zaal van het res- daar niets tegenover. Behalve dan vermindering
taurant zat bomvol middenstanders. Wethouder
Waal werd om te beginnen met cijfers geconfron-
de omzet. „De gemeente heeft in 1962 toege
zegd, dat in De Camp veel parkeergelegenheid ge
teerd: vóór 1975 waren er in het gebied ongeveer creëerd zou worden. Dat is bij ons blijven hangen,
duizend parkeerplaatsen (Haarlemmerstraat, De Wij hebben vast gerekend op de komst van een
Camp, Lange Mare, molen De Valk, Lammer- parkeergarage onder het Galgewater (het project
markt en de Steenstraat). Met het beginman het bleek later te duur, red.) Het is raadzaam om ge-
i t-»_ meentelijke panden te slopen om in de plaats daar
van parkeergelegenheid te realiseren", aldus de
voorzitter van gisteravond, de heer Van der Zon.
De winkeliers gaven te kennen niets van het nieu
we bestemmingsplan te hebben geweten omdat
„anders wel protest zou zijn aangetekend".
Wethouder Waal wees op de waarschijnlijke reali
sering van een parkeergarage aan de Langegracht,
die uitkomst zou kunnen bieden. Volgens het be
stemmingsplan kan, aldus Waal, binnen de Camp
uitvoeren van het bestemmingsplan De Camp is
het aantal beschikbare plaatsen echter drastisch te
ruggelopen. Binnen niet al te lange tijd zullen er,
volgens de winkeliers van die duizend parkeer
plaatsen er nog maar vierhonderd over zijn. Voor
een belangrijk deel wordt de teruggang veroor
zaakt door de plannen om op de plaats van het
parkeerterrein aan de Caeciliastraat bejaarden wo
ningen te bouwen en in de tweede plaats zal ver
lies optreden door omlegging van het wegenbeloop
rend molen De Valk. Volgens de winkeliers staat
het wonen en grootscheeps parkeren niet samen
gaan. De winkeliers zijn van mening, dat een par
keergarage aan de Langegracht of de parkeergara
ge Sanders geen positieve invloeden op De Camp
zal hebben. „De mensen zijn niet bereid om een
paar honderd meter te lopen. Voorheen konden de
klanten hun auto bijna voor de deur parkeren.
Daar komt bij, dat degenen, die aan de Lange
gracht parkeren bij Digros en niet in de Haarlem
merstraat boodschappen zullen doen", aldus de
winkeliers.
Voorts bleken de middenstanders niet alleen fi
guurlijk te vallen over de fietsdrempel aan de
Apothekersdijk en de „Leidse palenziekte" (ook
dat ontneemt parkeergelegenheid). Waal verklaar
de, dat de paaltjes nodig zijn om de voetgangers de
nodige veiligheid te verschaffen en om het fout-
parkeren tegen te gaan. De drempel aan de Apo
thekersdijk is bedoeld om de fietsers tegemoet te
komen. Die maatregelen zijn er om de boel te be
teugelen en niet om mensen dwars te zitten. „Bo
vendien moei niet uit het oog verloren worden, dat
veel menserv op de fiets of wandelend boodschap
pen gaan doen", aldus de wethouder. De bevreesde
middenstanders verwachten echter, dat zich door
alle verkeersmaatregelen niet alleen persoonlijk
letsel voor zal doen, maar dat binnenkort ook fi
nanciële slachtoffers gaan vallen. Tenslotte ver
klaarde Waal, dat een goed functionerende stad al
tijd een zekere parkeerproblematiek met zich mee
brengt. Waal: „Dat is onlosmakelijk aan elkaar
verbonden. Het zou beangstigender zijn, indien alle
parkeerproblemen opgelost zouden zijn. Dat bete
kent namelijk, dat Leiden inderdaad dood is".
