Mythen
houden
haat van
Ieren
al eeuwen
levend
Mevrouw Wertheim
staat pal achter i:
hulp bij euthanasie
Veel aandacht voor moedermavo en -havo
Meerderh eids -
kabinet
van links lijkt
onhaalbare zaak
KIEZEN
wm
BINNENLAND/BUITENLAND
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 2 MEI 1981 PAGINA
BELFAST Noord-Ierland is al bijna 300 jaar een
pak ellende voor de Britten, maar ze zijn aan Ulster
gekoppeld zoals een haai aan zijn prooi. Het symbool
van de aan Westminster getrouwen in Londonderry is
Oranje en de volksheld is „King Billy" onze bloedei
gen Willem III, die in 1690 de Schot Jacobus II (de on
gelukkige was katholiek) versloeg in de roemruchte
Battle Boyne en daarmee een flinke bijdrage leverde
aan thans nog merkbare Noordierse haatcomplexen. Je
kunt Noordierse ellende trouwens ook in de schoenen
schuiven van figuren als Hendrik de Achtste, de eerste
Elizabeth en van hedendaagse criminelen en uit
buiters.
King Billy wordt door de protestanten van Londonderry
op de handen gedragen en het miljoen Noordierse protes
tanten heeft het half miljoen katholieken in deze provincie
eeuwenlang luchthartig geplaagd met wat King Billy voor
land, volk en cultuur heeft gedaan.
Het verhaal van King Billy is een sterk verhaal. Gefluis
terd wordt dat hij een homofiel was en dat is iets dat
heden ten dage alleen door mannen als ds. Ian Paisley
wordt gezien als een vorm van abominabele zondigheid
maar fraaier nog, hij zal bij zijn oorlog tegen de katholieke
Jacobus de steun hebben gehad van paus Innocentius XI,
een pnschuldige bondgenoot van Frankrijk. Er moet een
schilderij hebben bestaan waarop die paus achter King
Billy op het slagveld staat.
Het schilderij moet in het stadhuis van Londonderry heb
ben gehangen. Het is thans verdwenen. Londonderry is
trouwens een plaats met een mooi patina en hoge muren,
waarop in geval van oproer, de protestantse jongens hun
standplaatsen innemen om de katholieken in de lagergele
gen Bogside te kunnen bekogelen. En zoals de republikei
nen in de Bogside Inn hun sterke verhalen uitwisselen
over hun helden en martelaren, zo hebben de Oranjeklan
ten van Ulster hun mythe opgetrokken rond King Billy.
Het zijn mythen, die de geesten in Noord-Ierland zo dra
matisch gescheiden houden. Ze verklaren de omvang van
de haat die in de loop der eeuwen in de zielen van de door
gaans vriendelijke mensen ingevreten. Ierland is een een
zame moeder, zo schreef een paar jaar geleden een goede
vriend bij de brandweer van Belfast, Lee Montgomery en
hij zong van de bergen van Mourne die zachtkens afdalen
naar de zee. Moeder Sands is een eenzame moeder en ze
zal wellicht dit weekeinde haar zoon verliezen.
Er doen in Noord-Ierland genoeg sterke verhalen de ron
de. Precies een jaar geleden stond in de Sunday Times dat
de IRA op zijn laatste benen liep. De Gardai, de politie in
de Ierse Republiek,, was flink op IRA-mannen aan het ja-'
gen en er waren er nog maar een kleine driehonderd van
het hardste soort over. En de IRA, die jaarlijks met een
begroting van toch minstens tien miljoen gulden moet wer
ken, zat financieel aan de grond en het geweld was mi
niem. Sommige mensen zeggen: daarom is de Haat-Wrok-
Oorlog begonnen, met onhygiënisch protest en de honger-
campagne; de IRA viert nu propagandatriomfen.
Bijna drie eeuwen geleden heeft Londonderry een beleg
gekend van de troepen van Jacobus, waarbij het beleg van
Leiden totaal verbleekt. De stad werd op het punt van
de ineenstorting gered- door gildegezeÜen die op de
stadswallen moedig stand hielden toen Oranje de bevrij
ding bracht ha de rivier de Boyle te zijn opgezeild. Hoe er
tijdens dat beleg van Londonderry is gehongerd blijkt een
boodschappenlijstje van de toenmalige garnizoenscomman
dant, waarin men kan lezen dat katte-,- ratte- en muize-
vlees werden gekocht en ook voor paardebloed en paarde-
pudding bedragen op tafel werden gelegd. De geschied
schrijvers melden ook steevast de aanwezigheid in Lon
donderry van de Vette Vent (Fat Gentleman), die was on
dergedoken omdat uitgehohgerde mannen in het garnizoen
belust naar hem hadden gekeken.
De Ieren hebben in de loop der eeuwen geleerd wat onder
drukking is. Zo moesten zij eens hun haar kort knippen.
Het mocht niet meer over hun ogen heen hangen en ze
mochten geen snorren meer dragen zodat ze gemakkelijker
zouden kunnen worden herkend. Ook moesten ze hun ge
liefde lange jas waaronder ze hun wapentuig droog hielden
thuis laten. Wat de Spanjaarden hebben aangericht in Ne
derland tijdens de tachtigjarige oorlog was kinderspel in
vergelijking met wat de Ieren voor de kiezen hebben ge
kregen. In de loop der eeuwen zijn zij vaak slachtoffer ge
weest in het schaakspel van de wereldpolitiek. Er werden
afgrijselijke wreedheden bedreven: moeders, zo kan men
over die tijd lezen, werden opgehangen aan bomen met
haar kind aan de borst, dat met heur haar was gewurgd.
Zulke gruwelijke verhalen zijn er in duizendvoud. Ze voe
den de haat.
BERT VAN VELZEN
HHHHHZHQiti- w. St...*...,
Mevrouw Wertheim is niet bang voor gevangenisstraf. „Ik heb van mijn moeder geleerd: de lafaard vreest
vóór het gevaar en de dappere na het gevaar".
SINDS JAREN VOORVECHTSTER VAN „RECHT OP ZELFDODING"
DORDRECHT „Mevrouw Wertheim
had geen euthanasie mogen verrichten
zonder een arts in te schakelen. Maar
ik twijfel niet aan de zuiverheid van
haar bedoelingen en ik kan me zeer
wel in haar positie indenken". Zo luidt
de reactie van mr. J. Ekelmans, voor
zitter van de Nederlandse Vereniging
voor Vrijwillige Euthanasie, op de
hulp bij zelfdoding die de 76-jarige
vroegere hulppredikante uit Dordrecht
tot tweemaal toe heeft verschaft in
1974 aan een tante en onlangs aan een
bejaarde weduwe in Capelle aan de
IJssel. Dit laatste geval was voor de of
ficier van justitie aanleiding haar eerst
op te sluiten in de Bijlmer-bajes, en
vervolgens huisarrest te geven. De op
sluiting acht mr. Ekclnians een volko
men onverantwoorde daad, temeer om
dat mevrouw Wertheim „niets in het
geniep heeft gedaan en openlijk de ver
antwoordelijkheid voor haar handelen
wil dragen". Wat de toekomstige straf
maat betreft (een man uit Spijkenisse
die euthanasie had toegepast op zijn
echtgenote, werd in februari door het
Haagse gerechtshof tot zes maanden
gevangenis veroordeeld, nadat de Rot
terdamse rechtbank hem met een
maand voorwaardelijk had gestraft),
zegt mr. Ekelmans: „Hopelijk dringt
het tot degenen, die invloed kunnen
uitoefenen op de toelaatbaarheid van
euthanasie, eindelijk door dat ze dit
soort dingen in de hand werken wan
neer ze te stroef zijn in hun beoorde
ling, en alleen maar nee zeggen. Ze zet
ten zelf de druk op de ketel en moeten
dan niet verbaasd zijn wanneer de
stoom ontsnapt op een plaats, waar dat
niet de bedoeling was".
Hetgeen niet wegneemt, dat mevrouw
Wertheim naar het inzicht van de Vereni
ging voor Vrijwillige Euthanasie een arts
had moeten inschakelen. Hulp bij zelfdo
ding dient altijd te geschieden door tus
senkomst van een medicus, die hetzij zelf
de daad verricht, hetzij een verpleegkun
dige opdracht geeft of een recept uit
schrijft. Mr. Ekelmans: „Die tussenkomst
vinden wij noodzakelijk omdat er veel
psychologische kennis voor nodig is om te
weten, of iemand echt dood wil. Hoe zeer
ik me ook kan voorstellen dat mevrouw
Wertheim in alle oprechtheid en uit grote
bewogenheid gehandeld heeft, ze kan als
leek onvoldoende weten of iemand wer
kelijk dood wil, dan wel in een opwelling
om hulp bij zelfdoding vraagt. Alleen een
medicus kan alle consequenties
en beoordelen, of euthanasie voo
hulpvrager de enige oplossing biedt"
„Verantwoordelijkheid"
Mevrouw Klazien Sybrandy, leidster van
het veel besproken Informatiecentrum
voor Vrijwillige Euthanasie in het Friese
Vinkega, vindt het onder de heersende
omstandigheden een dooddoener om de
tussenkomst van een arts als voorwaarde
te noemen. „Het kernpunt is", zegt ze,
„dat de arts zich niet laat betrekken en
niet wil laten betrekken bij het vraagstuk.
Als de artsen, die voorstander zijn van
euthanasie, zich zouden manifesteren, was
er geen vuiltje aan de lucht. Dan zouden
ze de verantwoordelijkheid dragen die ze
behoren te dragen en wisten de hulpvra
gers waar ze terecht konden. Maar het ge
beurt niet. De hulp bij zelfdoding wordt in
de stiekeme, criminele sfeer gehouden".
Wat er moet komen, aldus mevrouw Sy
brandy over de zaak Wertheim, is legali
satie van een door de betrokkene zelf ge
vraagde, vrijwillige euthanasie met een
handgeschreven levenstestament als
waarborg tegen misbruik. Deze euthanasie
zou het liefst toegepast moeten worden
door een arts, maar in uiterste noodgeval
len zou hij verricht mogen worden door
een niet-medicus, mits de hulpvrager die
nadrukkelijk heeft aangewezen.
nog een interview afgenomen over die
zaak. Ik heb toen voor de radio weer alles
precies verteld. De uitzending was op zon
dag en ik dacht: Nu komt het, nu lappen
ze me erbij. Maar er gebeurde niets".
Streep eronder
„Op.
en vizier
Mevrouw C. Wertheim-Elink Schuurman,
zoals ze voluit heet, is altijd een groot
voorvechtster geweest van euthanasie.
Haar overtuiging dat de mens het recht
heeft en ook juridisch moet krijgen, om
zelf te bepalen wanneer en hoe hij wil
sterven, werd bij haar gevoed door het
langdurige ziekbed van haar eigen moe
der en door het leed waarmee ze gecon
fronteerd werd toen Ze nog hulppredikan
te was. Ze stond aan de wieg van de Ne
derlandse Vereniging voor Vrijwillige
Euthanasie en werkte aanvankelijk actief
mee aan het Informatiecentrum voor
Vrijwillige Euthanasie. Ze heeft ook altijd
met open vizier gestreden. „In 1974, na de
hulp aan mijn tante, heb ik de toenmalige
staatssecretaris van justitie Glastra van
Loon opgebeld om hem in te lichten. Hij
was er niet en ik heb tegen zijn secreta
resse verteld dat ik iemand had geholpen
een smartelijk leven te beëindigen. Toen
ik daar verder niets op hoorde, vond ik
dat hoogst onbevredigend. Dus heb ik een
half jaar later weer getelefoneerd met het
ministerie en gezegd: Ik wil erover pra
ten. Er is toen inderdaad een gesprek ge
weest met een ambtenaar. Hij heeft me bij
die gelegenheid meegedeeld dat justitie
geen aanleiding zag om tot strafvervol
ging over te gaan. Latec heeft de KRO me
Op grond van die ervaring verwachtte
mevrouw Wertheim ook de tweede maal
dat ze hulp bij zelfdoding verleende, geen
justitiële gevolgen. Dat haar nu toch een
strafvervolging boven het hoofd hangt,
wijt ze achteraf aan het feit, dat ze de fout
heeft begaan deze keer justitie niet op de
hoogte te brengen. „Ik wil dan ook niet
meer zelf actief zijn op dit gebied. Ik zal
geen individuele hulp meer verlenen. Ik
zet er een streep onder. Als je zo oud bent
als ik, ga je fouten maken kleine of
grote en dat kun je je niet permitteren.
Maar ik sta pal achter wat ik gedaan heb.
Ik heb me strikt gehouden aan de vier
normen die de studiegroep van de univer
siteit van Nijmegen voor het verlenen van
hulp bij zelfdoding heeft opgesteld:
a) De reden van de hulpvrager om te wil
len sterven moet reëel zijn;
b) De dood moet werkelijk uitkomst bren
gen
c) Er moeten bij de hulpvrager geen we
reld-beschouwelijke remmingen zijn, en
d) Met het uitvoeren van het verzoek mag
de hulpvrager niemand onredelijk ver
driet berokkenen.
Wanneer aan deze normen is voldaan,
zegt de Nijmeegse studiegroep, en de
hulpverlener toch weigert bij zelfdoding
te helpen, dan verdient hij het niet nog
langer op de stoel van hulpverlener te
mogen zitten. Daar ben ik het mee eens.
Dan ben je een laf mens".
De officier van justitie schijnt er anders
over te denken. Hij heeft mevrouw Wer
theim meegedeeld de zaak hoog op te ne
men. „Hij zei tegen me dat het zijn taak is
de rechtsorde te beschermen. Ik heb hem
geantwoord dat het mijn taak is een baan
te helpen breken voor een nieuw rechts
besef". Het vooruitzicht, dat de rechter
het voorbeeld van het Haagse Hof in de
euthanasie-zaak Spijkenisse zal volgen en
haar zes maanden celstraf op zal leggen,
schrikt haar niet af. „Ik heb van mijn
moeder geleerd: de lafaard vreest vóór het
gevaar en de dappere na het gevaar. Dat
heb ik altijd goed onthouden. En wat ze er
bij de Vereniging voor Vrijwillige Eutha
nasie of bij het informatiecentrum van
zeggen, is hun zaak, niet de mijne. Ik dop
mijn eigen boonbes. Ik draag mijn eigen
verantwoordelijkheid wanneer ik strijd
voor zelfbeschikkingsrecht om te ster-
ven" FIET SNOEREN
TITELS VOOR NEDERLANDS OPSTEL GOED ONTVANGEN
De samenstellers van de
eindexamenopgaven hebben
dit jaar meer dan voorgaan
de jaren gedacht aan de
moeder-mavo's en moeder-
-havo's. Mavo 3 en 4 had
relfs een primeur Bij de
veertien opsteltitels waren
er vier in het bijzonder voor
volwassenen bedoeld. Die
onderwerpen waren: „Wet
gelijke behandeling mannen
en vrouwen"; „Schoolboeken
voor volwassenen"; „Weer
naar school" en ,Een kre-
dietje meneer, mevrouw?"
Over de hele lijn vwo,
havo, mavo 3 en 4, lbo was
op de eerste examendag het
Nederlands opstel (stelop-
dracht) aan de orde. Daarnaast
had het vwo in de ochtendu
ren Grieks (een tekst van
Polybius over de Atheense de
mocratie) en lbo Engels (een
fragment uit Woman's Own
over een vrouw, die, net aan
gekomen op de luchthaven
van Athene, ontdekt dat ze
haar oude paspoort bij zich
heeft).
In het algemeen kan worden
gezegd dat de opsteltitels vaak
interessant, actueel en geënga
geerd waren.
vwo
Ook het havo had te maken
met erg goede stelopdrachtti-
tels. Dat mag ook blijken uit
het feit dat geen enkele titel
„uit de boot" viel in die zin dat
hij niet werd gekozen. Een
veel gekozen opdracht was
„Kinderen, ja of nee?". Aan de
hand van citaten van dr. P. J.
Oscam Abbing, Marie-Louise
den Bandt en Ruut Veenho-
ven, Els Roelofs en Hans Bou-
ma moest de veranderde op
vatting over huwelijk en ou
derschap worden uitgewerkt.
Bij de opsteltitels ging de keu
ze vaak uit naar een van de
volgende vier: „Gif in de
grond"; „Je mag het ruilen"
over het krijgen van een ca
deau; „Geloven, dat doe je in
de kerk en „Woonrecht
voor minderjarigen", waarin
onder meer het kraken van
een woning aan de orde kon
komen.
mavo
Bij de opdrachten voor mavo 3
zaten er drie die t< t een erg
persoonlijk verhaal inod'ig-
den: „De slappe lach';
„Vrachtwagenchauffeur" (wel
eens meegereden hoog in de
cabine?) en „Een toevallige
ontmoeting op een zaterdag
middag in het winkelcen
trum". De andere waren vrij
uiteenlopend van aard. Naast
algemene (Vakantiespreiding;
Zwemmen; Fietsen is gezond)
het „Naar de directeur ge
stuurd worden" blijken veel te
zijn gekozen. Ook titels als?
„Altijd gedacht, dat heb ik al
leen' (over de opluchting als je
ontdekt dat iemand anders
met dezelfde problemen
kampt); „Platen kopen" en
„Laten we zacht zijn voor el
kaar" (over het lawaai) lagen
goed in de markt.
^ocammd lbo
ook in; essante en actuele als;
„Kleren kopen" en „Dieren
.n je eten" over de bio-indu-
strie
Evenals bij mavo 3 waren er
bij mavo 4 dus vier titels spe
ciaal voor volwassenen. De an
dere tien titels stonden overi
gens dicht bij de belevingswe
reld van de tiener. Onderwer
pen als: „Om elf uur thuis" en
Bij het lbo bestond het eind
examen Nederlands uit open
vragen met betrekking tot een
verhaal van Roelf Ridderik-
hoff onder de titel: Green Pea
ce wil tienjarig uitstel van
jacht op walvis". Het was een
fijn en actueel onderwerp dat
bij de meeste kandidaten goed
is aangekomen. Met name
voor de mensen die de kran
ten wat hebben bijgehouden
mag het niet moeilijk zijn ge
weest. De meesten vonden het
een aardige tekst die goed te
begrijpen was. De antwoorden
op de vragen waren alle in de
tekst terug te vinden.
Een stukje daar uit: „Ook Ne
derland is niet brandschoon.
In de zestiger jaren, toen met
de Willem Barentsz nog op de
walvis werd gejaagd, stapte
Nederland uit de IWC (Inter
national Whaling Commis
sion), omdat men van mening
was, dat het toegewezen vang
staantal te laag was. Vorig jaar
trad Nederland weer toe. Het
op de agenda doen plaatsen
van het uitstel als agendapunt
valt van Nederlandse zijde
niet te verwachten, omdat de
vrees bestaat, dat Japan het
indertijd door Nederland zelf
gegeven voorbeeld wel eens
zou kunnen volgen. Deze wei
nig actieve houding van de
Nederlandse overheid steekt
af bij die van Green Peace".
„Mensen die een progressief
kabinet met de kleine linkse
partijen erin willen, moeten
niet op D'66 stemmen", aldus I
D'66-lijsttrekker Jan Terlouw, pil
gisteren in het eivolle theater
Bellevue in Amsterdam. Daar
werd een forumdiscussie ge
houden tussen de leiders van
de
die
vijf progressieve partijen,
Nederland kent over de
links
mogelijkheid
kabinet.
Na het horen van die discussie
gisteren is die vraag snel
beantwoord: Nee, althans een (Door
linksmeerderheidskabinet Diek »tn fl|»iKhol«n
met PPR, PSP en CPN erin (n FraIM weert»)
kabinet gaan zitten, zo liet Terlouw weten. Een progressief
minderheidskabinet, dat wordt gedoogd door de kleine
linkse fracties, behoort nog wel tot de mogelijkheden, want
ook D'66 wil dat niet uitsluiten. Met name PvdA-leider
Joop Den Uyl stuurde daar in het verloop van de discussie
op aan. Toch moet de kans op een kabinet D'66-PvdA met
steun van klein links niet erg hoog worden aangeslagen.
Want Terlouw maakte gisteren heel duidelijk, dat zijn par
tij de voorkeur zal geven aan een kabinet, dat steunt op
een brede parlementaire basis, een coalitie du^ van PvdA,
D'66 en CDA.
Den Uyl zei het jammer te vinden, dat D'66 „zich bij voor
baat uitlevert aan het CDA". Een progressief kabinet heeft
bij de socialisten ook de voorkeur boven samenwerking
met de christen-democraten. „Maar daarvoor is wel een
duidelijke legitimatie van de kiezers nodig". Waarmee Den
Uyl wil zeggen dat de kiezers een duidelijke meerderheid
aan de linkse partijen moeten toeschuiven. Ook de PvdA-
lijsttrekker zei de kansen op een progressief kabinet niet al
te hoog in te schatten, met name door de CDA-vriendelijke
houding van D'66.
Als Burger weer
mocht formeren
Als het aan de socialist Jaap Burger ligt (de man die na de
vorige verkiezing een van de formatiepogingen heeft on
dernomen) komt er een kabinet-Den Uyl met uitsluitend
mensen uit de PvdA en D'66, zo werd gisteren duidelijk in
een tv-programma van de VARA. Voor hem geen kleine
linkse partijtjes, want „dan is er geen programma op te
stellen'Bovendien, zo meende Burger gisteravond, als je
zozeer tegemoet komt aan de linkerzijde van politiek Ne
derland, dan moet je eigenlijk ook het CDA bij zo'n kabi
net betrekken om de zaak in evenwicht te houden. Het
tweede kabinet Den Uyl zou geen vijftien maar veertien
ministers tellen en Burger heeft er slechts vier staatssecre
tarissen voor nodig.
Geen stembiljet in braille
Een maand geleden kreeg het Tweede-Kamerlid Ruud Nij-
hof (DS'70) een aardig idee. Hij bedacht dat het zo gek niet
zou zijn als er voor de verkiezingen op 26 mei ook stembil
jetten in braille zouden worden gedrukt. Op die manier
zouden blinden eindelijk eens geheel zelfstandig hun stem
kunnen uitbrengen. Nijhof wendde zich met zijn idee
schriftelijk tot minister Wiegel (binnenlandse zaken), maar
de bewindsman bleek er niets voor te voelen. In het ant
woord dat Wiegel deze week aan Nijhof deed toekomen,
stond, dat hij zowel praktische als principiële bezwaren
heeft tegen het laten vervaardigen van stembiljetten in
braille. Volgens Wiegel bestaan er strenge voorschriften
voor de vormgeving van het stembiljet. Daar mag niet van
worden afgeweken, tenzij de Kieswet wordt gewijzigd. Een
dergelijke wijziging zou echter vóór de verkiezingen niet
meer mogelijk zijn. Een principieel bezwaar is volgens
Wiegel, dat door het gebruik van stembiljetten in braille
het stemgeheim zou worden aangetast. Als bijvoorbeeld in
een bepaald stembureau slechts één braille-stembiljet in de
stembus zou verdwijnen, zouden de stemmentellers heel
gemakkelijk te weten kunnen komen, op welke partij de
blinde vrouw of man die dat biljet had ingevuld, had ge
stemd. Er blijft dus niets anders over, aldus Wiegel, dan
dat blinden zich bij het stemmen door anderen laten bij
staan, hetzij via een volmacht, hetzij doordat zij in het
stemhokje aanwijzingen krijgen van een bekende.
CDA-aanval op RPF
De CDA-Tweede-Kamerkandidaten Jeltien Kraayeveld-
Wouters (staatssecretaris CRM) en Gerard van Leyenhorst
hebben gisteravond tijdens spreekbeurten in respectieve
lijk Nunspeet en Amersfoort scherpe kritiek geuit op de
RPF (Reformatorisch Politieke Federatie). Volgens Van
Leyenhorst maakt de RPF de verdeeldheid in de christelij
ke politiek onnodig groter. Hij nam het de RPF kwalijk,
dat zij beweert de voortzetting te zijn van de oude ARP en
CHU. „Dit getuigt van onbescheiden overmoed, om van
misleidende propaganda maar niet te spreken", aldus Van
Leyenhorst.
Staatssecretaris Kraayeveld maakte zich boos over de
ideeën die de RPF over het emancipatiebeleid heeft. Vol
gens de RPF zou voor dat beleid geen cent meer behoeven
te worden uitgegeven. De RPF staat negatief tegenover
emancipatie omdat zij vindt dat dit gestoeld is op het
marxisme. „Een valse en geheel onjuiste voorstelling van
zaken", aldus de staatssecretaris. „Wie dat beweert, dient
daar direct de keiharde bewijzen bij te leveren en anders is
de bewering niet alleen een slag in de lucht, maar ook een
'onverantwoorde aantijging. Ik daag de RPF uit, om aan te
geven wat er marxistisch is aan het emancipatiebeleid van
het kabinet-Van Agt".
Van Agt: PvdA houdt
opheffingsui tverkoop
Premier Van Agt trok gisteravond ten strijde tegen de
PvdA-opvatting dat de koopkracht voor alle minima ge
handhaafd moet worden. „Moet dat bijvoorbeeld ook voor
de echtgenote van een hoogbetaalde functionaris die een
bijbaantje heeft ter hoogte van het minimumloon? Hoe
denkt de PvdA dat te realiseren al? men tevens herstel van
de economie wil in het belang van de werkgelegenheid?",
zo zei de premier tijdens een verkiezingsbijeenkomst in
Amersfoort. Daar probeerden twintig jongelui van de
plaatselijke kraakbeweging met trompetten, gezang en lui
de opmerkingen het de premier onmogelijk te maken te
spreken. Maar Van Agt bleef onverstoorbaar. Volgens hem
betekent het verkopen van goudvoorraden en het opsoupe
ren van de aardgasopbrengsten, zoals de PvdA zou willen,
„het houden van een opheffingsuitverkoop, zonder je om
de volgende generatie te bekommeren". Van Agt beloofde
dat het CDA de echte minima zal ontzien. „Daarmee wordt
bedoeld: de mensen die van één minimumloon ook huisge
noten moeten onderhouden".
