John Jansen voelt zich misbruikt
Peer Maas een unieke wiel er am a teurn
,IK HEB ME NOOIT ECHT ALS SPELER VAN FC DEN HAAG BESCHOUWD"
Voetballer staat
op straat door
samenloop van
omstandigheden
BRABANDER WINT RECORDAANTAL KLASSIEKERS g
Voorzi
terst v
Knam
gese
dit eer
I de hee
ygen a]
li/nonde
liter de
^Rnet di
„maar
hocke;
SPORT
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 2 MEI 1981 PAGINA IC
John Jansen voor hel SU
dion waar hl) anderha,
jaar verdienstelijk speeldi
maar waar hij nu overbo
dig is geworden. Foto: Ml
tan Kovalinka.
DEN HAAG - In de malaise die het huidige betaalde voetbal kenmerkt wordt
niet helemaal ten onrechte - doorgaans in eerste instantie gekeken naar de eco
nomische kant van de zaak. De bijna allerwegen toegepaste bezuinigingsopera
ties om de uit de pan gerezen tekorten te dekken of tenminste niet verder te
laten oplopen ondervinden bij de partij die daar het meest door wordt getrof
fen - de werknemers - in principe wel begrip maar de mate waarin kent gren
zen. Die veelal naar het oordeel van de met inleveren geconfronteerde voetbal
lers ver worden overschreden. Uiteraard vindt niemand, in welke maatschap
pelijke geledingen (en daar hoort hoe je het ook wendt of keert de voetbalwe
reld bij) dan ook, het plezierig als hij er in inkomsten op achteruit gaat Je
baseert hoe dan ook je levenspatroon grotendeels op je salaris. Dat in de glo
rietijd van het vaderlandse voetbal de honorering van de spelers op vele fron
ten buiten proporties opliep is daarbij slechts een facet, waar de voetballers
zich vanuit hun oogpunt wellicht zelfs terecht niet al te veel aan gelegen (heb
ben) laten liggen. Zij pikten in die florissante periode de graantjes zo veel mo
gelijk mee. Dat zij daarmee tevens bijdroegen aan de financiële teloorgang van
de bedrijfstak, die ook door andere oorzaken - waarvan de teruglopende pu
blieke belangstelling wel de belangrijkste is - werd aangetast, is niet hün in
eerste instantie kwalijk te nemen. Zij profiteerden terecht van de wildgroei,
waarvan clubbesturen zich te laat de ontwikkeling en uiteindelijke om
vang realiseerden.
Nu het op een enkele uitzondering na (AZ '67) bij
elke club uiterst noodzakelijk is forse bezuinigin
gen toe te passen moet er geforceerd naar oplossin
gen worden gezocht. Die niet zelden gepaard gaan
met een in eerste instantie aan de bestuurstafel
niet vermoede menselijke problematiek. Zonder
nu direct dramatisch te doen over de hele snoeio-
peratie mag in de gevallen waarin een voetballer
met een zeer forse ingreep moet worden gecon
fronteerd op zijn minst enige mate van zorgvuldig
heid worden verwacht. Die bijvoorbeeld zou heb
ben kunnen voorkómen dat er een rellerige sfeer
ontstaat als bij FC Den Haag is gebeurd met Aad
Mansveld. Of zoals bij dezelfde club met een wat
minder tot de verbeelding sprekende figuur als
John Jansen. Die uit de krant moest vernemen dat
hem zelfs heleméal geen contract meer zou worden
aangeboden. Reden voor hem om de bepaald niet
misse uitspraak „Ik voel me misbruikt" te doen.
Ene op andere dag
Ruim een jaar geleden, in maart 1980 om precies te
zijn, hoorde John Jansen dat hij van de ene op de
andere dag het veld van zijn toenmalige club FC
Vlaardingen moest verruilen voor het Zuiderpark.
De transactie kon door de op dat moment bij FC
Den Haag werkzame trainer Piet de Visser, die
kampte met talrijke blessures in zijn spelersgroep,
zo snel worden rond gemaakt, omdat een samen
werkingsovereenkomst tussen beide clubs bestaat.
John Jansen, voor wie FC Den Haag zijn kennis
making met eredivisievoetbal betekende, bewees
ook op het hoogste niveau een waardevolle schakel
te zijn, die vanaf zijn komst het restant van het sei
zoen in de basis afmaakte. Weliswaar raakte hij na
het aantrekken van Hans Kraay als trainer van
FC Den Haag enigszins in een vergeetboek, maar
Kraay's vertrek betekende weer ruim baan voor
de in Rotterdam wonende Jansen. Die op dit mo
ment weer basisspeler van de huidige trainer Mar
tin van Vianen is en daarmee aantoont dat hij
waardevoller is dan bijvoorbeeld de twee aanko
pen van Kraay van vorig jaar, Pen en Bouma. Die
evenwel het grote voordeel genieten dat hun vóór
dit seizoen afgesloten overeenkomst nog een jaar
doorloopt. Je kunt dus zeggen dat het wegstrepen
van Jansens naam op de spelerslijst voor het vol
gend seizoen een gevolg is van een samenloop van
omstandigheden. Enerzijds de noodzakelijke bezui
nigingen van de club, ook uitmondend in een in
krimping van de spelersgroep, en anderzijds het
feit dat er geen keuze mogelijk is omdat een aantal
contracten doorloopt.
Niet onberoerd
Alle factoren toch redelijk zorgvuldig meewegend
kan John Jansen niet tot een andere conclusie ko
men dan dat hij zich misbruikt voelt. Waarbij de
manier waarop hij van FC Den Haags beslissing
om niet met hem door te gaan op de hoogte kwam
(hij las het zoals gezegd in de krant) hem toch ook
niet onberoerd heeft gelaten.
„Toen ze me nodig hadden stond ik direct ter be
schikking. Natuurlijk ook, omdat ik graag eredivi
sie wilde spelen, maar toch. Het betekende een
omschakeling voor me. Zoals vaker trainen, het
geen privé en zakelijk (John Jansen werkt met
drie broers in een afhaal- en cateringcentrum voor
Oosterse gerechten in Den Haag) aanpassingen
noodzakelijk maakte. Maar dat had ik er graag
voor over en bovendien spéélde ik steeds. Daarom
betekende het al een teleurstelling dat er aan het
begin van dit seizoen al problemen ontstonden.. Ik
was uitgeleend door Vlaardingen, maar drie we
ken voor het seizoen weer begon wist ik nog hele
maal niet waar ik aan toe was. Kennelijk zag
Kraay het niet in me zitten. Die hoefde mij er niet
bij te hebben. Maar Kraay, die later op een bepaald
moment met Wetzel als linksachter begon te expe
rimenteren, had zich helemaal niet georiënteerd
over de spelersgroep. Hij wist niet eens dat ik bij
voorbeeld linksback kon spelen. Het was typerend
dat ik nota bene van FC Vlaardingen moest horen
dat ik toch dit seizoen bij Den Haag zou blijven
spelen".
Nog minder glans
Betekende dus het begin van dit voetbaljaar al een
weinig bevredigende gang van zaken voor de in
middels 28-jarige John Jansen, zijn naderende af
scheid kent zo mogelijk nóg minder glans. „In de
loop van de dag waarop ik 's avonds met bestuurs
leden van FC Den Haag zou moeten gaan praten
werd ik door mijn vrouw opgebeld. Zij had toen al
in de krant gelezen dat ik geen nieuw contract zou
krijgen aangeboden".
„Ik heb dat in dat gesprek met de heren Van Hal
en Weber niet laten merken. Dat zou toch niets
hebben geholpen. Ik ben bovendien niet zo'n jon
gen die heisa schopt. Ik bewijs me liever op het
veld. Maar ik vind dat het bestuur in dit geval te
weinig heeft gedacht aan het belang van de speler
in kwestie. Bovendien speelde in mijn geval ook
nog FC Vlaardingen, de club die mij tenslotte toch
ook dit seizoen weer had uitgeleend, mee. Het is
mij te laat meegedeeld. Nu is de tijd dat ik nog el
ders onderdak kan komen of Vlaardingen, dat
overigens officieel aan het eind van dit seizoen de
finitief wordt opgedoekt, mij zou hebben kunnen
verkopen wel erg kort geworden. Daar heeft FC
Den Haag kennelijk niet bij stil gestaan. En dat'is
toch wel kwalijk".
De laatste ontwikkelingen rond zijn persoon heb
ben John Jansen bepaald niet onbewogen gelaten.
Zonder nu direct zijn teleurstelling tot grote pro
porties op te blazen zegt de altijd met veel inzet en
opofferingsgezindheid spelende Rotterdammer: „Ik
had toch wel op een contractje gerekend. Maar ik
ben kennelijk óver. Ik was tenslotte geleend, het
geen overigens in de bejegening door de andere
spelers nooit iets heeft uitgemaakt. Ik ben toen ik
kwam goed opgevangen en vanaf dat moment heb
ik goede contacten gehad met medespelers. Als ik
nu wel eens met anderen praat over het feit dat ik
geen contract meer heb aangeboden gekregen
vindt iedereen het belachelijk. Maar ik zie zelf ook
dat het te maken heeft met bepaalde beslissingen
die in het verleden zijn genomen. En die zijn niet-
meer terug te draaien. Maar ik ben er wel de dupe
van geworden".
Pas te elfder ure
Bij alle vervelende gebeurtenissen van
pas te elfder ure zekerheid over aanblijven, slechte
prestaties van de hele ploeg en persoonlijke teleur
stellingen heeft John Jansen, die ooit in de belang
stelling stond van clubs als AZ '67, Willem II en
PEC Zwolle voor hij in 1974 van FC Vlaardingen
voor '*vee jaar naar Heerenveen verhuisde, dit sei
zoen toch tenminste één keer veel pret gehad.
„Het ging na die reeks van vier gewonnen wed
strijden voor de winterstop weer erg slecht met
Den Haag. Toen kwam ik voor de uitwedstrijd te
gen NEC terug in de basis en dat werd meteen de
eerste zege buiten de deur in zeer lange tijd. Toen
heb ik toch wel even in mijn vuistje gelachen; zon
der dat ik nu direct beweer dat dat helemaal aan
mij heeft gelegen".
Voor het overige heeft John Jansen, die in. de tot
dusver gespeelde 27 competitieduels vijftien keer
in de basis stond en ruim een handvol keren is in
gevallen, dit seizoen zoals hij gewoon is te doen
hard gewerkt. In welke hoedanigheid hij zich
heeft ontpopt als een zeer nuttige kracht, die bij
voorbeeld vorige week zaterdag tegen Feyenoord
nog Richard Budding uit de wedstrijd speelde.
Waarmee hij opnieuw bewees dat het andere facto
ren dan zijn eigen functioneren waren die het be
stuur van FC Den Haag ertoe deden besluiten hem
van de salarislijst af te voeren.
Waannee overigens wel de vraag rijst wat er nu
met ae voetbalcarrière van John Jansen moet ge
beuren. Hoewel hij daar niet erg optimistisch over
is heeft de oud-Vlaardinger nog wel enige hoop el
ders onderdak te komen. Hoewel hij dan een club
zoekt die niet verder dan twee uur rijden is ver
wijderd van zijn werk in De Toko in Den Haag.
„Ik heb al zo links en rechts een. paar trainers be
naderd", vertelt Jansen. „Er zijn wel wat mogelijk
heden. Desnoods wil ik in Belgie voetballen. Maar
ik wil wel een redelijk contract hebben. Met eeij^hadi
verlaging heb ik geen moeite, maar dan moeten e%aj i,
wel wat secundaire dingen tegenover staan. Zoiet^incic
als de situatie bij Excelsior; de sfeer van Woudes-j{et E
tein spreekt me wel aan. Bovendien zit daar Hans0p J6
Dorjee als trainer, die ik goed ken en die vorig jaai Noord
alle medewerking verleende om me naar Dec breder
Haag te laten gaan. Ook met Theo Laseroms, eet i
andere trainer onder wie ik heb gewerkt heb iïaizegg
contacten. Maar concreet is het allemaal nog niet"51tuati
Het heeft er alle schijn van dat John Jansen, eeiyreigt
nuttige voetballer die nooit een uitblinker is gettoemc
worden en het ook nimmer zal zijn, op een beslis»—,
send moment in zijn voetballoopbaan is aangelandL.
Op 16-jarige leeftijd werd hij betaald voetballeijjas
twaalf jaar later zou het wel eens afgelopen kun'
nen zijn. „Het zou geen ramp zijn", oordeelt hij^Qf
daarover zelf. „Ik heb weliswaar het gevoel dat ilT
nog geruime tijd mee zou kunnen en ik heb daalZMII
ook veel voor over, en mijn familie die me in d<Keder
zaak ontziet ook, maar als er niets meer komt? noiMch i
ja, dan is het jammer. Mijn wereld stort er hiepe® b«
term®
conclusie komt. „Eén dinjjtwaali
is trouwens zeker: ik heb me nooit écht speler va'tfstakk'
FC Den Haag gevoeld; ik was tenslotte maar
leend". Waarna John Jansen zich naar de traininj
spoedt. Want aan inzet zal het hem ook onder dezi
wat minder plezierige omstandigheden nie
breken. „Nog bedankt voor de belangstelling"jKet pi
roept hij, al half buiten de deur staande. Ook zó'nierlan.
opmerking typeert hem. Supportersacties, zoal^norgei
voor Aad Mansveld ontstonden, zullen voor Joh:
Jansen niet op touw worden gezet. Maar de realb
teit - zijn congé zonder meer - is daarmee wel erfpuitslc
schril in tegenstelling.
FRANK WERKMA
Peer Maas - in het maatschappelijk leven Piet - wint zijn eerste
klassieker van dit seizoen, de Ronde van Zuid Holland. Er zou
den er nog vier volgen, een unicum, en het wielerseizoen is nog
lang niet voorbij. Foto: Milan Kovalinka.
HUIJBERGEN "Misschien ben ik als
amateurwielrenner wel uniek. De meesten
werken halve dagen bij een baas, of hele
maal niet Vooral in het wielerseizoen is het
voor hen moeilijk werken met training en
wedstrijden te combineren. Daar heb ik
geen enkele last mee. Mijn werkzaamheden
als kantoorleider op een accoutantsbureau
in StMaartensdijk zijn een goede ontspan
ning voor het fietsen en met het fietsen ont
span ik me voor het werk. Dat kan niet
mooier en ik denk dat het voor mij de beste
formule is. Er is immers nog nooit een ama
teur geweest die in één seizoen vijf klassie
kers op zijn naam wist te brengen. Met vier
overwinningen zijn er genoeg, met vijf niet
is me verteld. En dan is het seizoen ook nog
geen twee maanden oud", aldus Peer Maas,
de 30-jarige rasamateur uit het Brabantse
Huijbergen die onlangs door de wegcoaches
van de KNWU, Liebregts en Peters, is opge
nomen in de selectie voor de wereldkam
pioenschappen die van 26 tot en met 30 au
gustus in Tsjecho-Slowakije worden gehou
den.
Peer Maas is niet een van de jongsten in het
rennersveld. Hij is een laatbloeier. Nadat hij zes
jaar geleden de Ronde van Zuid Holland had
gewonnen, boekte hij op 15 maart 1981 aan de
Haagse Groen van Prinstererlaan in dezelfde
ronde zijn eerste winst in een klassieker in dit
seizoen. Daarna won hij de KO-race in Veen-
dam, de Omloop van de Braakman, de Ster van
Bladel en afgelopen zondag de Ronde van
Noord Holland. Daarnaast won hij nog twee
egwedstrijden in Belgie. "Als ik dit jaar niets
ieer win, kan het seizoen toch niet meer ka
pot. Als de vorm van het ogenblik er in augus
tus nog is, ben ik er niet bang voor dat ik niet
aan het wereldkampioenschap mag deelnemen
en reken maar dat ik daar dan ook wel degelijk
mee zal tellen".
In wedstrijden op de kermis en om de kerk zal
men Peer Maas niet veel tegenkomen. "Ik ben
geen criteriumrijder. Al die bochten, het con
stant op de pedalen staan is niets voor mij".
Sommige wielercomité's willen aardig wat geld
op, of onder, tafel brengen voor een "klassieke"
renner als hij in hun criterium aan de start ver
schijnt. Alleen het starten is dan al belangrijk.
Peer Maas:"Ik geloof dat de comité's steeds
minder startgelden geven aan renners die ze
met alle geweld aan de start willen hebben. Dat
is ook een goede zaak. Ik ben in elk geval niet
te koop. Laten de comité's in overleg met de
wielerunie maar aandringen op een hoger prij
zenschema bij de amateurs. In Nederland krijg
je voor een overwinning in een criterium 100
gulden en voor een klassieker 125 guldr/i. In
elke eenvoudige omloop in Belgie wacht de
winnaar ól 250 gulden. Trouwens, in Belgie is
het voor de meeste Nederlandse wielrenners
toch veel plezieriger fietsen".
Merkwaardig
In de wielerloopbaan van Peer Maas zit een.
merkwaardige opbouw. Als eerste jaarsamateur
boekte hij geen enkele overwinning. Met zijn
stadgenoot Gerrie Knetemann trainde hij veel
in de bossen van Huijbergen, Putte en Hooger-
heide, dikwijls ook in gezelschap van Hennie
Kuiper. Maar in de wedstrijden zagen Kuiper
en Knetemann Peer Maas niet staan. Hij kon
niet hard genoeg. In zijn derde jaar als ama
teurrenner had de Brabander nog pas vier
overwinningen achter zijn naam staan. Daarna
ging het wat beter. Maar ook kwamen er diep
tepunten. Twee keer brak Peer Maas zijn sleu
telbeen en in mei 1979 zijn heup. Vorig jaar
werden de pin en de plaat uit zijn heup verwij
derd en draaide hij een verloren seizoen met
slechts drie overwinningen.
Is het gek dat men in Huijbergen wat vreemd
aankijkt tegen de prestaties van Peer Maas. In
het buurtkroegje weet men nu weer te vertel
len dat aan hef Binnenpad niet alleen Gerrie
Knetemann woont maar ook Peer Maas.
"De kranten hier in de buurt begonnen na de
overwinning in de Ronde van Zuid Holland
met enige reserve te schrijven. Het zou wel een
uitschieter zijn. De meesten denken dat het
fietsen en mijn drukke job niet te combineren
zijn. Ik train vier keer in de week ongeveer an
derhalf uur per dag. Meer tijd voor training
heb ik niet. Ik geloof dat het genoeg is. Vergeet
niet dat ik in het weekeinde aardig wat kilome
ters maak. De meeste renners stappen gemak
kelijk af in de klassiekers en denken dan: ik
kom morgen wel aan mijn kilometers in de
training. Dat doe ik niet. Storm, regen, hagel
doen mij nijets. Hoe slechter het weer hoe meer
ik in mijn element ben. Ik teken voor elke
klassieker met noodweer".
Trainen in en rond de bossen van Huijbergen
doet Peer Maas alleen. "Dan heb je de moge
lijkheid om het zo zwaar mogelijk te maken. Ik
combineer werken en fietsen al tien jaar. Ik ge
loof ook dat ik niet meer zou trainen als ik niet
zou werken. Eigenlijk ben ik er niet zo'n grote
liefhebber van maar het is natuurlijk nodig om
topsport te kunnen bedrijven. Of het zo'n acht
jaar geleden beter was gegaan als ik prof zou
zijn geworden? Ik geloof het niet. Als jongen
droom je er altijd van om profrenner te worden
maar toen ik eenmaal bij de amateurs een paar
jaar fietste, wist ik dat het veel beter voor mij
zou zijn om amateur te blijven. Fietsen zou ik
altijd als een fijne hobby blijven zien. Dat
kwam ook omdat ik op 19- of 20-jarige leeftijd
geen klassiekers kon rijden. Later was ik blij
dat ik werd opgenomen in de amateurploeg van
Gazelle. Dat is zes jaar geleden en in de Ronde
van Zuid Holland was het toen meteen raak".
De samenwerking met ploegleider Ben van Erp
bij Gazelle is geweldig. "Onze ideëen komen
aardig met elkaar overeen. Ik mag rijden waar
ik wil en niets moet van hem. Ik ben in de
ploeg zo vrij als een visje in het water. Anders
zou ik ook niet willen. De jónge renners in de
ploeg zien mij als een soort wegkapitein'. Dat ik
de laatste weken voorop rijd, daar hebben ze
vrede mee. Er is in onze ploeg geen sprake van
.een kopman. Maar ze weten dat ze er bij sprin
ten in de finale niet aankomen. Dan ben ik niet
te kloppen".
Eerste winst
Peer Maas gaat in gedachten terug naar zijn
eerste klassieke winst in dit seizoen, de Ronde
van Zuid Holland. Chauffeur en wielerkenner
bij uitstek Herman Krott kwam in deze ronde
drie kwartier voor de finish naast Maas rijden
en vertelde bij het opdraaien van de Maasdijk
in het Westland dat ziin jonge streekgenoot,
Adrie van der Poel, als debutant tussen de
profs in Frankriik een etappe in Parijs-Nice
had gewonnen. Voor mij stond het toen als
een paal boven water dat ik de Ronde van Zuid
Holland zou gaan winnen. Ik vertelde dat lako-
niek aan Krott, maar kon dat doen omdat ik
nog erg fris was. Ik had Zuid Holland nooit ge-
PAP
Ipolit
wonnen als het niet zo lekker koud was
weest". jgTOe]
Als voorbereiding op het wereldkampioenschap5^11*
zal Peer Maas nog wel enkele selectie wedstr ij-Waai
den moeten rijden in het buitenland. Kan hijaoals
daar tijd voor vinden "Als het om een paar nami
kleine etappewedstrijden gaat wél. Met coachjwjg
Piet Liebregts is daar al over gesproken. Al ja^w V
ren neem ik mijn vakantie voor het wielrennen!1^61"®
op. Dat is mijn vrouw Piem, die veel meegaatjStaiH
naar wedstrijden, al gewend. Dit weekeindejbóyc
doe ik mee aan een driedaagse in Luxemburg.!
Maar ik zal geen Vredeskoers rijden van 8 tof Op in
en met 21 mei, wel van 28 mei tot en met 5 junijgespr<
Olympia's Ronde door Nederland. Als ik dezeiTweei
beide etappewedstrijden zou rijden, ben ik kamp
meer dan een maand achter elkaar van huis en|uitgar
dat zou een beetje te veel zijn. Trouwens, dan isjkomsl
al mijn vakantie ook meteen op". evene
Peer Maas hoopt naar het wereldkampioen-in eei
schap te gaan. In 1975 is hij er dicht in de buurtjverga
geweest. Hij behoorde toen tot de selectie maarte An
viel door een sleutelbeenbreuk af. Andréterbai
Gevers won toen in Mettet. Lukt het nu niet,|
dan kan ik het vergeten. De jaren gaan straks)—
ook meetellen. Het voordeel voor een nationaleL.
ploeg is natuurlijk de geweldige routine die ikQjjj]
bezit. Als het er straks om gaat, geloof ik dat
zoiets bij Piet Liebregts wel de doorslag zal ge-r)llt]
ven. Een kapitein te fiets in een groepje van zesr
jonge wegrenners in een wereldkampioenschap!
is natuurlijk nooit weg". HTIV3
Voor het zo ver is, wil Peer Maas nog wel eenf*u!a
klassieker winnen. „In deze vorm blijven töt^?~
het Wk is moeilijk. Dat weet ik maar al te
Het zal wel Avat minder worden de komendef®
tijd. Als ik in augustus maar weer kan vlam-Fon
men". Inmiddels krijgt Peer Maas, maatschap-r®*.1?
pelijk geslaagd en ook als wielrenner, zijnf 7?
tweede kop koffie van zijn vrouw. Plotseling?*11
blijkt hij Piet te heten. Dat vraagt om ophelde-f®11*
ring. „Mijn schoonvader is gek
Toen ik voor het eerst bij hem o1
kwam, noemde hij mij Peer, en zo
ven. In de wielersport weten ze niet anders.jVan ui
Maar voor mijn vrouw en op kantoor, waar nietguïJter.
fietsen^,
:r de vloerg.hou"„
het geble-B
gewoon Piet. Daar heb ik vrede mee. In déK-aasT"
sport ben ik nu eenmaal een heel ander mens".Schout«
Fijne „Peer", die 30-jarige Piet Maas uit het Joke v<
Rrahantsp Huiihprfpn
