Vier keer
per jaar
naar de
veiling
van de NS
ïevonden voorwerpen bij de Spoorwegen
»™*|et brood en koffie
;ht'b!por tussen de middag
Manusje
van-
alles
PARUS Als er een
telefoon in Frankrijk
defect is, komt er
voortaan In beginsel
geen monteur meer
aan huis maar wordt
het mankement via
een computer vanuit
de centrale gerepa
reerd. Als uw tele
foon van tafel valt en
in stukken mocht
breken (hoewel de In
strumenten een ver
rassende weerstand
blijken te hebben) of
een bovengrondse
lijn door een vallende
tak verbroken wordt,
zal er natuurlijk ie
mand moeten komen
om de zaak te repa
reren. Maar voor an
dere mankementen
worden voortaan
computerreparateurs
Ingeschakeld.
Bovendien wordt de
telefooninstallatie van
de abonnees perio
diek via de computer
getest, met name de
installaties van be
drijven, ondernemin
gen, hotels enz., met
een eigen centrale en
veel interne vertak
kingen. Op het com
puterscherm is dan
het hele schema van
de Installatie te zien
en de eventuele plek
ken waar Iets mis is,
zijn voor de technici
duidelijk te onder
kennen. Bovendien
„vertelt" een elektro
nisch geheugen de
technici alle gebre
ken, storingen en
moeilijkheden die
zich sedert de vorige
test in de Installatie
hebben voorgedaan.
Dit elektronisch ge
heugen wordt dan
vergeleken met de
gegevens In de cen
trale, hetgeen het op
stellen van een „ge
zondheidsoverzicht"
van de Installatie mo
gelijk maakt, waar
door zoveel mogelijk
storingen vermeden
kunnen worden.
Doet zich niettemin
een storing voor
(niets is Immers on
feilbaar). dan maakt
de test-computer het
vanuit de telefoon
centrale mogelijk het
mankement binnen
enkele seconden te
lokaliseren en in de
allermeeste gevallen
te verhelpen. Eertijds
waren daar soms en
kele uren mee ge
moeid.
Het systeem dat Sa-
terel heet, maakt het
ook mogelijk om
praktisch onmiddel
lijk een telefonische
installatie uit te brei
den. Zo kan de com
puter ervoor zorgen
dat het toestel van X
of Y waarmee norma
liter geen buitenver
binding mogelijk is
zonder de eigen tele
foniste in te schake
len, rechtstreeks naar
het buitenland kan
bellen.
BIJ verhuizing hoeft
ook geen technicus
meer tussenbeide te
komen om telefoon
of nummer te veran
deren: alles gebeurt
elektronisch via de
computer. Tenslotte
maakt het systeem
een nauwkeurige op
gave van de kosten
van alle gesprekken
mogelijk en wet
ogenblikkelijk.
De mogelijkheden die
Saterel opent, zijn
bijna grenzeloos. Nu
al Is het immers mo
gelijk per telefoon de
air-conditloning of de
verwarmingsinstalla
tie van uw buitenver
blijf in te schakelen
zodat het er lekker is
als u tien of twaalf
uur later daar arri
veert. Het via de tele
foon van afstand in
werking stellen van
afwas- en wasmachi
nes vormt ook ai
geen probleem meer
Binnen afzienbare
tijd zal het systeem
het zelfs mogelijk
maken vanaf elke wil
lekeurige afstand an
dere maatregelen te
nemen, zelfs het
klaarmaken van een
warme maaltijd. Van
zelfsprekend zullen
de elektrische keu
ken-apparaten daar
geschikt voor moeten
zijn, maar nu schijnt
al een methode uit
gewerkt te zijn die
opmerkelijke resulta
ten oplevert. Een ap
paraat dat zowel een
diepvriesinstallatie
als een warmtebron
bevat, kan via de te
lefoon bediend wor
den om allereerst het
zich In de diepvries
bevindende voedsel
te ontdooien en dit
vervolgens geduren
de een zekere tijd te
koken en tenslotte
warm te houden.
Vanzelfsprekend
moet de maaltijd te
voren wel met ingre
diënten zoals zout en
boter, olie en krulden
voorbereid zijn.
JAN DRUMMEN
Op datum
In de Utrechtse Concordiastraat worden alle
goederen die binnenkomen nauwgezet
bewaard. „Het lijkt hier soms net een klein
warenhuis", zegt Willem van Maanen. Hij kan
altijd precies zien wanneer het slecht weer is
geweest, want dan stromen de paraplu's een
week later binnen. En wanneer het echt zo
mer is, want dan puilt de afdeling gevonden
jassen echt uit.
„Wie Iets in de trein verliest moet de datum
goed onthouden", aldus Van Maanen. „WIJ
kunnen het hier dan precies terugvinden en
opsturen". Twaalf jaar zit hij al op deze afde
ling, waarvan twee jaar als chef. Hij kan niet
meer verstomd staan over de artikelen die
als gevonden worden gemeld. Alhoewel, wie
kijkt niet gek als er een paar krukken, een in
validewagen, een beenprothese of een kunst
gebit binnenkomen? „Je snapt het soms ge
woon niet", mijmert Van Maanen.
De chef zal doorgaan met het verzamelen
van lederen tassen, boeken, brillen, sjaals,
dassen, handschoenen, mutsen en petten, de
veilingmeester zal het bij opbod blijven ver
kopen en de Marokkaan zal altijd zijn koop
jes eruit weten te pikken.
Want de mensen zijn vergeetachtig. „En ze
zullen het wel blijven ook", hoor je de Marok
kaan zeggen. Met een lachje en een knipoog
natuurlijk.
PIET BAKKER
^GINpn lederen tassen,
90 boeken, 1200
illen, 3700 sjaals en
ssen, 200 toto- en
ntoestellen, 600
rtcuden en zilveren
(raden, 5500 paar
ndschoenen, 2200
i.cpden, mutsen en
Kelten, 4000 jassen,
(lrma» sleutels, 550
stealers, waarvan ne-
.hebhtig procent met
aravaiOUd, 6200 pld&tiC
caravj
tassen ot zakken met
inhoud, 5000 para
plu's, 200 paspoor
ten, rijbewijzen en
dergelijke, 3000 por
temonnees en porte
feuilles, 40 radio's,
650 aanstekers en
rokerij, 600 schoe
nen, 600 tekeningen,
al dan niet in kokers.
Deze bonte verzame
ling artikelen bleef
vorig jaar in Neder
landse treinen lig
gen. Het is niet eens
alles. In totaal komt
men op 45.000 voor
werpen, die als ge
vonden werden aan
gegeven.
Zes en
veertig procent gaat
terug naar de eige
naar, de rest wordt
op een veiling ver
kocht.
Een van onze ver
slaggevers was on
langs getuige van
zo'n verkoping en
maakte achtereen
volgens kennis met
de plaats van hande
ling, met een Marok
kaan, met de veiling
meester en met de
chef van de afdeling
gevonden voorwer
pen bij de Neder
landse Spoorwegen.
voor 's mans tijdelijke perloden van depres
sieve gevoelens, geween en tandengeknars.
HIJ moet In hoog tempo een groot aantal arti
kelen verkopen, die variëren van paraplu's
tot grammofoonplaten en die op zich weinig
inspirerend werken. Daarnaast wordt er het
nodige van zijn concentratievermogen en
reactiesnelheid verlangd, omdat hij scherp in
de gaten moet houden wie er biedt. En is het
leuk om steeds achter elkaar twee gulden,
vier gulden, zes gulden, acht gulden, daar
tien gulden, twaalf gulden, veertien gulden,
verkocht aan Maaswinkel, te moeten zeg
gen? Nou dan.
De ochtendzitting mag dan wat geprikkeld
afgesloten worden, aan het begin van de
middag blijkt Van Leeuwen zich totaal te
hebben hersteld, al zal een oplettende toe
schouwer vaststellen dat na ongeveer een
kwartier verkopen belde oren van de veiling
meester een rodere kleur hebben gekregen.
Of Is het een door Evert van Leeuwen ont
wikkelde methode zijn gehoor te scherpen?
Vrolijke kanttekeningen
Er is 's middags duidelijk wat meer leven in
de brouwerij. De veilingmeester maakt nu
ook van de gelegenheid gebruik om zo nu en
dan artikelen van al dan niet vrolijk bedoelde
kanttekeningen te voorzien. Over een ten
verkoop aangeboden tekenapparaat zegt hij:
„Dat is zo'n ding waarmee je horizontaal en
verticaal streepjes kunt zetten. Als Je dan een
paar keer schudt zijn ze weer weg". Het pu
bliek lacht; Van Leeuwen kijkt verstoord op.
„Dan nu nummer 912, een haardroogappa-
raat. Een föhn. Kan het ding even gepro
beerd worden?". De stekker gaat In het stop
contact en de haardroger reageert met een
zwaar brommend geluid. Het publiek haakt
onmiddellijk in met een langgerekt: „Ohhhh".
Enkele mensen beginnen spontaan te ap
plaudisseren. De föhn gaat voor een tientje
de deur uit.
„Veertig gulden voor een fototoestel", roept
Van Leeuwen, zich toch weer ergerend, nu
aan de geluidsinstallatie die weigert. „Ver
koop die dan ook direct maar", zegt een lol
broek In de zaal. „Veertig gulden voor dit
fototoestel, vijfendertig, dertig, vijfentwintig".
Dan verbaasd: „Is dat ding niets waard?".
Het toestel wordt voor twee tientjes verkocht.
Een radio. „Is-le goed?", vraagt iemand in de
zaal. De veilingmeester zegt dat hij het niet
weet. Het apparaat kan niet worden gepro
beerd, want er is geen snoer bij. Van Leeu
wen begint te veilen en eindigt bij tweeënder
tig gulden. Verkocht. Dan gebeurt het. De
man die het toestel bij de verkochte artikelen
neer wil zetten, laat het apparaat uit zijn han
den vallen. De radio klettert op de grond. De
zaal komt niet meer bij. „Is-ie goed?", roept
Iemand opnieuw. „Wat? Prima Is-ie". Van
Leeuwen haalt de radio terug en veilt hem
opnieuw. De val blijkt door de bieders op een
schade van acht gulden te worden ge
taxeerd: het apparaat levert toch nog vieren
twintig gulden op.
Opslagruimte
De chef van de afdeling gevonden voorwer
pen bij de Nederlandse Spoorwegen Is Wil
lem van Maanen, 44 jaar oud. Hij zetelt In de
Concordiastraat, even buiten het centrum.
Een hal van zestig meter lengte, geheel be
doeld als opslagruimte voor de gevonden
goederen die reizigers in de trein hebben la
ten liggen.
Het verzoek bij binnenkomst Is de deur goed
te sluiten. „In verband met het weglopen van
onze kat". Een kat? „Ja en speciaal met toe
stemming van de baas", verklaart chef Van
Maanen. „Het is namelijk zo dat er In deze
hal nogal wat muizen zitten". Iemand anders
van de afdeling vult aan: „Het is onze Neut.
Als je hem roept komt-ie direct. Neutje.
Neueueutje" Neutje komt niet. Heeft het ze
ker te druk met de muizen.
Op de afdeling gevonden voorwerpen werken
zes man. „Dat is ook wel nodig", zegt Van
Maanen. „Per week komen er zo'n zestig kis
ten met gevonden spullen binnen. Per kist
vijftig kilo, dus reken maar uit. De goederen
worden gesorteerd en als er een aanvraag
binnen is gekomen, dan sturen we ze terug
naar de eigenaar". Zou iedereen dat weten?
Dat je voor twee gulden vijftig een formulier
In kunt vullen op het station als je iets in de
trein hebt laten liggen en dat het dan, mits
het gevonden is natuurlijk, terug wordt ge
stuurd?
Een paar ton.
De eigenaar moet de verzendkosten wel zelf
betalen, anders zou het voor de Spoorwegen
helemaal niet meer te financieren zijn. Deze
service aan de Concordiastraat kost toch ze
ker al een paar ton per jaar. De veilingen le
veren dan wel elke keer twintigduizend gul
den op, maar ledereen weet hoe het tegen
woordig in Nederland met de lonen is ge
steld. Met de opbrengst van de veilingen kun
je zes man echt niet betalen. Om nog maar
te zwijgen van de andere lasten, zoals ver
warming, verlichting en onderhoud van de
gebouwen.
Is het nou waar, dat je je spullen pas na drie
maanden terug kunt krijgen, zoals onze Ma
rokkaan beweert? Van Maanen lacht mild:
„Nee. Wij bewaren de goederen hier drie
maanden. Zijn ze dan nog niet teruggehaald,
dan gaan ze naar de veiling. Gemiddeld kun
je zeggen dat het een dag of veertien duurt
voor je een verloren voorwerp weer thuis
hebt. Tenzij je de spullen binnen drie dagen
zelf van het station haalt, waar ze terecht zijn
gekomen. De stations sturen ze pas na drie
dagen door naar ons".
„Het is trouwens wel te gek, wat soms in de
trein wordt verloren en niet meer terugge
haald. Een ring met briljantjes bijvoorbeeld,
met een getaxeerde waarde van dertienhon
derd gulden. Wie verliest nu zoiets en be
kommert zich er dan niet meer om? Of porte
monnees met een Inhoud van meer dan
tweehonderd, gulden? Die gevallen zijn wel
uitzonderingen trouwens, want meestal blijkt
er weinig geld in de beurzen te zitten of is het
er natuurlijk al uitgehaald".
dngsi
Het Notarishuis, daar worden
va(eer P©r Jaar de veilingen gehouden van
ben L0inen verloren en niet weer afgehaalde
ran bPren- .Achter Sint Pleter" heet de straat
sfasen huis 's te vinden. Dat is in het cen-
i VBfjvan Utrecht, in de buurt van de Dom.
or rocentrum waarin het ene na het andere
het gebouw op karakteristieke wijze is ge-
j werfjreerd en dat daardoor authentiek, bij-
de stjnsterdams. aandoet.
k0* Htatige indruk maakt het wel, het Nota-
bis. Een brede trap met drie treden er-
660 ruime hal en dan rechts een deur
late?et bordje „Veiling". Binnen Is een scha-
nflar schatting honderdvijftig mensen
gehöme,d- tfe stoelen waarop zij zitten zijn
pt eerste gezicht wat merkwaardig ge-
,ên v^cbikt: zij vormen rijen in de lengte en
jd d]n de breedte van de zaal. De reden
rgaaifan is snel duidelijk: In de eerste plaats
n varf de veilingmeester aan een groot hou-
ureau, dat ook in de lengtezijde van de
at <jJs gazet, in de tweede plaats is er veel
verdi0 nodig om de te verkopen spullen te
3d. d-
n 19
rzoelfrs van de veilingmeester dragen de ar-
It mén aan en tonen ze aan het publiek. Als
3D. lijoop tot stand is gekomen wordt de
n gel van de koper genoteerd. In veel geval-
aruit'ijkt de veilingmeester zijn pappenhei-
voorjal te kenneh en noemt hij probleemloos
,en alamen op. Wie zijn dat dan, die kopers?
tellerP bet oog behoren zij tot de volgende
gerbfan in onze samenleving: huisvrouwen,
techijntan, buitenlandse werknemers en ge-
jpneerden. Sommigen zitten er de hele
Hebben brood en een thermosfles met
rde ft meegenomen voor tussen de middag.
^Vallende rol
hogarokkaan staat voor In de zaal. Hij heeft
prijf zitplaats meer kunnen veroveren of
je pit er gewoon de voorkeur aan om te
Hij speelt een opvallende rol In een In-
dat zich voordoet als onze fotograaf
iat van de veiling wil maken. Het is aan
id van de tweede veilingmorgen. Vei-
BSter Evert van Leeuwen maakt een
iïrriteerde indruk en zegt ineens, tus-
verkoop van een partij lakens en slo-
loor: „Er wordt hier niet gefotogra-
De Marokkaan heeft niet eens twee
len bedenktijd nodig en roept: „Er is
irsvrijheid in Nederland?". Van Leeu-
iPrima, maar ze kunnen toch even fat-
ik vragen of ze mogen fotograferen?".
Zo, daar kunnen we het voorlopig mee doen.
Als de veilingmeester even later de ochtend
zitting sluit, komt een Utrechtse, vermoede
lijk tot de eerder genoemde categorie huis
vrouwen behorend, uitleggen: „Weet u waar
om hij zo nijdig deed? Er heeft laatst een ne
gatief stukje over de veiling in een krant ge
staan". Onze Marokkaan is er inmiddels ook
bij komen staan. Hij oogt vriendelijk, waar
aan zijn kleine gedrongen verschijning en zijn
te dikke, uitpuilende buik meewerken. „Het
kan toch niet anders", zegt hij in uitstekend
Nederlands. „Als Je je koffer in Gouda in de
trein laat staan, dan gaan ze er pas drie
maanden later naar zoeken. Zo komen ze
aan al die spullen voor de veiling". Hij blijkt
het niet bij het rechte eind te hebben, maar
daarover later de chef van de afdeling gevon
den voorwerpen bij de Nederlandse Spoor
wegen.
Voor de Marokkanen zijn de veilingen gele
genheden bij uitstek om aan spullen te ko
men die meegenomen ofwel verzonden wor
den naar het moederland. Lakens en slopen,
sokken en schoenen mogen zich in een le
vendige belangstelling van onze Marokkaan
se vriend verheugen. Hij zegt: „Wij sturen het
naar onze familieleden in Marokko, want die
kunnen het goed gebruiken. Of verkopen",
voegt hij er met een lachje en een slim knip
oogje aan toe. Dat is begrijpelijk, gezien de
niet overmatig hoge prijzen die moeten wor
den betaald. Acht paar sokken voor zes gul
den. Een flinke partij lakens en slopen
voor twaalf gulden.Een hele zak met re
genkleding voor achtentwintig gulden. Alhoe
wel, voor dit laatste kan onze Marokkaan
geen Interesse opbrengen. Hij blijft alleen,
als een goed koopman, om te zien hoe de
prijzen liggen, wie er In de zaal bieden en of
hij nog op koopjes kan rekenen. „Je moet
steeds opletten", zegt hij als een kenner.
Weer dat lachje en die knipoog.
De veilingmeester
De veilingmeester heet Evert van Leeuwen.
Hij Is een wat kalende, ietwat gebogen lopen
de man, die inmiddels tweeënveertig jaar In
het veillngvak zit en de laatste twee jaar ook
driftig de verkoophamer hanteert. Hij kan
knap geïrriteerd doen, zoals blijkt uit het in
cident met het maken van foto's. Aan de an
dere kant geeft hij moeiteloos toestemming
als wij hem „fatsoenlijk vragen" of er foto's
gemaakt kunnen worden.
Wie de veilingmeester enige tijd aan het werk
heeft gezien, zal begrip op kunnen brengen
Onder Veilingmeester van
Leeuwen: „Twee gulden, vier
gulden, zee gulden^"
Rechte: „Piet, laat de damee
dat cameraatje eens zien!"
Boven Willem van Maanen:
„Per week zo'n zestig kisten
van vijftig kilo met gevonden
spullen".
