ido IV opent deuren met
jneelregistratie van
lonty Python-team
Peter „Jaws" Benchley
zoekt de sensatie
weer op het water
DEZE WEEK IN DE BIOSCOPEN
En Verder
grafiek
Herman Berserik
combineert
schilderkunst met
Het impressionisme van Kees Verhoeven
jIDEN THANS NEGEN BIOSCOPEN RIJK
IV: The Secret poli-
L-'- ball (16) met
ïese en Terry Jo-
John Cleese.
is Leiden ne-
rijk. De vijfde
in het LIDO-
opende voor het eerst
De voorstellin-
in het nieuwe bios-
van start met de
van de toneelregi-
van een gala-voorstel-
het Monty Python-
jaar ten bate van
International in
theater" in
Met film heeft het evenveel te
maken als bijvoorbeeld een
uitzending van Toon Her
man's one man shows, maar
de bewonderaars van het
Monty Python-team en droge
Engelse humor kunnen hun
hart ophalen aan de soms
zwak vertaalde dia- en mo
nologen. Tussen de sketches
door zo nu en dan het goe
de doel is ten slotte Amnesty
International een protest
zanger. Peter Townshend van
„The Who" en nog een aantal
Britse televisie- en showbe
kendheden, ja zelfs cricket-
captain Mike Brearley en
vakbondsleider Clive Jenkins
in een kolderiek quizz-pro-
gramma verlenen hun me
dewerking aan deze gala
voorstelling. Ja zelfs ontdek
ten wij de dwerg David Rap-
paport, die op het eiland Man
nog in de Nederlandse speel
film „Mysteries" van Paul de
Lussanet de grote vriend van
Rutger Hauer speelde.
Maar ruim anderhalf uur re
gistratie van wat er op een to
neel gebeurt was ons toch wel
een beetje te veel. Misschien
als je tussen het publiek in ge
zeten had, was je meer mee
gesleept. Vanuit de bioscoop
stoel wordt het wat langdra
dig, vooral als er Schotse
moppen worden verteld waar
geen einde aan schijnt te ko-
milo John Cleese en Peter Cook In de eerste sketch van „The secret policeman's ball"
Shields en Chrls-
Atkins in „De Blau-
hafprijzen
aiszelbdPR: De Blauwe Lagu-
xrwereldjiet Brooke Shields en
:etheid, stopher Atkins. Regie:
I. dal Kleiser.
'an twee jï
t aantal
it toeval dat achterop
it tminst|ffjChe die bezoekers
n* I „The blue lagoon"
ituitvoeriifcfjjge,, een grote ad-
matie ovten,'e van Libelle
I? Je mag het hopen
1 dat inmiddels geë-
s cipeerde weekblad,
I Randal Kleisers film
maanden galt wat je vroeger nog
p „een damesblad-
lal" mocht noemen.
(maker van
ase") baseert zijn
ide bioscoopfilm op
boek uit 1903 van de
else romancier Henry
ire Stacpole (al in
vrijelijk verfilmd
Jean Simmons en
eld Houston) en dat
nu&**a4leffe romantiek op
Victoriaans presen
ts b,aadje'
ISdOllkSVe kinderen belanden
l—'"""en schipbreuk op een
BaBafdijselijk eiland, eerst
I ,.i begeleid door een
lil DIJ Npskok die later het
lie zal leggen, en be
daar als mini-
Adam.en mini-Eva hun sa
menleving waarin ze on
danks hun leeftijd snel in
onschuld volwassen wor
den en tot hun eigen ver
rassing zelfs een kind op
de wereld brengen. Achter
Stacpoole's roman schuilt
de vraag wat een mens
instinctief meekrijgt en
wat de samenleving hem
leert. Zijn antwoord is ty
pisch negentiende eeuws,
en dat betekent dat alle
klassieke menselijke sa
menlevingsstereotypen al
in die kinderen geblauw-
drukt zitten. Rolbevesti-
gend heet dat tegenwoor
dig en als het niet lichtelijk
tegen het sprookje aan
leunde, zou je er eigenlijk
LIDO II: Het eiland der
verschrikking (16) met Mi
chael Caine en David
Warner. Regie: Michael
Ritchie.
Sedert het succes van „Jaws"
geloven de filmproducenten
Richard D. Zanuck en David
Brown blijkbaar vast in alles
wat Peter Benchley schrijft.
Diens tweede boek „The
deep" werd ondanks een wat
zwak verhaal prompt door dit
tweetal voor de camera ge
sleept en zijn derde, weer in
het Caraïbisch gebied spelen
de roman „The island" was
weer een gretige prooi voor
de beide producenten, die
blijkbaar meer naar de moge
lijke shock-effecten kijken
dan naar de geloofwaardig
heid van het verhaal.
Want Benchley maakt het in
„Het eiland der verschrik
king" wel heel erg bont. Zoals
bekend verdwijnen er in de
beruchte Bermuda-driehoek
regelmatig vliegtuigen op my
sterieuze wijze, maar ook ple
zierjachten. Dit inspireerde
Benchley tot een verzinsel,
dat wel erg veel van onze
goedgelovigheid eist.
Er zou een eilandje in die om
geving bestaan, waar onop
gemerkt door iedereen nog
een groepje piraten afstamt
uit de achttiende eeuw het
oude „handwerk" nog steeds
beoefent. Misschien zouden ze
dat nog doen als er niet een
nieuwsgierige journalist May-
nard Michael Caine als een
uit Richard Connell's short
story „The most dangerous
game" stammend opgejaagd
menselijk wild was ge
weest, die er eens een kijkje
wilde nemen. Samen met zijn
zoontje Justin, die dacht dat
hij zijn vakantie in Disney-
world zou doorbrengen.
Maynard zou het eerste half
uur van de film niet eens heb
ben overleefd, als de leider
van het pirateneiland (David
Warner) juist niet in die Jus
tin de toekomstige leider van
zijn door inteelt geteisterde
gemeenschap had gezien. Ter
wijl Maynard slavenarbeid
moet verrichten wordt Justin
via een hersenspoeling van de
plaatselijke medicijnman op
geleid tot moordlustig piraat
Hoe het tóch allemaal goed
kpmt moet u zelf maar gaan
zien als het verhaal u aan
spreekt.
Zeker is dat regisseur Michael
Ritchie, die met Robert Red-
ford in „Downhill racer" en
„The candidate" duidelijk zijn
talenten bewees, weet hoe hij
shockeffecten moet brengen.
Maar terwijl je enigszins ver
baasd naar dit anachronisme
zit te kijken ouderwetse
zeerovers in onze huidige sa
menleving met hun oude ritu
elen als enteren en kelen af
snijden gaat Peter Benc-
hley's fantasie je dit keer toch
wel te ver.
Dan wordt het ook niet echt
griezelig meer, eerder lach
wekkend. Bovendien is er in
de eindmontage toch wel het
nodige misgegaan en rammelt
de film, waarin zelfs een Bru
ce Lee-achtig Kung Fu-ge-
vecht is verwerkt, aan alle
kanten. Je zou zo'n film eer
der uit Taiwan of Hongkong
verwachten dan uit Holly
wood.
MILO
smadelijk om behoren te
lachen. Het elkaar aan
trekken en afstoten, de
ontdekking van de liefde,
het kerstfeestje, de plot
selinge behoefte aan God,
alles geadstrueerd met
een serie prentjes die de
kinderen (Brooke Shields
uit Louis Malle's „Pretty
baby" en nieuwkomer
Christopher Atklns) bij
zich hebben, het is mier
zoete drakerigheid. Maar
wie wil wegdromen met
de bevestiging hoe goed
de mens van (en In) nature
is, en kan genieten van de
prachtige plaatjes op en
rond de Fidji-ellanden, die
zit prima.
BERT JANSMA
Michael Caine als de Journalist Maynard tracht vriendschap te sluiten met een
jeugdige bewoner van „Het eiland der verschrikking"
iMERA One flew over
cuckoo's nest (16) Voor-
-ffelijke film met o.a. Jack
Jholson. Beloond met tal
ie Oscars, (reprise, tweede
ft)
bo I Een vlucht re-
Jwulpen (12) Goede Ne-
"landse speelfilm naar het
jijknamige boek van Maar-
I 't Hart. (vijfde week)
thers (a.l.) Doldwaze musical
vol actie van regisseur John
Landis (maker van Kentucky
fried movie en National
Lampoon Animal House).
Een super-slapstick film. (ne
gentiende week)
inrichting „Sint Bavo". Hier
en daar is de film te komisch
om geloofwaardig over te ko
men. (eerste week)
REX Het porno-lnter-
naat (16) Pornofilm.
STUDIO Le dernier me- lichtvoetig verhaal, (derde De film, waarin Marlous EUROCINEMA I Te gek
tro (16) Het Parijse theater- week) Fluitsma een van de hoofd- om los te lopen (a.l.) Zie
leven gedurende de Tweede rollen vertolkt, is totstand ge- Trianon (tweede week)
Wereldoorlog; geen oorlogs- TRIANON Te gek om los komen in samenwerking met
drama met gewelddadige see- te lopen (a.l.) Nieuwste film de directeur van de Noord- EUROCINEMA II Strijd
O III The blues bro- nes, maar een soms bijna van regisseur Guido Pieters. wijkerhoutse psychiatrische der giganten (16) (eerste
EUROCINEMA III (Alphen)
Een vlucht regenwulpen
(12) Zie Lido I. (vijfde week)
EUROCINEMA IV (Alphen)
The blues brothers (a.l.)
zie Lido III. (twaalfde week)
GREENWAY—THEATER
(Voorschoten) In het te
ken van het beest (16) (eer
ste week).
LEIDSE COURANT VRIJDAG 20 MAART 1981 PAGINA 9
Een stille
ven van
Berserik uit
1979
LEIDEN Herman Berse
rik noemt zich graficus-
/schilder. Maar hij voelt
zich meer aangetrokken tot
de grafiek dan tot de schil
derkunst. Hij fronst dan
ook onmiddellijk zijn
wenkbrauwen als laatdun
kend over grafiek wordt ge
sproken. Niet alleen om
zijn eigen werk te bescher
men, maar om de grafische
kunst meer uit het verdom
hoekje te halen. Op kunsta
cademies kiest nog steeds
in verhouding slechts een
klein deel van de leerlingen
voor de grafische richting.
Herman Berserik die op de
eerste plaats graficus is en op
dat vakgebied tot een van de
besten in Nederland gerekend
wordt, bracht de laatste jaren
met wisselend succes een goed
huwelijkt tussen schilderkunst
en grafiek te bewerkstelligen.
Hij neemt daarvoor soms oude
etsen en kleurt deze in met
waterverf. In galerie Denise
Stephan hangen tot 12 april
voorbeelden van deze tech
niek, tussen de bijna veertig
andere werken van Berserik.
De galerie aan de Bakker-
steeg 12 in Leiden is geopend
na telefonische afspraak en
vrijdags van twee tot zes uur.
zaterdags van twee tot vijf
uur en zondags van twee tot
In de compositie van de zwart
en wit en ingekleurde ets van
de wielrenner doet Berserik
zijn naam eer aan als eigen
zinnig Hollands realist. Hierin
bereikt hij de werkelijkheid
gezien door het glas tussen
kunstenaar Berserik en de te
kening. De werkelijkheid die
niet vergelijkbaar is met het
realisme van de vakbroeders
van de 50-jarige Herman Ber
serik.
Toch gaat ook hij soms verder
en put zich uit in een myt
hisch realisme, zoals het werk
naast de ingang van de expo
sitieruimte. waar een pop een
menselijk spel tovert.
Hier en ook in veel ander
werk wordt Berserik de pop
pendokter. Hij geeft de twee
dimensionale pop eerst een
schijnbaar driedimensionaal
menselijk aanzicht om vervol
gens met een Berstiaanse
vierdimensionaliteit de pop
nieuw leven in te blazen.
Soms helpt de poppendokter
zijn patiënten op weg naar
een ander leven, getuige de
kleurenlitho „pop in doos".
De geïnteresseerde mag dit
werk voor de prijs van 800
gulden mee naar huis nemen.
De plaats voor een werk van
Berserik heeft de graficus en
kele jaren geleden zelf dl aan
gegeven, toen hij zei: „ik ben
een schilder voor boven het
buffet", maar of dit ook voor
zijn litho's geldt is slechts
proefondervindelijk vast te
stellen.
Verder omvat het tentoonge
stelde werk landschappen in
Zeeland en een aantal stille
vens en modeltekeningen. Bij
de laatste is de gelijkenis van
enkele modellen met de figu
ren van de striptekenaar Jaap
Vegter verrassend. Alleen
heeft de „Dirk-Jan" van Veg
ter bij Berserik borsten.
Roel van Heumen
De ets „Havenlicht" van Kees
Verhoeven.
LEIDEN De 79-jarige kunste
naar Kees Verhoeven laat zich
graag inspireren door het Franse
landschap. Het impressionisme is
onlosmakelijk verbonden met het
zonnige Frankrijk en het is daar
om niet verwonderlijk dat de kun
stenaar deze stijl heeft gekozen.
Kees Verhoeven exposeert tot en
met 18 april in kunstcentrum De
Lange Mare aan de Lange Mare 37.
Ondanks zijn hoge leeftijd is Kees
Verhoeven nog steeds zeer actief op
het gebied van de schilderkunst. De
kunstenaar volgde zijn opleiding aan
de Haagse Academie voor Beeldende
Kunst, na aanvankelijk eerst de
kweekschool te heben doorlopen.
Kees Verhoeven is een veelzijdig
kunstenaar. Binnen het impressionis
tisch kader werkt hij vaak nog in ver
schillende stijlen, zodat zijn werk erg
gevariëerd is. Een aantal schilderijen
zijn gemaakt in de stijl van het tradi
tionele impressionisme, andere schil
derijen vertonen naïeve elementen,
weer andere moderne elementen. Op
de expositie is werk te zien uit 1933,
maar ook uit de zestiger jaren. Enkele
schilderijen uit de vroege periode zijn
reeds een weergave van de sfeer die
de kunstenaar pas later in Frankrijk
zou aantreffen. Juist het zoeken van
die sfeer was van groot belang voor
Kees Verhoeven. Het impressionisme
dat hij in zijn Hollandse landschappen,
trachtte te stoppen vond hij kant en
klaar in het kleurige Franse land
schap. Het is opvallend dat bijvoor
beeld een werk als „Zierikzee, een stil
straatje" al de sfeer ademt van een
pittoresk Frans dorpje.
Frankrijk bood Kees Verhoeven zo
veel inspriratie dat hij vanaf die tijd
veel schilderijen maakte en de kwali
teit en de originaliteit toenamen. Om
dat hij de tijd tegen had werd hij ech
ter nooit erg populair, behalve dan in
een kleine kring van liefhebbers. Pas
in de laatste 15 jaar, met een toene
mende belangstelling voor traditione
le kunstenaars is de ster van Verhoe
ven sterk gestegen.
Behalve schilderijen zijn ook etsen en
houtdrukkente zien op de expositie in
Kunstcentrum De Lange Mare. De
expositie is op donderdag van 19.00 tot
21.00 uur geopend, op zaterdag van
12.00 tot 17.00 uur.
