Adriatische
zonnekust
in de zorgen
en
eltelijk)
D_(
161400
Ï00900
557700
ad Jarrett, een emotionele rol die zelfs doorgewinterde Nederlandse bioscoopeigenaren verdacht aan het slikken bracht.
stortinj
Stel je voor: Een serie in-
•rnnrWe reporters spoedt zich
,ï°tel even bezijden het cen-
u ^Londen om In een omge-
3 geget vanaChter de receptiebalie
erekent gezicht een offerande van
3edrag^rcj gulden per nacht ge-
meterSfordt voor de weelderige am-
an gepalmeerde hallen, ge-
pffering en befluweeld meu-
lan vereen twintigjarig broekje van
'ij alsndnse snit te interviewen. Het
e bereilpeetje overdreven en je zou
krijgbaë" dat met zo'n klus opgeza-
lorters wat besmuikt lachen
^t handje, dat een dag eerder
heeft aangetekend wat een
ft veertig culturele dienstja-
feet te herinneren aan moois
rrière. Een gerechtvaardigde
hg, maar toch: De Britse te
niet een van de minste op
dienst fnaanse en de kleine hor-
hoeve ters weten in dit geval Ti-
jtton trefzeker te vinden op
pkamer in „Inn on the park",
ergens halverwege Londens
ïte verkeersader Piccadilly.
lothy's rol in de film „Ordl-
ile'. Het zojuist ook in de
Ise bioscoop verschenen re-
van acteur Robert Redford,
de piepjonge Hutton inmid-
!n Golden Globe Award van
pp zak heeft en wat be
is kortgeleden zelfs een
I voor een Oscar voor de
jnnelijke bijrol verwierf. Dle-
mothy zit met zijn zusje en
tndelijke punkharige Britse
ot bijna kampeergewljs ge-
ijn luxe, door de filmmaat-
betaalde appartement. Hij
in fin-de-siècle-achtige, In
jekochte hoed op het hoofd
I zijn zwager aan een spelle-
ik dat uitgevoerd wordt op
jsorisch op kladpapier gete-
fiaakbord. In een interview
auwelijks zin te hebben,
arden Timothy's schertsenderwijs
je het interview uitgespro-
n: „Ik vind dit het leukste in-
A/eet je waarom? Het is 't
Het spreekt boekdplen. De
zetten nog even snel hun
i op het schaakbord, Tl-
jkt daarna afwachtend van
maar", en in zijn antwoorden
voortdurend een weifelend
gevoel van: Heb ik dat al
keer eerder gezegd? De pe
lden.
vijk.
perdure hotelkamer ligt er wat ont
heemd bij als een door en door ver
kend bivak dat eigenlijk allang niet
meer leuk is en dat wacht op vervan
ging. Timothy Hutton straalt iets uit
van: Moet ik nou nóg een keer? On
dankbaar voor iemand die bezig is de
lauweren te plukken van een toege
juicht debuut? Nauwelijks redenen
voor verontwaardiging, want Timothy
telt een luttele twintig jaar. De vorige
avond heeft de Britse televisie hem
doorgezaagd over zijn rol, vandaag
vertelt hij om en nabij hetzelfde in al
lerlei verschillende toonaarden tegen
vreemde heren met blocnote. Ga er
maar eens aan staan op je twintigste.
Met een tikje Amerikaanse nuchter
heid word je daar koud noch warm
onder. Timothy Hutton accepteert zijn
eigen patstelling dan ook maar, na
een laatste zet op het schaakpapier.
Uiterlijk een willekeurige Amerikaanse
knul. Nauwelijks een serieus te nemen
„acteur". Maar In Robert Redfords
regiedebuut speelt hij de rol van Con
rad Jarrett, een schooljongen die
eerst tijdens een zeilpartij zijn oudere
broer heeft verloren, daar niet alleen
een niet-verwerkt schuldcomplex aan
heeft overgehouden, maar die tevens
centraal staat tussen een vader en
een moeder die nog altijd niet met
dat verlies hebben leren leven. Con
rad zelf heeft een zelfmoordpoging
achter de rug en belandt, terug In de
maatschappij en sterk belast door de
even onzekere houding van vader en
moeder, bij een psychiater. Geen stof
voor een ongecompliceerd avondje
uit en evenmin een gemakkelijke rol.
Des te verwonderlijker dat juist Ti
mothy Hutton er uit tevoorschijn komt
als een volwaardig acteur, die op een
ongelooflijk nauwgezette en emotio
nele manier de problemen van die
jonge Conrad weet neer te zetten.
Geen psychiater
Wanneer je Timothy In zijn opgeruimd
Amerikaans gezicht kijkt, lijken zulke
problemen ver weg te liggen: „Nee,
wat dat betreft stond die rol mijlenver
van me vandaan. Ik heb niet bij een
psychiater gelopen en mijn ouders
hebben me dacht Ik altijd góed be
grepen. Ik hen ook, trouwens. Mis
schien is dat beter voor zo'n rol.
Wanneer die te dicht bij Je staat, geef
je misschien iets bloot dat alleen
maar privé is en raar overkomt. Je
gaat je eigen problemen verwerken In
plaats van te spélen. Maar dat thema
begrijp ik best. Een gezin waarbinnen
gevoelsmatige, menselijke reacties
niet goed uitgesproken kunnen wor
den, waarbinnen contactarmoede
heerst. Die Conrad Is een figuur waar
van ik erg ben gaan houden. Een heel
gewone jongen met een gezonde do
sis humor, maar met het steeds ster
ker wordend besef dat met zijn ou
ders geen wezenlijk contact mogelijk
Is. Natuurlijk ben ik verschrikkelijk blij
met die rol. De film draalt al in Ameri
ka en de reacties zijn geweldig. Ik
hoop dat ze In Europa net zo zijn. Een
typisch Amerikaanse film vind ik het
zeker niet. „Ordinary People" gaat
over ménsen. En dat vind ik belang
rijk. Wat voor film ik ook zal gaan
doen In de toekomst, hij moet wel
over ménsen gaan. En dan bedoel ik
echt niet alleen mensen met proble
men. Het mag ook een film met veel
actie zijn, als de mensen erin maar
herkenbaar zijn. Voordat ik die rol
van Conrad in „Ordinary People"
kreeg, had ik al vijf televisiefilms ge
daan. Iets heel anders. In veel kortere
tijd gemaakt en met veel minder pu
bliciteit er omheen. Ik besef heel
goed, dat dit het begin van een échte
filmcarrière is. En wét voor begin. Het
aantal aanbiedingen dat ik sindsdien
heb gekregen Is legio. Ik heb Inmid
dels weer een televisiefilm gemaakt,
maar ik verlang ontzettend naar mijn
eerstvolgende rol in een bioscoopfilm.
Dat wordt de figuur van een Jonge re-
cruut aan een militaire academie.
Naar een scenario van dezelfde man
die „Kramer versus Kramer" schreef.
Wat dat betreft dus een mooi ver
volg".
Hoe krijg Je zo'n kei van een rol? Ti
mothy: „Hoe gaat zoiets. Je hebt een
aantal rolletjes gespeeld, Je staat ge
boekt bij een bepaalde agent, en die
belt je opeens op met de boodschap
dat er audities komen voor die en die
film. In dit geval „Ordinary People".
Ik had het boek van Judith Guest ge
lezen en ik vond het geweldig. Ik wil
de die Conrad ontzettend graag spe
len. Maar ja, je ontdekt al gauw dat
zo'n beetje alle jonge acteurs van
jouw leeftijd In Amerika dat willen. Je
komt op zo'n auditie en de wachtka
mer zit vol. Doodeng natuurlijk. Je
hart bonst In Je keel. Wat je op zo'n
moment denkt? Iets van: Geef me
een machinegeweer en ik zorg dat ik
geen concurrenten meer heb. Nee
schrijf dat maar niet op, dat is onzin.
Je weet gewoon dat er méér kans
hebbers zijn. Je kent de scène die je
moet voorspelen en je hoopt heel
hard dat jij uiteindelijk de beste bent.
In totaal heb ik vijf audities gedaan.
Robert Redford was er na de derde
bij. Hij nam me meteen apart, begon
te vragen wat ik van die rol vond en
dat maakt Je een stuk rustiger. Het is
In de eerste plaats zijn film, van het
begin tot het eind. Vandaar ook zijn
enorme Inzet als regisseur. Je hebt
geen moment kunnen voelen dat het
zijn allereerste regie was. Hij zat
voortdurend op je lip, speelde je niks
voor, maar repeteerde of praatte net
zolang op je in tot het karakter exact
was zoals hij het wilde hebben".
Fantastische tijd
„Die vier maanden van de opnames
van „Ordinary People" waren een
fantastische tijd. De mooiste in m'n
leven tot nu toe. Na afloop had ik het
wel even moeilijk om het allemaal van
me af te zetten. Redford merkte dat
en ik heb een maand lang in het huls
mogen wonen dat hij gebouwd heeft
In zijn eigen skicentrum Sundance.
Het zou geweldig zijn als elke komen
de film je zo sterk zou aanspreken.
Dat weet je natuurlijk niet. Na het
enorme succes van deze film in Ame
rika heb ik een hoop reacties gekre
gen van vrienden, bekenden en bui
tenstaanders In de geest van: Wat
moet zo'n Jonge jongen als jij doen na
zulk een geweldig succes. En dat
weet ik echt niet. Ik heb er geen idee
van hoe ik mijn carrière in de toe
komst moet voorstellen. Ik weet al
leen dat ik acteren ontzettend leuk
vind. Nu kun je alleen nog maar te
rugvallen, wordt er dan gezegd. Mis
schien wel. Maar dat probleem heb ik
duizendmaal liever, dan géén pro
bleem en die film niet gemaakt heb
ben. „Ordinary People" was mijn eer
ste, grote film. Maar tegelijkertijd de
eerste regie van Robert Redford en
ook de eerste serieuze rol van Mary
Tyler Moore. Misschien is de film
daardoor zo goed. Omdat ledereen
zich voor veel meer dan honderd pro
cent Ingezet heeft. Ja, wel een gekke
situatie met zulke ervaren mensen om
in een drugstore met een vriendinnetje dat ook psychiatrische pro
achter de rug heefL
RIMINI De
Adriatische
zonnekust zit in de
zorgen. De grote
vraag is of de
komende zomer
weer miljoenen
Duitsers. Britten en
Nederlanders
zullen neerstrijken
op de „griglia
tedesca" (de
Duitse gril) zoals
het zestig kilometer
lange zandstrand
tussen Ravenna en
Rimini wordt
genoemd. Tot nu
toe is het aantal
reserveringen zo
ver achtergebleven
bij dat van de
voorgaande jaren,
dat alarm is
geslagen. Zo heeft
de VVV van
Cattolica zich op
Duitsland gericht.
Per auto reizende
Duitsers wordt
terugbetaling van
de benzinekosten
aangeboden, als ze
voor tenminste
twee weken
boeken in een
plaatselijk hotel. De
Adriatische
zonnekust merkt
de gevolgen van de
economische crisis
in West-Europa.
Bovendien heeft de
inflatie in Italië tot
gevolg, dat het
land niet meer het
goedkoopte-eiland
is van weleer, al
zijn de prijzen er in
verhouding nog
redelijk laag,
uitgezonderd de
prijs van benzine:
f 2,20 per liter, de
hoogste notering
van heel Europa.
Verder heeft Italië
het stelsel van
reductiebonnen
voor buitenlandse
toeristen
afgeschaft.
Jarenlang kon de
toerist in eigen
land bonnen
kopen, waardoor
hij in Italië een
reductie van 25
procent op de
benzineprijs
genoot. De extra-
benzinekosten
kunnen de
Italiaanse VVV's
dan nog wel
vergoeden, maar
tegenover één zaak
staan zij
machteloos: de
negatieve
publiciteit die de
wijdvertakte
misdaad Italië heeft
opgeleverd. De
ontvoeringen van
de Duitse kinderen
Kronzucker,
verleden zomer, en
het Britse gezin
Schuld, hebben
Duitsers en Britten
ertoe gebracht niet
meer naar Italië te
reizen. Voeg
daarbij de vele
gevallen van
beroving en
tasjesdieverij in de
grote steden, dan
is het wel duidelijk
waarom veel
buitenlanders dit
land dat de toerist
toch zoveel te
bieden heeft de rug
toekeren. Ondanks
alle sombere
vooruitzichten zijn
er Italianen die
geloven, dat het
met het toerisme
de komende zomer
wel los zal lopen.
Sommigen wijten
het achterblijven
van
hotelreserveringen
aan een gebrek
aan samenwerking
tussen de vele
instanties die zich
in Italië bemoeien
met het toerisme.
Deze situatie heeft
sommige plaatsen
en streken er ook
toe gebracht, zelf
in het buitenland
propaganda te
voeren om
toeristen te
trekken.
Optimistisch over
het komend
zomerseizoen zijn
er aan de
Adriatische kust
maar weinigen. Een
van hen is een
busondernemer in
Rimini, die de hele
zomer vanuit deze
plaats dagtochten
organiseert. „Een
paar grijze
regenweken ten
noorden van de
Alpen aan het
begin van het
vak an tieseizoen
kunnen wonderen
doen en kunnen
velen er alsnog toe
brengen de
Italiaanse zon op te
zoeken" zegt hij,
de herinnering aan
de zomer van 1980
nog vers in het
geheugen.
je heen. Maar ze waren ongelooflijk
aardig en hebben me meteen geac
cepteerd. Een toneelschool of zoiets
heb ik nooit gehad. Wanneer trou
wens, ik ben zestien augustus vorig
jaar net twintig geworden. Geen haar
op m'n hoofd die er aan dacht om ac
teur te worden. Ik had op de High
School toneelgespeeld. Gewoon, om
dat ze nog iemand nodig hadden. Een
grapje eigenlijk. En we begonnen met
Dionysos van Euripides, geen lolletje.
Daarna „Guys and Dolls", dat vond ik
al een stuk leuker. In die tijd wilde ik
eigenlijk sportman van beroep wor
den. Ik speelde baseball in het
schoolteam. Die droom was niet zo
bar serieus hoor. Meer zoals iedere
jongen wel van een sportloopbaan
droomt. Maar dat acteren ging me
toch wel aardig af. Tot iemand me
met m'n vader tijdens een schoolva
kantie Harvey zag spelen en me voor
een televisierol engageerde. Sinds
dien wil ik niets anders meer. Op het
ogenblik krijg ik de ene aanbieding
na de andere. Wat ik daarvan neem?
Eerst die militaire-academiefilm. Dan
zien we wel weer".
Vader Jim
Inmiddels Is Timothy's vader onna
drukkelijk in het gesprek binnenge
slopen. En wie genoeg films gezien
heeft, begrijpt Timothy's acteerlust.
Vader Hutton heet Jim en Is een veel
gevraagd film- en televisieacteur. HIJ
speelde onder meer in John Waynes
The Green Berets, met Wayne samen
in Hellfighters en in de Ellery Queen
televisieserie. Al zijn Timothy's ouders
sinds zijn derde jaar gescheiden en
leefde hij sindsdien met zijn moeder
In Connecticut, toen hij zestien was
ging hij naar zijn vader in Los Ange
les. Een logische stap, vindt hij, „An
ders had ik hem nooit meer echt
goed leren kennen. M'n vader heeft
me wel eens gadviseerd, maar nooit
nadrukkelijk. Hij vond dat ik m'n le
ven zelf vorm moest geven, dat ik de
grote beslissingen zelf moest nemen.
Op voorspraak hoefde ik niet te reke
nen en als kruiwagen heb ik hem
nooit kunnen gebruiken". Inmiddels
speelde Timothy Hutton op eigen
houtje wel In een Disney televisiefilm
„Sultan and the Rock Star", met
Donna Reed In „The best place to
be" en naast televisiester Carol Bur
nett in een bekroonde show „Friendly
Fire". Timothy's verhouding tot zijn
moeder Is daardoor niet scheef ge
trokken. Zij is met hem in Londen op
bezoek bij de schoonfamilie van haar
dochter.
Voelen
Inmiddels Is een gebaarde, zeer Brits
pratende heer van middelbare leeftijd
de hotelkamer binnengestapt, die
zich als een wat vergrijsd jeugd
vriendje aan een tafel verderop nes
telt. Een impresario? Mogelijk Euro
pese aanbiedingen voor Timothy Hut
ton? Het zou niet zo verwonderlijk
zijn. Want diezelfde koel pratende
knul die zijn verhaal steeds vermoei
der afdraait, elke keer weer verrast
opkijkend als je er iets van noteert,
speelt in „Ordinary People" wel een
aantal zó heftig emotionele scènes
dat tijdens voorvertoningen in Neder
land een zaal met doorgewinterde
bioscoopeigenaren het oprecht slik
kend aanzag. Timothy Hutton kijkt
verheugd bij die mededeling: „Die
scènes met de psychiater vond ik zelf
het allerfijnste om te doen. We heb
ben de film zoveel mogelijk In de vol
gorde van het scenario opgenomen.
Om zo de emotionele lijn bij je te
houden. Maar pas aan het eind kwa
men de gesprekken met Judd Hirsch
als psychiater. Daar heb ik veel werk
voor gedaan, boeken gelezen, rond
gekeken bij groepstherapieën. En hoe
langer je bezig bent, hoe sterker je je
daarin inleeft. Robert Redford zei
steeds: Ik wil niet dat je een rol
spéélt. Je moet vóelen waar het om
gaat".
„Ordinary People" is een film over
gewone mensen, met in een van de
hoofdrollen een gewone jongen. Die
spelenderwijs acteur is geworden en
ontdekt heeft dat dat best een leuk
beroep is. Voor hoelang weet hij zelf
niet en daar wil hij niet over denken.,
Voorlopig heeft hij er erg veel voor
over. En niet alleen een dag lang pra
ten met journalisten, onder wie twee
Nederlanders, Maarten van Rooijen
(ex->„ZwiJgen is goud") en ondergete
kende.
Timothy Hutton: „Raging Bul met Ro
bert de Niro vind ik bijvoorbeeld een
geweldige film. De Niro moest voor
zijn rol als vérlopen bokser echt tien
tallen kilo's dikker worden. Gek? Wel
nee, als ze mij zoiets zouden vragen
voor een rol zou ik exact hetzelfde
doen. Graag".
BERT JANSMA
Karen, het eerste meisje dat Conrad uit zijn Isolement haalt wordt gespeeld
door de jonge actrice Dinah Manoff, dochter van Lee Grant, de schrijver van
de televisieserie Naked City.
Robert Redford Instrueert Timothy Hutton.
