„Roger Corman heeft nog een produktie
op stapel staan waarin ik nu de hoofdrol
ga spelen, „Kain and the dark planet",
een combinatie van horror en science-fic
tion. Daar speel ik een heel wilde Juf in en
dat past bij me. Toen ik het verhaal las,
zat ik opeens weer in m'n jeugdherinnerin
gen. Ik ben nooit een meisje geweest dat
zoet en mooi wilde zijn. Ik was een „tom
boy", ik wilde cowboytje spelen, schieten
en in bomen klimmen. Maar m'n belang
rijkste rol van dit moment is de vrouwelij
ke hoofdrol in „The salamander" naar een
boek van Morris West, geproduceerd door
Lord Lew Grade, met Anthony Quinn in de
hoofdrol en verder sterren als Eli Wallach,
Martin Balsam en Christopher Lee. Dat
zijn fantastische mensen om mee te kun
nen werken. Christopher Lee mag dan be
kend geworden zijn als die bloeddorstige
Dracula, hij is een ontzettend zachte man
met een prachtige tenorstem. En Anthony
Quinn heeft een temperament! Ik heb in
middels besloten om zelf films te gaan
produceren. Daar kum je nooit te vroeg
mee zijn. Een vriend van mij heeft een sce
nario geschreven over olie en het Panama
kanaal, „The channel conspiracy", een
combinatie van fiction en non-fiction. Hij
was bezig het aan producers aan te bie
den, liet het aan mij lezen en ik heb on
middellijk geroepen: Dat wil ik produceren.
Hij heeft me gratis een optie van zes
maanden gegeven en we zijn druk aan het
werk. Ik wil dat Anthony Quinn het regis
seert, of er een hoofdrol in speelt. Panama
past helemaal bij zijn temperament en de
president van Panama is een groot be
wonderaar van hem. Aangezien het ver
haal pro-Amerikaans en pro-Panama is,
zullen we geen moeite hebben daar ter
plekke te filmen. Terwijl de produktiekos-
ten dan door het land worden meegeflnan-
cierd. Het zou een film van drie miljoen
dollar moeten worden".
Drie miljoen
„Een tweede project waarmee ik bezig
ben is een actie-komedie die in Mexico
speelt. Ook een film met een betrekkelijk
klein budget. Want grote budgets vind ik
belachelijk. Eén keer een flop en je krijgt-
nooit meer een film van de grond. Het is
even mode geweest, maar na de misluk
kingen van de laatste tijd zal het wel ge
daan zijn met die super-produkties. Een
film van drie miljoen speelt zijn geld bijna
zonder risico terug, als je verkoop naar
het buitenland en aan de televisie meere
kent. Dat betekent dat je zonder _veel
moeite een volgende film kunt maken en
het liefste zou ik met drie films tegelijker
tijd bezig zijn: een in voorbereiding, een in
het scenario-stadium en -een aan het op
nemen. Die Mexico-komedie gaat over een
racé en over gokkers. De hoofdrol zou ik
zelf spelen en dat Is me op het lijf geschre
ven, want ik heb zelf geraced. In een Alfa
Romeo heb ik in Innsbruck wel eens een
kleinere wedstrijd gewonnen".
Sybil Danning zal voorlopig voor Neder
land nauwelijks een naam worden. „Battle
beyond the stars", een aardig science-fic
tion produkt van het tweede plan, komt
pas in de zomer hier in de bioscopen en of
Sybils plannen ooit verwerkelijkt zullen
worden is uiteraard de vraag. Maar voor
het moment speelt ze haar rol uitstekend.
Ze praat een uur langer dan afgesproken
was, klimt voor de fotograaf zonder tegen
sputteren op een rondvaartboot, wil nog
wel op een brugleuning gaan staan, maar
daar ziet de publiciteitsman van de film
maatschappij weinig heil in, en bekent met
een zelfverzekerde blik in haar indrukwek
kend grote, lichtgrijze ogen dat ze astrolo
gisch gezien een Stier is met Vissen als
ascendant en een vleugje Leo. „Ik word
niet gauw kwaad, maar als het moet hoor
je de Leeuw bij me brullen".
Dat en nog een andere wens van Sybil
Danning („Zelf regisseren. Het spijt me
aan één kant dat ik nu hier ben, want op
dit ogenblik ligt The Salamander op de
montagetafel en van dat werk wil Ik ook
graag iets opsteken") maakt na je och
tendlijke twijfels maar één slotzin mogelijk:
Sybil, sorry.
BERT JANSMA
FOTO'S: CEES VERKERK
ït
ig en
iltkerlng.
nager in Hollywood aankomen. Duizenden
acteurs, én duizenden acteurs werkloos.
Overal waar je kijkt mooie mensen, man
nen en vrouwen. Veel mooier dan jij. In ho
tels, motels, cafés, restaurants. Allemaal
wachtend op hun kans. Dat ontneemt je
natuurlijk wel alle moed en je laatste beet
je illusie. Ik ben in elk geval zangles gaan
nemen, en meteen alle agencies af gaan
lopen. Want een agent heb je nodig. Ik
kon kleine rolletjes krijgen. Maar dan wel
als actrice met een Duits accent. Dat wilde
ik beslist niet, want als je daar aan begint
zit je voor je hele leven aan dat Duitse eti
ket vast. Jk moest toch in leven blijven en
ik had geen zin in hotels te gaan werken.
Daarom ben ik een in- en exportfirma be
gonnen. In de Verenigde Staten kocht ik
„tattoos", een soort modieus plakplaatje
dat precies één week houdt en dat je op je
wang, je buik of je heup plakt. Dat expor
teerde ik naar Duitsland. Aangezien het
daar een stukje kouder is dan in Califor-
nië, is er weinig mogelijkheid rond te lopen
met zo'n „tattoo" op je heup of op je buik.
En op je gezicht kun je er niet zoveel kwijt.
Dat liep dus niet al te best. Uit Duitsland
kocht ik heel sjieke, handgemaakte koffer
sets. Die bleken weer veel te duur voor de
smaak van de Amerikaan. Maar alles bij
elkaar heeft 't me er door heen geholpen.
Inmiddels had ik me van de ene agënt
naar de andere gepraat. En dat is niet
makkelijk als je nog niets gedaan hebt. Ik
kwam toch steeds iets beter terecht, en in
middels zit ik bij een elite-impresario die
sterren als Laurence Olivier en Christop
her Lee onder contract heeft. Waardoor je
zoiets redt? Je moet almaar tegen jezelf
blijven praten: Ik heb genoeg ambitie! Ik
heb genoeg vertrouwen in mezelfl En dan
moet je hopen op dat beetje geluk".
Ruimte-booswicht
Lorelei
„Drie jaar géleden ben ik in Los Angeles
gaan wonen. Ik heb inmiddels de Ameri
kaanse nationaliteit, maar ik ben in Oos
tenrijk geboren. Mijn stiefvader was Ame
rikaan en op m'n zesde zijn we vanuit
Oostenrijk naar Amerika verhuisd. Daar
ben ik op school geweest, maar aangezien
mijn stief-stief-vader weer een Oostenrij
ker was, kwam ik opnieuw in Europa te
recht. Ik heb eigenlijk nooit erg goed ge
weten wat ik wilde. Ik heb tandtechniek
gestudeerd, heb een studie in cosmetica
gevolgd, heb diploma's gehaald voor pedi
cure, manicure, lichaamsmassage en ge
zichtsbehandeling en ben daarna als van
zelf in het model-werk terechtgekomen.
Actrice wilde ik helemaal nooit worden. Bij
toeval kwam ik in het gezichtsveld van re
gisseur Rolf Thiele die me vroeg om als
Lorelei op een rots in de Rijn te poseren in
niets dan mijn h<aar. Daarna kwamen er
meer piepkleine rolletjes en ik ben tegelij
kertijd toneellessen gaan nemen in Mün-
chen bij Annemarie Hantschke. Maar na
een tijdje dacht ik, alles leuk en aardig,
maar wat wil je nou echt? Ik vond die film
wel een leuke wereld en toen heb ik ge
zegd: Dan moet je die stap ook definitief'
doen. En als je iets wilt bereiken moet je
naar Amerika, naar Hollywood".
Duits etiket
„Mijn eerste film in Amerika was „Cat in
the cage", een Iraans-Amerikaanse co-
produktie, dat ging toen nog net, en ik ben
er voor naar een festival in Teheran ge
weest. Maar de film is in Amerika zelf
nooit vertoond. Ik heb kleine rolletjes ge
speeld in „Concorde", in „The Man with
Bogart's face" en, helaas, toch nog een
Duitse terroriste in „Operation Thunder
bolt", over de overval op het vliegveld van
Entebbe. Met deze nieuwe film,' „Battle
beyond the stars" heb ik een grote kans
door te breken naar een groter publiek.
De rol is wel gek, een beetje stripverhaal
achtig en wij, onder anderen George Pep-
pard en Robert Vaughn zijn Magnificent
Seven-achtige huurlingen die een goed
doel, dat wil zeggen een vredelievende
planeet, tegen een ruimte-booswicht moe
ten beschermen. De film is in de studio's
van Roger Corman opgenomen. Hij heeft
er zelf hart en ziel in gestoken en regisseur
Jimmy Murakami, een Japanse Amerikaan
die prijzen heeft gewonnen voor animatie
films voor de televisie, maakt er zijn de
buut als speelfllmregisseur mee. Hij heeft
dat cartgon-achtige aan de film gegeven,
dat 'm aardig maakt. Overal waar de film
loopt doet-ie het goed. Nederland is een
van de weinige landen waar hij pas later in
de bioscopen wordt uitgebracht. Ze zijn
hier bang dat hij in de golf van science fic
tion-films verdrinkt en ze willen er in de
zomermaanden ook een jeugdig publiek
mee bereiken. Dat kan ik me voorstellen.
Want weet je wat het gekke is, ik heb voor
het eerst van mijn leven „fanmail" gekre
gen na die rol als ruimte-Walküre. En nou
mag je raden, van wie. Vooral van meis-
jesl"
Hollywood is een merkwaardig oord, het
moet nog maar eens gezegd. Er lopen dui
zenden acteurs en actrices en verklein
woorden daarvan rond, en evenvele dui
zenden die zelfs met een overtreffende
trap van dat diminutief tevreden zouden
zijn. Los Angeles ziet er als stad nauwe
lijks uit, maar het ruikt er naar geld. Wie
ooit eens door een „major movie com
pany" in een hotel op het studio-terrein is
geparkeerd, en dat tussen neus en lippen
door In een bar in Down Town Los Ange
les heeft laten vallen, wist zich onmiddellijk
verankerd door de bewonderende blikken
van wat trieste jongedames die de moed
eigenlijk al opgegeven hadden, maar tóch
zelfs de weinig belovende achterdeur van
een toevallige bezoeker met een zuchtje
wanhoop op een kier wilden houden. Maar
ze zijn er en ze zullen er blijven, de sterre-
tjes-in-spe, aardige huis-, tuin- en keuken
prinsesjes met een geeuwhonger naar
roem die wel nooit gestild zal worden. Sy
bil Danning heeft even aan die tragiek ge
roken, maar er daarna stevig de neus voor
opgetrokken en is met zeer stoute schoe
nen Hollywood binnengestapt.
„Nou, dat is geen lolletje, dat geef ik je op
een briefje, zonder contract en zonder ma-
woon
blijven!
YBIb
ERDAM Ai, wat kun je je in
n vergissen, 's Morgens een
Amerikaanse film gezien in de
showroom" van de fabriek
1 ondertitels verzorgt. Titel: „Battle
d the stars". In een van de
rollen een jongedame op
issterkte in de rol van ruimte-
re, precies zoals je je zo'n dame
shoren voor te stellen. Met sterk
entueerde siliconen-achtige
rties die door de man achter de
'a bijna hinderlijk in het oog
in gehouden, beplakt met
ande Barbarella-achtig tuig en de
éte blik rond de mond die
woordig vrouwenbewegingen al
er toe zouden verleiden verf tegen
>ek te smijten. Met de wetenschap
's middags de jongedame in
ie mag interviewen, zinkt je gauw
jed in de schoenen. Dat wordt een
•hen ptreden voor de fotograaf,
en Irouw zal wel domme, mooie
i land- 5S trekken, maar een verhaal voor
int? Nou nee, vergeet dat maar.
oemde vrouwenbewegingen
11 mij onmiddellijk-met vuistdikke
onder- lenten om de oren slaan. Mea
Want Sybil Danning mag dan een
erse Hollywood-ster zijn en zich
i cliché-bochten moeten wringen
j het publiek in de kijker te komen,
i maken evenmin de man als een
bloot de vrouw. En het lijkt wel of
lai geschapen Sybil dat nog eens
nadrukken. Ze begint met je te
nderen met de tekenen van haar
entie, al. vergeet ze de fotograaf
ïet een plagerig-bereidwillige
of ze haar jasje aan dan wel uit, en
rest open dan wel dicht moet
in.
ers
jle-
)en van
nis op
en
/HTuS.
it aan-
de
raluatie
n team-
jdrage
i de
en
sningen;
4. Een
ing op
erking
