mliliy
POP
Nederland rijp voor de Tango van Mo
Grote platenmaatschappij
opent zijn achterdeuren
'Iaat en band moeten Handels opera 's redden
art-deco"
i de En-
groep Japan
{de begin dit
haar door-
met de in-
tionale er-
ng voor de.
Quiet Life,
snel daarna
vierde elpee
it immer ex-
\nt uitge-
gezelschap
ianten ver
en, met de
titel
emen Take
oids. Deze
kan niet los
>n gezien
Quiet Life.
Sylvain,
r en ~<or-
van Jupan,
aarde on-
in een in-
■w dat Pola-
het tweede
is van de
delpee die
Life had
worden.
9 41*
loor
id in
ggen,
stand
Centlemen Take Polaroids (Ariola)
stortte zich met
doodsverachting
èn succes in net
disco-geweld en
„peetvader" Lou
Reed is al jaren
aan zijn pensioen
toe.
Zonder imiteren
maar met kleur
rijk interpreteren
vullen de heren
van Japan deze o-
de twee pengevallen
achter el- plaatsen met flair
in, en maken met
Gentlemen Take
Polaroids alle
hooggespannen
verwachtingen na
Quiet Life volle
dig waar. De
songs zijn niet
wezenlijk veran
derd, maar nog
verder uitge
werkt, de melo
dieën meer „aan
gekleed". Het ge
bruik van instru
menten en voca-
dan kom je
daad tot de
ijsie dat Ja-
weinig aan
succesvolle
tie van
Life heeft
derd.
ht, want de
ie die Japan
de bijna
'gbloede
ing van
•ock" geeft,
een zeer
>me. Expo-
van deze len is functione-
ksector,
i Ferry,
spannender
geworden. Mooi
voorbeeld daar
van is Nightpor-
ter, dat te verge
lijken is met Hal
loween van de
vorige elpee. Syl
vain's huivering
wekkende zang
klinkt door sub
tiel gemixte vi
braties nóg be
klemmender, nóg
desolater dan in
Halloween. Om
kort te gaan: de
moderne „subur
ban music" van
Japan is op deze
nieuwe elpee ang-
het een plaat die
je niet voor de lol
op een zonnige
zatermiddag
draait, maar wel
een plaat die met
haar onderaardse
warmte ideaal is
voor een vreselijk
eenzame kerst of
zeer koude winte
ravonden.
AvdM.
Lizzy Chinatown (Vertigo)
Lizzy heeft
0 46-|js land niet
rngen
winst
t van
en 4-
5-37
17-31
perstatus die
bijvoorbeeld
nieuw met de stu-
dio-elpee Black
Rose. Hierna on
stonden echter de
Engeland problemen. Tij-
Toch heeft dens een Ameri
kaanse tournee
verliet ster-gita
rist Gary Moore
de groep. Op Chi
natown heeft
Snowy White zijn
plaats overgeno
men en perso
neelsproblemen
of niet, Thin
Lizzy levert ook
nu weer een aan
tal hoogwaardige
rockers af. Killer
On The Loose
met de roffelende
gitaren van Scott
Gorham en
Snowy White is
daar een goed
voorbeeld van.
epel bassen-
n door zijn
zingende
Lynott in de
3 wit: i jaar dat hij
24-net de band
J9 30-Jr, een aantal
\osities afge-
-20x2ld dat nog al-
(9 13xtaat als een
ix37! Veel van die
31-27 zijn terug te
door sn op de el-
I 26x Live and
II 11 -rerous, waar-
1-26 5
Niet dat met de
komst van White
het Lizzy-geluid
noemenswaardige
veranderingen
heeft ondergaan.
De van oorsprong
Ierse formatie
brengt gewoon
waar het Lizzy-
legioen om vraagt
en stelt daarbij
zeker niet teleur.
De nieuwe Lizzy
is net als Black
Rose een stevige
en energieke
schijf geworden
die nauwelijks
beurse plekken
kent. Het is, zoals
Lynott zelf zingt.
Having A Good
Time met deze el
pee. Na 'zijn solo-
avontuur in Soho
vindt Lynott
nu in Chinatown
weer helemaal
zijn draai. Niet al
leen in het be
kende hardrock-
idioom van Lizzy,
maar ook in
fraaie ballads als
Didn 't I. Thin
Lizzy verkeert
ondanks alle per
son eels wissel in -
gen en solo-aspi
raties nog altijd in
optima forma.
N.M.
nenwfi
'jen bkat AngelsWaiting For A Miracle (Polydor)
kkelen
„Jong en
Veelbelovend".
Dit viertal uit
Sheffield maakt
verschil dat op
Waiting For A
Miracle voor de
drums een onge-
jw aanmer-
voor een
onder de
muziek die de bruikelijke hoofd
sfeer van bijvoor- rol is weggelegd,
beeld The Cure Een regelrechte
benadert. Met dit aanrader.
meer."5 Blow Kurtis Blow (Mercury)
de rr
i een |F Blow rhythyms in ste- Dus swing en
raar al. 34): „I'm re-o". Het rappen zing nu even mee:
/aten fs Blow and is een ware plaag,x „Kurtis Blow,
Jen zif0/j t^ie 8°- kale disco en ver-_ weg ermee"!
ot eerfn' to die stoort de
versli
NIEUWE DANSPOP UITDELFT
De tlpparade hangt op een
centrale plaats aan de muur
papiertje, deze week weer
een aantal plaatsen op de
lijst gestegen. Nog geen
Jaar geleden wetyl de basis
voor dit snelle succes ge
legd op een bovenverdie
ping ergens In Delft Daar
ontvingen Clemens en
Huub de Lange professione
le musici voor een auditie.
Eén van hen was de huidige
Mosangeres Heidi Helder.
Jfet is allemaal betrekke-
gaanNederland blijkt 1
vatteUJk' voor de Tango
Pop.
Huub houdt van Bach en Bo
wie, Heili van Abba en Bon
nie Raitt, Harm van Genesis
en Clemens is gevoelig voor
wat hij zwarte muziek"
noemt Kortom, een geme-
leerd gezelschap. Hoe hebben
ze elkaar gevonden
Clemens: „Ik belde vorig jaar
naar Huub in Utrecht Die
was toen net klaar met zijn
studie voor musicologie. We
zaten allebei met ontzettend
veel ideetjes, die de moeite
waren om uitgewerkt te wor
den. We besloten dat het tijd
was iets op te zetten en heb
ben toen advertenties in zo
wel landelijke als regionale
dagbladen geplaatst in de
trant van „professionele band
zoekt professionele zangeres".
Wat moeten die meisjes zijn
geschrokken toen ze voor de
auditie naar ons toe kwamen.
Chaos, een klein kamertje,
een fagot op bed en een piano
op een houten onderstel. We
boden dan eerst koffie aan.
Dat deed veel goed". Maar
alle kandidaten, soms wel drie
per dag, werden door de ge
broeders afgewezen. Clemens:
,/Ze konden wel goed zingen'
hoor, zuiver en zo. Maar ze
waren niet eigenwijs genoeg".
Heili voldeed blijkbaar wel.
Clemens: „Ze was ook de eer
ste die geen koffie wilde. Dat
was iets voor ons waardoor ze
meteen opviel".
Ook het zoeken naar de juiste
drummer liep via 'adverten
ties en moeizaam. Clemens:
„Er was er ééntje bij die zijn
ouders, zijn broertje en twee
kinderen meenam. Die ston
den dan in de deuropening te
kijken. Als hij een break goed
sloeg, begonnen ze te applau-
diseren. Hij is het toch niet
geworden
Fagot
De Mo speelt zonder gitarist
omdat daar domweg geen ge
schikte figuur voor was te
vinden. (Heidi: Allemaal
van die hardrock-figuren
Hoewel een popgroep zonder
gitarist nogal ongebruikelijk
is, wordt het instrument niet
gemist in de groep. Clemens
speelt op zijn synthesizer de
baspartijen met de linkerhand
en de gitaarpartijen met zijn
rechter. Dat gaat hem naar ei
gen zeggen uitstekend af.
„Toen ik dertien was, speelde
ik in een schoolbandje. Ik kon
toendertijd alleen maar op
zo'n tuttige akoestische piano
spelen, wat in die dagen hele
maal niet „in" was. Dus pro
beerde ik zo te spelen dat
mijn piano een beetje op een
gitaar leek".
Ook een fagot is een wat on
gewoon verschijnsel in een
popgroep. Omdat Clemens'
broer Huub nu eenmaal altijd
fagot heeft gespeeld, is dit in
strument er in gebleven. „We
hebben wel wat moeite gehad
om het geluid van de fagot te
versterken. Maar dat pro
bleem is ppgelost. De fagot is
een leuk instrument dat de
muziek van Mo bovendien
een extra cachet geeft".
Nadat de band in december
van het vorig jaar met drum
mer Harm Bieger compleet
was, begon een lange en in
tensieve periode van repete
ren. >rEen heel inspirerende
tijd", zegt Heili. Vrijwel elke
middag en avond werden
nummers uitgewerkt en inge
studeerd. Het was een tijd van
„alleen maar muziek" en pla
tenmaatschappijen aflopen.
Voor een produktiemaat-
schappij mocht de Mo vier
nummers opnemen die Ton
van den Bremer van Phono
gram op een beslissend mo
ment ter ore kwamen. Het ge
volg was dat ze voor het net
opgerichte Back Door label
een elpee mochten maken in
de Wisseloordstudio in Hil
versum. In honderdtwintig
uur stond alles naar volle te
vredenheid van de groepsle
den op band. De Mo tekende
ook zelf voor de productie
van de debuutplaat. „Voor we
de studio binnenstapten, wis
ten we al precies hoe het
moest gaan klinken. De num
mers zijn goed uit de verf ge
komen".
Popcorn
De Tango-pop zoals de mu
ziek van de Mo wordt ge
noemd, valt moeilijk te om
schrijven. Heidi: „Het is stok
kerig en toch stuwend; speels,
springerig. Tja, het swingt
ook". Clemens: Ik kan me
de muziek van de Mo heel
goed voorstellen bij zo'n Ame
rikaan. die op rolschaatsen'
door de stad rijdt. Met in de
ene hand een zak popcorn en
in de andere een blik cola en
een koptelefoon met Mo-mu-
ziek op zijn hoofd".
NICO MOKVELD
Concertagenda OOR VAM DE STRAAT" HEET BACK DOOR
18 november Glrlschool,
Paradiso in Amsterdam.
november The KInks,
De Doelen in Rotterdam.
21 november s— Frankie
Miller, Paradiso in Amster
dam, Stiff Utüe Fingers,
Paard van Troje in Den Haag.
22 november FrankJe
Miller, Vredenburg in
Utrecht, Q Tips, Eksit in Rot
terdam.
23 november Stiff Little
Fingers, Paradiso in Amster
dam.
27 november Queen,
Groen oord hal in Leiden.
28 november B 52's, Para
diso in Amsterdam.
29 november The Sha
dows, De Doelen in Rotter
dam.
30 november The Jam, De
Doelen in Rotterdam.
3 december Bob Seger,
Ahoy' in Rotterdam.
3 december Orchestral
Manoeuvres In The Dark,
Paradiso in Amsterdam.
3 december The Shadows,
Circustheater in Den Haag.
4 december Orchestral
Manoeuvres In The Dark,
Paard van Troje in Den Haag.
5 decemberButs DC, Mel
kweg in Amsterdam.
15 december Joe Jackson
Band, Muziekcentrum Vre-
denburg in Utrecht
20 december The Pas
sions, Paard van Troje in
Den Haag.
27 december National
Imitator Festival, Theater
i Kunstmin in Rotterdam.
Ergens In een vreemd land was eens een
clubje platenmensen, dat unaniem de me
ning deelde dat ontluikend talent bij de
grote platenmaatschappijen niet voldoen
de aan de bak komt Daar moest iets op
gevonden worden. Dat werd het Back
Door-label. David Bates van Polygram
was in Engeland de eerste die een derge
lijk project van de grond tilde. Neder
land volgde. Over twee of drie maanden
wordt de Duitse afdeling van Back Door
operationeel
De opzet van Back Door Benelux is jonge muziek
groepen aan trekken die er „nog net niet helemaal"
zijn. Volgens Ton van den Bremer van Phonogram,
mede-oprichter van Back Door Nederland, wemelt
het hier van het talent dat het met een beetje bege
leiding kan gaan maken.
Van den Bremer meent dat zijn eigen maatschappij
'n jaren heeft zitten slapen. Met altijd
verkopende artiesten als Nana Mouskouri en
Demis Roussos kon deze platenfirma zich dat mis
schien ook wel veroorloven. Maar ondanks alle be
weging in de popmuziek aan het eind van de jaren
zeventig, was er van vernieuwing absoluut geen
sprake.
Dikbuikig
Het image van Phonogram werkte dit ook niet be
paald in de hand. Van den Bremer: Dacht je dat
een new-wave groep er bijvoorbeeld voor te porren
is, om aan te kloppen bij dikbuikige, sherry drin
kende heren met grijzende slapen?
iV'andaar ons idee: Als het niet door de voordeur
kan, dan maar door de achterdeur. Dat verklaart
tevens onze naam Back Door".
Per Jaar wil deze mini-maatschappij ongeveer
twaalf singles en vijf elpees uitbrengen. Het opne
men van die platen hoeft volgens Van den Bremer
niet zo'n dure business te zijn. In de minder pro
ductieve uren kunnen de groepen in de Wisseloord
studio in Hilversum terecht óm de kosten te druk
ken worden er dan geen voorschotten uitbetaald.
De uitvoerende artiesten krijgen ook geen royalties
zolang de studiokosten niet zijn terugverdiend, er
worden gewone zwart-wit platenhoezen gedrukt en
evenmin dure studio-muzikanten en/ of arrangeurs
ingehuurd. De artiesten moeten verder precies we
ten hoe de plaat gaat klinken wanneer ze de studio
binnenstappen. Zo gaat er niet onnodig veel dure
studio-tijd verloren naar het zoeken van een Jek
ker klinkend akkoordje".
„Een elpee moet binnen veertig uur opgenomen en
gemixt kunnen worden", meent Van den Bremer.
De plaat van de Mo kostte op die manier maar tien
duizend gulden. Vergelijk Gruppo Sportivo's pla
ten, die gemiddeld vijf keer zoveel kosten.
Back Door wordt gefinancierd door de opbrengst
van succesvolle groepen als BZN en LUV. De pla
tenmaatschappij steekt die winst nu eens niet in het
aankopen van een buitenlandse groep, maar houdt
een deel van dat geld binnen de grenzen voor de
activiteiten van Back Door.
Dit idealistische project van Van den Bremer en Co
heeft van Phonogram vijf jaar de tijd gekregen om
te bewijzen dat het vruchten kan afwerpen. Van
den Bremer maakt zich geen zorgen: Eigenlijk
kan zo'n projekt niet mislukken. Onze platen heb
ben veel minder geld gekost dan gebruikelijk en
hoeven dan ook lang niet zo goed te verkopen om
de gemaakte kosten weer terug te verdienen
Oor
Back Door drijft op mensen die buiten hun activi
teiten voor Phonogram ook nog tijd willen vrijma
ken voor het zoeken en begeleiden van „bruikbaar"
muzikaal talent. Zo worden de artiesten die bij
Back Door onder contract komen aan een manager
geholpen als zé die nog niet hebben. Die managers
worden in contact gebracht met Frits Hirschland,
die veel over het managersvak schijnt te kunnen
vertellen. De artiesten zelf krijgeh lessen in inter
view-techniek. Boekingskantoren worden benaderd
om de nieuwe groepen in een voorprogramma van
een belangrijk concert te laten optreden.
Omdat Back Door een grote maatschappij achter
zich heeft staan die voor de distributie zorgt, maakt
de eerste de beste plaat van de Mo vanwege het
groots opgezette Back Door-projekt kans om in elf
andere Europese landen te worden uitgebracht
„Ik wil blijven pionieren", zegt Ton van den Bre
mer. „Mijn grootste angst is echter dat Back Door
groot wordt zoals Stiff of RSO. Dan wordt ik echt
gek. Back Door moet het oor blijven voor wat er op
straat gebeurd".
NICO MOKVELD
de v
Onlangs stond er in een dag
bladadvertentie te lezen dat
Hündel veertig opera's bad ge
componeerd en dat er daarvan
hooguit vijf op de plaat staan.
Deze mededeling is even onge
nuanceerd als onjuist Behal
ve wat Je naar 18e eeuwse
maatstaven echte opera's
moet noemen, heeft HSndel
nog ander muziektheater ge
maakt zoals op opera's lijken
de herderspelen, dramatische
kantates en dergelijke. Tel Je
die allemaal op, dan kom Je
zeker tot vijftig werken, bui
ten beschouwing gelaten de
uitgesproken oratoria die bij
HSndel compositorisch ge
sproken nauwelijks van zijn
opera's verschillen en er in
dramatische zeggingskracht
zeker niet voor behoeven on
der te doen. Hoe dat allemaal
zij, van de zogenaamde echte
opera's van HSndel staan er
nu ten minste twaalf op de
plaat, uiteraard in verschil
lende artistieke aanpak en in
uiteenlopende staten van vol
ledigheid en authenticiteit
Gelukkig wijzen alle tekenen
erop dat de belangstelling van
de gramm ofoonpla tenm akers
voor Handels opera 's toe
neemt. Dat is daarom verheu
gend omdat de muziekdrama-
tiek, HSndel gedurende weinig
minder dan vijf en dertig ach
tereenvolgende jaren nage
noeg geheel in beslag heeft ge
nomen, het uiterste van zijn
energie heeft gevergd en ook
artistiek in feite de kern van
zijn levenswerk vormt Er is
eens uitgezocht dat tussen 1720
en 1728 in Londen 487 opera
voorstellingen werden gege
ven waarvan meer dan de
helft was gewijd aan werken
van HSndel. Daarna keerde
het tij en werd het steeds
moeilijker voor de componist
zich te handhaven met de
even statische als ingewikkel
de opera seria, een soort kos
tuumstuk over onderwerpen
die ontleend waren aan de
mythologie, de sagenwereld of
de antieke geschiedenis en
waarmee de toeschouwer zich
steeds minder verwant ging
voelen. Handel liet het er bij
de eerste tegenslagen welis
waar niet zitten maar hij red
de het met deze op Italiaanse
voorbeelden geënte, overigens
zeer persoonlijk uitgewerkte
kunstvorm noch bij zijn tijdge
noten, noch bij het nageslacht
Tegenwoordig is een complete
opvoering van een HSndel-o-
pera doorgaans een kostbare
artistieke daad uit prestige
overwegingen. Het publiek ac-.
cepteert de handeling (en het'
gebrek aan handeling) terwille
van een rijke aankleding in
barokstijl en vooral ter wille
van de vokale en instrumenta
le muziek, die kracht en vitali
teit uitstraalt en de luisteraar
voortdurend stof geeft die on
ontkoombaar is.
Zo zullen de opera's van Han
del, evenals trouwens alle an
dere grote barokopera's, in de
toekomst gered moeten wor
den door incidentele, festival
achtige opvoeringen. Plaat en
band, televisie en andere au
dio-visuele middelen moeten
zulke opvoeringen stimuleren
en verbreiden. Dat dit de
moeite en de kosten loont,
blijkt weer eens uit twee re
cente plaat-registraties.
Uitgaande van de partituur die
Handel in 1730 voor de pre
mière maakte en met ver
waarlozing van alle verande
ringen die de componist er la
ter onder de druk van de om
standigheden in aanbracht,
heeft de Vlaamse barokspecia-
list Sigiswald Kuijken voor de
Deutsche Harmonia Mundi
„Partenope" op vier platen ge
zet (nr. 157 - 99 855/58).
Deze opera gaat over de legen
darische verleidster die de stad
Napels stichtte en door drie
aanbidders wordt omringd
maar te maken krijgt met de
heftige jaloeziè van de aan
staande bruid van een van
hen. De liefdesintriges leiden
tot gevechten maar het werk
is beduidend minder heldhaf
tig, ja veel lichter van toets
dan de gebruikelijke opera se
ria. Kuijken probeerde de ori
ginele gedaante van het stuk
zo authentiek maar ook zo le
vendig mogelijk weer te ge
ven. Daar is hij volledig in ge
slaagd want óók wie de in fac
simile weergeven libretti in
drie talen niet wil ontcijferen
en zich bepaalt tot de samen
vatting van de inhoud zal mu
zikaal onafgebroken geboeid
blijven, in de eerste plaats
door de muziek maar ook door
de Hongaarse sopraan Kriszti-
na Laki (titelrol) en haar riva
le de Duitse alt Helga Mtlller
Molinari, de countertenors de
Belg René Jacobs en de Ame
rikaan John York Skinner, de
Engelse tenor Martyn Hill en
de dito bas Stephen Varcoe.
Het magnifieke barokorkest
La Petite Bande is ideaal voor
de instrumentale partijen.
Van Raymond Leppard die
wist men vooruit dat hij H&n-
dels opera „Ariodante (box
met vier Philips-platen nr.
5, op musicassettes mr.
anders zou aanpak-
tussen hedendaagse en authen
tieke middelen om Handel zo
veel mogelijk recht te doen.
Daar valt heel wat over te zeg
gen maar de uitvoering van
op een motief uit
Orlando furioso"
klinkt doorgaans zo fraai dat
de luisteraar zelfs belangstel
ling krijgt voor de noodzaak
van de zelfmoordpoging, het
toernooi, de waanzinscène en
wat er verder allemaal moet
leiden tot de vereniging van
de titelheld met de Schotse
prinses, die derden probeerden
te verhinderen. Er wordt in
drukwekkend gezongen door
Janet Baker, Edit Mathis en
Norma Burro wes. Van de
mannen mogen David Ren-
dall, Samuel Ramey en
Alexander Oliver met ere
worden genoemd maar coun
tertenor James Bowman moet
het afleggen tegen zijn colle
ga's in „Partenope".
Ondanks fundamentele ver
schillen in stijl en opvatting'
hebben deze plaatopnamen ge
meen dat geen uitzichtloze po
gingen zijn ondernomen deze
opera's hun statische karakter
te ontnemen. De aria's zijn
hier nu eenmaal van doorslag
gevend belang. Ze werden niet
voor niets op een in de zaal
vooruit gebouwd podium apart
gezongen!
JOHN KASANDER
Karikatuur van HSndel uit 1754, toege
schreven aan de Engelse schilder Jo
seph Goupy. In het bijbehorende rijm
wordt de componist op de hak genomen
omdat hij zo van goed eten en drinken
hield.
