On ver ze ttelijkh eid van
Wilhelmina een traal
in expositie Rijksmuseum
inister Albeda probeert het nog een keer
BIB
3201
SS
lite
hofbuite
hof"b
hof buit er
rsteBi
Politiek
Partij
Parlement
NENLAND/
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 25 OKTOBER 1980 PAGINA 9
W 1
jaren zijn geweest,
rrij scherp zien wij
fvisiebeelden voor
jan een showpro-
tna, waarin allerlei
tlandse politici ten
van een Goed Doel
tteur of actrice op-
li. De toenmalige
lier van Binnen-
C Zaken. mr. H. K.
ernink speelde de
kan Bromsnor in
pseudo-aflevering
Swiebertje, en
I collega, minister
jSociale Zaken B.
tink deed samen
je first lady van de
j Haya van Some
ten of andere be-
Iom deze herinne-
opgehaald?, zal de
pzinnige lezer zich
jijfeld afvragen.
Iu, in december
aande zullen wij
pet scherm mis-
opnieuw enkele
politici kunnen zien op
draven in een andere
rol dan die ze dagelijks
gewend zijn te spelen.
Let wel: misschien,
want de onderneming
waar het hier om gaat,
staat op schroeven die
nog lang niet vast ge
draaid zijn, zo is ons
deze week gebleken.
Enige tijd geleden kre
gen de leden van het
kabinet en de fracties in
de Tweede Kamer uit
Omroepland een invita
tie om in december op
te treden in een televi
sieprogramma ten bate
van de Unicef, het kin
derfonds van de Vere
nigde Naties. Het was
de bedoeling, dat een
aantal politici tijdens
die uitzending „iets
geks" zou doen. Wij we
ten niet hoe de dames
en heren ministers en
staatssecretarissen in
den beginne tegen de
uitnodiging aankeken,
maar wat de Kamerle
den betreft was de ani
mo om mee te doen
aanvankelijk vrij groot.
In de wandelgangen
gonsde het van de dolle
plannen. Ziehier een
greep uit de op te voe
ren stunts. CDA-fractie-
leider Ruud Lubbers
zou de handschoen op
nemen tegen zijn naam
genoot, de bokser Ruud
Lubbers; een aantal le
den van de PvdA (Kos-
to, Van der Doef, Van
Damzou het program
ma „Zo is het toevallig
ook nog eens een keer"
laten herleven; de
VVD'ers Ed Nijpels en
Loek Hermans wilden,
verkleed als clowns,
staatssecretaris Bertha
Haars doorzagen (de act
van het doorgezaagde
weesmeisje) en naar
verluidt zocht staatsse
cretaris Neelie Smit-
Kroes in de Kamer een
goeie zanger om een
duet mee aan te heffen.
SHOW 2
Edoch, toen wij afgelo
pen week bij deze en
gene belangstellend in
formeerden naar de
stand van zaken, bleek
het enthousiasme voor
deelname aan de Uni-
cef-uitzending aanzien
lijk getaand te zijn. Be
langrijkste reden: de
ministers en staatssecre
tarissen hadden plotse
ling collectief laten we
ten, niet mee te zullen
doen, uit vrees dat ze
teveel voor gek zouden
komen te staan. Als ge
volg daarvan wilde een
aantal Kamerleden het
ook maar voor gezien
houden. Bij nader in
zien was zelfs bij enke
len de moed geheel in
de schoenen gezonken.
Plankenkoorts.
Hevig verontrust scho
ten we deze week Ruud
Lubbers aan. „Wat is
dat nou? Gaat het bok
sen niet door?", infor
meerden wij treurig.
„Nee, ik denk het niet",
luidde het antwoord.
„Ik had van het begin
af aan al gezegd dat ik
best wilde boksen. Een
idee van m'n zoon ove
rigens. Ik was bereid
m'n nek ver uit te ste
ken, als op z'n minst
een paar andere leden
van onze fractie en wat
mensen uit het kabinet
ook iets geks zouden
doen. Daar ging ik van
uit. Nou, dat blijkt
opeens niet meer het
geval te zijn. Jammer,
maar dan doe ik ook
niks".
Paniek bij de organisa
tie van de Unicef-show.
Paniek ook bij de Ka
merleden die nog steeds
bereid zijn, een artistie
ke of sportieve prestatie
te leveren. VVD'er Ed
Nijpels mokkend: „Wat
is dat nou allemaal voor
onzin? Flauw hoor. Wie
moeten we nu doorza
gen?".
Inmiddels, zo vernamen
wij, wórdt door de orga
nisatoren het uiterste
gedaan om de twijfel
moedige politici tot an
dere gedachten te bren
gen. De uitzending
moet doorgaan, dat
staat vast. Maar de pi
kante jus is er natuur
lijk wel van af, als er
onder de Bekende Ne
derlanders die meedoen
geen enkele hoogwaar
digheidsbekleder zit.
We hopen er het beste
van.
STOORZENDER 1
„Er wordt wat afge-
kletst in dit land". Een
dergelijke verzuchting,
waarbij het vierde
woord ook wel eens
door een nog minder
vleiend synoniem
wordt vervangen, valt
met onregelmatige tus
senpozen te beluisteren
uit de mond van parle
mentaire journalisten,
zoals ondergetekende,
wier taak het is de
woorden van politici
dagelijks te volgen. Nu
is dat allemaal best vol
te houden als de Ka
merleden of bewindslie
den één voor één hun
stemgeluid laten horen.
meer politici tegelijker
tijd aan het woord zijn.
Dat overkwam ons
maandag.
In een van de vergader
zalen der Tweede Ka
mer (de Schepelzaal)
boog de commissie voor
Economische Zaken
zich over het exportbe
leid van het kabinet-
Van Agt. In een andere
zaal (de Grote Zaal) zat
de commissie voor
Volkshuisvesting zich
het hoofd te breken
over de huurprijzen van
vandaag de dag. Beide
onderwerpen lagen net
zover van elkaar ver
wijderd als de zalen
waarin zij besproken
werden. Zij worden
door enkele brede en
minder brede wandel
gangen en met drie
trappen van elkaar ge
scheiden. Kortom: er
was geen enkel verband
tussen de twee bijeen
komsten, totdat
Totdat er ineens iets
misging. Toen 's lands
hoogste econoom, mi
nister Gijs van Aarden-
ne, in de Schepelzaal
met vuur de inspannin
gen van zijn ministerie
op het gebied van de
exportbevordering ver
dedigde, klonk opeens
uit de luidsprekers
dwars door zijn zware
stem het evenmin zoet
'gevooisde geluid van
Marcel van Dam, Spe
cialist Volkshuisvesting
van de PvdA, die in de
andere vergaderzaal
aan het woord was. Een
unieke technische sto
ring. Terwijl Gijs de
Kamercommissie be
zwoer de organisatie
van zijn departement te
laten voor wat zij is,
hield Marcel de export-
specialisten voor „dat
de zorg voor de volks
huisvesting gepaard
gaat met steeds zwaar
dere lasten". Onver
stoorbaar, alsof dit duet
grondig was ingestu
deerd vervolgde Gijs:
„Dat heb ik altijd al ge
vreesd".
STOORZENDER 2
Het leek eerst allemaal
zo natuurlijk dat het
slechts weinigen opviel
dat de Schepelzaal
plotsklaps ook het to
neel geworden was van
een volkshuisvestings
debat. Toen het goed en
wel doordrong en de hi
lariteit over de stoor
zender zich van alle
aanwezigen meester
had gemaakt, leek het
euvel al weer verhol
pen en maakte Van
Aardenne zich op jzijn
betoog te vervolgen.
Maar hatsekidee, daar
was Marcel van Dam
plotseling weer aanwe
zig, thans nog luider en
nadrukkelijker dan
even tevoren. „Zou ik
nu ook in de Grote Zaal
te horen zijn?", vroeg
de minister zich be
scheiden af. En prompt
kwam er vanuit die zaal
weer een hartekreet
van Van Dam: „Dat is
voor ons onaanvaard
baar".
Temidden van het toe
nemend gelach en ge-
gniffel begon de minis
ter zich echter toch wat
onzeker te voelen. Hij
had het toch al moeilijk
genoeg de Kamercom
missie van zijn gelijk te
overtuigen. „D'r zal
toch wel ergens een
knop zijn om die man
af te zetten?", vroeg
Gijs, hulpeloos om zich
heen blikkend. Zaalbo
des ijlden heen en weer
en doken achter de cou
lissen. Enkele ogenblik
ken later werd \fan
Dam definitief het zwij
gen opgelegd. „Hè, hè",
zuchtte de bewindsman
en hij vervolgde zijn be
toog alsof er niets ge
beurd was. De etherpi
raat liet (helaas, want
wij houden wel van een
verzetje) niets meer van
zich horen.
t'
H I
A.
Het voorblad van het
Engelse Bijbeltje van
koningin Wilhelmina.
Oe tekst luidt: Voor de
Nederlandsche Her
vormde Gemeente te
Londen. Wilhelmina. In
1940 door mij gekoght
in Londen en gebruikt
tijdens mijn verblijf in
het Verenigd Konink
rijk.
JHSTERDAM „Duits is voor mij de taal van
tijnheerHitier", zei koningin Wilhelmina in
Dnden tegen de schrijver A. den Doolaard, toen
{j in een vanuit Zwitseland gesmokkelde bundel
trzetspoësie de Duitse vertalingen van Neder-
indse gedichten onder een stuk blauw papier
egplakte. Den Doolaard had de koningin er
list op gewezen, dat het weggeplakte Duits ook
- taal was, waarin mensen als Goethe en Schil-
t hun meesterwerken hebben geschreven. De
t deze anekdote sprekende ovrzettelijkheid van
iningin Wilhelmina is de rode draad, die loopt
or de tentoonstelling „Wilhelmina in Londen",
gistermiddag in het Rijksmuseum in Amster-
i werd geopend.
jaar. Dit temeer daar er veel
over de vorstin is geschre
ven, maar er nog nooit een
degelijke expositie over haar
doen en laten in Londen
bleek te zijn ingericht
Bij de uiteindelijke opzet
e onverzettelijkheid van de
Inmalige vorstin, zowel ten
hzien van de tegenover de
loffen in te nemen hou-
ten aanzien van haar
[ornemen om Nederland na
torlog te „vernieuwen", is
luurlijk niets nieuws. In
s wat in de loop der jaren3 heeft de afdeling Nederland
er de in 1962 overleden ex-
rstin is gezegd en gesch re
is haar standvastigheid
ns haar gedwongen ver-
in Londen een vast te-
|»kererid element. Het zal
weinigen verbazen dat
het belangrijkste deel
i haar regeringsperiode is
gorden.
wetenschap was voor
I afdeling Nederlandse Ge-
fciedenis van het Rijksmu-
um aanleiding om in dit
pderdste geboortejaar van
ningin Wilhelmina extra
pdacht te besteden aan die
belangrijke fase uit haar
jgeerperiode van vijftig
Geschiedenis van het
Rijksmuseum zich vooral ge
richt op de staatkundige kant
van het verblijf in Londen,
waarin de verhouding tussen
vorstin en kabinet een zeer
voorname plaats inneemt. En
vijfjarige ballingschap», dat is dan ook goed te zien,
koningin Wilhelmina waarbij overigens direct moet
-worden opgemerkt dat de
tentoonstelling er hierdoor
niet minder aantrekkelijk op
is geworden. Integendeel:
Aan de hand van zorgvuldig
uitgezocht foto's, herinnerin
gen, dagboekpassages en
brieven van zowel de minis
ters als de koningin zelf,
worden de ontwikkelingen in,
de Londense regering ge
toond. Zoals bijvoorbeeld het
aftreden van minister-presi-
Koningin Wilhelmina voor de microfoon van Radio Oranje.
dent De Geer in september
1940. Hij had zich de woede
van de koningin op de hals
gehaald door voor te stellen
om buiten Groot-Brittannië
om een aparte vrede met
Nazi-Duitsland te sluiten. In
de vitrines van het Rijksmu
seum hangen verschillende
ontwerpen voor dé radiorede
over het ontslag van De
Geer, waarin de werkelijke
reden van diens aftreden
verzwegen werd. Ook aan de
opvolger van De Geer, Ger-
brandy, wordt de nodige aan
dacht besteed. Maar ofschoon
hij het in het begin van zijn
ambtsperiode goed met de
koningin kon vinden, liepen
hun ideeën naarmate de oor
log vorderde uiteen, overi
gens zonder dat het tot een-
onherstelbare breuk met
Wilhelmina kwam. Het ging
hierbij met name om het be
stuur in Nederland direct *na
de oorlog. Zoals bekend was
de vorstin van mening dat
„vernieuwde personen" oud-
verzetsmensen uit het bezette
vaderland en zijzelf verant
woordelijk zouden moeten
zijn voor het toekomstige be
leid. Niet de Londense minis
ters. In dat nieuwe staatsbe
stel zou, zoals de geschied-
Jong in zijn boek over de
Londense periode aangeeft^
de Kroon een veel groter in
vloed hebben en moesten de
partijpolitieke tegenstellin
gen van voor de oorlog ver
dwijnen.
De onenigheid - want zo mag
ie het zeker noemen - die
hierover binnen de regering
ontstond, wordt aan de hand
van authentieke documenten
getoond. Een van de mooiste
voorbeelden hiervan is een
nota die Gerbrandy over Ne
derland na de oorlog schreef
en waarin hij voorstelde dat
het oorlogskabinet op „zeke
re tijd" na afloop van de
strijd zou aftreden. In de
kantlijn staat een niets aan
duidelijkheid te wensen
overlatende reactie van de
koningin: „Onmiddellijk af
treden, proclamatie opmaken
(ik)".
Hoewel er geen twijfel over
kan bestaan dat het werk
van dr. L. de. Jong een be
langrijke steun is geweest bij
de uiteindelijke opzet van de
expositie, heeft het Rijksmu
seum er terdege voor opge
past „Wilhelmina in Lon
den", het karakter te geven
van een „aan de muur ge
plakt boek". Zo heeft men
naarstig gespeurd naar wat
meer tastbare herinneringen
aan het koninklijk verblijf in
Engeland, wat tot gevolg
heeft dat naast de helm die
koningin Wilhelmina steeds
bij zich droeg ook haar Lon
dense bijbeltje, de op kasteel
Neyerode teruggevonden
voorzittershamer van het ka-
binet-Gerbrandy en een in
een kamertje van het minis
terie van onderwijs aange
troffen schilderij van het Ne
derlands onderkomen in En
geland zijn te bewonderen.
Verder worden op twee tele
visies regelmatig films ver
toond: De een over de her
denking van 10 mei 1940 en
10 mei 1941 in Londen en
een interview met de toen-
van de koningim F. van 't
Sant, de ander over een be
zoek van de vorstin aan het
opvangcentrum voor de door
haar zo bewonderde en ge
waardeerde Engelandvaar
ders. Ook czijn er passages te
beluisteren uit toespraken die
voor Radio Oranje werden
gehouden. Het pronkstuk is
de zogenaamde „Verzetsta-
fel" van koningin Wilhelmi
na uit paleis Het Loo, waarop
de vorstin tastbare herinne
ringen aan het verzet (boe
ken en foto's) had samenge
bracht en die alleen door
haar en één van haar hofda
mes mocht worden aange
raakt.
Wie nu na dit alles denkt zë=
ker een dag nodig te zullen
hebben om de expositie in
zijn geheel te kunnen zien,
zal bedrogen uitkomen. De
tentoonstelling „Wilhelmina
in Londen" wordt gehouden
in de kleine tentoonstellings
zaal van de afdeling Neder
landse Geschiedenis van het
Rijksmuseum, een ruimte
van hooguit vijftien bij "zeven
meter. Bij elk thema (onder
meer „Leven in Londen",
„Relatie tot de kabinetten"
en „Waardering voor de En-
gelandsvaarders") zijn echter
zulke karakteristieke voor
beelden gezocht, dat zij aan
duidelijkheid niets te wensen
overlaten.
„Wilhelmina in Londen" is
tijdens dc- dagelijkse ope
ningsuren van het museum
toegankelijk en loopt tot en
met 1 februari van het ko
mend jaar.
JOS TIMMERS
HAAG Verrassend was hét be
niet, dat het gesprek van het ka-
met werkgevers en vakbeweging
Stichting van de Arbeid van afge-
n dinsdag niets heeft opgeleverd.
I kende immers reeds lang de
dpunten van de verschillende par-
Die lagen in menig opzicht ver
en en ze waren onwrikbaar. Even
het er nog op, dat er ruimte was
een echt gesprek, toen de vakcen-
es FNV en CNV aan de vooravond
de bijeenkomst na afloop van de
aderingen van hun toporganen
mededelingen wilden doen: Had
hun voorlieden toch nog een onder-
delingsmarge meegekregen Het
ijdele hoop. „Ze zijn allenlaal ge
keerd," moest minister Albeda
stellen. Maar de bewindsman blijft
spel volgens de reglementen spelen
wdl de gesprekspartners nog eens
cnroepen. Het zal wel de laatste
zijn, want hij komt in tijdnood en
eite is ook zijn speelruimte niet
"1: de Tweede Kamer heeft hèm ge
werd..-
liggen die standpunten De werkge-
i die al lang in de financiële puree zit
dagen met angst en vreze, dat de
kosten komend jaar met acht procent
en gaan stijgen, mede op grond van
afgesloten cao's (waaraan zij overi-
'-elf hadden meegewerkt) en smeek-
om lastenverlichting: drie procent zou
er op de loonkosten gematigd moeten
worden. Het kabinet erkende die mati-
gingsnoodzaak, mikte echter op twee pro
cent. Totdat de Tweede Kamer op nog
verdergaande matiging aandrong. Toen
kwam het met 2,5 procent door voor te
stellen de loonsverhoging via de prijscom
pensatie met 2 procent te beperken en
door een half procent van de yakaptie-
toeslag af te knabbelen. De feitelijke te
ruggang voor de werknemers zou minder
zijn, want er zou onder meer belastingver
laging tegenover staan. En die belasting
verlaging zou zo worden geregeld, dat de
laagste inkomens minder pijn zouden lij
den dan de hogere ingevolge de- slogan
voor de jaren tachtig: de sterkste schou
ders moeten de^ zwaarste lasten dragen.
Toen kwam de vakbeweging in het ge
weer. Eén opvatting hadden ze gemeen:
Over matigen valt alleen te praten als we
ook kunnen zien, dat het daarmee beoog
de doel, te weten herstel van het bedrijfs
leven en dus herstel van de werkgelegen
heid, wordt bereikt. De werkgevers moe
ten niet alleen azen op onze centen, zo
was de redenering, ze moeten er ook wat
voor teruggeven en dan geen vage belof
ten, dat het automatisch goed zal komen,
maar iets concretere. Over de wijze waar
op zich die matiging zou moeten voltrek
ken was men het in vakbondsland niet
eens.
Het CNV wilde een stuk prijscompensatie
wel ruilen voor belastingverlaging mits
het maar voor één keer zou zijn, daarbij
vergetend dat een dergelijke operatie al
eerder was uitgehaald. De FNV zei dan
ook bikkelhard: Die prijscompensatie is
het enige dat ons nog aan zekerheid rest,
daar moet afgebleven worden. Stel dan
maar een maximum aan prijscompensatie
en vakantietoeslag, aldus de FNV, overi
gens nog in zoverre vrijblijvend dat de
achterban er ook mee zou moeten instem
men. Dan bereik je niet genoeg matiging,
reageerden de werkgevers. Stop, riep de
vakcentrale van middelbaar en hoger per
soneel MHP, dan worden de middeninko
mens (lees: onze leden) nog meer het kind
van de rekening. Inderdaad, erkende mi
nister Albeda, er is al zoveel genivelleerd
en er kan in de toekomst nog wel vaker
een beroep moeten worden gedaan op die
sterkere schouders.
De vakcentrales stonden weer schouder
aan schouder in hun verlangen, eis mag
men wel zeggen, dat het minimumloon en
de minimumuitkering niet in koopkracht
achteruit mogen gaan, want Albeda had
gemikt op min én procent. Als je dat
evenmin wilt volvoeren ten koste van de
sterkere schouders zouden de mensen met
de minima nog meer belastingverlaging of
andere lastenverlichting moeten krijgen.
Dat kost de schatkist anderhalf miljard,
zuchtte Albeda, dat hebben we niet be
schikbaar.
Misschien zou er toch nog wel met wat ge
ven en nemen iets van een overeenkomst
te bereiken zijn geweest als de werkge
vers zich wat soepeler hadden opgesteld
ten aanzien van de matiging-betekent-
werk-redenering. Toen het daarover ging
in het gesprek van de Stichting van de
Arbeid laaiden de emoties hoog op en
wellicht daardoor werd de handreiking
van FNV-voorzitter Kok niet opgemerkt.
Andere dan het wat meegaander CNV
heeft de FNV het door interne verdeeld
heid heel moeilijk. Daar zijn stromingen,
die elk geloof in het nut van matiging
hebben verloren (de voedingsbonden),
maar er ziin er ook (de industriebonden),
die wel willen matigen zonder al te zware
zekerheden, omdat ze duizenden ontsla
gen zien en dan leveren de leden enkele
tientallen procenten in....
De filosofie van Kok moet zijn geweest:
als ik de werkgevers zo ver kriig om in
derdaad over werkgelegenheid en ar
beidsmarktproblemen te praten en daar
komt wat uit, dan kom ik straks niet met
lege handen bij mijn leden als ik hun
vraag in te stemmen met matiging. Laten
we daarover gaan praten, als het kan van
daag of morgen nog, stelde hij voor. Albe
da schatte dat aanbod wel juist in, moedig
de zo'n snelle gedachtenwisseling meteen
aan. De werkgevers hielden de boot ech
ter nog wat af. Ze herinnerden zich, dat
ze een jaar geleden zo'n gesprek in het ka
der van een breed akkoord hadden aan
vaard en dat de FNV juist dat bijna-ak-
koord de grond in had geboord door ver
dergaande looneisen te stellen. Nu wilde
men wel praten, maar niet op stel en
sprang, temeer niet omdat men een inter
ne studie hierover op stapel heeft staan.
Natuurlijk, werkgevers kunnen geen kei
harde garanties geven dat het beschikbare
werk behouden blijft, dat er nieuwe
werkgelegenheid ontstaat, dat er meer
deeltijdbanen kunnen komen, dat men
meer zal denken aan kwetsbare groeoen
en noem ma?r op. Maar ook bij de FNV
zijn wat dit betreft de eisen al niet meer
zo keihard, men 2iet er ook wel in, dat er
geen sprake kan zijn van gelijk overste
ken, matiging voor werk. Een redelijk uit
zicht (met ingecalculeerde risico's) en een
regelmatig overleg over arbeidszaken wil
men echter wel. Door dit wat nurks af te
wijzen wekken de werkgevers de schijn,
dat het er in hun ogen niet zo veel meer
toe doet, een overeenstemming met de
vakbeweging. De buit is al binnen, gema
tigd zal er toch worden, goedschiks of
kwaadschiks, dat zegt de Tweede Kamer,
dat zegt het kabinet.
Die schijn wordt nog versterkt doordat
werkgeverevoorzitter Van Veen later in
deze week al heeft geroepen, dat de (nega
tieve) zaken nu duidelijk genoeg zijn en
dat er thans maar een loonmaatregel moet
komen. Zijn collega Van Eijkelenburg
wilde aanvankelijk ook op deze toer gaan,
maar hij bedacht zich en wil het gesprek
met vakbeweging en regering zowel over
loonmatiging, werkgelegenheid en ar
beidsmarkt toch nog voortzetten. Met het
CNV zijn ook nog wel zaken te doen, met
de FNV alleen als de regering haar voor
nemens substantieel wijzigt. Het is nauwe
lijks te verwachten, dat Albeda met iet,
wezenlijk nieuws op tafel zal komen. Het
gesprek van dinsdag wordt weliswaar nog
eens in het kabinet doorgenomen en dat
zal nog wel tot enige bijstelling van be
leidsvoornemens leiden, maar fundamen
teel zal dit niet zijn, de Kamer heeft im
mers ook gesproken
Veel perspectief op toch nog een akkoord
is er dus niet. En dit temeer niet, omdat
Albeda uiterlijk half november hoe dan
ook rond wil zijn omdat overeenstemming
of loonmaatregel nog moeten worden uit
gewerkt (in belastingtabellen, wetsont
werpen e.d), terwijl de computers hunke
rend zitten uit te kijken naar de nieuwe
gegevens voor de loonberekeningen.
.Daarentegen zeggen FNV en CNV, dat zij
op zo'n korte termijn hun leden niet kun
nen raadplegen. En de MHP Die laat het
langzamerhand wat onverschillig: Het is
een schimmenspel, de loonmaatregel ligt
toch al klaar, zegt men in dat kamp. Met
zoveel verschillen van opvattingen - en er
zijn er nog wel meer dan de hier opge
somde - plus een nu wel tamelijk vastbe
raden kamnet kan een loonmaatregel ei
genlijk ook niet uitblijven. Maar Albeda
wil nog één keer proberen de partijen
rond zich te verzamelen en tot een zekere
eensgezindheid te brengen. Hij wil achter
af niet het verwijt krijgen, dat hij niet al
les geprobeerd heeft langs minnelijke weg
te bereiken wat nodig en dus onvermijde
lijk is.
JO SMITS
