Raksie is op herhaling
Vlarilou den Outer: „Een
openbaring; alleen dat boeren
en rochelen blijft vies..."
ïït
George Gussenhoven ergert zich
wild aan het proefbruggetje
•de
ItedMarilou
ds
Op mijn omwegen dóór stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
W«k«lijka verschijnt in de Leidse Courant de rubriek
„Hond zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond (of
soms ook wel een kat) beschreven die in het asiel ver
blijft om daar een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij
het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek beschre
ven honden zijn óf gevonden, óf door hondenbezitters
naar het asiel gebracht. Ze worden om uiteenlopende re
denen afgestaan, vaak begrijpelijk, maar soms ook vol
slagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschreven die
ren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur onder
gaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van circa 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen.
Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden.
Tel.: 411670. Geopend di. t/m vr. 10-12 en 14-17 uur, za. 10
tot 12 en 14-16 uur. Zondag en maandag gesloten.
^AD/REGIO
LEIDSE COURANT
De ayatollah van de Leidse binnenstad is
nog niet koud terug van vakantie, of hij
ergert zich alweer naar. George W.M.Gus-
senhoven, permanent belager van Leidse
gemeenteraad en onvermoeid strijder
voor het schone aangezicht van de city,
bracht een aantal weken, zoals bij hem ge
bruikelijk, in Hongarije door. Ik kan me
best voorstellen, dat er dan na thuiskomst
een rilling van ellende door je heen voelt
gaan, als je het „proefbruggetje" over de
Nieuwe Rijn voor ogen krijgt. En dat na
Boedapest, dat op het gebied van bruggen
wel wat fraaiers te bieden heeft George
G., de onwankelbare, kreet „te wapen" en
ging aan de slag. Een foto van de wonde
plek in het stadsschoon en een fel com
mentaar werden ter publicatie aangebo
den.
„Deze foto dan", aldus George Gussenho
ven, „laat zien hoe het „proefbruggetje"
bij de Beschuitsteeg (gisteren officieel geo
pende Sint Sebastiaansburg) het fraaie
uitzicht op één van Nederlands mooiste
bruggen onze met veel geld gerestau
reerde Koornbrug totaal verziekt. On
danks bezwaren van vel$ kanten moest
en zou dit geval er komen en wat de uit
voering betreft, lapt het college van B en
W zelfs de gemeenteraad aan zijn grove
laars. Immers, van een „proefbrug", waar
toe de raad in januari 1980 besloot, kun
nen we moeilijk spreken als we het resul
taat bij de Beschuitsteeg aanschouwen.
Het is een zeer degelijk stuk werk, dat on
der het mom van „kapitaalsvernietiging"
wel nooit meer van z'n leven zal verdwij-
nen. Zullen we inspraak en gedachtenwis-
seling in Leiden dan voortaan maar ge-
woon vergeten zo stelt George G. ons
gepijnigd voer.
ZATERDAG 6 SEPTEMBER 1980 PAGINA 5
IDEN Raksie, de
®r id die deze week
rm wordt aanbevolen
or het Nieuw Leids
irenasiel is net zoals
l tja, de hond van vori-
week een recidivist,
w het dan in de gunsti-
betekenis van het
ord. Raksie werd na-
lijk ook al een keer
der door het asiel ge-
latst en is nu weer op
iarn oude stek terugge-
.ksie is een zwarte bast-
d en hij is vier jaar
Hij is een compacte
ld en heeft een zachte,
kortharige vacht. Zijn
ei (ofthoogte is ongeveer
centimeter. Met een
etje fantasie zijn er in
oi' m trekken te ontdek-
n van een Keeshond en
n een Terrier. Hoewel
verre van raszuiver is,
i in Raksie een aantal
rdige trekken van di-
rse honderassen vere-
gd en is het eindresul-
t best bevredigend te
tmen.
■A ksie is het slachtoffer
een uiterst ongelukki-
samenloop van omstan-
Raksie houdt niet van autorijden
digheden. Zijn wat oudere
baas werd gekweld door
een hernia en was hier
door niet meer in staat
Raksie elke dag de nodige
beweging en frisse lucht
te geven. Raksie is een
vrij gemakkelijke en lieve
hond. Hij vecht niet met
andere dieren, zelfs aan
poezen heeft hij geen he
kel en hij kan ook met(
kinderen uitstekend op
schieten. Het enige waar
Raksie totaal geen waar
dering voor kan opbren
gen, is een ritje in de auto,
dus dagtochtjes per vier
wieler zijn niet aan hem
besteed. Mogelijk kan hij
nog wennen aan het auto
mobiel.
Raksie kan door zijn com
pacte bouw en goede ka
rakter terecht in de mees
te huishoudens. Op het
asiel is hij onderhand wel
uitgekeken, hoe gezellig
het daar dan ook mag zijn.
Katja
Katja, de recidiviste van
vorige week heeft een
nieuw tehuis gevonden.
Hopelijk hoeft zij nu niet
meer in het asiel terug te
keren.
De Sint Sebastiaansburg op de voorgrond, vernielt het aangezicht van de Koornbrug. Volgens de heer Gussenhoven
althans.
\ANKOMENDLEIDSSTUDENTEDEEDVOOR5000 GULDEN CHINA AAN
•ek J
kwam in fases op tafel.
Begonnen werd met de
poten met zwemvliezen. Een
pijnlijke geschiedenis voor
een buitenstaander. En zo
werd de eend verder in
gedeelten geserveerd, in een
soort plechtigheid. Tenslotte
kwam de kok met een hele
Peking eend in volle glorie,
maar niemand had er toen
nog trek in. Het ritueel is
het bijzondere eraan. In feite
is het de omgekeerde
wereld: beginnen met de
brokstukken en eindigen
met de hele vogel. De
Chinezen lezen ook van
achteren naar voren en ze
lachen waar wij om zouden
willen huilen.."
Het is Marilou in een korte
spanne tijds duidelijk
geworden, dat de Chinees
geen kant uit kan. Er is te
weinig geld en een
vriendelijk gezicht loont nog
niet. Een student Engels
hoeft niet te hopen op een
stage in Londen of in
Amerika. Verreweg de
meeste Chinezen komen niet
verder, dan hun eigen stad.
Armoe heeft Marilou den
Outer ook gezien: „in de
buitenwijken van Kanton;
vervallen huizen en heel erg
somber. Er werd ook
gebedeld, hoewel dat streng
verboden is. En er is gewoon
een jongerenprobleem met
werkloosheid. We wilden
een keer gaan rolschaatsen
op een rolschaatsbaan waar
ook veel jonge Chinezen
waren. Het werd ons
vriendelijk maar
nadrukkelijk ontraden; men
had liever niet dat we met
die jeugd in aanraking
kwamen. Ik ga beslist over
een paar jaar terug naar
China, dat dan wel een stuk
veranderd zal zijn. Maar er
zal dan nog minstens één
probleem zijn overgebleven,
althans een probleem in
onze westerse ogen, en dat is
het keihard boeren en
luidruchtig rochelen, zowel
door mannen als vrouwen.
Heel erg vies, moet ik
zeggen. Maar men schijnt er
geen zakdoeken te kennen
en dat is nog steeds
doodnormaal
had ik ergens een lekkend
bad en de hele vloer stond
blank". Maar ze heeft het
geweldig gehad. Treinen
naar Kanton, in het zuiden,
twee uurtjes van Hongkong,
in een vochtige warmte van
33 graden, alsof het een
stomerij was. Vliegen naar
Sjanghai met z'n enorme
stortbuien en buiten de
oevers tredende grote rivier,
de Jangtse Kiang. Sjanghai
met het zakencentrum, de
grote kantoorgebouwen die
op haar een Parijse indruk
maakten. Sjanghai is lang
westers geweest, maar de
mensen zijn de Europeanen
ontwend en kijken je aan
alsof je een wereldwonder
bent.
Daar was Nanking, met z'n
dubbele brug: beneden de
trein en een verdieping
daarboven het wegverkeer.
Een rondvaart op een groot
meer, erg Chinees, met
allemaal kleine haarfijne
bruggetjes. Vijf dagen
Peking. „Een geweldig
wijdse stad die veel indruk
op me heeft gemaakt. Daar
had je die tienbaans wegen,
vol fietsers, bussen en
vrachtverkeer, en een
enkele auto anno 1930,
waarschijnlijk het bezit van
partijbonzen. En de Muur
natuurlijk, vol toeristen en
Chinezen; in een schitterend
landschap waar de muur
zich voortkronkelde tot in
de blauwe verte". In 15
dagen China-puur kun je
niet al te veel doen. In
Peking even wat
moeilijkheden, toen
plotseling de paspoorten
ingeleverd moesten worden
aan de gidsen die ze de
volgende dag weer
teruggaven. Onduidelijk. De
gidsen mochten overigens
ook niet met de gasten aan
dezelfde tafel eten. Chinese
mannen in blauwe broeken
en een wit overhemd
daarboven, vrouwen vaak
zelfs fleurig gekleed, vooral
in Sjanghai. In Peking was
het wat soberder en
uniformer, daar zijn ze meer
behoudend. Met haar kennis
van twee wintercursussen
Chinees kon Marilou niet
veel doen. „Voordat ik terug
ga zal ik zorgen, dat ik wat
meer kennis van het
Chinees heb opgestoken. Je
leert het standaard Chinees
van Peking. Ik ken, dacht
ik, tweehonderd tot
driehonderd karakters van
de ongeveer dertigduizend
die er zijn. De gemiddelde
Chinees kent er rond de
drieduizend. Daar kan hij
een krant mee lezen. Maar
ik ga me er verder in
verdiepen".
De mensen hebben op
Marilou den Outer een erg
vriendelijke indruk
gemaakt. „Ik geloof, dat ze
allemaal Engels aan het
leren zijn. Ze willen graag
Engels met je praten en als
je zelf wat Chinees probeert,
komen ze er meteen met
Engels tussen. Erg
nieuwsgierig ook, zijn ze. Je
hebt als buitenlander steeds
drommen mensen om je
heen. In de winkels is het
helemaal uniek. Je hoefde
maar het kleinste dingetje te
kopen of honderden
Chinezen stonden om je
heen. En je maar aanstaren
en in je portemonnee kijken.
Om verlegen van te worden
gewoon. Je ging van de
weeromstuit terug staren.
Cultuur, daar had ik meer
van verwacht ja.
Waarschijnlijk verdringen
ze het decadente verleden
van de steenrijke keizers,
ofschoon overal
monumenten een
opknapbeurt krijgen".
„Ja, het leven is in China
volkomen anders. Weinig
variatie ook. Er is maar één
soort frisdrank, één soort
bier, één soort thee. Er
wordt weinig gerookt; door
vrouwen helemaal niet, ja,
een paar oude dames heb ik
zien roken, dat is waar.
Chinees ontbijt Heb ik een
paar keer besteld, maar dat
breekt je op: vet en warm,
een gloeiende rijstsoep, dat is
water met een paar
rijstkorreltjes erin. Daar zit
kraak noch smaak aan. En
gestoomd brood en veel
zoetigheid, met koekjes en
cakes. En daarna weer twee
keer warm eten, en vet.
Onverminderd soep toe.
Altijd en overal soep toe.
Chinees eten Nou nee, hier
in Nederland wordt niet
Chinees gegeten. De Chinees
kent geen loempia. Dat is
een andere uitvinding.
Prachtig was in Peking het
ritueel rond de Peking
Duck, de Peking eend, in
een fantastische entourage.
Peking eend op een banket.
Enig, echt waar De duck
nu het gevoel, dat ik nog
wat van het oude
oorspronkelijke China heb
gezien. Maar dat zal wel
veranderen door die
westerse en Japanse
inbreng. Dat gebeurt er al
volop!"
Via de jeugdreisvereniging
NBBS begon Marilou op 7
augustus met nog een stuk of
negen Nederlanders haar
Chinese avontuur: 25 dagen,
ofwel 15 dagen China, een
dag of wat reizen en een
verplicht oponthoud in
Hongkong. Kosten: 5000
gulden, afl-in, maar voor dat
geld zit je dan ook boven op
de Grote Muur met een
prachtige blik over het oude
keizerrijk en laat in het park
kun je zien hoe de Chinezen
hun avonden plegen door te
brengen. Met veel lachen.
Chinezen zijn niet alleen erg
vriendelijk, ze lachen aan én
stuk door, om de kleinste
kleinigheden en om dingen
waar „wij" de lol niet van
inzien. Dat is ook een
aardige zakcent waard om
dat eens mee te mogen
maken.
„Ik had al heel lang
interesse in China, dat nu
zijn poorten voor het
buitenlandse toerisme heeft
opengezet", vertelt Marilou
den Outer me. „Ik had nu
nog wat geld en voor ik ging
studeren wilde ik mijn
plannen verwezenlijken".
De Thaise
luchtvaartmaatschappij
bracht haar en een Haagse
vriendin van Schiphol naar
Hongkong, de laatste
westerse stad op de grens
met China. Hongkong hoeft
voor haar niet meer; dat is
één grote sjachermarkt en
commercieel gedoe. Nee,
geef Marilou die luxe
Chinese treinen maar. „Als
buitenlander kun je
uitsluitend eerste klas
reizen. Prachtige treinen
werkelijk, met tapijten op de
grond en een grote plant óp
het tafeltje en gordijntjes
voor de ramen. Er werd
constant groene thee
geschonken, in een
porceleinen beker. Een,
vrouw liep af en aan met
een grote thermoskan vol
kokend water en deelde
theezakjes uit. De beste
service. Dat was een trein
anders dan anders.."
In de steden werd gereden
in mini-busjes met
airconditioning die
nauwelijks moeite deden om
andere voertuigen en de
duizenden fietsers te
ontwijken. Marilou heeft
niets van verkeersregels
ontdekt op de grote wegen
met soms tien rijbanen: „het
was vaak om je hart vast te
houden. Onvoorstelbaar
gewoon, al dat getoeter en
belgerinkel waar niemand
zich iets van aantrok; en
geen ongelukken. Hoewel;
maar die heb ik niet gezien.
Mooie hotels ook, al heb je
er ook nog heel oude bij. Zo
den Outer is al
®nveer een paar dagen
tifjerug uit. China, maar ze
inB nog niet over haar
toffie-inzinking heen.
een maand dronk
je geen koffie en dit
{ebrek ging zelfs met
ioofdpijn gepaard.
den Outer en vriendin Luduin Salters op de Grote Chinese Muur: eenzaam maar niet alleen
Marilou: ,,lk moet weer aan koffie wennen".
,Ik moet nu weer aan koffie
(rennen, na al die hete
troene thee. Daar stond ik
nee op en ging ik mee naar
|ed". Ach, het is maar een
fleine bijkomstigheid en
Jhina is zo veel groter en
hdrukwekkender. Marilou
23) moet alle impressies
(eret nog verwerken, daarna
oujaat ze in Leiden
icejeschiedenis studeren en
nisjrat publicistisch universitair
enyerk doen. En veel zien te
diq>aren, want na verloop van
ijd wil ze terug naar China.
sdqVoornamelijk om te
eekunnen vergelijken. Ik heb
en.
