\oordwijk studeert
ieuwbouw Palace
op
'Volksoploop bij een troonswisseling
rond het eeuwenoude Hof van Holland
de fiets vanRoelofarendsveen naarhet
'Baflo'
sOp
Engelse
Gelijke kansen voor
mannen en vrouwen,
ook in hogere functies
J
NOORDWIJK
lat de ruïnes
ifzienbare tijd
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
30 jaar zee
verkenners
Boter-
huiseiland
DE KAAG De stich
ting Zëeverkennerscen-
trum Kagerplassen viert
zaterdag 6 september het
feit dat 30 jaar geleden
het Boterhuiseiland als
buitencentrum in ge
bruik kon worden geno
men door zeeverkenners
uit de Haagse en Leidse
regio.
Het eiland in de Zijl heeft
een ligplaatscapaciteit van
95 vaartuigen en wordt ge
bruikt door 16 groepen
met in totaal 600 leden.
Van april tot oktober
wordt er door de zeever
kenners ook gekampeerd
opo het eiland aan de zuid
zijde van de kagerplassen.
Vanaf 13.00 uur zijn er de
monstraties feilen, plank-
zeilen, roeien, schieman
nen, touwslaan, pionieren
en bruggen bouwen. De
zeeverkenners zullen ook
een model-tentenkamp in
richten en houtvuren aan
leggen. Om vier uur
's middags begint een
vlootschouw van bijna 100
Lelievletten en schouwen,
sleepvaartuigen en wacht
schepen.
LEIDEN Naast het scheppen van gelijke
kansen voor mannelijke en vrouwelijke sol
licitanten wil het gemeentebestuur ook aan
dacht gaan besteden aan de gelijke kansen
voor beide geslachten bij hogere functies.
Onlangs verscheen een door de afdeling Per
soneelszaken opgestelde nota waarin voor
stellen worden gedaan om gelijke kansen te
scheppen.
Het grote probleem zowel voor mannen als bij
vrouwen bij de discussie rondom de hogere
functies is dat er bij de gemeente Leiden eigen
lijk geen gericht carrièrebeleid bestaat en het
ook nog maar de vraag is of een dergelijk be
leid binnen de Leidse organisatie wel mogelijk
is. Desondanks meent de afdeling personeelsza
ken toch wel enkele drempels te kunnen weg
nemen die vrouwen de toegang tot hogere
functies kunnen belemmeren.
Enkele van deze drempels zijn bijvoorbeeld dat
de organisatie niet gewend is aan vrouwen op
hogere functies, dat het voor vrouwen minder
vanzelfsprekend is om te gaan studeren en dat
vrouwen gehinderd worden doordat zij naast
hun werk vaak voor een gezin moeten zorgen.
'Het ontbreken van een loopbaanbeleid, het
ontbreken van begeleiding voor studerende
ambtenaren en het ontbreken van een over
zicht van mogelijkheden voor vrouwen op de
arbeids- en studiemarkt tellen voor vrouwen
nog zwaarder dan voor mannen,' aldus de nota.
Het rapport doet een aantal suggesties om te be
reiken dat het aantal vrouwen op hogere func
ties zal toenemen. Allereerst zou er meer voor
lichting moeten worden gegeven over het feit
dat het voor vrouwen ook nuttig kan zijn om.
aan hun loopbaan te werken. Met informatie--
materiaal en vormingsprogramma's zouden de
vrouwelijke ambtenaren kunnen worden voor
gelicht over de praktische mogelijkheden die zij
hebben. Wanneer zij besluiten om te gaan stu
deren zou er begeleiding en extra faciliteiten
beschikbaar gesteld moeten worden om de
slaagkans te vergroten.
Tenslotte doet de afdeling personeelszaken een
suggestie die ook al bij eerdere vrouwenmoties
werd besproken. Voor hogere funties in adver
tenties zou kunnen worden aangegeven dat bij
gelijke geschiktheid de voorkeur naar een
vrouw zal uitgaan. Hierbij bestaat echter het
gevaar dat deze toevoeging de kwaliteit van het
manlijke aanbod zal doen verminderen zonder
dat hier een voldoende kwalitatief aanbod van
vrouwen tegenover staat. 'En. dat zou een slech
te zaak zijn' aldus de afdeling Personeelszaken
die adviseert om eerst maar eens te kijken hoe
andere gemeenten deze problematiek aanpak
ken voordat Leiden hieraan begint.
LEIDSE COURANT
UJINES SPOEDIG TEGEN DE GROND
Grand en Seis heeft een schetsplan
emaakt voor nieuwbouw op dit mar
ante punt van de badplaats. Dit plan
(rordt momenteel door B. en W. bestu-
eerd. Naar verluidt zou het vrij goed
n in de regels,, die het gemeentebe-
voor het bouwen op deze plaats
de boulevard heeft gesteld. Zo zou
pand op de begane grond ruimte
ieden aan horeca-accommodatie, con-
s/vergaderruimte, en dergelijke. Op
verdiepingen, vijf in totaal, komen
ppartementen. Na de derc|e verdie-
krijgt het gebouw een gevarieerde
oogte, waardoor het een minder mas-
aanzien krijgt en beter aansluit
de reeds bestaande nieuwbouw aan
Koningin Wilhelmina Boulevard.
is persé niet zo, dat voor dit plan
een bouwvergunning is verleend",
eelde wethouder Cees van Duijn mee. De
rocedure zal waarschijnlijk zo zijn, dat
bestudering plaatsvindt van het
hetsplan. Geeft het college daaraan zijn
dan .wordt door de architect een
uwplan ontworpen en eerst dan staat
het aan B. en W. ter beoordeling of voor
het ingediende bouwplan een vergunning
wordt verleend. In wiens opdracht het ar
chitectenbureau werkt en wie dit miljoe
nenproject gaat financieren, is op dit mo-
'vond, 29 juni 1912 werd het met een feest
maal ingewijd. Sinds die tijd domineerde
Palace in het hart van de badplaats en het
heeft in de ruim vijfenzeventig jaar van
z'n bestaan aan tienduizenden vakantie-
ment nog niet bekend. Het gemeentebe- gangers uit binnen- en buitenland gast-
tuur van Noordwijk zou nielj onwelwil- vrijheid verleend.
lend ten opzichte van dit schetsplan staan,
al zal het bij de onderhandelingen zeker
In de laatste jaren leek het hotet een steen
des aanstoots te worden. Het begon met
eisen stellen wat vormgeving en andere een kwestie tussen het gemeentebestuur
esthetische aspecten betreft. Anderzijds is
het natuurlijk van groot belang voor de
badplaats dat de puinhoop aan het Palace-
plein zo spoedig mogelijk verdwijnt.
Het Palace Hotel werd in 1912 gebouwd
op de plaats van het vroegere Badhotel
van Willem Hendrik van Konijnenburg.
De N.V. Hotelmaatschappij Noordwijk aan
Zee nam dit bedrijf in 1911 over voor
72.000,-. Direct daarop begon men met
de sloop „en in het volgend jaar verrees
daar een paleis", meldt Noordwijks histo
rieschrijver Kloos. Het Palace Hotel met
z'n 95 kamers werd opengesteld voor het
internationaal badverkeer, aangeduid
door de wapens van Brazilië, Duitsland,
België, Hongarije, Frankrijk, Rusland, En
en eigenaar-directeur Nico van Hese over
het sluitingstijdstip voor de bar-dancing,
waarbij de gemeenteraad een eind wilde
maken aan een oud privilege van het ho
tel om tot 's nachts vier uur open te zijn.
Daarna was er een zibh lang voortslepen
de touwtrekkerij tussen gemeente en ho
teldirectie over een aangebrachte over
kapping van het terras, waarin tenslotte
de Raad van State de knoop moest door
hakken.
De climax kwam in de rampzalige decem-
bernacht van 1978, toen Palace in vlam
men opging en er een rokende puinhoop
overbleef. Plannen tot herbouw gingen de
mist in doordat de hoteleigenaar en de ge
meente het niet eens konden worden, on-
geland, Nederland, Amerika, Hongarije, der meer over de hoogte van het te ver-
Frankrijk, Rusland, Engeland, Nederland,
Amerika. Oostenrijk, Spanje, Argentinië,
bouwen pand. Maar intussen bleef de bad
plaats zitten met een geschonden aange-
Zwitserland en Noordwijk, in het front zicht. Een face-lift, eventueel a la Le
van de omvangrijke gevel. Zaterdaga- Grand, is hard nodig.
WOENSDAG 3 SEPTEMBER 1980 PAGINA 5
studenten aan, die de inmiddels döor Piet
van Rijn verlaten boerderij in
Roelofarendsveen hadden gehuurd. Daarbij
kwamen nog een paar fietsende
schaatsvrienden en er ontstond een groep
van twaalf man. Ik weet, dat dit verhaal
moeilijk is.
Een jaarlijks terugkerend familiebezoek, tot
1977, was het. Toen verhuisde Piet van Rijn
voor het oog van gans televisiekijkend
Nederland naar Maplehurst in Zuid-
Engeland. Esdoornhorst, zouden wij zeggen.
De fietsende groep werd daardoor niet
verontrust, en al spoedig werd het plan
.opgevat om de tocht via de boot naar
Engeland te maken. De peddelende rakkers
maakten het zelfs zo bont, dat ze in Baflo
het naambord Baflo onteigenden en het op
de eerste rit naar Maplehurst meenamen.
Bij de toegang tot het Britse Esdoornhorst
zetten de koene Veense pedaalridders het
Groningse bord neer, want eigenlijk wilden
ze het liefst elk jaar naar Baflo rijden om op.
schaatspeil te blijven en de
vriendschapsbanden te onderhouden, De
boot werd algauw verwisseld voor het
vliegtuig, want gaandeweg waren het
twintig liefhebbers die naar het Engelse
„Baflo" wilden rijden. En de fietsen gingen
mee aan boord. De KLM staat werkelijk
voor niets.
Huppekee naar Londen gevlogen. En
daarna de prestatie: 's zaterdagsmorgens op
reis en daarna ongeveer 600 kilometer door
het prachtige, golvende Zuid-Engeland
fietsen. En 's maandagsavonds weer safe bij
moeders thuis. De Veen Baflo is weer
gedaan; met Nederlandse bloemen, als een
fleurige groet van huis tot huis. En tot
wederziens, op de één of andere manier.
voor recepties, bruiloften en
partijen, die begeleid gaan
worden met all-in service
paketten, onder meer
inhoudende het voorrijden
van koetsjes om daarmee de
eigen tijd een eeuwtje terug te
zetten. Alleen de
tegenprestatie wordt
uitgedrukt in een hoeveelheid
vigerende vrij harde
Hollandse guldens. Het Hof
kan niet op, zou je zo zeggen,
maar de hofhouding ziet het
allemaal met vertrouwen aan.
Want een begin zonder
enthousiasme is een vervroegd
einde. Ik hoor daar ook, dat er
een zaal is, geschikt voor „een
dertigtal" personen en er is
ook een zaal waarin
gemakkelijk 120 mensen een
plaats kunnen vinden. Dat zal
dan de zaal zijn waar
eergisteren ongeveer
driehonderd dames en heren,
lacherig en koket, als haringen
in een tonnetje zaten.
Toekomstplan: een extra
vergaderzaal. Misschien in de
tuin. Aan een hofnar is nog
niet gedacht. Die zal zichzelf
wel aandienen. Het Hof van
Holland blijve bloeien en
groeien. Zeker nu het
verankerd ligt, moet dat
mogelijk zijn.
Een niet zo alledaags
gezicht op Schiphol:
zeventien geestdriftige
wielrijders en hun
verzorgers tijdens de
klassieker
Roelofarendsveen-Baflo c.q.
Maplehurst (U.K.). Met de
bloemen die een fleurige
groet uitdrukten. Kijk maar
eens aan: daar is KLM
cóntactemployee (een
functie die we nog zelden
zijn tegengekomen) Erica -
Heydy van der Zeep wat
een ongedachte wereld
die als een der eersten zulk
een charmante groet in
ontvangst mocht nemen. En
contact is het begin der
KLM-wijsheid. En verder
van loss of lynx: Sjaak van
Rijn, Jos van Rijn, Jan van
der Sprong, Leon
Hoogervorst, Nico
Rotteveel, Nico van der
Wereld, Piet Klein, Willem
Hooymans, Kees Paauw,
Kees van Noort, Sjaak
Rietbroek, Nico van
Brussel, Hein Krantz, Jan
van Rijn, Michiel
Doornbosch, Harry Ramler,
Theo Schakenbosch, Will
van den Berg (chauffeur),
Kees van Berkel
(toerleider) en Hans Janson
(medische verzorging). Dat
was het einde; dat deed de
deur dicht.
'vorig jaar van voorganger
Oehl de klassieke parel van de
Voorstraat voor een fiks
bedrag overnam.
Rekensommen hadden de
nachtrust al menigmaal
verstoord. Een dik miljoentje
zat er wel, binnen die van
nostalgie druipende muren
rond de met palmen omgeven
„wintertuin". Maar Het Hof
bleef Het Hof en iedereen had
daar aardigheid aan. Totdat
„de omstandigheden des
levens" ook Willem Vink te
pakken kregen. Persoonlijke
redenen noopten Vink het Hof
jammerlijk af te stoten,
hartezeer, dat aan een nieuw
tijdperk voorafging. Overigens
schijnt Joop van den Anker
(directeur van het voormalige
Palace Hotel en recentelijk
eenzelfde functie uitoefenend
in het hotel-restaurant „Fruits
de Mer") al veel eerder te
kennen hebben gegeven, eens
de vorstelijke bezitter van het
Hof van Hólland te willen zijn.
Toen Willem het vinkentouw
naderde, werd het Joops tijd
en zijn vrouw Joke vond ook,
dat hij het maar moest doen.
„Dat maken we nooit meer
mee", moet Hof-directeur Joop
van den Anker gedacht (of
gezegd) hebben toen hij,
zijdelings, vernam van de
parkeerchaos in de dorpskom,
omdat tout le monde zijn
troonsbestijging wilde
meevieren. Daarin zal hij
gelijk krijgen, tenzij hij over
onbepaalde tijd op zijn beurt
de macht overdraagt aan
iemand die dan weer Het Hof
van Holland in alle eer en
deugd wenst te handhaven.
Want het was deze week wel
erg duidelijk, dat al die
toegestroomde meelevenden
heel erg blij waren met het
voortbestaan van deze
uitzonderlijke herberg in een
met zwaarbeladen
zilverkleurige plateaus in een
soort wanhopige steeple chase
van de bar naar de afnemer.
De bar was de commandopost,
de onuitputtelijke, niet te
stelpen bron ook van alles wat
maar drinkbaar was. Via een
redelijk vrijgehouden zijspoor
werden de bitterballen en de
opgemaakte hartige hapjes in
grote hoeveelheden naar de
verschillende bestemmingen
gerangeerd, waarna ze werden
Het Noordwijkse Hof
van Holland had
maandagmiddag meer
weg van het Hof van
Eden. Zowat de hele
erl bad- annex
bloemenplaats scheen
a| leeggelopen en de massa
gj volks concentreerde zich
n£| op één punt aan de
c| weergaloze Voorstraat:
Het Hof van Holland,
ter plaatse in de
1 geschiedenis al in 1609
als
pleisterplaats voor de
sic vermoeide, hongerige en
n dorstige reiziger, ging
e van de hand. Het
1 gerenommeerde hotel-
k, restaurant, van een type
n dat nog maar zelden
II voorkomt, werd op 1
april van het vorig jaar
(en dat was niet bij wijze
van grap) door Vink van
Oehl overgenomen en
nu was het Van den
Anker die de
deursleutel uit de
vingers van Vink griste.
Vele honderden
partijgangers waren
daarvan getuige.
ze Althans een handjevol
aj dat dicht bij de plaats
i van handeling stond,
v< want de menigte zelf zat
volkomen vast in de
,ie Zeilen en gangen van het
gebouw.
Dat waren de Noordwijkse
ingezetenen in redelijken en
"zelfs goeden doen; welgesteld
aanlopende relaties,
representabelen in
Blijdschap alom, zo op het oog: Willem Vink draagt schertsenderwijs de notsieu-
tels over aan nieuwe eigenaar Joop van den Anker; rechts mevrouw Joke van den
Anker, die kennelijk nog meer perspectief ziet.
uitgaanstenue van goede snit
of in snoezige toiletjes. Kijken
en gezien worden. Dat was
ook de bijna voltallige roerige
Noordwijkse horeca-wereld,
en juist deze aanwezigheid
scheen op de kenners
bijzonder veel indruk te
maken. Waar toevallig geen
mensen konden staan, stonden
ontelbare bloemstukken. En
daartussen door laveerden
hooggemutste koksfiguren,
dienstertjes en zwarte obers
gedistribueerd. In twee uur
tijd steeg de gezelligheid van
gereserveerd naar uitbundig.
Tot de tap toe ging. De sleutels
waren toen inmiddels al van
eigenaar veranderd. Dat had
vrijwel niemand in de gaten.
Het Hof van Holland bruiste
enorm en tierde weliger dan
ooit. De nieuwe hofhouding
mocht nadien moe maar
tevreden zijn.
Inderdaad dacht Willem Vink
niet aan een aprilmop, toen hij
I Als je maar fietsen kunt. Voor de rest maakt
(je het niets uit. Daaraan moest ik denken, toen
,aij ik het laatste nieuws vernam aangaande een
5r] stel nog lang niet doorgedraaide Veenders.
In Roelofarendsveen woont namelijk een
n€ groepje halsstarrigen dat al jaren een
B traditie aan het hooghouden is. Ze fietsen
rai zich een rotje. Laten we dat maar zeggen,
f om te beginnen. De feiten volgend, moet ik
Q u mededelen, dat de gebroeders Van Rijn al
jij, in 1975 de aanzet gaven tot de Veense
,n „klassieker" Roelofarendsveen-Baflo. En
p weer terug. Baflo mag wellicht
qe onvriendelijk klinken, een beetje blafferig,
jrj, maar Baflo is een oprecht noord-Gronings
dorp, waar vriendelijke mensen wonen. In
y mijn eigen diensttijd ik moet nu
teruggaan tot de dagen dat we een Britse
U£j „drill" kregen hadden we op de kamer
een formidabele Grunneger die iedereen
q bang kon maken en in een onheilspellende
jq bui z'n plaats van herkomst nadrukkelijk
Qf spelde als „Baffflo", waarbij z'n ogen
bliksemschichten schoten alsof hij Wodan
zelf was. Maar Baflo moet erg aangenaam
zijn.
Laten we het nu hpbben over, de Van Rijns
uit het Veense. Nog niet zo lang geleden
verhuisde een Van Rijn onverhoeds naar
Baflo. Slechts weinigen verdiepten zich in
de zin daarvan. Een enkeling vond, dat je
pe de naam irt runenschrift zou moeten
neerkrassen. Niettemin, ook de verhuisde
r Van Rijn bleef een fervent
roi 'schaatsliefhebber, zoals alle Van Rijns
'a] schijnen te zijn. Die lui houden des zomers
•la hun conditie op peil door te fietsen. Dat
gebeurde door tweemaal 300 kilometer naar
Baflo en terug te rijden. Van de Veen uit
dus. Bij de groep sloten zich vijf biologie-
monumentale, even umeKe,
omgeving.
De Van den Ankers gaan het
Hof voortzetten zoals 't Het
Hof betaamt. Joop en Joke
kennen de hotellerie als hun
broekzak; nou ja, Joop zou dit
kunnen beamen. Vader Van
den Anker was eigenaar van
„Esplanade" in Nijmegen en
zoon Joop deed in het vak
Europese ervaring op. Chef
kok Piet van Dam is met de
Van den Ankers meegekomen
om de keukenbrigade van het
Hof te gaan leiden. Nieuwe
heren, nieuwe wetten. Terwijl
Willem Vink van de nood een
deugd heeft gemaakt en
terzijde is getreden, hebben
Joop en Joke, als echte
hofmakers, al besloten Het
Hof van Holland nog
aantrekkelijker te maken met,
bijvoorbeeld, de invoering van
een „happy hour", een
gelukkig uurtje. Wat dat in de
praktijk ook moge zijn. In elk
geval is gedacht aan
aanwippende mensen uit het
bedrijfsleven, kantoren,
banken en dergelijke. Lieden
die 's middags na de baas z'n
tijd hun gelukkig uurtje
kunnen bouwen. De
(vreemde) gang van zaken
schijnt gebaseerd te zijn op een
eerste borrel die voor eigen
rekening is. De fweede is op
kosten van Het Hof, maar over
een derde, vierde, laat staan
een vijfde, wordt verder maar
niet gesproken. Het „happy
hour" wordt voorts geschraagd
door een borrel-garnituur dat
hongerig maakt en derhalve
gratis door de hofhouding
wordt verstrekt. Ook is al
gesproken over een andere
„special": een koffie-met-
gebak-uur, in de ochtend, voor
kriekende dames en dolende
wandelaars. Er moet zelfs
gedacht zijn aan „een gezellig
contact tussen de gasten" en
aan het maken van
wandelingen door het oude
dorp Unter den Linden. Dan
komt er nog wijd en zijd
bekendstaande Dolf Pierie, die
op gezette tijden de piano zal
bespelen. Dames en heren:
Dolf Pierie, pingelend in de
weekeinden en later ook op
andere dagen, voor het
sfeertje.
Intern zullen de vijftien ruime
hotelkamers een moderner
aandoende allure krijgen. En
dan maar hopen, dat ze „ja alle
belegt sind" in het seizoen en
daarbuiten. Verder ziet ook
het nieuwe runnende paar het
Hof als een uitgelezen centrum
