ns-eri maan d lang op z'n Japans
hee drinken in Volkenkunde
Oud-gediende van
de NEM kreeg ouwe
trouwe Corrie
als uitgeleide
ichting 'Eigen Kamer' wil woning-
>od onder studenten oplossen
~N VOOR 200 APPARTEMENTEN IN LEEGSTAANDE WOLFABRIEK LANGEGRACHT
LEIDSE COURANT
a//#i 1
VOLKENKUNDE" VERWELKOMT25.000-STEBEZOEKER
'ne"nteJ00ste en 25.000-en-
aand md'e bezoeker van deze
ee Bredase meisjes
akten gistermiddag
compleet verraste
ruk, toen ze aan hun
dgang over de
toonstelling „Bazaar -
rktsteden in Noord-
(hanistan" in het
tsmuseum voor
kenkunde aan de
dse Steenstraat
den beginnen, maar
r een moment
•ndelijk doch beslist
jrschote^ weerhouden
«"wonfe do°r de
denken ggeleerde
:unstig èeumdirecteur zelf.
>orschowordat jullie verder
an de vqli wil ik je
:erne e«jecjelen dat jullie de
""""bèjOO:
^te
Stichtiiositie zijn zei prof.
en op dP.H.Pott, die in
i zit te «elschap was van drs.
•lof J.Munneke,
de SticlterVator van de
Hing Islamitisch
•ningen luurgebied en Afrika
voor Inrichter van de
13 typete show, en mr.
éénpepald S. van der
C: é^aten, voorlichter
Kr he' rijksmuseum
lie het nme' een prikkende
rdeningger de gelukkigeb
in hl aangewezen. „Jij
imde Snt nummer 25.000",
anitair^r. Harald tegen de
e to 'ariee
imte en
>n wasieneumleerlinSe
n zijn :ie-Louise Braat, „en
c.i was jij nummer
ngen opioi", tegen 13-jarige
hikken jne Braatt zusje van
^^""Jie-Louise en ook
van het
dag l sdase Newman-
hoeve" ege.
tellen, r sta je dan als een paar
loze
eumbezoekstertjes, in
of j0 gezelschap van wat
ndinnen en ouders.
rrpCtfaar een dagje in Leiden,
dg trein. En op de
ieumkaart, die iedere
>lier dient te bezitten,
den ze Volkenkunde
Vikt, „omdat dat een
menteiije groot museum was",
t de reSens Marie-Louise. Van
het pavfghaanse bazaar hadden
lopig ben nog geen benul
wordeiid; dat ging eigenlijk
self, toen ze voor de
det van de verrassend
n comnntiek gekopieerde
is, ktstraten stonden.
H. laar met de neus in de
de rr en dat voor
mentenedames die zichzelf niet
)0.000,-laid zien als
met eeumloopsters. Marie-
.000,se kreeg van
Een tnschapper Pott het boek
»emeen») „Wonderen der
psheid", een echt
lenkundeboek, en zusje
dne ontving (om de
et het ende 25.000 bezoekers
iële pcte moedigen) een
geen Hop met brochures over
g extraenkunde. De
Om Ihorende vriendinnetjes
'meenten niet in de
hologische kou staan en
hun waren er
ljoen gvplaten aangaande de
/ïeerbuar (desnoods weg te
isieledenken aan broertjes of
uiterstidjes). „Geluk ermee",
maxii
:ht te
r es ta u
Prof dr P.H. Pott (rechts) haalt de 25000-ste bezoeker binnen. Geheel links Marie-
Louise Braat, naast haar zusje Sabine.
zo eindigde dr. Pott, die
duidelijk* liever omgaat met
hypothesen en afgeronde
feiten, zijn kort betoog; „dit
is een buitenkansje; jullie
hebben geluk gehad. Het
boek gaat over een gezellig
onderwerp".
Volgens drs. Munneke, is het
behalen van 25.000
bezoekers aan een speciale
tentoonstelling binnen
„Volkenkunde" in nog geen
zeven maanden tijd nogal
opmerkelijk. „We gaan met
deze bazaar-expositie door
tot 4 januari volgend jaar; er
kan dus nog meer bij. In '70
hadden we hier een
tentoonstelling over
Groenland, die trok in een
iets langere periode dan
zeven maanden 26.000
belangstellenden. Een topper
was de tentoonstelling
„Indianen en
bleekgezichten", in '64. Daar
kwamen 36.000 mensen op
af". Een redelijke conclusie
is dus, dat „Bazaar,
marktsteden in Noord-
Afganistan" (die positief het
getij mee heeft, omdat het
land van herkomst negatief
te lijden heeft) nog aardig
wat interesse zal weten op te
wekken alvorens de zaak
gesloten wordt. Overigens
had drs. Munneke
recentelijk gehoord, dat in
het betrokken
noordafghaanse gebied
dat hij na enkele
verzamelreizen goed heeft
leren kennen ook het
hardnekkige verzet tegen de
sowjet-invasie gaande blijft.
„En een Afghaan zal zich
blijven verzetten tegen alles
dat tegen zijn levenspatroon
ingaat. Dat kan heel erg
lang doorgaan... Ik hoop, dat
de Russen eruit gesmeten
worden."
Japans
Los van dit alles en van nog
verder uit de buurt, komt
volgende maand een Japans
item naar het Leidse
„Volkenkunde". Vanaf 12
september tot 26 september
komen twintig Japanse
leerlingen van de
traditionele thee-school
Kabori Enshu (omtrent
Tokio) in de aula
demonstraties verzorgen van
een hyperbeschaafde thee-
ceremoniekunst, zoals die
alleen maar in Nippon
mogelijk is. En een kimono
show; die komt er ook nog.
Na 26 september tot 13
oktober, als de Japanse thee
begaafden weer van het
volkenkundig toneel
verdwenen zullen zijn,
resteert nog een
tentoonstelling in foto's over
de thee-ceremoniekunst. En
wat nog zwaarder geldt: er
blijft in Leiden, in de tuin
van „Volkenkunde",
permanent een origineel
traditioneel theehuis staan.
Dat „vertilbare" huis wordt
opgetrokken vlakbij een
vijvertje; de meest ideale
combinatie die er bestaat.
Het gaat om een Japanse
aanbieding, met die thee-
demonstratie en -huis. Na
inspanningen van de
directeur-generaal van CRM
in Japan. In Japan dacht
men: je moet uiteindelijk
anders met thee kunnen
omgaan dan de Europese
supermarkten hun klandizie
voorschotelen. Inrichter van
deze maand Japanse thee-
ceremoniekunst-
demonstratie-tentoonstelling
is Japan-kenner drs. (bijna
dr.) Willem van Gulik, zoon
van de auteur van de
Rechter Tie-verhalen en
conservator van „Japan"
aan „Volkenkunde".
Vakwerk weer van Van
Gulik: in „no time" een
expositie op poten zetten.
Althans, dit vertelde me mr.
Harald, al voorlichtend.
U kunt zich afvragen: wat
mot dat nou, met die thee
Wel, het gaat er in
beschaafd Japan (dat weer
veel en veel groter is dan
beschaafd Nederland) met
de groene thee heel
bijzonder aan toe. Ik neem
onmiddellijk aan, dat
nagenoeg niemand uwer het
de zonen der Rijzende Zon
zal nadoen. U zult het in die
periode van 12 tot 26
september zelf kunnen
beamen; tweemaal per dag
en wel dagelijks. Ik heb me
er het één en ander over
laten vertellen. Zo is het
doel van de theeceremonie
(ofwel Chanoyu) niet
uitsluitend wat is
uitsluitend het drinken
van groene thee. „Het is
tevens het streven om
tijdens het ritueel tot een
individuele harmonie en
esthetisch besef te geraken
door middel (gelukkig niet
middels, T.P.) van het zo
hoog gewaardeerde
geestelijk contact tussen
gastheer, mogelijk
gastvrouw, en gast".
Wat lees ik verder Dat het
met die thee allemaal begon
in India, mogelijk al ter
verkwikking van Boeddha,
en in Birma en verder via
China en Korea naar Japan,
waar in 1191 de thee in
handen van een priester
kwam. Met thee bleef men
wakker tijdens de
meditatieoefeningen in de
tempel en de geest kwam
erbij tot rust Thee was ook
een geheim middel om het
leven te verlengen, althans
dat van de aristocratie,
ofschoon het gewas allengs
doordrong tot het volk.
Tegenwoordig hebben we
(wat heet „we") de thee
eigen stijl, op basis van
godsdienstig en zedelijk
gedrag, waarbij gedragsleer
en schoonheid in hoog
aanzien staan. Het ging van
vervolmaking tot
vervolmaking. En dat laten
nu straks onze Japanse thee-
leerlingen ook zien. Het gaat
niet om goud- of zilvermerk,
en ook de Britse mengers
van allerhande theevreugd
komen er niet aan te pas.
Het is iets..., nou ja, het is
iets.
Van eeuw tot eeuw ging de
thee van kom tot kom.
Laten we de slotcompositie
in hemelsnaam maar even
samenvatten, anders is het
eind zoek, want de thee gaat
van generatie tot generatie,
zoals we een dergelijke
voortgang ook kunnen
aantreffen in het Magnificat,
al ging het daar niet om
thee. Laten we ons bepalen
tot „het drinken van thee",
zoals men het in Stadskanaal
tot en met Vierhouten nooit
zal doen; maar ook lieden in
Velsen-Noord en in Ubach-
over-Worms zouden het
kunnen proberen. En dan
hoeven ze niet eens naar
Leiden te komen om de
demonstraties mee te
maken.
In het kort komt het
uiteindelijk hier op neer, dat
men zich als gastheer, als de
thee wordt opgediend,
tegenover de gast
verontschuldigt voor het feit
dat u eerst drinkt, met de
woorden „Staat u mij toe als
eerste te drinken". Neem
dan de theekom in uw
rechterhand en plaats deze
op de linker handpalm.
Breng de theekom tot op
ooghoogte en maak een
lichte buiging en behoudt
het evenwicht (maar dat zal
slechts het geval zijn,
wanneer men eerder in de
tijd zich heeft overgegeven
aan een andere ceremonie;
ik bedoel maar, als de
procenten zijn gaan tellen).
In een vluchtige volgorde
verder: laat de kom weer
zakken tot borsthoogte,
daarna zijn er draaiingen in
allerlei graden rechtsom. De
reden waarom de kom
wordt gedraaid, is het
voorkomen dat er wordt
gedronken van de rand die
in eerste instantie voor u
werd geplaatst, aangezien
deze zijde van de kom door
de gastheer als uitzonderlijk
mooi wordt beschouwd. En
derhalve hoopt de gastheer
dat zijn gast ook dezelfde
waardering kan opbrengen.
Het is van belang om er
zeker van te zijn, dat de
kant die oorspronkeliik naar
u was toegekeerd, zich nu in
een positie bevindt
evenwijdig met uw
linkerzijde. Neem dan een
teugje en geef commentaar
op de goede smaak met de
woorden: „Dit smaakt
werkelijk goed". Toch een
beetje Engels, en bijna een
understatement, want die
Britten zouden er nog veel
mooiers van maken, of al
prijzend aanduiden, dat het
een stuk beter zou kunnen.
Maar goed, op deze manier
geeft u uiting aan uw
waardering jegens de
gastheer voor het maken
van uitstekende thee. Drink
in hemelsnaam daarna de
thee op in enkele kleine
slokjes, maar zet de theekom
niet neer op de mat alvorens
u geheel hebt uitgedronken.
Als je de thee namelijk in de
kom laat staan, koelt ze af
en wordt minder smakelijk.
En de gastheer zou kunnen
denken, dat de smaak van
zijn thee onbevredigend is.
Na de laatste dronk veegt u
de rand van de kom lucntig
af met de toppen van uw
rechterduim en wijsvinger.
Neem dan de kom in
ogenschouw en spreek uw
waardering uit over de
vorm. Doe dit min of meer
overdreven en zet dan de
kom neer op de tatami mat
Daarna kan u nauwelijks
meer iets gebeuren. Of het
moeten de schuldeisers zijn,
de belastingtellers en de
periodiekenophalers. Daar
helpt geen theeceremonie
tegen. Als de rust na de
laatste beweging niet
gestabiliseerd zou zijn, dan
zou ik het, als vluchtige
theecursist maar opgeven.
Kom evenwel naar Leiden,
naar „Volkenkunde", en
steek er wat van op. En dan
heb je altijd nog lui die
zeggen: thee daar lust ik
tabak van
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Eind vorige week nam
62-jarige HCG-er S.W.
Buis (voorheen
medewerker van de
NEM in Leiden), als
VUT-profiterende,
afscheid van zijn
werkkring. Hij was
planner, laatstelijk, en
ging voortijdig
krachtens de nieuwe
mogelijkheid de laan uit.
Maar zijn afscheid werd
onvergetelijk. Heer Buis
was al een jaar of zes,
zeven, gewend om zijn
vakantie trekkend door
te brengen in Overijssel.
Daartoe maakte hij
gebruik van epn
Overijssels pa d, een
hengst, tegennatuurlijk
Corrie geheten, en een
huifkar. Daarmee trok
hij met z'n hebben en
houwen de Overijsselse
provincie door. Steeds
maar weer met Corrie,
die z'n baas telkenjare
voor een paar weken
helemaal doorkreeg.
Eén en ander kwam ter
ore van de Leidse
collega's, die deswegen
de idee kregen om good
old S. W. Buis bij zijn
heengaan uit te luiden
in z'n eigen stijl. Eind
vorige week was het
zover. Men schetse Buis'
verbazing en diepe
ontroering...
Laat ik het maar doen, want
die schetsers van dit of nog
wat komen zelden aan bod.
Wie schetste derhalve Buis'
verbazing Goed; welhaast
niemand. Maar volgens
telefonische inlichtingen
kreeg ik toch te horen, dat
gepensioneerde Buis, in het
bijzijn van vrouw, meer dan
beduusd was met die
onvergetelijke verrassing
van z'n NEM-medebroeders.
Men had, na enige
voorbereiding, paard Corrie
uit Overijssel doen
overkomen. Daar stond
Corrie opeens: oog in oog
met uitgediende Buis, die
meer dan ontroerd het
gehele hoofd van Corrie
omarmde en koesterde en
uitnodigde voor het
slotfestival. Er was een
huifkar opgetrommeld uit
het Haarlemse en daarmee
ging het in volle galop aan
op Buis' thuisadres, aan de
Merelstraat in de perifere
Leidse Vogelwijk.
Bitterzoete tranen van
dankbaarheid, en in de
huifkar opgepakt de leden
van de Leidse boerenkapel
„De Doordouwers". Een
alleraardigst uitgeleide van
een aloude lassende
medewerker. En wat Buis
nou het meest onder de
indruk bracht was, dat
Corrie hem weer meteen
herkende. Dit blijft een
verbintenis tot in lengte van
jaren.
De heer Buis, ontroerd door de onverwachte komst van viervoeter Corrie.
Een bijdrage leveren aan het op-
in de leegstand en de woningnood
studenten. Dat is de doelstelling
nlangs in Leiden opgerichte Stich-
aieuw<n Kamer. De stichting wil panden
i om de kamers tegen prijzen van
30.000 gulden aan studenten te ver-
l en woningnood zijn twee 1
Ippen die echter ook in een stad ah
afschiel makkelijk naast elkaar kunnen be
heer D. Van Leenen is voorzitter van
ng Eigen Kamer (S.E.K.) die beide
wil aanpakken: „Het één is het ge-
-ïet ander. Vroeger wilde men nog wel
juis kopen om de kamers te verhuren
igzoekenden. Met de ingestortte wo-
-t is dat nu niet interessant meer. Wij
:hter een manier te hebben gevonden
leide problemen een oplossing biedt".
ren
«gei ]en
/tlf
f I Wn
is in opzet vrij simpel. De SEK koopt
om vervolgens de kamers te laten
tot afzonderlijke leefeenheden. De
het pand worden verkocht aan wo-
'nde studenten voor prijzen variërend
tot 30.000 gulden. Bij de vaststelling
rijs van de kamer wordt ondermeer
gekeken naar de oppervlakte en op welke ver
dieping de kamer ligt. Het sanitair dient ge
meenschappelijk gebruikt te worden zodat het
er in feite op neerkomt dat de student eigenaar
wordt van een gedeelte van de woning. De wo
ningzoekende heeft daarmee een onderkomen
gevonden, leegstaande huizen worden weer be
woond en de grote hoeveelheid woningzoeken
den garandeert de eigenaar dat hij zijn kamer
op vrijwel elk moment weer van de hand kan
doen.
De heer Van Leenen: „De stichting heeft niet
meer dan een bemiddelende functie. Wij gaan
op zoek naar panden en zorgen dat de aankoop
en de verbouwing gefinancierd worden. Zodra
het geheel klaar is doen we het weer van de
hand."
De stichting heeft in haar korte bestaan reeds
één pand aangekocht. Het gaat om het huis aan
de Lage Rijndijk 53 dat over een maand
verbouwd zal zijn zodat de verkoop kan begin
nen. Kopers zijn er genoeg volgens de heer Van
Leenen. „Ik heb zelf een aantal mensen opge
beld die in de krant een advertentie hadden ge
plaatst waarin gevraagd werd om woonruimte.
Zonder uitzondering reageerde iedereen posi
tief". Het kopen van een kamer heeft volgens
hem ook grote financiële voordelen boven het
huren van een ruimte. „Wanneer de ouders
van een student een kamer kopen kunnen zij
de hypotheekrente van de belasting aftrekken.
De werkelijke kosten van een koopkamer lig
gen daarmee veel lager dan de gemiddelde
huurprijs die je tegenwoordig betaald."
Wolfabrieken
pitaal beschikken. Volgens de heer Van Leenen
zijn met bet verzekeringsbedrijf Nationale Ne
derlanden al afspraken gemaakt over de finan
ciering van mogelijke aankopen. Met de ge
meente Leiden is nog geen contact geweest.
„Wij zijn natuurlijk in zekere mate van de ge
meente afhankelijk. Voor de panden die buiten
de vrije vestiging vallen moet de gemeente een
woonvergunning verstrekken. Daarbij zien wij
ook mogelijkheden om grote bedrijfspanden te
verbouwen. Ook hierbij zijn we afhankelijk
van de gemeente wanneer dit gepaard moet
gaan met een wijziging van het bestemmings
plan." Als eerste grote pand heeft de stichting
haar oog laten vallen op de wolfabrieken aan
de Langegracht. Zij heeft eigenaar Zadelhof om
een optie op het pand gevraagd dat vermoede
lijk 3 miljoen gaat kosten. „In de fabriek kun
nen we zeker 200 appartementen bouwen. Het
oude fabrieksgebouw zou dan kunnen blijven
staan wat toch ook veel beter is dan wanneer er
een modern flatgebouw op die plaats wordt
neergezet," aldus de 40-jarige voorzitter van de
stichting. Volgens hem zou de verbouwing in
drie maanden rond kunnen zijn.
Positief
bijdrage aan de stichting moeten betalen. Hier
van worden gas, water en elektriciteit, onder
houdskosten en administratieve kosten betaald.
De heer Van Leenen sluit niet uit dat de stich
ting mensen in vaste dienst moet nemen om al
dat soort zaken te regelen. „Voorlopig doe ik
dat allemaal zelf maar wanneer de zaak goed
loopt hoop ik dat uit handen te geven. Mijn
vrije tijd is ook maar beperkt." Van Leenen is
leraar Engels en studeert aan de rijksuniversi
teit.
De stichting wil haar aktiviteiten beperken tot
studenhuisvesting. De Leidse stichting studen
tenhuisvesting zou inmiddels positief gerea
geerd hebben op de plannen van de SEK. „Het
is wel jammer dat er dan maar voor één catago-
rie wat gebeurt, maar er gebeurt in ieder geval
wat. Bovendien kan iedereen een soortgelijke
stichting in het leven roepen om voor andere
groepen woningzoekenden te bemiddelen." Ad
vertenties om kopers te krijgen heeft de stich
ting nog niet geplaatst. De heer Van Leenen:
„We weten dat er genoeg belangstelling bestaat
maar we willen rustig aan beginnen. We moe
ten eerst maar eens kijken hoe het gaat".
GERT VISSER
LEIDEN/DEN HAAG
„Daar heb ik me nou bar aan
geërgerd", deelde de officier
van justitie bij de Haagse po
litierechter mee en dat was
het feit waar een 31-jarige en
28-jarige clubwerker beiden
uit Leiden zich hadden schul
dig gemaakt. Zij namen een
betonmolen mee die langs de
straat stond en waarvan zij
het vermoeden hadden, dat
die voor de kraakwagen be
stemd was.
De officier ventileerde diens
ergernis middels een eis van
vierhonderd gulden boete en
voorwaardelijk een week ge
vangenisstraf met proeftijd
van twee jaar tegen ieder van
de verdachten.
De rechter volgde de medede
ling van verdachten dat zij
geen intentie hadden om dief
stal te plegen en omdat het te
gendeel niet kon worden be
wezen, sprak de rechter ver
dachten vrij. Om voor het
clubhuis geld bijeen te bren
gen, gingen verdachten er re
gelmatig op uit om langs de
route van de kraakwagen uit
te kijken naar spullen, die zij
op de rommelmarkt konden
verkopen. In dat verband na
men verdachten een kleine
betonmolen mee. Maar dit
werd opgemerkt door buren
die de politie waarschuwden
en zo kwamen verdachten gis
teren voor de rechter.
Zij wilden wel toegeven wat
naïef te hebben gedacht, maar
VERDACHTEN
VRIJGESPROKEN
Betonmolen
bleek
niet
voor
de
kraakwagen
hadden toch in de veronder
stelling verkeerd dat de beton
molen een wegwerpartikel
was. De officier kon zich dat
niet indenken en zag er toch
duidelijk diefstal in. De rech
ter kon wel de ergernis van de
officier begrijpen, maar vond
toch onvoldoende bewijs en
sprak daarom de verdachten
vrij.
