Blacky is
een
probleemloze
hond
iguD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 24 MEI 1980 PAGINA 5
LANGS
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen "Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek
„Hond zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond (of
soms ook wel een kat) beschreven die in het asiel ver
blijft om daar een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij
het dier een goed tehuis vindt De in de rubriek beschre
ven hönden zijn óf gevonden, óf door hondenbezitters
naar het asiel gebracht. Ze worden om uiteenlopende re
denen afgestaan, vaak begrijpelijk, maar soms ook vol
slagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschreven die
ren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur onder
gaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van circa 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen.
Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden.
Tel.: 411670. Geopend di. t/m vr. 10-12 en 14-17 uur, za. 10
^toM^nl^ll^iurjZonda^eiwiiaandaggesloten^^^^
stvieren terwijl de situatie
mervol is Kom kom, niet zo
}er, hoor; we gaan er, inclusief
[o epetities, in oktober een dolle
van maken". Hans van Dam,
cteur van de Leidse schouwburg
'75 jaar bestaat, wimpelt zorg,
en wee met een handgebaar weg.
ïgal vil desnoods pro forma een
het blik een gepijnigd gezicht
waaken, maar dan moet het ook
imejlopen zijn met alle narigheid,
e< Dam heeft nu al voorpret bij de
ag Schte aan het .jubileumstuk", dat
zij oktober op z'n planken moet
v« i: De Bedelaarsopera, van John
gel Daarvoor hebben zich al
d -anten bij de vleet aangemeld.
»r dan honderd lichtekooien,
laars, souteneurs en andere
!r: upte en ongure sujetten. Die
nn 'en 0Ï> auc*ities van 28 en 29
iie i uitgeselecteerd". Nee, Hans van
r ziet het wel zitten met die
v viering. Ik geloof warempel, dat
cl oopt dat 't straks op het toneel
jele e hand zal lopen: „de aard van
mei >tuk, dat aan de deelnemende
gaters veel „eigen ruimte" geeft, is
va rel naar..."
■t di
ven is het en dit even terzijde
he al te rooskleurig gesteld met het
i h< rlandse schouwburgbestel. Dat
Ie 1 k nog van de week, toen de
per menlijke Nederlandse schouwburg-
rige ndere aangelengde culturele
irij: ra-directeuren en directrices in
ichi en congresseerden. Het was het
oge i eigenlijk van het 55ste Leidse
:eur uwburglustrum. Over de
uik nkomst heen hing de Angst Van
elin Congres. Een angst die
;ati< ewakkerd wordt door
ieel overheden, die de lagere
aai heden zoals de gemeenten de
i ei voor de verdeling van de magere
irgi ijnspot in hun maag willen
d sen. „Ja, het zijn beslist moeilijke
n", verzucht Hans van Dam, met
jbelieus op de feiten gedrukt; „de
vei omie loopt terug in alle sectoren,
idie staan nu voor de decentralisatie
dei het welzijnspakket. De
ioverheid gaat meer en meer de
n overhevelen naar de gemeenten.
gemeente, echter, kan niet verder
en dan haar neus lang is. We
^Ben wel mooi 101 schouwburgen in
^Wand, maar er zijn veel gemeenten
|H>een eigen schouwburg hebben
r er wel elders in hun regio van
iteren".
jch lasten van dit Leidse
luwburggebouw komen uitsluitend
r rekening van de gemeente
len, ofschoon omliggende
leenten er de vruchten van plukken
ir er geen cent aan meebetalen. Ze
en wel wijzer zijn. Door die
entralisatie zullen ook zij moeten
n meebetalen aan de gezelschappen
deze streek bezoeken. Evenwel
en bij het verdelen van de pot door
jemeenten prioriteiten moeten
u. den gesteld; verschillende
zijnsvoorzieningen dienen tegen
ar te worden afgewogen omdat je
ïn<j jemeente nu een keer niet in je geld
frnt. Dan kun je geconfronteerd
.den met de vraag of het aantal
N Aouwburgvoorstellingen
'fiandhaafd moet blijven, of dat dat
tl nieuwe voetbalterrein moet
irden aangelegd. Nou, dat
ïtbalveld ligt dan politiek beter in de
Irkt. Dat spreekt. Kijk, daarom
jtaat in de kringen van
uurbeheerders, van bedienaren der
iumkunsten, de angst voor
or" arming van de pluriformiteit en de
O.daliteit van het aanbod",
lis van Dam meent, dat dit niet zo
k voor Leiden geldt, omdat er geen
n gezelschap is in de regio dat zich
fciaal op deze streek richt. Maar in
[ere delen van het land buiten de
is dat wel anders gelegen,
idaar de Angst Van Het Congres,
samenzijn dat zich overigens, tot in
v kleine uurtjes, best vermaakt heeft
de Sleutelstad. „Maar genoeg
to :over", zegt Van Dam, „laten we
nu bepalen tot het feest. Sorry, de
fie is op (11 uur 's morgens;
tegrijpelijk), maar neem nog maar
sigaret". Hans van Dam vertelt,
e zitten hier op enigszins spirituele
nd. In 1705 werd aan ene Jacob van
ïsdorp, directeur van een
ouwburggezelschap in Den Haag,
:essie gegeven voor de bouw van
schouwburg aan de Oude Vest. De
Istimmerman belastte zich met de
iw. Misschien zou dat nu ir. Vos,
icteur van Gemeentewerken, zijn,
Sel^ weet. Er stond eerder ter plaatse
i mouterij, een soort gefermenteerde
uwerij. Onder de vloer van de zaal
nog steeds een wel, een bron, met
aa der water. Daarin dobbert nu een
zegelde fles rond, met een brief,
II
en
1st
Ook een
onthullend
fotoboek
„op de dag van de uitvoering wordt de
„opera" niet beperkt tot de
schouwburg. Nee, zo'n beetie de hele
dag zullen onze snollen, lichte meiden,
hare souteneurs en al wat slechts meer,
op straat hun „beroep" als lokmiddel
uitoefenen en publiek trachten te
trekken voor de uitvoering des avonds.
Waarschijnlijk zich bedienend van de
aloude, halfluide oproep: „ga je mee,
schat Richting schouwburg dan.
Bedelaars zullen die dag ook zitten
bedelen, ergens op een trottoir". Alsof
het nog niet onveilig genoeg is in de
Leidse binnenstad
De Leidse schouwburg bestaat 275 jaar.
Derhalve mag er, binnen de losse
verkoop, een potje van gemaakt
worden; voor die ene keer. Verder gaat
de schouwburg, gemeentelijk gedekt,
een sprekend fotoboek uitgeven,
waarvan het eerste exemplaar bij de
première van de Bedelaarsopera in het
gezichtsveld verschijnt. Van Dam: „Het
gaat over zo veel interessante plekken
in het gebouw, waar mensen niet
komen of overheen kijken. Die
plaatsen zijn, in collages, gefotografeerd
door Dirk Ketting en opgevuld met
anecdotes en heilwensen van mensen
die de schouwburg gebruiken; van
spelers tot en met de pianostemmer. En
eind van het jaar, in alle duistere
verlichte feestelijkheid van de
jaarwende, komt er een langspeelplaat
uit rond de uitstekende akoestiek van
onze zaal. Het zijn opnamen van
concerten met publiek. De muziek
wordt gemaakt door moderne
Leidenaars; de composities zijn van de
tijd rond 1705, maar de uitwerking is in
een swingend hedendaags sfeertje
gezet. Een vrolijke toestand; je ziet het.
Een platenmaatschappij met Beneluxe
interessen is er al voor gevonden en
een pikante bijzonderheid is, dat er
nota bene een optie is voor een groot
aantal elpees door een dealer in Japan
Hans van Dam, zwak
gesubsidieerd.trekt bijna bleek weg; de
futuristische schildering is hem
klaarblijkelijk te machtig geworden.
Met al die ophef in het vooruitzicht;
met zulk een perspectief. En dat na alle
zwartgallige, kaderbepalende,
bekrimpende, ongezoute
verwachtingen. „Nee", zegt hij ferm,
weer aardig hersteld: „wij worstelen en
komen boven. Ik wrijf de brilleglazen
weer tot helder. We kunnen zelfs de
boventoon voeren; ondanks de
beperkte middelen die men ons
toebedacht heeft. Ik weet zeker, dat we
na die Bedelaarsopera (met zeker zeven
voorstellingen), en ook na die
fotocollages en de grammofoonplaat
met een variant op een omroepgezegde
zullen kunnen vaststellen: „Ook
Leiden...!"
winstgevende hond en die beslissing viel
nadelig uit voor Blacky.
Blacky vond het aanvankelijk niet erg
prettig in het asiel en liet dat nadrukke
lijk merken, maar inmiddels heeft hij
zich bij de situatie neergelegd en het
lijkt er op dat hij nu meer gewend is aan
alleen zijn, voorzover daarvan tenminste
sprake is in een bomvol asiel.
Blacky is een beetje fors uitgevallen
poedel, al is hij met zijn 50 centimeter
schofthoogte nog een vrij compacte hond
te noemen. Zijn vacht was enorm dik en
krullendmaar hij is onlangs getrimd en
loopt nu weer rond met een nette schei
ding in zijn haar. Blacky is derhalve
weer helemaal klaar voor een nieuw te
huis. Na drie maanden asielzitten is dat
onderhand wel nodig. Blacky kan gezien
zijn makkelijke karakter in de meeste
huishoudens terecht. Gezien zijn voorge
schiedenis lijkt het alleen niet onver
standig hem lang alleen te laten, dus
werkende families zijn uit den boze.
Panda
Panda, de herder met het terriërhoofd
die vorige week deze kolommen sierde
zit nog steeds in het asiel. Drie mensen
toonden telefonisch belangstelling, twee
kwamen er nooit opdagen en de reste
rende gegadigde bleek ongeschikt te
zijn, wederom in verband met het feit
dat Panda veel te lang alleen thuis zou
zitten. Panda is een erg makkelijke hond
en verdient zeker een tweede kans.
«s een gevoelig beest.
gericht aan „Waarde collega..." Die fles
smeten we erin vlak vóór de opening
van de gerestaureerde schouwburg,
eind 1976".
In de brief, gericht aan „mijn collega
die zo rond 2080 aan een nieuwe
restauratie toe zal zijn,", wordt
informatie verschaft over het. toen al
geplaagde. Leidse kunstleven anno
1976. De voorlaatste restauratie
(waarbij de schouwburg haar huidige
omvang en gestalte kreeg; voordien
was het theater rechter en smaller)
vond plaats in 1865, onder architect
Schaap. Van Dam verwacht de
volgende verbouwing over ongeveer
een eeuwtje. Hoe zijn in die tijd
functionerende opvolger eruit zal zien,
weet hij niet („misschien is het wel een
half marsmannetje in gestroomlijnde
uitmonstering"), maar Van Dam is
ervan overtuigd, dat ook in dat tijdperk
er nog toneel gespeeld zal worden,
„uiteraard, uiteraard". „Hij zal mijn
brief ongetwijfeld vinden en van mijn
oud-Hollands graag kennis willen
Dit over de schouwburg en het
speculeren over de verre toekomst.
Dichterbij ligt de uitvoering van de
Bedelaarsopera. „Een onspeelbaar stuk,
geen opera ook, maar een toneelstuk
met muziek en zang. helemaal bewerkt
door Peter Lintelo die ook de regie
voert. De Bedelaarsopera, van rond
1880, was de voorloper van de Drei
Groschcn Oper. Veel rollen erin, maar
lang niet allemaal waarvoor eerste klas
theaterkwaliteit wordt gevraagd. Daar
heb je 't: de mannelijke rollen worden
gezongen door Hendrik de Zanger en
de vrouwelijke door Mietje Liedje.
Daaromheen ritselt het van de Leidse
figuranten met een grote vrijheid van
interpretatie. Wat er precies uitkomt
moet Peter Lintelo maar uitmaken. Die
heeft met iedere figurerende
straatmadelief, souteneur, struikrover
of welk potentieel fraais dan ook, eerst
een persoonlijk gesprek, ter toetsing".
Het aantal Leidse „lichtekooien en
andere dubieuze vrouwen", die
reageerden op een advertentie in de
bladen, noemt Hans van Dam
„formidabel". „Ik heb wat losgewoeld
met die advertentie Ongure sujetten
solliciteerden bij bosjes. We gaan het
allemaal met elkaar maken. In
augustus is er een verzameling van
oude gordijnen, ouwe lappen, in te
leveren bij de schouwburg. Als het
maar rein is en zonder enge beestjes
erin. Daaruit maakt iedereen, onder
leiding van een heuse kostumière, haar
of zijn eigen kleding van een laag
allooi. Ik zou willen uitroepen: gooi
geen gescheurde panty's of afgedankte
netnylons weg, want onze lichtekooien
hebben ze nodig Echt waar: ik heb
boze vaders aan de telefoon gehad.
Dochters hadden zich aangemeld voor
de uitbeelding van een uiterst
bedenkelijke figuur, waarna mijn
reactie thuis in de brievenbus kwam: ze
waren van harte welkom op de
auditie... De vaders wisten vaak van
niks. En dan kreeg ik te horen: als je
maar niet denkt dat ik mijn dochter
daarvoor laat lenen
Leuke onzin natuurlijk. Van Dam heeft
zich er best mee vermaakt. Het blijft
eind oktober allemaal in het keurige op
het podium van de eeuwenoude en
weer jonge Leidse schouwburg. De
Bedelaarsopera (een jaar of twaalf
geleden nog uitgevoerd door de Haagse
Comedie, maar sindsdien helegaar
opnieuw bewerkt) vereist dergelijke
losbollige toestanden nu eenmaal.
„Trouwens, we maken het nog
sterker", meesmuilt Hans van Dam;
Schouwburg-directeur Hans van Dam.
LEIDEN De meeste honden hebben
wel één of meer onhebbelijke eigen
schappen. Sommige honden gehoorza
men hun baas alleen wanneer het ze toe
vallig zo uitkomt, andere honden blaffen
en grommen tegen alles wat beweegt,
weer andere honden vergrijpen zich aan
leveranciers, postbodes, soortgenoten of
katten.
De hond van deze week, Blacky, doet
niets van dit alles. Blacky is een vijf jaar
oude bastaard-poedel met louter en al
leen positieve eigenschappen. Hij is lief
en gevoelig, gehoorzaam, aardig tegen
kinderen, trekt geen lijn en is op een
rustige manier waaks. Katten beschouwt
hij als eén niet onsypmpathieke diersoort
en rijden in een auto geeft alleen maar
problemen als er wat al te wild wordt
gereden, want Blacky is een voorstander
van een beschaafd weggedrag. Het lijkt
bijna niet mogelijk dat een dergelijk
sympathiek beest ooit in een dierenasiel
terecht zou kunnen komen maar dat is
drie maanden geleden dan toch gebeurd.
De aanleiding is onderhand wel klassiek
te noemen. Het Leidse echtpaar waar
Blacky bijhoorde ging gezamenlijk uit
werken, Blacky zat alleen, ging zitten
janken en blaffen en s'avonds werden de
eigenaren opgewacht door een aantal
helse en hysterische buren die vonden
dat dat zo niet langer kon gaan. Er
moest dus gekozen worden tussen het lu
cratieve werk en de aanzienlijk minder
