Demarco en Fontein
in Galerie De Sluis
Vampiervleermuizen
en Indianengeloof
DEZE WEEKIN DE BIOSCOPEN
Robert Redford zet zich
af tegen de commercie
En verder..,
Exposities van
Ebskamp en
Van Scheijndel
„Kunst is een
weerspiegeling
van realiteit"
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 2 MEI 1980 PAGINA 9
LEIDSCHENDAM In
Galerie 'De Sluis' in Leid-
schendam is tot en met 22
mei een tentoonstelling in
gericht van werken van
Hugo Demarco en Yvonne
Fontein. De prent van de
maand is dit maal vervaar
digd door Ina Bos Van der
Molen. Het werk is getiteld
'schot in de roos' heeft een
oplage van 30 exemplaren
en kost 150 gulden.
Robert Redford en Jane Fonda
LIDO II The electric
horseman (a.l.) met Robert
Redford en Jane Fonda. Re
gie: Sydney Pollack.
Het is alweer bijna vier
jaar geleden dat Robert
Redford voor de camera
stond. Na „All the presi
dent's men" gaf hij te ken
nen wat meer van het le
ven te willen genieten nu
hij nog jong was en hij
heeft - op een gastoptreden
in „Een brug te ver" na -
woord gehouden. De rol
van de cowboy-kampioen
Sonny Steele in „The elec
tric horseman", die hem
tenslotte uit zijn retraite
haalde, strookt dan ook
geheel met Redfords per
soonlijke opvattingen over
succes.
Want deze Sonny Steele, vijf
maal Amerikaans rodeo
kampioen, heeft ook lak aan
een carrière. Na zijn wed
strijdervaring is hij in han
den gevallen van een fabri
kant van havermout, die de
populaire sportheld gebruikt
om zijn produkt via recla
mespots en persoonlijke op
tredens aan de man te bren
gen. Totdat deze Sonny ont
dekt dat het dure renpaard,
waarmee men hem wil laten
optreden verdoofd is, waar
na hij een kloek besluit
neemt en met het dier - en
de feestverlichting waarme
de zij beiden getooid zijn - de
benen neemt.
Einde van de eerste acte van
deze duidelijk in drie delen
uiteenvallende film van
Sydney Pollack. In deel
twee verschijnt Jane Fonda
als een op nieuws jagende
televisiepresentatrice ten to
nele. Zij ziet aanvankelijk in
de cowboy, die een kostbaar
paard „ontvoerde", een ge
weldige primeur maar naar
mate zij langer met deze on
verschillige individualist op
trekt wordt haar interesse
voor de persoon en de
ideeën van Sonny gewekt.
Deel drie is - voorspelbaar -
meer een lovestory, maar
het is de verdienste van Pol
lack en zijn beide hoofdrol
spelers, dat deze zeer nuch
ter, toch menselijk wordt ge
houden zonder in kleverige
romantiek te vervallen.
Pollack heeft met Fonda
(They shoot horses, don't
they?) en Redford (Jeremiah
Johnson) wel eens opmerke
lijker films gemaakt, maar
dit sympathieke verhaal van
een door het publiek op han
den gedragen cowboy, die
alles over boord gooit om
een paard van de commercie
te redden, zal toch iedereen
aanspreken door de soepele
wijze waarop het zonder ef
fectbejag wordt verteld.
MILO
Camera Nightwing (16)
met David Warner en Nick
Mancuso. Regie: Arthur Hil-
Arthur Hillers „Nightwing"
is een nogal ambivalente
film die begint als een
speelfilm rond de proble
men in een Amerikaans In
dianenreservaat en halver
wege verandert in een ver
kapt soort „monstermovie".
Het lijkt in eerste instantie
een interessant werkstukje
te worden waarin de socio
logische elementen over
heersen: Hoofdrolspeler-de
butant Nick Mancuso speelt
een „deputee" in het reser
vaat van de Maskai-woestij-
nindianen. Een man die
zich moeilijk aanpast aan
de zakelijk-realistische
blanke wereld en nog sterk
hangt aan de oude rites en
het geloof van zijn stam,
gesublimeerd in de figuur
van 'Zijn oom Abner, een
oude medicijnman, ge
speeld door de Canadese
Indiaan George Clutesi. Die
Vampiervleermuizen in de aanval op Kathryn Har-
rold.
Abner is de spil in het ver
haal dat in feite het per
soonlijke aanpassingsver-
haal van de „deputee" is.
Simultaan met enkele myste
rieuze handelingen van een
stervende Abner die de we
reld wil laten vergaan, komt
een plaag van bloeddorstige
vampiermuizen over het re
servaat. Ze huizen toevallig
in de heilige grot van de
Maskai-lndianen, in een rots-
gebied waar olie vermoed
wordt en waar blanke pro-
jektontwikkelaars op azen.
De vleermuizen vallen 's
nachts mensen en dieren
aan, verspreiden daarbij de
builenpest waarvoor ze zelf
immuun zijn. Paniek ligt voor
de hand, maar wordt in de
kiem gesmoord door David
Warner die een wel erg mys
terieus rolletje speelt als een
verbeten eenling-verdelger
van het ongedierte. Het „in-
dianengedeelte", de afreke
ning van de „deputee" met
het wrede bijgeloof van zijn
voorvaderen is het meest in
teressante deel, al eindigt
het dubbeldik kitscherig. De
vleermuizen moeten In gro
ten getale voor de sensatie
zorgen. Hiller filmt het effect
vol en spannend voor wie er
van houdt, maar na al die
plagen die de mensheid per
film al zijn voorgeschoteld
kan je daar alleen maar je
schouders over ophalen.
BERT JANSMA
LUXOR Kramer versus
Kramer (a.l.) Rijkelijk met
Oscars overladen film met
voortreffelijk acteerwerk van
o.m. Dustin Hoffmann. Het
verhaal gaat over een jong
echtpaar dat uit elkaar gaat
en strijdt om de genegenheid
van het zoontje, (derde week)
LIDO I Killerfish (12)
Een niet boven de middel
maat uitstijgende rampenfilm
naar het model van „Jaws".
In de hoofdrollen Lee Majors
(de man van zes miljoen) en
Karen Black, (tweede week).
LIDO III Een tip van
de sluier (16) Weinig interes
sante egotrip van cameraman
Frans Bromet, die zich ont
popt als een dolgedraaide re
gisseur. (tweede week)
STUDIO One flew over
the cuckoo's nest (16) Voor
treffelijke film met o.m. Jack
Nicholson als psychiatrisch
patient. Enkele jaren geleden
rijkelijk overladen met Os
cars. (reprise, vijfde week)
TRIANON The Amity-
ville horror (16) Pittig, bloe
dig griezelwerk. (tweede
week)
REX Modellen op por
nopad (16) Pornofilm.
EUROCINEMA I (Alphen
aan den Rijn) Ten (16) Een
al wat oudere Amerikaanse
man op vrijersvoeten. Met de
nieuwe sexbom van de jaren
tachtig Dudley Moore.
EUROCINEMA II (Alphen
aan den Rijn) Once upon a
time in the west (16) 'Ever
green' onder de westerns (reA
prise)
EUROCINEMA III (Alphen
aan den Rijn) The Amity-
ville horror (16) Zie Trianon.
EUROCINEMA IV (Alphen
aan den Rijn) Rabbi Abra
ham in het wilde westen
(ai.) Nieuwe lachtwekkende
avonturen van .Rabbi Abra
ham.
GREENWAY THEATER
(Voorschoten) Spetters
(16) Nieuwste film van Paul
Verhoeven, waarin een overi
gens vertekend beeld gegeven
wordt van de Nederlandse
jeugd.
MlllllMMiminil'-fT BBH
IN LAK-THEATER
EN ACADEMIEGEBOUW
LEIDEN Het
Leids Academisch
Kunstcentrum
(LAK) richt in mei
twee exposities van
Leidse kunstenaars
in. In het Academie
gebouw aan het Ra
penburg 73 hangen
schilderijen, etsen en
tekeningen van Wil
lem van Scheijndel
en de foyer van het
LAK-theater aan het
Levendaal 150 is ge
vuld met schilde
rijen en tekeningen
van de hand van
Winnifred Ebskamp.
Willem van Scheijndel
is grotendeels auto-di-
dact Aanvankelijk
was hij van plan om
een studie schilderen
en tekenen te gaan
volgen aan de Konin
klijke Academie voor
beeldende kunsten in
Den Haag, maar hij
zag daar vanaf omdat Willem van Scheijndel 'hangt'
dèmYe^n crêalfvHeU in hel Academiegebouw,
negatief zou beïnvloe
den. Willem van
Scheijndel heeft de kunst van deze eeuw niettemin diep
gaand bestudeerd. De spontane manier van werken van bij
voorbeeld Gustav Klimt en J. Wagemaker spreekt hem erg
aan.
Bepaalde basistechnieken leerde Van Scheijndel op de vrije
academie in Dén Haag. Zijn grote materiaalkennis heeft hij
gebruikt voor het ontwikkelen van eigen werkwijzen. Het
spiegelgladde oppervlak dat bij enkele van zijn schilderijen
opvalt verkrijgt hij bijvoorbeeld door snel te werken in nat
te synthetische vernis met olieverf, houtskool en condé pot
lood.
Willem van Scheijndel laat zich inspireren door zijn omge
ving, die hij als basis gebruikt voor zijn kunstzinnige fanta
sieën. Het gaat hem daarbij niet om het zo realistisch moge
lijk afbeelden van de omgeving maar om mooie kleuren en
vormen die verwerkt in een schilderij, ets of tekening niet
herkenbaar hoeven te zijn, ook al is dit soms wel het geval.
Fabrieken en machines fascineren de kunstenaar. Zij keren
in ieder geval regelmatig terug in zijn werk, in tal van ver
schillende verschijningsvormen maar vaak wel herkenbaar.
Het geëxposeerde werk is de produktie van anderhalf jaar.
Het kan dagelijks van 10 tot 17 uur worden bekeken.
Ebskamp
Winnifred Ebskamp volgde in tegenstelling tot Willem van
Scheijndel wel een opleiding aan de Koninklijke Academie
voor beeldende kunsten in Den Haag met als specialisatie il
lustraties en decoraties. De Leidse kunstenaar zegt zelf over
het werk: „Over mijn schilderijen en ideeën valt eigenlijk
weinig te zeggen, eigenlijk kan ik er helemaal niets over
zeggen. Ze ontstaan gewoon. Het zijn pure gevoelens die ik
op het doek of papier schilder of teken zonder na te denken,
het heeft geen zin deze gevoelens te analyseren. De schilde
rijen die hier hangen en somige tekeningen zijn eigenlijk
een gedeelte van mijzelf, en dat is ook de reden dat ik be
paalde stukken niet wil verkopen, omdat ik dan een gedeel
te van mezelf kwijtraak".
Het werk van Ebskamp in het LAK-theater is dagelijks van
10 tot 22 uur te bezichtigen.
SCHILDER JOB HABOLD:
Wandpaneel voor de congreszaal van het Algemeen Nederlands Metaalbedrijf
De in Parijs wonende maar
in Algerije geboren kunste
naar Hugo Demarco maakt
schilderijen, grafieken en ki
netische objecten. Centrale
thema's in zijn werk zijn
kleur licht en beweging. Hij
onderzoekt de onderlinge sa
menhang door deze vormen
steeds weer te herhalen. Zijn
kinetische objecten vervaar
digt hij voornamelijk uit
chroom en plastic. Demarco
werd in in 1932 in Buenos
Aires geboren en volgde daar
een opleiding aan de kunsta
cademie. Sinds 1960 woont
hij in Parijs, waar hij zijn op
leiding voortzette.
In de aparte keramiekruimte
van de galerie zijn de plastie
ken van Yvonne Fontein
tentoongesteld. Haar werk
bestaat uit autobussen en dik
ke in ronde theemutsachtige
vormen gevangen vrouwen.
De tentoonstelling wordt
morgen in aanwezigheid van
de kunstenaars geopend. Ga
lerie De Sluis is van woens
dag tot en met vrijdag geo
pend van twaalf tot zes uur,
donderdagavond van zeven
tot negen uur, zaterdag van
elf tot vijf uur en zondag van
een tot vijf uur.
Plastiek van Yvonne Fontein.
LEIDEN Het ene schilderij van Job
Habold (70) geeft te denken en heeft een
beklemmende uitwerking, terwijl het an
der een rustiek en juist vredige voorstel
ling heeft. Kunst moet een weerspiege
ling van de realiteit vormen, vindt de
kunstenaar. De realiteit schildert Habold
niet slechts af met het elan van de kun
stenaar die zich met bijna gesloten ogen
vastbijt op het schetsen van maatschap
pijkritiek, want ook de schoonheid van
de natuur behoort immers daartoe.
In ziin geboorteplaats Amsterdam volgde
Habold 's avonds de lessen van de Kunstnij
verheidschool. Overdag was hij werkzaam
bij het decoratelier van de stadsschouwburg,
waar hij theaterdecors en decoratie- en
muurschilderingen maakte. In die periode
maakte Habold kennis met eminente toneel
spelers als Van Dalsum en Eduard Verkade.
Met hen zou hij later nog veelvuldig wer
ken: Habold heeft vele bekende decors ont
worpen, ondermeer van 'de Gijsbrecht' en
ook nu nog is het toneel zijn grote liefde. Op
ongeveer 18-jarige leeftijd begon Habold
voor zichzelf in gebrandschilderd glas. In de
avonduren volgde de harde werker de
avondacademie om ingewijd te worden in
de kunst van het weergeven van anatomi
sche vormen. Vervolgens werkte hij voor
bijvoorbeeld vakbonden: de kunstenaar ont
wierp affiches, verzorgde drukwerk en
kleedde congressen op artistiek verantwoor
de wijze aan. Ondertussen richtte hij een ei
gen bedrijf op: 'Art publicitie'. Het bedrijf
werd steeds minder rendabel en Habold
aanvaardde dan ook de invitatie van het
Leidse gemeentebestuur om in de culturele
raad zitting te nemen. Zodoende besliste Ho-
bold mede, welke werken door de gemeente
werden aangekocht.
Inzet
Habold heeft nooit van een of andere kun
stenaarstoelage gebruik willen maken:
„Voor je bestaan moet je werken. Het is be
paald niet zo, dat het feit, dat je kunst
maakt de reden is, dat je zomaar kan be
staan. Nee, er moet gewerkt worden. Lukt
het niet op de ene manier, probeer het dan
maar anders..." Habold heeft het gerooid. Te
pas en te onpas organiseerde hij een snab-
beltje. In zijn oude atelier in Amsterdam bij
voorbeeld, waar overigens Mondriaan eens
heeft geschilderd, liet Habold bevriende
musici allerlei deuntjes spelen, met de be
doeling het publiek over de drempel te trek
ken. Habold: „De Joden, die ik in de oorlog
geholpen heb en die het overleefden, speel
den in het kwartet. Voor een rijksdaalder
kon men naar binnen. En dat alles in de
hoop, dat men ook wat van mijn aldaaar
geëxposerde kunst zou kopen."
In Leiden is Job Habold degene, die ervoor
heeft gezorgd, dat de Leidse kunstenaars
zich in de B.B.K. verenigden en op die ma
nier aanspreekbaar werden. In Leiden zet
Habold zich ook in voor de oprichting van
een arthotheek: „Een kunstenaar moet een
produkt leveren. Als de kunstenaar ermee
naar buiten treedt, moet men kunnen zien,
wat de bedoeling ervan is. Het moet niet zo
zijn, dat de mensen schoorvoetend het mu
seum betreden en zeggen, dat zal wel mooi
zijn, want het hangt in een museum. Néé,
iedereen moet duidelijk zeggen, wat hij of
zij er werkelijk van vindt. Daarom ben ik
ook zo voor de totstandkoming van een ar
totheek."
Werk
Het werk van Job Habold is niet onder één
noemer te vatten. In het begin werkte hij
voornamelijk met potlood en houtskool,
maar al snel maakte de kunstenaar gebruik
van een grote verscheidenheid aan technie
ken: aquarelverf, olieverf, hij maakte pente
keningen en ook werkte de kunstenaar met
viltstift. Met die materialen maakte Habold
landschappen, stillevens en ook meer gesti
leerde werken, het hing er maar vanaf,
waar het werk voor bedoeld was. Een werk
voor in een fabriekshal ziet er anders uit
dan een werk, dat door een particulier ge
kocht wordt. „Je bent maar een heel ge
woon mens. Elke dag ben je anders en dus
schilder ik ook steeds weer andere dingen,"
aldus Habold. Een van de meer kritische
werken van Haoold stelt voor, dat de we
reld in wezen in de loop der eeuwen niet is
veranderd. Een doodskop, een kruis, instor
tende gebouwen, een doornenkroon, die
heeft wortelgeschoten, mensen, die door
spiest aan de doornen hangen vormen de in
grediënten. Habolds daarover: „Uiterlijke
verschijningsvormen veranderen steeds,
maar de mens blijft hetzelfde. De vernieti
gingsdrang blijft."
WIM BUNSCHOTEN
