Bettine Vriesekoop
mist koelbloedigheid
Francesco Mosers mooiste overwinning
SPORTTRIBUNE
H 7
Backgammon:
triktrak
en poen
LEIDSE COURANT
MAANDAG 14 APRIL 1980 PAGINA 22!
Bettine Vriesekoop in actie tijdens haar partij voor de halve finales tegen de Joegoslavische Perkucin.
De 32-jarige Engelse
John Hilton verraste vriend en vijand met zijn Europese tafelten-
BERN Vier jaar na het Europe
se jeugdkampioenschap in Vichy,
toen Bettine Vriesekoop op Euro
pees niveau aanlandde, is de pu
pil van „tafeltennisvader" Gerard
Bakker er nog steeds niet in ge
slaagd de greep naar de absolute
macht in dit werelddeel te verwe
zenlijken. Tijdens het EK in Bern
ging het dit keer in de halve fina
le mis, toen de Joegoslavische
Perkucin, van dezelfde generatie
als Vriesekoop, over meer koel
bloedigheid bleek te beschikken.
Dat laatste lijkt het enige manco,
dat de Hazerswoudse speelster
van de wereldtop verwijderd kan
houden. Technisch speelt zij vrijwel
perfect, alle zwakke punten, die de
Oost europese jongeren via kilo
meters films opgespoord hebben,
heeft ze na keiharde training weg
gewerkt. Gerard Bakker, de man
die zo'n duizend manuren per jaar
in het talent Vriesekoop steekt,
durft daar best voor uit te komen:
„Het heette ooit dat Bettine te
pakken was op haar back-hand.
Die hebben we toen weer helemaal
bijgeschaafd. Later zou ze geen
antwoord hebben op spin. Ik heb
haar toen een perfecte blok aange
leerd. Ze heeft nu een vrijwel
ideaal slagenarsenaal". En de
smash die volgens insiders - ook
uit Nederland - in dat repertoir
ontbreekt? Bakker, zeer ad rem:
„Allemaal gezeur. Bettine kan de
bal ook niet met de zijkant van
haar batje slaan, en ze kan geen
handje-over achter de tafel. Je
moet van de stelling uitgaan, dat
ze juist erg veel goede slagen tot
haar beschikking heeft. En niet lig
gen te mekkeren over haar slag,
waarvan je hebt ontdekt, dat die
vrijwel niet gebruikt wordt".
Technisch dus tegen de honderd
procent, die enige tafeltennisprof,
die ons land telt. Maar ook haar
karakter is er één van een ijzervre
ter. Bakker haalt in dat verband
nog maar weer eens de griepaan
val uit de kast, waardoor Vriese
koop vorige week al bij voorbaat
tot de kanslozen in het individuele
toernooi te Bern behoorde. „Ie
mand, die anderhalve dag in bed
ligt voor een toptoernooi en op
haar tandvlees toch speelt, waar
ieder ander was blijven liggen, en
dan nog de halve finales haalt,
heeft de mentaliteit voor top
sport".
Aan de hoeveelheid arbeid, die het
Hazerswoudse duo de afgelopen
tijd verricht heeft, kan het ook on
mogelijk liggen, dat Vriesekoop de
absolute top dit keer net niet heeft
gehaald. Bakker wil het wel even
benadrukken: „Er is ,denk ik, geen
Oosteuropese speelster, die zo
hard gewerkt heeft als Bettine. En,
dat is ook belangrijk, zij heeft ge
motiveerd gewerkt. Als ik haar an
derhalf uur een bepaalde oefening
voorleg, dan zeurt ze niet zoals de
gemiddelde Nederlandse speler na
tien minuten van „mag ik al stop
pen". Ze gaat door, desnoods an
derhalf uur, als ik geen stopteken
geef. Ze weet dat het goed voor
haar is. Ik had dat vanaf het begin
al gezien. Die meid was uit het
goede hout gesneden. Met haar al
leen, en daar heeft men mij bij
Avanti vaak over aangevallen, wil
de ik de aanval op de Europese
top wel aan. Zij wilde het ook en
dan probeer je zoiets".
Voldoende
Met al die investeringen van tijd,
energie en geld, Bakker legt er
per jaar als zelfstandig onderne
mer wel zo'n tienduizend gulden
bij om Vriesekoop te „mogen"
begeleiden, was slechts een eer
ste plaats in Bern voldoende. Die
kwam er niet. Hetgeen Bakker de
kreet ontlokte: „Ik ben wel blij
met die derde plaats, maar niet
tevreden".
Via Stromvall, Wolker, Silhanova
en Szabo in de halve finale aange
land, was eigenlijk het moment
aangebroken, om aan te tonen dat
Vriesekoop niet meer tot de under
dogs behoorde. Plots was ze weer
favoriet: een rol, die de jonge Ha
zerswoudse nog veel geestelijke
wedstrijdproblemen oplevert.
Ze geeft dat zelf aan,
stelt, dat ze in Duisburg (EK'78)
niet verder kwam dan de eerste
ronde „omdat ik in alle kranten tot
favoriete was gebombardeerd".
Bettine kon de druk toen niet aan.
En daarom kwam het haar coach
Bakker wel zo goed uit, dat ze een
griepje onder de leden kreeg in
Bern. Ongetwijfeld heeft hij dat
aangegrepen als excuus voor een
eventueel falen. Vriesekoop gaf het
ook een zalig gevoel, niet in alle
media als de vaderlandse kans
hebster opgevoerd te worden. En
vanuit die geestelijk weinig belas
tende uitgangspositie startte zij
haar opmars naar de Europese
troon, waarbij zij over de drempel
„Perkucin" genaamd, struikelde.
Gerard Bakker drukte zich na het
3-2 verlies teleurgesteld als volgt
uit: „Bettine stond op de drempel,
maar was te beroerd om haar voet
op te tillen en dan ga je op je ge
zicht".
Emoties
Wat ging er mis op het cruciale
moment? Bettine wilde het zelf
wel even uitleggen, toen de eer
ste emoties weggeëbd waren en
er in het openlucht-gedeelte van
het Allmend Eisstadion een on-
gdwongen persconferentie ont
stond. „Toen ik de eerste twee
games van Perkucin gewonnen
had, begon ik me plotseling te
realiseren, dat ik in de finale kon
komen. Ik was mezelf niet meer,
ging tekeer tegen het publiek,
zelfs tegen Gerard Bakker".
„Toen ik eenmaal over die stress
toestand van de derde game heen
was, kon ik de vierde game ook
niet meer hebben. In de vijfde en
beslissende game durfde ik geen
risico's meer te nemen, terwijl ik
zelfs ruim voorkwam. Dat heeft me
opgebroken. Perkucin liet toen niet
meer los. En daarmee was het ge
beurd". Vriesekoops enige gebrek,
te weinig koelbloedigheid, deed
haar de das om. Bettine moest er
genoegen mee nemen, dat twee
meisjes uit haar generatie om de
Europese titel gingen strijden. Po-
pova versloeg daarin Perkucin. En
dat deed pijn, want Betinne Vriese
koop was beide speelsters op
jeugdniveau al te sterk af geweest.
Onverwacht
In het herenenkel spel ging de titel
volslagen onverwacht naar de niet
eens geplaatste Engelsman John
Hilton. De triomf van het rubber
werd die zege wel genoemd, toen
de 33-jarige Hilton onder schrille
fluitconcerten zijn gouden plak in
ontvangst mocht nemen. Hiltons
batje beschikte over een speciaal
rubbersoort, waarop de ex-Euro-
pese kampioenen Gergely en Se
cretin en de grootste kanshebber
op de titel Dvoracek (in de finale)
zich stuk beten.
JOHN VOLKERS
SLECHTS TWEE
NEDERLANDERS
HALEN
EINDSTREEP
PARIJS-ROUBAIX
ROUBAIX - Zoals Jan Raas
onderhand een hypotheek
kan afsluiten op een triomf
in de Gold-race, zo innig
lijkt Francesco Moser zijn
hart te hebben verpand aan
Parijs-Roubaix. De 28-jarige
Italiaan zegevierde gisteren
voor de derde keer op rij in
de Koninginne-klassieker,
een prestatie waarmee Mo
ser het succesverhaal dat de
Fransman La Pize zeventig
jaar geleden liet schrijven,
evenaarde. Moser triomfeer
de in de 78e editie van de
belangrijkste wielerklassie
ker bovendien in grootse
stijl. Hij reageerde attent
toen Dietrich Thurau na
tweehonderd kilometer de
beslissende ontsnapping in
leidde, hield zijn banden
heel op de „helleweggetjes"
naar Roubaix en ontdeed
zich vijftien kilometer voor
het einde ook van zijn laat
ste concurrent. Thurau
kreeg daardoor niet de re
vanche die hij begeerde. De
Westduitser, nog immer uit
op eerherstel, liet zich drie
jaar geleden in een twee-
mans-duel om het wereld
kampioenschap in het Vene
zolaanse San Cristobal door
de Italiaan verrassen. Die
ontknoping wekte destijds
alom verbazing.
Op het egale cement van
Roubaix's ouderwetse wieier-
piste liet Moser het na 264 ki
lometer niet aankomen op
een sprintduel met de rappe
Westduitser. Met 1.48 minu
ten voorsprong op Gilbert
Duclos-Lassalle, de ploeg
maat van Hennie Kuiper, die
na zijn zege in Parijs-Nice op
nieuw van zich deed spreken
en Thurau in de epiloog voor
bijging, meldde hij zich daar.
Om er uitbundig door zijn
supporters te worden be
sprongen. Temidden van de
„tifosi" krijste Moser het uit
van vreugde. „Drie keer heb
ik nu hier gewonnen. Maar dit
t is de mooiste overwinning.
Mijn eerste zege dankte ik
aan Roger de Vlaeminck, vo
rig jaar kreeg mijn ploeglei
der de eer, maar dit jaar
heeft de ploeg het voor mij
verdiend."
Peter Post, die in 1967 ge
volgd werd door Jan Jans
sen, mocht gisteren als ploe
gleider geen landgenoot be
jubelen. Parijs-Roubaix, de
koers die zijn betekenis als
klassieker ontleent aan de
treiterend trillende kasseien
in het monotone Noordfranse
landschap, lijkt niet gescha
pen voor Nederlanders. Ook
al moest Parijs-Roubaix het
gisteren stellen zonder zijn
haast traditionele regen, die
de keien onzichtbaar in de
kuilen verraderlijk maakt.
Slechts twee Nederlanders
haalden de streep: Piet van
Katwijk als tiende en Hennie
Kuiper die op de veertiende
plaats eindigde.
Pijnlijke ribben
Brildrager Jan Raas hoefde
in het gebrek aan regen
geen excuus te zoeken. Na
123 kilometer, vlak voordat
de eerste tien kilometer
stof, grint, greppels en klin
kers onder de wielen door
waren, tuimelde de wereld
kampioen van zijn fiets.
„Gregor Braun (gisteren de
belangrijkste toeverlaat van
Moser-red.) maakte een
schijnbeweging. Niet dat die
jongen het expres deed,
maar ik lag wel te kijken,"
treurde Raas. Met pijnlijke
ribben joeg Raas in zijn zes
de Parijs-Roubaix vervol
gens veertig kilometer lang
achter de hoofdgroep aan,
waarin Moser's ploeggeno
ten Braun en Edwards het
tempo strak hielden. Raas:
„Als gekken hebben die ge
reden. Toen ik bijkwam
kreeg ik niet eens de tijd om
tot rust te komen. Vlak daar
op demarreerde Thurau. En
toen kon ik het vergeten."
Tegen alle regels van Parijs-
Roubaix in, die leren dat de
strijd pas in de „hel van het
noorden" ontbrandt, ging
Kuiper op avontuur. „Ik wilde
wat proberen", stamelde de
wereldkampioen van 1975,
nadat hij als veertiende van
de 31 overgebleven coureurs
over de finish was gekomen.
„Ik wilde iets proberen en dat
is mislukt." Kuiper haalde als
ontmoedigd slachtoffer ten
minste nog de eindstreep.
Met Michel Pollentier en Ro
ger de Vlaeminck was dat
niet het geval. Pollentier brak
een sleutelbeen en liep een
ernstig ogende hoofdwond
op, De Vlaeminck viel uit bij
de achtervolging op Moser,
nadat een lekke band hem
had teruggeworpen. Het was
De Vlaeminck's tweede lekke
band in zijn elfjarige ervaring
als „monsieur Paris-Rou-
baix", zoals de Fransen de in
Italië hartstochtelijker dan in
eigen land geroemde Belg
koesteren.
Terwijl De Vlaeminck een lek
ke band opliep, stuurde Mo
ser zijn fiets behendig tussen
de obstakels door. In zijn
achtervolging werd de Belg
geremd door Duclos-Lasalle.
Even zwenkte de Fransman
naar buiten en die beweging
betekende het einde voor De
Vlaeminck, die versuft op de
grond terecht kwam en met
schaafwonden aan arm en
dijbeen Roubaix in de ploe
gleiderswagen bereikte.
Duclos-Lasalle hield zich wel
overeind en haalde, eenmaal
weer op krachten gekomen,
ook Thurau nog in. Hij schoot
evenwel tekort in zijn jacht op
Francesco Moser, zodat
Franrkijk, ook al omdat Ber
nard Hinault (vierde) zijn ach
tervolging niet zag slagen,
nog altijd wacht op een op
volger van Louison Bobet, in
1956 de laatste Franse win
naar van Parijs-Roubaix.
HENK MEES
ff'
AMSTERDAM Backgammon
hóéft sfeer en het spel wordt sn«
gespeeld, maar is voor een selec-
te groep bereikbaar. Niet dat dt
uitrusting zo duur is, een bord
voor een paar tientjes verkrijg,
baar. Maar je moet wel in h«|
aparte wereldje van snobistm T j
mee kunnen draaien, hoewel A
ook best aardige mensen me*
doen. Kunnen is al moeilijk, wi)
len nog meer. Vandaar ook dm
het backgammon-circus wan
schijnlijk tot in lengte van dags
door een „elitaire" groep zal wot
den bezocht. Dit Weekeinde wei
in Amsterdam een ronde voor hi
Europees kampioenschap afgt
werkt. Merit, de sponsor van h«
hele gebeuren, greep de kans on
de Nederlandse spelers bij elkaa
te brengen met beide hand*
aan. De bedoeling is de sport ti
promoten, ook voor het grote po
bliek. Of dat laatste lukt, is echts
de vraag.
In Nederland is het spel (insider
spreken liever van een denksport
beter bekend als trik trak.
bord met driehoekjes waarop z*
sentwintig stenen liggen. Twei
dobbelstenen doen de rest. Dub.
bel zes betekent succes. Maar
daar moet wel wat voor gedaan
worden. De spelers die aan elkaa
gewaagd zijn moeten het in prind
pe van de dobbelsteentjes hebben
De betere spelers kunnen de min
dere goden ondanks slechte wo
pen toch verslaan. Eén van de Ni
derlandse deelnemers: „De facte
fortuin is op ieder toernooi e<
punt van discussie. De één zeg
dat je tachtig procent geluk nodi)
hebt, ik gooi het zelf liever op zes
tig procent. Het is een sport waarin
je met talent ver kunt komen. Zo
ken ik een jongen die pas twee
maanden speelt, maar nu al erg
goed is".
Mooie auto
Jonge lieden vielen echter niet
bekennen in het luxe Amstelho-p
tel. Maar dat kon ook helemaal''"
niet. Want die hebben geen geldr
om mee te doen. En daardoorPa
geen mooie auto met bijbehorend^,
vrouwelijk schoon. Zo stonden er
vijf Porsches, drie Jaquars sn T*
twee sportieve Mercedessen op
de parkeerplaats voor het hoteL
Een meneer met een Rolls Royce
vond het verstandig zijn bolide
voor de rode loper van het speel
hol te plaatsen. Een „paradijs"!""
dus. rt
En dan was men nog niet eens b/n-ru
nen. Want daar was het niet min-\
der. Eerst even door het PacoL
Rabban geurtje heen. Het oog vali|
onmiddelijk op dames die, waar#;
schijnlijk alleen doordat het mooyjjj
weer was, hun bontjas van nerts[ J
hadden thuisgelaten. Daarvoor
de plaats dan maar een outfit di«
weinig aan de verbeelding overlaat.
Mannen moeten moeite hebben
om rechtop te lopen door de gou- :,D
den kettingen om de hals die tochldf>
wel een beetje zwaar zullen zijn. Si-
gaartjes met een lengte van minder
dan twaalf, dertien centimeter zijn
kennelijk ordinair. En er vooral op
letten dat de handjes uiterst non
chalant in de snel gesneden panta
lon gestoken zitten. Want pas op
als je dat niet doet".
Overigens hoeft dit alles beslist
niet negatief te worden opgevat
Het Is echter wel een feit. Zonder
bankbiljetten met vier cijfers hoel
je er echt niet aan te beginnen.
Maar het is nu eenmaal zo dat
betere spelers hun tegenstanders
liever bekampen als er een fors"
bedrag op tafel ligt. Een Europees
kampioenschap is voor de gewone
jongen niet bereikbaar. Zo is hel
inschrijfgeld voor de finale in Mon
te Carlo tweeduizend gulden. Een
plaats zonder jeugdherbergen en
campings, dus daar komt nog het
verblijf in een luxe hotel bij. Tel
je winst, als je niet in de prijzen
valt.
luitfi
i2ena
Competitie
Merit gaat proberen enige lijn in
backgammon te brengen. Pro
ductmanager Van de Horst: „Er
bestaat geen competitie in Ne
derland. Bovendien zijn er maar
een stuk of vier clubs. Dat vinden
wij te weinig. De bedoeling is dal
wij via een aantal activiteiten het
spel wat meer in de belangstel-
ling brengen. We willen een com
petitie op touw gaan zetten
Voorts willen we wat introductie
dagen organiseren en borden met
onze vignetten erop ter beschik
king stellen. Tenslotte staan er
voor ons ook commercieële be-
langen op het spel. Het volk moei
zich met onze sigaret gaan iden
tificeren".
Zoals het zich echter nu laat aan
zien zal de winst voor de sigaret-
tenfabrikant beperkt zijn. In de
toekomst zal misschien de back-
gammonspeler wel een merit op
steken, maar daar wordt de fabriek
niet rijk van. Misschien liet een jon
gen van de pers zich inpakken,^
Want dat was gedurende vier da-
gen backgammon wel de bedoe-
ling. Zo lag er voor één van da d
journalisten een reisje naar Monta
Carlo in het verschiet. Op de pers
bijeenkomst werd iedere verslag
gever aan een Nederlandse spele
gekoppeld. De journalist met he
snelste „paard" mag nu vé
sponsor een weekje naar het zon
nige zuiden. Daar zal hij dan waar-
schijnlijk wel een maandsalaris aai
kwijt zijn. Dat zal de backgammon
spelers een zorg zijn.
DENNIS MULKEN
