\-z Belgische revolutie
Tfan 1830
'piert grote leugen'
,n p' j i
te Midler schittert
H eerste filmrol
eigen succes overrompelde ster hier en daar extra dik aan te
zetten. Zo werd de figuur van Rudge, de manager van The
Rose, een onbarmhartige slavendrijver, die een zangeresje
ontdekt, haar een bliksemcarrière bezorgt en daar, eventueel
ten koste van de gezondheid van zijn pupil, de vruchten van
wenst te plukken. Een jaartje rust nemen zou de positie aan
de top in gevaar brengen, de kassa moet blijven rinkelen en
dan zijn er ook nog altijd de bijna dertig musici en technici,
die op de loonlijst staan. The Rose moet dus doorgaan in da
zeer zakelijk gehouden liefde-haat-relatie, die tussen haar en
haar manager bestaat.
Overtuigend
De rol van Rudge, gespeeld door de Engelse acteur Alan Ba
tes, die na zijn optreden in „An unmarried woman" het hele
maal „gemaakt" heeft bij het Amerikaanse vrouwelijke kij
kerspubliek, is misschien wat overtrokken, maar zoals Bates
hem speelt toch volkomen overtuigend. Een man, die zich vol
ledig heeft ingezet voor een „nobody" maar nu wèl de revenu
en van haar succes wil plukken en haar op een bijna onmen
selijke wijze exploiteert. Hij accepteort al haar kuren, maar
eist dan wel dat ze haar verplichtingen nakomt. Dit leidt vaak
tot heftige discussies, waarbij de schuttingwoorden je om de
oren vliegen en het enige werkelijk „vieze" woord vermoeid
heid schijnt te zijn.
Een geweldige confrontatie, die je een inzicht geeft in het kei
harde vak, waaraan The Rose tenslotte ten gronde gaat.
Vuilbekkend, ordinair in uiterlijk en optreden, weet Bette Mid
ler de figuur van Rose gestalte te geven. Achter haar heel
agressieve optreden en haar grote mond gaat echter een heel
kwetsbaar figuurtje schuil. Een klein meisje nog, dat het plot
selinge succes dat haar overvallen heeft, eigenlijk niet aankan
en dat zich wanhopig nadat zij door een mannelijke collega,
uit wiens repertoire zij regelmatig putte, is afgekat vast
klampt aan een behulpzame chauffeur, die voor korte tijd
nadat zij hem in een Turks bad heeft achterna gezeten (een
van de weinige werkelijk grappige scènes in deze heel wrange
The Rose op het moment dat zij verneemt, dat haar ma
nager haar weer in genade heeft aangenomen.
(Van onze correspondent Mare
de Koninck)
,,AI die feestelijkheden laten
ons eigenlijk Siberisch koud.
Daar gaan we onze handen
niet aan vuil maken. We leven
trouwens in een politiestaat.
Als de Rijkswacht wordt inge
zet... dat is net een leger".
..Daar hebben we veel discus
sie over gehad. Sommigen za
gen liever Nederland ons Va
derland. Natuurlijk bedoelen
we dat ook, maar er leven in
Vlaanderen uiteenlopende ver
wachtingen en we moeten zo
veel mogelijk mensen achter
de boycot krijgen. Er zijn er die
een federalisme met zes voor
staan, met Vlaanderen, Bra
bant en Limburg als drie van
de deelstaten. Over de tegen
woordige Nederlands-Belgi
sche grens heen dan. Want die
provincies zijn ten onrechte
doormidden gesneden. De hui
dige landsgrens is onnatuurlijk.
De lijnen lopen van noord naar
zuid, niet van west naar oost".
..Anderen willen een soort
stadhouderschap van Juliana,
straks Beatrix, en Boudewijn.
Weer anderen willen een
Vlaamse republiek en nog an
deren alleen maar Oranje. Het
is een klein mirakel in Vlaande
ren dat we al die stromingen
rond de boycottafel hebben
gekregen".
De grote frustratie in Vlaande
ren is dat Nederland in dat al
les totaal niet is geïnteres
seerd?
„Ja, dat is het drama. De hoop
op aansluiting bij Nederland is
vrijwel verdwenen, maar het
feit, dat we deel uitmaken van
de Nederlandse gemeenschap
leeft even sterk als altijd. Hoe
zou het anders kunnen, de
hele geschiedenis van België is
Nederlands. Ook de Walen zijn
Romaans-sprekende Nederlan
ders. De taalgrens lag in het
verleden zelfs ver beneden
Wallonië. Er bestaat een brief
wisseling uit de tiende eeuw
tussen de bisschoppen van
Parijs en van Dijon, waarin ze
erover klagen dat het Frans zo
opdringt in Parijs. Er was dus
een tijd dat in Parijs Neder
lands werd gesproken! In de
Waalse gouwen werd Neder
lands gesproken. Ze zijn ver
franst omdat de Fransen er in
de loop der geschiedenis wel
200 keer zijn binnengevallen".
„Later zijn er meer dan één
miljoen Vlamingen uit armoede
naar de Waalse industriegebie
den getrokken. Zelfs de felste
franskiljonse politici van van
daag dragen Vlaamse namen:
lur d
brderdvijftig jaar geleden werd de staat België geboren. In
I» Muntschouwburg in Brussel verhaalt de opera „De stomme
M Portici" over de verdrijving van de Spanjaarden uit Na
ils. Als het vrijheidslied weerklinkt wordt er „revolutie, revo-
n all rf'°" geroepen in de zaal. Het publiek dromt de straat op en
dat 19 opstand tegen de Hollanders is een feit.
statl tonderdvijftig jaar België zal de komende maanden met tal
lacht 'n manifestaties worden herdacht.
os vi la*r lang niet alle burgers wensen te delen in de feestvreug-
in da k Zowel in Vlaanderen als in Wallonië tiert het separatisme
ntiefl tor welig. In het Nederlandstalige landsdeel heeft een groot
ireen [nt*l verenigingen het comité Vlaanderen ons Vaderland"
de a vgericht met het doel de officiële festiviteiten te boycotten.
3 da [tegenmanifestaties zal men de waarheid verkondigen over
geho verdrukking, uitbuiting en vernedering door de arrogante
let gf'anstaligen
s er, Voorzitter van de boycotbeweging is Dries Bogaert, 62 jaar, di-
jk en 'joteur van de Erasmus-handelsscholen in Antwerpen. Al vóór
jn. W 09 Tweede Wereldoorlog was hij militant in de Vlaamse heel-
bH|kt Nederlandse" of „Dietse" beweging, van wie er velen tot col-
It. ^oratie met de Duitse bezetter zouden overgaan.
gaan "B3 Bogaert zegt altijd anti-Duits te zijn geweest. Maar hij
irden in 1945 tot vijftien jaar veroordeeld (om na zes jaar vrij te
flgnt 'omen). Naast zijn functie in het onderwijs bekleedt Bogaert
,ter.l *°0 enkele culturele voorzitterschappen en publiceert hij
tojjdpoëzie. In het erecomité van Vlaanderen ons Vaderland"
EN& i,,0n parlementariërs, hoogleraren, een zoon van een na de
totlog gefusilleerde flamingantenleider...
De hereniging met Nederland
heeft vijftien jaar geduurd.
Toen kwam toch maar de re
volutie van de Walen en de
Vlamingen tegen de Hollan
ders.
„Die hele revolutie is grote ge
schiedvervalsing. Het is een
flagrante leugen dat er onte
vredenheid in het zuiden was.
Koning Willem I heeft de Ne
derlandse universiteit van Gent
gesticht. Hij heeft de normaal
scholen (kweekscholen, red.)
opgericht, zoals in Lier. Er
kwamen wegen en kanalen, er
werden meer schepen
gebouwd in Antwerpen dan in
Amsterdam. Neen, de revolutie
van 1830 was zuiver een
Frans-Waalse muiterij tegen de
Dries Bogaert
politiek van Willem I om het
achterlijke Vlaanderen te ont
wikkelen. De opstand was he
lemaal georkestreerd. De
vaandels stonden gereed in de
hoeken van de Muntschouw
burg. Toen men, al revolutie
roepend, buiten kwam begre
pen de mensen niet wat er aan
de hand was. Het volk stond te
gapen bij de revolutie".
Toen is in het zelfstandige Bel
gië de onderdrukking van de
Vlamingen begonnen
„Het eerste wat in het zoge
naamd bevrijde België gebeur
de was de afschaffing van het
Nederlands. Ikzelf kon in Ant
werpen alleen maar in het
Frans studeren. Als we in de
pauze op een Nederlands
woord werden betrapt, werden
we gestraft. De Vlaamse bewe
ging is in feite ontstaan aan
het front in '14-'18. De Vlaam
se soldaten mochten niet eens
in hun eigen taal het vuur in
gestuurd worden. De onbeken
de soldaat in Brussel is bijna
zeker een Vlaamse jongen".
Maar in de crisisjaren ging de
Vlaamse beweging een ver
bond aan met de duivel.
„De democratie was zwaar
ziek. Er ontstond een diets-
nationalisme, en daarin weer
een scheiding tussen fascisten
en democraten. De mensen in
het Vlaams Nationaal Verbond
(VNV) waren toch niet zo duits-
gezind. Maar Frankrijk was nu
eenmaal vijand nummer één.
Men zag de Duitse bezetting
als een gegeven en wilde er
het beste van maken. Na eeu
wen van belediging was een
volwaardige plaats in het Ger
maanse geheel voor velen een
beter vooruitzicht. Maar onder
de bezetting werd het natuur
lijk van kwaad tot erger. Het
Vlaams nationalisme heeft ge
collaboreerd ondanks zich
zelf".-
Waarom mag 150-Jaar-België
niet gevierd worden?
„Er is 150 jaar strijd geweest.
De grootste klucht is wel de
deelname van Nederland aan
de viering. Er is trouwens ook
veel aarzeling bij het officiële
herdenkingscomité, dat wordt
beheerst door franskiljons uit
het Brusselse. Men is niet ze
ker hoe het publiak zal reage
ren en men geeft er daarom
maar een Europees motto aan.
Wij als boycotters zullen in
september een eigen Vlaamse
strijddag houden in Sint-Gene-
siusrode. En een dodenmars
voor alle jonge Vlamingen die
zijn gestorven voor een vergis
sing: België".
film) haar minnaar wordt, al haar grillen accepteert totdat
een lesbische vriendin ten tonele verschijnt. Later, als The
Rose net tot het uiterste gedreven is door haar manager, keert
hij terug, maar als hij bemerkt, dat zij „haar publiek" nooit zal
kunnen missen, houdt hij het voor gezien, The Rose in doffe
ellende achterlatend. Frederic Forrest, onopvallend goed in
een bijrol van Coppola's „Apocalypse now", levert als deze
Houston Dyer een door underacting opvallende prestatie,
maar „The Rose" is toch helemaal Bette Midlers film.
Uitgekiend
Regisseur Mark Rydell, de man die het lef had om als eerste in
„The cowboys" de onverwoestbaar schijnende John Wayne
een vroegtijdige dood te laten sterven, heeft een zorgvuldig
uitgekiende film gemaakt.
Bette Midlers optredens zijn door cameraman Vilgos Zsig-
mond met een aantal topcollega's als onder meer Haskell
Wexler op een voortreffelijke wijze in beeld gevangen met een
laaiend enthousiast publiek. Wat zich achter de schermen van
het kleurrijke rockgebeuren afspeelt, heeft een intimiteit,
waardoor je alleen maar begaan kunt zijn met het bestaan van
een gevierde rockzangeres, die door de roes van het succes
en de dringende behoefte om haar publiek te plezieren geen
ruimte meer heeft voor een eigen leven.
Bette Midler, die ondanks haar optreden, haar eigen leven
goed in de hand schijnt te hebben, zet een vrij deerniswek
kende figuur neer. Van het moment af dat zij met haar eigen
vliegtuig struikelend op de trap (waarbij enkele flessen
sterke drank sneuvelen) in New York arriveert voor een
concert, weet de toeschouwer al met iemand te maken te heb
ben, die aan het eind van haar kunnen is en alleen nog maar
„opgepept" een show kan weggeven, waarin ze zelf niet meer
gelooft.
Het kijkje achter de schermen is dan bijna niet meer alleen
onthullend. Nu eens pruilend als een klein meisje, het volgen
de moment fel uithalend tegen alles en iedereen die niet naar
haar pijpen wil dansen, zet Bette Midler met een acteertalent,
dat ronduit verrassend genoemd mag worden, de complete fi
guur neer van een jonge vrouw met een zeer middelmatige
ontwikkeling, die plotsklaps een nationale beroemdheid is ge
worden door een slimme impresario. De teleurstelling dat de
oude drogist in haar geboorteplaats haar niet herkent en zelfs
niet weet wie The Rose is, het feit dat zij in een vrachtrijders-
café niet wordt geaccepteerd door de stamgasten en de on
macht om er een privéleven op na te houden, verergeren haar
frustraties, wat tenslotte leidt tot haar ondergang als zij tij
dens een optreden in een uitverkocht stadion in haar „home
town" in elkaar stort.
Voortreffelijk beeld
Janis Joplin of geen Janis Joplin, „The Rose" geeft een voor
treffelijk beeld van het keiharde leven achter de schermen van
de rockwereld, waar men van de ene dag op de andere een
ster kan zijn, maar om aan de top te blijven over een ijzerster-
ke mentaliteit moet blijken te beschikken.
Ondanks de zeer gepeperde dialogen, waarin geen schutting
woord ontbreekt, bevat „The Rose" slechts één en dan nog
zeer decente bedscène. Alles draait om Bette Midler, pochend
op haar zeer sexy verleden maar emotioneel volkomen onbe
vredigd en onzeker, om een zeer sterke rol van Alan Bates als
de meedogenloze zakenman, die alleen maar om zijn show
denkt en om de vertolking van Frederic Forrest als de deser
teur uit het Amerikaanse leger de oorlog in Vietnam komt
nauwelijks ter sprake, maar de mentaliteit van de late jaren
zestig is steeds voelbaar die zich geamuseerd door het
rockgebeuren laat meeslepen, totdat het hem te bont wordt
en hij al liftend de wijk neemt naar Mexico.
Een film, die zelfs voor de niet al te grote bewonderaars van
de Bette Midler-shows ondanks haar onmiskenbaar vak
manschap een openbaring zal zijn. Want wat zij hier als
dramatisch actrice met alle uiterlijke handicaps presteert is
formidabel.
MILO
is het geheim achter het succes van Bette Midler? Onele-
en vulgair, met een vocabulaire waar zelfs de legendari-
West van zou blozen, weet zij telkens weer dank zij
enorme inzet en fenomenaal vakmanschap een ruim dui-
publiek in vervoering te brengen. Maar haar talent
niet alleen tot de show te beperken, want in haar
elfilm „The Rose" komt zij ook naar voren als een
actrice van formaat. Nu moet gezegd worden dat
Midler voor haar filmdebuut wel een rol toegemeten
die haar op het lijf geschroven is. Zij speelt een als een
omhoog geschoten rockzangeres de drie concerten
dus wel goed die op het toppunt van haar roem door
■jn9? ivermatig gebruik van pillen en sterke drank volledig is opge-
,ad" irand, maar wie door haar keiharde manager geen rust wordt
--hebben „The Rose", die met Pasen ook in de Neder-
000 trirtaa bioscopen te zien zal zijn, al vergeleken met de storm-
maar tragische carrière van Janis Joplin. Janis over-
aansjeed op 4 oktober 1970 aan een overdosis heroïne, ruim een
nadat ze in haar geboortestad was opgetreden. Ook
kon niet zonder de liefde van haar duizenden bewonde-
maar was niet in staat om die liefde in haar privéleven te
En het feit dat een van de nummers van „The Rose"
geschreven door Jerry Ragovoy, een van Janis Joplins
medewerkers, doet vermoeden dat het hier wel degelijk
biografie van deze rockzangeres gaat.
van de film, Marvin Worth en Aaron Russo,
Midlers vaste manager, ontkennen dit ten stelligste. Dat
hun de vrijheid om dit tragische relaas van een door haar
Bette Midler tijdens haar optreden in „The Rose", zich
volledig inzettend voor „haar" publiek.
Midler als The Rose met haar meedogenloze ma-
(Alan Bates).
