Autosnelweg naar Alphen komt er
zeker niet voor het jaar 2000
Monnik,abt en professor
Ping helpt gegadigden
van gewrichtspijnen
af met slanke vingers
en Narcissusbalsem
VERBINDING TUSSEN RIJKSWEGEN 4 EN 44 NOG TER DISCUSSIE
<T AD/REGIO
LEIDSE COURANT
DINSDAG 11 MAART 1980 PAGINA 5
Zeker op maandagmorgen
liggen de stedelijke cafe's er
uitgeteld bij, na zo veel
weekeindelijk geweld en
aangekweekte katers. De
bedompte lucht hangt er
nog, tot benauwens toe, en
aan niets is verder te
merken dat later op de dag
het leven er gewoon
doorgaat. Daarna is het
weer zover; het ritme wordt
dan opnieuw opgenomen
om de tijd te doden, om
misschien weer oude of
nieuwe problemen te
scheppen. Want je blijft
leren en proberen aan de
toog, of wat lager, bij de
bezette viltjes op een
machinaal tot stand
gekomen smyrnakleedje.
Geen wonder, dat ik
gisterochtend het liep
tegen het middaguur in
he verwarring werd gebracht,
!ejj toen ik op invitatie aan de
Leidse Diefsteeg een ruimte
binnenstapte waar nog geen
gelegenheid werd gegeven
tot enigerlei sociale lafenis,
maar waar, als was het de
gewoonste zaak ter wereld,
een Aziatische zending
werd bedreven.
Jonge kerels, die ooit
Sjanghai of Hongkong
hebben gezien en geroken
en gewogen, liepen er in en
uit. Daar was, onder
anderen, een lenige Kung
Fu-specialist, wiens
verdedigende klappen tot in
China toe gehoord zouden
kunnen worden. Nog geen
gemberbier van tierelier,
naar wel een onnozel Spa-
Je slikkend. Waarschijnlijk
op instigatie van SAM,
Stichting voor Aziatische
studenten Amicitia Mutua,
wederzijdse vriendschap
bevorderend. Immers ook
Kung Fu is een uiting van
traditionele Chinese
godsdienstzin, zo werd me
verzekerd.
Het was in Het Diefje, waar
één en ander aan het
gedempte daglicht kwam.
Een gezonde geest in een
gezond lichaam, waarbij iets
anders dan een Spa citron
ook niet geschuwd hoeft te
worden. SAM, werkend en
propagerend met de steun
van kapitaalkrachtige
Chinese zakenlieden in den
(lage) lande. En dat zijn
doorgaans lieden bij wie wij
plegen te chinezen. Kung
pw Fu: ter bevordering van
UC geestelijke en lichamelijke
discipline; geen geweld.
Maar toch was dat niet wat
mijn aandacht onmiddellijk
trok. O nee. In Het Diefje
werd een missie ten uitvoer
gebracht. Niet ver van de
counter, met koevellen
tegen de pilaren, leek het of
er een barbier aan het werk
zou gaan. Op een lage
bruine stoel zat, met de rug
naar de tap gekeerd, een iel
Chineesje zakenman,
maar iel de oogjes bijna
dichtgeknepen, op een
manier die een verwachte
verrassing uitdrukte. Het
kin bovenlijf, als van een
pK patertje goedleven, ontbloot.
Ondanks de Aziatische
aanwezigheid van
aanwaaienden was het er
laa
ide:
Manuele therapie achter de flipperkasten.
rustig. Men keek toe, na een
magere bestelling. Het was
nog niet zo gezellig, zoals
dat tegen een uur of zes wel
weer zou zijn. Werksfeer.
Met de ondertoon van een
syndicaat. Collectieve
aandacht voor een gewijde
handeling. Kung Fu kon
me op dat moment gestolen
zijn, want er ontwikkelde
zich een klein zwijgzaam
schouwspel dat zijn stomme
maar toch indrukwekkende
weerklank tot diep in West-
Europa zou moeten krijgen.
Het Chineesje, het
geslaagde zakenmannetje,
werd niet geschoren maar
toch flink aangepakt in Het
Diefje. Een magere,
kalende, onthechte figuur
begon aan zijn rechterarm
te rukken. Het was een
monnik. Een monnik,
gehuld in een grijs fantasie-
colbertkostüum; gepoetste
zwarte schoenen aan. Een
boeddhistische priester in
de westerse vermomming
van een priester-arbeider.
Uit de geluidsboxen klonk
onderwijl Chinese
cabaretmuziek. Misschien
was het wel iets van de rode
opera uit Peking. Er hing
een zware geur van balsem.
Wee. Een balsemkit, dacht
ik opeens. De Kung Fu-
specialist liet zijn jonge ogen
van links naar rechts
schieten.
Het kleine Chinese heertje
onderging inmiddels zijn
verlichting. De
onherkenbare monnik,
wiens geprezen staat
duidelijk uit de
gelaatstrekken afleesbaar
was, begon (met de steun
dus van draagkrachtige,
naar Holland uitgeweken,
landgenoten; een handvol
van net miljard)
waarneembaar gemotiveerd
aan de rechterarm van het
lijdend heertje te rukken.
De oogjes werden nog
verder, genotvol,
dichtgeknepen. Een paar
bedwelmende druppeltjes
uit een heel klein groen
flesje (met
gebruiksaanwijzing) op de
schouder. Balsem op niet
zichtbare wonden: Narcissus
Brand; die Narcissus toch.
Welriekende olie ter
verzachting van
gewrichtspijnen die
weggewreven kunnen
worden.
Eerste bedrijf: een
verzameling krachtige maar
liefdevolle handelingen. De
ene hand van de monnik
zat hoog, de andere laag.
Bas en tenor in een
glijdende, louterende
samenzang. En de pijn
vlood henen. Het heertje
Prof. Ping helpt een patiënt.
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
kon zijn overhemd weer
aandoen. Zijn geloof had
hem gered. Wie volgde
Een klein mevrouwtje, een
Chinees dametie, ontdeed
zich van haar korte
bontjasje. De rest hield ze
aan. Want ze was geslaagd,
ook al voelde ze steeds maar
pijn in al die weefsels. Ook
zij ging op de stoel zitten,
terwijl het
volkrepublikeinse bandje
met China's Hoop (op een
goede afloop van de
revolutie) bleef draaien.
Mijn hemel; mijn zevende
geluk Ook hier vroeg de
Lotusbloem haar tol. Het
mevrouwtje werd erg
decent in haar klachten
tegemoetgekomen. Maar ze
voelde het wel! Ze werd
gemangeld, gekneed en
geknepen. De hoogstaande
monnik (die me steeds meer
deed denken aan een
comptabele ter zekere
gemeentesecretarie) kroop
met zijn boeddhistische
rechterhand onder het
bruine truitje ruggelings
naar boven, op weg naar de
rechterschouder. De
linkerhand bleef, ook aan
de rugzijde, uitwendig
strijkend en masserend;
knijpend ook, meende ik
even.
De magere man hield
inmiddels het gelaat opzij
naar links gericht, de ogen
gefixeerd op een in de
buurt staand donkerbruin
barkrukje; geconcentreerd,
alsof hij naar krakende
geluidjes stond te luisteren.
Een goede beurt voor het
rechterschouderblad, want
het zat allemaal rechts; ook
bij mevrouwtje. Daar zaten
de meeste klachten. Gouden
handen. Slanke, magere
goudbruine handen, met de
verlossende vingertoppen
van een ascetische
genezende monnik.
Werkzaam tegen de
achtergrond van twee
flipperkasten Kiss en
Harlem Globetrotters die
op tilt stonden. „Helpt het
vroeg ik wat later aan
het dametje. „O ja. Het
helpt. Het helpt erg Ook
zij werd gered door haar
geloof.
Toen zei opeens Mo Yo Sie,
een goede dertiger,
doctoraal student theologie,
voormalig Chinees
zakenman, ex-
priesterstudent (in
Hongkong en aan de
Romeinse universiteit San
Gregorio), mythologie-
dichter en kroegbaas, ook
wel Luï genaamd: „Nou
komt het toppunt Dat
kon Luï best zeggen, want
hij woont hier al jaren en
wist bovendien wat er
komen ging. De monnik
kreeg het Chinese baasje
weer te pakken en ging
hem letterlijk te lijf met een
borrelglaasje, dat met
alcohol 70 percent was
gevuld. Waarin een
brandende pit van een
olielampje.
De kleine zakenman werd
nu heilzaam benaderd aan
de buikzijde. Hup, het hemd
omhoog geschoven; een wat
uitpuilend toneeltje. De
monnik nam het
geïmproviseerde lampje ter
linkerhand, hield de
rechterduim in de vlam en
het pitje angstwekkend
dicht in de buurt van 's
kleinen mans navelstreek.
Want daar huisden ook
smart en wee. Warme duim
van vlam naar buik, steeds
maar weer. Tientallen
malen En stevig strijken.
Geen klacht kwam over de
lippen van de kleine
landgenoot. En dan de
rugpartij. Nog zo'n poeier.
Een hele verlichting.
Zenuwverbetering, waar
„kortsluiting" was ontstaan
in de zenuwknopen. De
warmte moest in het
lichaam blijven. Daarom
mocht het mannetje een uur
lang niks drinken. In China
had de monnik (ach, het is
toch overal hetzelfde)
leerlingen die het verkeerd
deden. De patiënten kregen
dan rode ogen en die
moesten wèl drinken om de
last kwijt te raken.
De monnik reinigde de
handen na de behandeling.
Purificatio. Toen ging Het
Diefje dicht. Want het was
maandagmorgen. In een
naastgelegen perceel nog
wat napraten, want hier en
nu was sprake van een
zending die in
„oecumenisch" verband
verzachtend zou kunnen^
werken. Christendom en
boeddhisme;
geesteshoudingen die
parallel lopen, elkaar
kunnen aanvullen en
verrijken. Dat is ook de
opzet van SAM. Onderzoek
alles en behoud het goede.
Luï, nietwaar, denkt daar
zo over en SAM regelde de
overkomst van de
vermaarde monnik naar
Europa. Professor Guo
Zheng Ping, ingeschreven
doctor medicijnen. Oud 64
jaar. Vooraanstaand
geleerde in zijn land.
Bedreven in de speciale
methode van acupunctuur,
acupressuur en
chiropraktijk (met de
handen werken). Een
veredelde fysiotherapeut op
een terrein, dat in
Nederland nog niet is
ingevoerd. In 20 minuten
„zet" prof. Ping een
armbreuk in pressuur.
Waarna de genezing moet
inzetten natuurlijk. Geen
operatie, want als zo'n
ingreep mislukt kun je niet
aan de gang blijven.
Acupunctuur geeft de
meeste kansen, is het laatste
hulpmiddel, al 1500 jaar
geleden in China toegepast:
mensen helpen zonder pijn
te doen...
Prof. Ping was 26 jaar toen
hij in de provincie Sze-
Chuam in een boeddhistisch
klooster, temidden van de
hoge bergen, terechtkwam.
Een zieke jongeman, die
bloed spuwde maar verder
kerngezond was. Geen
dokter wist raad. Maar er
was een stokoude
leermeester, een monnik,
die Guo Zheng Ping op weg
hielp. Ping genas, werd
eveneens monnik. Zat drie
jaar achtereen in een kleine
cel, onthechtte aan alles,
had enkel een po als
gezelschap. Meditatie, die
zijn geest tot rust deed
komen, tot ze „dood water"
was. Een Dode zee die
bladstil is. Guo Zheng's
geest was geheel in
evenwicht gebracht. Ping
werd in het klooster in de
Ou Mei Shan bergen zelfs
abt en werd vermaard als
Tong Kwan. Luï, de
religieuze kroegbaas: „Hij
werd daar een autoriteit,
een soort „aartsbisschop" in
een wijd verband. Totdat de
communistische leiders het
voor het zeggen kregen. Hij
moest volgens de
opvattingen van het bewind
trouwen, en bleef doceren
aan de universiteit van
Wenchow. Schijnhuwelijk.
Als hij terug zou kunnen,
wil hij alleen nog maar als
een echte monnik terug.
Anders blijft hij liever hier
in Europa. Hij wil vrij,zijn.
Toch wel". Tot nu toe
drinkt Ping
lindenbloesemthee en wat
bier.
Prof. Ping doet op het
ogenblik drie maanden
praktijk in Europa. Daar
laat hij de medische kant
van de traditionele Chinese
cultuur zien. Luï: „Het
Westen moet dit zien.
Waarschijnlijk gaat hij, op
voordracht van een
hoogleraar aan de Vrije
Universiteit, naar Wenen,
waar een gespecialiseerd
instituut is voor
acupunctuur. Die man kan
veel goed doen. Het is
onvoorstelbaar. Mensen
gelukkig maken met het
kruis naast het
boeddhabeeld. Als mensen
contact met hem willen
zoeken kunnen ze dat
wellicht doen via deze
krant". Okee. Wij geven
dezulken dan wel weer
door via de geëigende
kanalen die naar prof. Ping,
de heilige man, en z'n
meditatieve geneeskunst
leiden.
mtujto onze parlementaire re
dactie)
njN HAAG/LEIDEN
Kamermeerderheid, be-
Zef ïnde uit de fracties van
Ia A, PvdA, D'66, PPR en
neifP. is op dit moment niet
»lan in te stemmen met
i tijksplannen voor de
arefnleg van een autosnelweg
Ken Leiden en Alphen
jn Rijn. de A 11. Dit bleek
nafwren tijdens de behande-
"van de Rijkswegenplan-
tot het jaar 2000, in de
ve£eede Kamer. Volgens
i-woordvoerder P. Cor-
'sen kan zeker tot het
eltff 2000 volstaan worden
de aanleg van een één-
is autoweg voor het ge-
traject waarbij dan wel
mi orrang moet worden gege-
aan de verbinding tus-
Rijksweg 4 (Amster-
E^jtotterdam) en Alphen
jd Rijn. Volgens het CDA
aeze verbinding een ur-
zaak. Met name in
is sprake van en on-
gebied kon betekenen waarbij
hij liet doorschemeren dat dan
wel van Rijskweg 11 zou kun
nen worden afgezien.
De Kamer had minder moeite
met de plannen voor de aanleg
van Rijksweg 22 tussen Leiden
en Haarlem nog voor het jaar
2000. Alleen de fracties van
D'66, PPR en PSP zeiden nee
tegen de plannen. Het CDA
pleitte wel voor een snellere
aanleg van het noordelijke
deel van de weg, overgang van
het Noordzeekanaal ten oosten
van Velsen, in verband met
houdbare situatie, aldus de
CDA-woordvoerder, die ver
der de aan twee zijden be
bouwde Rijndijk memoreer
de en het vele vrachtverkeer
dat door de bebouwing rijdt.
Ook de PvdA wil op dit mo
ment geen aanleg van een
autosnelweg naar Alphen.
Dit zou pas na 2000 nodig
zijn, aldus woordvoerder
Rienks.
D'66 woordvoerster Lambers-
Hacquebard stelde in haar be
toog dat voor de genoemde
verbinding genoeg alternatie
ven in de vorm van openbaar
vervoer voorhanden zijn. De
weg kan dan ook geschrapt
worden waarbij bij Alphen en
Zoeterwoude wel omleidingen
rond de centra aangelegd moe
ten worden. Zij diende hiero
ver een motie in, gesteund
door de heer Jansen (PPR).
Deze laatste diende tevens een
motie in om de aanleg van één
nieuwe rijbaan op het traject
tegen te houden. Alleen VVD-
woordvoerder De Beer wees
op de noodzaak van de aanleg
van de autosnelweg omdat dit
het leefmilieu in het gebied
ten goede komt en de ver
keersveiligheid langs de boch
tige Rijndijk ten goede zou ko
men. Deze woordvoerder
sprak tevens als enige zijn
voorkeur uit voor het door
trekken van Rijksweg 11 ten
zuiden van Leiden naar Rijks
weg 44 Amsterdam-Den
Haag via Wassenaar). De Beer
noemde dit een niet te missen
stuk weg.
Hij stond in die mening alleen.
Het CDA wilde niet verder
gaan dan de aanleg van één
nieuwe rijbaan ter plaatse
waarbij P. Corrtelissen wees op
de zorg van Voorschoten over
een vergroot verkeersaanbod
door aanleg van de weg.
PvdA- woordvoerder Rienks
diende een motie in waarbij
het stuk weg minstens tot 1990
uit de Rijksplannen zou ver
dwijnen, evenals PPR-woord-
voerder Jansen en D'66 Ka
merlid Lambers-Hacquebard
die beide op dit punt met ei
gen, soortgelijk luidende mo
ties, kwamen. Mevrouw Lam-
bers vreesde daarbij een ver
plaatsing van de verkeerspro
blemen eerder dan dat het we
gennet in Leide» en Voorscho
ten erdoor zou worden ontlast.
Minister Tuijnman (Verkeer
en Waterstaat) stelde op de
kritiek alleen dat de aanleg
van de Verlengde Landschei-
dingsweg Rijksweg 16) tussen
de Riiksweg 44 en Rijksweg 4,
mogelijk ontlasting voor het
bouwlokatie bij Hoofddorp. De
PvdA-fractie pleitte voor een
verschuiving van de aanleg
van Rijksweg 22 van voor het
jaar 2000 naar het bouwpro
gramma dat na dat jaar moet
starten. VVD-woordvoerdèr
De Beer pleitte voor een nader
onderzoek rond het laten sa
menlopen van Rijskweg 22
over het huidige tracé van de
secundaire weg 1, Rijnsburg,
Noordwijkerhout, Hillqgom.
„OECUMENISCH"STREVEN VANUIT
BOEDDHISME NAAR WEST-EUROPA
