Rötisserie Oudt Leyden raakt
voor het eerst sedert 22jaar
z'n enige Michelin-ster kwijt
-TAD/REGIO
1 EEN VERLIES, DAT HEEL BEHOORLIJK GEVOELDWORDT
3NTRODUCTIE IN LEIDSE GROENOORDHALLEN
•ederatie van Autorijschool Managers start
olledige opleiding vrachtwagenchauffeurs
Funhouse funhouse
blijft tegenvallen
Traditionalisme overheerst in
eenakterfesti val
INA
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 7 MAART 1980 PAGINA 5
>ngi
ble
go
De klap kwam gisteren
wel een ogenblik hard
aan bij de spijzende
mensen van Rótisserie
Oudt Leyden aan de
Steenstraat. De ster
kwijt Mijn hemel: de
priemende en tegelijk
vererende ster van
rd® Michelin. Gewoon wèg.
Een ster, die in
horecakringen wellicht
net zo belangrijk is als
in de „burger
maatschappij" een
officierschap van
Oranje-Nassau, of,
ecclesiastisch gezien, een
commandeurschap van
de H. Gregorius
vanwege het Vaticaan.
Een groot verschil is
evenwel, dat je de
burgerlijke en
kerkelijke
onderscheidingen, met
kruis en lint, kunt
(laten) aanvragen. De
ster van Michelin echter
wi is een ondoorgrondelijke
ekl .'gift van het lot. Die
1 wordt aangedragen door
een duistere jury die de
Franse bandenmakers
adviseert om er in
restaurants een ster
tegenaan te gooien, of
die, zoals hier en daar
gebeurd is, er weer af te
halen.
Mevrouw J.M.L. Hendriks,
eigenaresse van Oudt
Leyden, voelde zich wel
bedroefd. „We hebben die
ster in de Michelin-gids nu
al 22 jaar gehad. We waren
zelfs het oudste ster-
restaurant in Nederland,
vermeld in de eerste gids die
hier verscheen; samen met
Coq d' Or in Rotterdam en
Jfeercanne bij Maastricht".
En dan te bedenken, dat de
Michelin-gids twee sterren,
zelfs drie sterren te
vergeven heeft. Maar in
Nederland is één ster aan
het eetfirmament al een
prachtig verschijnsel.
De Michelin-gids 1980 is uit
en dat betekent sterrendag,
een minuscule lintjesregen,
voor een aantal
etablissementen. Het kan
ook o narigheid zijn,
dat ze je de eens verdiende
ster weer afpakken. Het
geheim Michelin commando
heeft ook nu weer z'n
oordeel geveld. In zes
Nederlandse restaurants
werden vreugdekreten
gehoord, vier
eetgelegenheden zaten
opeens in zak en as omdat
hun ster verdwenen was uit
de gids. Mevrouw Hendriks:
„Juist omdat we die ster al
zo lang hadden, waren we er
erg trots op. We zijn
behoorlijk verdrietig. Je
doet je uiterste best en
vraagt je af: waarom dit dan
We hebben hier bij Oudt
Leyden een erg
gemotiveerde jonge brigade
koks. Een heel fijne kaart
ook. En nou hebben ze die
ster weggehaald. Ik begrijp
er niets van".
„Tikt dit nou werkelijk zo
aan vroeg ik gisteren
meteen aan directeur H.M.
Martens van De Beukenhof
in Oegstgeest, wiens zaak
toch hoog gekwalificeerd is,
maar zeven jaar geleden ook
die ene ster (die in de gids
bijna achteloos en
onopgemerkt erbij staat)
kwijtraakte. „Ja",
antwoordde Martens, „zeker.
Zoiets betekent voor een
goed restaurant een slag. Als
die ene simpelaandoende
ster weg is, gaat het gewoon
minder. Daar kom je niet
onderuit. Ofschoon je vaste
gasten en de bezoekers die
via de mond tot
mondreclame op je afkomen
wel beter weten. Maar toch
Ze houden je nauwlettend in
de gaten, die lui van
Michelin. Een paar jaar
soms. En opeens ben je de
sigaar. Ik hecht wel degelijk
waarde aan zo'n ster en wij,
met onze bekwame staf, zijn
volop bezig om die ster terug
te krijgen. Maar daar gaan
iaren overheen. Waardering
blijft er natuurlijk wel. Zo is
onze zaak sinds kort
aangesloten bij een Belgische
restaurant-'keten, Les Etaps
du Bon Góut, vergelijkbaar
met de Alliance
gastronomique
Néerlandaises. Nou, dat is
een eervolle toelating. Er
zijn ongeveer zes
Nederlandse restaurants bij
aangesloten".
De Beukenhof heeft hoop.
Het restaurant maakt deel
uit van het Dikker Thijs-
concern van vleesgigant
Eimert Teekens. Binnen dit
concern was overigens wel
vreugde, want in Delft heeft
Eimert ook iets speciaals:
„Le Chevalier", en het werk
van manager-chefkok Cees
Helder (vroeger chef bij
Rozenrust in Leidschendam)
werd bekroond met de
felbegeerde ster. En dat gaat
maar om één ster. Ons land
heeft slechts één twee-
sterrenrestaurant: Prinses
Juliana in Valkenburg. Dat
is dichter bij Parijs dan
Leiden, helemaal waar.
Nederland met 35
eensterrestaurants; België
telt twee restaurants met
drie sterren, 16 met twee en
80 met één ster. Boks daar
maar eens tegenop. Als je de
Michelin-gids mag geloven,
schijnt het genieten van een
voortreffelijke keuken een
soort privilege van de
zuidelijken te zijn.
Mevrouw Hendriks weet
beter: „Ze overvallen je als
een dief in de nacht. Je ziet
nooit iemand, je weet niet
wie het zijn. Het zijn
geheime inspecteurs
incognito en je weet niet
welke maatstaven ze
aanleggen. Gek, maar onze
gasten zijn altijd erg
tevreden, enthousiast. Ook
de Belgen; dat zijn fijne,
dankbare gasten en iets
„royaler" dan onze
landgenoten. Tja, als je 22
jaar een ster hebt praten ze
er niet over en nou opeens
komen ze je bijna
condoleren. Ik was
teleurgesteld toen ik het las
en toen collega's begonnen
op te bellen. Enfin, onze drie
zwarte „bestekjes" in de
Michelin-gids zijn we niet
kwijt. Die houden we
gewoon. Die slaan op. de
inrichting en de sfeer. Nou,
het is toch een mooi
interieur hier, voor een
bedrijf, hè België weer.
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Daar zijn er met één, twee
rode bestekjes zelfs. Maar
dat zijn kasteelachtige
toestanden en die kun je bij
ons in de polder niet
neerzetten.
Over een maandje heeft
Oudt Leyden een nieuwe
Oudhollandse voorgevel en
de kokende jonge brigade
gaat er weer tegenaan om de
ster .te heroveren. Dat wel.
Ook al zal dit jaren gaan
kosten. Tot die tijd blijft de
rótisserie drijven op het
gerenommeerd zijn bij heel
Oudt Leyden komt terug; de schotels zullen het bewijzen.
veel kieskeurige lieden, die
precies weten waar ze een
voortreffelijke kalfszwezerik
in een roomsaus met
calvados en morieljes (voor
de verfijnde smaak) kunnen
genieten. De hooggeprezen
kaart blijft zijn vruchten
afwerpen. En dan komen de
lammetjes weer. De ster bij
Oudt Leyden is uit de
Michelin-indicatie gehaald,
maar het gebraad van
zuiglam brengt je aan de
Steenstraat (en dat zou je
toch niet verwachten, naast
de nieuwe „Chinees" die tot
veler jammer de plaats van
Het Karrewiel heeft
ingenomen) tot op dezelfde
hoogte aan het delicieuze
uitspansel.
Nu neeft Oudt Leyden meer
culinaire pijlen op z'n boog.
Daar zijn nog de bistro, voor
de plate service, de snelle
hap met kwaliteit, en het
Pannekoekenhuysje, anno
1908, dat uitstekend loopt
Toch zou ik die Michelinse
jury, ontbloot van haar
anonimiteit, weieens voor de
counter willen zien bij
madame Hendriks en haar
prille crew. Ik denk, dat de
kippelevertjes de heren om
de oren zouden vliegen, dat
de cranberries hun de oren
en neusgaten zouden
uitkomen en dat ze met hun
sterren, op de terugreis naar
de lie de France, voorlopig
niet verder kwamen dan een
derderangs hotelletje in de
buurt van Lille. Maar dat is
mijn particuliere mening.
Mevrouw Hendriks zou van
dat soort omstandigheden
niet eens dromen, ofschoon
Michelin, met dat rare pneu-
mannetje, haar het bloed
onder de nagels vandaan
heeft gehaald.
Wacht maar af: Oudt
Leyden gaat terugvechten,
desnoods met alle pitten op
volle capaciteit. Of laag
natuurlijk; als het gerecht
dat vergt. Dan zijn de tranen
gedroogd, de
trancheermessen gescherpt
en het flamberen blijft een
veelbelovend licht werpen
op een te bekronen
toekomst. Niets wordt aan
het toeval overgelaten. Aan
de vitale keukenbemanning
zal het niet liggen; die lust
een inspecteur-generaal van
Michelin wel rauw. Denk ik
tenminste. Ik bedoel maar:
niemand van Oudt Leyden
had een gramstorig woord
voor de duistere beslissing
vanuit het land der cuisine
vraie, de waarachtige
keuken. Er was slechts
treurnis te bespeuren en
mevrouw Hendriks was een
beetje stabat mater. Maar
kijk eens naar die glorieuze
schotels op de foto, de prent
met het aangeklede
braadsel, geflankeerd door
vechters van het eerste
echelon. Van zo'n dis wordt
niet gesmuld, o nee: elke
vorkprik loopt uit in een
genieting van de eerste orde.
En wat dan nog Er is een
groep studenten die van
plan is het record
pannekoeken eten te
verbeteren. Tot nog toe staat
dat record op acht
pannekoeken, gevestigd
door een corpulente
Amerikaanse militair die
inmiddels schijnt te zijn
afgezwaaid. Maar hij zat er;
vretend, als het ware, in het
Pannekoekenhuysje. En dat
was meer dan
knibbelknabbelknuisje. Die
Leidse studenten willen er
een stunt van maken die in
Guiness' Book of Records
vermeld zal worden. Dat
moeten dus negen
pannekoeken worden, te
verorberen door ééw
persoon. Lukt dit, dan krijgt
de held een Delftsblauw
pannekoekenbord cadeau en
de pannekoeken hoeft ie
niet te betalen. Maar alleen
als hij die toestand achter
elkaar naar binnen kan
werken. Ach, je had ook een
record bananen eten in het
Westland. Daar was iemand
die 29 van die pisangs z'n
keel door kreeg. Je hebt
vreemde eters van vreemde
hoeveelheden. Maar ze
zullen het zonder de ster
moeten doen. De ster van de
wijzen uit het zuiden.
di
h IDEN De landelijke
vee deratie van Autorijschool
wi magers (FAM) in trod u-
e trde gistermiddag in de
el idse Groenoordhallen on-
gin r het motto „FAM wijst
Dtir weg naar zekerheid en
jde lligheid" haar nationale
tvo leidingsplan voor be-
dai iifswagenchauffeurs. Drs.
de Groot, directeur Goede-,
ivervoer van het Ministe-
van Verkeer en Water-
it startte de opleiding
iteren symbolisch door
handtekening te zetten
een reusachtige tacho-
aafkaart. Aanvankelijk
is het de bedoeling dat
utssecretaris mevrouw
lie Smit-Kroes deze han-
S5»ping zou verrichten, maar
moest op het laatste mo
ot vanwege Tweede Ka-
krverplichtingen afzeggen.
opleidingsplan van de in
opgerichte Federatie van
n jlbtorijschool Managers moet
ÈL eind maken aan de situa-
i dat vrachtwagenchauffeurs
ider enige praktische ken
en ervaring met soms
lorme transpoFtcombinaties
weg op worden gestuurd,
sinds vele jaren wordt in
:he ederland geprobeerd de
len aktische vaardigheid van
9S' lauffeurs op combinaties van
'eer dan tien ton gewicht al
j het rijbewijs te verbeteren,
bt nu toe kon men met een
leine vrachtwagen in het be-
t komen van het groot rijbe-
ijs C-E/D-E, waarna onder
et motto „de praktijk zal het
n" vaak met schade en
inde de bedrijfswagen-
ifieur wijs op de weg ge
tokt werd, aldus de FAM.
toor het ontbreken van ge
hikt materieel en deskundi-
instructeurs werden trans-
wt-ondernemers vaak
jongen om zelf maar de
aktische begeleiding van de
tauffeur ter hand te nemen.
overheid bracht enige ver
storing door de invoering
Drs J. de Groot plaatst zijn handtekening op een reusachtige tachograafkaart.
van het zogenaamde CCV-b
diploma, dat uitsluitend is ge
richt op de theoretische kennis
van de bedrijfschauffeur.
Initiatief
Volgens het FAM is er altijd
een kloof gebleven tussen de
minimale eisen voor de prakti
sche vaardigheid en de inmid
dels nuttig gebleken eisen
voor het CCV-b diploma.
Transport-organisaties en fa
brikanten van bedrijfwagens
hebben op kleine schaal voor
hun leden en afnemers sum
miere cursuspakketten ont
worpen, doch hebben zich
door gebrek aan kennis, erva
ring en fondsen altijd moeten
beperken tot plaatselijke acti
viteiten. In de Federatie van
Autorijschool Managers zijn de
grootste rijschool-ondernemers
in Nederland verenigd. In het
begin van het jaar werd de
aanzet gemaakt om met geza
menlijke kennis, ervaring en
financiële inspanning te ko
men tot een nationaal oplei
dingsplan voor de praktische
opleiding van bedrijfswagen
chauffeurs. Met dit initiatief,
dat voorziet in opleidingscen
tra in alle elf provincies is een
bedrag van bijna twee miljoen
gulden gemoeid. De FAM
heeft zich voorzien van een
splinternieuw wagenpark, be
staande uit twintig Mercedes
Benz trucks en trailers, voor
zien van gesloten aluminium
opbouwcarrosseriën, opleggers
en zelfs een complete tankleg-
gercombinatie. Dat indruk
wekkende wagenpark was gis
teren in zijn geheel in de
Groenoordhallen aanwezig,
opgesteld in een kring rond de
genodigden.
De FAM heeft speciale oefen
terreinen voor de opleiding in
gericht. Aan elk opleidings
centrum zijn gekwalificeerde
bedrijfswageninstructeurs ver
bonden.
Volledigheid
De FAM-opleiding bestaat uit
dag- en avondcursussen en
omvat de meest uiteenlopende
aspecten van het beroep
vrachtwagenchauffeur. Dat
varieert van het stellen der
spiegels tot het invullen van
douaneformulieren. De prak
tijkopleiding kan door chauf
feurs op eigen initiatief wor
den gevolgd, maar ook kun
nen bedrijven en instellingen
hun chauffeurs groepsgewijs
het rijtechnische programma
laten volgen. De opleiding
mondt uit in het door de Fede
ratie geautoriseerde FAM-cer-
tificaat, dat voor elke chauf
feur een garantie betekent
voor zowel theoretische als
praktische deskundigheid.
De heer de Groot, de verte
genwoordiger van het Ministe
rie van Verkeer en Waterstaat
toonde zich gisteren in zijn
toespraak verheugd over het
initiatief van de Federatie.
„Het is niet voldoende als een
chauffeur alleen de beschik
king heeft over het groot rijbe
wijs. De chauffeur moet volle
dig geschoold zijn. In de lan
den van de EEG is het chauf
feursdiploma voor chauffeurs
onder de 25 jaar inmiddels
verplicht gesteld. De eisen die
aan de Nederlandse chauffeurs
worden gesteld zijn zelfs nog
zwaarder dan de eisen die aan
hun collega's in de andere lan
den van de Europese Gemeen
schap worden gesteld. Ik be
schouw de opleiding van de
FAM dan ook als een stap in
de goede richting", aldus de
heer de Groot.
Opleidingscentra
De opleidingscentra van de
FAM zijn gevestigd in Leiden
(verkeerscholen Ton van den
Bos en Theo Peters), Den Haag
(verkeersscholen Van Buuren
en Rietveld), Amsterdam en
Flevoland (verkeersschool Slo-
tervaart), Rotterdam en Delft
(verkeersschool Mattijssen),
Utrecht (verkeersschool
Bruinsma), Arnhem (Theo Pe
ters), Breda (verkeersschool
Leo van Gils), Sittard (Theo
Peters), Heerenveen, Gronin-
gén en Coevorden (verkeers
school DIBO) en Vriezen veen
(verkeersschool Rohof). Het
FAM-secretariaat is gevestigd
aan de Kastelenweg 3 in Sit
tard, tel. 04490-21777.
LEIDEN Rob van Houten
heeft met zijn Funhouse pro
gramma's altijd redelijk
succes geboekt bij het pu
bliek. Zijn voorstelling
'Funhouse funhouse' is een
collage van sketches uit vo
rige programma's, waarbij
enige artiesten die al eerder
in zijn programma's optra
den weer te gast zijn, nl. de
marionettenspeler Feike
Boschma en de travestiet
Hans van den Hoek, beter
bekend als Daisy Dynamite.
Hoewel de zaal zich gistera
vond in de Schouwburg uit
bundig amuseerde, kon van
'Funhouse funhouse' niet meer
gezegd worden dan dat het
middelmatig is, zowel wat de
aard der sketches betreft, als
de theatrale uitwerking. Met
name in het gedeelte voor de
pauze zijn, scènes opgenomen
die nogal makkelijk in elkaar
zijn gezet; er is vaak sprake
van een melige humor, die in
zijn meligheid echter niet
doorgezet wordt. De clou of
anti-climax van zo'n sketch is
niet duidelijk kenbaar ge
maakt. In plaats dat het einde
sterk benadrukt is, loopt de
sketch leeg als een ballon.
Het gedeelte na de pauze is in
teressanter, daar mimespeler
Rob van Houten daarin be
hoorlijk van leer trekt. Boven
dien is de humor geestiger. De
beste scènes zijn toch al van
Van Houten's hand. Hij be
schikt nu eenmaal over de
beste theatertechnieken van
de spelers. Feike Boschma
draagt met zijn marionetten
ook een steentje bij aan de
sfeer van de voorstelling. De
overige medewerkers aan het
programma halen slechts zel
den het nivo van Van Houten
en Boschma. De opening van
het programma door Van den
Hoek met het lied 'Wilkom
men' uit de musical en film
'Cabaret' is al een misgreep.
Voor wie de film gezien heeft
(en dat zijn er nog al wat) is de
uitvoering van Van den Hoek
ontluisterend. Dit geldt ook
voor andere songs, zoals 'Ich
bin vom Kopf bis Fuss' van
Dietrich. Had Van den Hoek
nu maar een parodie of satire
willen laten zien, dan had er
nog iets interessants uit kun
nen voortkomen. Daar dit
kennelijk niet het geval is,
komt Van den Hoek niet ver
der dan een slechte imitatie
die gerechtvaardigd moet wor
den door het feit dat het door
een man in vrouwentenue
wordt uitgevoerd.
Het komt mij voor dat voor
'Funhouse funhouse' niet de
beste nummers bijeen gebracht
zijn, hoewel misschien wel de
succesvolste. Een collage ma
ken van oude nummers is al
geen daad van grote creativi
teit. Was die creativiteit nu
maar gestopt in de keuze en
nadere uitwerking der num
mers.
JACQUELINE MAHIEU
LEIDEN Ieder jaar opnieuw weten de
verschillende studentencorpora van Neder
land het éénakterfestival met hun produc
ties te vullen. Dat hun stukkeuze traditio
neel is, ligt gedeeltelijk aan het gebrek aan
goede éénacters, gedeeltelijk aan de tame
lijk behoudzuchtige opvattingen die men
kennelijk binnen de toneelverenigingen van
de corpora over toneel heeft
Kwam het Lieds Studenten toneel verleden
jaar nog met een vrij experimentele produc
tie, gisteravond in het LAK-theater wist
men niets beters te verzinnen dan De Obal-
dia's „De Grootvizier", een veelgespeeld
stuk waaraan amateurs zich kunnen vertil
len. Het spelen dat men niet toneelspeelt ter
afwisseling van het spelen dat men toneel
speelt, blijkt vaak een te zware opgaaf. Niet
echter voor de Leidse studenten, die juist
door him enigszins declamatorische, ietwat
gemaniëreerde speelstijl de moeilijkheden
goed de baas bleven. De twee spelers en de
ene speelsters brachten het stuk sober en
doeltreffend.
Dat kan niet van de andere twee bijdragen
van de avond gezegd worden. „Every good
boy deserves a favour" van Tom Stoppard
bleek voor het Utrechtse Studenten Toneel
vooral op het technische vlak een te moeilij
ke opgave. Er wordt in dit politieke stuk
nogal veel geëist van een goed samenspel
tussen licht, geluid en spel, de Utrechters
hadden niet de mooiste en soepelste over
gangen tussen die drie gevonden. In hun
spel overschreeuwden zij zichzelf te veel op
zoek naar de achter de tekst liggende emo
ties.
Mrozeks „Karei" is een ware uitdaging tot
actualisering en doet een beroep op drama
turgische creativiteit Het thema van deze
éénacter, bruut geweld contra de redelijke
intelligentie, smeekt gewoon om toepassing
op ons huidige maatschappijbeeld. De Delft-
se studenten hadden van de oorspronkelijke
kleinzoon en grootvader al twee broers ge
maakt Maar waarom kreeg dit duo b.v.
geen lerenjassen en stilleto's mee. Het beeld
van jagers, dat men gehandhaafd had, is te
on-Nederlands. In deze voorstelling kwam
de emotie doorgaans na de tekst en de daar
bij horende handeling
Echt slecht was geen van drie producties.
Inzet was er: de tekstvastheid bleek vol
doende. Van de drie onderscheidde Leiden
zich enigszins in positieve zin. Vanavond is
de slotavond van het éénacterfestival. Weer
in het LAK.
Paul van der Pl>nk
