Moon Martin in de
schaduw van de sterren
Handels „largo99 kan eindelijk weer
zijn dramatisch vervolg krijgen
PLATEI
KLASSIEK
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 5 JANUARI 1980 PAGINA 8
Eigenlijk heet-ie John Mar
tin, maar omdat er zo vaak
een maan in zijn liedjes op
duikt, wordt hij Moon Mar
tin genoemd. Een naam die
in Amerika bij prominente
musici en doorgewinterde
muziekliefhebbers voor in
de mond ligt. In Nederland
staat hij slechts bekend als
de man 'die zoveel num
mers van anderen speelt'.
Een begrijpelijk misver
stand, want Robert Palmer
en Mink de Ville doken
met zijn composities de hit
parade in, terwijl Moon in
de schaduw van deze popi
dolen achterbleef.
al aan te wennen dat j
kanten en producers gretig
zijn elpees a fspeuren op zoek
naar goed materiaal.
Moon: „Daar ben ik best een
beetje trots op. Het soort mu
ziek dat ik breng is momen
teel erg in trek in Amerika.
Ik maak strakke rock 'nroll
met een goed in het gehoor
liggende melodie. Het klinkt
ontspannen, maar je valt er
niet bij in slaap. Mijn werk
blijkt het ook op de radio
goed te doen en ik word veel
gedraaid".
Over de uitvoeringen van
zijn „Bad Case Of Lovin'
You" door Robert Palmer en
„Caddilac Walk" door Mink
de Ville is hij best te spreken.
„Ik vind ze prachtig. Die
twee nummers staan op mijn
eerste elpee „Shots From A
Cold Nightmare", een plaat
die door critici is bejubeld,
maar waar ik achteraf zelf
niet zo tevreden over ben.
Veel stukken zijn net iets te
langzaam, missen een bepaal
de zekerheid en overtui
gingskracht. Op mijn tweede
elpee „Escape From Domina
tion" zijn die oneffenheden
weggewerkt en klinkt alles
zoals het hoort De single
Rolenehaalde in Amerika
de Top-30 en zangeres Rachel
Sweet gaat op haar nieuwe
elpee mijn nummer „I've Got
A Reason" doen. Er zit dus
progressie in en daar gaat het
mij om".
Merseybeat
De kleine Amerikaan mag
nu aan de andere kant van
de oceaan als een goede tekst
dichter/componist bekend
staan, hii is beslist niet ineens
uit de lucht komen vallen.
Moon Martin: „...truckjes op gitaren en drums zijn bijzaak..."
Ruim vijftien jaar is hij al in
de slag met allerlei rhythm
blues- en country western-
groepen. Moon komt uit Al-
tus, een dorp in de staat Ok
lahoma. Op jonge leeftijd
leerde hij zichzelf gitaarspe
len en al spoedig werd hij op
genomen tussen de 'grote
mannenin verschillende
country-dancebands. Maar
het horen van de eerste pla
ten van The Beatles beteken
de een volledige ommezwaai
in zijn muzikale leven. Hij
begon zijn eigen groep en
speelde alle Beatle-nummers
vlekkeloos na. Aan de daar
opvolgende Merseybeat—pe
riode heeft Moon vele herin
neringen.
„Ja, ik ben nog steeds dol op
het geluid van die groepen,
die dag en nacht in donkere
keldertjes en garages bezig
waren. Het was in die tijd
frisse popmuziek, waar ik
sterk door ben beïnvloed.
Een goede melodie, daar
draaide het om, verdere
truckjes op gitaren en drums
waren bijzaak. De muzikan
ten zongen toen veel sterker
dan nu. Neem John Lennon
en Paul McCartney, maar
ook Gerry The Pacema
kers, Billy J. Kramer The
Dakota's, Herman's Hermits.
Vaak bestonden hun num
mers uit niet meer dan drie
accoorden, maar de melo
dieën van die groepen heb
ben veel mensen nog steeds
in het hoofd".
Sfeer
Na de Beatle-imitaties begon
Moon de groep South wind,
waarmee hij in het begin van
de jaren zeventig in Califor-
nië drie platen maakte. In
die tijd zwierf hij van studio
naar studio om als sessiemu
zikant wat bij te verdienen.
Hij ontmoette de bekende
producer Jack Nitsche en de
twee werden goede vrienden,
hoofzakelijk omdat ze allebei
dol zijn op de vissport. Nit
sche bezorgde hem de betere
baantjes als begeleider van
Linda Ronstadt en Del Shan
non en stelde hem voor aan
producer Craig Leon.
„Dat was precies de man die
ik zocht. Hij had The Ramo-
nes razendknap op de plaat
gezet. Bij die groep gaat het
ook niet om muzikale hoog
standjes, maar meer om de
juiste sfeer. Hij bleek mijn
werk dan ook prima aan te
voelen
Moon kwam met deze produ
cer tot twee voornoemde
langspelers. De kortgeleden
uitgebrachte single „Drea
mer" van zijn laatste elpee
werd door de Nederlandse
discjockeys praktisch gene
geerd. Toch kan kwaliteit
niet lang onopgemerkt blij
ven. Binnen een paar jaar
willen we allemaal naar de
Moon.
MICHAEL PETERSON
Engeland Van 26 tot 29
december hebben in het
Londense Hammersmith
Odeon een aantal rock-
concerten plaatsgevonden
van Queen, Wings, Elton
John, George Harrison,
The Who en Elvis Costel-
lo. De BBC heeft hiervan
radio-opnamen gemaakt,
die zo succesvol zijn geble
ken dat ze geschikï zijn
voor een plaat. Binnenkort
zal EMI een 75 minuten
durende live-elpee van
deze evenementen op de
markt brengen.
Paal McCartney Ex-
Beatle Paul McCartney
wil een film maken rond
de stripfiguur Rupert, die
in ons land Bruintje Beer
heet. Hij heeft een script
geschreven en met zijn
groep Wings al een elpee
opgenomen met muziek
voor de rolprent. Maar of
het werkelijk tot filmop
namen komt, is nog ondui
delijk. „Eerst moet er nog
een film komen over de
groep zelf", zo zegt Paul in
het blad „Rolling Stone".
„Ik geloof dat filmen nu
mijn grootste ambitie is. Ik
zou graag een soort Dis-
ney-film willen maken,
maar het ligt niet in de be
doeling hem klakkeloos na
te doen".
Village People De
kortgeleden zo succesvolle
zanggroep The Village Pe
ople (o.a. „Y.M.C.A." en
„In The Navy") heeft zich
nu ook op het medium
film gestort. De groep
speelt een belangrijke rol
in de film „Can't Stop The
Music", die gaat over de
geest van de nieuwe tijd,
met zijn moderne ritme.
„We willen proberen met
deze film het geluid van
de jaren tachtig te van-t
gen", vertelt producent
Allan Carr in een inter
view. „The Village People
maakt de muziek van dit
moment".
The Village People spelen in de film „Can't Stop The
Music".
Concert-
agenda
5 januari The Nits,
Paard van Troje in Den
Haag.
27 januari Ellen Foley,
Carré in Amsterdam.
28 januari Marvin
Gaye, Doelen in Rotter
dam.
29 januari Marvin
Gaye, Jaap Edenhal in
Amsterdam.
2 februari Little Bo
Bitch, Exit in Rotterdam.
16 februari Gang of
Four, Paard van Troje in
Den Haag.
23 februari McGuinn,
Clark Hillman, Jaap
Edenhal in Amsterdam.
I Hi H HI H isl
The Nits.
The Nits In 1978 ver
scheen de elpee „Keihard en
Swingend", met live-opna
mes uit Paradiso van een
groot aantal 'Nederlandse
groepen, voortgekomen uit
de in dat jaar woedende
punkgolf. Eén van de weini
ge groepen van deze plaat
die niet weer in de anonimi
teit zijn verdwenen, is de
Amsterdamse formatie „The
Nits". Deze vier frisse, sym
pathiek ogende jongelui
maakten op het kleine
Scramble Label hun debuut
elpee en zijn inmiddels als
talentvolle groep erkend en
geadopteerd door CBS, waar
zij een tweede elpee hebben
gemaakt, „Tent"getiteld. De
nieuwe plaat laat duidelijk
meer uitgebalanceerde mu
ziek horen dan op de eerste
plaat. Met name de bemoeie
nis van producers Aad Link
en R. J. Stips heeft tot een
veel professioneler produkt
geleid. De plaat is gevuld
met vijftien goed in het ge
hoor liggende nummers -
het merendeel geschreven
door Henk Hofstede - vaak
voorzien van zeer vermake
lijke teksten. De muziek
vertoont gelijkenis met de
klanken die groepen als The
Knack en The Records
voortbrengen: vrolijke, on
gecompliceerde muziek. Een
van die nummers „Tutti Ra-
gazzi" - zo langzamerhand
II UK
de herkenningstune van The
Nits - stond zowel op de ver-
zamelelpee „Keihard en
Swingend" als op de debuut
plaat en is in de versie op
„Tent", geproduceerd door
R. J. Stips. een potentiële
hitsingle. Dat is overigens
het enige waar het de groep
nog aan ontbreekt Frozen
Fred", „Johnny said Silver",
„Out in Suburbia" (met een
uitstekende sfeertekening
van de moderne flatwijk) en
vooral „Take a Piece" kun
nen uitgebracht als single de
definitieve en terechte door
braak voor „The Nits" bete
kenen. Een groep die ook
kwa amusementswaarde
niet onderdoet voor Hans
Van den Burgh en Co. (CBS
845051) H. V.
The Clash Er is geen
punkgroep van het eerste
uur, die zich zo positief heeft
ontwikkeld als de Engelse
Clash. Op hun tweede elpee
Give 'Em Enough Rope"
hinkte de groep te veel op
twee gedachten. Moest ze
doorgaan met de harde
punklijn of voor een melo
dieuzer repertoire kiezen?
De elpee kreeg van allebei
wat. maar The Clash zat dui
delijk in moeilijkheden en
neigde naar verval. Tijdens
enkele succesvolle tournees
door Amerika wist de groep
echter haar horizon te ver
breden en zelfs meer dan
dat. Duidelijk geïnspireerd
door de Amerikaanse mu
ziek leverde The Clash kort
geleden een dubbelaar af,
die aanvankelijk „New Tes
tament" zou gaan heten,
maar uiteindelijk de titel
„London Calling" meekreeg.
Achttien nummers, waarin
de groep te horen is als nooit
te voren. Alle Clash-ken-
merken zijn weer aanwezig,
maar dit keer verwerkt met
een enorme vindingrijkheid,
vitaliteit en muzikaal ver
nuft, dat zelfs de grootste
fan er van uit de schoenen
zal slaan. De groep is altijd
politiserend in de slag ge
weest en staat bekend om
hun politieke opstelling, ook
al is die vaak in nevelen ge
huld. De afwisselende num
mers, waarin rock, rhythm
blues, jazz, salsa en reggae
vloeiend samengaan, kennen
sociaal en politiek geënga
geerde teksten. Zo is er het
prachtige „Spanish Bombs"
over de kater van de Spaan
se burgeroorlog en „Lost In
The Supermarket" over de
eenzame strijd van het indi
vidu tegen de sociale verkil
ling. Met „London Calling"
brengt The Clash rock n'
roll terug als communicatie
middel van deze tijd. De
groep heeft heel wat te ver
tellen. Laat de roep niet ver
geefs zijn.
(CBS 88478) M.P.
a
Sinds de uitvoerende toon
kunst zich van de scheppen
de los maakte en een eigen
leven ging leiden, zijn de
misverstanden over de ma
nier waarop een compositie
behoort te klinken, legio.
Een sprekend voorbeeld
biervan is bet geweldig po
pulaire, zogeheten „largo"
van Handel dat, ernstig en
gedragen, in allerlei zettin
gen en met uiteenlopende
teksten werd verbreid en
vele plechtigheden ging be
geleiden, tot begrafenissen
en crematies toe. Toch is de
op zichzelf prachtige melo
die geen geestelijk lied,
zoals vaak wordt gedacht,
maar een onzelfstandige
aria uit nota bene een komi
sche opera. De componist
noteerde die aria bovendien
als een „larghetto", wat
sneller en levendiger dus
dan een „largo". De oor-
spronkelijke tekst zegt niets
anders dan dat de schaduw
Handel naar een geschilderd portret van T. Hudson vaa eeo plataan-boom zo
weldadig kan zijn als be
schutting tegen de hete zon.
Ik kan niet verklaren hoe dit
vocale openingsnummer van
de opera Xerxes" (Serse), die
in 1738 in Londen na de pre
mière slechts vier opvoeringen
beleefde en daarna vrij spoe
dig, vrijwel geheel in het ver
geetboek raakte, zo geliefd
kon blijven. Bij het begin van
de 20ste eeuw had namelijk,
voor zover dat is na te gaan,
geen enkel theater meer een
opera van Handel op het re
pertoire. De herontdekking
begon pas in 1920 toen de
kunsthistoricus, dr. Oscar Ha
gen, in het Duitse Göttingen
Hëndel-Festspiele ging organi
seren en daar in 1924 ook
„Xerxes" tot nieuw leven
wekte. Sindsdien is het mu
ziekdrama ook elders wel ten
tonele gebracht, maar een vas
te plaats op het speelplan ver
overde het nergens.
Dit is niet te wijten aan de
krachtige barokmuziek die
een sterke uitstraling heeft,
maar aan het statische karak
ter van de handeling die in
een keurslijf zit van stijve for
mules en door gebrek aan psy
chologische diepgang niemand
meer interesseert. Neen, li
brettist Nicolo Mi na to was
Aischylos niet. Die wist de
held uit de vijfde eeuw vóór
Christus wèl te vereeuwigen.
In het muziekdrama evenwel
heeft Xerxes zelfs als veldheer
niets te betekenen. Hij maakt
op een onbenullige manier ru
zie met zijn broer Arsamenes.
omdat hij die wil opschepen
met zijn bruid, de Egyptische
prinses Amastris. Xerxes eist
Romilda, de geliefde van Arsa
menes, voor zichzelf op, maar
na veel geharrewar krijgen de
paren, die aanvankelijk bij el
kaar hoorden, elkaar toch, ter
wijl de vage Atalanta, die ook
een oogje had op Arsamenes,
gewoon uit de boot blijkt te
zijn gevallen. Bij mijn weten
heeft „Xerxes" in ons land
nooit een scènische opvoering
gehaald en zo er al concertuit
voeringen van zijn gegeven,
waren die uiterst schaars. Be
halve met behulp van de par
tituur hebben dus slechts wei
nigen kunnen vaststellen tot
welk dramatisch spel het fa
meuze „largo" de aanloop be
doelt te zijn. Nu echter heeft
CBS dit voorjaar in een Parijse
kerk de opera voor het eerst
compleet opgenomen en deze
heel geslaagde registratie van
producer Georges Kadar on
der nummer 79325 in een cas
sette met drie platen en een
goed verzorgd tekst- en toe-
lichtingsboek uitgebracht.
Thans kan elkeen eindelijk
vaststellen waar de tophit
thuishoort, en bovendien hoe
suggestief en markant Hëndels
glorieuze muziek na tweeën-
eenhal ve eeuw nog is, het
waardeloze libretto ten spijt.
Typisch Franse musici als diri
gent Jean-Claude Malgoire en
de met authentieke barokin-
strumenten uitgeruste „Gran
de Ecurie et la Chambre du
Roy" hebben zich met overtui
ging ingezet voor deze Itali
aanse opera, die werd gemaakt
voor „the gentlemen at the
Haymarket" in Engelands
hoofdstad. In tegenstelling tot
Handels oratoria heeft het
koor in zijn opera's doorgaans
slechts een bescheiden rol,
maar die rol wordt hier per
fect gezongen door het koor
van Jean Bridier. Met dat al
ligt het zwaartepunt natuurlijk
in de solistenbezetting die pro
blemen oplevert, omdat Han
del naar de mode van zijn tijd
Italiaanse castraten inzette,
mannen die door castratie
feen stemmutatie kregen en
et timbre van jongenssopra
nen en jongensalten behielden,
al werden hun stemmen voller
en stabieler. Wat Xerxesbe
treft, behoren de partijen van
de koning en zijn broer tot
deze categorie. Men loste het
probleem hier zo op, dat men
de Xerxes liet zingen door de
donkere alt Carolyn Watkin-
son en de Arsamenes door de
helle countertenor Paul Ess-
wood, naar mijn smaak een
heel gelukkige keuze, omdat
beiden naar stijl en stem type
geknipt zijn voor deze rollen
en hun prachtige stemmen in
de juiste mate contrasteren.
Ook de partijen van de drie
vrouwelijke huwelijkskandi
daten zijn goed bezet: Barbara
Hendricks springt er als Ro
milda uit, maar ook Ortrun
Wenkel en Anne-Marie Rodde
voldoen zeer wel. Ulrik Cold
en Ulrich Studer passen in het
geheel als respectievelijk Xer
xes' generaal en Arsamenes'
slaperige bediende.
Natuurlijk valt er ook in dit
geval weer te twisten over de
meer of mindere mate van au
thenticiteit. Ik wil mij daar
niet tot in details om bekom
meren. Ik heb genoten van de
drie platen en ben dankbaar
dat de muziek van „Xerxes"
uit de stoffige naslagwerken is
opgestaan.
JOHN KASANDER
