UANHUSUI
Henry Blackmon begon zijn zang
carrière in 'n armoedige negerhut
BINNENLAND
„Om te
„Mijn
mama is
nooit
door de
deur van
overleven
heeft
ieder
mens
een
motief
nodig..."
een
blanke
gegaan-
Meubeltjes op kleur
Geen barst
Zo de ouden zongen..
Blaaskrik
LEIDSE COURANT
MAANDAG 17 DECEMBER 1979 PAGINa
Wat zal
het
worden
met de
feestdagen...?
Er zijn legio manieren om de
kerstdagen en oud en nieuw te
vieren. Thuis met de kinderen;
op wintersport; lekker gezellig
saampjes thuis (zonder de
kinderen te vragen); dineren bij
de baas van je man (of
vrouw...); In de Intimiteit van
een disco, verscheurd door
knallende tophits... Maar wat
trekken wij voor die speciale
gelegenheid aan...?
Lekker gek voor een
houseparty bij je vriend met de
Porsche en het ringetje in zijn
oor, van wie de ouders
's zomers op de waterski's
staan... Een satijnen
clownspak, het Jasje
dakpansgewijs doorgestikt,
waaiertjes als oorringen en
drie spelden rechtop in de kuif
van het korte kapsel.
Gisteren kocht u een houten tafel, bruin,
vandaag een paar stoelen, bruin, morgen
koopt u een kast, bruin. Wat ziet u, het is
hetzelfde hout, het lijkt hetzelfde bruin,
maar toch, er zit kleurverschil tussen die ta
fel, die kast en die stoelen. Wel begrijpelijk,
want die tafel komt misschien ergens uit
Brabant, die stoelen uit België en dat wand-
meubel uit Duitsland. Maar ook als u meu
bels van eigen bodem kiest is de kans op
kleurverschillen volop aanwezig. Iedere fa
brikant heeft immers zijn eigen kleuren. Zo
was het tenminste lange tijd.
Iets extra's, tenzij u die
uitnodiging van de „captain of
industry" alsnog wilt afwijzen.
Een zwart satijn lang avondpak
of toch die zwarte taftjurk met
over het décolleté een
mousseline blouse (Frans
Molenaar).
Natuurlijk ongedwongen
sportief bij kennissen, die op
Eerste Kerstdag, na een
wandeling door de bossen,
's middags graag een kopje
thee drinken bij de open
haard. Kasak blouse van
naturel wollen etamine, die
heerlijk los om de leden zit. De
ecru-jerseybroek wordt in
rijglaarzen gestopt. Een
kleurige sjaal in de blouse en
een geruite scarf casual rond
de schouders.
Tip 1
Als u
huis
leren
dan
Muziek zit de familie Black
mon al8 het ware ingebakken.
De grote zanger heeft nu nog
alechta één wena: Zijn vrouw
Ria moet haar kan» krijgen
soliste te worden...
Er rijn mensen, die worden gebo
ren in een zekere welstand en uit
eindelijk hun leven eindigen in ar
moede, maar er zijn er ook, die in
een hut ter wereld komen en het
dank zij hard werken en eigen
prestaties een heel eind brengen op
de maatschappelijke ladder. Tot
de laatste categorie behoort Henry
Blackmon (57), de magistrale diri
gent van het „Choir" in de Ameri
kaanse Kerk (American Protes
tant Church of The Hague) aan de
Haagse Esther de Boer van Rijk
laan. „Ik ben in een hut geboren,"
vertelt hij in zijn comfortabele bo
venwoning aan de Van Diepen-
burchstraat in Den Haag, waar hij
met echtgenote Ria en drie kinde
ren woont. Henry Blackmon, een
formidabele bas-bariton, die ontel
bare malen zong in de Matteus
Passion, uitblonk bij oratoria, ze
ven maanden een rol had in de o-
pera Porgy and Bess en die na een
leven van hard werken onder soms
barre omstandigheden zijn carriè
re-eindstation heeft bereikt in de
Amerikaanse Kerk, waar hij nu al
21 jaar door zijn vocale inzet mede
de sfeer bepaalt.
„I am the Church, you are the
Church, we are the Church" (ik ben
de kerk, jij bent de kerk, wij zijn de
kerk), zingt Henry door zijn uit
zonderlijke lengte hoog uitstekend
boven het koor in zijn purperrood
gewaad. De toehoorders: Australiërs,
Afrikanen, Nigerianen, Amerikanen,
Hollanders en Canadezen (velen van
het „Institute of Social Studies"). Ook
op de avond vodr Kerstmis zal Black-
mons stem weerklinken. Er worden
dan twee diensten gehouden, een om
zeven uur voor de kinderen en een
om elf uur bij kaarslicht voor volwas
senen. In het koor zingt dan ook de
mezzo-alt Ria Blackmon, Henry's
blonde, Nederlandse vrouw. De zo
nen Timothy (9) en David (11) maken
deel uit van het interkerkelijk jeugd
koor. David studeert verder viool en
Tim piano. Paul Henry (de jongste
van drie en een half) moet nog een
muzikale keuze maken...
Zonder opsmuk
Een gemakkelijke jeugd was niet
weggelegd voor Henry Blackmon. Hij
vertelt erover zonder opsmuk of spijt,
nauwkeurig registrerend, zonder zijn
rol in het gezin en dat'was beslist
teen onbetekenende te benadruk-
en. Het was een harde strijd om het
bestaan met als enige kans om te
overleven de vaste wil steeds be
schikbaar te zijn. „Een motief heb
ben", noemt hij het. Op zijn twaalfde
jaar, toen zijn moeder alleen voor de
opvoeding van haar vijf kinderen
kwam te staan omdat haar man het
gezin verliet, verzorgde Henry zijn
broertjes en zusjes. „Mama ging uit
werken, want er moest toch brood op
diegeld verdiende hij als taxichauf
feur). „Nadat ik mijn graad had ging
ik terug naar Shaw voor drie jaar".
Ontdekt...
Op een talentenjacht werd de jonge
Henry „ontdekt'Kort daarop kreeg
hij een aanbieding voor een rol in
„Porgy and Bess". Hij maakte toen
een tournee van zeven maanden,
waarbij hij optrad in Mexico, Rus
land, Polen en Holland (1953). In ons
land gaf hij later meer concerten, on
der meer als solist bij het Frysk Phil-
harmonisch Orkest, bij welke gele
genheid hij werd gecomplimenteerd
door koningin Juliana.
Op een receptie ontmoette hij later
de beroemde zangpedagoge mevrouw
Zeegers de Bijl. Uit deze ontmoeting
groeide weer een contact tussen
Henry Blackmon en Freule van Len-
nep, destijds presidente van de „Uni
on des amis de Bel Canto". Dank zij
haar steun werd Henry als solozanger
uitgenodigd voor een concert in het
Haagse Diligentia. Een contract volg
de voor het dirigeren van een reeks
oratoria in België. „Ik gaf achttien
concerten per maand". Hij zong bij
het Residentie-Orkest onder Willem
van Otterlo; waar zong hij niet?
Rijk werd de jonge Blackmon echter
bepaald niet van zijn werk en huis
vesting was moeilijk te vinden. „Ik
kreeg uiteindelijk een mooie kamer
bij het Leger des Heils en daarmee
was ik dolgelukkig". Hij schudt zijn
hoofd en lacht erbij, vriendelijk, van
uit een innerlijke, onverstoorbare
blijheid. „Mijn achtergrond verloo
chende zich niet. Ik was opgegroeid
in een diep geloof en daarom begon
ik op dat moment in alle ernst uit te
kijken naar een kerk waar Engels
werd gesproken, zodat ik de preek
kon verstaan. Ik kreeg de tip dat er
een Engelse kerk was in het Haagse
ziekenhuis Bronovo (dat toen een ka
pel had afgestaan aan de Amerikaan
se Kerk). Ik ging erheen en daar ont
moette ik Ria, die als verpleegster in
Bronovo werkte. Bovendien zat zij in
het koor..."
Het meisje van de zang
vereniging
Henry werd een trouwe bezoeker
van de kerkdiensten, hielp Ria met
zangproblemen (Ria: „Ik dacht ik
moet daar eens met Mr. Blackmon
over praten") en excelleerde met zijn
stem in de prachtige hymnes die
vooral in Engelse kerken zo fraai ten
gehore worden gebracht.
„Toevallig kwam ik op een zondag
ochtend naast de secretaresse van de
Amerikaanse ambassadeur te zitten.
Ik zong gewoon met de kleine ge
meente mee, helemaal niet extra uit
bundig, helemaal niet om op te val
len, maar gewoon zoals ik het altijd
deed. Ik zong toch al mijn hele le
ven...". Maar het gevolg was wel, dat
deze secretaresse een der goede feeën
werd, die Henry's leven vanaf de
wieg hebben bewaakt. Ze vroeg hem
voor een huisconcert en belde hem
de dag daarna op met de mededeling
dat de dirigent van het Choir er bin
nenkort mee zou ophouden. Of
Henry Blackmon soms zin had om
diens plaats in te nemen? Het werd
de plaats die hij nu nog steeds in
neemt. Dat hij bijzonder gewaardeerd
wordt en geliefd is bleek duidelijk bij
zijn 20-jarig jubileum vorig jaar, toen
de gemeente hem als dank voor zijn
vele werk een piano schonk. De
„tientjes voor Henry" stroomden bin
nen en hij kreeg het instrument,
waarnaar zijn moeder zo innig had
verlangd.
...een droom
Henry Blackmon trouwde „het meis
je uit het koor", welk huwelijk geze
gend werd met drie kinderen. Hij
heeft nu nog maar één droom! „Je
zou kunnen zeggen ,dat ik mijn doel
heb bereikt. Ik ben tevreden met
mijn werk, ik ben daar gekomen
waar ik altijd vurig naar heb ver
langd. Elk vrij uur geef ik les en
daarmee kan ik mensen met mooie
stemmen raden en steunen. Maar nu
moet Ria een kans krijgen. Ze heeft
een prachtige mezzo-alt. Ik droom er
van dat ook zij eens als soliste in het
koor zal komen te staan..."
Henry Blackmon is een zachtmoedig
mens. Er is in hem geen agressie,
geen machtswellust, geen zucht tot
protest in klein of groot verband.
Vandaar de vraag: Wat betekent het
woord geweld voor u? Hij denkt heel
even ernstig na, het hoofd een beetje
voorover gebogen zoals zijn gewoonte
schijnt te zijn als hij zijn gedachten
bondig wil formuleren. „Geweld is
een motief voor geweld", zegt hij
dan, „concreter kan ik mij niet uit
drukken".
Nog een jubileum...
Henry Blackmon werkt nog steeds
zoals hij het vanaf zijn vroegste kin
derjaren heeft gedaan. „Henry, dat is
die knaap die altijd werkte", zo pra
ten ze nog steeds over hem op de Ho
ward University, die hij onlangs nog
bezocht. „Ach, zo herinneren ze zich
mij nu eenmaal", lacht hij breed.
Maar intussen wordt er druk door
hem gerepeteerd met het Interkerke
lijk Gemengd Koor in Maassluis, dat
hij zelf heeft opgericht en dat in fe
bruari 1980 zijn tienjarig jubileum
viert. De NCRV heeft al een opname
gemaakt van het koor, die met Kerst
mis te beluisteren zal zijn. Bovendien
zal grammofoonplatenmaatschappij
Bovema ter gelegenheid van de vie
ring een Engelstalige plaat op de
markt brengen van Henry Blackmon,
de zanger, die in een hut het levens
licht aanschouwde.
de plank komen. Dat wil zeggen: bo
nen, bonen en nog eens bonen", zegt
Henry, lachend bij de herinnering.
„Mama zond ons wel eens naar papa.
Zeg maar dat we honger hebben, was
haar boodschap dan, maar het bleef
bonen eten".
„Ik heb mijn mama vaak zien bid
den", zegt haar zoon na zoveel jaren.
Hij wijst daarbij op een portret dat
naast de schoorsteenmantel op een
ereplaats aan de muur hangt. Een lief
glimlachend gezicht in een ronde, ou
derwetse, zwarte lijst. „Op haar
knieën lag zij dan. Als ik nu daar bo
ven sta als dirigent van het koor of
wanneer ik zing, denk ik vaak aan
haar. Mama, als je me nu eens kon
zien, denk ik dan. Als je eens kon
zien wat je met je gebeden voor je
zoon bereikt hebt. Mijn mama", zegt
hij dan kalm, „is nooit do<3r de deur
van een blanke gegaan. Dat kon niet
in die tijd. Er is ook nooit iemand ge
weest die haar „mevrouw" Blackmon
noemde. Ze was voor iedereen Ruth.
Ook kinderen noemden haar gewoon
Ruth".
Koken en wassen...
Moeder Blackmon werkte voor haar
gezin van 's morgens 7 uur tot 's a-
vonds 7 uur. Henry kookte, waste de
kleren en hield het piepkleine huisje
schoon in Raleigh North Carolina,
waar de familie toen woonde. „En ik
wilde altijd maar zingen", herinnert
hij zich, „en mama pianospelen. Maar
we hadden natuurlijk geen piano".
Komt u uit een muzikale familie?
„Helemaal niet. Mijn vader was stof
feerder en mijn moeders vader was
een dominee, die tegelijkertijd boer
was. 's Zomers gingen we altijd bij
hem logeren op de farm. Dat waren
heerlijke dagen. Dan hielpen we hem
met melken en met de verzorging
van de dieren. En ik kon het niet la
ten daarbij altijd uit volle borst te
zingen".
Henry Blackmon heeft weinig moeite
met de Nederlandse taal; een enkele
maal vervalt hij'in het Engels om iets
beter te kunnen uitleggen. Als hij
naar een woord zoekt, vult Ria het
in, of ze voegt er een verklaring aan
toe om een juist beeld te geven. Ze
kent de levensgeschiedenis van haar
man even goed als hijzelf.
„Na de lagere school kreeg ik in de
eerste klas van het college een paar
vrienden. Niet bepaald het beste ge
zelschap voor mij. Ik begon te spijbe
len en we verspilden onze tijd. Niet
gappen of stelen, maar rondhangen.
Ik gaf de brui aan het leren". Toeval
lig zijn er echter altijd mensen op zijn
pad gekomen, die hem in de richting
stuurden, welke hij onbewust zelf
wilde inslaan. „Ik bleef wel zingen in
het koor van het college. Op een keer
kregen we een gastzanger die zei:
„Hé, Henry, jij hebt een goede stem".
En drie weken later zong ik solo.
Vanaf die dag heb ik geen les in de
klas meer gemist. Toen had ik een
motief om te leren. En een motief
heeft ieder mens nodig".
Studeren
Henry Blackmon kreeg zijn basisop
leiding voor Frans aan de Alabama-
universiteit, totdat de oorlog roet in
het eten gooide... „Ik moest in dienst.
Ik kwam terecht bij de ravitaillering-
stroepen. Maar ik zong altijd als we
weer een mars moesten maken. Miles
and miles liepen we, door Frankrijk,
door Holland en weer door Frank
rijk".
Na de oorlog kwam er een nieuwe
kans. Hij ging naar de Shaw-univer-
siteit waar zijn grootvader afstudeer
de en daarna naar de Howard Uni
versity, die een eigen conservatorium
had met in de zomer twee maal zes
weken les in Italiaans, Duits, Engels,
muziekkennis, harmonieleer, dirige
ren en fonetica. Na vijf jaar was hij
„Bachelor of Music" met als hoofd
vak zingen. „De Howard University
is er voor „black men", maar het is
een eer er te mogen studeren. Je
komt er niet makkelijk op". (Het stu-
Als gaat-aoliat
bij het Friese
Phylharmo-
niach Orkest
ontmoette hij
koningin
Julianadie
hem hartelijk
complimen
teerde met zijn
auccea.
Dat lijkt nu verleden tijd. Enkele Nederlandse
meubelfabrikanten zijn rond de tafel gaan zitten
en werden het al spoedig eens over de noodzaak
te komen tot vaste houtkleuren. Dit met de be
doeling handel en consument de mogelijkheid te
geven, zonder problemen meubels van verschil
lende herkomst te combineren. Omdat de bruin
tinten veel worden gevraagd is men begonnen
met een kleur die de naam Bali*bruin kreeg.
Sinds enige tijd krijgt blank hout steeds meer
belangstelling en daarom ontstond behoefte aan
een genormaliseerde blanke afwerking. De keus
viel op een heel mooie, warme tint die de naam
Bahama-blank kreeg. Dit idee om gezamenlijk
met dezelfde houtkleuren te werken, is zo goed
aangeslagen dat nu reeds meer dan zestig Ne
derlandse meubelfabrikanten met deze stand
aardkleuren werken.
Als u nu dus meubels van verschillende fabrie
ken wilt combineren of met grote tussenpozen
meubels wilt aanschaffen, loopt u niet meer de
kans dat de houtkleuren verschillen. De meu
belwinkelier weet precies welke fabrikanten
met standaardkleuren werken en als u vraagt
naar Bali-bruin of Bahama-blank dan weet de
verkoper wel wat u bedoelt.
Wie gedacht heeft dat door het kleinste barstje of gaatje ee
toruit reddeloos verloren is, zal vanaf nu zijn visie moeten^
zien. Uit Amerika komt de even nieuwe als revolutionair
lossing voor beschadigde voorruiten: „Novus". Een sysra,
waarmee de door opspringende steentjes veroorzaakte ga r
„koeieogen" of „sterren" en andere ruitbeschadigingen zo g en
fineerd worden gerepareerd, dat je precies moet weten wa wa
beschadiging zat, wjl deze later nog op te sporen zijn. vari
Het „Novus"-systeem is een procédé waarbij een speciaal
doorzichtige hars onder druk in de beschadiging geïnjec;te.
wordt. Deze hars heeft de optische kwaliteiten van glas en
stand tegen alle weersomstandigheden.
Een heuse ge
reedschapskist
met boor die
wordt aangedre
ven door een
springveer,
schroevedraaier,
bouten, moeren
en een werk
bankje. Mijn liefje
wat wil je nog
meer als je een
kleine doe-het-
zelver bent. Want
zo de ouden zon
gen...
Een goed voor
beeld van educa
tief speelgoed dat
Tip 2
Het
toch
wel de
ete
nog
uw
Educatief speelgoed...
de creativiteit meisjes
van jongens en leert.
Licht en letterlijk luchtig. Zo kan men de nieuwe hulp voo£™
tosleutelaars Cric'Air zeker wel noemen. Met deze opblaa®"
krik kunnen alle personenauto's, caravans en boottrailers ii
tele seconden worden opgekrikt op harde en zachte bodei
zand of in sneeuw enz. Ook handig trouwens voor het s
leggen van sneeuwkettingen.
Cric'Air de eenvoud zelve is opgevouwen verpakt it a.*
handige kleine draagtas, die rammelvrij in de kofferruimte
bergen is.
in luttele seconden.