Rinus
Michels
niets
veranderd
Gelijkspel onmogelijk
„Astroturf is een ramp"
DEEL
Peil scheidsrechters bedroevend
Lex
Schoenmaker:
herstel in Amerika
SPORTTRIBUNE
2
Vandaag
publiceren wij
de tweede
aflevering in
een reeks
verhalen over
het
Amerikaanse
voetbal.
De eerste
aflevering stond
in onze krant
van afgelopen
zaterdag.
LEIDSECOURANT. A/_. - MAANDAG30JUL11979
Rinus Michels, ook in Amerika de leider die gehoor
zaamd moet worden.
Michels actief tijdens de training bij de Aztecs.
LOS ANGELES Rinus Michels is
nog niets veranderd. Die ochtend
tijdens de training in het Rose
Bowl Stadion is hij precies dezelf
de als de Michels die ooit bij Ajax,
het Nederlands elftal en Barcelona
triomf na triomf vierde. Autoritair
dus, duidelijk de leider van het
voetbalgezelschap. Een leider die
door zijn manschappen gehoor
zaamd moet worden. Onverbidde
lijk.
Voor tien uur staat die ochtend de training
geprogrammeerd. Tegen de regels in wil
Michels de training in de Rose Bowl zelf
houden, en niet op het armetierige trai
ningsveldje van de Aztecs. Al ruim van te
voren druppelen de eerste spelers op het
veld. Blij dat Michels vandaag al om tien
uur traint, op een moment dat het nog niet
zo warm is.
De spelers staan er wat ontspannen bij.
Johan Cruyff voert uiteraard het hoogste
woord. Ook Wim Suurbier vormt het mid
delpunt. De Amerikaanse spelers van de
Aztecs luisteren. Meer mogen zij ook niet.
Nederland overheerst nu eenmaal in Pasa
dena. de voorstad van Los Angeles, waar
de Aztecs spelen.
Kort na tienen stapt Michels het veld op.
Rustig lopend, maar met onderzoekende
ogen. De spelers voelen het. want ogen
blikkelijk valt een verandering in hun hou
ding te bespeuren. De tijd van dagdromen
is voorbij. Er moet gewerkt worden. Trai
nen onder supervisie van Michels is nu
eenmaal geen vakantie.
Dat ervaart Michels' hulptrainer ook zo.
Die mompelt als Michels hem opdracht
geeft om een klusje voor hem op te knap
pen: „Ik lijk wel een loopjongen. Doorlo
pend word ik weggestuurd om wat voor
Michels op te halen. Hij behandelt me als
een klein kind. Het vuile werk mag ik
doen. de rest doet hij zelf".
Wind eronder
Rinus Michels heeft de wind er goed
onder. Is ook zo'n beetje de enige
voetbaltrainer in Amerika die niet aan
het handje van de clubeigenaar loopt.
Michels is de eerste de beste niet.
Weet dat zelf ook. Niet dat zijn gedrag
onhebbelijk is, verre van dat zelfs,
maar in alles blijkt toch dat hij niet
met zich laat spotten.
Clubeigenaar Larry Friend: „Een kei van
een vent. Met uitgesproken ideeën. Op zijn
terrein een hele grote. Altijd bereid om
naar anderen te luisteren, maar uiteinde
lijk toch een beslissing nemend die geba
seerd is op zijn eigen kennis en zijn eigen
gevoel. Ik ben blij dat ik hem naar de Az
tecs gehaald heb. Hij doet het hier erg
goed. We zijn erg tevreden over hem".
Rinus Michels boert inderdaad goed in
Californië. Vorig seizoen waren de play
offs onbereikbaar voor de Aztecs. Slechts
een bescheiden rol was weggelegd voor
het kostbare troetelkindje van Larry
Friend. Dit seizoen is dat anders. Alhoewel
de Aztecs nog niet op het niveau van de
New York Cosmos en de Tampa Bay Row
dies verkeren, moet toch rekening gehou
den worden met Michels en zijn volgelin
gen. Een plek in de play-offs staat dan ook
vast.
Nors
Zoals ook bij Ajax en bij Barcelona het
geval was, staat Michels na de training
niet te springen om een praatje.
„Goed, een kwartiertje dan", geeft hij
uiteindelijk toe. Zo'n norse houding
hoort min of meer bij zijn image. Later
valt hij, zoals zovaak, mee. Stelt zelfs
zijn tactische besprekingen een poos
je uit om verder te kunnen praten over
zichzelf, de Aztecs en het Amerikaan
se voetbal.
„Het werken hier is anders", begint Mi
chels. „Erg verschillend van wat wij in Eu
ropa gewend zijn. De overgang van Neder
land naar Spanje was minder groot dan
die van Europa naar Amerika. Voetbal
wordt hier heel anders benaderd. De spe
lers staan ook anders tegenover hun vak
dan in Europa. Dat is allemaal wel even
wennen".
„Het probleem voor een Europese coach
zoals ik is dat hij het spelersmateriaal van
zijn eigen club niet eens kent, laat staan
dat van de tegenpartij", vervolgt Michels.
„Daarom was het begin zo moeilijk. Zeker
hier bij de Aztecs. Ik moest met een ge
heel nieuw elftal beginnen. Sommigen
moesten zelfs nog komen toen ik begon.
De groep kende elkaar ook niet. Had nog
nooit met elkaar gespeeld en verstond el
kaar op het veld dan ook niet".
Niet enige
Dat was niet het enige probleem waar
Michels in die beginfase mee kampte.
„Ook de trainingsfaciliteiten zijn niet
te vergelijken met die in Europa. Nu
nog voer ik doorlopend strijd om een
betere trainingsaccommodatie te krij
gen. Daarom ook oefenen we vandaag
op het hoofdveld. Een verhaal apart
trouwens dit veld. Was eerst veel te
smal. Ik heb echt moeten praten als
Brugman om het voor elkaar te krijgen
dat het veld een beetje verbreed
werd".
Alhoewel hij in Nederland maar vooral in
Spanje zijn buik nogal eens vol had van
alle overdreven publiciteit rond het voet
ballen, erkent Michels dat hij het na een
paar maanden Amerika toch wel een beet
je mist, die dagelijkse aandacht voor Ko
ning Voetbal.
Desondanks heeft Rinus Michels het uit
stekend naar zijn zin: „Zuiver privé was
het een hele overgang. Natuurlijk, het kli
maat en de omgeving is mooi, maar je
mist toch je vrienden en kennissen. Lang
zamerhand zijn we daar overheen. Maar
het was toch wel even wennen. Zoals je
ook moest wennen aan de enorme over
gangen in temperatuur. Dit land is zo
groot dat het temperatuursverschil vaak
wel zo'n 20. soms 30 graden is. We reizen
natuurlijk vrij veel, en dan is het nog wel
eens moeilijk om je aan die verschillen aan
te passen".
Redelijke eenheid
Met ijzeren hand heeft Rinus Michels
inmiddels van de bonte verzameling
Aztec-spelers (wie had ooit kunnen
vermoeden dat een amateur als Tho
mas Rongen nog eens in èén elftal zou
spelen met Johan Cruyff) een redelijke
eenheid gemaakt. De resultaten bewij
zen het ook.
Michels: „Ons elftal staat er nu. Ik heb een
groep van zo'n twintig spelers en iedereen
weet zo langzamerhand wat zijn eigen po
sitie binnen die groep is. Dat is belangrijk.
Blindelings op elkaar ingespeeld zijn we
nog niet. Dat heeft meer tijd nodig dan we
tot nu toe gehad hebben. Maar met dat
probleem kampt vrijwel elke ploeg, omdat
vrijwel overal elk jaar opnieuw met een
heel nieuw elftal begonnen moet worden'
De komst van Johan Cruyff, de herenigini
van het succesvolle koppel Michels-Cruy
eigenlijk, heeft het werken van Michels
in Pasadena een stuk eenvoudiger op ge
maakt. „We kennen elkaar natuurlij
goed", geeft Michels toe. „Ik ben dan ooi
blij dat Johan er is. Het geeft toch een sti
mulans aan de ploeg. Het kost alleen tiji
voordat Cruyff het rendement geeft dat h
biedt. Zijn medespelers moeten aan ziji
acties wennen".
Mild oordeel
Het oordeel van Michels over het nivea
waarop het Amerikaanse voetbal zie
voortbeweegt is mild. „Natuurlijk valt he
nog niet te vergelijken met Europa", weel
ook Michels. Toch zit er verbetering in
Toen ik hier vorig jaar als vakantieganga
enkele wedstrijden zag, schrok ik me rot
In èén jaar tijd is het niveau echter goet
vooruit gegaan. Er zit echt beweging ir
Natuurlijk zijn er nog een aantal kinder
ziektes, zoals de verschillen in speelvel
en de grote verscheidenheid van de aan
pak van de diverse coaches, maar die kin
derziekten zijn er wel uit te krijgen. Hf
heeft alleen tijd nodig. En ik kan niet be
oordelen of het Amerikaanse voetbal di
tijd ook werkelijk krijgt. Wat dat betre
vormen die mensen hier een vreemd voll
Een beslissing om ergens mee te beginne
is snel genomen. Een besluit om er maa
mee te stoppen echter ook".
ROB HARTCX
HÜHH
LOS ANGELES Een gelijk spel kent
het Amerikaanse voetbal niet. Aan het
eind van elke competitiewedstrijd is er
altijd één winnende ploeg. Net als elders
in de voetbalwereld duurt ook in Ameri
ka een wedstrijd negentig minuten. Is op
dat moment de stand nog gelijk dan be
gint de „overtime", de verlenging dus,-
die twee keer een kwartier duurt.
Die verlenging wordt altijd uitgespeeld.
Ook indien al in de eerste minuut van de
extra speeltijd een doelpunt wordt ge
maakt. Is de stand na die extra dertig mi
nuten nog altijd gelijk, dan wordt een be
slissing geforceerd met tie zogeheten
shoot-outs. Een spectaculair onderdeel
van het Amerikaanse voetbal, die shoot-
outs. Min of meer te vergelijken met het
nemen van strafschoppen. Wel echter met
enkele verschillen. De shoot-outs vormen
een strijd tussen een aanvaller en de doel
man. De aanvaller start met de bal vanaf
de 35-yards-lijn, die een paar meter buiten
het strafschopgebied ligt. Hij dribbelt ver
volgens naar het doel en moet zien te sco
ren. De doelman probeert dat uiteraard te
verhinderen.
Beide clubs nemen in de eerste ronde een
serie van vijf shoot-outs. Een tweede serie
volgt indien de stand dan nog altijd gelijk
is. Vanaf dat moment wordt net zo lang
doorgespeeld tot de clubs afstand van el
kaar hebben genomen.
Een overwinning levert in het Amerikaanse
voetbal zes punten op. Het maakt daarbij
niet uit of die winst geboekt is in de nor
male speeltijd, de extra verlenging of in de
shoot-outs. De verliezende partij krijgt
geen enkel punt. Daarnaast wordt voor elk
doelpunt eveneens een punt toegekend.
Dat overigens tot aan een maximum van
drie punten. Maximaal valt derhalve negen
punten per wedstrijd te scoren voor de
winnaar, en drie voor de verliezende partij.
De bij de Chicago Stings spelende Wim
van Hanegem: „Interessant die regel van
een bonuspunt voor de eerste drie doel
punten. Maar ook gevaarlijk. Natuurlijk is
de bedoeling daarvan om aanvallend voet
bal te spelen, maar er kleven gevaren aan.
De clubs doen er eigenlijk goed aan om zo
snel mogelijk op 3—3 te komen en pas
daarna om de punten te gaan voetballen.
In dat geval verdient de winnaar immers
negen punten en de verliezer nog altijd
drie".
Rinus Michels, de oefenmeester van de
Los Angeles Aztecs: „Vooropgesteld: die
regels zijn er nu eenmaal en dan moet je
er mee leren leven. Dat probeer ik dan
ook, maar ze zijn natuurlijk wel dwaa^
Met 1 —0 verliezen tegen een gelijkwaard^
ge tegenstander levert geen enkel purl
op. Met 20—3 verliezen van een ploeg dij
veel en veel sterker is, levert daarentegej
drie punten op. Dat is niet helemaal recht
vaardig".
Michels over de verlenging: „Het heelj
voordelen dat een gelijk spel niet mogelijl
is, maar de scheiding tussen zes en nii
punten voor winst en verlies zou wat gerin
ger moeten worden indien een ploeg pa:
in de extra tijd verliest. Net zoals in he
voorbeeld dat ik net aan gaf is sprake vat
onrechtvaardigheid. Met 1—0 verliezen i(
de laatste minuut van de verlenging levert
een punt minder op dan met 101 verlie
zen in de normale speeltijd. Dan klopt e
eigenlijk iets niets".
Bepaald ongelukkig is Michels met d*
shoot-outs. „Voor het publiek is het nal
tuurlijk spectaculair", realiseert Micheir
zich. „Maar voor een coach is het een ver"
schrikking. Op zich is er niets op tegen
maar het is te dwaas dat bij een stand vaL
0—0 na de normale speeltijd en de verlent
ging de shoot-outs uiteindelijk gaan be
slissen over de zes competitiepunten dn
tussen winst en verlies liggen. Die margj
zou veel kleiner gemaakt moeten worden.
LOS ANGELES De scheidsrechters in Amerika groeien nog
maar nauwelijks mee met het stijgende peil van het profvoet
bal in de Verenigde Staten.
Vooral de Europese en Zuidamerikaanse spelers klagen steen
en been over de malle fratsen die de Amerikaanse arbiters uit
halen.
Geheel ten onrechte is dat gejammer niet. Sterker nog: inder
daad is het ronduit bedroevend wat de gemiddelde NASL-
scheidsrechter er van maakt. De heren hebben bij wijze van
spreken niet eens een behoorlijke kennis van de spelregels.
Laat staan dat zij in staat zijn om de wedstrijd „aan te voelen"
zoals dat in Nederland zo mooi heet.
Vreemd is het natuurlijk niet dat het scheidsrechterskorps nau
welijks kwaliteit in huis heeft. De prestaties van de arbiters kun
nen het beste vergeleken worden met die van de Amerikaanse
voetballers zelf, niet best dus. Geen wonder dan ook dat de Eu
ropeanen en de Zuidamerikanen regelmatig tandenknarsend
over het veld lopen indien weer eens een onbegrijpelijke beslis
sing is genomen.
De NASL realiseert zich overigens terdege dat de ontwikkeling
van het scheidsrechterskorps geen gelijke tred houdt met de
ontwikkeling van het spelpeil. Om dat enigszins op te vangen zijn
vier Schotse scheidsrechters zes weken lang gast geweest van
de NASL. Tijdens hun verblijf floten zij ook competitiewedstrij
den. Daarnaast hebben zij via instructiedagen de kennis van de
Amerikaanse scheidsrechters iets bijgespijkerd.
Hans Kraay, regelmatig laaiend op de scheidsrechters: „Ergens
kan je het ze niet kwalijk nemen. Die mensen zijn ook maar uit
de lucht komen vallen. Maar inmiddels veroorzaken zij wel een
heleboel ergernis. Het was werkelijk een hele verademing toen
wij ook een keertje een van die Schotten als scheidsrechter hack
den. Kon er eindelijk eens normaal gevoetbald worden".
De Limburger Huub Smeets, spelend voor de Aztecs en onlang},
nog uit het veld gestuurd: „Het is werkelijk niet te geloven wfj/
die mannen er van maken. Dat is met geen pen te beschrijven
Ze snappen niets van het hele spel. Werkelijk een ramp. ledereel
klaagt er over. In Nederland klagen we ook wel eens over d(
scheidsrechters, maar na een paar maanden Amerika ben ik di"
mensen toch met andere ogen gaan bekijken. De Amerikaansf
scheidsrechter heeft nog niet in zijn hele lijf wat zijn Nederland^
collega alleen maar in z'n pink heeft. Het is werkelijk diep treu
rig".
Het Amerikaanse voetbal kent net als wij zowel gele als rora
kaarten. In tegenstelling tot ons land betekent een gele kaan
echter niet automatisch een schorsing. Pas na de vie' gek
kaart wordt een speler in Amerika voor één wedstrijd buiten d«
lijnen gehouden. Daarnaast moet voor elke gele kaart een vastt
boete betaald worden.
Rood levert een forse straf op. Die varieert van twee tot zes wed1
strijden. Anders dan bij gele kaarten wordt een speler die me
rood bestraft is, wel officieel berecht. De speler kan en mag zid
dus verweren. Dat kan na een gele kaart niet.
Inmiddels hebben de Nederlandse spelers waar het de gele ef
rode kaarten betreft al een hele „faam" opgebouwd in de Vere
nigde Staten. Huub Smeets, Wim Rijsbergen, Peter Ressel ef
Wim Suurbier werden al eens van het veld gestuurd. Wim var
Hanegem, Huub Smeets, Hans Kraay en Dick Advocaat zijn zoi
beetje de recordhouders in het krijgen van gele kaarten. Har*
Kraay jr. scoort zelfs het hoogst in het Amerikaanse voetbal me
al bijna tien gele kaarten.
LOS ANGELES In Nederland klagen
voetballers nogal eens over de condi
tie waarin het speelveld verkeert. Voor
al die klagers zou een kort bezoek aan
Amerika uiterst nuttig zijn, want al
snel zouden zij tot de conclusie ko
men dat het slechtste veld in Neder
land kan wedijveren met het beste
grasmatje in de Verenigde Staten.
Vaste richtlijnen voor de grasmat be
staan niet in Amerika. Alleen is vast
gesteld hoe lang en hoe breed een
veld maximaal en minimaal moet zijn,
de bodem zelf mag echter verschillen.
En dat is dan ook het geval in Ameri
ka.
Wim van Hanegem: „De velden zijn
werkelijk een verschrikking. Vooral dat
astroturf waar wij op spelen, is een
ramp. Je moet daar echt aan wennen,
want het is niet te vergelijken met een
sappig Nederlands veldje". Van Hane-
gems clubmakker Dick Advocaat, net
als de Kromme spelend voor de Chica
go Stings: „Alleen als het erg hard ge
regend heeft is dat astroturf redelijk be
speelbaar. Dan kan je tenminste ook
eens een behoorlijke sliding maken. Op
een droge laag is dat levensgevaarlijk.
Dat kost je je benen".
In verhouding heeft de Los Angeles Az
tecs een van de beste velden in Ameri
ka. In het Rose Bowl Stadion wordt ook
gewoon op gras gespeeld. Michels:
„Daar ben ik erg blij mee. Het benadert
een Hollands veld het beste. Dat astro
turf is moeilijk om op te spelen. Dat
maakt het voetballen hier trouwens
toch lastig. Zo nu en dan speel je op
velden waar eigenlijk behoorlijk voetbaL
niet mogelijk is".
Rinus Michels is blij dat zijn Aztecs niet
doorlopend op astroturf moeten spelen.
„De kans op blessures is veel groter",
meent Michels. „Je ziet het aan de Cos-
mos, die wel op astroturf spelen. Het
aantal blessures ligt daar erg hoog dit
jaar. Dat kan geen toeval zijn. Zeker
voor Europe-anen die gewend zijn op
gras te spelen heeft het astroturf geva
ren. Ik ben dan ook blij dat wij gewoon
op gras spelen".
LOS ANGELES Lex Schoenmaker voelt zich weer re
delijk happy. De Hagenaar is er weliswaar niet in ge
slaagd om zijn Canadese club de Edmonton Drillers zo
veel kracht te verschaffen dat de ploeg alsnog kon door
dringen tot de play-offs, maar toch kijkt Schoenmaker
met plezier terug naar het moment dat Kraay (inmiddels
alweer vertrokken) hem vroeg om naar Edmonton te ko
men.
Schoenmaker heeft in Nederland een moeilijk jaar achter
de rug. Hij moest geopereerd worden aan een hernia en
hoewel hij binnen zes weken weer redelijk fit was. slaagde
hij er toch maar niet in zijn draai te vinden bij FC Den Haag.
„Ik heb het willen forceren", weet Schoenmaker nu. „Ik had
de tijd moeten nemen om rustig weer terug te komen. Je
weet echter hoe het gaat. Je wilt graag en je denkt dat je
meer kunt dan waartoe je in werkelijkheid in staat bent.
Daar kwam nog bij dat Den Haag lange tijd min of meer in
degradatiegevaar verkeerde. En dan wil je je ploeg niet la
ten barsten".
Lex Schoenmaker trok naar Canada om zichzelf daar weer
in vorm te voetballen. „Dat was inderdaad de belangrijkste
reden", bekent Schoenmaker. „Ik wil fit aan de Nederland
se competitie bezinnen. Zo snel mogelijk moet dat slechte
vorige seizoen vergeten worden. De Amerikaanse competi
tie leek me ideaal als voorbereiding op het komende sei
zoen. Bang voor overbelasting ben ik niet. Het is hier zo'n
beetje een werkvakantie voor me. Er is genoeg vrije tijd
over om ook lekker te luieren Ik kom dus echt niet hele
maal doorgedraaid terug naar den Haag".
Schoenmaker steekt op dit moment weer in een redelijke
vorm. Na een aarzelende start komt hij steeds beter los.
„Het begin was moeilijk", herinnert hij zich. „Ik kampte ook
met .vat aanpassingsproblemen. Het was ook een hele
overgang van Den Haag naar Edmonton. Nu gaat alles
goed. Ik heb geen klagen. We hebben een ontzettend leuke
ploeg, waarin de stemming ondanks alle nederlagen opper
best is'.
Lex Schoenmaker: ,,lk kom echt niet helemaal door
gedraaid terug naar Den Haag".
