Northsea-jazzkoorts weer in
Den Haas: uitgebroken
Voor swingende
halfgoden wordt
op Schiphol al de
loper uitgelegd
(UNST
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 14 JUL11979 PAGINA 19
Sam Rivers en Archie Shepp, voor
Voor elke hippe zangvogel, die gister
hol had transporteur Ronnie Goedvol
oorlogse horecaknuist beschikbaar.
Schiphol De nederdaling van
de muzikale halfgod Count Basie
geschiedde gistermiddag exact vol
gens het draaiboek van Ronnie
Goedvolk. Zijn wederkomst op
aarde was om één uur tien^ voor
zien en inderdaad braakte één der
slurven op de A-Pier op dat mo
ment een kogelronde neger uit,
die zich bij voorbaat reeds onder
zijn eigen rafelige hoedje had la
ten vangen. De honderden bouw
vakkers, die zich langs hem
spoedden op weg naar een bruine
knar en een borst vol vellen her
kenden hem niet, Góedvolk daar
entegen monteerde onmiddellijk
een naadloze glimlach tussen zijn
oren en spreidde zijn horecaknuis-
ten in een zegenend gebaar. „Ge
groet, oh Count of Basie", riep hij
op zaalsterkte, „en vast gefelici
teerd met uw 75e verjaardag. Of
ben ik daar wat te vroeg mee?".
Basie grijnsde welwillend. „Het is
oké Ron. Als ik voldoende adem
heb hoop ik het op 21 augustus te
beleven. Maar jij bent in elk geval
de eerste, die mij er aan herin
nert Zoals altijd".
En weg was ie al met in zijn kiel
zog zijn heupwiegende aartsenge
len en honderd en tien stuks ba
gage.
„Zo", sprak Goedvolk intens tevre
den, „die muzikale vogel kan ons
in elk geval niet meer ontglippen.
Nou die vijfhonderd andere nog".
Hij had het nog niet gezegd of hij
moest andermaal een voorgebak
ken grijns voorbinden, want reeds
zeilde Ella Fitzgerald uit de stof
zuigerslang. Voor de Grandma
Moses uit het swingende avond
land had hij ook nog een prima
de luxe pakkerd klaar en buiten
vóór de aankomsthti een gehuur
de Rolls Royce, die haar als Zoef
de Haas in krap dertig minuten
naar Den Haag zou brengen.
„Nog bedankt voor je ansicht
kaart", zei Ella.
„Graag gedaan", meende Goed
volk oprecht. En via een terzijde
ventileerde hij: „Ik heb haar met
Pasen een prentbriefkaart van een
bloeiende bollenveld gestuurd. D'r
zat ook nog een sticker op, die
een originele tulpengeur verspreid
de. Kijk, voor zulke attenties is
zo'n vrouw reuze gevoelig. Die
herinnert ze zich ook nog maan
den later. Als ik haar een kist
champagne had gestuurd zou het
effect waarschijnlijk nihil zijn ge
weest".
Even later Js het alweer raak. Dit
maal geeft het zwerk de Ameri
kaanse super-impressario Norman
Granz prijs, die al van verre
roept „Ron, heb je er voor ge
zorgd, dat ik vanavond kan rijst
tafelen?".
uit het zwerk neerdaalde op Schip
een naadloze glimlach en een voor-
Nou, Ron zou het wel denken. De
tafel staat straks piekfijn gedekt
de kroepoek is gebakken en de
sateh ligt in de week. „See you la
ter Norman".
En voort gaat ie, Ron Goedvolk,
in gewone doen uitbater van de 's-
Gravenhaagsche eet- en drinkin-
richting aan de Haagse Denneweg,
maar drie dagen per jaar tran
sporteur van levende jazz-legendes
in algemene dienst van de grote
regelneef Paul Acket Onder zijn
supervisie wordt voor elke deelne
mer aan 's werelds grootste jazz-
spektakel op Schiphol reed de
rode loper uitgelegd en wanneer
zij eenmaal door de douanesluizen
zijn geloodst zorgen zijn aan- ei)
afvoertroepen (Ed van der Hey-
den, Henny Anneveldt en Marjan
Gottlieb) ook nog voor een soepele
transfer naar de Heilige Hallen
van het Haagse Congresgebouw.
„Tot nog toe is er welgeteld één
koffer zoek geraakt", meldt Goed
volk vol trost „en gelukkig zat
daar geen muziekinstrument in.
Vorig jaar haalde ik Dizzy Gilles
pie op en toen bleek, dat het
drumstel van zijn groep per onge
luk naar Hamburg was doorgevlo^
gen. Ik heb daarna voor honder
den guldens getelefoneerd en uit
eindelijk kwam de verloren trom
mel om zeven uur op Schiphol
weer boven water. Plank gas ben
ik daarna naar ben Haag gereden
en precies om acht uur kon de
drummer achter zijn eigen peper
en zoutstel plaats nemen. Dat zijn
mooie dingen voor de mensen.
De laatste hippe klant die Goed
volk op deze chaotische vrijdag de
kortste weg naar de Haagse hek
senketel wijst is B. B. King, die
's avonds om acht uur nog op het
jazz-festival in het Engelse Porrey
heeft gespeeld en daarna met zijn
groep in een gecharterd privé-
vliegtuig over de Noordzee naar
de sompige Haarlemmermeerpol
der is geraasd. Om half één
's nachts arriveert het gezelschap
en nauwelijks drie kwartier later
blazen ze in Den Haag al de ster
ren van de hemel.
Zaterdagmorgen om acht uur ko
men de eerste nieuwe gasten al
weer aan. Ook dan staat Ron
Goedvolk weer op zijn post in
slurfenland. „Hello Ron", Hello
Woody, how is life?".
Bij leven en welzijn zullen de
stamgasten van de 's-Gravenhaag-
sche eet- en drinkinrichting Goed
volk ook in 1980 weer drie dagen
node missen.
Want wie eenmaal op een swin
gende auto-suggestie is ingegaan,
zit er voor de rest van zijn leven
aan vast
LEOTHURING
Ron Goedvolk: transporteur
van levende jazz-legendes
zweet werkte dat haar bril haar
van de neus gleed. Twee toegiften
waren het resultaat. Basie, the
Count, deed eigenlijk exact het
zelfde als hij vorige jaren liet
zien. Een aantal identieke num
mers, met een paar gekke grapjes
er in geregisseerd, uiteraard de
zelfde bijna pesterige zuinige noot
jes in z'n soli en eenzelfde perfec
te uitspatting van drummer Butch
Miles. Maar toch twee uitverkoch
te, immense Prins Willem Alexan-
derzalen voor de op 21 augustus
75 jaar wordende Count. En on
danks alles blijft het een zalig ge
luid zo'n big band massaal te ho
ren losbarsten en daarna te horen
terugnemen tot pianissimo. Basie
mag blijven.
Africa Djolee
Voor wie niet bij voorbaat naar
de grote Namen zocht waren er
verrassingen te over: Africa Djo
lee bijvoorbeeld. Een groep van
vijf muzikanten waarvan vier uit
de voormalige Franse kolonie Gui
nee plus de Hollander Hans Hoek-
sema. „Djolee" is een begrip voor
het samen gaan zitten en „ritme
maken" en dat werd er volop ge
daan. Op allerlei inheems-afri-
kaanse instrumenten, kastjes met
tokkel- en percussiemogelijkheid,
allerlei soorten trommels, mond
harmonica en fluit. Pure volksmu
ziek, waarin de wortels van de
jazz hoorbaar zijn, en die vooral
in de gezongen gedeeltes ondanks
het ritmisch geweld zuiver van
zachtheid bleef. Nog zo'n buiten
beentje: Oriental Wind, een groep
rond de Turkse drummer Okay
Temiz die zich bijna onzichtbaar
achter een huizenhoog drumstel
had verschanst. Hij woont nil in
Zweden, heeft een aantal Zweedse
musici om zich heen, maar zijn
muziek blijft een oriëntaals karak
ter houden. Vooral door de toe
voeging van een Turkse musicus
die op een versterkt bouzouki-
achtig snaarinstrument de buik
dansen tussen de jazzregels door
laat klinken.
Duo Shepp-Rivers
Voor de modernisten waren Ar
chie Shepp en Sam Rivers pre
sent, apart, én voor het eerst teza
men met een dubbelkwartet van
jewelste dat dan ook in een brok
hedendaags geweld tussen free en
meer gebonden in losbarstte zoals
er verder op de avond niet te ho
ren viel. Een volmaakte tegenstel
ling met de jazz-ouden-van-dagen
rond de 71-jarige trompettist Jab-
bo Smith die elke keer uiterst blij
opkeken als er weer een solo ge
lukt was en met elkaar een ge
noeglijke terugblik arrangeerden
op ver vervlogen tijden. Hoe
„oude stijl"-jazz jong kan klinken
liet de Jazz Band Ball Orchestra
uit Warschau horen vóór en in het
Congresgebouw. Terwijl Rosa
King met haar Female All Star
band niet alleen feministen bijna
boven op de stoelen bracht, zorg
de Monty Alexander zoals ver
wacht voor een propvol gepakte
Sweelinck-zaal, blies een uitgeteer
de Chet Baker z'n subtiele partij
mee en liet Joop Scholten elders
horen dat hij een van de beste gi
taristen in Europa is.
Al ontbrak de nieuwe ster David
Murray dan op het programma
wegens contractbreuk, uitsmijters-
werk kwam er van Willie Bobo en
zijn Jazz Latino en Albert Collins,
diens Icebreaskers met Koko Tay
lor. Bobo pakte met keiharde La
tijnse ritmes de Carrouselzaal
meteen in, begon welgemoed een
komische dialoog met z'n toehoor
ders en verklaarde: „Ik heb nog
nooit zo'n direct contact met m'n
publiek gehad". Collins en de zij
nen zorgden voor blues-vuurwerk
waarbij de volumineuze Koko
Taylor met een stem als een kerel
het publiek rondom aan het dan
sen zetten. Alvast een voorproefje
voor morgen als ihet North Seaa
Jazz Festival na het halve werk
van een goed begin nog veel meer
blues te bieden heeft.
BERTJANSMA
s:en Haag heeft het jazz-virus
Meer stevig onder de leden. De
itierde versie van het North Sea
isAzz Festival is in het Congresge-
alouw uitgebroken met alle gevol-
sjen van dien. Rond het festival-
Ijebouw en het belendende Bel
iirhotel stikt het van de auto's
3lkt vreemde nummerborden:
lofuitsers, Engelsen, Belgen, Fin-
ofn, Zweden. Onder de luifel van
opt gebouw, waar dagelijks de
lirratis concerten plaats vinden,
f jn hopen jonge mensen met
llaapzakken al bedlegerig voor de
i ^mendc dagen. In het gebouw
eElf is het weer dat typische
3|engsel van orde en chaos: Con-
5f*rteu in zeven zalen tegelijker
tijd en daaromheen het publiek
o(in veelkleurige pluimage. Pra-
jntnd, drinkend, etend, muziekge-
jijietend en bereid tot een enorm
rok enthousiasme. Organisator
i laul Acket schatte zeer onoffi-
>nieel dat er zo'n zevenduizend be-
Eoekers waren op die eerste van
>ee drie avonden. Dat zou inhou-
een dat er straks in totaal het fi-
Eiancieel nodige aantal van tegen
op vijfentwintigduizend jazzfans
ïveteld kan worden. Het is te ho
lten, want elk jaar als je in die
ztoontkoombare heksenketel van
irtzz en nog eens jazz rondwan-
ïselt, besef je weer hoe un^ek
oDiets eigenlijk is.
len hoop andere musici tijdens
North Sea '79 dan vorig jaar,
maar hetzelfde beeld. Wie zich
niet vast wil leggen op één stijl,
komt oren en ogen tekort. Paul
Acket waarschuwt dan ook te
recht in het fraai uitgevoerde pro
grammaboek: „We raden u aan,
alvorens u zich in het North Sea
jazz-gewoel stort, ergens in het ge
bouw een rustig plekje te zoeken
en aan de hand van de tijdsche
ma's éérst uw „eigen" Northsea
Jazz Festival '79 samen te stellen.
Want dat is de opzet van het festi
val. Bij ons maakt u zelf uw eigen
programma." Een terechte raadgfr1
ving, want alles zien is onmoge
lijk. Een aantal concerten kan je
van begin tot eind uitzitten, aan
een hoop concerten kan je „rui
ken". En daarbij kan je toch nog
voor de leukste verrassingen ko
men te staan. Wie dacht dat het
met de „oudjes" wel weer een en
hetzelfde pot nat zou zijn, kon z'n
ogen niet geloven bij Ella Fitzge
rald die ondanks haar 61 jaar en
een niet zo florissante gezondheid
een puik concert liet horen. Ont
roerend te zien hoe ze zich als een
jonge meid over het podium be
woog, het publiek bespeelde en
haarzuiver „scat-werk" liet horen.
Geweldig om te ervaren hoe zo'n
publiek reageert: Met kreten als „I
love you, Ella", handkussen vanaf
de eerste rij voor de Grand Lady
van de jazz, die zich zo in het