Northsea-jazzkoorts weer in Den Haas: uitgebroken Voor swingende halfgoden wordt op Schiphol al de loper uitgelegd (UNST LEIDSE COURANT ZATERDAG 14 JUL11979 PAGINA 19 Sam Rivers en Archie Shepp, voor Voor elke hippe zangvogel, die gister hol had transporteur Ronnie Goedvol oorlogse horecaknuist beschikbaar. Schiphol De nederdaling van de muzikale halfgod Count Basie geschiedde gistermiddag exact vol gens het draaiboek van Ronnie Goedvolk. Zijn wederkomst op aarde was om één uur tien^ voor zien en inderdaad braakte één der slurven op de A-Pier op dat mo ment een kogelronde neger uit, die zich bij voorbaat reeds onder zijn eigen rafelige hoedje had la ten vangen. De honderden bouw vakkers, die zich langs hem spoedden op weg naar een bruine knar en een borst vol vellen her kenden hem niet, Góedvolk daar entegen monteerde onmiddellijk een naadloze glimlach tussen zijn oren en spreidde zijn horecaknuis- ten in een zegenend gebaar. „Ge groet, oh Count of Basie", riep hij op zaalsterkte, „en vast gefelici teerd met uw 75e verjaardag. Of ben ik daar wat te vroeg mee?". Basie grijnsde welwillend. „Het is oké Ron. Als ik voldoende adem heb hoop ik het op 21 augustus te beleven. Maar jij bent in elk geval de eerste, die mij er aan herin nert Zoals altijd". En weg was ie al met in zijn kiel zog zijn heupwiegende aartsenge len en honderd en tien stuks ba gage. „Zo", sprak Goedvolk intens tevre den, „die muzikale vogel kan ons in elk geval niet meer ontglippen. Nou die vijfhonderd andere nog". Hij had het nog niet gezegd of hij moest andermaal een voorgebak ken grijns voorbinden, want reeds zeilde Ella Fitzgerald uit de stof zuigerslang. Voor de Grandma Moses uit het swingende avond land had hij ook nog een prima de luxe pakkerd klaar en buiten vóór de aankomsthti een gehuur de Rolls Royce, die haar als Zoef de Haas in krap dertig minuten naar Den Haag zou brengen. „Nog bedankt voor je ansicht kaart", zei Ella. „Graag gedaan", meende Goed volk oprecht. En via een terzijde ventileerde hij: „Ik heb haar met Pasen een prentbriefkaart van een bloeiende bollenveld gestuurd. D'r zat ook nog een sticker op, die een originele tulpengeur verspreid de. Kijk, voor zulke attenties is zo'n vrouw reuze gevoelig. Die herinnert ze zich ook nog maan den later. Als ik haar een kist champagne had gestuurd zou het effect waarschijnlijk nihil zijn ge weest". Even later Js het alweer raak. Dit maal geeft het zwerk de Ameri kaanse super-impressario Norman Granz prijs, die al van verre roept „Ron, heb je er voor ge zorgd, dat ik vanavond kan rijst tafelen?". uit het zwerk neerdaalde op Schip een naadloze glimlach en een voor- Nou, Ron zou het wel denken. De tafel staat straks piekfijn gedekt de kroepoek is gebakken en de sateh ligt in de week. „See you la ter Norman". En voort gaat ie, Ron Goedvolk, in gewone doen uitbater van de 's- Gravenhaagsche eet- en drinkin- richting aan de Haagse Denneweg, maar drie dagen per jaar tran sporteur van levende jazz-legendes in algemene dienst van de grote regelneef Paul Acket Onder zijn supervisie wordt voor elke deelne mer aan 's werelds grootste jazz- spektakel op Schiphol reed de rode loper uitgelegd en wanneer zij eenmaal door de douanesluizen zijn geloodst zorgen zijn aan- ei) afvoertroepen (Ed van der Hey- den, Henny Anneveldt en Marjan Gottlieb) ook nog voor een soepele transfer naar de Heilige Hallen van het Haagse Congresgebouw. „Tot nog toe is er welgeteld één koffer zoek geraakt", meldt Goed volk vol trost „en gelukkig zat daar geen muziekinstrument in. Vorig jaar haalde ik Dizzy Gilles pie op en toen bleek, dat het drumstel van zijn groep per onge luk naar Hamburg was doorgevlo^ gen. Ik heb daarna voor honder den guldens getelefoneerd en uit eindelijk kwam de verloren trom mel om zeven uur op Schiphol weer boven water. Plank gas ben ik daarna naar ben Haag gereden en precies om acht uur kon de drummer achter zijn eigen peper en zoutstel plaats nemen. Dat zijn mooie dingen voor de mensen. De laatste hippe klant die Goed volk op deze chaotische vrijdag de kortste weg naar de Haagse hek senketel wijst is B. B. King, die 's avonds om acht uur nog op het jazz-festival in het Engelse Porrey heeft gespeeld en daarna met zijn groep in een gecharterd privé- vliegtuig over de Noordzee naar de sompige Haarlemmermeerpol der is geraasd. Om half één 's nachts arriveert het gezelschap en nauwelijks drie kwartier later blazen ze in Den Haag al de ster ren van de hemel. Zaterdagmorgen om acht uur ko men de eerste nieuwe gasten al weer aan. Ook dan staat Ron Goedvolk weer op zijn post in slurfenland. „Hello Ron", Hello Woody, how is life?". Bij leven en welzijn zullen de stamgasten van de 's-Gravenhaag- sche eet- en drinkinrichting Goed volk ook in 1980 weer drie dagen node missen. Want wie eenmaal op een swin gende auto-suggestie is ingegaan, zit er voor de rest van zijn leven aan vast LEOTHURING Ron Goedvolk: transporteur van levende jazz-legendes zweet werkte dat haar bril haar van de neus gleed. Twee toegiften waren het resultaat. Basie, the Count, deed eigenlijk exact het zelfde als hij vorige jaren liet zien. Een aantal identieke num mers, met een paar gekke grapjes er in geregisseerd, uiteraard de zelfde bijna pesterige zuinige noot jes in z'n soli en eenzelfde perfec te uitspatting van drummer Butch Miles. Maar toch twee uitverkoch te, immense Prins Willem Alexan- derzalen voor de op 21 augustus 75 jaar wordende Count. En on danks alles blijft het een zalig ge luid zo'n big band massaal te ho ren losbarsten en daarna te horen terugnemen tot pianissimo. Basie mag blijven. Africa Djolee Voor wie niet bij voorbaat naar de grote Namen zocht waren er verrassingen te over: Africa Djo lee bijvoorbeeld. Een groep van vijf muzikanten waarvan vier uit de voormalige Franse kolonie Gui nee plus de Hollander Hans Hoek- sema. „Djolee" is een begrip voor het samen gaan zitten en „ritme maken" en dat werd er volop ge daan. Op allerlei inheems-afri- kaanse instrumenten, kastjes met tokkel- en percussiemogelijkheid, allerlei soorten trommels, mond harmonica en fluit. Pure volksmu ziek, waarin de wortels van de jazz hoorbaar zijn, en die vooral in de gezongen gedeeltes ondanks het ritmisch geweld zuiver van zachtheid bleef. Nog zo'n buiten beentje: Oriental Wind, een groep rond de Turkse drummer Okay Temiz die zich bijna onzichtbaar achter een huizenhoog drumstel had verschanst. Hij woont nil in Zweden, heeft een aantal Zweedse musici om zich heen, maar zijn muziek blijft een oriëntaals karak ter houden. Vooral door de toe voeging van een Turkse musicus die op een versterkt bouzouki- achtig snaarinstrument de buik dansen tussen de jazzregels door laat klinken. Duo Shepp-Rivers Voor de modernisten waren Ar chie Shepp en Sam Rivers pre sent, apart, én voor het eerst teza men met een dubbelkwartet van jewelste dat dan ook in een brok hedendaags geweld tussen free en meer gebonden in losbarstte zoals er verder op de avond niet te ho ren viel. Een volmaakte tegenstel ling met de jazz-ouden-van-dagen rond de 71-jarige trompettist Jab- bo Smith die elke keer uiterst blij opkeken als er weer een solo ge lukt was en met elkaar een ge noeglijke terugblik arrangeerden op ver vervlogen tijden. Hoe „oude stijl"-jazz jong kan klinken liet de Jazz Band Ball Orchestra uit Warschau horen vóór en in het Congresgebouw. Terwijl Rosa King met haar Female All Star band niet alleen feministen bijna boven op de stoelen bracht, zorg de Monty Alexander zoals ver wacht voor een propvol gepakte Sweelinck-zaal, blies een uitgeteer de Chet Baker z'n subtiele partij mee en liet Joop Scholten elders horen dat hij een van de beste gi taristen in Europa is. Al ontbrak de nieuwe ster David Murray dan op het programma wegens contractbreuk, uitsmijters- werk kwam er van Willie Bobo en zijn Jazz Latino en Albert Collins, diens Icebreaskers met Koko Tay lor. Bobo pakte met keiharde La tijnse ritmes de Carrouselzaal meteen in, begon welgemoed een komische dialoog met z'n toehoor ders en verklaarde: „Ik heb nog nooit zo'n direct contact met m'n publiek gehad". Collins en de zij nen zorgden voor blues-vuurwerk waarbij de volumineuze Koko Taylor met een stem als een kerel het publiek rondom aan het dan sen zetten. Alvast een voorproefje voor morgen als ihet North Seaa Jazz Festival na het halve werk van een goed begin nog veel meer blues te bieden heeft. BERTJANSMA s:en Haag heeft het jazz-virus Meer stevig onder de leden. De itierde versie van het North Sea isAzz Festival is in het Congresge- alouw uitgebroken met alle gevol- sjen van dien. Rond het festival- Ijebouw en het belendende Bel iirhotel stikt het van de auto's 3lkt vreemde nummerborden: lofuitsers, Engelsen, Belgen, Fin- ofn, Zweden. Onder de luifel van opt gebouw, waar dagelijks de lirratis concerten plaats vinden, f jn hopen jonge mensen met llaapzakken al bedlegerig voor de i ^mendc dagen. In het gebouw eElf is het weer dat typische 3|engsel van orde en chaos: Con- 5f*rteu in zeven zalen tegelijker tijd en daaromheen het publiek o(in veelkleurige pluimage. Pra- jntnd, drinkend, etend, muziekge- jijietend en bereid tot een enorm rok enthousiasme. Organisator i laul Acket schatte zeer onoffi- >nieel dat er zo'n zevenduizend be- Eoekers waren op die eerste van >ee drie avonden. Dat zou inhou- een dat er straks in totaal het fi- Eiancieel nodige aantal van tegen op vijfentwintigduizend jazzfans ïveteld kan worden. Het is te ho lten, want elk jaar als je in die ztoontkoombare heksenketel van irtzz en nog eens jazz rondwan- ïselt, besef je weer hoe un^ek oDiets eigenlijk is. len hoop andere musici tijdens North Sea '79 dan vorig jaar, maar hetzelfde beeld. Wie zich niet vast wil leggen op één stijl, komt oren en ogen tekort. Paul Acket waarschuwt dan ook te recht in het fraai uitgevoerde pro grammaboek: „We raden u aan, alvorens u zich in het North Sea jazz-gewoel stort, ergens in het ge bouw een rustig plekje te zoeken en aan de hand van de tijdsche ma's éérst uw „eigen" Northsea Jazz Festival '79 samen te stellen. Want dat is de opzet van het festi val. Bij ons maakt u zelf uw eigen programma." Een terechte raadgfr1 ving, want alles zien is onmoge lijk. Een aantal concerten kan je van begin tot eind uitzitten, aan een hoop concerten kan je „rui ken". En daarbij kan je toch nog voor de leukste verrassingen ko men te staan. Wie dacht dat het met de „oudjes" wel weer een en hetzelfde pot nat zou zijn, kon z'n ogen niet geloven bij Ella Fitzge rald die ondanks haar 61 jaar en een niet zo florissante gezondheid een puik concert liet horen. Ont roerend te zien hoe ze zich als een jonge meid over het podium be woog, het publiek bespeelde en haarzuiver „scat-werk" liet horen. Geweldig om te ervaren hoe zo'n publiek reageert: Met kreten als „I love you, Ella", handkussen vanaf de eerste rij voor de Grand Lady van de jazz, die zich zo in het

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 19