ROBERT
PALMER
f KLASSIEK
Be taaiste fUmd song9 van Purcell
„Ik heb nooit een
bepaalde
levenswijze
willen
creëren99
ZATERDAG 14 JUL11979
LEIDSE COURANT/
Robert Palmer is een vrouwenjager. Hij is de playboy
van Nassau, waarvoor elke vrouw door de knieën
gaat. Tenminste zo lijkt het. Zijn elpee-hoezen hebben
hem dat predikaat bezorgd. Maar hij is daar helemaal
niet zo blij mee. „Een hoes is voor mij een illustratie
van de nummers. Het publiek heeft dat niet ingezien
en is er iets achter gaan zoeken" zegt hij. „Het is
echter nooit de bedoehng geweest om een bepaalde
levenstijl aan mensen op te dringen. Daarom ziet de
hoes van mijn nieuwe elpee „Secrets" er ook heel
anders uit".
schrijven en je terugtrekken
als je het zat bent. Ik woon
vlak bij het strand. Het is er
overigens wel drukker
geworden. Vroeger stonden er
slechts vierhuizen. Nu is er
al een opnamen-studio
bijgebouwd".
„Op een gegeven moment was
ik het reizen met groepen zat
omdat er altijd wel iets mis
ging. Dan galde band de
manager de schuld en die
schoof het weer af op de
platenmaatschappij. Daarom
ben ik alleen doorgegaan en
heb eigenlijk met niemand
iets te maken".
Amerika is een fijn land.
Alles werkt er veel sneller,
dan in Engeland. Daar
duurde het vroeger zo lang
voordatje een plaat kon
maken, dat het enthousiasme
en de wil verdwenen waren,
voordat het kon gaan
gebeuren. In Amerika gebeurt
dat gelukkig niet. Ik ben
helemaal vrij in mijn doen en
laten. Het probleem, dat de
muziek-industrie mij opslokt,
is er niet Ik maak déél uit
van die industrie. Ik hoef er
dus niet tegen te vechten om
iets gedaan te krijgen. Het
heeft meer te maken met: ik
maak plannen, voer ze uit en
als er iets fout gaat, dan
hebben we pech gehad. Ik
lever een heel product af, dat
geaccepteerd wordt of niet".
„Commercieël denken is
vreemd voor mij. Ik ga niet
met het idee schrijven dat het
een hit moet worden, of dat
het zus of zo moet klinken.
Volgens mij is het veel
belangrijker om met muziek
te communiceren en daar zit
geen bepaalde stijl aan vast
„Sultans of swing" van Dire
Straits is daar een goed
voorbeeld van. Het past in
geen enkel hokje. Ik heb
bijvoorbeeld ook geen zin in
herhalingen. Zo is er veel
verschil tussen de nieuwe
elpee en de platen die ik
hiervoor gemaakt heb. Ik ben
steeds op zoek naar iets
nieuws. Daarom schrijf ik
ook geen nummers meer als
„Through all there is you"
bijvoorbeeld. Dat is een erg
lang lied wat toevallig zo uit
geduurd voordat ik tegen de
muzikanten kon zeggen: speel
dit of dat Als ik dat vier
jaar geleden had gedaan dan
hadden ze gezegd: „Bekijk
het maar, speel het maar
lekker zelf als je het zo goed
weet". De band waarmee ik
eerst zes maanden live heb
gespeeld accepteerde de wijze
waarop ik schreef. De
muzikanten kregen er zelfs
plezier in omdat ze al gauw
genoeg merkten, dat ze toch
een hoop vrijheid hadden in
hun spel. Op een gegeven
moment kwamen ze naar me
toe om te vragen wat voor
gek muzikaal uitstapje ik nu
weer voor ze bedacht had
„Het eerst zelf uitwerken was
nodig. Ik kon namelijk twee
dingen doen. Aan de kant
staan, mijn mond dicht
houden en zien hoe alles niet
ging zoals ik het wilde, of
ingrijpen. Ik zing namelijk
altijd tegelijk met de muziek,
de tekst in. Als we daar mee
bezig waren en er ging iets
fout dan moest het opnieuw
opgenomen worden. Zoging
er een hoop energie en
studio-tijd verloren en dat
was niet nodig. Daarom ben
ik die banden gaan maken,
die er ook voor zorgden, dat
mijn ideeën beter bij de
muzikanten overkwamen en
de mensen niet hoefden te
zeggen Robert Palmer klinkt
als Little Feat. Aangezien ik,
al is het niet zo goed,
basgitaar, drums, gitaar en
een beetje piano speel, ben ik
in staat om mijn eigen ideeën
uit te werken. Voor ik de
studio in ga heb ik alle
mogelijkheden uitgeprobeerd
waardoor er daar geen
discussie hoeft te onstaan
over hoe het ook zou kunnen,
want dat heb ik dan al
geprobeerd. Het betekent wel
da t er aan de elpees een
hoop voor-productie vastzit,
maar het resultaa t is beter.
Waar ik nu mee bezig ben, is
om dat proces vlugger te
laten verlopen. Ik wil zo
efficiënt mogelijk werken
omdat ik dan meer ideeën
kan uitwerken".
Robert Palmer wil niet
spreken over een Robert
Palmer Band als hij het heeft
over de muzikanten waarmee
hij nu al enige tijd optrekt
We zijn op tournee geweest
en hebben aan de elpee
gewerkt. Je kun t m uzi kan ten
echter niet meer binden en
dat wil ik ook niet. Een
gitarist kan namelijk
tegen woordig veel meer geld
als sessie-muzikant verdienen,
dan in een band te spelen.
Waarom zou hij dan in een
groep gaan spelen, tenzij er
veel geld wordt betaald Ik
heb dus niemand gevraagd.
Ze zijn eigenlijk zelf blijven
hangen. In de tijd dat ik niet
op tournee ben doen ze
sessie-werk. Mocht er een
besluiten om weg te gaan of
niet meer terug te komen dan
is hij daar vrij in. Op die
manier krijg je muzikanten,
die het leuk vinden om met
je te werken. Zo krijg je ook
de beste resultaten. Het is de
bedoeling om in oktober weer
op tournee te gaan. Hoewel
we dan hard moeten werken
is het voor mij de grootste
bron van inspiratie. Je speelt
tenslotte voor een publiek en
die kun je niet voor de gek
houden. Iedere avond is een
uitdaging, die je weer nieuwe
ideeën geeft".
Robert Palmer is inmiddels
negen jaar getrouwd en heeft
een zoon van 18 maanden.
Vindt ze vrouw het leuk als
hij zo lang ach ter elkaar
wegblijft?
We zijn meestal niet meer
dan twee weken van elkaar
gescheiden. Ze komt vaak
kijken en reist mee als ik op
tournee ben of ergens naar
toe moet voor promotie. Dan
doen we expres zodat ik niet
na een tour, als ik thuis kom,
me opnieuw moet
Robert Palmer vermaakt zich
momenteel in Engeland, waar
hij een promotie-film
opneemt. Hij wil graag alles
■in de hand houden, zodat er
geen verkeerde ideeën meer
ontstaan bijzijn publiek.
Alleen op die manier overleef
je de muziek-industrie en dat
is belangrijk vooral als je er
voorlopig nog niet aan denkt
afscheid te nemen.
HANS PIET.
kwam. Ik schrijf nu het liefst
nummers van een minuut of
drie, vier. Dat spreekt me
aan. Je legt in korte tijd een
verklaring vast. Met Through
all there'syou" was dat
anders. Ik had thuis een
demonstratie-bandje gemaakt
van het nummer en speelde
een deel er van in de studio
aan de muzikanten voor en
zei nu gaan we het opnemen.
Het nummer duurde in totaal
15 minuten. Het werd in een
keer op de band gezet en is
nooit meer veranderd. Ik
wist, toen we begonnen, niet
eens hoe het zou eindigen
„Mijn stijl is inmiddels
veranderd. Ik heb nu meer
discipline en schrijf nummers
die ongeveer drie minuten
duren. Daarom staan er ook
elf op „Secrets", iets dat nog
nooit eerder is gebeurd. Dat
betekent niet dat ik nooit
meer lange ballads zal
schrijven. De n ummers
komen meestal tot stand op
de drums. De tekst giet ik nu
in een pop-m uziekform, niet
omdat ik niets anders kan,
maar omdat ik graag zo
schrijf. Hoe het met de
volgende elpee zal zijn, weet
ik niet. Misschien bestaat die
wel uit blokfluitmuziek
opgenomen in een pyramide".
.Mijn smaak is niet anders
dan die van de gewone
luisteraar. Drie minuten is
lang genoeg voor één
nummer. Aangezien ik het
tempo niet wil veranderen en
ook niet té vaak hetzelfde wil
zingen, kan een ballad niet té
lang duren anders gaat het
vervelen. Ik heb bijvoorbeeld
op de laatste elpee You
really got me" van The Kinks
opgenomen. Het hele nummer
bestaat eigenlijk maar uit een
tekstregel en daar hou ik van.
Minimal-music noemen ze dat
tegenwoordig, geloof ik. Die
vorm probeer ik ook toe te
passen in mijn muziek. Je
schepteen bepaalde sfeer, die
kort maar hevig is en bij een
volgend nummer probeer je
een andere sfeer over te
brengen. Dat is vermakelijk.
Stel je voor dat ik nu nog
iedere keer bijvoorbeeld
„Sneakin'Sally through the
alley"moest zingen, dat zou
toch stomvervelend zijn.
Steeds weer iets nieuws
verzinnen ligt mij wel. Bij
The Bea ties wist je toch ook
niet precies watje kon
verwachten als er een nieuwe
single werd uitgebracht".
„Vorig jaar werden, tijdens
mijn Amerikaanse tournee, de
zalen steeds groter. Ik tourde
met een vijf mans-formatie,
die de sfeer van de elpees op
het publiek moest
overbrengen. Ik had de
violen, die ik op een deel van
de elpees gebruikt, opnieuw
gearrangeerd, zoda t ze op de
synthesizer gespeeld konden
worden. Het bleek dat de
muziek hierdoor veel
dynamischer werd. Die sfeer
wilde ik ook op „Secrets
laten overkomen. De plaat
moest klinken alsof hij live
was opgenomen. Ik had het
al eens eerder geprobeerd
met andere muzikanten maar
da t mislukte omda t ze
zenuwachtig werden in de
studio. Ze waren gewend op
een podium te staan.
Gelukkig lukte het met deze
muzikanten wel als moesten
ze even wennen. Ze waren
eerst erg bezorgd over het
resultaat, maar toen ik
vertelde niet van plan te zijn
iets extra 's toe te voegen,
legden ze zich daar bij neer
en kregen er plezier in om zo
goed mogelijk voor de dag te
komen. Het was tenslotte zo
dat niemand maar wat aan
kon aanrotzooien. Iedere
drum- of gitaarpartij was
even belangrijk voor het
eindproduct. Ik wilde de plaat
zo spontaan en energiek
mogelijk laten klinken. De
voorproductie, dus het
schrijven en uitwerken van
de nummers, heeft hierbij een
belangrijke rol gespeeld. Ik
heb er ook meer tijd
ingestoken dan voorheen. In
de studio hoefde de
muzikanten alleen maar na te
spelen wat al op de band
stond. Belangrijk was dus
alleen dat ze het beter
speelden en dat is goed
gelukt".
„Ik maak altijd demonstratie-
bandjes. Het heeft even
elpees over de verhouding
jongen/meisjec omdat dat een
goede vorm is om in te
schrijven. Het was voor mij
dus meer een illustratie van
wat ik schreef. Ik had echt
niet gedacht dat iedereen er
iets achter zou zoeken. Het
was een complete verrassing.
Ik kreeg het eigenlijk pas
door bij „Double fun". Op
die hoes bevind ik me in een
zwembad. Er zijn geen
vrouwen in de buurt, er
liggen alleen twee badpakken
op de kant. Het was bedoeld
als een parodie. Het is
nooit de bedoeling geweest
om bij de koper over te
komen als een rijke- of arme
muzikant of een funky- of
disco-persoon. Ik heb
gelukkig doorgehad, dat er
iets fout zat en hoop met de
nieuwe hoes te ontsnappen
De Engelsman Robert Palmer
verhuisde zo'n vijfjaar
geleden naar Amerika. ,^üle
nummers die ik na het
uiteengaan van Vinegar Joe
had geschreven en die op de
eerste solo-elpee „Sneakin'
Sally through the alley"
moesten komen, hoorde ik in
mijn hoofd spelen door
groepen als The Meters enzo.
En omdat ik erg teleurgesteld
was over wat er in Engeland
op muzikaal-gebied gebeurde,
dach t ik waarom ga ik niet
naar Amerika en vertrok.
Mijn huis in Engeland werd
door een overstroming
onbewoonbaar. Al mijn
spullen gingen verloren en
omdat ik toch al in Amerika
werkte, ik was constant op
tournee met allerlei groepen,
bleef ik daar. Ik leefde als
een zigeuner en was constant
op reis. Op een gegeven
moment ging ik op vakantie
in Nassau. Daar opende een
nieuwe wereld voor me. Het
was er erg rustig, geen druk
verkeer en geen mensen, die
constant aan je hoofd zeurde
zoals in New York of Los
Angeles. Ik huurde daar, nu 2
1/2 jaar geleden, een huis en
woon er nog steeds. Je kunt
er heerlijke genieten van de
zon, nieuwe nummers
„Ik heb er echt problemen
mee, dat de mensen me zien
als een playboy"zegt Robert
Palmer. „De hoes van mijn
nieuwe album is dan ook
bewust anders dan de
voorbaanden. Het is een
zwart/wit-foto waarop ik me
aan het scheren ben. Mijn
eerste twee elpee-hoezen,
konden nergens mee
vergeleken worden. Het was
een nieuw concept, dat ik
gebruikte om de aandacht op
de elpees te vestigen. Het
ontwerp van die hoezen werd
echter mode. Neem nou die
plaat van Boz Scaggs. Dat
was een succesvolle elpee,
die eenzelfde soort hoes had,
als die van mij. Mijn platen
verkochten echter niet zo
goed. Toen het publiek
eindelijk mi jn langspelers
opmerkte, werd er gezegd:
Wie is die muzikant, die Boz
Scaggs nadoet". Ik dacht wat
krijgen we nu?Er was echter
nog iets. De boes-ontwerpen
die ik maak, moeten dienen
als een soort amusement
voor de koper. Tenslotte
gaan alle nummers op de
Waanzin-scènes die gelegenheid ge
ven tot sterk spel en uitzinnige ex
pressie „op de top van de stem",
hebben het in het theater altijd
goed gedaan. Van het oude Griekse
noodlotsdrama tot het moderne ex
pressionisme vonden zulke taferelen
veel aftrek. Ook de operaliefhebbers
behoeven bierbij beslist niet alleen
te denken aan de waanzin-aria's van
Lucia di Lammermoor of andere
personnages uit het Italiaanse bel
canto of uit veristische muziekdra
ma's. Zelfs in het 17e eeuwse Enge
land waar de opera niet van de
grond wilde komen omdat men de
voorkeur gaf aan toneelstukken met
vaak oneigenlijke muzikale inlassen,
vormden de rrmad songs" een genre
apart. Bisschop Percy stelde vast
dat de Engelsen meer liedjes over
de waanzin kenden dan welk ander
volk ook. Er waren zelfs twee soor
ten. In het ene soort werd de waan
zin veroorzaakt door teleurgestelde
liefde of ander verschrikkelijk ver
driet, in het andere soort ging het
eenvoudig over sterk gedeprimeerde
gemoedsgesteldheden in velerlei nu
ances.
De zwanezang van Henry Purcell,
het grootste compositorische talent
dat Engeland in vroeger tijd voort
bracht, is ook zo'n „mad song" ge
weest Hoewel pas 36 jaar oud, werd
hij zo ernstig ziek, dat zijn einde na
bij was. Desondanks moest hij hard
aanpakken om het derde deel van
een kluchtig toneelstuk van Thomas
d'Urfey (naar Don Quichote van Cer
vantes in elkaar geflanst) van muziek
te voorzien. In de vijfde acte houdt
de boosaardige Altisidora de ridder
van de droevige figuur voor, de gek
door in een lied, getiteld „From rosy
bowers" allerlei affecten spottend uit
te beelden. Bij de toonzetting van de
regel „Dood en wanhoop moeten een
eind maken aan deze fatale pijn"
schoten Purcells eigen krachten te
kort en viel de pen uit zijn hand.
Dit werkelijk aangrijpende stukje
muziektheater in een notendop vormt
het slot van een Decca-plaat met het
label L'Oiseau-Lyre (nr. DSLO 534)
die onlangs door Phonogram werd
geïmporteerd en waarop alle muziek
die Purcell voor deze Don Quichote
maakte, in een stylistisch voorbeeldi
ge weergave door The Academy of
Ancient Music van Christopher Hog-
wood is vastgelegd. „From rosy bo
wers" wordt beeldend voorgedragen
door de sopraan Emma Kirkby. Het
is overigens niet het enige voorbeeld
van een „mad song" op deze plaat
want als zodanig kan ook gelden het
lied dat Cardenio „in een wilde toe
stand" zingt: „Let the dreadful engi
nes", subliem vertolkt door de bas
David Thomas.
Behalve een ouverture die zich on
derscheidt door melodische, harmoni
sche en ritmische subtiliteiten staan
er op deze plaat nog verscheidene
kostelijke vocale nummers: het huldi
gingslied waarmee Don Quichote in
de herberg zogenaamd in de adel
stand wordt verheven (de counter-te-
nor James Bowman en de bas Tho
mas), een vermakelijke dialoog tus
sen een clown en zijn vrouw, een
trio van een quasi-tovenaar en zijn
beide vrouwelijke assistenten, een
lied van een galeislaaf dat de slecht
heid van de mens bevestigt, een ver
rukkelijk Schots levensliedje en dan
een fraaie patriottistische zang met
de tenor Martijn Hill over St. George
en de draak met daarbij „The Geni
us of England" - een inlas die be
wijst dat toen heel ver van het dra
matische gegeven mocht worden af
geweken. Dat gegeven speelt bij deze
fijne plaat in de Florilegium-serie
dan ook nauwelijks mee: het gaat
helemaal om hartveroverende muziek
in een voortreffelijke vertolking.
JOHN KA SANDER
Henry Purcell (1659-1695) naar een portret in de Na
tional Portrait Gallery, Londen.
Concert
agenda
Zaterdag 14 juli
Tweede dag van het
Northsea Jazz Festival
met o.a. Fats Domino
Rhythm Blues Explo-
tion, Woody Herman
the Young Thundering
Herd, Dave Brubeck Qu
artet, B.B. King Blues
Band en Chick Corea
Herbie Hancock. Aan
vang 18.00 uur.
Zondag 15 juli Derde
en laatste dag van het
Northsea Jazz Festival
met o.a. Lionel Hampton,
Willem Breuker Koliek
tiet, Oscar Peterson,
Dizzy Gillspie, Dexter
Gordon Quartet, Muddy
Waters Blues Band en
Taj Mahal. Aanvang
15.00 uur.
Dinsdag 4 september
Concert van Patty Smith
in Carré in Amsterdam.
Zondag 9 september
Voor de derde achtereen
volgende keer het Rotter
dam New Pop Festival
in het Zuiderpark. Het
festival is gratis toegan
kelijk. Aanvang 13.00
uur.