ROBERT PALMER f KLASSIEK Be taaiste fUmd song9 van Purcell „Ik heb nooit een bepaalde levenswijze willen creëren99 ZATERDAG 14 JUL11979 LEIDSE COURANT/ Robert Palmer is een vrouwenjager. Hij is de playboy van Nassau, waarvoor elke vrouw door de knieën gaat. Tenminste zo lijkt het. Zijn elpee-hoezen hebben hem dat predikaat bezorgd. Maar hij is daar helemaal niet zo blij mee. „Een hoes is voor mij een illustratie van de nummers. Het publiek heeft dat niet ingezien en is er iets achter gaan zoeken" zegt hij. „Het is echter nooit de bedoehng geweest om een bepaalde levenstijl aan mensen op te dringen. Daarom ziet de hoes van mijn nieuwe elpee „Secrets" er ook heel anders uit". schrijven en je terugtrekken als je het zat bent. Ik woon vlak bij het strand. Het is er overigens wel drukker geworden. Vroeger stonden er slechts vierhuizen. Nu is er al een opnamen-studio bijgebouwd". „Op een gegeven moment was ik het reizen met groepen zat omdat er altijd wel iets mis ging. Dan galde band de manager de schuld en die schoof het weer af op de platenmaatschappij. Daarom ben ik alleen doorgegaan en heb eigenlijk met niemand iets te maken". Amerika is een fijn land. Alles werkt er veel sneller, dan in Engeland. Daar duurde het vroeger zo lang voordatje een plaat kon maken, dat het enthousiasme en de wil verdwenen waren, voordat het kon gaan gebeuren. In Amerika gebeurt dat gelukkig niet. Ik ben helemaal vrij in mijn doen en laten. Het probleem, dat de muziek-industrie mij opslokt, is er niet Ik maak déél uit van die industrie. Ik hoef er dus niet tegen te vechten om iets gedaan te krijgen. Het heeft meer te maken met: ik maak plannen, voer ze uit en als er iets fout gaat, dan hebben we pech gehad. Ik lever een heel product af, dat geaccepteerd wordt of niet". „Commercieël denken is vreemd voor mij. Ik ga niet met het idee schrijven dat het een hit moet worden, of dat het zus of zo moet klinken. Volgens mij is het veel belangrijker om met muziek te communiceren en daar zit geen bepaalde stijl aan vast „Sultans of swing" van Dire Straits is daar een goed voorbeeld van. Het past in geen enkel hokje. Ik heb bijvoorbeeld ook geen zin in herhalingen. Zo is er veel verschil tussen de nieuwe elpee en de platen die ik hiervoor gemaakt heb. Ik ben steeds op zoek naar iets nieuws. Daarom schrijf ik ook geen nummers meer als „Through all there is you" bijvoorbeeld. Dat is een erg lang lied wat toevallig zo uit geduurd voordat ik tegen de muzikanten kon zeggen: speel dit of dat Als ik dat vier jaar geleden had gedaan dan hadden ze gezegd: „Bekijk het maar, speel het maar lekker zelf als je het zo goed weet". De band waarmee ik eerst zes maanden live heb gespeeld accepteerde de wijze waarop ik schreef. De muzikanten kregen er zelfs plezier in omdat ze al gauw genoeg merkten, dat ze toch een hoop vrijheid hadden in hun spel. Op een gegeven moment kwamen ze naar me toe om te vragen wat voor gek muzikaal uitstapje ik nu weer voor ze bedacht had „Het eerst zelf uitwerken was nodig. Ik kon namelijk twee dingen doen. Aan de kant staan, mijn mond dicht houden en zien hoe alles niet ging zoals ik het wilde, of ingrijpen. Ik zing namelijk altijd tegelijk met de muziek, de tekst in. Als we daar mee bezig waren en er ging iets fout dan moest het opnieuw opgenomen worden. Zoging er een hoop energie en studio-tijd verloren en dat was niet nodig. Daarom ben ik die banden gaan maken, die er ook voor zorgden, dat mijn ideeën beter bij de muzikanten overkwamen en de mensen niet hoefden te zeggen Robert Palmer klinkt als Little Feat. Aangezien ik, al is het niet zo goed, basgitaar, drums, gitaar en een beetje piano speel, ben ik in staat om mijn eigen ideeën uit te werken. Voor ik de studio in ga heb ik alle mogelijkheden uitgeprobeerd waardoor er daar geen discussie hoeft te onstaan over hoe het ook zou kunnen, want dat heb ik dan al geprobeerd. Het betekent wel da t er aan de elpees een hoop voor-productie vastzit, maar het resultaa t is beter. Waar ik nu mee bezig ben, is om dat proces vlugger te laten verlopen. Ik wil zo efficiënt mogelijk werken omdat ik dan meer ideeën kan uitwerken". Robert Palmer wil niet spreken over een Robert Palmer Band als hij het heeft over de muzikanten waarmee hij nu al enige tijd optrekt We zijn op tournee geweest en hebben aan de elpee gewerkt. Je kun t m uzi kan ten echter niet meer binden en dat wil ik ook niet. Een gitarist kan namelijk tegen woordig veel meer geld als sessie-muzikant verdienen, dan in een band te spelen. Waarom zou hij dan in een groep gaan spelen, tenzij er veel geld wordt betaald Ik heb dus niemand gevraagd. Ze zijn eigenlijk zelf blijven hangen. In de tijd dat ik niet op tournee ben doen ze sessie-werk. Mocht er een besluiten om weg te gaan of niet meer terug te komen dan is hij daar vrij in. Op die manier krijg je muzikanten, die het leuk vinden om met je te werken. Zo krijg je ook de beste resultaten. Het is de bedoeling om in oktober weer op tournee te gaan. Hoewel we dan hard moeten werken is het voor mij de grootste bron van inspiratie. Je speelt tenslotte voor een publiek en die kun je niet voor de gek houden. Iedere avond is een uitdaging, die je weer nieuwe ideeën geeft". Robert Palmer is inmiddels negen jaar getrouwd en heeft een zoon van 18 maanden. Vindt ze vrouw het leuk als hij zo lang ach ter elkaar wegblijft? We zijn meestal niet meer dan twee weken van elkaar gescheiden. Ze komt vaak kijken en reist mee als ik op tournee ben of ergens naar toe moet voor promotie. Dan doen we expres zodat ik niet na een tour, als ik thuis kom, me opnieuw moet Robert Palmer vermaakt zich momenteel in Engeland, waar hij een promotie-film opneemt. Hij wil graag alles ■in de hand houden, zodat er geen verkeerde ideeën meer ontstaan bijzijn publiek. Alleen op die manier overleef je de muziek-industrie en dat is belangrijk vooral als je er voorlopig nog niet aan denkt afscheid te nemen. HANS PIET. kwam. Ik schrijf nu het liefst nummers van een minuut of drie, vier. Dat spreekt me aan. Je legt in korte tijd een verklaring vast. Met Through all there'syou" was dat anders. Ik had thuis een demonstratie-bandje gemaakt van het nummer en speelde een deel er van in de studio aan de muzikanten voor en zei nu gaan we het opnemen. Het nummer duurde in totaal 15 minuten. Het werd in een keer op de band gezet en is nooit meer veranderd. Ik wist, toen we begonnen, niet eens hoe het zou eindigen „Mijn stijl is inmiddels veranderd. Ik heb nu meer discipline en schrijf nummers die ongeveer drie minuten duren. Daarom staan er ook elf op „Secrets", iets dat nog nooit eerder is gebeurd. Dat betekent niet dat ik nooit meer lange ballads zal schrijven. De n ummers komen meestal tot stand op de drums. De tekst giet ik nu in een pop-m uziekform, niet omdat ik niets anders kan, maar omdat ik graag zo schrijf. Hoe het met de volgende elpee zal zijn, weet ik niet. Misschien bestaat die wel uit blokfluitmuziek opgenomen in een pyramide". .Mijn smaak is niet anders dan die van de gewone luisteraar. Drie minuten is lang genoeg voor één nummer. Aangezien ik het tempo niet wil veranderen en ook niet té vaak hetzelfde wil zingen, kan een ballad niet té lang duren anders gaat het vervelen. Ik heb bijvoorbeeld op de laatste elpee You really got me" van The Kinks opgenomen. Het hele nummer bestaat eigenlijk maar uit een tekstregel en daar hou ik van. Minimal-music noemen ze dat tegenwoordig, geloof ik. Die vorm probeer ik ook toe te passen in mijn muziek. Je schepteen bepaalde sfeer, die kort maar hevig is en bij een volgend nummer probeer je een andere sfeer over te brengen. Dat is vermakelijk. Stel je voor dat ik nu nog iedere keer bijvoorbeeld „Sneakin'Sally through the alley"moest zingen, dat zou toch stomvervelend zijn. Steeds weer iets nieuws verzinnen ligt mij wel. Bij The Bea ties wist je toch ook niet precies watje kon verwachten als er een nieuwe single werd uitgebracht". „Vorig jaar werden, tijdens mijn Amerikaanse tournee, de zalen steeds groter. Ik tourde met een vijf mans-formatie, die de sfeer van de elpees op het publiek moest overbrengen. Ik had de violen, die ik op een deel van de elpees gebruikt, opnieuw gearrangeerd, zoda t ze op de synthesizer gespeeld konden worden. Het bleek dat de muziek hierdoor veel dynamischer werd. Die sfeer wilde ik ook op „Secrets laten overkomen. De plaat moest klinken alsof hij live was opgenomen. Ik had het al eens eerder geprobeerd met andere muzikanten maar da t mislukte omda t ze zenuwachtig werden in de studio. Ze waren gewend op een podium te staan. Gelukkig lukte het met deze muzikanten wel als moesten ze even wennen. Ze waren eerst erg bezorgd over het resultaat, maar toen ik vertelde niet van plan te zijn iets extra 's toe te voegen, legden ze zich daar bij neer en kregen er plezier in om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Het was tenslotte zo dat niemand maar wat aan kon aanrotzooien. Iedere drum- of gitaarpartij was even belangrijk voor het eindproduct. Ik wilde de plaat zo spontaan en energiek mogelijk laten klinken. De voorproductie, dus het schrijven en uitwerken van de nummers, heeft hierbij een belangrijke rol gespeeld. Ik heb er ook meer tijd ingestoken dan voorheen. In de studio hoefde de muzikanten alleen maar na te spelen wat al op de band stond. Belangrijk was dus alleen dat ze het beter speelden en dat is goed gelukt". „Ik maak altijd demonstratie- bandjes. Het heeft even elpees over de verhouding jongen/meisjec omdat dat een goede vorm is om in te schrijven. Het was voor mij dus meer een illustratie van wat ik schreef. Ik had echt niet gedacht dat iedereen er iets achter zou zoeken. Het was een complete verrassing. Ik kreeg het eigenlijk pas door bij „Double fun". Op die hoes bevind ik me in een zwembad. Er zijn geen vrouwen in de buurt, er liggen alleen twee badpakken op de kant. Het was bedoeld als een parodie. Het is nooit de bedoeling geweest om bij de koper over te komen als een rijke- of arme muzikant of een funky- of disco-persoon. Ik heb gelukkig doorgehad, dat er iets fout zat en hoop met de nieuwe hoes te ontsnappen De Engelsman Robert Palmer verhuisde zo'n vijfjaar geleden naar Amerika. ,^üle nummers die ik na het uiteengaan van Vinegar Joe had geschreven en die op de eerste solo-elpee „Sneakin' Sally through the alley" moesten komen, hoorde ik in mijn hoofd spelen door groepen als The Meters enzo. En omdat ik erg teleurgesteld was over wat er in Engeland op muzikaal-gebied gebeurde, dach t ik waarom ga ik niet naar Amerika en vertrok. Mijn huis in Engeland werd door een overstroming onbewoonbaar. Al mijn spullen gingen verloren en omdat ik toch al in Amerika werkte, ik was constant op tournee met allerlei groepen, bleef ik daar. Ik leefde als een zigeuner en was constant op reis. Op een gegeven moment ging ik op vakantie in Nassau. Daar opende een nieuwe wereld voor me. Het was er erg rustig, geen druk verkeer en geen mensen, die constant aan je hoofd zeurde zoals in New York of Los Angeles. Ik huurde daar, nu 2 1/2 jaar geleden, een huis en woon er nog steeds. Je kunt er heerlijke genieten van de zon, nieuwe nummers „Ik heb er echt problemen mee, dat de mensen me zien als een playboy"zegt Robert Palmer. „De hoes van mijn nieuwe album is dan ook bewust anders dan de voorbaanden. Het is een zwart/wit-foto waarop ik me aan het scheren ben. Mijn eerste twee elpee-hoezen, konden nergens mee vergeleken worden. Het was een nieuw concept, dat ik gebruikte om de aandacht op de elpees te vestigen. Het ontwerp van die hoezen werd echter mode. Neem nou die plaat van Boz Scaggs. Dat was een succesvolle elpee, die eenzelfde soort hoes had, als die van mij. Mijn platen verkochten echter niet zo goed. Toen het publiek eindelijk mi jn langspelers opmerkte, werd er gezegd: Wie is die muzikant, die Boz Scaggs nadoet". Ik dacht wat krijgen we nu?Er was echter nog iets. De boes-ontwerpen die ik maak, moeten dienen als een soort amusement voor de koper. Tenslotte gaan alle nummers op de Waanzin-scènes die gelegenheid ge ven tot sterk spel en uitzinnige ex pressie „op de top van de stem", hebben het in het theater altijd goed gedaan. Van het oude Griekse noodlotsdrama tot het moderne ex pressionisme vonden zulke taferelen veel aftrek. Ook de operaliefhebbers behoeven bierbij beslist niet alleen te denken aan de waanzin-aria's van Lucia di Lammermoor of andere personnages uit het Italiaanse bel canto of uit veristische muziekdra ma's. Zelfs in het 17e eeuwse Enge land waar de opera niet van de grond wilde komen omdat men de voorkeur gaf aan toneelstukken met vaak oneigenlijke muzikale inlassen, vormden de rrmad songs" een genre apart. Bisschop Percy stelde vast dat de Engelsen meer liedjes over de waanzin kenden dan welk ander volk ook. Er waren zelfs twee soor ten. In het ene soort werd de waan zin veroorzaakt door teleurgestelde liefde of ander verschrikkelijk ver driet, in het andere soort ging het eenvoudig over sterk gedeprimeerde gemoedsgesteldheden in velerlei nu ances. De zwanezang van Henry Purcell, het grootste compositorische talent dat Engeland in vroeger tijd voort bracht, is ook zo'n „mad song" ge weest Hoewel pas 36 jaar oud, werd hij zo ernstig ziek, dat zijn einde na bij was. Desondanks moest hij hard aanpakken om het derde deel van een kluchtig toneelstuk van Thomas d'Urfey (naar Don Quichote van Cer vantes in elkaar geflanst) van muziek te voorzien. In de vijfde acte houdt de boosaardige Altisidora de ridder van de droevige figuur voor, de gek door in een lied, getiteld „From rosy bowers" allerlei affecten spottend uit te beelden. Bij de toonzetting van de regel „Dood en wanhoop moeten een eind maken aan deze fatale pijn" schoten Purcells eigen krachten te kort en viel de pen uit zijn hand. Dit werkelijk aangrijpende stukje muziektheater in een notendop vormt het slot van een Decca-plaat met het label L'Oiseau-Lyre (nr. DSLO 534) die onlangs door Phonogram werd geïmporteerd en waarop alle muziek die Purcell voor deze Don Quichote maakte, in een stylistisch voorbeeldi ge weergave door The Academy of Ancient Music van Christopher Hog- wood is vastgelegd. „From rosy bo wers" wordt beeldend voorgedragen door de sopraan Emma Kirkby. Het is overigens niet het enige voorbeeld van een „mad song" op deze plaat want als zodanig kan ook gelden het lied dat Cardenio „in een wilde toe stand" zingt: „Let the dreadful engi nes", subliem vertolkt door de bas David Thomas. Behalve een ouverture die zich on derscheidt door melodische, harmoni sche en ritmische subtiliteiten staan er op deze plaat nog verscheidene kostelijke vocale nummers: het huldi gingslied waarmee Don Quichote in de herberg zogenaamd in de adel stand wordt verheven (de counter-te- nor James Bowman en de bas Tho mas), een vermakelijke dialoog tus sen een clown en zijn vrouw, een trio van een quasi-tovenaar en zijn beide vrouwelijke assistenten, een lied van een galeislaaf dat de slecht heid van de mens bevestigt, een ver rukkelijk Schots levensliedje en dan een fraaie patriottistische zang met de tenor Martijn Hill over St. George en de draak met daarbij „The Geni us of England" - een inlas die be wijst dat toen heel ver van het dra matische gegeven mocht worden af geweken. Dat gegeven speelt bij deze fijne plaat in de Florilegium-serie dan ook nauwelijks mee: het gaat helemaal om hartveroverende muziek in een voortreffelijke vertolking. JOHN KA SANDER Henry Purcell (1659-1695) naar een portret in de Na tional Portrait Gallery, Londen. Concert agenda Zaterdag 14 juli Tweede dag van het Northsea Jazz Festival met o.a. Fats Domino Rhythm Blues Explo- tion, Woody Herman the Young Thundering Herd, Dave Brubeck Qu artet, B.B. King Blues Band en Chick Corea Herbie Hancock. Aan vang 18.00 uur. Zondag 15 juli Derde en laatste dag van het Northsea Jazz Festival met o.a. Lionel Hampton, Willem Breuker Koliek tiet, Oscar Peterson, Dizzy Gillspie, Dexter Gordon Quartet, Muddy Waters Blues Band en Taj Mahal. Aanvang 15.00 uur. Dinsdag 4 september Concert van Patty Smith in Carré in Amsterdam. Zondag 9 september Voor de derde achtereen volgende keer het Rotter dam New Pop Festival in het Zuiderpark. Het festival is gratis toegan kelijk. Aanvang 13.00 uur.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 16