Madrigalisten vanBeograd houden reputatie op in Leiden Kazan kwam met knikkende knieen naar het asiel Ripse broers Jaap en Nico Borst hebben minder noten op hun zang INTERNATIONALE EER ROND HARTEBRUGORGEL AD/REGIO LEIDSE COURANT ZATERDAG 16 JUN11979 PAGINA 5 list! zerk in o Lnist Het komt bijzonder goed pa uit voor de Stichting tej Orgelfonds Hartebrugkerk prol i*1 Leiden dat er eind deze d 't maand een internationaal i di - koorfestival in ons land wordt gehouden waaraan, zoals wordt gezegd, de beste koren uit een groot aantal landen zullen deelnemen. In onze contreien krijgt tori bijvoorbeeld het Rijnlands Christelijk Mannenkoor van Sander van Marion een stel zingende Roemenen van hoog gehalte als gast op bezoek, in het gezelschap van onder andere een arts, tolk, journalisten cu stenografe. In het Oostblok le y gaat men niet over één nacht ijs,ook niet waar het een ontspannen samengaan met andere samenlevingspatronen betreft. Het gaat hier om het Boerenkoor uit Rosiori, aan de uitlopers van de Karpaten. De Roemenen die hier in het westen voluit willen en mogen zingen zullen op basis van „uitwisseling binnen koorgezinnen" gehuisvest worden en vanaf hun thuisbasis verder een paar H* dagen opereren. Maar binnen de Leidse NB- agglomeratie gebeurt tijdens die zomerse festivaldagen nog meer. Zo ontvangt het Nederlands Madrigaalkoor een koor uit Joegoslavië, dat op woensdag 27 juni 's avonds in de Hartebrugkerk een sonore uitvoering geeft waarvan de baten geheel ten goede zullen komen van de restauratie van het roemruchte, doodzieke en inmiddels ter wederopstanding gesloopte Maarschalkerweerdorgel, dat begin april naar de „orgelchirurg" werd verwezen. ■^Hoemenen bij het ^■Rijnlands Mannenkoor, ^■Serviërs bij de Madrigalen, |K en gehuisvest - buiten de gastgezins basis om - in het congrescentre Leeuwenhorst bij Noordwijkerhout, waar onlangs ook de heer Luns van de Nato van een redelijke nachtrust heeft mogen genieten. De Hartebrugkerk staat alweer een tijd lang in de steigers zonder dat er een hand naar is uitgestoken. De restauratie van het gebouw heeft nogal wat voeten in ïsJmJ de aarde gehad en enige vertraging opgelopen. Een spoediger gang van zaken was voorzien, maar de herstellende activiteiten zijn enigszins uit de hand gelopen. Thans wordt verwacht, dat de vernieuwing na de Het orgel van de Hartebrugkerk: voor een „face lift" onder het restaurerende mes. bouwvakvakantie kan worden aangevat. Aardige bijkomstigheid is in dit verband de constatering van het kerkbestuur, met pastoor Demmers aan het hoofd en tot zekere hoogte opklimmend -nadat hoogtevrees zich had doen gevoelen - dat in het goudblinkende kruis boven de groen uitgeslagen torenkoepel zich een aantal kogelgaten bevinden die waarschijnlijk werden aangebracht tijdens een luchtgevecht boven Leiden tussen een Duitse jachtvlieger en de bemanning van een Amerikaans „Vliegend Fort",met als resultaat de ondergang van het jachtvliegtuig in de tuin van het toenmalige Elisabeth-ziekenhuis aan de Hooigracht. Dit terzijde. Men kan, als genieter van een excellente koormuziekzich voorbereiden op de komst van de „Beogradski Madrigalisti", ofwel de Madrigalisten van Beograd uit Tito's hoofdstad Belgrado. Samen met de Roemenen van het Rijnlands Mannenkoor zullen de madrigalisten door Burgemeester en Wethouders ten stadhuize worden ontvangen, waarna volgens traditie enkele verversingen zullen worden aangeboden. Iets dergelijks zal ook gebeuren na afloop van het concert in de Hartebrugkerk, maar de goede organisatoren van de orgelstichting weten nog niet of dat nu gepaard zal moeten gaan met genever of met de pittig gestookte sliwowitch. Voordien is het mogelijk talrijke publiek in de Hartebrugkerk vergast op onder andere een „Missa" volgens de Liturgie van de H. Johannes Chrystostomus en ander Slavisch cultuurgoed. Voor een ongehoord goede uitvoering tekent dan Dusan Müadinovic, ook voor het Grieks-Byzantijnse gedeelte. Als na de uitvoering - die op 27 juni om 8 uur 's avonds begint- de baten geteld kunnen worden,is het doodzieke orgel-van-formaat weer een stukje dichter bij het herstel. Ofschoon het nog wel tot rond Kerstmis 1980 kan duren alvorens het glorieus herstelde koninklijke instrument weer pontificaal in gebruik genomen kan worden. Ingewijden willen zich nu daarover nog niet uitlaten, maar als het een beetje meezit zal, na de restauratie van kerk en orgel, de zaak weer na al die opgekropte emoties zo goed als „afgebroken" worden. Zo hoog zal de vreugde wel oplopen, verwacht ik. Mogelijk met een bisschop en de televisie als klemtoonleggers. Wie weet. Nu is het nog een beetje behelpen met een uitgebalanceerd elektronisch orgel, dat met veel waardering overigens het kerkelijk zondags leven in de Hartebrugparochie begeleidt. Maar het hooglied zal te enenmale toch wel weer uit de gesublimeerde tongwerken en uitgebreide en vernieuwde registers moeten klinken, ad majorem Dei gloriam en ter stichting van het gelovige volk. Dan zullen de manen van directeur- organist Jan Schmitz nog weelderiger krullen dan ze nu al doen. De Madrigalisten van Beograd zullen daaraan hun steentje toe bijdragen, want ze staan genoteerd als „opmerkelijk". Het koor werd opgericht in 1951, teneinde geestelijke en wereldlijke koormuziek uit te voeren. Na een paar jaar werden al prijzen binnengehaald op allerlei festivals, hetgeen gepaard ging met vleiende kritieken in bladen. Sinds 1970, toen werd opgetreden voor paus Paulus VI in de St.Pieter in Rome, heeft dit koor een wereldreputatie. Men trad verder op voor de BBC en de Italiaanse televisie (in een schilderachtig middeleeuws kostuum) en er werd doorgedrongen tot in de DDR, Rusland, Berlijn en Brussel. Recensies gaven de goede smaak gelijk: „de perfecte homogeniteit der stemmen, beheerste koorklank en oog voor het detail kenmerkte het koor", schreef destijds The Oxford Mail, waarbij „het oog" opviel. Het Italiaanse „II gazettino" noemde de Madrigalisten van Beograd zelfs „het beste Europese koor dat ooit optrad in Venetië" en L'Unité uit Rome vond de Beograder Madrigalisten zelfs „het beste polyfone koor van Europa". Andere Italianen (en die weten over het algemeen wel iets van koorzang af, dacht ik) vonden de zangers uit Beograd imponeren „door hun grandioze Slavische muzikaliteit en een ongewone uitdrukkingskracht,,. Voeg daarbij het getuigenis van L'Echo uit Lyon: „de prestatie verrast des te meer, omdat 't het resultaat is van lange en geduldige arbeid van amateurs" en dan mag je over een paar weken we! iets „extra-ordinairs" verwachten. Maar ja, het beste is nog niet goed genoeg voor het orgel van de Hartebrugkerk dat nu voor een „face lift" onder het restaurerende mes ligt. Op mijn omwegen door stad en land kom ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel len wie u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi ge telefoon is 071-122244; kunt dan naar toestel 18 vragen. De zangers Borst (links Jaap) aan de vooravond van een klinkend jubileum. VIJFTIG EN ZESTIG JAAR AAN HET KOOR Bijna twee zingende Rippers gistermiddag bij het voortuintje van Jaap Borst aan de Binnenweg. Want hoe kun je jubilerende zangers beter vereeuwigen dan bij het zingen van het hoogste lied. Maar Jaap voelde er niks voor, hij had liever zijn bakje koffie leeggedronken en trouwens al die onzin met foto's en zo. De vrouw van Jaap vond dat het ook best in de achtertuin kon, daar was ruimte genoeg. Nico Borst liet het allemaal rustig over zich heenkomen, die maakt zich niet zo druk. Toen de plaat eenmaal gemaakt was vond moeder Borst, dat Jaap en wellicht ook zwager Nico best een neut hadden verdiend. En dat alles omdat de broers Borst zondag feestvieren. Jacobus N. Borst, anno 1900, is dan zestig jaar trouw lid van het parochiële zangkoor St Caecilia van Rijpwetering en vrijgezellenbroer Nicolaas Hugo (71) verheft zijn stem in gewijde omgeving ook al weer vijftig jaar. Jaap hield er tien jaar terug een mooie gouden plak van de Nederlandse Gregorius Vereniging aan over en misschien valt Nico over enkele dagen ook deze eer te beurt. Anders heeft zijn nicht nog wel ergens een medaille voor hem liggen, zo gaf ze haar oom te kennen. Jaap Borst, met zijn langste herinnering van een zangerscarrière, vond mijn vraag of hij nog graag zong maar een beetje vreemd: „natuurlijk man, wat dacht je dan, anders zou ik toch niet meer op dat koor zitten". Zijn vrouw kreeg een lachbui. „Zolang ik die trap nog opkom blijf ik aan dat koor", aldus Jaap, die best wat meer wilde vertellen als het maar niet al te veel was. Met zijn bariton informeerde hij me. „Je moest in die tijd 18 jaar zijn wilde je aan het mannenkoor komen. Dan werd eerst een examen afgelegd voor het koorbestuur. Dat was meest gregoriaans zingen. Het was allemaal gregoriaans wat we deden. Doen we nog wel hoor, maar er is nu meer muziek bij en je hoeft niet zo veel meer te doen. Ja, dat ging zomaar niet om aan het koor te komen. We zongen met twintig, dertig man. Nu is de boel aan het uitsterven, een man of veertien hebben we nog, geloof ik". Het oudste koorlid vond het vroeger „wel beter, al duurde het langer. Nu is het vrij snel afgelopen, je zingt wat en de rest laat je weg. Een paar coupletjes is al genoeg". Broer Nicolaas kon dat rustig beamen. Hij begon - na een examen uiteraard - op z'n 21ste bij het koor." Je kwam niet onvoorbereid, want vanaf je twaalfde kreeg je na schooltijd al zingen en was je aspirant-lid van het zangkoor. Ach ja, je kon met zo veel mensen ook meer uitvoeren; maar het is een leuk clubje onder elkaar gebleven". „Dat is het beslist", vond ook Jaap, „maar er blijft niet veel over, de animo voor het koor groeit niet. De laatste jaren is er niemand meer bijgekomen, maar de gelederen dunnen uit. Vorig jaar kregen we een nieuwe directeur. Piet van der Pauw Kraan. We redden het goed met hem, die houdt het spul goed overeind". Zondag mogen Jaap en Nico Borst niet meezingen. Ze zitten dan als feestvarkens in de kerk en luisteren. Dat is maar heel zelden voorgekomen in al die tientallen jaren dat ze de eredienst opluisterden. Jaap altijd als bas, bariton dan, en soms solo. Nico Borst ontplooide zich als eerste tenor, maar dat let tegenwoordig niet meer zo nauw: „je zingt maar een end weg".Geen duet op straat dus. Het was ook te nat. En al die onzin. De kanarie bij Jaap thuis kan er ook wat van, „al zingt-ie een beetje vals", volgens lachende moeder Borst. Het dubbele jubileum van Jaap en Nico Borst wordt zondag gevierd met een Hoogmis uit dankbaarheid, om half elf, vanzelfsprekend tot intentie van de julilarissen. Daarna trekt men naar het belendende dorpshuis waar tot een uur of twee een „gezellig samenzijn" wordt onderhouden. Daar zijn dan ook familieleden, de overige koorleden met vrouwen en verdere genodigden welkom. Men weet nu al te vertellen, dat tijdens deze vrij besloten bijeenkomst de heren Borst een warme en welverdiende huldiging te wachten staat «V be ge H ve H on S Mm I Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die in het asiel verblijft' om daar een zekere dood tegemoet te gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur mdergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60 gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Bësjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670. Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van 10.00-12.00 en 14.00-16.00uur. Zondag en maandag gesloten. ATI LEIDEN Geen hond heeft ooit lan- ger in het asiel gezeten dan de herder Kazan. Vorig jaar september werd hij ]j gebracht door de Katwijkse politie en er. nu acht beheerder Wil Tiele de tijd d gekomen om hem de deur te wijzen. Met die negen maanden is Kazan een trotse recordhouder die kan terugkijken °peen bewogen asielgeschiedenis. Kazan werd, toen nog onder de naam Astor, ingeschreven als logé. Hij was door de Katwijkse politie aangetroffen *n de woning van een gezin, dat vakan- tieplezier beleefde aan zonniger kusten en de zorg over het huisdier had over- j d gelaten aan een buurjongetje. Dit buur jongetje kon de hond, toen nog een ste vige pup van een paar maanden, in het geheel niet aan. De politie kwam tussen beide en eenmaal in het asiel aangeko men, bleek dat de eigenaren zich toch al niet te veel om de verzorging van het huisdier hadden bekommerd. Het dier had slecht voedsel gekregen, in elk ge val veel te weinig kalk en vitaminen. Een HD-afwijking was daarvan het ge volg, zodat Kazan zich met knikkende knieën moest verplaatsen en het gehele onderste gedeelte van zijn achterpoten gebruikte om te lopen in plaats van de daarvoor bestemde kussentjes. Ook was er van Engelse ziekte sprake. De goede voeding in het asiel deed won deren. Kazan herstelde geheel en was na zo'n anderhalve maand weer redelijk op de poten. Een röntgenonderzoek toonde dit volledige herstel ook aan. In middels had het asiel gewacht op de rechtmatige eigenaar. Maar deze kwam niet opdagen. Een ander mankement voorkwam dat Kazan snel naar een nieuwe eigenaar kon. Kazan kende geen remmingen in zijn aanhankelijkheidsbe tuigingen ten aanzien van teefjes en toonde zijn drang op te nadrukkelijke wijze. Castratie bleek geboden. Na af ronding van deze periode brak de rui in alle hevigheid los. Waarschijnlijk als ge volg van de slechte voeding in de eerste maanden van zijn leven begon de haar dos in grote plukken uit te vallen. Maar na negen maanden is Kazan eindelijk zover: een van welstand blakende nog jonge herder. Kazan heeft een erg lief karakter. Hij kan uitstekend met andere honden op schieten en is lief voor kinderen. Zoals Kazan: recordhouder. elke Duitse herder heeft ook hij flink wat ruimte nodig. Een flatwoning is der halve voor hem niet geschikt, maar een boerderij zou weer wat veel van het Het pinchertje Teddy, die vorige week goede zijn. Een nieuw thuis ergens tus- in deze kolommen prijkte, heeft nog sen deze twee mogelijkheden in biedt geen nieuwe eigenaar gevonden. Twee voor Kazan een uitstekende oplossing. potentiële bazen hebben telefonisch naar Teddy het diertje geïnformeerd, maar beide zijn nog steeds niet komen kijken. Ei- is dus nog kans genoeg voor de liefhebber van een klein dreumesje. Overigens is het asiel boordevol aantrekkelijke vier voeters, vooral aan katten in alle soor ten en afmetingen ontbreekt het niet

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 5