I
Spotty eet zichzelf op
Missiegroep
Zuidhof in
de weer voor
Zoeterwoudse
missionarissen
hond
zoekt:
huis
roep
in
voor
oudse
arissen
Kapper Hoek knipte
vandaag zijn
allerlaatste klant
STAD/1REGI0
LEIDSE COURANT
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elk^ morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
KALENDERVERKOOP
MOET DE POT VERSTERKEN
Het meer dan
zevenhonderd jaar oude
Zoeterwoude (en nog zo
groen als gras) heeft al
sinds jaar en dag een grote
voorliefde voor een groep
„uitgevlogenen" die eens
uit het Zoeterwoudse nest
kwamen. De gemiddelde
Zoeterwoudenaar heeft een
bijzonder zwak voor „zijn"
missionarissen. In het
verleden moet het helemaal
bar zijn geweest. Toen
zwermden de jongelui,
gedreven door een
apostolisch vuur, bij bosjes
tegelijk uit. Mill Hill was
toen erg in trek. Ik heb
wel eens gemeend, dat
deze congregatie voor een
goed deel op
Zoeterwoudenaars dreef.
Dat is alles wat anders
geworden. O tijden, o
zeden. Maar in bepaalde
Zoeterwoudse kringen is
men er trots op, dat in de
Zoeterwoudse
missionarissengeledingen
geen enkel geval van
..uittreding" bekend is. De
mensen van de
Zoeterwoudse stam zijn
niet zo „los in de bloes",
zou één van onze
Nederlandse cabaretiers
zeggen; ze kunnen zich
hardnekkig aan een zaak
van geestelijk en
lichamelijk welzijn
vasthouden.
Hoewel de spoeling dunner
aan het worden is, zijn er
altijd nog tien
missionarissen die door
Zoeterwoude gesupporterd
worden en bepaaldelijk
gekoesterd door de
missiegroep Zuidhof, in de
schaduw van de „Sint Jan"
in de Zuidbuurt. De leden
fvan de missiegroep kunnen
achter elkaar de namen
van „de jongens" op
noemen en dat gaat dan m
het idioom van een oude
gemeenschap waar
iedereen de ander kent.
Het zijn dan pater Schuur,
pater Rekelhof, drie
„Salmen", namelijk Jan,
Wim en Leen, Jo Bosman,
Bavo van der Ham en drie
Vanemannen: Han, Antoon
en Joop. Dat zijn de
mannen die hun
werkterrein veelal in de
tropen hebben liggen en nu
en dan voor een verdiend
verlof naar het vaderland
en het moederdorp terug
keren en daar wat krijgen
toegestopt om nadien weer
fris van de lever en
„gesubsidieerd" aan de
arbeid te kunnen gaan.
Zo'n missiegroep weet wat
koesteren is en de dames
blijven in de weer om hun
Anna Langelaan maakt pakjes voor de grabbelton.
paters niet in de kou te
laten staah. Een patertje
langs de kant is er niet bij,
ze moeten aan de slag
kunnen en daar zijn dan
centjes voor nodig, is het
niet zo? Daar, in de
parochie van St. Jan's
Onthoofding, worden de
koppen nog geteld. Ze
tellen allemaal mee en
iedere priester die voor
vakantie overwipt, ligt er
meteen in de voeding, als
het ware. Mevrouw Anna
Langelaan van de Zuidhof
is daar zeven jaar geleden
mee begonnen. Ze zette
toen met haar man Frans
de missiegroep op poten.
Het zijn nu Anna en Frans
als de kern en er wordt
mee geijverd door
mevrouw Tilly van
Leeuwen en de dames
Onderwater, Vaneman en
Den Eisen. Voor Anna
vooral is het gewoon
gesneden koek. Die heeft,
volgens Tilly van Leeuwen,
een andere jaartelling dan
de meesten van ons: „Anna
leeft van fancy-fair tot
fancy-fair".
Tja, Anna Langelaan zou
niet weten wat daar nou zo
bijzonder aan is. „Het is
gewoon werken voor de
missionarissen van ons
dorp en die thuis komen.
Die krijgen dan geld van
me. Dit jaar hadden we er
vijf thuis, vier
Vanemannen (ik dacht, dat
er maar drie waren, T.P.)
en Bosman. Straks komen
er weer." Je zou kunnen
denken, dat Anna het over
ooievaars had die het
vertrouwde veilige nest
somtijds opzoeken. Dan
zijn ooievaars en
missionarissen maar
hetzelfde, dat zal Anna
zwaar zitten. Ze komen nu
eenmaal weer even op het
thuishonk en dan moeten
ze iets toegestopt krijgen:
„zakgeld, zeg maar, een
centje voor thuis, en als ze
weer weg gaan hebben we
ook nog wat voor ze uit de
pot van de fancy-fair die
steeds half augustus wordt
gehouden", aldus Anna
Langelaan, die ook wel
eens Ploeg wordt genoemd,
van huis uit.
Anna en Tilly waren van
de week druk in de weer
met het inpakken van
leuke kleine prijsjes voor
de grabbelton.
Snuisterijtjes in
tweedehands
geschenkverpakking, met
plakband tot pakjes
verwerkt. Die grabbelton
komt te staan op de
braderie, die op 12 juni in
het dorp wordt opgezet.
„Daar staan we ook,
zogezegd. En dan
organiseren we op 9 juni
ook nog eens een
kinderfeest, bij de officiële
opening door wethouder
Maan van de Zoeterwoudse
week, die om de twee jaar
plaatsvindt omdat die
braderie van Zoeterwoude
700 jaar in '77 zo
ontzettend geslaagd is
verlopen", vertelt Anna.
Maar er staat voor de
missiegroep Zuidhof nog
meer op het programma.
Daar vertelt Tilly van
Leeuwen over. „We gaan
maandkalenders verkopen.
Er komen er 750 bij de
drukker vandaan. Voor 5
gulden heb je zo'n
kalender met de foto's van
onze missionarissen er op,
foto's die ginds, waar ze
werken, gemaakt zijn."
Anna knikt instemmend:
„Nou is het dorp wel erg
missie-achtig, maar we
zullen goed langs de
deuren moeten gaan met
die kalenders. We moeten
er een aardige cent van
over kunnen houden als
we die missionarissen wat
extra's willen geven". Op
31 mei worden de eerste
kalenders aangeboden aan
twee ouders van
missionarissen: vader
Vaneman en moeder Van
der Salm, in Huize
Emmaus, het
bejaardencentrum. Dat
doen de dames van de
missiegroep met wat
genodigden er bij.
Heel wat om naar uit te
kijken. Voorlopig hebben
Anna en Tilly de handen
vol aan de
grabbel tonvoorzieningen
Verder worden er kleedjes
gehaakt en pannelappen en
Tilly van Leeuwen heeft
pas een paar schorten
gecreëerd. Wat dat alles
bijeen gaat opbrengen?
Anna zou het niet weten.
,Nou in elk geval veel
geld, heel veel geld, hopen
we. We moeten gewoon
afwachten. Ligt ook erg
veel aan het weer dat je
treft. Maar we gaan ons
best weer doen. We
verdelen wat we hebben
ontvangen. Echt
teleurgesteld zijn we nog
nooit. Onze missionarissen
hoeven niet met lege
handen weer terug, het
„veld" in.
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
pekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond.zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.Ö0-17.00 uur. Zaterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten.
r
(OOP
'ERSTERKEN
tweedehands
geschenkverpakking, met
plakband tot pakjes
verwerkt. Die grabbelton
komt te staan op de
braderie, die op 12 juni in
tiet dorp wordt opgezet.
,Daar staan we ook,
zogezegd. En dan
organiseren we op 9 juni
ook nog eens een
dnderfeest, bij de officiële
opening door wethouder
Maan van de Zoeterwoudse
veek, die om de twee jaar
plaatsvindt omdat die
oraderie van Zoeterwoude
100 jaar in '77 zo
ontzettend geslaagd is
/erlopen", vertelt Anna.
Maar er staat voor de
nissiegroep Zuidhof nog
neer op het programma.
Daar vertelt Tilly van
_#eeuwen over. „We gaan
naandkalenders verkopen.
Sr komen er 750 bij de
irukker vandaan. Voor 5
julden heb je zo'n
calender met de foto's van
>nze missionarissen er op,
'oto's die ginds, waar ze
verken, gemaakt zijn."
\nna knikt instemmend:
,Nou is het dorp wel erg
nissie-achtig, maar we
:ullen goed langs de
leuren moeten gaan met
lie kalenders. We moeten
ir een aardige cent van
•ver kunnen houden als
ve die missionarissen wat
xtra's willen geven". Op
il mei worden de eerste
:alenders aangeboden aan
wee ouders van
nissionarissen: vader
laneman en moeder Van
Ier Salm, in Huize
Smmaus, het
>ejaardencentrum. Dat
loen de dames van de
nissiegroep met wat
[enodigden er bij.
leel wat om naar uit te
ijken. Voorlopig hebben
inna en Tilly de handen
ol aan de
Tabbei tonvoorzieningen
herder worden er kleedjes
ehaakt en pannelappen en
'illy van Leeuwen heeft
ias een paar schorten
ecreëerd. Wat dat alles
lijeen gaat opbrengen?
cnna zou het niet weten.
Nou in elk geval veel
eld, heel veel geld, hopen
7e. We moeten gewoon
fwachten. Ligt ook erg
eel aan het weer dat je
reft. Maar we gaan ons
est weer doen. We
erdelen wat we hebben
ntvangen. Echt
ïleurgesteld zijn we nog
ooit. Onze missionarissen
oeven niet met lege
anden weer terug, het
veld" in.
De laatste klant van kapper Hoek
Afscheid bij 40-jarig jubileum
VOORHOUT Herenkapper M. A. Hoek
viert vandaag het feit dat hij veertig jaar ge
leden in het kappersvak begon. In café Boer-
haave knipte hij ter nagedachtenis van dit
heugelijke feit, zijn laatste klant. Tenminste,
de laatste kappersklant, want klanten voor
boeken of sigaren blijven welkom bij de la
conieke Voorhouter. Meer zelfs dan vroeger.
De winkel aan de Herenstraat wordt dras
tisch verbouwd en uitgebreid ten behoeve
van de boeklezende en rokende cliënt. Een
brancheverschuiving die de heer Hoek nau
welijks aan het hart gaat.
„Ach", zegt hij desgevraagd, „ik zal het pe-
soonlijk contact wel missen, maar iedereen
begrijpt dat het zo niet langer kan. Ik moet
steeds meer tijd en ruimte geven aan de boe
ken. De winkel is na verloop van tijd te klein
geworden en ik heb steeds minder tijd om te
knippen. Op een gegeven moment moet je kie
zen of delen. En veertig jaar vind ik een mooi
moment om er een punt achter te zetten".
Op zijn veertiende jaar begon Martin Hoek op
bescheiden wijze in het kappersvak. In de
herenkapsalon van zijn vader debuteerde hij
met inzepen van de scheerklanten. In die tijd
was de winkel tot tien uur geopend. Als alle
klanten dan van een vakkundige schuimlaag
waren voorzien, mocht de kapper-in-spé naar
bed. In de vooroorlogse jaren volgde hij de
kappersvakschool en ging aan het werk in
een herenkapperszaak aan de Leidse Mors-
straat.
„Na de spoorwegstaking kon ik niet meer
naar Leiden en ging dus maar bij mijn vader
werken. In de oorlogsjaren is het scheren bij
de kapper eigenlijk verdwenen. De bezetters
stelden een winkelsluitingswet in, waardoor 's
avonds scheren niet meer mogelijk bleek.
Hierdoor begonnen de mensen zichzelf te
scheren. Voor die tijd was het echt traditie
om je bij een kapper te laten scheren. Een
kapsalo was in die jaren ook het trefpunt bij
uitstek. In die tijd heb ik leren meepraten
over bloembollen en zo".
Na de oorlog onderhield kapper Hoek een
compagnie Nederlandse soldaten met mes en
schaar in „Indië". Teruggekeerd uit „de oost"
vat de heer Hoek in 1950 de schaar weer op
in de zaak van zijn vader. Voor 37 en een
halve cent werden de klanten geknipt en ge
schoren.
„Gewoon recht toe, recht aan", verzekert kap
per Hoek. „Voor poespas hadden we ook voor
de oorlog geen tijd. Je moet niet vergeten dat
we op een zaterdag wel 150 klanten afwerk
ten. Voor de oorlog ging de zaak pas dicht als
de burgemeester en de pastoor geweest wa
ren".
In 1960 neemt de heer Hoek de kapsalon van
zijn vader over en verhuist een paar deurtjes
verder in de Voorhoutse Herenstraat. Niet
lang daarna haalt een Leidse vertegenwoordi
ger hem over om op maandag een paar sport
kranten te verkopen. Dat worden er van lie
verlee meer. In razendsnel tempo volgen daar
op de rookartikelen, tijdschriften, pockets,
boeken en tenslotte de officiële erkenning als
boekhandelaar. Vijf jaar geleden breidt de
huidige CDA-voorzitter uit. Het kappersgebeu-
ren is dan teruggebracht tot één stoel. De po
litieke interesse van de heer Hoek dateert van
na de oorlogsjaren. Teruggekomen in Neder
land begint hij met de Voorhouters Warmer-
hoven en De Groot een achtie om jonge men
sen in de gemeenteraad te krijgen. De politie
ke vrienden worden inderdaad raadslid en de
heer Hoek werkt in KVP en later in CDA-ver-
band achter de schermen. Warmerhoven en
De Groot verdwijnen later naar de fracties
Gemeentebelangen en PPR, maar de vriend
schap blijft.
„In het kappersvak is in 40 jaar veel veran
derd", vindt kapper Hoek tenslotte. „Bij de
komst van de moderne kapsels heeft „het
vak" een dieptepunt gekend. Door het ontbre
ken van aanpassingsvermogen zijn er in de
steden veel bedrijven gesneuveld. In de dor
pen viel dat wel mee. Persoonlijk mis ik de
flair om moderne kapsels te verkopen. Je
moet er tenslotte ook achter kunnen staan.
Maar als ik hier iemand aanbood om z'n haar
te wassen, werd er altijd gekeken alsof ik
voorstelde hem midden op straat te verscho
nen....".
Ed Olivier
Scotty moet snel een andere baas vinden, anders blijft er niets van hem over.
in
UT
Ir.
'ij
ip
et
jn
m
in
et
li
e
n
EIDEN De eenzame opsluiting in
d dierenasiel -brengt honden tot de
«est vreemdsoortige bezigheden om de
erveling te verdrijven.In eerdere afle
eringen van deze rubriek werd al mel
ting gemaakt van ontsnappingskunste-
bars en van honden die er een gewoon-
k van hadden gemaakt om de tijd te
toden met het opkauwen van hun hon-
enhok.
Ipotty.de hond die deze week door het
kiel warm wordt aanbevolen heeft be
goten na anderhalve maand verblijf in
*t asiel uit pure verveling een soort
uinibalisme op zichzelf toe te passen-
•H'j likt zich zijn poten rauw en hoewel
iet allemaal weer goed geneest zou het
"eter zijn als Spotty zijn aandacht aan
•w nieuwe eigenaar zo gaan wijden in
plaats van aan de onttakeling van zijn
eigen hondenlichaam.
Spotty, is een Dalmatiér,een reu van on-
afeveer drieëneenhalf jaar oud.De naam
jg afgeleid van het Engelse Spotty, wat
Uteveel als „vlekkerig" betekent en zeker
[raster van toepassing is op deze zwartge
lakte hond dan de naam die zijn vorige
ffgenaren hem hadden gegeven.Dit had
den zijn geslacht waarschijnlijk verkeerd
ingeschat en hem de naam „Cora" toebe-
dacht.Asiel-beheerder Wil Tiele en zijn
vrouw Miejce zijn druk bezig om hem
aan zijn nieuwe naam te wennen. Spotty
is oorspronkelijk afkomstig uit Den
Haag. Hij werd daar uit het Haagse asiel
gehaald door de mensen die hem nu aan
het Leidse asiel afgestaan hebben.De re
den was zoals zo vaak dat de hond te
veel alleen zat en daar middels snerpend
geblaf de hele omgeving van op de hoog
te stelde.
Spotty heeft aan zijn vorige eigenaren
gelukkig weinig trauma's overgehouden.
Hij is lief voor kinderen, speelt met an
dere honden en erg rustig wat het blaf
fen aangaat. Alleen bij het zien van kat
ten komt zijn jachtinstinct weer boven
drijven en het is daarom niet raadzaam
om hem daarmee te confronteren. Spotty
is nu wat somber maar normaal gespro
ken is het een levenslustige hond die
veel aandacht nodig heeft. Als een echte
gezelligheidshond vroeger werden Dal-
matiërs veel gezien als begeleiders van
de koetsen van edellieden is hij in een
jong, druk gezin best op zijn plaats.
Spotty kan met iedereen overweg^ Hij
heeft als extra bijzonderheid de beschik
king over een soort glimlach, die hij te
voorschijn tovert middels het optrekken
van het tandvlees aan de zijkant zonder
dat zijn tanden daarbij agressief blootko-
men. Al met al wordt het hoog tijd dat
Spotty na het zwervende bestaan dat hij
ruim drie jaar heeft geleid tot rust kan
komen bij mensen die wat tijd voor hem
over hebben zodat hij zich niet meer
hoeft op te eten.
Astor
Het leven van een cycloop gaat niet over
rozen.dat heeft de hond van vorige wee-
kastor aan den lijve ondervonden.Diver-
se mensen kwamen naar Astor kijken
maar zijn éénogigheid schrikte de poten
tiële eigenaren toch steeds weer af. As
tor zoekt dus nog steeds iemand die be
reid is voor hem een oogje dicht te
doen.
De vijf jaar oude dwergpoedel Blacky-
,die een drietal weken geleden in deze
rubriek stond heeft even geduld moeten
oefenen, maar is uiteindelijk toch door
een mevrouw uit Katwijk de afgelopen
week naar f-isn ruimere huisvesting ge
voerd. „Ik had ook niet anders verwach-
t",was zijn commentaar voordat hij het
asiel verliet.
Het Leids Dierenasiel is onderhand
weer aardig volgeraakt; er bevinden
zich 43 honden en ook vrij veel katten
in de diverse hokken. Asiel-beheerder
Wil Tiele wijt dat aan de „ruitijd".„Om-
streeks deze tijd van het jaar gaan de
dieren verharen en sommige mensen
ZATERDAG 12 ME11979 PAGINA S
hebben daar zo'n verschrikkelijke hekel
aan dat ze hun huisdier wegdoen. Meest
al is dat verharen binnen een paar we
ken afgelopen,zeker als je je huisdier re
gelmatig kamt", aldus Tiele.