Toto raakt studiokleur kwijt
PLATES
JAZZ
van Stan
Concert
agenda
De ontdekking
AART4
Ian Gomm Het was
de bedoeling geweest om
lan Gomm naar Neder
land te halen, maar de
begeleidingsband, die hij
inmiddels rond zich ver
zameld heeft, is zo duur
dat het voor zijn platen
maatschappij Ariola geen
haalbare kaart was om
hem over te laten komen.
Reden voor zijn komst
zou zijn geweest om zijn
nieuwe elpee „Come on"
onder de aandacht van
het publiek te brengen.
De Engelse lan Gomm,
die tot 1975 deel uit
maakte van Brinsley
Schwarz, poseert zich op
zijn langspeler als een
uitstekend muzikant, die
geheel volgens de tradi
tie, popmuziek compo
neert. Het zijn vooral
korte nummers, niet lan
ger dan drie minuten, die
hij schrijft. Ian maakt in
de muziek graag en veel
gebruik van blazers. De
gitaar is natuurlijk niet
weg te denken en de solo
na een aantal coupletten
is dan ook in bijna alle
nummers aanwezig. Er
staan twee mooie ballads
op de plaat: het Beatles
nummer „You can't do
that", met uitstekende
basgitaarpartijen en
„Another year", waar
strijkers voor de juiste
sfeer zorgen. Er wordt
door de musici lekker ge
speeld, waardoor de mu
ziek goed uit de verf
komt. (Albion/Ariola).
Michael Franks Een
van de fijnste easy-liste
ning platen, is de nieuwe
elpee van de Amerikaan-
zanger Michael
Franks. De vijfde lang
speler r,Tiger in the rain"
verschilt niet zo heel veel
van zijn vorige twee al
bums, al klinkt de laatste
misschien wat minder ge
polijst. Frank maakt nog
steeds muziek voor de
late uurtjes. Voor diege-
die hem niet ken
nen. Zijn muziek heeft
iets weg van wat Astrid
Gilberto op de plaat zet.
Het is dromerige muziek,
met jazz-invloeden en
bossa nova klanken.
Luister bijvoorbeeld naar
„Living on the inside"
met strijkers, vibrafoon
ten drummer die
jes gebruikt in-
plaats van drumstokjes.
Frank's stem is hees en
hoog maar ook zuiver en
lekker swingend. (Warner
Bros).
Frankie Miller De el
pee „Falling in love" laat
nieuwe Frankie Mil
ler horen. Op de voor
gaande platen heeft de
fijne blues-stem van deze
zanger altijd een grote
rol gespeeld. De stem
mingen waarin hij ver
keerde, kwamen door
middel van zijn rauwe
stemgeluid tot uiting.
Liefdesliedjes kregen
Zaterdag 17 maart De
rock formatie Captain
Coke is te zien en te ho
ren in het Paard van
Troje m Den Haag.
Maandag 19 maart De
Amerikaanse zanger Lou
Rawls treedt op in thea
ter Carré in Amsterdam.
Dinsdag 20 maart Lou
Rawls in de Doelen te
Rotterdam.
Vrijdag 23 maart Ton
van der Meer en zijn
|Nl band in het Paard van
de kor
j. Troje in Den Haag.
1a6! 26 maart De
Nina Hagen Band geeft
concert in Carré te Am
sterdam.
Maandag 2 april Jour
ney en Pat Travers ge
ven een concert in het
_,j Nederlands Congresge-
J bouw te Den Haag.
u>" Donderdag 5 april
Eerste concert van de
Engelse groep Japan in
htuÈ^e Stadsgehoorzaal te
Leiden.,
Vrijdag 6 april De
Engelse new wave band
Magazine treedt op in
Paradiso te Amsterdam.
Zaterdag 7 april Ja
pan geeft een concert in
Paradiso te Amsterdam.
Aanvang 22.00 uur.
Dinsdag 10 april Mul
ti-instrumentalist Mike
Oldfield geeft twee con
certen in het Nederlands
Congresgebouw in Den
Haag. Aanvang 19.00 en
22.00 uur.
John Denver is te zien
en horen in het Ahoy'
Sportpaleis te Rotterdam.
Aanvang20.15 uur.
Woensdag 11 april
Tweede concert van de
Amerikaanse zanger
John Denver in de Jaap
Edenhal in Amsterdam.
Vrijdag 13 april Van
Morrison treedt op in de
Doelen te Rotterdam.
liet en een wat bloedwar
mer klimaat inblies; toen
hij in '61 met Focus kwam,
het door Eddy Sauter ge
componeerde „huwelijk"
tussen jazz en klassieke mu
ziek; en zelfs in '72 toen de
jazzwereld hem min of
meer verloren dacht te heb
ben aan de bossa nova
rage. Getz hield er een fi
nancieel onafhankelijke po
sitie aan over en kwam
strijdbaarder dan ooit het
jazzbestaan weer in met de
„droombezetting" van zijn
nieuwe kwartet: Chick Co-
rea (piano), Stanley Clarke
(bas) en Tony Williams
(drums). „Captain Marvel"
heette de elpee die de faam
van dit kwartet voorgoed
vestigde, al werd de plaat
pas in 1975 uitgebracht.
Kortgeleden is nog een
langspeler uit '72 op de
markt gekomen: Stan Getz
Qaurtet at Montreux. Niet
alleen Getz-fans zouden die
plaat moeten hebben (Poly-
dor 2310549), want de saxo
fonist is de laatste om zich,
de muzikale ellebogen
breed, te manifesteren als
de leider die wel even laat
horen hoe hij het „ge
maakt" heeft. Corea's aan
deel is mintens even sterk,
al was het alleen maar om
dat twee van de vier com
posities van zijn hand zijn:
Times Lie, een woordspe
ling die de maatwisselingen
in het stuk goed dekt, en
(vooral) La Fiesta, waarin
Corea z'n Spaans-Latijns-
Amerikaanse hobbygebied
binnentrekt.
Die „droombezetting" is in
middels al weer historie.
Corea's muzikale ontwikke
ling viel niet tegen te hou
den en Getz aarzelde niet
om minder populaire musici
of musici die in stijl niet zo
voor de hand liggend bij
zijn muziek aansloten, te
engageren. Pianist Jimmy
Rowler bijvoorbeeld, onder
gewaardeerd, en door Getz
niet zo lang geleden gepous
seerd via een plaat in de
Stan Getz presents-serie van
CBS. In die serie is net een
dubbelelpee uit waarop
Getz zijn allernieuwste for
matie presenteert: Andy La-
verne (piano, fender en syn
thesizer), Mike Richmond
(bas), Efrain Toro (percus
sie) en Billy Hart - al lan
ger bij Getz - (drums). Ne
derland moet die bezetting
al kennen, want vorig jaar
zomer was dat nieuwe
kwintet een van de attrac
ties van Paul Ackets North
Sea Jazz Festival. Vlak
daarna, eind september '78,
zijn de heren de Mountain
Recording Studió in Mon
treux ingedoken. Getz:
„Gregg Lake vroeg me tij
dens Montreux te luisteren
naar nieuwe banden van
Emerson, Lake en Palmer
die daar in Zwitserland wa
ren opgenomen en ik heb
meteen de studio van psy
chiater-eigenaar Alex Grob
gereserveerd. Met de bedoe
ling daar zo nodig, als een
roek-groep, een paar weken
te werken om alles precies
voor elkaar te krijgen.
Maar de plaat was in twee
dagen klaar. Eigenlijk tot
onze teleurstelling".
Getz is vol lof over de Mon-
treux-mensen en hij kan het
weten, want hij heeft in
Amerika een complete eigen
Getz: „In mijn eigen studio
wil ik straks met zo min
mogelijk apparatuur gaan
opnemen. Die apparatuur is
speciaal voor mij. gebouwd
cn het is de enige studio m
de werld die zoiets heeft. Ik
wil ook geen compromissen
meer bij de reproduktie op
de plaat. De conventionele
persingstechnieken van pla
ten zijn ontworpen op een
zo laag mogelijke kostprijs,
niet op kwaliteit. Ik wil met
Columbia aan een nieuw
soort plaat werken, dat mij
len verder ligt dan wat er
nu op de markt komt".
Getz is door z'n financieel
onafhankelijke positie een
van de weinige jazzmensen
die zulk soort pressie kun
nen uitoefenen. Net zoals
hij het zich kan veroorloven
om met zulke jonge, onbe
kende musici als in dit
kwintet de dubbelelpee
Another world,, (CBS
88315, nummer drie van
Stan Getz presents) te pro
duceren.
Getz keus blijkt overigens
een erg goede geweest. Be
halve dat Laverne, Rich
mond en Getz alle drie van
Russisch-Joodse voorouders
afstammen, blijkt hun muzi
kaal temperament ook sterk
aan te sluiten. Andy Laver
ne blijkt bovendien een per
soonlijkheid achter de pia
no, te vergelijken met
Chick Corea. Een prima so
list, en een verrassend be
gaafd componist: Pretty
City, Sabra (herinneringen
aan de Israël-toernee van
het kwintet) en Keep Drea
ming. Ook bassist Rich
mond draagt een aantal
stukken bij (een erg mooie,
door Getz prachtig lyi-isch
geblazen „ballad", Anna) en
dat tekent Getz opnieuw:
hij speelt niet op zeker,
geeft ook de composities en
„zijn" mensen de kans. Op
vallend is overigens dat
Another world" soms de
rockkant opgaat, en dat er
behoorlijk gebruik gemaakt
wordt van de machineriën
die de jazz elders dreigen te
overwoekeren en waarover
Getz al vaak z'n afkeer had
uitgesproken. Getz over
rock-jazz: „Ik ben net met
rock begonnen, 't is nog
nieuw voor me. Maar ik
kan één ding zeggen: Teveel
kan ik er niet van hebben.
Eén of twee nummers gaat,
maar een hele avond zou
m'n dood zijn".
En over het gebruik van
synthesizers en dergelijke
„Musici en opnametechnici
zijn te bezeten geraakt van
electronisch speelgoed. Een
plaat moet steeds „live"
klinken, je moet horen hoe
het daér op dat moment ge
maakt wordt. Overdubbing
is trucage. Synthesizers
moet je met mate gebrui
ken. Het mogen geen loze
effecten worden".
Maar de verrassing zit in
de staart. Getz' nieuwste
dubbelelpee heet niet voor
niets „Another world". Die
andere wereld is namelijk
ook een stukje techniek.
Tijdens de opnamen in
Montreux kreeg Getz van
een technicus een Echoplex
aan z'n saxofoon gekoppeld.
Wat als een grapje bedoeld
was, werd tot ieders verba
zing een heel solonummer
op de plaat. Getz is overi
gens niet de eerste die die
Echoplex gebruikt, saxofo
nist John Klemmer gooide
er in Amerika hoge ogen
mee. Getz: „Ik heb wel 'ns
geroepen: Waarom ben ik
eigenlijk saxofoon gaan spe
len? Ik wil akkoorden spe
len en orkestreren en ik
kan op dat instrument
maar één noot tegelijk spe
len. Die Echoplex was een
complete verrassing. Je
speelt iets, je kan 't zelf te
rughoren en daarbovenop
kan je weer een toon bou
wen en daarop weer een.
Zodat je met harmonieën
kan werken. Natuurlijk
moet je er mee oppassen,
maar het blijft een echt ge
luid. Niet alleen maar tech
nische versterking. Je hoort
de adem als je blaast. Dat
is belangrijk. Bij pure elec-
tronica verlies je die".
Tenorist Stan Getz valt niet
in een hokje te passen. Hij
wil z'n kwintet uitbreiden,
denkt aan het terughalen
van zijn oude muzikale
maat Bob Brookmeyer die
door de alcohol z'n ventiel
trombone een tijd in de wil
gen moest laten, en eindigt
z'n persoonlijke hoestekst
dan ook met: „Het enige
constante is verandering,
merk ikv En ik zou niets
anders willen".
BERTJANSMA.
Sfan Getz is niet in één hokje te plaatsen
hierdoor iets speciaals.
Op de nieuwe plaat
klinkt zijn stem echter
vaak emotieloos. Slechts
heel af en toe komt de
oude Miller tevoorschijn
zoals in „Falling in love".
De elpee staat eigenlijk
vol singles: mooi afge
werkte werkstukjes, zon
der ongepolijste kantjes
waarin strijkers een rol
spelen. De nummers zou
den het als singles stuk
voor stuk erg goed doen.
De elpee lijkt hierdoor
duidelijk gemaakt voor
het grote pubhek. Miller
zal waarschijnlijk met
„Falling in love" einde
lijk wat meer succes boe
ken dan met zijn voor
gaande elpees.(Ariola).
De recensenten zijn het er
over eens: tenorsaxofonist
Stan Getz heeft nog nooit
een slechte plaat gemaakt.
Je mag het dan soms niet
eens geweest zijn met zijn
muzikaal manoeuvreren,
met zijn lange creatieve
adempauze op het wat ver-
commercialiseerde ritme
van de bossa nova's inder
tijd, aan de muziek die hij
liet horen viel op zichzelf
geen noot af te dingen. En
nog iets: vanaf het moment
dat hij als een van de
„four brothers" opviel in
de „Herd" van bandleider
Woody Herman en als so
list al gauw in de „cool"-
traditie van „Prez" Lester
Young geëtiketteerd werd,
heeft Getz het altijd ver
domd op iemand te lijken.
Getz bleef groeien, verande
ren maar hield die unieke,
vooral lyrische toon waar
door je hem uit duizenden
herkent. Vandaar ook dat
Stan Getz voor verrassingen
kon blijven zorgen: toen hij
in de vijftiger jaren de
„koele" regionen achter zich
Toto met v.l.rt.r. David Hungate, Bobby Kimball, Steve Lukather, Jeff Porcaro, ert David Paich. Zittend Steve Porcaro.
Als sessie-muzikant kan je
aardig je boterham
verdienen. Bovendien
biedt het nog een aantal
andere voordelen. Is het
niet zo da t een groot aantal
groepen vaak jaren lang
onderbetaald speelt voor
een handjevol mensen. Ze
slapen in slechte hotels,
moeten strijd leveren om
een platencontract, kunnen
hun schulden niet af
betalen omdat de plaat niet
verkoopt en gaan dan
uiteindelijk maar uit elkaar
omdat het toch niets
wordt? Als sessie-muzikant
heb je al die problemen
niet. Als je dan bedenkt dat
de Amerikaanse groep
Toto louter en alleen uit
studio-muzikanten bestaat,
dan mag je je toch afvragen
waarom deze musici een
band hebben opgericht.
Drummer Jeff Pocaro wil
daar best antwoord op
geven. „Het spelen in een
groep is voor ons altijd
veel belangrijker geweest
dan het sessie-werk dat we
tot nu toe hebben gedaan.
We hadden eerder met
Toto willen beginnen, maar
het is moeilijk om als
nieuwe groep te overleven
en als sessie-muzikant leer
je een hoop. Daarom kregen
we (DavidPaich en Jeff
Pocaro) het idee om drie
jaar hard te werken, het
geld wat we verdienden op
de bank te zetten en het
daarna vier jaar lang met
een groep te proberen. Als
het niet mocht lukken had
ik nog genoeg geld om
mijn huis af te betalen en
verder te leven. Een groep
is altijd ons ideaal geweest.
We dachten er al over toen
we als 14-jangen nog op
school waren. Als we thuis
zaten te spelen of wat te
pra ten ging het altijd o ver
BB pra ti
het oprichten van een groep.
Eenmaal sessie-muzikant
realiseerden we ons dat het
niet makkelijk was om de
150.000 dollar, die we per
jaar verdienden op te
geven om te kijken of een
band wel zou werken.
Bevriende studio-muzikanten
verklaarden ons ook voor
gek. Maar we spelen liever
voor mensen, dan in een
studio in Los Angeles met
een koptelefoon op". Het
idee voor Toto werd in 1974
geboren. Het duurde echter
tol december 1977 voordat
het plan van David Paich
en Jeff Pocaro, de
oprichters van de groep,
verwezenlijkt kon worden.
Jeff Pocaro is, net als de
andere musici in de groep,
niet de eerste de beste
studio-muzikant. Hij werkte
als 18-jarige voor Sonny
Cher, speelde later o.a. voor
Seals Croft, Steely Dan,
Boz Scaggs, Leo Sayer en
Jackson Browne. David
Paich (toetsen) en Jeff
(drums) speelden samen in
een schoolband. Zijn 4 jaar
jongere broer Steve
(toetsen) en Steve Lukather
(gitaar)gingen naar
dezelfde school. Alleen
David Hungate (bas)
ontmoette Jeff en David in
1972 toen hij in de band
van Sonny Cher speelde.
Twee jaar geleden kwam
als laatste Bobby Kimball
(zang) erbij en was Toto
kompleet. Na een
platencontract kwam de
veelzijdige elpee „Toto"uit.
De single Hold the line",
die van de-plaat gehaald
werd, was een wereldhit.
David Paich, David
Hungate, mijn broer
Steve. Steve Lukather en ik
speelden tijdens sessies de
laatste jaren alzo vaak
santen dat we eigenlijk al
een band waren. Muzikanten
1 huurden ons als groep
omdat ze wisten dat we
goed samenspeelden. Het is
niet makkelijk om sessie
muzikant te worden omdat
er, vooral in L.A., erg veel
competitie is. Ik heb
gewoon geluk gehad. In de
club waar ik als 18-jarige
speelde, hoorde een
producer me bij toeval en
vroeg me of ik op een plaa t
wilde meespelen. Er
ontstond een
sneeuwbaleffect. Andere
musici hadden de plaat
gehoord en wilden dat ik
bij hen kwam spelen. Voor
ik het wist zat ik dag en
nacht in de studio. Mijn
broer en Steve Lukather
hebben eigenlijk pas het
afgelopen jaar veelvuldig
sessies gedaan, maar vonden
de groep belangrijker en
zijn er net als ik mee
gestopt".
„Iedereen denkt dat we
maar een aantal studio
muzikanten zijn, die even
een hoop geld willen
verdienen. Men dacht dat
we nog nooit live gespeeld
hadden, maar dat was niet
waar. Een groot deel van
de afgelopen jaren hebben
we wel met een of andere
band meegespeeld. Ik ben
o.a. op tournee geweest
met Steely Dan en Seals
Croft. Tijdens zijn
voorlaatste tour gebruikte
Boz Scaggs bijna de gehele
Toto band; alleen zanger
Bobby Kimball was er niet
bij, dus we weten heel goed
wat live spelen betekend.
Met Toto hebben we een
aantal maanden geleden
ook al een kleine
Amerikaanse tournee
gemaakt, die geheel
uitverkocht was".
Volgens Jeff Porcaro heeft
het veel voordelen om
eerst studio-muzikant te zijn.
„Toen we de elpee gingen
ophemen hadden we geen
producer nodig. Ook
kenden we de hele platen
industrie van binnen en
buiten omdat we er al een
aantal jaren mee te maken
hebben. We vertelden de
maatschappij wat we
wilden doen en zij zeiden
direct ga je gang. Er
waren ook geen
moeilijkheden met het
krijgen van een
platencontract. Nog
voordat Toto bestond,
hadden David en ik vier
nummers opgenomen, die
we aan niemand hadden
laten horen. Toch kwamen
de grote maa tschappijen
met een contract haar ons
toe omdat ze de nummers
wilden uitbrengen. Ze wisten
gewoon dat we serieus
werkten en het eindproduct
goed zou zijn. Er is ons
va ak gen oeg gezegd:
„Waarom zoeken jullie
geen begeleidingsband. We
wilden dat niet omdat we
vinden dat iedere musicus in
de groep gelijk moet zijn
met evenveel inspraak.
Alleen op die manier kan
een band slagen. Als Toto
hebben we voor CBS
gekozen omdat we erin het
verleden het meest mee te
maken hebben gehad en
wisten, dat het een goede
maatschappij was".
Toto heeft er 9 maanden
overgedaan voordat de
elpee af was. We hebben
in totaal 25 nummers
opgenomen omdat we net
als Stevie Wonder altijd iets
in voorraad willen hebben
voor de volgende elpee. We
namen ongeveer een
nummer per avond op, maar
we werkten niet iedere
avond. We hadden volledige
productionele vrijheid. Zo
gingen we rustig de studio
in om wat te
experimenteren, of om ping
pong te spelen als we
nergens zin in hadden. We
wilden de elpee pas
uitbrengen als hij volledig
naar onze zin was. Het
mixen duurde het langst.
Daar\'oor gebruikten we
twee 24-sporen
bandrecorders, die
aangesloten waren op een
computer. Je begrijpt dat
het even heeft geduurd
voordat we wisten hoe die
computer bediend moest
worden. De elpee heeft
alles bij elkaar dan ook
- 325.000 dollar gekost en
dat geld heeft het ook al
weer ruim opgebracht. We
hebben eigenlijk 200.000
dollar verknoeid, want 8
uur ping pong spelen in een
studio die 175 dollar per
uur kost, is overbodig. De
volgende elpee, die in
september moet uitkomen
zal daarom goedkoper
zijn
I „We hadden van die eerste
j. plaat graag een dubbel-elpee
gemaakt omdat we dan
volledig hadden kunnen
laten horen wat we waard
zijn, maar dat vond CBS
niet goed. De maatschappij
wilde de plaat ook niet in
een klaphoes met mooie
foto's uitbrengen. Dat is een
nadeel, we hebben
muzikaal alles te zeggen,
maar over de rest beslist
CBS. De eerste elpee
hebben we zo commercieel
mogelijk gemaakt. Op de
tweede nemen we wat
meer risico's. Weet je dat we
Hold the line" eerst niet
op de elpee hadden gezet.
Goed dat we toch nog van
gedachten veranderd zijn
anders was dat eerste
hitsucces er misschien nooit
van gekomen en hadden
we weer terug gemoeten
naar de studio om onze
dik belegde boterham als
studio-muzikant te
verdienen
HANS PIET.
Eric Burdon.
Yes tweede live-elpee
Het volgende album dat Yes zal uitbrengen
wordt opgenomen tijdens de drie maanden du
rende tournee door de Verenigde Staten. De En
gelse band zal daar vanaf volgende maand een
serie concerten geven. De live-langspeler komt
eind augustus uit. Het eerste live-album van Yes
was de uit drie elpees bestaande „Yessongs" die
in 1973 verscheen.
Duncan Mackay maakt solo-elpee
Duncan Mackay, die na zijn avontuur met Cock
ney Rebel, tegenwoordig de toetsen bespeeld bij
lOcc, is momenteel in de studio met Alan Par
sons en producer Andrew PoweU, om een solo
elpee op te nemen. lOcc zou eigenlijk in Austra
lië moeten gitten, maar door het recente ongeluk
van Eric Stewart kon de band niet op tournee
en was er tijd over. Duncan MacKay, die in de
Strawberry South studio bezig is, neemt daarom
Eric Burdon's Euro man
Eric Burdon stelt momenteel een nieuwe band
samen die bestaat uit mucici die afkomstig zijn
uit de EEG. De naam van de nieuwe band is
Euro man. Het is de bedoeling om later dit jaar
een Europese tournee te maken. Twee toetsen-
spelers hebben zich al aangesloten, de rest van
de band hoopt Burdon binnen een maand gevon
den te hebben.
Mike Oldfield wil disco-ster worden
Mike Oldfield wil van zijn image af dat hij al
leen maar elpee materiaah;kan produceren. Daar
om nam hij eind december met een aantal ses
sie-muzikanten in New York de disco-single
„Guilty" op.
