Nieuwe start
met Wild Places
Art
JAZZ
Ensemble i
oICMgago
nog altijd ':t
belangrijk
PL ATTN
Duncan Drowne
£<imcert»agenda
Sfinx Al jaren is de
Haagse formatie Sfinx ac
tief (zij het in verschillende
samenstellingen), maar nog
nimmer resulteerde dat in
een elpee. Het is er nu ein
delijk toch van gekomen.
Onder de uiterst strakke
leiding van Kayak's toetsen
man Ton Scherpenzeel
heeft de vijfmansgroep, met
als grote steunpilaren en
oudgedienden zanger John
Philippo en gitarist Peter
Langerak „Holy Cat" opge
nomen. Na het beluisteren
van deze elpee ligt één
woord op de lippen: preten
tieus. Sfinx zoekt het in de
melodieuze rock, met licht
symfonische trekjes, een
muziekvorm die momenteel
opgeld doet niet alleen in
Nederland, maar zeker ook
in Amerika. Er is zodoende
erg veel vergelijkingsmateri
aal voorhanden, en weeg je
daar Sfinx tegen af dan
blijft er weinig positiefs
over. Elk van de elf compo
sities zijn qua opbouw en
uitwerking onder de maat,
ze missen allemaal de
„swing" die ze zouden moe
ten hebben. De nadruk ligt
te veel op de zang van Phi
lippo en te weinig op de rit
mesectie, hetgeen een wat
steriele sound oplevert. Zou
de muziek wat voller klin
ken dan zou al een deel
van Sfinx's handicap zijn
verdwenen. Een ander na
deel is dat producer Ton
Scherpenzeel de groep veel
te strak in de hand heeft
gehouden. Nergens valt ook
maar iets van de ongetwij
feld aanwezige solistische
kwaliteiten van de groepsle
den te bespeuren, behalve
dan zanger Philippo, die te
vens leverancier is van de
magere teksten. Iets minder
pretenties en een wat losse
re aanpak valt Sfinx van
harte aan te bevelen. (Poly-
dor).
Roxy Music Na een stil
teperiode van bijna drie
jaar is Roxy Music terug.
Met de elpee „Manifesto"
bewijzen Bryan Ferry, Phil
Manzanera, Paul Thompson
en Andy Mackay, zijnde de
harde kern van Roxy, nog
steeds in staat te zijn tot
het maken van een goed
product. Roxy Music is een
klasse-formatie, met een
enorme rijkdom aan talent,
alleen is het de jaren waar
in men met solo projecten
is bezig geweest met de cre
ativiteit wat magertjes ge
bleven. Veel nieuws is er
daarom op .Manifesto" niet
te horen. Sommige num
mers zijn een lijnrechte af
stamming van Roxy Music's
laatste studio elpee „Siren".
Hierin is de typische Roxy-
sound duidelijk hoorbaar en
(naakt de groep een hechte
mdruk. Andere nummers
hebben meer de sfeer die
sprak uit de solo-platen van
Bryan Ferry en deze songs
zijn, evenals de soloprojec
ten van deze zanger, weinig
inventief. De zwakte van
Roxy Music is waarschijn
lijk de sterkte van de per
soonlijkheid van Bryan
Ferry. Door zijn allesover
heersende persoonlijkheid
drukt hij een zeer groot
stempel op de muziek. De
rest van de groep, rijk geta
lenteerde, maar weinig in te
brengen hebbende instru
mentalisten, dansen naar de
pijpen van Bryan, die borg
staat voor een financieel
succes. Iemand als Eno, die
alleen op de eerste twee el
pees van Roxy Music deel
uit maakte van de groep
kon zich onttrekken aan de
druk van Ferry. Het kwam
hem op denderende ruzies
en uiteindelijk een gedwon
gen vertrek uit de groep te
staan. Wellicht was zijn
aanwezigheid bij deze reü
nie onontbeerlijk, om aan
de matheid die er nu toch
wel een beetje over ligt, te
ontkomen.
Die matheid geldt overigens
uitsluitend kant twee, die
duidelijk op de Amerikaan
se markt gerichte nummers
bevat. De eerste kant heeft
nog iets van de oorspronke
lijkheid die het oude Roxy
kenmerkte, hoewel vrijwel
nergens sprankeling in de
muziek klinkt. Het eerste
nummer van de plaat, de ti
telsong „Manifesto" heeft
een schitterend intro, waar
in de saxofoon van Andy
Mackay klinkt als een mist
hoorn. Na een minutenlang
dreigend en monotoon intro
valt Ferry in met het van
hem bekende stemgeluid.
Het nummer is met „Still
Falls the Rain" het beste
van de plaat Laatstge
noemd nummer valt op
door een weinig strakke
melodielijn en uitstekende
wisselingen van ritmes.
Ronduit zwak zijn de num
mers „Cry, cry,cry" en
„Spin me Round". (Polydor)
George Harrison George
Harrison is nooit een echte
rock roller geweest. Al in
de dagen van The Beatles
schreef hij de rustige pop
nummers. Zijn solo-elpees
zijn dan ook niet erg onder
hevig aan veranderingen.
Op zijn nieuwe langspeler,
simpelweg „George Harri
son" genaamd, vervolgt hij
de al ingeslagen weg der
weinig opwindende muziek.
Dat betekent dus dat hij
platen maakt voor de al
wat oudere luisteraar, die
op zoek is naar easy liste
ning muziek. Deze zijn bij
Harrison aan het juiste
adres. Zeurde hij vroeger
nogal eens over het geloof,
na zijn huwelijk heeft de
liefde ook in zijn teksten
een belangrijke plaats inge
nomen. Uit de nummers
straalt een zekere blijheid.
Professionele studio-muzi
kanten staan er borg voor
dat de muziek foutloos uit
de groeven komt Steve
Winwood bijvoorbeeld laat
de klanken uit zijn moog
zweven en levert lekkere
achtergrondvocalen. Let ook
even op het gitaar-intro van
Eric Clapton op „Love co-
mes to everyone", een num
mer dat het als single uit
stekend zou doen. Het beste
nummer van de plaat is
„Soft-hearted Hana", met
een geraffineerd bespeelde
shde-gitaar. Aan het einde
van het nummer wordt de
snelheid vertraagd en ver
sneld, het ligt dus niet aan
de draaitafel. (Dark Horse-
fWEA).
„Amerika is voor mij het
belangrijkste land. Als ik
ergens wil doorbreken dan
is het daar wel. Als musi
cus heb je meestal niet zo
heel veel tijd om je waar
te maken, daarom moet je
in de korte tijd die je
krijgt zoveel mogelijk ver
dienen en dat kan in Ame
rika. Ik denk erover om er
een tijdje te gaan wonen,
want ik geloof dat je al
leen op die manier kan
doorbreken. Het heeft vol
gens mij geen zin om dat
vanuit Engeland te probe
ren. Er is net een goed con
tract afgesloten met Sire
Records, die mijn elpee
deze maand in Amerika
uitbrengt" zegt de Engelse
zanger-gitarist Duncan
Browne.
„Amerikaans succes heeft
zijn voordelen. Het betekent
dat je in elk Engels televi
sie-programma zomaar kan
komen optreden en dat lukt
niet als je alleen in Enge
land succesvol bent. Ameri
kanen zijn gek op heavy
metal-bands, en die veraf
schuw ik. Gelukkig is men
in Engeland uitgekeken op
langharige musici, die met
eindeloze gitaarsoli en de
geluidsinstallatie op 100 mil
joen decibels het publiek
voor zich proberen te win
nen. Engeland is een inter
essant land, maar er gebeu
ren te veel onvoorspelbare
dingen. Zo zijn het dikwijls
bizarre nieuwe platen, die
hits worden. Als er in En
geland geen exemplaar ver
kocht wordt, zal ik geen
traan laten als de elpee
maar wel goed loopt in de
Verenigde Staten, West
Duitsland en Japan" zegt
Duncan. Hij was samen met
zijn vriendin Mary in Ne
derland voor de televisie-op
name van zijn single „Wild
Places", het titelnummer
van zijn nieuwe elpee. Dat
naar Nederland komen gaf
nogal wat problemen omdat
op het Londense vliegveld
Heathrow bleek, dat hij zijn
paspoort was vergeten,
waardoor hij pas laat in
Nederland arriveerde.
Zijn loopbaan in de muziek
begon in 1967. „Ik was net
17 jaar. Bij een ontmoeting
met Andrew Oldham, toen
manager van de Rolling
Stones, werd ik zo gefasci
neerd door die zonderlinge
figuur, dat ik de toneel
school in Londen verhet om
me aan de muziek te wij
den. Met Andrew heb ik
mijn eerste elpee „Give me,
take you" opgenomen.
Sindsdien is mijn carrière
vreemd verlopen".
„De muziek van die eerste
elpee was erg vriendelijk en
gebaseerd op mijn Spaans
gitaarspel. Nu is het geba
seerd op de electrische gi
taar en dynamischer. „Give
me, take you" is eigenlijk
de enige plaat, op de nieu
we „Wild places" na die ik
nog steeds erg goed vind.
,JIet is technisch een com
plete chaos en de productie
van Andrew Oldham is af
schuwelijk maar het heeft
zijn eigen sfeer en charme.
In die tijd was ik helemaal
niet geïnteresseerd in rock
muziek. Ik hield meer van
klassieke muziek. Ik luister
de alleen maar naar de
groepen die toen populair
waren zoals The Beatles.
Het was een heerlijke tijd
om in Londen te wonen. Ik
had met een vriendin een
apartement in Chelsea, het
absolute centrum van de
stad. Het vriendinnetje had
iets met The Beatles te ma
ken, dus ik zag ze erg vaak.
Het is jammer dat Londen
nu veranderd is. Creatief
lijkt de Engelse hoofdstad
uitgebloeid te zijn. Er zijn
natuurlijk wel wat bizarre
gebeurtenissen en er was de
punk maar dat was meer
een gril, omdat men wat
daarvoor gebeurd was zat
was. Wat er momenteel uit
Londen komt zal de wereld
echt niet meer veranderen,
zoals dat in de jaren 60 wel
gebeurde".
„Na 'Give me, take you'
dacht ik helemaal niet aan
een carrière in de muziek
en heb ik lange tijd niets
gedaan. Ik was niet geïnte
resseerd in de muziekindu
strie en dat ben ik nog
steeds niet Mijn interesse
gaat uit naar het schrijven
van nummers en het maken
van een plaat, maar dat is
iets anders dan de industrie
zelf. De industrie zit vol
mensen die ongelooflijk ver
velend zijn en die de groot
ste leugens over zichzelf en
over het leven vertellen. Ik
wil me daarom niet té veel
met dat gepeupel ophouden.
Het krijgen van de controle
over de technische aspecten
van de platen-industrie is
veel belangrijker". Daarom
produceert Duncan nu zijn
eigen elpees. Hij loopt ook
met het plan rond om over
een aantal jaren zijn eigen
platenmaatschappij op te
richten.Na zijn eerste elpee
heeft Duncan vijf jaar niets
gedaan. Het was voor hem
een moeilijke tijd maar hij
overleefde door hulp van
zijn vrienden. „Ik woonde
bij een vriendin. Het klinkt
eigenlijk niet zo leuk, maar
zij betaalde alles. Gelukkig
gebeurt dat niet meer". Hij
kijkt in de richting van zijn
vriendin Mary, die in alle
ernst de laatste Nederlandse
roddelbladen doorwerkt en
zegt: „Is het niet zo, schat".
Er komt echter geen ant
woord. „Het is nu eigenlijk
andersom" gaat Duncan
verder.
Toen hij de London Aca
demy of Music and Drama
tic Art (LAMDA) verliet
heeft hij nog wel een tijdje
bij de leraar van de acade
mie compositieleer gestu
deerd. „Die leraar maakt
nu veel arrangementen voor
Andrew Lloyd Webber. Ik
wilde filmmuziek schrijven
en heb dat in 1969 ook voor
een Duitse film gedaan. Het
was de enige carrière, die
ik voor mezelf zag zitten.
Er zijn plannen om het nu
weer te gaan doen, maar in
deze industrie moet je je
eerst waar maken op één
terrein. Daarom wil ik in
de komende twee of drie
jaar naam maken als solo
artiest met twee of drie el
pees voordat ik ook andere
dingen ga doen zoals acte
ren, produceren en filmmu
ziek schrijven".
Het eerste platencontract
dat Duncan Browne afsloot
was met het Immediate-la
bel van Andrew Oldham.
„Ik ben op een dag zijn
kantoor binnen gestapt,
waar veel moed voor nodig
was, en heb Andrew samen
met mijn vriend Davey
Morgan, die nu klassiek gi
taarleraar is en zelfs een
graad in de muziek heeft,
wat nummers voorgespeeld.
Hij wilde ons direct hebben,
zwaaide met een cheque in
de lucht en duwde het vijf
jarige contract er onder.
Het was het meest absurde
contract dat ooit gemaakt
is. Ik moest al mijn eigen
kosten betalen en kreeg
twee en een half procent
aan royalties. Het was erg
moeilijk om onder het con
tract uit te komen. Uitein
delijk ging de platenmaat
schappij failliet omdat An-
Zaterdag 10 maart X- De Haagse groep Illusion
Ray Spex geeft een concert J^ear op in net raara van
in het Amsterdamse Paradi- Troje m Den Haag.
so Zaterdag 17 maart De
Woensdag 14 maart - De formatie Captain Coke
Amerikaanse formatie ,ZJen on horen m het
Earth Wind Fire komt ^d va" TroJe Den
naar Nederland voor een
optreden in de Ahoyhal in Maandag 19 maart - De
Rotterdam. Het concert is Amerikaanse zanger Lou
reeds uitverkocht. fwtrfed' °P m theater
In het Paard van Troje in Carre >n Amsterdam.
Den Haag treedt de rock- Dinsdag 20 maart - Twee-.,
reggae formatie JatyJah op. de concert van Lou Bawls
m de Doelen te Rotterdam.
Vrijdag 16 maart De Maandag 26 maart De
Haagse groep Illusion Nina Hagen Band komt
treedt op in het Paard van voor een concert naar Car'
Troje in Den Haag. ré in Amsterdam.
Duncan Browne en zijn vriendin Mary
drew en zijn partner waar
schijnlijk te veel auto's en
antiek hadden gekocht, zo
dat er op een gegeven mo
ment geen geld meer was.
Ik geloof dat ze het geld
van CBS hebben gekregen,
maar we moeten daar maar
niet te veel over praten. Ik
heb toen weer een tijd niets
gedaan, ben van mijn pla
tencontract afgekomen en
kwam met hulp van Dono
van in contact met Mickey
Most. Met hem heb ik een
succesvolle single „Journey"
en de bijzonder slechte el
pee „Duncan Browne" op
genomen".
Tot mijn 25ste liep alles op
rolletjes. Ik ontmoette
prachtige, fascinerende
vrouwen en hoefde nooit te
werken. Ik reisde over de
wereld en rekende er ge
woon op dat alles op zijn
pootjes terecht zou komen.
Na die hitsingle „Journey"
veranderde dat echter". Met
Peter Godwin is Duncan
toen de groep Metro begon
nen, maar dat is niets ge
worden. „We gingen na de
redelijke elpee „Metro" uit
elkaar omdat we, hoewel
we goede nummers hadden,
niet tevreden waren over de
situatie".
Mijn nieuwe platenmaat
schappij heet Loco-records.
Theoretisch stond ik al bij
ze onder contract. De twee
bazen van Loco hebben na
melijk Transatlantic opge
kocht. Ik hoorde bij de ca-
taloges van deze platen
maatschappij. We erfden el
kaar dus. Ze zeiden tegen
mij laat eens zien waar je
mee tevoorschijn kunt ko
men. Ik heb toen aantal
nummers geschreven, wat
niet gemakkelijk was. Ik
heb altijd moeite gehad met
het schrijven van liedjes.
Het probleem is dat ik
nooit weet waarover het zal
gaan. Pas na een dag of
misschien een maand ploe
teren, als ik eindelijk twee
goede zinnen heb, weet ik
waar het nummer over zal
gaan. Ik produceer honder
den vellen vol rommel, die
allemaal in de asbak ver
dwijnen. Aleen wat ik zelf
erg goed vind, komt op de
plaat te staan en dat is niet
zoveel. Bij de platenmaat
schappij waren ze erg en
thousiast over de nummers,
waar ik na lange tijd mee
voor de dag kwam en vroe
gen me een elpee te maken.
Ik ging akkoord maar zei
dat ik hem wel zelf wilde
produceren en dat is ge
beurd. Het was niet makke
lijk en door die eigen pro
ductie heeft het album 7000
pond meer gekost. Ik ben
nog niet helemaal tevreden
over mezelf, maar ik geloof
dat het bij de volgende
plaat beter zal gaan". Dun
can vindt dat deze elpee
een startpunt is. Wat hij er
voor heeft gedaan hoort bij
zijn leerperiode. „Ik begin
nu ook de technische kant
van het platen opnemen te
leren. Gelukkig had ik een
goede technicus bij de op
namen: Ray Hendriksen, die
al mijn domme vragen
heeft beantwoord, vragen
die een musicus eigenlijk
niet aan zijn technicus moet
vragen. Als ik net iets meer
geld zou hebben gekregen,
had ik een aantal nummers
opnieuw gemixed. Het is
namelijk belangrijk dat een
plaat technisch goed in el
kaar zit. Hij moet goed bij
de mensen overkomen".
Duncan werkt op commer
ciële basis omdat hij niet
alleen verantwoordelijk is
voor de plaat maar ook
voor het geld wat er aan
gespendeerd wordt En om
dat het uiteindelijk zijn geld
is, moet hij voorzichtig zijn.
„Je moet er rekening mee
houden dat als mijn elpee
niet goed loopt niemand me
als producer wil hebben
Duncan Browne gaat over
twee maanden weer de stu
dio in om met dezelfde ses
sie-muzikanten die op „Wild
places" meespeelden en die
inmiddels vrienden van hem
geworden zijn, aan zijn
nieuwe elpee te werken". In
september komt er een Eu
ropese tournee en begin
volgend jaar een serie Ame
rikaanse concerten. „Ik wil
met dezelfde muzikanten,
die op de langspeler mees
pelen op tournee. Ik kan
echter niet tegen ze zeggen
wordt lid van mijn band
want dit soort veel gevraag
de sessie-spelers tekent
nooit een contract Ik kan
wel vragen of we de elpee
en een korte tour doen".
Hoe het allemaal zal lopen
weet Duncan nog niet. Hij
hoopt voorlopig alleen dat
zijn single en elpee goed
zullen verkopen.
Chris Rea nieuwe plaat
De Belgische zanger Raymond v.h. Groene-
woud, die eind vorig jaar een ongeluk kreeg
maakte met zijn fraaie debuut-elpee „Whate
ver happened to Benny Santini" heeft een
nieuwe plaat opgenomen, die in april moet
uitkomen. Gus Dudgeon, die de eerste lang
speler produceerde was weer van de partij.
De titel van de plaat is „Beltics". Chris
maakt laterdeze maand in Engeland een
korte tournee of hij ook naar Nederland
kom t is nog niet bekend.
Raymond v.h. Groenewoud
naar Engeland
Ej De Belgische zanger Raymond v.h. Groene-
B woud, die eind vorig jaar een ongeluk kreeg
H en hierdoor zijn Nederlandse tournee moest
B afbreken, komt dit in oktober goed maken
als hij een maand lang in ons land optreedt
In mei krijgen we alvast een voorproefje als
hij o.m. in Dordrecht een concert geeft. Vol
gende week vertrekt hij met zijn band naar
Engeland om in de Nick Lowe-studio in
Londen zijn op Nederland gerichte elpee op
te nemen, die in mei moet verschijnen.
Zoals wij al eerder schreven zou deze lang
speler wel eens de verrassing van het jaar
kunnen worden omdat Raymond met zijn
muziek buiten de normaal geachte popmu
ziek wil stappen en een nieuw geluid probe
ren.
Amanda Lear gaat trouwen
De Zwitserse disco-zangeres Amanda. Lear
gaat trouwen. Over een dag of tien moet de
plechtigheid in Mexico plaatsvinden. Haar
aanstaande echtgenoot heet Alain Philippe
Malagnac, die o.m. als producer van Sylvia
Vertain werkzaam is geweest Het enige pro
bleem dat zich bij dit huwelijk voordoet is
dat Amanda Lear geen Frangaise wil wor
den. Is er geen andere keus, dan trouwt ze
niet
Bij de complete collectieve improvisatie maken de jazz-musii
totaal-theater waarbij het beschilderen van het gezicht
hoort.
Aan het eind van de zesti
ger jaren werd in Chicago
een groep opgericht die
grote invloed zou hebben
op het onstaan van een
avant-garde in de Ameri
kaanse jazz, The Art En
semble of Chicago. Voor
musici met nieuwe ideeën
in de jazzmuziek was in
New York geen ruimte en
geen belangstelling. Groten
als Eric Dolphy en John
Co It ran e waren overleden,
mensen als Albert Ayler en
Miles Davis waren teveel
met zichzelf en hun eigen
muziek bezig om school te
maken of aansluiting te
bieden. Chicago daarente
gen bood eerst in alle stilte
al een fel geschakeerd pa
let van jazznieuwlichters.
Sun Ra was er bezig met
zijn Archestra, en de Asso
ciation for the Advance
ment of Creative Musicians
(AACM) gaf lezingen, orga
niseerde concerten voor mu
sici op zoek naar een nieuw
eigen idioom. De werkgroep
Creative Construction Com
pany kwam er uit voort
(met platen op het MUSE-
label), het Roscoe Mitchell
Art Ensemble (Platen op
NESSA) gedeeltelijk ook.
Een aantal willekeurige na
men uit die combinaties: Vi
olist Leroy Jenkins, rietbla
zer Anthony Braxton, pia
nist Muhal Richard
Abrams, trompettist Lester
Bowie, bassist Malachi Fa-
vorst. Eén naam is niet zo>
willekeurig: Muhal Richards
Abrams, een van de oudere
musici tussen de vernieu
wers, voorzitter dan de
AACM en zo'n beetje de
vaderfiguur van de vernieu
wing in Chicago. Rond hem
werd in '68/'69 The Art En
semble of Chicago opge
richt, een groep die welis
waar onmiddelijk naar Pa
rijs vertrok om daar een
dankbaarder publiek te zoe
ken en te vinden dan in
Amerika, maar die toch in
het thuisland een ontwikke
ling op gang bracht. Avant-
gardisten uit Chicago trok
ken naar New York, daar
vonden ze aansluiting met
New Yorkse gelijkgestemde
musici en daaruit onststond
dan weer de befaamde „loft
scene", met concerten in
„lofts" (zolders van pakhui
zen o.a.) die steeds meer de
aandacht trokken. Niet dat
de muziek van loft-mensen
als Sam Rivers, Braxton,
David Murray, Oliver Lake
nu wat stijl betreft zo ont
zettend veel met elkaar te
maken had. Die „loft scene"
bleek meer een plaatsbepS
ling tegenover de geïnstitutt
onaliseerde jazz in commer-
ciële(re) clubs van New
York. Van die „loft scene"
in is New York overigens
ook niet zo bar veel meer
over. Alleen Sam Rivers'
Rivbea Studio schijnt nog
volop te draaien, de rest is
erg marginaal geworden.
Trouwens de meeste loft-
mensen toeren volop door
de wereld en maken met, of
los van elkaar platen (de
eerste, interessantste loft,
muziek is te vinden in de
serie Wildflowers op hej
Iwia Navigation-label).
Maar merkwaardig is da]
het Art Ensemble of Chica
go nog net zo bestaat als iri
de dagen van Parijs 1969;
De groep is momenteel op
toernee door Europa, doet
enkele plaatsen in Neder
land aan (Den Haag blijft
helaas verstoken) en werkt
onverdroten voort aan hét
ideaal van de complete col
lectieve improvisatie. VoOf
wie het allemaal nieuw té;
een vreemd soort jazz, met
parodistische elementen, ge
sproken teksten, de krank
zinnigste instrumenten, bel
letjes, gongs, fluitjes en si
renes, gebracht door een
aantal beschilderde lieden
die van hun optreden een
muzikaal totaal-theater ma
ken. Op het Affinity-label
staat een van de eerste op
namen die de groep in '69
in Parijs op de plaat zette
(overigens pas vorig jaar
uitgebracht): Je hoort van
Lester Bowie, Roscoe Mit
chell, Joseph Jarman, Mala
chi Favors (inmiddels is
drummer Don Moye de gé-1
lederen komen versterkenj
soms wat mager geëxped'
menteer dat opeens kal
omslaan in interessante, gé-
spannen klankcombinaties,'
dan weer puristisch, met
Afro-invloeden, dan weer
geënt op Europese vernieu
wingen in de jazz. „A Jack
son in your house" heet die
elpee (AFF 9) vol, met een
moeilijk woord, multi-idio-
matische muziek, met voor
al Bowie en Favors in op
vallende rollen. The Art En
semble of Chicago is anno
1979 nog altijd een belang
rijke groep, al was het al
leen maar om de invloed
die er van uitging naar de
nog nieuwere jazz.
BERTJANSMA
Dit is dus de nieuwe Champagne, razend populair in Duitsland en Zwitserland.
Let op de nieuwe kleding, het decor, maar vooral op de nieuwe single „That's
life".
