'T ZUID
BertKienjetin
Academiegebouw
Film International: ideaal
podium voor
[maatschappelijk
[engagement
Marjol en Robertsamen
Ebskamp en Boeren
in foyer LAK
café
van de lach
3INi
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 9 FEBRUAR11979 PAGINA 7
LEIDEN Fors gepropor
tioneerde etsen sieren gedu
rende de maand februari
het Academiegebouw aan
het Rapenburg 73. De in
1952 geboren Bert Kienjet
is hiervoor verantwoorde
lijk.
Bert Kienjet heeft zich tij
dens zijn opleiding en erna
voornamelijk georiënteerd
op het gebied van de ver
schillende technieken die
februikt worden in de beel-
ende kunst. Naast het ei
gen beeldende werk, dat de
laatste twee jaar hoofdzake
lijk bestond uit potloodteke
ningen, zeefdrukken en olie
verfschilderijen geeft hij
ook lessen in tekenen, schil
deren en etsen. Zijn defini
tieve keuze lijkt te worden
bepaald door de etslessen
die hij geeft. Door het wer
ken met onervaren cursis
ten werd hij gedwongen
zich bezig te houden met de
kleinste details van de et
stechniek. Vanuit dit inten
sieve werken is bij Bert
Kienjet de vraag in hoever
re een door de etser te be
palen gebruik van materiaal
en techniek bepalend is
voor het eindresultaat. Hier
bij constateerde hij bij zich
zelf een verschuiving van
opvatting: niet de voltooide
ets is het kunstwerk, maar
het tot stand komen ervan.
Om deze gedachtengang
overzichtelijk in beeld te
kunnen brengen, ontwierp
hij een systeem. Kienjet sig
naleert bij het etsen facto
ren die van invloed zijn op
het maken van de ets (et
ser, drukplaat, inkt etc.) en
onderzoekt die factoren in
hun eigen waarde en onder
ling verband, telkens kleine
veranderingen aanbrengend
om de nadruk van elk stuk
je etstechniek zichtbaar te
maken.
Bij het in de Academie ge
ëxposeerde werk is slechts
het topje van de ijsberg
zichtbaar. Er zijn wijzigin
gen aangebracht in het ge
bruik van de inkt (wel, ge
deeltelijk of niet afgesla
gen), het gebruik van de
drukpers en de ligging van
het papier ten opzichte van
de etsplaat tijdens het druk
ken.
Bert Kienjet heeft de ets
plaat, de drukinkt, het zuur,
het papier en nog wat klei
nere factoren onveranderd
gelaten. Kienjet heeft zich
bij het ontwerp van zijn et
sen niet beperkt tot de
rechte lijn. Het leek hem
meer in de lijn van de et
sen te liggen om als onder
werp de kleine krabbeltjes
te nemen die hij tijdens het
geven van zijn etslessen tal
loze malen getekend heeft
om de etstechniek te ver
duidelijken. Daarnaast heeft
hij ook de mondelinge in
formatie die hij gedurende
zijn lessen geeft in de etsen
verwerkt. Omdat de etsen
in het Academiegebouw het
drukken en ininkten tot on
derwerp hebben bleek het
noodzakelijk om, vanwege
het onderlinge verschil in
druk of inkt, een complete
oplage van prenten te laten
zien, wat ook de reden is
dat het formaat nogal ruim
is uitgevallen.
Het werk op deze expositie
staat door zijn abstracte ka
rakter in tegenstelling tot
de rest van Kienjets werk,
dat figuratief is en voorna
melijk uit fors geschilderde
vrouwentorso's bestaat. De
expositie in het Academie
gebouw is van maandag tot
en met vrijdag van 8.30 tot
18.00 uur te bezichtigen.
Werk van Bert Kienjet
De zangeres/cabaretière Marjol Flore en de Haagse cabaretier
Robert Kreis brengen op zaterdag 10 februari een nieuw pro
gramma in de Leidse Schouwburg. De twee staan garant voor
een avond amusement op hoog niveau. De muzikale begelei
ding is in handen van Peter Stoops en zijn combo. Aanvang
20.15 uur.
LEIDEN Kees Ebskamp
(28) en Ad Boeren (27) hou
den in de foyer van het
LAK-theater aan het Leven
dal 150 in februari hun eer
ste expositie.
listisch. De twee kunste
naars baseren zich op foto
grafische voorstudies. Kees
Ebskamp registreert mensen
of delen van mensen „sec".
Ad Boeren legt de nadruk
op „moment-opnames" en
de hoeken van waaruit situ
aties worden waargenomen.
NetVlies
Toneelgroep De Appel
brengt op zaterdag 10
februari het stuk „Net
Vlies" in het LAK-thea-
ter aan het Levendaal
150. Peter van der Lin
den, Hubert Fermin en
Katrien Vansteenkiste
hebben een voorstel
ling gemaakt rond tek
sten van Julio Cortazar
en Peter van der Lin
den, met als resultaat
een zeer samenhan
gend geheel. Aanvang
20.30 uur.
DEZË WEEK IN DE BIOSCOPEN
LUXOR Force 10 from
Navarone (12) Aantrekkelijk
filmavontuur boordevol ac
tie, min of meer vervolg op
de film „Kanonnen van Na
varone", spelend in het Joe
goslavië van de Tweede We
reldoorlog. (tweede week)
CAMERA De klompen
boom (16) Verrassend goede
film van de Italiaan Erman-
no Olmi, in Cannes beloond
met de Gouden Palm over
het Italiaanse platteland
rond de eeuwwisseling
(tweede week).
LIDO 1 Een vrouw als
Eva (16) Volwassen poging
van regisseuze Nouchka van
Brakel om mee te helpen
aan de emancipatie van de
Nederlandse speelfilm. De
relaties tussen Monique van
der Ven, Maria Schneider
'en Peter Faber als echtge
noot worden emotievol in
beeld gebracht (derde
week).
LIDO II The Buddy
Holly Story (a.1.) Een onder
houdende film met goede
muziek over het kortstondi
ge leven van de popster
van het eerste uur Buddy
Holly, die in 1959 bij een
vliegtuigongeluk om het le
ven kwam. (tweede week).
LIDO III An unmarried
woman (16) Jill Clayburgh
als de tegen de veertig lo
pende vrouw die voor de
grootste teleurstelling in
haar leven komt te staan,
wanneer haar man bekent
dat hij een verhouding met
een andere vrouw heeft (ne
gende week).
STUDIO Waterschaps
heuvel (a.l.) Een voortreffe
lijke animatiefilm van Mar
tin Rosen naar de gelijkna
mige bestseller van Richard
Adams. Een stel konijnen
vertrekt uit de vertrouwde
omgeving naar een betere
plaats om te leven. Op hun
tocht worden de konijnen
door vele gevaren bedreigd
(vierde week)
TRIANON Herfstsonate
(16) Ingmar Bergman terug
op Scandinavische bodem.
De relatie moeder-dochter
wordt op een meer dan
vakkundige manier uitge-
peld. Een voortreffelijke
film (derde week).
REX Deep throat (16)
Pornofilm die thuishoort in
een bioscoop je met niet
meer dan yijftig stoelen
(tweede week).
EUROCINEMA I (Al
phen) The revenge of the
pink panter (a.l.) Peter Sel
lers als inspecteur Clouse-
au. Vol visuele grappen.
EUROCINEMA II (Alphen)
Jaws II (12) Het tweede
deel kan niet meer de visu
ele verrassingseffecten bie
den van voorganger Jaws.
EUROCINEMA III (Alphen)
Voor een handvol dollars
(16) Spaghetti - western vol
humor.
EUROCINEMA TV (Alphen)
Veel liefs uit Moskou (12)
James Bond film.
üWftfSQMAÏ HINlAfc»
ROTTERDAM „Er moet
een luikje worden geopend
op die filmproductie die
om welke reden dan ook
niet gedistribueerd wordt",
zei drs. A. van der Staay,
directeur van de Rotter
damse kunststichting in
een toelichting vijf jaar ge
leden aan de vooravond
van de tweede Film Inter
national. Die uitspraak
wordt van stal gehaald in
de terugblik die in de cata
logus van het festival van
dit jaar is opgenomen. In
die terugblik wordt gecon
stateerd dat Film Internati
onaal inmiddels niet meer
het door Van der Staay be
doelde luikje, maar een
luik is. Een gevestigd insti
tuut, waar films, die in het
commerciële circuit geen
plaats worden gegund, toch
een Nederlandse première
beleven en op die manier
bijvoorbeeld onder de aan
dacht komen van Neder
landse filmhuizen, die wel
mogelijkheden tot verto
ning hebben.
De term gevestigd instituut
dient overigens voor niet
meer gehanteerd te worden,
dan om duidelijk te maken,
dat Film Internationaal een
vaste plaats als filmfestival
heeft ingenmomen en wil
zeker niet' suggereren dat
voorspelbaarheid in deze
Rotterdamse tiendaagse de
toonaangeeft.
Nog een paar dagen en het
achtste festival zit er op en
wie er zijn voordeel heeft
gedaan, zal met me eens
zijn dat de organisatie voor
treffelijk werk heeft ge
daan. Meer films, meer dis
cussie, zowel kwantitatief
als kwalitatief, meer bezoe
kers en dat alles in een op
geknapt zalencomplex aan
de Gouvemestraat, dat als
geen ander bioscoopcom
plex geschikt is voor onder
dak aan een festival als dit.
Een festival, waarvan de
„Chronik"
formule voor de toekomst
nog tal van mogelijkheden
tot expansie in zich draagt,
zowel in Rotterdam zelf als
daarbuiten. Dit jaar werden
een deel van de Rotter-
damnse films voor het eerst
ook in eden festivalformule
Amsterdam binnen gehaald
en was er ook een beschei
den aantal dat nu al een
tour langs een aantal grote
steden kon maken. Of beide
expreimenten succesvol zijn
geweest is nog niet te zeg
gen, daar wordt na afloop
van het festival zeker over
doorgepraat met' de vraag
centraal of er op dat vlak
in komende jaren meer te
doen is.
Als er van ontdekkingen in
het festival gesproken moet
worden, dan neig ik per
soonlijk heel sterk naar het
werk van de Bulgaar Geor-
gui Dyulgerov en kan toch
ook niet aan „Chronik von
Prugiasco,, van de Zwitser
Remco Legnazzi voorbij
worden gegaan. Natuurlijk
is er „Messer im kopf" van
Hauff, „In einem Jarhr mit
13 monden" van Fassbinder
en '„Matemale" van Gagli-
ardo, maar dat zijn films
waar van met enige zeker
heid verwacht kan worden
dat ze binnen afzienbare
tijd tot het normale bios
coopcircuit zullen doordrin
gen en op die manier nog
aandacht genoeg zullen krij
gen.
Georgi Dyjulgerov was met
drie films vertegenwoordigt:
„Examen" „Voordeel" en
„de ruil". Nog maar 24 jaar
is deze Bulgaar, die met
name bezig is met de span
ningsvelden tussen genera
ties en de manier waarop
iedere generatie met eigen
verweachtingspatronen om
springt. Treffend in die
films is zijn siganleren van
tal van verborgen motieven
die de confrontatie van
twee opeenvolgende genera
ties domineren. In „Exa
men" gaat daarbij om een
jongen die als kuiper de
meestertitel verwerft door
de fabricage van een nieuw
soort ton, een vinding die
hem met zijn leermeesters
in conflict brengt. In „de
Ruil" staat het principe cen
traal dat de ruilende par
tijen nooit allebei een even
groot voordeel aan de tra-
nactie kunnen beleven, een
lijn die doorgetrokken
wordt naar de vraag in
hoevere geschipperd (ge
ruild om er beter van te
worden) kan worden met
zaken als eerlijkheid en
principes).
Een film die het in de bi-
ooscoop helaas nooit zal ha
len is de al genoemde
„Chronik". Legnazzi ver
bleef met zijn cameraploeg
een jaar in dit van de bui
tenwereld afgesloten be
rgdorpje in Zwitserland. De
boerengemeenschap daar is
vergrijsd, jongeren zijn
door gebrek aan toekomst
perspectief weggetrokken,
terwijl landbouw als middel
van bestaan voor de oude
ren bedreigd wordt door de
toenemende industrialisatie
in de buitenwereld. Verzor
ging voor de bejaarde be
volking is er niet. Zonder
hulp van buitenaf is het
einde van de eigen cultuur
in Prugiasco naderbij. De
paralel naar een breder ka
der is voor iedere bij de
zaak betrokken kijker te
trekken, zonder dat de ma
kers dat er duimendik bo-
Door op een internationale cocktail een glas melk te
drinken heeft Mendes-France heel Frankrijk een
klap midden in het gezicht gegeven.
Jan Brusse, 22 april 1978.
We beginnen steeds meer het besef te
krijgen, dat we met deze rubriek in de
anatomie van de horeca aan het doorsto
ten zijn naar de dieperliggende oorzaak
van het alcoholverbruik. Met de vinger op
de pols tellen we het aantal tikken van de
hartader, die per aangebroken biervat
harder begint te kloppen. Tante Wies van
café ,,'t Zuid" is hierbij telkens weer op
medicinale manier aanwezig en verleent
door nog maar eens in te schenken of
door te zeggen „nou is het wel weer mooi
geweest voor vandaag" op gezette tijden
geestelijke bijstand.
Met aandoenlijke ernst vertelt de appel
ronde Wies, dat ze afgelopen dagen weer
zo venijnig heeft moeten lachen, dat haar
kaken er 's avonds zeer van deden. „La
chen, lachen dat we hier doen, het is ge
woon niet meer normaal", probeert Wies
eventjes serieus, maar dan weer gewoon,
dus zoals iedereen haar kent, met een niet
te stuiten lachkanonnade, een eigenschap
waar haar zonder mankeren patent op
verleend zou worden voor een herziene
versie van de bekende lachzak. De klan
ten komen er voor de gezelligheid bijzit
ten. Met z'n allen rond de tafel, alsof dat
wat zou helpen. Want nou lijkt het de ker
mis wel met zijn kakofonie van schateren
de en bulderende metallieke achtergrond
muziek. Zo, die zin is er uit, maar Wies
heeft tot nog toe niks gezegd, maar als ze
wat zegt is dat altijd erg zinnig, ook al
plaatst ze bij wijze van komma achter ie
der zinnetje een hartverwarmende lach.
„Foto"
Wies: „We hebben één grote familiezaak,
die voornamelijk uit alleen maar stamgas
ten bestaat. De sfeer onderling is gewel
dig. Het café heeft zich de laatste tien
jaar wel wat verjongd. Ik zit nu al vanaf
1964 in deze zaak en heb al heel wat oud
jes zien gaan. Maar opa Staffeleu (86) is
van de oudere klanten gewoon niet klein
te krijgen. Hij komt hier nog elke dag
zijn pikketanis op zijn vaste borreluurtje
halen. Hij is zo verknocht aan deze zaak,
dat hij om helemaal in de sfeer te blijven
bij hem thuis op zijn schoorsteenmantel
mijn foto heeft staan. Hij neemt mij en
het café als het ware gewoon mee naar
huis als hij hier weggaat".
Wies is de verpersoonlijking van de echte
en joviale kasteleines, zoals deze volgens
het mannenideaal verheerlijkt wordt.
Rond, rondborstig, altijd goedgeluimd, ge-
.voelig en met immer een aandachtig oor
voor de problemen en nukken van haar
klanten. Toch heeft ze iets gedistingeerds,
iets afstandelijks, eigenschappen aldus, die
bij elkaar de juiste componenten vormen
voor het uitoefenen van het kasteleinsvak,
dat waarachtig niet een van de makkelijk
ste banen is. En alsof de duvel ermee
heeft gespeeld, heeft Wies dan ook nog
een familienaam, die geknipt lijkt te zijn
om tot in lengte van dagen niets anders te
doen dan in de horeca je vlag met vaan
tje te (ver)dienen, want Wies heet wel heel
toepasselijk Wies Cavé. Wat voor haar in
de uitspraak geen beletsel mag zijn, on
danks een verschillende schrijfwijze, om
haar naam met een fluitende „F" uit te
spreken.
„Zingen"
De klanten vertellen over haar, dat ze
mensen van de drank heeft afgeholpen,
waaronder een notoire verbruiker van
twee liter cognac per dag. „Iets wat mijn
eigen vrouw niet gelukt is", biecht de man
in kwestie later op. Ook als er iemand
ziek is, of een van de klanten zit in finan
ciële nood, dan is het altijd Wies, die als
eerste met raad en daad te hulp schiet en
„nooit een van de klanten laat zakken".
Ook zou Wies buiten haar entertainende
talenten op het gebied van de lach ook
nog beschikken over vocalistische kwalitei
ten met betrekking tot het Vaderlandse
Lied, die de zwarte Zangeres Zonder
Naam van jaloezie lichtelijk zouden doen
vergrijzen als zij er iets van zou horen.
„Zingen dat dit meisje kan, je zou het bij
na niet geloven", zegt een fan van haar.
Wies lacht wat verlegen om dit compli
ment èn als haar gevraagd wordt om voor
deze rubriek een van haar mooie liedjes
te zingen, dan krabbelt ze terug en zegt
met een Christine Deutekom-achtige stem,
dat'ze zoiets op commando beslist niet wil
doen.
Café ,,'t Zuid" met zijn sjoelclub, zijn
kaartavondjes, zijn biljart- en binnenkort
ook visvereniging leidt een florissant be
staan. Een café waar Wein, Weib en Ge-
sang nu eens niet een loze verlokkerij vor
men, maar die hier werkelijk bestaan. Met
Wies, die door al haar klanten (de vrou
wen niet uitgezonderd) op haar verjaardag
altijd weer in de bloemetjes wordt gezet,
omdat ze zo mooi kan zingen, „zo'n mach
tige vrouw is" en zo aanstekelijk kan la
chen...
ven op hebben gelegd. Maar
ook zonder die paralel, die
bij wijze van spreken voor
de makers niet eens een
vooropgezet doel hoeft te
zijn geweest, is Chronik een
uiterst boeiende documena-
tire film, waarvoor geen be
tere acteurs te vinden zou
den zijn geweest, dan de
bevolking zelf.
De in Rotterdam vertoonde
films vormden als vanouds
weer een bonte reeks van
uiteenlopende vormen van
maatschappelijk engage
ment. En dat sluit dan ook
prachtig aan bij een van de
conclusies van het door de
stichting Burgerschapskun
de georganiseerde forum,
waarin werd geconstateerd
dat elke filmkritiek als uit-
gangspount moet hebben
dat films waar ook ter we
reld gemaakt direct samen
hangen met onze maat
schappelijke en individuele
problemen. Wie die conclu
sie overneemt komt na een
gemiddeld bioscoopbezoek
van een koude kermis thuis,
maar mag Film Internatio
nal als een abosluut hoogte
punt ervaren.
TON VAN BRUSSEL
Café ,,'t Zuid"
Herenstraat 43, Leiden
Open: alle dagen van de week, be
halve op dinsdag, van 's middags
twaalf uur tot de gebruikelijke slui
tingstijden van één of twee uur na
middernacht. Zaterdagochtend gaat
het café om half elf open.
